De woensdag ging vlot voorbij in Gorinchem. ’s Middags wipte ik even bij Theo naar binnen om te praten over de problematiek van Team Drie: een mogelijke overplaatsing van een van de teamleden. Theo hoorde me aan. “Kees, als jij vind dat je niemand kunt missen…” Ik schudde mijn hoofd.

“Theo, niemand is onvervangbaar, dat is het punt niet. Mijn punt is dat als iemand uit team Drie in het nieuwe team word geplaatst, diegene het als een ‘strafoverplaatsing’ ziet. En dat wil ik ten koste van alles voorkomen. Er zijn in mijn visie twee opties: de overplaatsing bijzonder goed verkopen of niemand van team drie verplaatsen.”

Theo keek me aan. “Ik heb nog een optie, Kees. Degene die uit jouw team komt, wordt plaatsvervanger in het nieuwe team. Dat had ik al besloten, omdat ik in al jouw mensen een potentiële plaatsvervanger zie. Al jouw mensen zijn in staat om jouw werkwijze en enthousiasme over te brengen aan een nieuw team. Los daarvan staat natuurlijk als een paal boven water dat ik het verhaal bijzonder goed moet verkopen. Bij de andere teams speelt het ook, maar in duidelijk mindere mate. Ik denk er even over na. Geef me een avond de tijd voor ‘directieoverleg’ thuis. Je weet ondertussen hoe dat werkt.” Hij knipoogde. “Hou dit nog even voor je. Volgende week roep ik het hele bedrijf bij elkaar en ga ik een aantal zaken mededelen.”

Toen we ’s avonds naar huis reden hoorde ik van Joline dat zij ondertussen ook een paar kandidaten had gestrikt om te solliciteren op een functie bij het backoffice. “En Theo heeft een gesprekje gehad met mijn huidige werkgever; ik kan over anderhalve week bij DT beginnen en Angelique ook! Hij heeft mijn opzegtermijn afgekocht en Angelique zit nog in haar proeftijd, dus dat is helemaal geen probleem. Morgen heb ik een gesprek met Gonnie en haar collega’s… Ben benieuwd hoe dat loopt!”

Joline kookte en ik deed ondertussen wat andere huishoudelijke klusjes: stofzuigen, de spullen voor de koffie alvast klaarzetten en een wasje in de machine stoppen.

Om acht uur ging de bel en stond Fred z’n massieve gestalte voor de deur. Ons weerzien was zoals gebruikelijk uiterst luidruchtig. Dusdanig dat Joline de gang in kwam lopen: “Kees!!! Kan het wat kalmer? De kinderen slapen!” Fred trok zijn wenkbrauwen op. “Kinderen??? Hoe flik jij dat?”

Ik haalde mijn schouders op. “Moet ik jou dat nog uitleggen? Je hebt toch ook een vriendin? Over vriendin gesproken: deze schoonheid heet Joline en mag ik sinds een paar weken mijn vriendin noemen. Joline, dit is mijn maatje Fred aan wie wij te danken hebben dat we in ter Aar niet verrast werden door motormuis.”

“Waarvoor hartelijk dank! En even hartelijk welkom. Stoot je hoofd niet aan de lamp; die hangt op 2 meter hoogte; jij bent iets langer. En terugkomend op die kinderen: nergens hoorde je mij zeggen dat het mijn, zijn of onze kinderen waren…” Ze had een plagende lach op haar gezicht.

“Kijk Fred, begrijp je nu waarom ik sinds een paar weken op eieren moet lopen?” Hij keek afwisselend naar ons beiden. “Daar heb je echt zelf voor gekozen, sergeant. Ik heb geen medelijden met je. Mevrouw, waarom uitgerekend hij? Er zijn toch veel knappere kerels op de wereld? Er staat er bijvoorbeeld eentje voor je…” Zonder blikken of blozen zei Joline een uitgestreken gezicht: “Kees heeft zo’n lekker kontje.”Fred keek me aan. “Ik zit nu even stuk…” Joline vervolgde: “En ik reageer niet op ‘mevrouw’. Kom verder Fred, want wij serveren geen koffie of thee in de hal.”

Ik grijnsde en wees hem de weg. “Nog steeds aan de Rooibosthee?” Hij knikte en liep het terras op. “Lekker… Man, wat heb jij een fraai onderkomen hier! En verdomme: met uitzicht op de Oirschotse Heide! Krijg je daar geen trauma van?” Ik schudde mijn hoofd. “In tegendeel. Het houdt je nederig. Lekker als je hier ligt te slapen, maar besef goed dat er een paar kilometer verderop kerels liggen te vernikkelen in hun slaapzakje…” Joline zette de koffie en thee op tafel in de kamer en, kijkend naar de foto van Spotters Peak haalden we wat herinneringen uit Afghanistan op.

Totdat Fred zei: “Kees, je hebt me hier niet uitgenodigd om sterke verhalen uit te wisselen. Ik zal eerst even iets vertellen over meneer Holtinge, met dien verstande dat jullie daar te allen tijde je klep over dicht moeten houden, anders ontloopt hij wellicht zijn volgende veroordeling. Duidelijk?” We knikten.

Fred vervolgde: “Holtinge staat sinds een week onder verscherpte surveillance. Zijn telefoon wordt 24/7 afgeluisterd. De info die jullie ons gegeven hebben was koren op de molen van de Officier van Justitie. Holtinge is een soort makelaar tussen diverse bendes. En we hebben het bewijs rond dat hij dat ene meisje invalide heeft geslagen. Kortom: meneer gaat binnenkort voor een behoorlijk aantal jaren in de lik voor diverse zware vergrijpen. Daar gaat hij het niet prettig hebben, want een aantal van zijn vijanden zitten daar al. Hij moet beslist geen zeepje laten vallen, anders is hij van achteren geen maagd meer.”

Joline kleurde. “Sorry mevrouw. Ik zal verdere details voor mezelf houden. Macht der gewoonte.” Hij keek ons aan. “Tevreden?” “Tevreden?” riep Joline, “man, ik spring een gat door het plafond als ik hoor dat hij achter tralies zit! Je wilt niet weten hoe vaak ik de afgelopen maanden achterom heb gekeken, bang dat hij plotseling zou opduiken! Ik zou je kunnen omhelzen!”

Fred keek haar aan. “Dat riekt naar omkoping mevrouw…Ik neem genoegen met nog een koekje. ” Hij grinnikte, pakte een koekje van de schaal en gooide dat in een keer naar binnen.

“Goed, dat was mijn nieuws. Kees, nu ben jij aan zet.” Ik knikte. “Fred, wanneer hoop jij adjudant te worden?” Zijn gezicht betrok. “Sint Juttemis? Functie-plafond en dergelijke onzin. Mijn directe chef krijgt per maand netto twaalfhonderd euro meer dan ik. En hij weet inhoudelijk niets van het werk dat ik doe. Hij kan met Word omgaan, een mailtje sturen of wat cijfers in een spreadsheet persen, maar dan houdt het op. Is alleen maar een fucking manager. Keurt mijn verlof goed. Of niet. Dat ligt eraan of zijn vrouw de avond ervoor lief voor hem was.”

Joline proestte het uit en ik knikte. “Wat dacht je ervan om Defensie vaarwel te zeggen en te komen werken bij een kleine, maar veelbelovende technische firma als allround ICT-er? Met moderne systemen, die regelmatig een update moeten krijgen, waar eisen van het bedrijf in verwerkt moeten kunnen worden? Waarbij je de ene dag je tanden stuk mag bijten op programma’s en de volgende dag met een boormachine gaatjes in de muur staat te boren om een leidinkje doorheen te trekken? En de dag erna de hacker mag uithangen om te kijken of ons systeem hufterproof is? En dat voor een salaris waar een majoor van verbleekt… Zeg netto een vijfhonderd euro meer dan hij?”

Fred zat me na die laatste zin aan te gapen. “Neem een ander in de zeik… Ik schudde mijn hoofd. “Nee, nog niet. En dat is exclusief 13e maand, eindejaarsuitkering, een stukje winstdeling. Geen pensioengat, want dat kan overgezet worden. Wél later met pensioen, want je zou burger worden. Studiefaciliteiten, want een ICT-er moet meer dan anderen bijblijven. Minder weekenddiensten en als je in het weekend moet werken wordt dat 150% betaald, geen oefeningen en andere militaire ongein. En dat alles onder leiding van…”

Hij onderbrak me gretig. “Jou??” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Nu komt het slechte nieuws.” Ik wees naar Joline. “Deze knappe dame wordt dan jouw directe chef. Zij is met ingang van volgende week hoofd van ons nieuw op te richten backoffice, waaronder ICT valt. Keurt dus jouw verlof goed… of niet.” Ik grinnikte. “Als ze het afkeurt weet je dus wie schuldig is.”

Joline vloog op. “Kees Jonkman! Gedraag je een beetje!” Fred keek me aan. “Téééring Jantje…” Meer kon hij even niet uitbrengen. En na een aantal seconden: “Kees: waarom ik?” Ik dacht even na. “Fred, niet omdat wij samen op missie zijn geweest. Nee, omdat ik weet wat voor een vent jij bent, en omdat ik bij benadering weet wat je kunt. Je bent geen typische ICT-nerd, je bent een vent die als het nodig is ook zijn handen smerig wil maken, heel snel denkt en schakelt, niet terugdeinst voor een avontuurtje en bovenal omdat je naar mijn mening in het bedrijf past. Keihard werken, op z’n tijd een geintje en je gaat net zolang door tot je je doel bereikt hebt.”

Fred dacht even na. “Wat bedoelde jij met ‘een avontuurtje’, Kees?” “Nou, je zou wel eens een paar dagen tot weken op een booreiland kunnen vertoeven. Als wij daar een klus uitvoeren, hebben we wellicht ICT-ondersteuning nodig. En dan ben je er van.” Hij haalde zijn schouders op. “Is dat alles? Man, mijn vriendin is wel wat anders gewend. Gemiddeld ben ik twee weken per maand weg. Waar kan ik tekenen?”

Ik schudde mijn hoofd. “Nee makker. Jij gaat straks naar huis, legt alles voor aan je vriendin, slaapt er een paar nachtjes over en je laat me voor vrijdagavond zeven uur weten of je interesse hebt of niet. En bij interesse neem je een paar daagjes verlof op, komt naar Gorinchem, bekijkt wat wij doen en waarmee wij werken, proeft de sfeer, neemt je vriendin een dagje mee om te shoppen of zo en dan komen jullie samen ’s avonds hier een hapje eten. Daarna pas beslis je of je hapt of niet. Duidelijk?”

Hij schudde zijn hoofd en keek naar Joline. “Zo ging het in Afghanistan ook altijd. Je werd ergens enthousiast voor gemaakt, zei op een gegeven moment ‘Ja, ik wil!’ en vervolgens goochelde sergeant Jonkman nog wel wat addertjes onder het zand vandaan. Want gras was daar niet.”

Joline gniffelde zachtjes. “Ik zal er aan denken Fred, als ik op het punt sta om ‘Ja, ik wil!’ te gaan zeggen. Dank voor de waarschuwing.” Ik keek Fred aan. “Nog een bak thee?” Hij schudde zijn hoofd. “Nee, ik ga er vandoor, richting huis. Ben al sinds gisterochtend op pad. En ik ga m’n vriendin blij maken. Denk ik. Dank voor de kans en de info!” “Jij dank voor jouw info, makker. Je hebt ons ook giga geholpen.”

Toen hij weg was gereden keken wij elkaar aan. “En?” Joline giechelde. “En ik moet hém in toom houden? Zo’n reus? Da’s nogal een uitdaging…” Ik gaf haar een zoen. “Klets niet. Hij eet nu al uit je hand. Fred is een gouden vent. Wil je nog wat drinken?” Ze knikte. “Geef me maar een wijntje. Dezelfde als maandagavond. Die was lekker.” Even later zaten we naast elkaar op de bank met wijn en een paar blokjes kaas en praatten we nog even over de invulling van de andere vacatures. Met de wijn op gingen we richting slaapkamer. Eenmaal in bed kroelde Joline zich lekker tegen me aan. “Kees…” Ik humde als antwoord. “Wil je de wekker wat vroeger zetten? Ik wil nu graag gaan slapen, maar morgenochtend wil ik even lekker knuffelen. Dan kom ik pas goed in de ‘Morgenstimmung’. Niet van Grieg, maar van Kees.” En met de wekker op vijf uur vielen we even later in slaap…

Donderdagochtend. “Goede morgen lieve schat!”, hoorde ik opgewekt uit de deuropening. “Ik heb de thee in een thermosfles gedaan… Blijft ze nog even warm als we andere dingen doen!” Oh ja… de ‘morgenstimmung’ van Joline. Ik was plotseling klaarwakker. “Ga jij je maar even opdrissen. Daarna kom je lekker bij je meisje in bed. Naakt!” Ik gng naar de WC en poetste mijn tanden vlug. Wel zo prettig voor Joline.

Terug in de slaapkamer sloeg zij het dekbed voor me open. Ik zag een paar handdoeken in het bed liggen. “Jij bent iets van plan, dame…” Ze lachte lief. “Komt u maar snel bij uw blonde feeks in bed. Lekker geslapen?” Ik knikte. “Prima… en jij?” “Met het vooruitzicht op een lekkere vrijpartij slaap ik altijd goed.”

“Ja, dat weet ik.” “Hoezo?” “Nou, je viel nogal vaak in slaap in de auto als je dacht dat er uitzicht was op een lekkere vrijpartij…” Ze kneep me even. “Rotzak. Kom hier en vrij met me. Anders pik ik nog een kwartiertje slaap.” Haar handen gleden onder mijn T-shirt. Joline had een dunne onderjurk aan en ik voelde de bandjes toen ik haar schouders streelde.

“Wat wil je doen, schat?” “Zoenen. Vrijen. En als je het goed doet, mag je vanavond weer.” “Ik zal de medewerkers van het Piratenteam naar jou doorverwijzen als er eentje vandaag een snipperdag aanvraagt, schoonheid.” Ze lachte zachtjes. “Doe maar. En nu: kom hier en vrij met me!”

Ze ging op me liggen, haar benen aan de buitenkant van die van mij. Ze veegde haar haren opzij om me te kussen. Haar tong gleed in mijn mond en speelde even met de mijne. Toen trok ze zich een beetje terug, keek me aan en fluisterde: “Kom in me Kees! Ik ben er helemaal klaar voor! Ik ben al wakker vanaf vier uur en verlang naar je!”

Ze trok haar onderjurk op, en pakte mijn harde staaf beet. Langzaam bracht ze ‘m voor de ingang van haar poesje en liet zich langzaam zakken. Mijn paal verdween in haar warme, vochtige poesje. Haar ogen knepen zich samen. “Lekker, Kees?” Ik gromde als antwoord. “Nee, ik lig hier vreselijk af te zien, nou goed?” Ze giechelde. “Zielepoot. Ik zal je wel even van je ellende verlossen, hoor…” Ze kneep met haar spiertjes en ik duwde mijn paal dieper in haar. “Ohhh… dat doe je goed, Kees… Doe nog eens!” Ze likte in mijn oor. “Als je dat nog een paar keer doet, kom ik klaar…” Ik trok haar dicht tegen me aan. “Kom maar, meisje… Laat je lekker gaan en geniet!” Ik trok me iets terug en drukte weer in haar. En nog eens en nog eens. Bij de laatste keer sperde Joline haar ogen wijd open.

“Oh, Kees Ik… ik….kom! Dieper Vul me helemaal op en hou me vast!” Ik pakte haar bij haar billen en trok haar hard op me. “Kóm, schat! Laat je gaan… Ik spuit je helemaal vol!” Ik voelde haar trillen en haar poesje samentrekken. Toen begon ze te schokken en te kreunen. Ik voelde haar poesje kletsnat worden; ze kwam kreunend klaar! “Spuit, Kees! Geef me je warme sperma, ik wil het voelen!” Ze kneep mijn paal in haar poesje vast en begon me te melken. Dat hield ik niet lang vol. “Spuit dan, Kees… Spuit dan!” Ze begon weer te tongen en dat hielp me over de drempel: met een lage grom spoot ik haar hete kut vol! Ze wreef haar benen tegen me aan, en fluisterde in mijn oor: “Lekker… Ik voel het! Dit is heerlijk… Ik voel je in me spuiten, dat is zó lekker!”

Eenmaal uitgeraasd, lagen we nog even te soezen. Haar haren lagen over mijn gezicht; ik kon niets meer zien maar ruiken deste meer: haar haren roken heerlijk. Een paar minuten later ging de wekker en ik gaf het ding een klap. “Kom schat eruit. We moeten productie draaien!” Ze giechelde. “Heb je net gedaan…” Ik knikte. “Klopt, maar ik denk niet dat Theo het daar mee eens is.” Ze gleed van me af. “Wéér zo’n vent zonder empathie. Wat een hork. En ik wil daarvoor gaan werken? Ik hou het nog even in beraad, denk ik.”

Ik kwam ook overeind. “Niks daarvan. Als jij je proeftijd overleeft, krijg ik een premie. Dus…” Haar ogen schoten vuur. “Niks daarvan, meneertje. Theo kwam op het idee om mij aan te nemen. Heb je me zelf verteld, jokkebrok! En nu ga ik douchen. Dan kun jij in de tussentijd je thee opdrinken, dan wisselen we dat zo meteen om.” En met een knipoog verdween ze in de badkamer.

Om kwart over zeven liepen we in Gorinchem het gebouw binnen en dronken nog een kop koffie in het gezelschap van een paar andere vroege vogels. Even later kwam Angelique er bij staan. Joline knipoogde naar me. “Angelique, kan ik je even onder vier ogen spreken?” Beide dames liepen naar hun desk en een paar minuten later hoorden we een harde gil gevolgd door: “Joepiéééé!!!” We liepen de hal in.

Angelique was door het dolle heen en verraste iedereen door achter elkaar een paar radslagen te maken. In haar rok gaf ze iets meer prijs dan waarschijnlijk de bedoeling was, maar dat boeide haar duidelijk niet.

Op dat moment kwamTheo binnen. Hij keek duidelijk ‘not amused’ naar deze gymnastiek en zei tegen Angelique: “Mevrouw Jacobs, u bent straks medewerker van een gerenommeerd technisch bedrijf. DT doet niet in cirsucacts.” Angelique sprong knalrood overeind, keek waar die stem vandaan kwam en gaf Theo drie zoenen op zijn wang. Onaangedaan vervolgde hij droogjes: “En tevens is het voldoende als u mij ’s morgens begroet met: ‘Goedemorgen meneer de directeur’ in plaats van me te zoenen. Ik moet er niet aan denken dat ál mijn medewerkers dat gaan doen…” Drie stappen verder draaide hij zich om en riep: “Maar voor knappe receptionistes maak ik graag een uitzondering!”

Ik had nog nét de tijd om 'Oh shit...' te denken en jawel: Angelique en Joline wisselden een snelle blik en renden op Theo af. Beiden gaven ze hem drie zoenen op de wang. Henk en ik gierden van het lachen en Theo vluchtte knalrood zijn bureau in.

Joline en Angelique kwamen glimlachend de hal weer in. “Zo. Die is even zoet…” Henk zei: “Dames, houden jullie er rekening mee dat Theo een geheugen als een olifant heeft? Vroeg of laat worden jullie teruggepakt.” En ik vulde aan: “Voor Joline zou dat wel eens ‘vroeg’ kunnen zijn; wij gaan morgen bij Theo en z’n vrouw op bezoek…”