‘Welkom in het Rexila instituut. We hopen dat u van deze rondleiding geniet er er voor kiest uw zoon of dochter in ons instituut te laten testen en eventueel opnemen.’ Zei de geautomatiseerde protocolrobot. Een klein groepje ouders, stond op het verlaten plein voor het oude schoolgebouw. Het sneeuwde en het instituut zag er doods en verlaten uit. Tientallen ouders waren hier omdat ze het beste wilden voor hun kind, maar zeker ook omdat ze nou eenmaal geen keuze hadden. In de laatste decennia waren de geboortecijfers enorm gedaald. Minder en minder vrouwen werden zwanger en een miskraam werd een veel voorkomend feit. De regering startte een herpopulatieprogramma op dat er voor moest zorgen gezonde en vruchtbare kinderen aan elkaar te koppelen. Hier in België waren er 15 erkende instituten waar Rexila er een van was. Elke ouder werd verplicht om zijn of haar kind te laten testen en als het kind vruchtbaar was, werd het opgenomen. Vanaf dan was het kind eigendom van de staat, en had het nog maar één functie. Voortplanten.

‘Als u mij zou willen volgen.’ Sprak de robot kort en hij draaide zich om. In stilte volgde het groepje ouders de protocolrobot naar binnen. ‘Ik voel mij hier niet lekker bij, wat als Arno nou vruchtbaar is?’, fluisterde Sophie in het oor van haar man. De man slikte en nam zijn vrouw wat dichter bij zich. Met zijn rechterarm streelde hij over haar rug. ‘Ik laat ze hem nooit wegnemen. Dat beloof ik je.’ Zei hij en keek zijn vrouw diep in haar ogen, alsof hij wou zeggen dat ze zich nergens zorgen over moest maken. In dat geval, loog hij.

De inkomhal stond in groot contrast met de buitenkant van het gebouw. De muren bestonden uit splinternieuwe houten wanden die met prachtige lijsten waren versierd. Aan weers zijden van de hal vertrok een brede stenen trap die naar boven leidde. De treden schitterden onder het felle licht van de grote kroonluster die de ruimte verlichtte. De hele hal stond vol met kleine tafeltjes en een buffet vol versnaperingen en drank.

Sofie en haar man voegden zich bij de rest van de mensen. Velen waren hier al vroeger gearriveerd en waren ondertussen al flink aangeschoten. De meeste ouders spraken over hun kind en hoe ze niet konden geloven hoe geweldig hij of zij was. Anderen spraken over Rexila of het huidige systeem en hoe dat niet natuurlijk was.

‘Meneer, het is tijd voor u toespraak’ zei een van de werknemers tegen Meneer Sylva. ‘Goed, we zullen er maar aan beginnen zeker.’ mopperde Sylva. De oude directeur stond recht en liep langzaam richting het kleine podium in het midden van de hal. Dit was een van de dingen waar Sylva regelrecht de pest aan had. Elk jaar stond hij hier met een microfoon in zijn hand voor een groepje ouders die hem vol afschuw aanstaarden. De mensen veroordeelden hem, ze bekeken hem als een monster, als de duivel in eigen persoon. Niet dat dit Sylva ergerde, sterker nog, hij had het omarmd. Elk greintje medelijden in zijn hart was door de jaren heen verschrompeld en wat overbleef was een koud medogeloos man. Een man met een missie, Rexila een succesverhaal maken. Tot nu toe was hij in deze missie geslaagd, Rexila stond bekend als de meest succesvolle mens-plantage in het land en kreeg van de overheid alle lof. Hij had handen geschud met de koning en de president van Europa. Kranten schreven artikels over hem en elk jaar was hij de hoofd-spreker van de grootste human-factory conferentie in Europa.

Maar nu stond hij hier, voor een groepje onwetende overbeschermende ouders die mogelijk hun kind aan hem zouden kwijtspelen. ‘Euheum’, kuchte Sylva in de microfoon. Na enkele ogenblikken werd het stil in de zaal en waren alle ogen op Sylva gericht.

‘Geachte aanwezigen, mijn naam is Bertrand Sylva. Ik ben de directeur van dit fijne instituut en ben dit al gedurende de laatste tien jaar.’ Sylva pauzeerde even en liet zijn ogen over het publiek dwalen. ‘Ik vertel u dit om u duidelijk te maken dat ik weet hoe u u voelt. U bent bang, kwaad en verdrietig. En dit omdat u de kans loopt uw kind kwijt te spelen. Ik weet dit, omdat ik ook mijn kind naar een voortplantingsinstutuut heb gebracht.’ Sylva nam de microfoon uit de staander en slenterde dichter naar zijn publiek. ‘Ik weet hoe het is om je kroost af te geven. Ik begrijp hoe jullie je nu voelen, de haat naar mij en het systeem toe. Ik had namelijk dezelfde blinde haat. Maar er is een groot verschil tussen u en mij. En dat verschil is Rexila.’ Een kleine glimlach vertrok over Sylva’s gezicht. ‘U moet begrijpen dat de eerste voortplantingsinstituten niet dezelfde werkwijze volgden als wij vandaag. Jongens werden als koeien om zaad gemelkt en meisjes werden onder verzet kunstmatig geïnsemineerd. Het hele gebeuren was koud en kil, maar het was efficiënt.’ Enkele koppels kropen wat dichter bij hun partner en keken elkaar angstig aan. ‘Maar sinds mei 2086, werden deze praktijken verboden en kwamen er instituten als Rexila die een gezondere en meer humane aanpak volgden. Dit zal u straks allemaal kunnen zien in onze uitgebreide tour doorheen het complex. Dus laat ik jullie niet verder vervelen en laten we de rondleiding beginnen.’ Sylva plaatste de microfoon terug in zijn houder en liep zonder het publiek nog een blik te geven terug naar zijn kantoor. Hij had zijn job gedaan.

‘Als u mij willen volgen’ zeiden de protocolrobotten simultaan. En zo begon de lange rondleiding in het rexila instituut.

Hier ga ik stoppen want de rest kan ik zelf beter omschrijven. Hoe het leven is in Rexila, wat er gebeurd met zij die vruchtbaar zijn en zij die weigeren deel te nemen. Dat wat ik jullie nu verteld heb, heb ik zelf niet ervaren. Dit was wat mijn moeder en vader me hebben verteld over hoe ze bij Rexila kwamen en mijn naam op het inschrijvingsblad schreven. Maar nu begint mijn verhaal, ik hoop dat jullie er klaar voor zijn...