Ja, vrijdag! De mooiste dag van de week, en voor mij nog mooier, omdat ik Chantal met me mee mag nemen naar huis. We hebben dan twee nachten alleen, voordat mijn zus en haar gezin komen. Zondagmiddag komen ze veertien dagen logeren, en ik verheug me erop, om mijn zus weer te zien. De laatste keer, dat ze zijn langsgekomen was op de verjaardag van mijn vader, die vieren we nog steeds, ook al is hij nu al enkele jaren dood. Dat was de wens van mijn moeder, en ook van mijn vader. Dat het een emotionele dag was, en ook vreemd aanvoelde, hoef ik niet uit te leggen. Ik mis mijn vader nog steeds, en om zijn verjaardag zonder hem te moeten vieren, is toch wel zwaar. Maar ik zou het voor geen goud ter wereld willen overslaan.

Terwijl we onderweg naar huis rijden, vraagt Chantal me: ‘John, ik vroeg me net af, ik weet helemaal niet, wanneer je jarig bent?’
Ik kijk haar verbaasd aan. We hebben al over veel dingen met elkaar en over elkaar verteld, maar zoiets simpels als een verjaardag zijn we helemaal vergeten. En daarbij, ik ben jarig tijdens mijn vakantie. Om precies te zijn 18 augustus, en het is nu 10 augustus. Chantal ziet me verbaasd kijken.

‘Wat kijk jij verbaasd? Heb ik iets geks gevraagd?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, juist helemaal niet! Het is alleen, dat ik volgende week zaterdag al jarig ben. Op 18 augustus wordt deze heer alweer drieëndertig…’

‘Dan al? O, dan moet ik de komende week nog een verjaardagscadeautje voor je gaan zoeken!’
‘Ach, dat vind ik niet zo belangrijk. Het is, dat mijn zus er zoveel werk van maakt, anders vierde ik het niet eens.’

Chantal kijkt me verbaasd aan. ‘Vier jij je verjaardag dan niet graag?’
‘Hmm, het is niet, dat ik mijn verjaardag niet vieren wil, maar het is net als bij andere dingen, om een feestje in je eentje te organiseren, dat is gewoon niet zo leuk. Als ik een feestje geef, wil ik niet de slaaf uit moeten hangen, omdat het zo hoort. Dus heeft mijn zus de afgelopen jaren als een soort serveerster gefungeerd. Dat was vooral ’s middags als mijn ooms en tante komen, voor ’s avonds heb ik een veel gemakkelijker concept. Dan komen mijn vrienden. Ik zorg dat er knabbels op tafel staan, dat er genoeg drank voorradig is, en dan mogen ze zichzelf bedienen.’

Chantal lacht. ‘Aha, dus met andere woorden, een vrijgezelle verjaardag!”
Ik lach. ‘Ja, zo kun je dat wel stellen.’
‘Dan is het maar goed, dat je vrijgezelle verjaardagen nu voorbij zijn! Maar moeten die verjaardagen nu echt met zoveel drank gevierd worden?’
‘Het is nu ook weer niet, dat iedereen ladderzat naar huis heen gaat, Chantal, hoewel sommigen echt niet meer weten hoe ze thuis gekomen zijn en ’s morgens een heel zwaar hoofd hebben. Zo vieren wij nu eenmaal feest. We verplichten niemand wat te drinken, ik heb er vrienden bij zitten, die gewoon geen alcohol drinken. Anderen doen dat weer in overvloed. Kijk, als drank nu zoiets was, dat we niet konden laten, dan was het wat anders.’
‘Zijn je vrienden dan nooit lastig, als ze gedronken hebben?’
‘Soms wel, maar niet erg vaak. Ze weten heel goed, waar hun limiet ligt. En diegene, die juist altijd vaak over de schreef ging, wordt nu goed koest gehouden door zijn vriendin. Zij let wel op, dat hij niet te veel drinkt. In het begin gaf dat wel eens flink vuurwerk, maar hij heeft toch eindelijk toegegeven. En dat is maar goed ook, want het begon bij hem wel echt een probleem te worden.’

‘En moet ik zoiets bij jou ook gaan doen?’
‘Niet nodig. Ik weet prima, waar mijn grens ligt. Dat is voor mij gemakkelijk, dan smaakt me het bier gewoon niet meer. Het is maar zelden, dat ik echt dronken ben.’
‘Dus dan word je ook niet handtastelijk en luid?’
‘Nee, maar het kan dan wel zijn, dat je me opeens kwijt bent. Als ik genoeg heb gehad, wil ik naar huis. En dat doe ik dan ook. Maakt me niet uit, hoe laat het is. Dan wil ik gewoon weg, en je krijgt me dan ook niet meer overgehaald om nog te blijven. En eenmaal thuis val ik als een blok in slaap.’

‘Oef, dat is al beter, dan ik in Zwolle meegemaakt heb. Bah, daar zopen ze, tot ze omvielen, en kotsten dan alles weer uit. En daar waren ze nog eens trots op ook! Het ergste vond ik nog, dat ze dan ook nog de hele tijd aan me zaten, terwijl ik duidelijk gezegd had, dat ik dat niet wilde.’

Ik trek een zuur gezicht. ‘Hmm, dat is inderdaad niet erg leuk om mee te maken. Gelukkig zijn mijn vrienden niet zo. Ik denk, dat je ze wel mag. En ik twijfel er niet over, dat ze je ook wel mogen.’
‘Denk je? Ze kennen mij niet eens, ze hebben me niet eens gezien! Weten ze wel, dat je nu een vriendin hebt?’
‘O, daar twijfel ik niet aan. Zulk nieuws gaat snel. Je wil niet weten, hoeveel berichtjes ik van mijn vrienden heb gehad. Mag je gerust lezen, als je dat dialect kunt lezen.’

Ze kijkt me verbaasd aan. ‘Mag ik zomaar je berichtjes lezen van je telefoon?’
‘Waarom niet? Ik heb niets te verbergen, Chantal. Jij wel dan?’
‘Nee, maar sommige dingen bespreek ik alleen maar met mijn beste vriendinnen. Dat ga ik echt niet aan iemand anders laten lezen!’

Ik zeg lachend: ‘Dan neem ik aan, dat je het de afgelopen tijd veel over mij hebt gehad?’
Chantal lacht. ‘Ja, nogal! Ze waren nogal nieuwsgierig naar je, en zijn nu stink jaloers op me, dat ik al met je mee mag op vakantie! Maar ja, ze zijn allebei al getrouwd, en eentje is er nu zwanger.’

‘Dus jij viel nog een beetje uit de boot? Of zijn die vriendinnen van je ouder, dan jij bent?’
‘Michelle is een jaar ouder, dan mij. En Diana is precies net zo oud als ik. We zijn precies op dezelfde dag geboren. En haar moeder is de beste vriendin van mijn moeder.’
‘Dat is leuk! Dus jullie kennen elkaar al vanaf jullie geboorte?’

‘Ja, we weten echt alles van elkaar. Alleen Diana had het geluk, dat ze al vroeg Kees leerde kennen. Ze had al acht jaar verkering met hem, toen ze met hem trouwde. Ze was toen tweeëntwintig. En nu is ze dus zwanger van een tweeling.’
‘Wow, dat is wel bijzonder. En je andere vriendin? Is die al langer getrouwd?’

‘Ja, Michelle is al vier jaar getrouwd met Koen. Maar ze kunnen samen nooit geen kinderen krijgen. Michelle heeft heel jong een ongeluk gehad, en is toen in een rolstoel terecht gekomen. Bij dat ongeluk is de klap zo groot geweest, dat haar heup op drie plaatsen gebroken is geweest, en daardoor hebben haar baarmoeder en haar eierstokken zo’n schade opgelopen, dat ze onvruchtbaar is geworden.
Ze kan wel een klein beetje lopen, maar niet meer dan enkele meters. Maar ze is nu samen met haar man bezig om te kijken of ze geen kind kunnen adopteren. Want ze willen wel heel graag een kind, maar het is gewoon niet mogelijk. En ook al zou het kunnen, de zwangerschap zou veel te zwaar worden voor Michelle. Haar lichaam kan dat niet aan.’
‘Oei, dat is niet zo mooi! Maar adopteren lijkt me voor hun dan geen slechte optie.’

Dan kijkt ze me aan en zegt: ‘Wil jij straks ooit kinderen hebben?’
Ik kijk haar recht terug in de ogen en zeg: ‘Jazeker! Liefst een hele bende, maar niet zo’n uitgebreide familie, zoals ik bij jullie in de omgeving zie. Een stuk of twee, drie, dat zou wel leuk zijn. En als me maar een kind gegeven is, dan zou ik ook al blij zijn. En jij? Wil jij later kinderen hebben?’
Ze knikt. ‘Ja, heel graag zelfs! Maar ik wil ook niet zo’n heel groot gezin. Inderdaad, twee of drie zou ik wel leuk vinden. Liefst niet te ver qua leeftijd uit elkaar, zodat ze lekker samen op kunnen groeien.’

Ik lach. ‘Oké, dan weet ik dat alvast voor de toekomst. Maar ik besef me juist, dat we het weer overal over gehad hebben, behalve over een belangrijk iets!’
Chantal kijkt me verbaasd aan. ‘Wat dan?’
‘Wanneer ben jij eigenlijk jarig? Als je vriend moet ik zulke dingen ook weten!’
Chantal lacht. ‘Ik ben op 1 april jarig, en dat is geen grap!’

‘En je broers en je zus dan?’
‘Johan is 11 november jarig, Michel op 8 februari en Melissa is op 28 mei jarig. En pap is op 2 mei jarig en mam op 23 september.’
Ik kijk even bedrukt. ‘Wat is er, John?’

‘Niets. Je vader is op 2 mei jarig? Pff, dat zal voor mij dan een zware dag worden. Op die dag is mijn vader overleden. Daags voor zijn verjaardag. Hij zou op 3 mei zevenenzestig jaar zijn geworden.’

‘O, dat spijt me voor je. Is dat ook een reden, waarom je je verjaardag niet meer viert?’
‘Niet bewust in ieder geval. En voordat ik het vergeet, mijn moeder is ook al binnenkort jarig. Ze kreeg me, 4 dagen voor haar verjaardag. Ze zegt me altijd, dat ik het beste verjaardagscadeau ben, dat ze ooit gehad heeft!’
Chantal lacht. ‘Dus ze is 22 augustus jarig? Dan moet ik minstens voor haar een cadeautje kopen, John! Ik moet natuurlijk een goede indruk maken bij je moeder! En natuurlijk ook voor je zus!’

‘Maak je maar geen zorgen, Chantal. Ze weet al, dat ik nu een vriendin heb, en ze wil je dolgraag ontmoeten. Ze zal je met open armen ontvangen, daar ben ik zeker van!’

‘Hoe is ze, je moeder?’
‘Ze is echt een heel goed mens, Chantal. Maar als je wilt, kunnen we straks al even bij haar langs gaan.’
Ze kijkt me geschrokken aan. ‘Nu al meteen?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Je ontmoet haar morgen toch. Ik dacht, dat je haar misschien al wat eerder wilde leren kennen.’

Chantal moet er echt even over nadenken. Dan zegt ze: ‘Oef, daar moest ik even over nadenken, John. Daar had ik me eerlijk gezegd nog niet op voorbereid. Maar je hebt wel gelijk, het zou beter zijn, als ik haar al van tevoren wat beter leer kennen.’
‘Zal ik haar even opbellen? Dan zeg ik haar al meteen, dat we straks even langskomen. Niet te lang, ze gaat altijd vroeg slapen.’
‘Hoe laat wil je dan gaan? Heb ik dan nog tijd om me even op te frissen?’

‘Natuurlijk wel! We zijn rond half acht thuis, en een half uurtje lijkt me ruim voldoende om je op te frissen.’
‘Misschien voor jou, John! Maar niet voor mij! Als ik dat geweten had, dan had ik me thuis al opgemaakt, en passende kleren erbij gezocht!’
‘En als ik nu zeg, dat je ook zonder make-up mooi genoeg bent?’

Ze kijkt me gefronst aan. ‘Hmm, nu begrijp ik wel, waarom je zo lang vrijgezel bent geweest. Een vrouw heeft toch even wat tijd nodig om zich mooi te maken. Ik wil niet als een schandaal bij je moeder aankomen! Wat moet ze wel niet van me denken?’

Ik zucht en zeg: ‘Hoelang ga je nodig hebben, Chantal? Want zoals ik al zei, mijn moeder gaat altijd vroeg naar bed.’
Chantal denkt even na. ‘Oké, ik zal wel proberen binnen een half uur klaar te zijn. Maar veel korter gaat me niet lukken.’

Ik glimlach naar haar en zeg: ‘Je hoeft je echt geen zorgen te maken, vanwege mijn moeder. Of je nou komt in een jutezak als kleding, of in mooie kleding, ze zal je met open armen ontvangen.’
‘Geen haar op mijn hoofd, die eraan zal denken, om bij je moeder in een jute zak te verschijnen! En ze zal best wel erg lief zijn, maar ik heb ook zo mijn eer. En je kunt maar een keer een eerste indruk maken!’

Ik lach en zeg: ‘Ach, ik plaag je ook alleen maar. Ik begrijp heus wel, dat je een goede indruk op mijn moeder wil maken. Maar ik vraag me dan af, wat voor indruk ik dan bij je ouders gemaakt heb.’
Chantal lacht. ‘Dat wil je niet weten.’
‘Misschien wel. Kom, vertel het me!’

‘Ze vonden je eerst hondsbrutaal, dat je jezelf zomaar uitnodigde voor een gesprek, maar ze vonden ook, dat je lef toonde, door zoiets te doen voor iemand, die je nauwelijks kent. En als mijn ouders erg gevoelig voor zijn, dan is dat naastenliefde, en daar heb jij meer dan genoeg van te geven.’

‘Echt waar? Vonden ze me brutaal? Oké, dat is ook voor het eerst, dat ik zoiets hoor…’

Chantal lacht. ‘Het is toch echt waar. Maar ja, toen pap je wagen eenmaal gezien had, toen kon je niets meer fout doen bij hem. En toen je weer aanbelde, wist ik al, dat het goed zat. Mam zou je nooit wegsturen, ze had heus wel gezien, dat je pap in je wagen liet stappen. Dat heb ik ook gezien, vanaf mijn kamer kon ik alles goed volgen. En toen wist ik, dat ik moest proberen je te krijgen. Want ik begon toen pas echt verliefd op je te worden.’

‘En daarom nam je zelf het heft maar in de hand, door me in het magazijn een kus te geven?’
Chantal lacht. ‘Ja, en dat was de beste gok van mijn leven, tot nu toe!’
‘En hoe is het later gegaan, toen Melissa erachter kwam, dat je mij ook gekust had?’

Chantal glimlacht. ‘Ze was echt niet blij, en dat begrijp ik goed. Maar ik wist, als ik het niet gedaan had, dat ik eeuwig spijt zou hebben. Nu begrijpt ze dat, een week geleden nog niet helemaal. Nu heeft ze Daan, en daar is ze helemaal weg van. Je weet niet eens half hoe verliefd ze op hem is.’

‘Dat houdt ze dan toch heel erg goed verborgen. Ze doet wel verliefd, maar toch niet extreem!’
‘We slapen bij elkaar op de kamer, en als ze erg verliefd is, praat ze nog wel eens in haar slaap. Nou, dan is ze niet meer zo’n net meisje…’

Ik kijk geschokt. ‘Wat? Ik dacht anders, dat jullie juist hele nette meisjes waren, kuis en zo…’

‘Nou, dat is echt niet zo. Natuurlijk hebben we ook onze fantasieën en onze dromen, John. En je moest eens weten, hoe moeilijk het voor me is, om me niet te over te geven aan mijn lusten, als je dichtbij me bent. Maar mijn belofte en mijn wil zijn nu nog sterker dan het gelonk van de lusten, en ik hoop, dat ik het lang genoeg kan uithouden.’

‘Oh, en ik dacht, dat ik het alleen maar moeilijk had, om me niet te vergrijpen aan dat goddelijke lichaam van jou.’

Chantal lacht. ‘Ja ja, maak het nog maar eens moeilijker voor me. Nu ik weet, dat je me begeert, zal het nog lastiger voor me worden!’

Ik plaag haar dan speels en zeg: ‘Oei, dan gaan we nog moeilijke twee weken krijgen, Chantal!’
‘Daarom heb ik me ook pyjama’s meegenomen, John. Dan is er toch een soort van barrière. Heb jij trouwens wel een pyjama?’

‘Ik heb er wel een, maar die draag ik eigenlijk nooit. Meestal gewoon een shirt, of als het warm is, zelfs dat niet.’

Ik zie Chantal naar me kijken en op haar lip bijten. Lachend zeg ik: ‘Maar als je denkt, dat je je dan niet kunt inhouden, trek ik wel een pyjama voor je aan.’
‘Misschien is dat wel beter, John. Ik heb altijd gedacht, dat het niet zo moeilijk zou zijn om geen vleselijke verlangens te krijgen, als ik eens echt verliefd zou worden.
Ik heb wel eens vaker vriendjes gehad, maar daar had ik dat niet zo bij. Natuurlijk fantaseerde ik wel over hun, maar van samen de liefde bedrijven, daar dacht ik niet eens aan. Maar sinds ik jou ken, weet ik pas, hoe moeilijk dat kan zijn.’

‘Dan kun je nagaan, Chantal. De vriendinnen, die ik hiervoor had, kon ik juist heel gemakkelijk krijgen, en daar heb ik ook wel wilde nachten mee gehad. Maar jij bent anders, je wil wel, maar je houdt vast aan je principe. Daar heb ik wel bewondering voor.
En ik begrijp nu ook wel, waarom men zoiets bedacht heeft. Het zorgt voor een sterkere relatie, omdat je wel heel erg naar elkaar verlangt, maar toch geen seks met elkaar hebt. Maar ik weet niet of ik dat heel lang ga volhouden, Chantal.’

Chantal lacht. ‘Dat weet ik ook niet, John. Maar ik ga het zo lang mogelijk proberen uit te stellen.’

‘Hmm, niet echt het antwoord, dat je als man wilt horen, maar ik heb respect voor je keuze, en probeer dan hetzelfde te doen. Maar ik zal nu eerst mijn moeder bellen.’

Chantal knikt, en ik laat de handfreeset aan boord van de wagen zijn werk doen. Een van de weinige moderne zaken aan boord van mijn wagen. We horen de telefoon overgaan en mijn moeder neemt in haar onvervalst Echts dialect op.

‘Tinie Vliegers, mit wem sprêk ich?’
Ik lach. ‘Hoi mam, mit John!’

‘Ha, minne jong! Woa bis se doch? Bis se al tuus?’
‘Nei, mer wils se Nederlands proate? Chantal zit langs mich, en versteit d’r niks van.’

Mijn moeder begrijpt de hint en gaat over in normaal Nederlands, hetzij met een mooi Limburgs accent, maar goed verstaanbaar voor Chantal.

‘O, ik wist niet, dat ze al bij je was, John. Versta je me nu wel beter, Chantal?’
Chantal glimlacht breed. ‘Ja, ik versta u goed. En ik kon het zojuist wel een beetje volgen, maar dit is wel beter.’

‘Gelukkig. John heeft me al heel wat over je vertelt. Zijn jullie al onderweg naar Echt? Dan moeten jullie vanavond even op bezoek komen.’

Ik lach. ‘Daar bel ik juist voor, mam. Is het goed, als we rond acht uur komen? Chantal had nog even nodig om zich op te frissen. Rond half acht zijn we thuis.’
Mijn moeder zucht. ‘En dan moet dat arme kind zich zeker liggen te haasten? Je mag om half negen komen en geen minuut eerder!’

Ik zie Chantal zich flink inhouden van het lachen. Mijn moeder hoort het en zegt: ‘Chantal, je moet het hem vergeven, dat hij soms zo lomp is. Hij heeft al veel te lang geen vriendin gehad, en is schijnbaar vergeten, dat vrouwen wat andere eisen en gebruiken hebben.’

Chantal lacht. ‘Daar was ik al achter gekomen, mevrouw Vliegers. Maar geen zorgen, ik leer hem dat wel. Hij moet op bepaalde punten nog wel een beetje bijgeschaafd worden.’
Nu hoor ik mijn moeder lachen. ‘Zo mag ik dat horen, meid! Nou, dan zie ik jullie straks, en denk erom! Niet eerder dan half negen!’

Lachend antwoord ik: ‘Ik zal ervoor zorgen, dat we klokslag half negen bij je voor de deur staan, mam. Tot straks!’

Mijn moeder hangt als eerste op, ze heeft nog steeds haar oude vertrouwde telefoon met hoorn. Chantal kijkt me glimlachend aan. ‘Je moeder lijkt me een leuke vrouw, John. Ik ben blij, dat je haar al wat dingen over me verteld hebt, dat zal het zeker wat gemakkelijker maken. Maar wat heb je allemaal verteld over mij?’

‘Ach, geen heel bijzondere dingen. Dat je gelovig bent, dat je erg mooi bent, van die dingen. Eigenlijk vrij algemeen.’
Ze zegt er verder niets meer over, maar hoe meer we de eindbestemming naderen, hoe stiller en gespannen ze wordt. Ik sla een arm om haar heen en zeg: ‘Ben je zenuwachtig?’

Ze knikt. ‘Nogal! Dit is eigenlijk de eerste keer, dat ik op bezoek ga bij de ouders van een vriendje.’
‘Het valt best mee, Chantal. Ze eet je echt niet op. En als ze meent, dat jij niet goed genoeg voor me bent, dan kon mijn moeder wel eens een probleem krijgen. Want dan kies ik toch echt voor jou!’

‘Zou je dat echt doen? Ga je dan de banden met haar verbreken?’

‘Nee, zo ben ik niet. Maar ik zou er wel veel minder naar toe gaan, dat wel. Ze zou zeker voelen, dat ik er toch een andere mening over heb.’

Dan moet ze toch even lachen. ‘Jij had het veel gemakkelijker, John. Je liep gewoon binnen, zo van hier ben ik! En daarbij kun je nog moeilijk wat fout doen bij mijn ouders.’

‘Tenzij ik je ontmaagd, voordat we getrouwd zijn.’

Chantal lacht. ‘Dan misschien wel, misschien kun je dan beter hard rennen!’

Ik rijd dan de snelweg af, en rijd dan richting Echt. Ik zeg tegen Chantal: ‘Zo, we zijn er bijna! Ben je er klaar voor?’
Ze zegt heel eerlijk: ‘Nee, maar het is nu of nooit, John! Rij maar door!’

Niet veel later komen we bij mijn huis aan. Vreemd genoeg branden er lichten in mijn huis en zijn de rolluiken al omhoog. Ik kijk verbaasd en rijd de inrit op. Als we uitstappen is het raadsel al snel opgehelderd.

Mijn moeder is te voet naar mijn huis gekomen. Ze heeft een sleutel, dus ze kan zonder problemen binnen. En ze weet ook de code van het alarm.

Ze loopt op me af, en ik loop haar tegemoet.
‘Ach, ik miste je zo enorm, dat ik maar alvast je huis gelucht heb.’

Ik geef haar een stevige knuffel en til haar even op.
Ze slaakt even een gilletje, ofschoon ik het regelmatig bij haar doe.
‘Zet me neer, gek jong!’

Ik zet haar voorzichtig neer. Ze mag met zeventig jaar wel oud zijn, maar ze is nog steeds erg kwiek. En ik verafgood haar, ze is immers mijn moeder. Ze geeft me een speels tikje op mijn hoofd en zegt: ‘Dat doe je nou altijd! Je laat me altijd schrikken!’

En dan glimlacht ze en zegt: ‘En nou stel me maar eens voor aan die mooie dame van je.’
Ik glimlach en zegt tegen Chantal: ‘Chantal, die is mijn moeder, Tinie Vliegers. Mam, mag ik je voorstellen aan Chantal Santegoed?’

Chantal trekt haar liefste glimlach en geeft mijn moeder een handje. Ik zie aan haar, dat ze wat zenuwachtig is. Maar mijn moeder pakt haar hand stevig vast en omhelst Chantal met een stevige knuffel. Ze zegt: ‘Iedere vrouw, die mijn John kan temmen, is altijd welkom bij mij. Ik ben blij je te ontmoeten.’

Dan laat ze Chantal los, en kijkt ze Chantal schattend aan. ‘Nou, John! Je hebt ook nog eens een heel mooi exemplaar gevonden. Raak haar niet kwijt, en breek niet haar hart, want dan krijg je ruzie met mij!’

Chantal weet echt even niet wat ze moet zeggen. Dan beseft ze, dat ze eigenlijk toch iets moet zeggen. ‘Uhm, u overrompelde me een beetje, mevrouw. Ik had u hier niet verwacht en al helemaal niet zo’n hartelijke ontmoeting.’

‘Ach, ik weet nog heel goed, hoe ik me voelde, toen ik voor het eerst de ouders van mijn man ontmoette. God, wat was ik zenuwachtig! En ik wist, dat jou hetzelfde stond te gebeuren. Dus dacht ik bij mezelf, waarom dan nog dat meisje langer in spanning laten zitten. Dus heb ik mijn schoenen aangedaan en ben hierheen gewandeld. Want ik dacht, dat het binnen nog wel een rotzooi zou zijn, maar dat valt voor de verandering eens mee.’

Ik lach en zeg: ‘Mam, het hele huis is vorige week nog gepoetst, en ik ben de hele week weg geweest. Hoe kan het dan nog smerig worden? En nu doe je ook net, alsof ik nooit iets doe in huis! Want dat is echt niet zo, en dat weet je best!’

‘Hmm, laat ik het erop houden, dat mannen er een andere definitie op na houden, van wat schoon is, John. Maar ik was wel verrast, dat je hele huis nu schoon is, en zelfs de slaapkamers zijn opgeruimd! Wanneer heb je dat gedaan?’

‘Afgelopen weekend. Nou ja, dat heb ik niet zelf gedaan, maar dat heeft de moeder van Chantal, Chantal zelf en haar zus gedaan.’

Mijn moeder kijkt me geschokt aan. ‘Wat? Nu begrijp ik er niets van. Je kent haar net iets langer dan een week! En haar moeder is al hier geweest? En daar vertel je me dan niets van?’

Chantal schiet me te hulp. ‘John heeft geholpen de droom van mijn vader in vervulling te laten gaan. Mijn vader heeft de wagen van Daan overgekocht, en John heeft hem geholpen de laatste puntjes op de i te zetten. En omdat hij ons heel gastvrij ook hier liet logeren, hebben we in ruil voor die gunst zijn slaapkamers opgeruimd.’

Mijn moeder kijkt me bestraffend aan en zegt: ‘Je hebt toch geen geld gevraagd om die wagen te maken, John?’
Ik glimlach. ‘Nee, natuurlijk niet! Ik had al de hoofdprijs, Chantal!’

Het gezicht van mijn moeder verzacht meteen. ‘Gelukkig! Dan is het in orde.’
We lopen naar binnen en mijn moeder vraagt aan ons: ‘Hebben jullie eigenlijk wel al gegeten?’

Chantal antwoordt: ‘Jawel, voordat we gingen hebben we nog wat bij ons thuis gegeten.’
‘Dus hij laat je niet verhongeren?’
‘O nee, verhongeren is volgens mij niet iets wat in zijn woordenboek voorkomt.’

Mijn moeder lacht. ‘Daar heb je wel gelijk in. Eten kan hij als de beste. Zeker als hij terugkomt van de sportschool. Daar kan ik een hele week van eten, wat hij dan op zijn bord heeft!’
Chantal lacht. ‘Dat heeft hij me al verteld. Hij heeft al een en ander over zichzelf en over zijn familie verteld.’

Mijn moeder kijkt me verbaasd aan. ‘Zo? Dan moet hij je echt wel heel hoog hebben zitten! Normaal worden we tussen neus en lippen eens voorgesteld, en dan mogen we blij zijn, dat hij iets over ons verteld heeft.’

‘Het is ook niet zo, dat hij heel uitgebreid over u heeft verteld, maar tot nu toe alleen maar goede dingen. Dat hij met u iedere woensdag naar het café gaat, om te gaan kaarten, omdat u anders alleen maar thuis zou zitten.’

‘Dat klopt, maar John overdrijft wel een beetje. Alsof ik alleen maar achter de geraniums zou zitten! Nee, meisje! Ik ben nog vrij actief op mijn leeftijd. Samen met wat vriendinnen wandelen we veel, en ik ga ook regelmatig op bezoek bij familie en vrienden.’

Chantal kijkt me aan en zegt: ‘Je liet het anders wel overkomen, dat ze anders heel erg alleen was, John!’
Mijn moeder lacht. ‘Ik kan me wel voorstellen, dat John dat over mij denkt, Chantal. Daarvan moet je hem de schuld niet geven. Ik laat hem me ophalen, opdat hij niet de hele week thuis in de garage moet zitten.’

Ik kijk mijn moeder verbaasd aan. ‘Dus daarom wil je, dat ik je altijd kom ophalen?’

‘Natuurlijk, jongen! Dacht je, dat ik die paar honderd meter niet meer kon lopen? Zo oud ben ik nog niet, John!’

Chantal moet lachen, als ze me ziet blozen. Dan zegt ze: ‘Wat een verschil met toen hij bij ons thuis kwam! Daar was John echt niet zo verlegen!’

‘Hmm, hoe hebben jullie elkaar eigenlijk ontmoet? Want daar heeft John me nog niets over verteld!’

We vertellen mijn moeder samen het verhaal, hoe we elkaar ontmoet hebben, en hoe ik zonder vrees mezelf uitnodigde bij Chantals ouders. Mijn moeder kijkt me bestraffend aan, als ze hoort, hoe ik daar de deur binnenkwam.

‘Heb ik je zo opgevoed, dat je zulke dingen doet, John?’

‘Nee, mam! Maar je kent me, ik kan geen onrecht zien, en in mijn ogen was Melissa onrecht aangedaan. Ze kreeg straf voor iets, waar geen straf op hoorde te staan.’

Mijn moeder glimlacht. ‘Nou ja, zo ben je wel, en ik ben blij, dat er toch wel enkele lessen van me zijn blijven hangen. Dan is er toch nog iets van je terecht gekomen!’

Chantal zegt: ‘Maar daarna heeft hij zich heel goed gedragen. Wel heeft hij stevig zijn mening over zijn geloof aan mijn ouders gegeven, wat op zich al een prestatie zijn, want mijn ouders zijn juist heel streng gelovig! Tegen ieder ander zouden ze flink in verweer zijn gegaan, zo niet bij John. Dat verbaasde me, en toen wist ik al, dat ze John eigenlijk wel mochten. Ze houden wel van iemand, die voor zijn principes durft te staan, en er ook voor opkomt. En John is wat dat betreft echt niet bang, dat heb ik al gemerkt! En hoewel hij met mijn zus gezoend had, kon ik hem niet meer uit mijn gedachten krijgen. En toen ik de gelegenheid kreeg om alleen en dicht bij hem te kunnen zijn, heb ik die kans met beide handen gegrepen en heb hem een beetje overrompeld en hem vol op zijn lippen gekust.’

Mijn moeder kijkt verbaasd. ‘Dus jij hebt hem versierd?’
Chantal lacht. ‘Ja, ik heb de eerste stap gezet, maar daarna was het John, die de dans leidde. Vanaf dat moment was ik verkocht. John nog niet meteen, want hij had toen ook nog iets met Melissa.’

Ik onderbreek Chantal even en zeg: ‘Dat klopt, maar ik had nog maar een zoen meer nodig om mijn hart aan jou te verliezen, Chantal.’

Chantal kijkt me verbaasd aan. ‘Waarom heb je dan nog gewacht, totdat we hier waren? Waarom heb je ons dat niet meteen verteld?’
‘Omdat ik Melissa niet teleur wilde stellen, Chantal. Maar gelukkig loste dat probleem zich vanzelf op.’

Mijn moeder kijkt verbaasd. ‘Hoezo, dat loste vanzelf op?’
‘Daan is verliefd geworden op Melissa, en dat is ook wederzijds.’

De mond van mijn moeder valt open. ‘Dat meen je niet! En weten Lea en Sjaak dat al?’
‘Dat weet ik niet, maar ik zou het wel op prijs stellen, als je dat nog even voor je wilde houden, mam. Ik denk dat Daan dat veel beter aan hun kan vertellen, dan wij dat voor hem doen. Of denk je van niet?’

Mijn moeder knikt. ‘Dus jullie hebben nu allebei een meisje?’
Ik knik. ‘Daan is nu in Kampen, hij viert daar nu zijn vakantie, en dan kan hij lekker dicht bij Melissa zijn.’

‘Oei oei, als dat maar goed gaat met die rokkenjager!’
Chantal lacht. ‘Daar heb ik geen schrik voor, mevrouw. Zoals ik al zei, we zijn zeer streng gelovig opgevoed, en dat houdt ook in, dat geen seks hebben voor het huwelijk. Of in ieder geval het zo lang mogelijk uitstellen.’

‘Oeh, dat is wel een heel ouderwetse opvatting! Maar zo ging het vroeger hier ook. En noem me alsjeblieft geen mevrouw. Ik ben gewoon Tinie of Tineke, zo heet ik echt. Maar iedereen hier noemt me Tinie.’

Chantal voegt de daad bij het woord. ‘Nou, Tinie, zo zijn we anders toch nog opgevoed! Maar het valt me behoorlijk lastig om me aan die belofte te houden met uw zoon. Had u hem niet een beetje minder sexy kunnen maken?’

Mijn moeder lacht. ‘Nee, want anders zou ik hem nooit aan een vrouw kunnen slijten! Maar je hebt gelijk, hij ziet er echt niet slecht uit, al ben ik zijn moeder, die het zegt. Hij ziet er wel stevig uit, maar je kunt goed zien, dat het geen vet is, al verhult hij dat lichaam onder slobberige kleding.’

Ik kijk geschokt naar mijn moeder. ‘Mam, zo praat je toch niet over mij!’

‘Ach, waarom niet? Er mag gerust gezegd worden, dat je een knappe vent bent! En ik kan me heel goed verplaatsen in Chantal, dat ze het moeilijk zal krijgen om zich aan haar belofte te houden.’

‘En ik dan, mam? Heb je Chantal al eens goed bekeken? Ze is zo ontzettend mooi, dat ik er soms van wakker lig.’

‘Daar heb je gelijk in. Maar Chantal, is dat je eigen haarkleur? Dat rode haar?’

Chantal glimlacht. ‘Die rossige gloed, die heb ik van nature, Tinie. Ik wilde eens wat anders, dan altijd mijn rode haren. Maar ik heb al begrepen van John, dat hij me liever in mijn natuurlijke kleur ziet. En als ik eerlijk ben, zie ik mezelf ook liever toch in mijn rode haar, dan dit hier. Maar het zal even moeten wachten, totdat de kleur eruit is gegroeid. En dat zal nog wel even duren.’

‘Jij bent met iedere haarkleur mooi, Chantal. En mam, wat zeg jij ervan? Ze heeft toch echt niet veel make-up nodig om mooi te zijn, of wel?’
‘Nee, daar heb je wel gelijk in. Ze heeft van zichzelf een natuurlijke schoonheid. Daar horen geen dikke lagen make-up bij. En die sproeten op haar neus vind ik haar wel passen. Dat geeft haar karakter. Ik zou alleen wat zaken accentueren, maar dat zal ze zelf ook wel weten.’

Chantal bloost bij alle loftuitingen. ‘Dank je, Tinie. En ja, dat is ook wat ik doe, al poeder ik wel vaak die sproeten weg.’
‘Niet doen, dat staat je echt heel erg goed. En je bent verder echt een heel keurige en nette vrouw en het maakt me trots, dat ik je als mijn schoondochter kan begroeten.’

Chantal bloost nu nog harder en ze zegt: ‘En ik had me de kennismaking met u veel erger voorgesteld! U bent echt een leuke en aardige vrouw. En ik ben blij, dat u mijn schoonmoeder bent.’

Chantal staat op en omhelst mijn moeder, die haar stevig terug knuffelt. Dan staat mijn moeder op en zegt:

‘Kom, ik ga weer eens op huis aan. Het is al bijna half negen, en voordat ik thuis ben, is het zowat negen uur.’

Ik zeg tegen mijn moeder: ‘Moet ik je even naar huis brengen?’
‘Nee, hoeft echt niet. Het is nog steeds licht, en jullie zullen nog wel een en ander moeten doen. Kleding in de kast leggen, en zo. En jullie zullen ook nog wel moe zijn van de reis.’

‘Ach, dat valt best mee. Het is maar een kleine moeite, mam!’
‘Nee, dat hoeft echt niet. Maar morgen kom je me wel ophalen?’

‘Natuurlijk! Anders zou ik ruzie krijgen met tante Mia en ome Karel.’
‘Hoe laat kom je me ophalen?’

‘Ome Karel heeft gezegd, dat we er om tien uur moesten zijn, dus ik ben rond negen uur bij jou. Tante Mia heeft al toegezegd, dat ze voor broodjes zou zorgen.’

Mijn moeder lacht. ‘Oei oei, dan zal ze wel weer de hele bakkerij leegkopen, John.’
‘Het zal wel loslopen, mam. Zo erg is ze ook weer niet! Maar honger lijden, dat zullen we zeker niet.’

Mijn moeder omhelst me dan nog even, als afscheid en fluistert in mijn oor: ‘Dig hest ne schoen maedje an den hoak geslage. Bin er mer zúnig op.’

Ik glimlach en antwoord: ‘Det doan ich auch, mam. Det doan ich auch!’
Ze laat me los en omhelst dan ook nog eens Chantal. ‘Doe rustig aan met mijn zoon.’

Chantal glimlacht. ‘Geen zorgen. Dat is wel het laatste waar ik aan denk!’

Dan loopt ze weg, en zwaait als ze voorbij de ramen loopt.

Chantal zegt: ‘Wat een leuk mens is je moeder! Je had helemaal gelijk, ze is erg vriendelijk en hartelijk. En eigenlijk vond ik het helemaal niet meer zo erg, dat ik me niet meer kon opmaken. Maar ik ben wel blij, dat ik het nu achter de rug heb.’
‘Je bedoelt mijn moeder? Nou, het ergste moet nog komen, Chantal.’

Chantal denkt even na. ‘O, je bedoelt je zus?’

‘Nee, Leonie gaat je echt geen problemen opleveren, al zal ze natuurlijk je wel even goed testen. Ik heb het over mijn vrienden, Chantal. En die komen volgende week zaterdag.’

Chantal lacht. ‘Dat ga ik wel redden, John. Ik vond het veel enger, om je moeder te ontmoeten. En nu ik dit al achter de rug heb, moet het gek gaan, willen je vrienden me het moeilijk maken.’
‘Oké, maar ik heb je alvast gewaarschuwd. Je komt er vanzelf achter!’

We halen dan de koffers uit de auto, en brengen die naar de slaapkamer. In de kledingkast moet ik even wat ruimte maken voor Chantal, want nu heb ik in de kast ook mijn winterkleding liggen. Die brengen we even naar de zolder, waar ik nog wat ruimte vind in een oude kast, die op zolder staat.
Dan is er ruimte genoeg voor Chantal om haar kleren te kunnen laten. Maar dan zijn we ook wel doodop. We laten ons achterover ploffen op het bed, en Chantal zegt: ‘Ik ben kapot!’

‘Ik ook. Zullen we alle andere activiteiten voor vandaag staken en gaan slapen?’

Ze kijkt me aan en zegt: ‘En dan bedoel je ook echt slapen, of niet dan?’

‘Tenzij jij iets anders voorhebt? We zouden ook nog een stukje gaan wandelen, of televisie kijken…’
Ze gooit me een kussen naar mijn hoofd. Lachend ontwijk ik het kussen. Om vervolgens haar behendig vast te pakken, waardoor ze onder me komt te liggen.
Ze gilt en giechelt. ‘John! Laat me los!’
‘Alleen als je me een zoen geeft.’
‘Niks daarvan! Niet zolang je me vasthoudt!’
‘En als ik je loslaat, glip je me snel weg, en krijg ik geen zoen van jou. Dus nee, ik laat je niet los!’

Glimlachend kijk ik haar aan. Ze kan geen kant meer op. Of ten minste, dat denk ik. Hoe ze het klaar krijgt, ik heb geen idee, maar opeens weet ze los te komen uit mijn greep, en voordat ik het weet, ben ik degene, die in een houdgreep ligt. Ze doet me niet werkelijk pijn, maar ze zou het wel kunnen doen.

Nu lacht ze. ‘Dacht je nou werkelijk, dat ik zo’n heel weerloos meisje was, John? Dan moet je toch wat vroeger opstaan. Ik heb 12 jaar judo gedaan, en ik weet me heel goed te verdedigen tegen mannen, die vreemde dingen met me willen doen.’

Ze heeft me echt overrompeld. En ik merk goed, dat ze me echt wel pijn kan doen, maar ze doet het niet. Of in ieder geval doet het niet veel pijn. En ze heeft ook nog eens een arm vrij, waardoor ze me ook nog eens overal kan kietelen, terwijl ik me amper kan bewegen, omdat anders ze mijn arm zou breken.

Lachend zegt ze: ‘Zo, nu weet je ook eens, hoe het voelt om eens het slachtoffer te zijn van je partner!’
Ze laat de houdgreep wat verslappen, maar laat er geen twijfel over bestaan, dat ze me nog steeds de baas is. Ze rolt me op mijn rug, en ik zie haar grijnzend naar me kijken. Dan geef ik me over, en zeg: ‘Oké, jij hebt gewonnen. Je hoeft me geen zoen te geven.’

Dan laat ze me los. Ik trek mijn arm terug, en wrijf wat over mijn pijnlijke arm. Ze kijkt me nog steeds grijnzend aan. ‘Oei, heeft Johnnie pijn aan zijn arm?’
Ik trek mijn neus op en steek mijn tong een beetje uit. ‘Ha ha, wat zijn we grappig! Maar ja, het was ook eigenlijk mijn eigen schuld. Verdorie, je had me goed in die houdgreep!’

Ze gaat langs me zitten en zegt: ‘Heb ik je pijn gedaan?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, het doet niet echt pijn, maar je had wel even de bloedtoevoer bekneld. Maar er begint weer gevoel in mijn arm te komen.’

Dan overrompelt ze me opeens nog een keer. Nu niet met een houdgreep, maar iets wat nog veel heftiger is:

Ze kust me vol op mijn lippen. Ik wil mijn armen om haar heen slaan, maar ze verbreekt onze zoen, en zegt: ‘Oh nee! Zonder handjes, want anders lig je weer in een oogwenk in een houdgreep, John!’

Ik doe mijn handen op mijn rug, en tuit mijn lippen. Chantal lacht. ‘Wat ben je ook een maffe vent! Maar wel onweerstaanbaar!’

Ze geeft me dan een heerlijke en lange zoen. Maar je kunt je niet voorstellen, hoe moeilijk het is, om de vrouw, van wie je houdt, te kussen, zonder haar vast te mogen houden. Om me vervolgens de slaapkamer uit te sturen, want mevrouw wenst zich om te kleden. Lachend loop ik naar de badkamer, om haar zo de gelegenheid te geven zich om te kleden.

Enkele minuten later wisselen we, en gaat Chantal de badkamer in. En niet veel later komt ze weer de slaapkamer in. De heeft zich gekleed in een satijnen pyjama, veel te warm voor mijn doen, maar goed ik hoef het niet te dragen. Ik heb niet eens een pyjama, maar heb me voor de gelegenheid een lang T-shirt aangetrokken en een zuivere boxershort. Ik heb Chantal toch maar niet verteld, dat ik normaal liever helemaal niets draag in bed, maar gezien haar standpunten, offer ik me een beetje voor haar op.

Ze glipt onder de lakens, want het is veel te warm voor een dekbed of dekens. Ik buig me over haar heen en geef haar een korte zoen op haar mond, waarna ik weer terug ga liggen.
‘Slaap lekker, Chantal!’
Ze glimlacht. ‘Slaap lekker, John!’

Ze draait zich op haar rij en krult zich op. Ik doe hetzelfde, dat is ook mijn natuurlijke slaaphouding. Maar van slapen komt niets. Ik zie op de wekkerradio de minuten wegtikken en ook enkele uren. Maar in slaap vallen, dat lukt me niet. Daarvoor zijn mijn emoties te sterk en draaien mijn zintuigen op volle toeren. Het is haar warmte, haar reuk, het maakt me waanzinnig. En daarbij is het ook nog eens te warm om te slapen.

Chantal doet wel of ze slaapt, maar ik kan horen, dat ze ook moeite heeft met slapen. Het is niet die rustige ademhaling, die ik vorig weekend van haar hoorde. Ze laat me schrikken, door zich opeens naar me om te draaien.

‘Kun je ook niet slapen, John?’
‘Nog geen enkel moment. En jij?’

Ze moet zacht lachen. ‘Nee, ik ook niet. Het is warm, en ik zweet me kapot. En dan lig je ook nog eens gevaarlijk dicht langs me. Onmogelijk om dan in slaap te vallen.’

Ik lach ook. ‘Dus we hebben van gelijke problemen last. Ik word gek om naast je te liggen, maar je niet aan te mogen raken. En het is echt niet, dat ik opgewonden van je raak. Nee, dat is ook niet waar, ik verlang gewoon naar je. Maar ik weet, dat het niet kan. Jij wilt je aan je belofte houden, en dat wil ik ook. Maar daar kan ik me misschien wel overheen zetten, maar om je dan niet aan te mogen raken, dat maakt me echt helemaal gek.’

Ik zie Chantal slikken en ze antwoordt: ‘Datzelfde voel ik ook. Maar zou het verkeerd zijn, als we gewoon tegen elkaar aan zouden liggen? Ik bedoel, zullen we ons dan kunnen beheersen?’
Ik kijk haar aan. ‘Zoals ik het zie, kunnen we maar twee dingen doen:
Een: We gaan verder van elkaar liggen, maar moeten dan leven met het feit, dat we niet zijn opgewassen voor de uitdaging, die ons gesteld wordt, met het risico, dat we alsnog niet kunnen slapen.
Of twee: We nemen de gok, gaan tegen elkaar liggen, en vertrouwen op onze wilskracht. En als het dan fout gaat, dan is dat pech. Dan hebben we wel gefaald, omdat we toegegeven aan onze verlangens. En als het wel goed gaat, dan weten we ook, dat we het verder gaan halen. Want als dit lukt, dan lukt ons alles. Ik denk, dat het ook de bedoeling is van die belofte. Je relatie sterker maken, dan alleen het lichamelijke.’

Chantal zucht eens diep. ‘Dit gaat een lange, en moeilijke nacht worden. Maar je hebt gelijk, we moeten sterk zijn. En optie een komt wat mij betreft niet eens ter sprake. Want ik ben bang, dat mijn verlangen naar jou dan alleen maar groter zou worden, en dan falen we helemaal.’

‘Dus?’

Ze vult me aan: ‘Moeten we maar dichter tegen elkaar aan liggen. Het is een flinke gok, maar het gaat niet anders. Hoe moet het dan anders de rest van de week?’

Ik knik. Dan lach ik. ‘Alleen niet schrikken, als je wat hards in je rug voelt, Chantal. Daar kan ik niets aan doen, want zelfs in je pyjama zie je er zo ontzettend sexy uit.’

Chantal lacht. ‘Dat bedoel ik nou, dit wordt een lange en moeilijke nacht. Want ik heb morgen weer schoon ondergoed nodig, want dit kan ik echt niet meer aan, morgen.’
Ik grijns. ‘Oei, ondeugend meisje!’
‘En jij bent een stoute jongen. En geen grappen, als we tegen elkaar liggen. Ik heb je zo weer in een houdgreep!’

Ik glimlach en sla dan het laken voor haar open. Ze twijfelt een ogenblik, maar komt dan vastberaden tegen me aan liggen.
De warmte van haar lichaam is echt te veel, en ik zeg lachend: ‘Jezus, wat ben jij warm!’
‘Ik kan er niets aan doen. Er ligt een behoorlijk sexy man bij me in bed, daar krijg ik het ontzettend warm van. Om maar niet te spreken van de 30 graden, die het nu nog zijn. Maar jij bent ook erg warm.’

Ik lach. ‘Zelfde probleem als jij, Chantal. Het zal nog wel even duren, voordat die harde stok in je rug minder hard wordt.’
Chantal lacht. ‘Hmm, dat vind ik niet zo erg. Dan weet ik in ieder geval, dat me later, als we dan seks mogen hebben, dat je in ieder geval geen ding heb, wat ik met een microscoop moet zoeken!’

Ik moet ook lachen. ‘En ik weet nu al, dat je billen al heerlijk aanvoelen.’

Ik sla dan een arm om haar heen en zeg: ‘Zullen we nu dan maar proberen te slapen?’
Verbazend genoeg krijg ik alleen maar wat gemompel als antwoord van Chantal. Ze slaapt al! Een brede glimlach verschijnt over mijn gezicht. Maar ik moet toegeven, dat dit wel veel beter voelt, ondanks dat onze warme lichamen tegen elkaar aan liggen. En een paar tellen later val ik dan ook in slaap.

Om acht uur gaat echter genadeloos de wekker. Die heb ik gezet, om zeker niet te laat te komen voor ons bezoek aan tante Mia en ome Karel. En ondanks dat ik pas rond drie uur in slaap ben gevallen, voel ik me meer uitgerust dan ooit. En wat het nog beter maakt, is dat Chantal tegen me aan ligt. Ze rekt zich uit en draait zich naar me om.

‘Goedemorgen, schoonheid!’

Chantal glimlacht. ‘Goedemorgen! Maar ik zie er zeker niet erg goed uit, na zo’n korte nacht. Maar ik voel me vreemd genoeg wel uitgerust.’

‘Jij ziet er zelfs volledig afgepeigerd, onder de modder en slijk, nog mooi uit.’

Chantal lacht. ‘Slijmbal! Dat zeg je ook alleen maar, omdat je een kus van me wilt!’

‘Natuurlijk! Wat dacht je dan? Wie zou er geen ochtendzoen willen van ’s werelds mooiste vrouw?’

‘Hou op, anders voel ik me zo meteen nog onpasselijk!’

Ze geeft me een korte, maar heerlijke kus op mijn lippen. Dan gaat ze op me zitten en kijkt me aan met een grijns op haar gezicht. Ik voel aan mijn water, dat ze iets gaat uithalen, en dat blijkt ook zo te zijn. Ze probeert me te kietelen, maar ze heeft pech, dat ik daar heel goed tegen kan. Ik heb wel mijn zwakke plekjes, maar die heeft ze nog niet gevonden.
Dus ik maak van de gelegenheid gebruik om haar omver te gooien. Dat had ze niet verwacht, en even later heb ik haar ook in een zachte houdgreep. Die doet haar geen pijn, maar als ze zich beweegt, kan het best wel pijn doen.

Ze kijkt geschokt en ik kijk haar aan. ‘Je bent niet de enige, die ooit aan judo heeft gedaan, Chantal!’

Dan begint ze te lachen. ‘En waarom deed je gisteravond niets terug?’
‘Hmm, waarom al meteen al mijn troeven spelen, als ik nog een joker heb.’

‘Kom op, John! Laat me los!’

‘En wat krijg ik daarvoor terug?’

Ze kijkt me grijnzend aan. ‘Een zoen, een hele lekkere zoen!’
‘Hmm, verleidelijk! Goed, daar doe ik het voor. Maar geen grapjes, zoals gisteravond!’

‘Zolang het bij een kus blijft, dan beloof ik dat.’

Ik knik en laat mijn grip los. Ze houdt woord en doet geen pogingen om me te overvallen en ze geeft me daadwerkelijk een heerlijke en lekkere zoen. Maar daarna zet ze me weer meteen op mijn plaats door mijn arm te draaien, waardoor ik weer bijna in een houdgreep zit.

‘Zo, omdat je me weer gedwongen hebt! Die zoen had je anders ook wel gekregen.’

Ik lach, en ze kijkt verbaasd. ‘Maar dat zou maar half zo leuk zijn geweest!’

Ze moet ook lachen en laat me dan los. Dan slaat ze haar armen om mijn nek en geeft me nu een nog lekkerdere zoen. Ik sla mijn armen om haar middel en trek haar tegen me aan. Ik krijg wel zin om meer te doen, dan alleen dat. En ik ben niet de enige, die zo reageert, maar ik realiseer me, dat we dan te ver zouden gaan. Ik maak me los uit haar omhelzing en laat Chantal los.

Ze kreunt van ongenoegen en ik zeg: ‘Stout meisje! Als we zo doorgaan, dan halen we niet eens de middag, voordat we onze belofte breken!’
Ze knikt, en laat me licht teleurgesteld los. Ik wuif haar een handkusje toe, en daardoor moet ze weer glimlachen. ‘Gekke vent!’

Ze loopt de badkamer in, en ik loop alvast naar beneden om de koffie aan te zetten en het ontbijt voor te bereiden. Chantal zal het moeten doen met wat broodjes uit de vriezer en yoghurt met muesli. Even later komt ze de keuken in, gekleed in een lange badjas, en haar haren in een tulband gedraaid van een handdoek. De keuken geurt lekker naar de broodjes, die ik even in de oven heb gezet.
‘Hmm, dat ruikt lekker! Zijn dat verse broodjes?’

‘Voor verse broodjes moet ik even de bakker bellen. Maar die levert pas rond de middag.’
‘Deze zijn wel goed. Hij zal morgen wel geen broodjes leveren, of wel?’

‘Nee, maar ik moet toch nog een bestelling doen voor komende week, ik krijg een hongerig peloton op bezoek in de vorm van mijn zus, haar man en haar kinderen. Weet je wel, hoeveel dat tuig eet?’

Chantal lacht. ‘Oei, laat Leonie het maar niet horen!’
‘O nee, want dan krijg ik de wind van voren! Maar ze kan het wel hebben, ze maakt ook altijd grapjes over mij, dus moet ze die ook terug kunnen verwachten.’

Ik haal de broodjes uit de oven, die zijn al warm genoeg. Na een simpel, maar stevig ontbijt ga ik me snel douchen, om daarna netjes gekleed naar beneden te komen. Chantal is net klaar met haar haren, en is bezig haar make-up aan te brengen. Tot mijn genoegen gebruikt ze maar heel weinig, en dat staat haar echt heel goed. Ze draagt een kleurig jurkje, dat haar best goed staat. Ze draait een keer rond, als ze me ziet kijken.

‘En? Hoe vind je me?’

Ik lach en zeg: ‘Hmm, moeten we echt naar mijn oom heen? Als ik jou zo zie, dan krijg ik zin om hele andere dingen te doen! Je ziet eruit om op te vreten!’

Chantal glimlacht. ‘Ahum, we gaan dus echt naar je oom toe! Mannen! Die willen ook maar één ding!’

‘Kan ik er wat aan doen, dat je er zo goed uitziet, Chantal?’

‘Nee, jij dan! Je bent bijna een Adonis, zoals je er nu bij staat! Houd je ook een beetje rekening met mij?’

Ik lach en zeg: ‘Dan moet je gewoon voor je kijken, dat moet ik ook!’

Ik kijk op de klok en zeg: ‘We moeten bijna gaan. Heb je alles in de keuken al opgeruimd?’
Ze knikt.

‘Dan bel ik nog vlug even de bakker op, anders vergeet ik dat ook nog eens!’

Ik bel vlug de bakker op en geef hem mijn bestelling door. We stappen dan in de auto, en ik rij weg.

Onderweg stop ik eerst nog even bij de bloemist, om een boeketje bloemen voor mijn tante te halen, en dan rijden we door naar mijn moeder. Ze heeft een seniorenappartement, en heeft ons al aan zien komen. Ze staat al te wachten voor de deur. Ze gaat langs Chantal voorin zitten. Dat gaat gemakkelijk, de voorbank is breed genoeg voor drie personen. Al snel zijn mijn moeder en Chantal aan het kletsen, en rijd ik op mijn gemak naar Bemelen.

Chantal geniet van de rit, al komen we na ruim een uur aan bij mijn oom en tante. Chantal kijkt geschokt op, als ze het enorme huis van mijn oom ziet.
‘Wow, hoe groot is dat huis wel niet?’

‘Dat valt wel mee, Chantal. Er zijn vooral stallen aangebouwd, en een open remis, waar de voertuigen in geparkeerd staan. Maar dan is het nog ruim zat, alleen zijn de deuren wat aan de lage kant. Ik moet me daar de hele tijd bukken.’

Chantal glimlacht. ‘Hmm, maar goed, dat ik dan geen hakschoentjes aanheb!’
Ik parkeer de auto op de binnenplaats en mijn oom en tante komen naar buiten om ons te begroeten.

Ze begroeten allereerst mijn moeder, daarna mij en dan kijken ze allebei naar Chantal.
‘Zo, dus dit is Chantal? We hebben al wat dingen gehoord van Tinie. En ze is nog mooier, dan ze me beschreven heeft. Goede vangst, John!’
Ik lach en zeg: ‘Chantal heeft mij gevangen, Mia!’

Mijn tante lacht. ‘Dat had ik wel kunnen raden, John. Jij zet niet graag de eerste stap, of niet?’

Ik glimlach wat zuur, en zeg: ‘Tante Mia, mag ik je voorstellen aan de mooiste roodharige uit Kampen, mijn lieve vriendin Chantal Santegoed!’
Chantal is weer wat zenuwachtig, maar ze zet zich er snel overheen.
‘Goedemorgen, mevrouw Vliegers. Aangenaam kennis met u te maken.’

‘Ach, maedje. Hier ben ik Mia, en als je hier komt wonen, wil ik dat ook niet anders horen. En dat geldt ook voor Karel. We zijn maar eenvoudige mensen, dus geen mijnheer en geen mevrouw!’

Chantal glimlacht. ‘Maar mijn moeder zou me het kwalijk nemen, als ik u meteen met uw voornaam aanspreek. Maar ik denk wel, dat ze dit wel kan goedkeuren, Mia.’

‘Dan heb je een hele goede moeder, Chantal. Ze mag trots op je zijn.’

‘Ik zal het aan haar doorgeven. Maar u woont hier wel ontzettend prachtig!’

‘Dat klopt, en we vinden het echt jammer, dat we hier weggaan, zodra de boerderij verkocht is. Maar we hebben niet meer de leeftijd om in zo’n groot huis als dit te wonen. Maar nog is het niet verkocht, en het zal ook wel even duren. De vraagprijs is nogal flink!’

Ome Karel komt dan naast mijn tante staan en stelt zichzelf voor aan Chantal. ‘Tinie had inderdaad niet gelogen, John heeft echt een heel mooi en net meisje gevonden. Alleen wat ver van de deur. Je woonde in Kampen?’

Chantal knikt. ‘Dat is inderdaad wel een heel stukje weg, maar ik vind het niet erg. Van wat ik tot nu toe gezien heb van het zuiden, bevalt het me hier al goed. Kan ook liggen aan het manvolk, voor die rondrijden in mooie Amerikaanse wagens.’

Karel lacht. ‘Je hebt in ieder geval goede humor en ook goede smaak! Maar kom mee, Mia heeft de koffie al klaarstaan!’

We worden echt hartelijk onthaald door mijn oom en tante, en ook Chantal valt goed bij hun. Ze wordt meteen ondergedompeld in de bourgondische levensstijl van het zuiden. Koffie met vlaai, dat is zeker bij mijn tante de standaard bij een bezoek, en ze moedigt Chantal vooral aan om goed te eten. Chantal moet echt moeite doen om het met goed fatsoen af te slaan. Maar mijn moeder schiet Chantal te hulp.

‘Mia toch! Je moet dat arme meisje niet meteen volstoppen met gebak en andere lekkernijen. Ze zal zeker niet dik willen worden. Ze is juist een lekker gezonde meid, met de juiste proporties, daar hoeft echt niets meer bij. Bovendien zal je voor de lunch ongetwijfeld weer een volle tafel hebben staan.’

‘Ach, ze kan best nog wel wat gebruiken, de jeugd eet tegenwoordig amper nog wat!’

Mijn moeder antwoordt: ‘Dat ben ik niet met je eens. Hoeveel van onze neven en nichten zijn tegenwoordig al veel te dik? En je kleinkind, Jetse? Die is toch ook al veel te dik voor haar leeftijd?’

‘Nu doe je net, alsof ik Jetse dik voer!’
‘Nou, de laatste keer, dat ik hier was, stopte je haar steeds snoepjes en koekjes toe. En hoe oud was ze toen? Net twee jaar? Dat wat je haar toestopte, dat eet ik niet eens in een week!’

Mia bloost, want ze weet zelf ook wel, dat ze fout is geweest. ‘Ja, je hebt gelijk, maar ik doe het tegenwoordig al stukken minder. Maar vroeger aten we toch ook zo veel, en we waren nooit veel te dik!’

Mijn moeder antwoordt: ‘Zoveel aten we toen ook niet, maar we hadden wel veel meer beweging. Binnen spelen werd alleen gedaan als het heel slecht weer was. Een beetje regen deed ons niet veel. Een regenpak aan, en naar buiten.
Dat moet je tegenwoordig de jeugd nog eens voorstellen, dan kijken ze je aan of je rijp bent voor het gesticht! Tegenwoordig zitten ze liever achter hun televisie, telefoon of hun computer. En soms sporten ze zelf nog wel eens, maar als het even kan, slaan ze dat ook over. Dus erg veel beweging krijgen ze niet meer. En samen met de veel te vette en te zoete eten is dat geen goede combinatie. Daarom is de jeugd zo dik!’

Karel knikt en zegt: ‘Nu hoor je het ook eens van een ander, Mia! Dat vertel ik je al jaren, maar je luistert nooit naar mij!’

Mia antwoordt geprikkeld: ‘Dus nu heb ik het gedaan, dat Jetse zo dik is? Ze komt hier eens per week, en dan mag ik haar toch wel een klein beetje verwennen! Lisa en Huub zijn er net zo schuld aan, dat Jetse zo dik is!’

‘Ja, nu doe je het al beter met Jetse. Het is ook niet verkeerd om haar iets lekkers te geven, maar eerst kreeg ze al een koekje als ze binnenkwam, en dan elk uur nog een. En dan gaf je haar ook nog twee flinke boterhammen, dat was gewoon te veel. Het is maar goed, dat Lisa nog op tijd in de gaten had, dat het met Jetse de verkeerde kant op ging. Nu gaat ze regelmatig met Jetse zwemmen, en mag ze nog maar 2 koekjes per dag, wat ik zelf nog veel vind voor een kind van nog geen drie.’

Karel en Mia kibbelen nog wat verder, en Chantal kijkt glimlachend toe. Ze heeft al snel in de gaten, dat Karel en Mia het niet doen om elkaar te kwetsen, want ze maken er soms ook gekkigheid mee. Op een gegeven moment, als Mia het niet meer kan halen van Karel, zegt ze: ‘Maar we waren hier niet aan het praten over Jetse, maar over Chantal. Laten we daar over verder gaan.’

Karel geeft niet zo snel op en zegt: ‘Ja ja, probeer er maar onderuit te komen. Zeg dan ook, dat je fout bent geweest!’

Mia zucht eens. ‘Goed, ik ben fout geweest, dat wil ik best toegeven. Maar jij was ook niet beter. Wie gaf haar de hele tijd snoepjes?’

‘Een karamelletje bij de middagkoffie hoort toch! En ik heb haar nooit meer gegeven, dan 2 toffees!’

Mijn moeder grijpt in. ‘Kom op, kibbelbekken! Doen jullie wel eens anders dan kibbelen?’

Karel glimlacht. ‘Hoezo? Het is toch prachtig, hoe Mia altijd hapt, als ik haar aanspreek op de dingen, die ze fout doet, maar wel ontkent! En ze zou onderhand beter moeten weten, dat doen we al vijfenvijftig jaar zo. Al vanaf het weekend, dat ik haar ontmoet heb op de kermis in Maastricht, kibbelen we over alles.’

Chantal moet lachen. ‘U lijkt wel op mijn opa en oma. Die kibbelen ook zo vaak over alles.’
‘Ach, dat houdt de relatie sterk. Als je niet samen uit kleine ruzies kunt komen, dan is je relatie geen lang huwelijk beschoren. Want dan worden kleine problemen grote problemen.

De kunst van lekker bekvechten zit hem elkaar een handreiking te doen. Er zit veel waarheid in het spreekwoord: Waar er twee vechten, hebben er twee schuld.’

‘Daar heeft u gelijk in. Hoe vaak mijn opa en oma ook ruzie hebben, ze praten het altijd uit, en ik weet dat ze nog steeds erg veel van elkaar houden.’

Karel glimlacht. ‘Dat geloof ik meteen. Ik ben al vijfenvijftig jaar verliefd op dezelfde vrouw en als ik alles weer opnieuw mocht doen, zou ik er niets aan willen veranderen. Natuurlijk zijn er wel eens dingen gebeurd, die ik achteraf anders gedaan zou hebben. Maar ook dat heeft onze relatie sterker gemaakt. Niemand is perfect en iedereen maakt fouten. Als je van elkaar houdt, moet je ook de fouten van elkaar vergeven.’

Mia kijkt met een grote glimlach naar Karel. Karel legt zijn arm om zijn vrouw en kijkt terug in haar ogen. Het is duidelijk, dat al die jaren er nog niets van de liefde voor elkaar heeft ingeboet.

Dan zegt Karel: ‘Maar jullie zijn heel zeker niet gekomen om naar ons liefdeleven te komen luisteren, of wel?’

Het gesprek gaat dan meteen over naar de kamer voor Chantal. Ze kan de kamer voor een belachelijk laag bedrag huren, en ze kan dan ook nog eens mee-eten met Karel en Mia. Maar wel onder de voorwaarde, dat zodra de boerderij verkocht is, dat ze dan wel snel moet vertrekken. Maar die gok wil Chantal wel nemen, en ze komt al snel tot overeenstemming met Karel en Mia.

En dan gaat het meteen over Chantal en mij. Ze willen alles weten, hoe we elkaar getroffen hebben, en we vertellen hun dan het hele verhaal. Ze moeten wel lachen over hoe alles gegaan is. En ze hebben bewondering voor de belofte, die Chantal probeert stand te houden.

Mia’s mening hierover is: ‘Dat vind ik prijzenswaardig, zeker in de tegenwoordige tijd. Maar het zal toch wel niet heel gemakkelijk zijn, zeker met zo’n knappe man als John.’

Chantal lacht. ‘Het is heel erg moeilijk. We moeten elkaar er steeds aan herinneren, dat we niet te ver mogen gaan. Maar vannacht ging eigenlijk gemakkelijker, dan we gedacht hebben. Eerst lagen we in bed, met afstand tussen ons in, maar dat werkte echt niet. We konden allebei niet slapen. Pas toen we, ergens midden in de nacht, tegen elkaar gingen liggen, ging het stukken beter!’

Ik lach. ‘Wat heet! Je sliep binnen enkele tellen!’

Mia vraagt: ‘Jullie slapen wel samen in een bed?’

‘Ja, maar het is ook een soort test. Morgen komt Leonie met Dean en de kinderen bij ons logeren. En Leonie had gevraagd of Jake en Stephanie in aparte kamers konden slapen, omdat ze nu de leeftijd hebben gekregen voor wat meer privacy.’

‘En wat als het nu fout was gegaan, en Chantal haar belofte niet had kunnen houden?’

Ik zeg lachend: ‘Dan zou ik met haar moeten trouwen. Nou ja, zo erg is dat nu ook weer niet, want ze is echt fantastisch!’

Chantal bloost licht.

‘Zou je dat echt doen, John?’, vraagt Karel.

‘Hmm, ik weet het niet. Lastig te zeggen, natuurlijk. Maar als het zo doorgaat, zoals we ons nu voelen, dan zou ik dat geen probleem vinden. Maar laat onze relatie eerst nog maar eens groeien, dan zien we wel verder.’

Karel glimlacht en zegt: ‘Maar laat dit meisje ook weer niet te lang wachten, anders gaat ze er nog met een ander vandoor!’

‘Geen zorgen, ik bewaak haar wel, zodat iedere man, die er ook maar aan denkt, iets te willen doen met Chantal, er snel vanaf zal zien! Alleen lastig, dat ze straks hier in Maastricht studeert en ik in het noorden van Limburg moet werken.’

Karel lacht nu hard. ‘Zo te horen, krijgen we nog veelvuldig bezoek van jou hier! Maar ik geef je geen ongelijk! Zo’n mooi meisje, daar zou ik ook heel waakzaam over zijn!’

Chantal moet er van blozen. Ze gaat wat meer tegen me aanhangen, wat ik zeer waardeer. Ik sla mijn arm om haar heen, en geef haar op die manier een knuffel.

Mia zegt dan tegen ons: ‘Ik heb wel een goed gevoel voor jullie twee. Ik zie jullie nog samen heel oud worden. En dan zie ik ook nog een hele schare kinderen om jullie heen. Vier heb ik er geteld.’

Chantal kijkt verbaasd. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Meent ze dat nou, John?’
Ik glimlach en zeg: ‘Nou, mijn tante heeft een voorspellende gave, en als ze zegt, dat ze ons zo gezien heeft, dan komt dat meestal ook uit.’

Ik kijk mijn tante aan en zeg: ‘Tante Mia, meestal vertel je dan ook iets over een bepaald kenmerk. Heb dat niet gezien?’

Mia glimlacht. ‘O, jawel hoor! Maar ik begrijp het nog niet zo goed. Chantal, heb je soms nog een zus?’
Chantal knikt. ‘Ja, ik heb een zus, en twee broers. Ze heten Melissa, Michel en Johan. Johan is de oudste, dan komt Michel, dan ik en Melissa is de jongste.’

‘Nou, dat klopt dan wel, maar ik zag jullie allebei in het wit. Heeft ze ook rood haar, zoals jij?’
‘Ze heeft nog steeds het natuurlijke rode haar, ik heb het donkerder geverfd, maar ik denk dat ik het weer in de natuurlijke kleur ga laten. John vindt dat mooier, en als het niet geverfd is, is het haar ook beter te bewerken. Rood haar kan soms erg lastig zijn.’

‘Op die manier. Dan weet je het nu. Jullie zijn allebei in het wit, met allebei rood haar.’

Ik lach en zeg: ‘Dan weten we dus ook met wie ze dan gaat trouwen, Chantal, of niet?’

Chantal lacht. ‘Als het uitkomt, wat Mia voorspelt, dan wel. Dat kan niet anders dan Daan zijn.’
Mia kijkt verbaasd. ‘Daan? Die naam komt me bekend voor. Ken ik die ergens van?’

Ik antwoord: ‘Ja, Mia. Die ken je wel. Dat is een van mijn beste vrienden. Hij had die groene Cadillac. Die heeft hij nu verkocht aan de vader van Chantal.’

Mia kijkt even verbaasd. Dan zegt ze: ‘Dus hij heeft zijn wagen verkocht, maar een vriendin gekocht?’

‘Zo zou je het kunnen zeggen. Hij viel als een blok voor haar, en volgens mij was het ook wederzijds. Maar het hielp mij van een probleem af, want anders had ik hier nu gezeten met twee vriendinnen. Dat had nooit goed kunnen gaan!’

Karel lacht. ‘Dat klopt. Twee vrouwen, dat is vragen om problemen. Dus het is dus ook al serieus tussen Daan en Melissa?’

Chantal glimlacht. ‘Dat hoop ik wel. Daan is nu in Kampen op vakantie, zodat hij dichterbij Melissa kon zijn, en ook wat meer kennis kon maken met mijn ouders.’

Ik voeg lachend toe: ‘En dat hij wat meer danslessen krijgt, want hij moet ook op de bruiloft van Chantals broer Johan komen. En daar is dansen verplicht!’

Mijn moeder kijkt me verbaasd aan. ‘En jij dan? Jouw danskunsten zijn anders net zo goed, als die van een gemiddelde stier op hete kolen!’

Chantal proest het uit van het lachen. Dan zegt ze: ‘Nou, John heeft ook danslessen gekregen van Helen, dat is de vriendin van Johan. En hij kan toch al een beetje dansen. Natuurlijk is het nog niet heel erg goed, maar het kan er al best mee door!’

Mijn moeder zegt: ‘Dat geloof ik niet! Kom, laat eens wat zien!’

Karel knikt en zegt: ‘Dat wil ik ook wel eens zien! Zal ik wat muziek opzetten?’

Ik zucht eens diep. ‘Dit had ik al kunnen zien aankomen. Verwacht er nog niet te veel van, ik ben echt nog een beginner! Maar als Chantal even mee wil doen, dan wil ik wel een korte demonstratie geven.’

Chantal glimlacht en staat op. Ze zegt tegen Karel: ‘John kan niet nog veel meer dan een simpele foxtrot. Heb je iets van die muziek?’

‘Dat heb ik wel. Mia en ik dansen vaak hier in de kamer. Er is niets leukers dan even helemaal samen opgaan in dans en de muziek.’

Karel staat op en schuift even een tafeltje aan de kant, waardoor er een redelijke dansvloer vrijkomt. En de houten parketvloer zorgt er ook nog eens voor, dat de ondergrond perfect is. Dan loopt hij naar de platenspeler, die op een tafeltje staat en legt er een plaat op. De mooie klanken van een klassiek stuk klinken door de woonkamer.

Chantal en ik lopen naar de dansvloer, en beginnen te dansen. Het begin gaat even wat stroef, maar al snel gaat het beter en gezien mijn kwaliteiten breng ik het er goed vanaf. Mijn moeder en mijn oom en tante zijn in ieder geval onder de indruk.

‘Nooit geweten, dat je zo goed kon dansen, John!’

‘Dat wist ik ook niet, totdat ik het afgelopen week eens probeerde.’
‘Heb je dit pas afgelopen week geleerd?’

‘Ja, maar we hebben wel iedere avond geoefend. Dat scheelt wel iets.’
‘Nou, dan doe je het al behoorlijk goed! En eerst kon je er echt niets van!’

‘Misschien had ik toen geen goede reden om het te leren, Karel. Nu heb ik er wel een!’

Karel glimlacht. ‘Een hele goede reden, John! Dat komt wel goed. Voor je het weet, maak je de goede sier op die bruiloft!’

‘Dat zal wel loslopen, Karel. Ik zal blij zijn, als ik dan, zonder op iemands tenen te trappen, kan dansen.’

Chantal zegt: ‘We gaan nu iedere avond een uurtje oefenen, en dan hoop ik, dat ik geen schoenen met stalen neuzen aan hoef te trekken!’

Na nog een uurtje met elkaar gekletst te hebben, nemen we afscheid van Mia en Karel, en keren we huiswaarts. Onderweg belt Chantal met haar ouders en vertelt dat ze een kamer heeft gevonden. Jolien is erg blij, vooral omdat Chantal maar heel weinig voor haar kamer hoeft te betalen.
En alle andere voordelen zijn ook niet mis. Ze hoeft niet voor eten te zorgen, dus ze kan wat meer tijd aan haar studie spenderen, en hoeft ook niet boodschappen te doen. Dat zit allemaal bij de prijs van de kamer inbegrepen. Alleen mag ze geen vrienden op haar kamer ontvangen, hoewel ik uitgezonderd ben van die regel.
Maar dat vertelt Chantal toch maar niet aan haar ouders… Die zouden het zeker afkeuren. Als we bijna thuis zijn, zeg ik tegen mijn moeder: ‘En, mam? Wat ga je straks eten?’

‘Ik weet het nog niet. Ik heb er eigenlijk nog niet over nagedacht!’

Ik glimlach en zeg: ‘En als je nu eens met ons gaat uit eten? Ik wilde met Chantal naar ’t Eiland gaan. Wil je meekomen?’
‘Ach nee, ik wil niet lastig zijn.’

Chantal zegt meteen: ‘Ach, Tinie! Kom toch lekker mee! Dan kan ik je nog wat beter leren kennen. En John en ik hebben best nog wel even de tijd om alleen te zijn.’

‘Vinden jullie het echt niet erg om deze oude vrouw mee te nemen?’
‘Ben je gek, mam? Anders vroeg ik je toch niet!’

‘Nou goed dan. Maar ik had er eigenlijk wel niet op gerekend, John. Dan moet ik nog even naar de bank heen.’

‘Niet nodig, mam. Ik betaal wel voor jou. Als goedmakertje, dat ik de afgelopen woensdagen niet met je naar het café kon gaan. Maar dan haal ik je straks wel even op. We rijden nog even naar huis om ons even op te frissen en uit te rusten. Dan reserveer ik vast even een tafeltje en haal ik je om zes uur weer op.’
‘Oh, dat is fijn, dan kan ik nog even wat rusten. Ja, dat zou inderdaad wel fijn zijn.’

Even later zet ik mijn moeder bij haar thuis af, en rijd met Chantal naar huis. Daar ploffen we neer op de bank. Het bezoek was toch wel wat vermoeiend. Chantal kruipt tegen me aan, en amper een paar tellen later vallen we al in slaap.