Weer thuis

In een week reed hij de zevenentwintighonderd kilometer naar huis. Onderweg overnachtte hij in hotels en zeer tegen zijn gewoonte koos hij voor de snelwegen in plaats van de rustieke binnenwegen. Hij wilde zo snel mogelijk thuis zijn.
Hij reed de straat in waar hij woonde en zag de auto’s van de buren staan, de kinderen zwaaiden naar hem maar hun ouders negeerden hem want hij was niet populair in zijn buurt; zijn ex was altijd de aardige populaire buurvrouw geweest en toen ze van hem weg ging dacht de hele buurt dat het waarschijnlijk wel aan hem zou hebben gelegen. Dat ze alleen maar het geld achterna was gelopen had hij misschien wel kunnen uitleggen maar hij kreeg de gelegenheid nooit.

Hij reed de Yamaha de schuur in en zette hem op zijn middenbok. Er werd voorlopig niet meer gereden…
Binnen in huis was er niets veranderd. Er lag overal stof en de koelkast was leeg. Gelukkig had hij nog wat te eten in de vriezer. Ovenfrites en hamburgers. “Een bikers diner” dacht hij schamper. Na het eten plofte hij met een glas whisky in zijn hand op de bank en zette de tv aan. Na vijf minuten zette hij hem weer uit want hij zag constant de gezichten van Manon en Ellen voor zich.
“Moest hij gehoor geven aan hun verzoek? Zou hij niet alleen maar een stukje speelgoed zijn in de handen van twee schatrijke verwende meiden?” Hij gooide zijn whisky achterover en besloot naar bed te gaan, hij was doodmoe.

Eenmaal in bed kon hij de slaap niet vatten. Hij pakte zijn telefoon en bekeek de foto’s die hij daarmee had gemaakt. Plotseling stond Manon daar in haar volle naakte glorie. Hij zoemde in en het was alsof haar sensuele lippen hem wilden kussen. Haar heerlijke dijen en haar prachtige borsten brandden zich in op zijn netvlies. Hij trok zacht aan zijn pik, maar die bleef slap, hij was totaal niet in de stemming en plotseling, voor het eerst sinds zijn scheiding begon hij te huilen. Gierend met lange uithalen drukte hij zijn gezicht in zijn kussen en jankte hij zijn ellende uit.

De volgende dag was hij nog steeds niet bekomen van zijn instorting. Hij deed wat boodschappen, waste zijn vakantie spullen en hing een beetje voor de tv.
De meiden leken verder weg dan ooit en het paradijs waar ze twee weken waren geweest leek een sprookje dat nooit had plaatsgevonden.

Telkens pakte hij zijn telefoon en keek naar het nummer van Manon, maar steeds werd het moeilijker om te bellen. Na een paar dagen durfde hij zijn telefoon bijna niet meer aan te raken.

Hij bleef nog een week thuis maar daarna had hij zijn baas gebeld omdat hij eigenlijk wel weer wilde beginnen. De drie maanden waren nog lang niet om maar hij was het thuiszitten beu en zijn gedachten waren alleen maar bij de meiden. Steeds weer zag hij het tafereel in de hut voor zich en hoorde hij Manons woorden “Kom bij ons op het kasteel wonen…” Had hij dat niet gewoon moeten doen? Hij had nu alleen maar een telefoonnummer van Manon, maar hij durfde haar niet meer te bellen…

“Kom donderdagmorgen even naar de zaak”, had zijn baas gezegd, “Als jij me niet had gebeld was ik wel naar jou toegekomen want er zijn wat ontwikkelingen die ik niet over de telefoon wil bespreken.”
Erik was benieuwd wat er zo belangrijk was dat het niet over de telefoon kon, maar hij zou het wel horen.

Die donderdag zat hij bij Bert, zijn directeur in de kamer.
“Erik, mijnheer Van der Loo heeft een bod op het bedrijf geaccepteerd en hij heeft zijn aandelen verkocht aan Gemini Inc.”.
Eriks luisterde oplettend. Mijnheer Van der Loo was de oude oprichter en eigenaar van het bedrijf en het was bekend dat hij een koper zocht om zijn vermogen uit de firma te halen. Maar Erik kende Gemini als één van de grootste multi-nationale houthandelsmaatschappijen, en wat die met zo’n klein bedrijfje als het hunne moest was hem een raadsel.
“Ik heb begin van deze week contact gehad met iemand van Gemini en we hebben de garantie gekregen dat er voor ons niets verandert. Ik blijf directeur, en de medewerkers vallen straks onder hun C.A.O. dus dat is voor onze mensen gunstig en voor de staf zal het ook vermoedelijk wel iets verbeteren.”

“Maar er was wel iets vreemds, ze kenden jouw naam en er werd met nadruk gezegd dat jij je persoonlijk op hun hoofdkantoor in Frankfurt moet melden.”
Erik kreeg het gevoel dat de vloer onder hem van zacht rubber was. Als het waar was wat hij dacht, dan….
“Is FinnWood soms ook van hun?” vroeg hij zacht.
“Ja FinnWood en nog een stuk of dertig bedrijven over de hele wereld” zei Bert opgewekt, nietsvermoedend.
Het duizelde hem. Die rotmeiden hadden het er niet bij laten zitten. Ze hadden gewoon niet geaccepteerd dat hij naar huis ging, en hem botweg met bedrijf en al gekocht!
“Wie is ook alweer de eigenaar?” vroeg hij, maar eigenlijk wist hij het antwoord al. “Oh dat is ene Gerard van Beurden. Maar die zal je wel nooit ontmoeten, want die beheert de boel vanuit zijn kasteel in België en niemand ziet hem ooit in het openbaar.
De laatste foto’s van hem zijn van meer dan twintig jaar geleden toen hij met Desiree van Henegouwen trouwde. Niemand weet hoe hij er nu uitziet. En wat die holding betreft, hij laat alles aan zijn staf over en hij schijnt briljant te zijn in het selecteren van degenen die voor hem werken. Dus misschien zit er een leuke positie voor je in, want ze vragen je niet zomaar om naar het hoofdkantoor te komen..”
Het duizelde Erik. “Wanneer moet ik in Frankfurt zijn?” vroeg hij.
“Vrijdag, dat is dus morgen, hier zijn je tickets.”
Erik maakte de envelop open. Business class ticket van Lufthansa met bestemming Frankfurt. Daar zou hij opgehaald worden door iemand van Gemini.
Vreemd genoeg een enkele reis en ook geen gegevens van een hotel.
“Enkele reis” zei hij tegen Bert.
Die haalde zijn schouders op. “Misschien weten ze nog niet hoe lang je blijft…”
Erik vermoedde iets anders, maar dat zei hij maar niet tegen Bert.

Uiteraard deed hij die nacht bijna geen oog dicht. De meest krankzinnige ideeën tolden door zijn hoofd en toen hij de volgende morgen uitgeput wakker werd had hij het gevoel dat hij een nacht lang had doorgehaald in de kroeg.

Die volgende morgen pakte hij zijn koffertje in. Zijn mooie maatkostuum trok hij aan en verder hoefde hij niet veel mee te nemen. Daarna keek hij nog één keer zijn woonkamer rond en trok toen met een vreemd gevoel van afscheid de voordeur achter zich dicht.

Op de luchthaven van Frankfurt stond een medewerker van Gemini hem op te wachten. Hij werd hartelijk welkom geheten en meteen in een Mercedes met donker getinte ruiten naar het kantoor gebracht. Daar moest hij met de man die hem had afgehaald meelopen. Hij werd niet aangemeld bij de receptie, wat hem bevreemdde.
Ze gingen meteen door naar de bovenste verdieping van het kantoor. Daar gaf de man hem over aan een beeldschone dame die hem vroeg even te wachten. Ze ging het kantoor binnen en even later kwam ze naar buiten en nodigde hem uit om naar binnen te gaan.

Gerard.

In een smaakvol ingericht kantoor met design meubelen en voor een vermogen aan kunst aan de muren stond een man bij een raam. Toen Erik binnenkwam, draaide hij zich om en liep naar hem toe om hem hartelijk de hand te schudden. Hij was begin vijftig, sportief en had grijs haar en grijze ogen en hij stelde zich voor als Gerard van Beurden.

“Zo jij bent dus Erik” zei hij. “Jij bent de man die het in twee weken met alle vier mijn dochters heeft gedaan” Het was geen vraag, het was een constatering.
Erik wist niet wat hij moest zeggen. Dit was dus de eigenaar van Gemini Inc. Een van de rijkste mensen in Europa en hij had met alle vier zijn dochters geneukt… en die man wist dat.

“Maar jij ben ook die sukkel die het aanbod om in één klap multimiljonair te worden gewoon heeft afgewezen…” Erik herinnerde zich het gesprek met Manon en Ellen.

De man liep naar hem toe en legde zijn hand op zijn schouder. “Kerel, ga zitten, wat wil je drinken”
Erik wilde zich niet laten kennen. “Een whisky graag, ik denk dat ik dat wel kan gebruiken.”
“Trouwens ik wil graag dat je gewoon Gerard tegen me zegt.” vervolgde de man. “Die Duitsers hier zeggen allemaal ‘Gerhardt’ en ik heb het opgegeven om te proberen dat er uit te krijgen.”

“Erik, je hebt inmiddels begrepen dat ik je werkgever ben geworden, want anders zou je hier niet zijn. Maar ik heb je hierheen laten komen voor twee dingen:
Ten eerste; wil ik dat je straks met me meegaat naar mijn huis in België en ten tweede zou ik het op prijs stellen als je nadenkt over een functie binnen een van mijn bedrijven. Dat laatste dat komt wel, daarover spreken we wel als we thuis zijn. Maar over dat eerste valt niet te onderhandelen, Manon heeft niet anders gedaan dan huilen sinds ze terug was, maar ik heb ook Ellen zien huilen en dat gebeurt eigenlijk nooit.”

Erik vond dat hij iets moest zeggen “Gerard, ik heb alleen maar aan hun gedacht sinds ik thuis was. maar ik was bang dat ik me teveel voorstelde…”
“Integendeel, ik heb ze nog nooit zo serieus gezien, en zelfs de kleintjes waren er heel fanatiek over”. Gerard gebruikte dus ook al de uitdrukking ‘de kleintjes’.

“Oh en dan nog wat… Manon heeft dat bedrijfje van jullie met haar eigen geld gekocht, dus formeel is zij jou baas… hahahaha” en hij schaterde van het lachen. “Maar dat geeft wel aan hoe graag ze je weer wilde zien” besloot hij.

Het gesprek was afgelopen. De knappe secretaresse die hem binnengelaten had werd geroepen en kreeg de opdracht om de helikopter gereed te laten maken.
“Erik, we gaan over tien minuten naar België. We nemen de heli die hierboven op het platform staat, want ik wil niet dat mijn gezicht bekend wordt. Ik ga hier nooit over straat”

Anderhalf uur later landden ze in de Ardennen bij een prachtig kasteel.