Na een aantal dagen kreeg ik een sms’je. Er stond dat ik, Femke, een 30-jarige huisvrouw, naar een bepaald adres moest komen, op een bepaalde dag en op een bepaald uur. Er stond ook uitdrukkelijk dat ik alleen moest zijn. Het nummer was dat van de zwarte man die mij een tijd geleden kapotgeneukt had in een verlaten gebouw. Ik kende hem van het internet en wist zelfs zijn echte naam niet, alles dat ik wist was dat hij een enorm geslacht had. Ik had de dag na de neukpartij nog steeds een pijnlijke steek in mijn kruis gehad door de omvang van zijn lul. Alles was rauw en pijnlijk geweest.

Ik had me vernederd gevoeld, hij had me mijn kleren zelfs niet terug laten aantrekken en had me in mijn bloot gat terug de weg op gestuurd. Mensen hadden me zo gezien. Als ik mijn kleren terug wou, zou ik moeten gehoorzamen, dat wist ik. En hoewel de vernedering nog vers in mijn geheugen zat, verlangde ik naar meer. Ik betrapte mezelf erop dat het niet alleen de seks was, niet alleen de gigantische piemel, maar dat het ook te maken had met die vernedering. Ja, ik verlangde naar vernedering.

Zo reed ik met de auto naar het adres, op de dag en op het tijdstip dat vermeld was in de sms. Toen ik eindelijk de juiste straat had gevonden, zag ik dat we dit keer niet in de stad waren. Overal waren weilanden en bossen, geen enkel huis in de omgeving. De straat was hobbelig en duidelijk niet vaak onderhouden: het was een typische plattelandsweg. Hoewel ik nummer 1 zocht, vond ik nog steeds geen enkel huis of gebouw, naast de weg liep alleen een ondiepe gracht en een rij struiken, hier en daar stond eens een boom. Af en toe zag ik een toegang tot één van de velden die de boeren ongetwijfeld gebruikten om met hun tractors het land op te gaan. Niets wees er op dat deze weg ooit voor iets anders gebruikt werd. Tot een opening in de struiken op een zijweggetje uitgaf. Aan dit weggetje, met kasseien aangelegd, stond een oude brievenbus met het nummer ‘1’.

De weg was lang en donker, de hoge struiken en de bomen stonden hier veel dichter op elkaar en aan twee kanten van de weg in tegenstelling tot daarnet. Op het einde zag ik een gietijzeren poort die automatisch opende toen ik eraan kwam, een camera registreerde alles. Aan de andere kant van de poort was een parking en een groot, wit huis. Het huis zag er goed onderhouden, bijna nieuw uit. Op één hoek had het een torentje en het had grote ramen, ook de voordeur was van stevig hout en was zeker twee en een halve meter hoog. Als het huis vervallen zou zijn, zou je zeggen dat het een spookhuis was.

Er stond geen andere auto op de parking, en er was ook geen teken van leven. Ik besloot uit te stappen en aarzelend duwde ik op de deurbel. Snel keek ik op mijn horloge en zag ik dat ik stipt op tijd was aangekomen. De deur kraakte open en een bekend zwart gezicht inspecteerde me van top tot teen, ik voelde me begluurd. “Welkom” zei hij, en hij liet me binnen. De dominantie van vorige keer leek volledig uit zijn stem en houding verdwenen te zijn, het leek wel alsof hij gewoon de butler was die even de deur kwam openen. Ook zijn kleding, een stijlvolle smoking, leek dat te suggereren.

Hij ging me voor naar de eerste kamer links in de gang. Het huis leek op dat van iemand die er heel warmpjes in zat: schaakbordvloer, marmeren beeldjes, eikenhouten trap,… Ergens speelde een radio klassieke muziek. Het was ook mogelijk dat nog een derde persoon in het huis op een echte piano aan het spelen was, dat kon ik onmogelijk zeker weten. De neger bleef op de gang staan en trok de deur achter mij dicht, ik hoorde een sleutel in het slot draaien.

De kamer was donker. Helemaal zwart geschilderd van vloer tot plafond. Er was nog een deur, die ook helemaal zwart was, en geen ramen. Contrasterend met de rest was er een groot wit vlak op één van de muren, het geheel deed me ergens aan denken. Toen ik naar het enige meubelstuk keek, een rode stoffen fauteuil, wist ik waar het me aan deed denken: dit leek op een bioscoopzaal voor één persoon. Omdat er verder niets gebeurde ging ik maar op de bioscoopstoel zitten. Een wit licht scheen van het plafond op het wit scherm en een onbekende stem begon te praten, ik schatte de spreker in de zestig jaar, al kon ik niet zeker zijn door het gebrek aan beeld.

“Welkom, Femke. Welkom.”

“Wie ben jij?”

“Nou, nou, regel nummer één in dit huis: ik stel de vragen. Als ik wil dat jij spreekt, zal ik dat wel duidelijk maken, begrijp je dat?”

“jazeker, meneer” antwoorde ik schoorvoetend.

“Mooi, mooi” zei de onbekende man enthousiast. “In deze kamer vertel ik je alles dat je moet weten voor het verdere verloop van onze dag, je begrijpt dat jouw onderdanigheid een belangrijke rol zal spelen. Als iemand je daarom zegt om te springen, dan vraag je niet eens ‘hoe hoog’, maar dan spring je in één keer zo hoog en zo goed als je kan, duidelijk?”

“Ja” zei ik stil en onder de indruk van het gezag dat één stem kon uitstralen.

“mooi, mooi” ging de man verder. “Het is duidelijk dat Neftalem een goede keuze gemaakt heeft. De volgende kamer is de kleedkamer, je zal daar enkele lockers zien. Jij moet naar locker 34 gaan. Erin zal je kleren vinden die je aan moet trekken, je zal de kleren die je nu aanhebt in de plaats leggen. Ook je mobieltje, portemonnee en je horloge moeten erin. Is dat duidelijk?”

“Ja, meneer”

“Nog één ding voor we afronden: noem mij niet meneer, noem mij maar meester.”

Het lichtje ging uit en de stem stierf weg. Een klik aan de tweede deur deed me vermoeden dat deze zojuist ontgrendeld was. De kleedkamer was volledig wit geschilderd, de felle lichten aan het plafond waren een schril contrast met de vorige ruimte, die pikten aan mijn ogen. In locker 34 lag zoals beloofd een outfit klaar.

Eerst klikte ik mijn horloge los, en plaatste deze samen met mijn handtas op een tafeltje. Mijn strak blauw kleedje trok ik langs onder naar boven, over mijn hoofd. Plots zag ik een vrouw recht tegenover me staan, ze keek recht in mijn ogen, ze had zwart haar en zag er nog redelijk jong uit. Het was een spiegel die ik niet eerder had zien staan.

Mijn blauwe jurkje vouwde ik keurig op en ik legde het op het tafeltje naast mijn handtas. Ook mijn laarzen gingen uit, net als de panty. Tot slot deed ik, een beetje verlegen, mijn bh uit. Ik kon in de spiegel een knappe vrouw zien met nu alleen nog een blauwe slip aan. Ook dat lapje stof was na een lichte aarzeling snel verdwenen. Helemaal naakt nam ik de kleren uit locker 34: een zwarte losse rok die tot op mijn knieën kwam en een wit topje waar ik met knoopjes de inkijk van kon regelen. Een paar rode lakken naaldhakken paste redelijk goed bij de outfit en deden me groter (en geiler) overkomen. Van een bh was geen spoor, maar wel een strak latex slipje dat zo strak rond mijn kruis zat dat het pijn deed om mee te wandelen. Ik had het bijna niet gezien, maar er lagen ook nog vijf leren riemen in de locker. Twee pasten rond mijn polsen, twee rond mijn enkels, de vijfde en laatste paste juist rond mijn nek. Aan elk van de riemen zat een klein, stalen ringetje. Opnieuw klikte een deur uit het slot.

Met een heel strak leren slipje, klakkende naaldhakken en schuddende tetten stapte ik door de volgende deur, die blijkbaar terug in de stijlvolle inkomhal uitkwam. De neger, Neftalem was dus zijn naam, stond me al op te wachten.

“Volg mij maar, sletje” zei hij, en zijn dominantie was helemaal terug. Ik volgde hem de eikenhouten trap op, de pianomuziek klonk hier iets luider dan beneden. Neftalem opende een zware ebbenhouten deur en begeleide me naar binnen. Het latex broekje zat nog steeds strak rond mijn kutje. Binnen wachtte me een warm uitziend interieur, een comfortabele stoffen bank stond tegen één muur en recht ertegenover stond een bureau met bureaustoel. In de hoek stond ook een camera op een groot tripod-statief dat vaak gebruikt werd in de fotografiewereld.

De stem die ik eerder al had gehoord sprak “zet u maar op de bank, ik kom zo”. Dat deed ik dus, terwijl Neftalem buiten bleef staan. Een drietal minuutjes later kwam een oudere zwarte man de kamer binnen, hij sloot de deur achter zich en ik hoorde Neftalem weg wandelen. Hij schudde me vriendelijk de hand en zette een aktetas naast mij op de bank. Daarna ging hij op zijn bureaustoel zitten. Ik merkte dat hij een zeker gezag uitstraalde, net als zijn stem. Hij droeg een strak maatpak, wat hem er als een bankdirecteur uit liet zien.

“In het koffertje naast je kan je jouw kleren van vorige week terug vinden” zei hij. “Ik neem aan dat je ze terug wilt? Het zijn mooie kledingstukken, en volgens mij heel duur. Het koffertje zelf is een cadeautje, als teken van goede wil.”

“Ik neem aan dat dat niet de enige reden is dat ik naar hier moest komen?”

“Dat klopt, vergeef de vreemde methode, maar ik ben eigenaar van een soort… modellenbureau” zei hij alsof hij moest nadenken over wat hij juist eigenaar was. “en om modellen te vinden stuur ik soms mensen als Neftalem erop uit. Dit keer heeft hij jou dus gevonden.”

“Dus je wilt mij een job aanbieden? Als model?” vroeg ik verbaasd.

“Dat klopt ja.”

“Maar dat kan toch niet? Daar ben ik te klein voor, en mijn lichaam mag er zijn, maar een model?”

“Dat doet allemaal niet ter zake, het gaat om je motivatie. En die zit bij jou goed. Niet veel vrouwen zouden naakt naar huis willen rijden omdat een wildvreemde dat zegt.” Zei hij met een glimlach.

“Het is niet dat ik veel keus had”

“Als je erom had gevraagd had hij je kleren heus wel terug gegeven. Maar je had er helemaal niet om gevraagd, of wel? Je wou exact doen wat Neftalem zei dat je moest doen. En dat, beste Femke, dat is waar ik naar op zoek ben.”

“Wat voor model zoek je precies?” vroeg ik nieuwsgierig.

“Ik neem aan dat je de volledig eerlijke versie wilt? Mijn bedrijfje zorgt ervoor dat personen volledig volgens hun eisen bevredigd worden…”

“Dus je zoekt een hoer?”

“Femke, ik was nog niet klaar. Jezelf uithoeren kan een onderdeel zijn ja, met het verschil dat jij niet achter een raam moet gaan zitten. Er zijn mensen die je make-up doen, zelfs chauffeurs die je van A naar B brengen. Onze cliënten betalen voor stijlvolle escortes, en jouw uurloon is dus ook aanzienlijk. Gemiddeld komt het neer op 200 euro in één uur. Dat is afhankelijk van wat er precies gevraagd wordt en waartoe je allemaal bereid bent. Je moet geen schrik hebben, we werken je wel in.”

“En als ik weiger?”

“Dat is ook een optie. Maar ik waarschuw je, zo een goedbetaald en lekker werk ga je nooit meer vinden. We weten alle twee hoe leuk je het vindt om te neuken, je zou dom zijn als je het zou laten liggen. Maar het is uiteindelijk jouw keuze, je krijgt een week om erover na te denken als je wilt.”

“Mag ik ook vragen waarom ik zo een vreselijk strakke slip aan moest? En de rest van de kleren?”

“Zoals ik al zei: we werken je wel in.”

Op hetzelfde moment als hij dat zei, ging de deur open en kwam Neftalem de kamer binnen. Zijn maatpak was uit en zijn blote lul bungelde heen en weer bij elke stap. De oudere neger stond op en nam iets uit een bureaulade, hij gooide dit voor me op de grond. Ik keek neer en zag een kleine mat, vragend keek ik terug naar de oudere man.

“We zouden niet willen dat je knieën pijn zouden doen.” Zei hij. Ik stond op en Neftalem zette zijn blote voet in mijn knieholte, waardoor ik met mijn knieën recht op de mat viel. Zijn lul was al hard en hing voor mijn gezicht. Ik wou iets zeggen, maar hij nam mijn hoofd bij de haren vast en propte zijn pik in mijn mond. Ik genoot ervan om zo in mijn gezicht genomen te worden, maar had ook schrik dat ik in zijn lul zou stikken.

Kokhalzende geluidjes overstemden zijn kreunen. Slierten speeksel liepen over mijn kin en zijn pik over mijn witte blouse. Toen snapte ik dat ik graag deed wat er van mij gevraagd werd, en nu moest ik gewoon zitten en mijn mond open houden terwijl mijn bek wild genomen werd.

Ik hoorde nog meer kokhalzende en slurpende geluidjes uit mijn eigen mond komen. Terwijl de twee handen stevig aan mijn haren trokken bij elke stoot, voelde ik twee andere, gretige handen onder mijn rokje. Snel werden mijn billen en mijn kutje van de constante druk verlost, ik voelde mijn bloed pompen in mijn kruis.

Een tweede pik, die van de oudere neger, werd bruut tussen mijn schaamlippen gepompt, vergezeld van een kreetje dat door een andere pik gedempt werd. Mijn blouse was ondertussen al goed nat door mijn speeksel dat vrij mijn mond uitliep.

De oudere neger stootte op ongeveer hetzelfde tempo in mijn poes, en bijna evenveel vocht liep uit mijn poes. Ik kon me al bijna voelen klaarkomen, tot de lul plots uit mijn kut verdween. Wild greep ik achter mij in een poging de lul te vinden en terug te duwen, een diepe grom verliet mijn keel samen met nog wat speeksel. Voor ik die lul gevonden had, had hij mij weer te grazen. Dit keer niet in mijn kutje. Ik voelde de eikel, nat van mijn vocht, tegen mijn sterretje duwen. Samen met een hoog gilletje ging de grote negerpik tussen mijn billen en in mijn reet, weer begonnen de twee te pompen. Weer voelde ik me vernederd, op een goede manier. Een hand van een van de negers greep naar mijn borsten en trok mijn blouse open, de knoopjes sprongen door heel de kamer. Neftalem ging harder stoten en trok zijn dikke lul uit mijn mond, klodders wit zaad spoten keihard tegen mijn gezicht, waarvan één oog nu dichtplakte. Mijn make-up was nu ongetwijfeld helemaal uitgelopen.

De lul in mijn kont duwde nog even beestig voort, tot ook hij zichzelf eruit trok en mij ruw omdraaide met zijn sterke hand. Met één oog kon ik zien hoe hij zijn grote pik op mijn borsten richtte, en zich op het laatste ogenblik bedacht en ook maar in mijn gezicht spoot. Het leek alsof hij kon blijven spuiten: zaad liep van in mijn haar, op mijn voorhoofd, in mijn ogen, op mijn mond, neus, over mijn kin en druppelde zelfs op mijn ontblote borsten. Het zaad was rijkelijk gevloeid.

Een lichtflits ging af en Neftalem zette de camera terug weg. De oudere neger, had een spiegel vast en ik kon (nog steeds met maar één oog) mezelf zien: Ik zat op mijn knieën, mijn rok omhoog, latex slipje naar beneden. De blouse die ik droeg was opengescheurd en heel mijn smoel was bedekt met een laag sperma, ook mijn borsten hingen ondertussen vol met sperma en speeksel.

“Ik hoop dat dit je overtuigd heeft hoe graag je mijn job eigenlijk zou willen aannemen. Je kan niet beweren dat dit het gezicht is van iemand die preuts is, of wel?” vroeg de oude neger.

“Nee” fluisterde ik verlegen.

“Dus je wilt het overwegen?” vroeg Neftalem.

“Ja” zei ik nog zachter.

“Mooi zo, je mag vertrekken. Die kleren zijn ook een cadeautje. In de kamer hiernaast kan je je opfrissen of omkleden.”