Mijn lepel blijft hangen in het midden tussen mijn soepkom en mijn mond. Grijnzend kijk je me aan. ‘Zeg je nou wat ik denk dat je zegt?’ Terwijl ik de vraag uitspreek weet ik niet op welk antwoord ik hoop. Ik denk dat ik hoop dat je iets anders bedoelt of dat je gewoon weer eens aan het plagen bent. Toch is er iets in je stem, de daadkracht waarmee je mij vertelt dat je het geregeld hebt, wat maakt dat mijn keel zich dicht knijpt en elke vezel in mijn lichaam klaar is om te rennen. Er naartoe of er ver vandaan... Dat weet ik nog niet.

In het begin van onze liefde was het een veel voorkomende plagerij, van ons allebei. Gespeelde teleurstelling bij mij op een luie zaterdagavond samen thuis en gekmakende insinuaties van jou per app als ik onderweg was of, de meest spannende, geblinddoekt wachtte tot ik zou merken wat je nu weer van plan was. Zou je het echt doen? Zou je mij ermee overvallen of kan ik die spanning van mij afzetten? Het spel eromheen was leuk, opwindend en intiem. Inmiddels is het alweer wat maanden geleden dat we mijn fantasie genoemd hebben, niet plagerig maar ook niet serieus. Want ook dat hebben we veel gedaan, bespreken hoe, met wie en onder welke voorwaarden we het zouden doen. Elk gesprek leidend tot uren heftige, geile en grenzeloze seks. En nu, maanden later, terwijl we een zaterdagse soep met brood eten tijdens het keuvelen over de week zeg je het opeens. Tussen de happen door. ‘Trouwens. Wat ik nog wilde zeggen... Ik heb alles geregeld. Het gaat gebeuren schat! Ben je er klaar voor?’

Ik weet direct waar je het over hebt.

‘Ik pak even een glas water. Jij ook iets?’ Ik moet een moment ontsnappen aan je ogen vol verwachtingen en vermaak zodat ik kan nadenken. Om mijzelf die tijd te geven loop ik naar de keuken terwijl ik mijn gedachten probeer te ordenen. Dat we vanavond gaan spelen was duidelijk. Althans, daar hoopte ik op. Al dagen zinspelen we op de zin die we beiden hebben om weer eens lang en uitgebreid tijd te maken voor ons spel en vanavond hebben we geen plannen. Opeens herinner ik me hoe je al een aantal weken regelmatig aandringt op tijd voor elkaar, en dan wel deze zaterdagavond. Eerder zocht ik er niets achter, vond ik het fijn dat je tijd voor ons zocht in onze drukke agenda’s, maar nu besef ik dat je misschien wel specifieke plannen hebt voor vanavond. Zou het? Of bereid je mij gewoon voor op een avond vol spanning, niet weten wat er komt en overgave door nu wat zenuwen bij mij op te roepen? En wat als het echt is? Als je mijn fantasie echt uit gaat laten komen vanavond? Fantasieën zijn heerlijk maar ze echt uit laten komen is andere koek... Hoezeer mijn zenuwen ook tekeer gaan, een paar keer diep ademhalen en een glas water zorgen voor ruimte voor de opwinding en het rotsvaste vertrouwen in jou. Wat we ook gaan doen vanavond, ik ben veilig. De drukte van vandaag heeft gemaakt dat ik nog geen seconde bezig was in de ‘speelmodus’ te komen, opwinding en onderdanigheid aan jou te laten opkomen. Ik besluit daar nu direct mee te beginnen en loop met een glimlach terug naar de eetkamer.

Gespeeld bezig met het beleggen van een broodje ben ik mij bewust van je afwachtende houding naar mij toe. Je peilt of ik in ben voor spanning, voor meer, of dat ik nog even tijd nodig heb. Ik laat je nog even in onzekerheid. Wanneer ik mijn broodje klaar heb, na meer nauwkeurigheid en tijd dan ik er ooit eerder aan besteedt heb, kijk ik je aan. Je blik vol focus op mij, mijn houding en reactie. Ik glimlach voor ik mijn ogen neersla en een hap van mijn broodje neem: ‘Ik ben altijd klaar voor jou.’

De rest van de maaltijd vult zich met veelbetekenende blikken, dubbelzinnige opmerkingen en stijgende opwinding. Het is leuk en erg geil om zo samen toe te werken naar een speelsetting, een steeds heldere rolverdeling. Als je me, nadat we de tafel afgeruimd hebben, zegt koffie te gaan zetten voor ons en zelf naar de kamer loopt voel ik niet de behoefte te zeggen dat je dat heel goed zelf kunt. Ik neem, zelfs deze, opdracht gretig aan met de bijbehorende behoefte te willen voldoen aan jouw wensen. Een stemmetje in mijn hoofd zegt snerend dat ik me wel heel snel dienend opstel maar dat duw ik weg. Ik heb zin om in mijn rol te glijden en jou in de jouwe te laten groeien.

Vanaf de bank kijk je rustig hoe ik de koffie voor je neerzet en merk je op dat ik inwendig twijfel of ik naast je zal gaan zitten. Eigenlijk wil ik me even opfrissen, met het vooruitzicht op een spannende avond, jij hebt voor het eten al gedoucht. Aan de andere kant is veilig bij je op de bank kruipen een erg verleidelijke gedachte. Ik loop een paar keer ogenschijnlijk nuttig heen en weer tussen de woonkamer en keuken maar je hebt me door. ‘Wat ben je onrustig, liefje? Kan ik je ergens mee helpen?’ Ik voel dat ik bloos. Het is volslagen idioot maar ik weet mij even geen houding te geven. Ik mompel iets over een oplader en loop weer naar de keuken. Opeens sta je achter me. Je trekt me tegen je aan, een arm om mijn middel en de ander om mijn schouders. Zo sta ik met mijn rug tegen je aangeklemd. Het gevoel van veiligheid overspoelt me en ik laat mijn hoofd achterover tegen je schouder zakken. Zacht kus je mijn wang, mijn hals en trek je me steviger tegen je aan. Ik sluit mijn ogen en zucht diep. Je hand omvat zacht maar overduidelijk mijn keel en je praat zacht in mijn oor: ‘Jij gaat nu eerst even douchen en iets moois aandoen. Dan kom je bij me op de bank zitten. Is dat duidelijk?’ Ondertussen blijf je mijn huid beroeren met je lippen, je grip blijft stevig en je hand streelt bezitterig mijn keel. Ik knik snel en vlij mijn hoofd tegen je aan. ‘Sorry? Zei je iets?’ Je hand om mijn keel sluit zich nu wat steviger. ‘Ja, meneer.’