Waarschuwing: Dit verhaal is pure fantasie en heeft wat SM en plasseks. Geniet ervan!

Anouk en Larissa waren 2 goede vriendinnen, beiden 19 jaar oud. Ze deden veel samen: uitgaan, terrasjes en winkelen. Anouk was blond en tenger. Ze had kleine borstjes, terwijl Larissa, die rossig haar had, juist enorme borsten had. Het enorme verschil tussen hun borsten werd uitvoerig besproken tijdens een dagje winkelen, nadat Larissa aangaf dat ze nog even naar een speciale lingeriezaak wilde. Voor haar cupmaat was dat noodzakelijk, terwijl Anouk haar BH’s zo goedkoop mogelijk kocht of er soms niet eens 1 droeg.
In de dure lingeriezaak, vond Larissa een mooie BH en bijpassende rose string. Anouk schrok van de prijs: 140 euro en dat alleen al voor de BH?!.
Larissa zocht voordat ze ging passen ook een BH voor Anouk. “Probeer deze eens”.
Zo verdwenen de meiden in de pashokjes en Anouk pastte de veel te dure donkerblauwe push-up BH. Trots stond ze voor de spiegel. Deze BH zorgde er echt voor dat ze een paar zichtbare tieten had. Was dit de 115 euro waard? Trots poseerde ze, terwijl Larissa ineens binnenstapte. Anouk was niet lesbisch, maar wat zag ze er geweldig uit in die sexy lingerie.
“Ziet er goed uit, Anouk” zei Larissa speels.
“Ja, maar het is wel heel erg duur” stamelde Anouk. Larissa schonk haar een glimlach. “Volgens mij zit er geen beveiliging aan”. Anouk begreep niet helemaal wat ze bedoelde, maar toen liet ze haar eigen BH in haar tas glijden en begon ze zich aan te kleden.
“Nee” zei Anouk die haar ogen niet kon geloven.
“Rustig maar, ik heb dit wel vaker gedaan” zei Larissa met een glinstering in haar ogen.
Twijfelend trok ook Anouk haar hemdje weer aan. Ze bewonderde nog 1 keer snel haar tietjes voordat ze zo normaal mogelijk naar buiten wandelden.
Eerst Larissa. Anouk hield haar hart vast. Het bleef stil. Toen Anouk. Voorzichtig liep ze naar voren. Het ging goed, ze was buiten. Toch niet….het alarm begon luid te loeien.
“Rennen” zei Larissa geschrokken, terwijl er al een medewerker van de winkel naar hen toe kwam. Zo snel ze konden renden ze weg, maar helaas stonden er 10 meter verderop 2 agenten. Ze konden geen kant op.
De eigenaresse van de winkel had zich snel en boos bij hen gevoegd.
“Die sletten hebben lingerie bij mij gestolen” zei ze kwaad.
De agent pakte de tas van Anouk en haalde haar goedkope BH-tje tevoorschijn. “Deze?”.
Ze keek er verafschuwd naar. “Nee die rommel verkoop ik niet”.
“Tegenwoordig denken veel sletjes dat het handig is om je lingerie aan te trekken als je het steelt” zei ze, terwijl ze met z’n 5en naar de winkel liepen.
“Maar ze realiseren zich niet dat het ook weer uit moet als ze betrapt worden”. Er stonden nog wat geschrokken klanten in de winkel.
Ze hield haar hand op. “Kom op dames, uittrekken maar”.
Ze keken geschrokken. Hier, midden in de winkel?
“Kom op!” zei de politieagent streng. Ze hadden nu de aandacht van alle andere klanten.
Anouk trok als eerste haar hemdje weer uit en daar kwam de gestolen BH tevoorschijn. De agenten keken verlekkerd naar de 2 meiden. Ze schaamden zich toen hun BH’s uitgingen. Daar stonden ze topless in de winkel. Het was zo vernederend.
“Wat een uiers” grapte 1 van de agenten, over de borsten van Larissa. Ze werd vuurrood.
Toen de broek uit en daar kwamen de stringetjes. Er werd gelachen toen ze naakt in de winkel stonden.
“Dit is een goede les voor winkeldieven” zei een oudere klant.
De agent wierp hun eigen ondergoed op de grond voor hen en liet hen het zelf oppakken. Ze genoten van de 2 bukkende meiden en de eigenaresse lachte een beetje sadistisch.
De meiden wisten niet waar ze moesten kijken toen ze hun kleding waar aan trokken. De agent wendde zich tot de eigenaresse.
“Heel goed mevrouw, vernedering is soms een nog betere straf. Ze hebben hun lesje wel geleerd en dit bespaart hen een strafblad”.
De dame keek verontwaardigd. “Geen strafblad? Dit was nog niet hun straf. Ik wil ook gewoon aangifte doen hoor”.
De agenten en de 2 meiden schrokken hiervan. “Natuurlijk mevrouw” zei hij en hij pakte pen en papier.

De meiden zeiden niets tegen hun ouders over dit voorval en moesten dus een smoes verzinnen toen ze 3 weken later bij de rechtbank moesten verschijnen. Ze hadden een jonge pro-deo advocaat. Hij had hen verteld dat ze vroeg bij de rechtbank moesten zijn.
“Kom even mee” zei hij, toen ze binnenkwamen. Ze gingen de gangen door en kwamen bij een deur met daarop een naam en veel titels. Hij klopte.
“Kom binnen” zei een stem. De meiden gingen verlegen achter hun advocaat aan.
“Dit is de rechter die jullie zaak straks gaat behandelen” zei hij.
De rechter was een man van begin 40 die plechtig achter zijn bureau zat.
“Ik heb jullie zaak bekeken en eigenlijk weet ik het oordeel al: 2 weken cell”. Ze schrokken. Zelf hadden ze al bedacht dat ze tegen hun ouders zouden zeggen dat ze samen op vakantie zouden gaan, maar nu de rechter het echt zei was het wel even schrikken.
“Die 2 weken komen jullie wel door” zei hij geruststellend. “Jullie zullen wel in de smaak vallen bij de lesbo’s daar”. Hij bracht het als een compliment. “Dus ik hoop maar dat jullie kutjes niet al te strak meer zijn, want er gaat iedere dag een vuist naar binnen”.
Hij lachte om de angst die hij de meiden bezorgde. Ze hadden geen idee of hij de waarheid sprak of niet.
“En dan is er natuurlijk nog dat strafblad, dat blijft je de rest van je leven achtervolgen” zei hij streng.
“Ik wil jullie 2 weken verkrachtingen en je leven lang ellende van deze misstap besparen, dus daarom heb ik een voorstel”. Hij schoof een blaadje naar hen toe.
Aandachtig lazen ze het en hun hart ging bij iedere regel sneller kloppen.
Het voorstel was dat ze in plaats van 2 weken cel, slechts 1 week als slavinnen moesten dienen bij de rechter en zijn vrouw. Er stond bij vermeld dat seks en straf onderdeel zou zijn van de week. Daarna zouden ze vrij zijn en zouden ze geen strafblad hebben.
“De zaak begint over een kwartier” zei de rechter. “Dan moet ik gewoon mijn werk doen, tot die tijd hebben jullie deze keuze”. Ze hadden niet veel tijd om erover na te denken, maar 6 minuten voordat de tijd om zou zijn, zetten ze beiden hun handtekening onder het formulier. Ze gingen akkoord met de vervangende straf.

2 weken later waren ze volgens instructies gekleed. Hun haren in een hoge paardenstaart, Geen BH en geen slipje, een joggingbroek en een hemdje. Het zag er een beetje vreemd uit. Bij seksslavinnen hadden ze korte rokjes en andere sexy kleding verwacht, maar dat was dit absoluut niet. Ook moesten ze een flesje met water meenemen en om half 12 op station Venlo zijn. De reis was lang en ze moesten al vroeg weg. Stations kwamen en gingen, tot ze bij Station ‘s Hertogenbosch kwamen. Daar moesten ze het flesje water in 1 keer opdrinken. Tot zover waren de opdrachten allemaal nog maar vreemd.

De trein was al een stukje verder toen duidelijk werd waarom ze het flesje in 1 keer leeg moesten drinken. Larissa merkte dat ze ineens heel nodig moest plassen. Ze wilde op gaan staan, maar Anouk hield haar tegen. “Je weet dat 1 van de regels wat dat we onderweg niet mogen plassen” fluisterde ze, zodat de anderen in de coupe het niet konden horen.
Larissa ging weer zitten op haar plaats, maar 5 minuten later stond ze toch op.
“Hij hoeft het niet te weten” zei ze en liep weg naar de toiletten. Ze stond voor de deur toen haar telefoon overging. Snel nam ze op. Er klonk een mannenstem: “Als je daar naar binnengaat, vervalt onze deal. Dan gaan jullie beiden gewoon 2 weken de cel in”.
Ze schrok. Hoe wist hij dit?
Ze liep terug en nam weer plaats naast Anouk. Argwanend keek ze de coupe door. Iemand moest hen in de gaten gehouden hebben en verklikt hebben. Was het de oude man? Dat leek haar vreemd.
De jonge moeder die met 2 kinderen in de trein zat? Vast ook niet.
Er zat een pittige dame van achterin de 40. Die verdacht ze het meeste, maar daarmee was haar drang om te plassen nog niet minder geworden.
Ze trappelde met haar voeten, terwijl ze de vraag bleef stellen wie de verrader was. Even verdacht ze zelfs Anouk, maar die zat inmiddels zelf ook moeilijk met haar benen langs elkaar te wrijven. Gelukkig kwam de trein eindelijk aan op station Venlo. Trappelend liepen ze naar de deuren en het perron op. Waar moesten ze nu zijn?
Er liep een blonde dame op het perron. Ze droeg een leren jurkje met een rits over haar rug. Haar borsten werden flink omhoog geduwd en haar benen waren gehuld in nylons.
Op haar hoge hakken kwam ze naar hen toe, maar tot hun verbazing liep ze hen voorbij.
Ze ging naar de moeder die bij hen in de trein zat. De moeder leek zich niet op haar gemak te voelen met de blonde vrouw bij zich.
“De meester is tevreden over hoe je die sletjes in de gaten hebt gehouden”. De moeder werd boos.
“Sandra, wil je deze taal niet gebruiken waar mijn kinderen bij zijn?”.
Sandra lachte. “De meester en meesteres bepalen zelf wel welke woorden ze gebruiken en ik ben slechts de boodschapper. Als dat een probleem is, kan ik het doorgeven aan de meester en dan kun je nog 3 maanden de cel in. Is dat wat je wilt?”.
“Nee, nee natuurlijk niet” zei ze geschrokken.
Anouk en Larissa geloofden hun eigen oren niet. Nog steeds trappelend stonden ze te wachten. Toen kwam de vrouw naar hen toe.
“Hallo ik ben Sandra” zei ze erg vriendelijk. “Jullie mogen met mij mee komen”.
Ze gaf hen een halsband en lijnde hen aan. “Kom mee teefjes” klonk het al een stuk minder vriendelijk. Ze gingen het perron af de stationshal door. De meiden schaamden zich, zo aan de lijn voortgetrokken worden tussen al deze mensen. Daar waren de openbare toiletten.
“Mevrouw, mogen we eerst nog even plassen?” smeekte Anouk.
“Natuurlijk meiden” zei ze en trok hard aan de lijn, maar niet de kant op van de toiletten, maar van de uitgang. Ze liepen naar buiten. Vastberaden liep Sandra voor hen uit. Ze stopte bij een klein plansoentje. “Hier mogen jullie plassen”.
Ze keken verbaasd. “Wat hier?”.
“Jullie hebben 2 minuten. 1 minuut 59, 59”.
Anouk bedacht zich geen moment en liet zo snel ze kon haar joggingbroek zakken. Ze hurkte zich en ze voelde het warme vocht uit haar onderlichaam stromen. Het kletterde op de grond. Ook Larissa kon zich nu niet langer bedwingen en liet haar plas stromen. Angstig keek ze om haar heen of iemand hen zag. De meesten liepen door, maar een ouder echtpaar stond verontwaardigd naar hen te wijzen. De oudere dame schudde verontwaardigd haar hoofd. Beschaamd keek Larissa weg en toen zag ze pas dat Sandra hen met haar telefoon aan het filmen was.

Ook Larissa liet nu haar warme plas lopen over de grond. “Heel goed teefjes” moedigde Sandra aan. De meiden moesten uitkijken dat ze niet over hun eigen of elkaars schoenen plasten. Zodra de stralen gestopt waren, gaf Sandra een ruk aan hun riemen. Larissa viel voorover met haar knie in de plas van Anouk. “Gadverdamme” zei ze, maar Sandra gaf geen kik en liep gewoon verder. Strompelend konden de meiden nog net de broek weer over hun billen trekken. Iets verderop stond een busje geparkeerd. Sandra opende het passagiersgedeelte, daar mochten de meiden plaatsnemen. Er was een bank, maar de ramen waren geblindeerd. Ook konden ze niet naar voren kijken waar Sandra zojuist als bestuurder was gaan zitten. De bus kwam in beweging, maar de hadden geen idee in welke richting.

Zo reden ze een tijdje. Het een kwartier zijn, maar misschien ook wel drie kwartier of een uur. Zouden ze nog in Nederland zijn? Of waren ze naar Duitsland of België gegaan? Ze hadden geen idee, maar gelukkig kwam de bus tot stilstand.

Sandra kwam even later tevoorschijn om de deur te openen. Ze keken verbaasd, want ze waren bij een benzinestation langs de snelweg. Ze mochten uitstappen en Sandra gaf hen een tasje. “Hierin zitten jullie kleren voor deze week. Hup aantrekken”.
Ze wees naar het herentoilet van het tankstation. Anouk pakte het tasje aan en maakte zich zorgen over hoe licht deze aanvoelde. Een beetje beschaamd gingen ze het herentoilet binnen en bekeken de inhoud van het tasje: nylons en 2 paar pumps met hakken van zeker 12, misschien wel bijna 15 centimeter. Ze zochten in de tas, maar dat was echt alles.
Met wat tegenzin trokken ze hun kleding uit. Gelukkig was er niemand hier, dus ze wilden zo snel mogelijk zijn. Ze propten hun joggingbroeken en hun shirts in de tas en trokken de nylons om hun benen en stonden wankelend op hun enorme hakken.
Tot hun schrik kwam hun angst uit. De deur ging open en een dikke vrachtwagenchauffeur kwam binnen. Eerst schrok hij net zo erg als hen, maar hij herpakte zich snel en zette een grote glimlach op. Snel bedekten ze hun borsten en hun kutjes met hun armen.
“Hello ladies” zei hij, terwijl hij tussen hen in kwam staan en zijn handen op hun billen legde. “How much?” vroeg hij. Eerst begrepen ze hem niet, maar toen beseften ze dat ze eruit zagen als hoertjes. Hij trok de handen van Larissa weg, zodat haar grote borsten zichtbaar werden. “How much, to fuck you both in your ass?” vroeg hij ongeduldig.
Ze probeerden weg te komen, maar slaagden daar niet in. Toen ging de deur opnieuw open en Sandra kwam binnen.

Sandra kwam binnen en de gretige vrachtwagenchauffeur keek haar uitdagend aan. Sandra was niet bang en haalde een kaartje tevoorschijn en hield het onder de man zijn neus. De meiden wisten niet wat erop stond, maar zijn ogen begonnen te schitteren en er verscheen een grote glimlach op zijn gezicht.
“Meekomen sletjes!” zei Sandra streng tegen de meiden. “We zijn hier niet om een beetje te flirten!”. Ze lieten de man achter in de toiletten en liepen vol schaamte halfnaakt over de parkeerplaats naar de bus. Weer zette Sandra hen achterin waar ze niets konden zien. Ze voelden alleen dat de bus weer snelheid maakte en waarschijnlijk weer op de snelweg reed.
Ineens sprongen er twee schermpjes aan voor hen. Ze schrokken er eerst een beetje van. Ze herkenden de intro van een bekende talkshow. De beroemde presentatrice kwam in beeld en interviewde een mooie vrouw die naast haar zat. Ze droeg een hoge witte coltrui die strak om haar slanke lichaam zat en een leren rok, met daaronder hoge laarzen.
“Je bent de echtgenote van een bekende rechter en je zet je nu zelf ook in om jonge meiden op het rechte pad te houden?” vroeg de presentatrice. De vrouw, die Daphne genoemd werd, vertelde uitvoerig over het goede werk dat ze deed. Ze begeleidde jonge meiden die in de kleine criminaliteit terecht waren gekomen om op het rechte pad te komen en te blijven. Alle gasten van de talkshow waren onder de indruk van haar mooie werk en dat allemaal vrijwillig.
“Ik doe graag iets terug voor de samenleving” zei de dame plechtig.
De presentatrice lichtte toe dat ze niet konden filmen bij deze mevrouw, want dat zou de privacy van de jonge meiden aantasten. In plaats daarvan was er 1 vrouw die in de studio wilde praten over haar ervaring.
De vrouw kwam in beeld en de meiden herkenden haar als Sandra die voorin het busje bestuurde. Ze zag er netjes gekleed uit. Ze vertelde dat ze vroeger gearresteerd was, maar dat dankzij de hulp en begeleiding van de vrouw van de rechter ze weer helemaal op het goede pad was. Sandra vertelde lovende verhalen over haar, maar ontweek de vragen over hoe er te werk werd gegaan.
“Natuurlijk werken we wel aan de discipline van de meiden” zei de dame op de meest vriendelijke toon. Aan het einde van het interview benadrukte de presentatrice en een bekende Nederlander die ook aan tafel zat hoe bewonderenswaardig ze haar werk vonden.

Ook bij Anouk en Larissa kwam het over alsof deze dame een gouden hart had, maar ze vroegen zich af waarom ze dan hier in een afgesloten busje zaten met alleen nylons en hoge hakken. De meiden hadden geen idee hoe lang ze al onderweg waren, laat staan waar ze waren. Uiteindelijk voelden ze aan de slingers in de wegen en de snelheid dat ze niet meer op de snelweg reden, vermoedelijk reden ze zelfs op zandweggetjes.

Toen stopte de auto en even later ging de schuifdeur weer open. Sandra kwam tevoorschijn, maar ook zij had inmiddels alleen nog nylons en pumps met hoge hakken aan. Zonder kleding was duidelijk dat ook zij een halsband droeg. Ze stapten uit en zagen een groot vrijstaand huis met veel grond eromheen. Anouk keek een beetje beschaamd naar de grond toen ze uit de auto stapte en zag een lijn op de grond, dwars over de lange oprit. Aan het einde van de lijn stond een bordje met een grote waarschuwing: “Vanaf dit punt dragen sletten de voorgeschreven kleding!”. Eronder stond een foto met daarop de kledingvoorschriften. De vrouw herkenden ze als Sandra in de kleding die ze nu ook droeg.
“Overtredingen zullen meedogenloos bestraft worden!” stond er onder.
Ze slikten een keer voordat ze Sandra volgden tot over de lijn. De tuin was mooi, met mooie planten en meubels, maar sommige dingen waren onverklaarbaar. Met touwen, kettingen of vreemde vormen. Ze durfden niet te vragen waar het allemaal voor diende. Sandra ging hen voor naar de grote schuur. In de schuur was een gangpad in het midden. Links en recht waren kooien met tralies. In totaal 10 stuks. 5 links, 5 rechts. In de cellen lag stro op de grond en was er een kuil in de grond waarbij de meiden niet wilden nadenken over waar deze voor bedoeld was.
Op veel cellen stonden naambordjes, maar slechts 1 cel was bezet. Op het stro lag een jonge vrouw, met kort blond haar en een enorme bolle buik. Het was duidelijk dat ze hoogzwanger was. “Dekteefje” stond er op haar naambordje.
Larissa kreeg een cel tegenover de zwangere vrouw en Anouk kreeg tot haar opluchting een cel naast die van Larissa. Ze kregen beiden een krijtje van Sandra.
“De hele muur schrijf je vol met: Dank u Meesteres Daphne voor uw genade”. Toen gingen de deuren op slot en ging Sandra naar buiten. Ze rende zo snel ze kon, want ze hoorde in de verte al het geluid dat erop wees dat de Meester en Meesteres eraan kwamen en Sandra wist als de beste dat je dan beter niet te laat kon zijn.