We zijn de volgende morgen vroeg wakker. Ook voor ons is het een drukke dag. Chantal en Melissa mogen bruidsmeisjes zijn, en dat zal voor Chantal nu wel een hele andere betekenis hebben gekregen na gisteravond. En ik ben de hele morgen bezig om mijn wagen helemaal spik en span te krijgen. Natuurlijk was die al helemaal zuiver, maar door de reis hiernaartoe was die toch weer smerig geworden. Maar daar hadden ik en mijn vrienden al rekening mee gehouden, op de automeetings hebben we immers daarmee ook te maken.

Tegen de tijd, dat Chantal weer terug is van de kapper, en zich in het pension komt omkleden, ben ik ook klaar met mijn wagen. De Cadillac blinkt als een spiegel, zowel van binnen als van buiten. Ook de wagen van Daan, die vlakbij in een pension zit en zijn wagen bij die van mij geparkeerd heeft, blinkt als een spiegel. Als dan ook nog Melissa zich bij ons meldt, en we gezamenlijk op onze kamer wachten, totdat we kunnen vertrekken, praten we nog even over allerhande zaken.

Met Chantal heb ik al besproken, dat we Daan en Melissa al wel vast inlichten, dat we sinds gisteravond zijn verloofd. Maar we hebben ook afgesproken, dat we er zelf niets over zeggen. Ze mogen het raden, als ze ontdekken, waarom we allebei nu een ring dragen.

Het valt Melissa opeens op, dat ik een ring draag.
‘Hey, heb je een vriendschapsring van Chantal gekregen?’

Ik antwoord heel gelaten: ‘Dat zou je zo kunnen noemen, Melissa. Maar Chantal heeft er ook een, kijk maar.’
Chantal laat dan haar ring aan Melissa zien.

‘O, dat is een mooie ring. Dat is ongeveer, hoe mam die maakt.’

Chantal knikt. ‘Dat klopt ook, mam heeft deze gemaakt.’

‘O, waarom krijgen jullie dan wel een? En wij niet? En waarom had je die straks niet om?’

Chantal lacht. ‘Daar is wel een speciale reden voor, Melissa. Mam heeft die echt niet zomaar gemaakt.’

‘Kom op! Vertel het nou! Waarom hebben jullie ringen van mam gekregen? Omdat jullie zijn gaan samenwonen?’

‘Nee, het heeft er wel mee te maken, maar dat is niet de reden. Je weet toch, dat wilden ze echt helemaal niet hebben. Waarom zouden ze ons dan een ring geven?’

Melissa knikt. ‘Dat klopt. Dat zou vreemd zijn.’

Opeens valt het kwartje bij Melissa. Ze kijkt ons verbaasd aan en zegt: ‘Chantal, is het soms dat John je?’

Chantal glimlacht. ‘Wat heeft John me gedaan?’

‘Ach, je weet wel! Heeft hij je gevraagd?’

Chantal knikt en glimlacht. ‘Gisteravond, toen we terug naar het pension liepen. Ik was aan het vertellen, dat ik stiekem toch wel een beetje jaloers op Helen was. En toen zei John tegen me, dat hij ook best wel voor me op zijn knieën zou gaan om me te vragen. Ik dacht, dat hij een grapje maakte, dus ik daagde hem uit. En toen ging hij ook daadwerkelijk op zijn knieën en vroeg me om met hem te trouwen! En natuurlijk heb ik ja gezegd!’

“Waah! Echt waar? Gefeliciteerd!’

Melissa en Daan feliciteren ons allebei. Dan zegt Melissa opeens: ‘Maar waarom heb je er dan vanmorgen niets van gezegd?’

Chantal lacht. ‘Ja, dat heeft ook een reden. Precies ook de reden, waarom ik die ring nog niet droeg. Jullie zijn de eersten, die het weten.’

Ik knik. ‘Zelfs mijn moeder weet het nog niet, dus jullie hebben nu wel een première. En ik moet jullie wel even vragen om het nog even geheim te houden. We gaan het al snel bekend maken, maar nu nog even niet.’

‘Ja, dat is goed, maar waarom dan?’

Chantal antwoordt Melissa: ‘Om mam even op haar nummer te zetten.’

Ze legt dan uit, waarom we dat zo willen doen. Melissa en Daan begrijpen dan al meteen hoe de vork in de steel zit.

‘Ah, dus je doet dit eigenlijk alleen maar om mam een beetje te plagen?’

‘Ja, maar het is meer dan alleen plagen. Ik snap wel, waarom ze het doet, maar ik vind het niet leuk, dat ze niet meer vertrouwen in ons heeft. Waarom moet ze ons allebei aanzetten tot een aanzoek? Dat was echt niet nodig geweest. Maar aan de andere kant, ze heeft wel de ringen voor ons gemaakt. En daar wil ze niets voor hebben. Dus heel erg boos kunnen we ook weer niet op haar zijn.’

‘Ach, ze bedoelt het gewoon goed! Ze wilde gewoon zeker weten, dat jullie ook samen gingen trouwen.’

‘Dat is ook wel zo, maar dat had echt niet op die manier gehoeven. En bovendien, John en ik mogen nu wel verloofd zijn, maar het gaat echt nog een hele tijd duren, voordat we gaan trouwen. We moeten eerst flink sparen om de bruiloft te kunnen betalen. En dan wordt er pas getrouwd, niet eerder! Dat hebben John en ik al afgesproken. Dus tegen die tijd kon ik best wel eens al afgestudeerd zijn.’

‘Maar is dat ook de reden, waarom pap en mam zo snel overstag gingen, toen jullie gingen samenwonen?’

Ik knik. ‘Ja, dat is een van de redenen. Maar een ding moet me wel van het hart. Ik wil niet, dat jullie denken, dat Jolien me gepusht heeft om een aanzoek te doen. Dat idee had ik toch al voordat ik met hun ging praten. Daar ben ik zelf mee gekomen, maar ik had nog niet gezegd hoe snel ik dat aanzoek ging doen. En daar heeft Jolien handig op ingespeeld. En daar vind ik op zich nog helemaal niets mis mee, maar dat ze hetzelfde ook bij Chantal deed, dat vind ik dan weer minder fijn van haar.’

Daan zegt dan lachend: ‘Maar zo hebben jullie wel allebei een mooie verlovingsring van haar gekregen.’

‘Dat weet ik, en daarom gaan we ook Jolien op een ludieke manier terecht wijzen. En als dank krijgt ze een enorme bos rozen. Die wordt vanavond per koerier naar haar gebracht.’

‘Dus vanavond maken jullie ook bekend, dat jullie verloofd zijn?’

‘Ja, dat is wel de bedoeling. En zeg nou zelf, waar kan dat beter dan op een bruiloft?’

Dat zijn Melissa en Daan wel met ons eens. Melissa zegt dan tegen Chantal: ‘Laat nog eens zien! Ik hoop, dat ik straks ook ringen van mam krijg.’

Chantal antwoordt, terwijl ze met trots haar ring toont: ‘Ik denk het wel. Johan heeft ze gekregen, ik heb ze gekregen. En jij en Michel zullen die ook wel krijgen, mocht Michel Jolanda ten huwelijk vragen. Of Daan jou natuurlijk. Anders zou het niet eerlijk zijn voor jullie.’

‘Heeft Johan ook ringen van mam gekregen? Dat wist ik niet! Johan draagt toch nooit ringen?’

‘Hij heeft ze wel. Maar je bent ook nooit meer thuis, net als ik. Had je gisteravond zijn ring niet gezien? Hij had hem wel om.’

‘Daar heb ik helemaal niet op gelet. Dus die verlovingsring van Helen heeft mam ook gemaakt?’

‘Dat weet ik zeker, ik was erbij, toen mam die aan Johan gaf.’

‘Dat wist ik helemaal niet. Maar ik vind het wel leuk, dat ze zoiets doet. Dan heb je toch iets, wat heel persoonlijks is.’

‘Dat is het ook. De ring is op zich al mooi, maar omdat ik weet, dat mam die voor mij gemaakt heeft, dat maakt het voor mij toch nog wat specialer.’

Ik kijk dan op mijn horloge en zeg: ‘We moeten onderhand gaan. Zullen we dan maar?’

Maar voordat we opstaan, zegt Chantal tegen Melissa en Daan: ‘Dus tot vanavond mondje dicht!’

‘Ja, dat is beloofd! Maar ik vind het wel gaaf! Maar het zou toch niet helemaal als een verrassing moeten komen. Iedereen verwacht het van jullie. Alleen dat het al zo snel is, dat zal wel een hoop mensen verrassen.’

We rijden dan naar het huis van Jolien en Joris. Johan heeft de nacht doorgebracht in zijn ouderlijk huis, net als Helen ook bij haar ouders geslapen heeft. Als we aankomen, stoppen we snel onze ringen weg. We parkeren de wagens voor het huis, waar ook de Cadillac van Joris staat. Op zijn wagen staat al een bloemstuk. Die staan allemaal al in het huis, en die halen we vlug op, en maken die op de wagens vast. En terwijl we bezig zijn, komen onze vrienden er al aan. Ze hebben zich allemaal keurig gekleed, en de wagen zien er prachtig uit. Totaal zullen er een zevental oude Cadillacs in de trouwstoet gaan meerijden.

De wagen van Daan ziet er het mooiste uit, en bovendien is het een cabrio. Daarom zal hij ook het bruidspaar rijden. Joris zal met Jolien daarachter rijden met zijn eigen wagen. Dan kom ik, samen met Chantal. Daarachter Sander, met de ouders van Helen. En in de overige Cadillacs zitten dan overige familieleden, die niet echt goed meer ter been zijn. Al met al zal het een prachtige stoet zijn, met al die prachtige wagens.

Als we de wagens met de bloemstukken en bloemen versierd hebben, is het dan eindelijk zo ver. Met het hele gevolg gaan we Helen bij haar ouders ophalen. Ik zie, dat Johan nu toch wel wat zenuwachtig begint te worden.

Lachend zeg ik tegen hem: ‘Nog steeds spanning?’

Johan glimlacht. ‘Nee, nu begin ik toch wel zenuwachtig te worden! Dit is echt! Over een paar uur ben ik vrijgezel af, en getrouwd met de liefste vrouw van Kampen!’

‘Ik geloof je, maar ik ben het oneens, dat je de liefste vrouw van Kampen hebt. Want die heb ik namelijk!’

Johan lacht. ‘Nee, die woont tegenwoordig in Echt. En daar hoort ze ook thuis.’

Daar moeten we allebei wel even om lachen, en de ontspanning doet Johan duidelijk goed. Dat merkt hij zelf ook.

‘Dank je. Dat had ik wel even nodig.’

‘Je hebt niets om zenuwachtig voor te zijn. Of denk je, dat Helen zich nu opeens bedenkt? Ze zou wel helemaal gek moeten zijn, als ze dat doet!’

‘Dat mag ik toch wel hopen, dat ze straks ja zegt!’

‘Kom, we moeten gaan. Ben je er klaar voor?’

Johan zegt lachend: ‘Nee, kun je hier ooit echt klaar voor zijn? Maar er is ook niets op deze wereld, waar ik liever naar uitkijk!’

Daarop staat hij op, haalt een keer diep adem en loopt dan de deur uit. Ik roep hem terug. ‘Je vergeet het bruidsboeket!’

Lachend draait hij zich om en neemt het boeket van me aan. Dan stapt hij in de cabrio en wij in onze wagens. De gehele stoet volgt dan de bruidegom, op weg naar zijn bruid.

De stoet trekt best wel wat bekijks. Je ziet immers ook niet altijd een hoop van die oude Cadillacs in een stoet voorbijrijden. In de straat, waar Helen woont, is de buurt al helemaal uitgelopen om niets te missen van het gebeuren. En als de wagen eenmaal stilstaat, lijkt er niets meer, dat Johan ooit zou kunnen tegenhouden. Hij straalt gewoon geluk uit, wetende, dat Helen met smacht op hem wacht.

Er wordt wel eens verteld, dat er niets mooiers is, dan een kersverse bruid. Nou, in het geval van Helen klopt dat helemaal. Ze ziet er echt prachtig uit! Ze heeft echt een prachtige witte jurk aan, een mix tussen een klassieke jurk en een moderne jurk, prachtig afgewerkt met kant, en mooie stiksels. Ze draagt een mooie parelketting, en heeft bijpassende haarspelden in haar kapsel. En ik kan me nu best voorstellen, dat er op dit moment geen mooiere vrouw voor Johan is, dan Helen. Dat moet ik zelf toegeven. Helen is echt beeldschoon in haar bruidsjurk!

Chantal is het met me eens. ‘Oh, kijk eens! Helen ziet er echt heel erg mooi uit! Ze is al van nature mooi, maar nu? Wow! Toen ik ging, had ze alleen nog haar jurk maar aan. Maar nu ze haar haren gekapt heeft en helemaal is opgemaakt, ziet ze er nog mooier uit! Johan mag zich echt gelukkig met haar prijzen. Ze is niet alleen mooi, maar ook slim en verstandig. Johan heeft met haar een lot uit de loterij gewonnen!’

‘Ik ken nog zo iemand met zo’n lot!’

Chantal kijkt me glimlachend aan. ‘Dat zal jij wel zijn, of niet?’

‘Ja, natuurlijk!’

Ik leg mijn handen op haar bil en wrijf erover. Dan knijp ik er zachtjes in.

Chantal rolt even met haar ogen en zegt: ‘Morgenavond mag je daar de hele avond aanzitten. Maar voor vandaag mag je er alleen naar kijken!’

Ik trek een pruillipje en zeg: ‘En een kusje zit er ook niet in?’

Chantal lacht. ‘Klein kind!’

Maar ze geeft me wel een vluchtige zoen. We snellen dan even toe om Helen te helpen met instappen, zodat haar jurk niet tussen de deur komt. Dan haasten we ons terug naar onze wagen, en stapt de rest van het gevolg in. In colonne rijden we eerst naar het stadhuis, waar de eerste huwelijksvoltrekking zal plaatsvinden. Daarna rijden we verder naar de kerk, waar het paar ook voor de kerk in het huwelijk zal treden. En beide plechtigheden zijn erg indrukwekkend en mooi. In de kerk vertellen Helen en Johan elkaar hun huwelijksgelofte, en daarna worden ze door de priester beëdigd als man en vrouw. Als ze elkaar kussen, ontstaat er een enorm applaus, compleet met gefluit en gejoel.

En buiten wacht het kersverse bruidspaar een enorme regen van rijst, waarna er koers gezet wordt naar de feestzaal in hun loods achter hun huis.
Dan is er voor iedereen tijd en ruimte om het bruidspaar te feliciteren, en dat wordt dan ook uitgebreid gedaan. De zaal is lekker feestelijk versiert, en er klinkt wat muziek door de apparatuur van de band, zodat er een leuke sfeer ontstaat. Eerst wordt er wat gebak gegeten, waarna het feest pas echt geopend wordt door de band en natuurlijk de traditionele bruidsdans.

Na de openingsdans sta ik er niet van te kijken, dat Johan eerst zijn moeder de dansvloer op vraagt. Helen doet hetzelfde met haar vader. Ik sta dan op en vraag Chantal om met me te dansen. Ze grijnst en glimlacht tegelijk. Hoewel er nu een hoop ogen op met gericht zijn, voel ik me volledig ontspannen en ik zwier soepel over de dansvloer, samen met Chantal. Wat liedjes later hebben we al een keer van danspartner gewisseld, ik heb dan al een keer met Jolien gedanst, en uiteindelijk ook met Helen.

Terwijl we aan het dansen zijn, vraag ik Helen: ‘En, hoe doe ik het als aspirant danser?’

‘Helemaal niet slecht! Het is heel duidelijk, dat je geoefend hebt! Heel wat anders dan de eerste keren, dat je met me danste.’

‘Ja, daar heb je gelijk in. Ik begin er ook steeds meer plezier in te krijgen. Ik heb me het advies van een oom van me ter harte genomen. Die dansen namelijk iedere avond een uurtje, en dat doen Chantal en ik nu ook. En je ziet, het levert wel resultaat op.’

‘Dat kun je wel stellen. Ik kan je echt geen beginner meer noemen. Je zou lessen voor gevorderden moeten nemen, want zover ben je onderhand wel.’

‘Daar zijn Chantal en ik ook al mee bezig. Er is een dansschool in de buurt, waar we nu samen lessen nemen. Heel erg leerzaam. En ik heb nu ook al wat andere dansen geleerd. Die gaan nog niet zo heel erg goed, maar ook daar maak ik vorderingen.’

‘Kijk aan! Wat heb je dan voor dansen geleerd?’

‘Ik ben nu bezig met Rock en Roll, dat is toch wat lastiger, als ik dacht. Maar ik denk, dat ik straks nog wel een poging ga wagen met Chantal. En daarnaast zijn we ook bezig met, de boogie, de swing en de jive.’

‘Goed bezig! Ik zal wel eens kijken, wat je ervan af brengt. En als je dan een beetje goed bent, kun je me misschien ook wel eens verleiden nog eens met je te dansen.’

Ik glimlach. ‘Zo goed ben ik echt nog niet, Helen. Maar dat kun je straks wel eens zien.’

Het liedje is dan afgelopen, en Helen geeft aan, dat ze nu liever even wil gaan zitten. Ik begeleid haar galant naar de tafel, en zie dan dat Chantal weer vrij is. Ze glimlacht al, als ze me aan ziet komen.

Ik buig voor haar en vraag haar: ‘Zou u me deze dans gunnen, schone vrouwe?’

Chantal lacht. ‘Malle vent! Natuurlijk mag je met me dansen!’

Samen zwieren we weer over de vloer. En het is duidelijk, dat we als paar veel beter op elkaar ingespeeld zijn. De technieken, die we geleerd hebben op de dansschool, beginnen we nu te gebruiken en we hebben er vooral veel plezier in. Maar het kost allemaal wel veel energie, dus na het liedje houden we het even voor gezien. We gaan weer op onze plaats aan tafel zitten, waar Jolien ons aanspreekt.

‘Hey, John! Wat was dat zojuist? Hebben jullie extra lessen genomen? Dat zag er helemaal niet verkeerd uit!’

‘Het resultaat van iedere dag een uur oefenen, en dan ook nog extra lessen op een dansschool. Dus het zou dan ook erg raar zijn, als we geen vorderingen zouden maken, of niet?’

‘Ik dacht al, toen ik straks met je danste, was je al behoorlijk zeker van je zaak. En nu begrijp ik wel waarom. Dat was best goed, wat jullie daar zojuist deden!’

‘Dank je. Maar dat durf ik nog niet met iedereen. Chantal en ik zijn daar wat beter op elkaar ingespeeld.’

‘Dat begrijp ik. Maar toch mijn complimenten!’

‘Dank je. En het gaat ook een stuk beter, nu ik zelf door heb, dat dansen en boksen op zich nog niet zo heel veel verschillen. Bij allebei moet je min of meer een beetje dansen. Dus heb ik mijn stijl van dansen een beetje aangepast, en zoals je ziet, nu gaat het stukken beter. En het heeft me ook nog een betere bokser gemaakt.’

Jolien glimlacht. ‘Ja, dat klopt. Je zou samen met je leraar in de boksschool gaan trainen, zodat hij zich goed kon voorbereiden op een toernooi?’

‘Ja, hij gaat volgende week meedoen op het Europees kampioenschap. En ik heb het hem flink zwaar gemaakt. Volgens hem heeft hij nog nooit eerder zoveel tegenstand van me gehad. Ik kan gerust zeggen, dat het hem geholpen heeft om zichzelf weer net een niveau hoger te tillen. Dus ik ben erg benieuwd hoe hij het straks gaat doen.’

‘Maar als hij zegt, dat je zo goed bent, waarom doe je dan zelf niet mee aan wedstrijden?’

‘Dat trekt me gewoon niet. Ik vind het trainen en het sparren wel leuk, maar ik heb geen zin om wedstrijden te doen. Daarom dus niet.’

‘Nou ja, dat is jouw keuze. Ik vroeg het me alleen af.’

Het feest vordert, en na het avondeten kleden Chantal en ik ons even om. We hebben andere kleding meegenomen, die wat prettiger zit. Ik heb een zwarte linnen broek, met daarop een witte linnen blouse en een jacketje. En ik heb mijn dansschoenen aangetrokken, want ik ben vanavond nog best wel van plan om te gaan dansen. Ik heb nu de smaak te pakken.

Chantal heeft zich een andere jurk aangetrokken. Een prachtige zwarte jurk, die tot net over haar knieën valt. De jurk heeft mooie rode accenten, en het staat haar echt prachtig. Ze heeft haar make-up bijgewerkt, en haar haren iets anders opgestoken. Als we terugkomen, fluit Melissa een keer naar ons. ‘Zo! Daarmee hadden jullie zo naar de huwelijksvoltrekking gekund! Staat jullie goed!’

Ik glimlach. ‘Tja, van al dat dansen raak je toch wat bezweet, dus hebben we maar wat andere kleding meegenomen. Kunnen we straks weer verder gaan.’

‘Hmm, ik houd me aanbevolen. Ik zie, dat je al stukken beter kunt dansen dan Daan. Het gaat al beter met hem, maar jij hebt best grote sprongen gemaakt.’

Ik lach. ‘Vind ik prima. Maar Chantal en ik hebben voor vanavond nog wat speciaals te laten zien. Daar hebben we de afgelopen weken op geoefend.’

‘Ow? Een speciale opvoering?’

‘Nee, dat gaat ook weer te ver. We zijn op het moment helemaal in de Jive en de Rock ’n Roll. Die zijn we nu aan het leren, en dat willen we vanavond eens goed gaan uitproberen.’

‘Jullie hebben de smaak wel te pakken gekregen. Kon ik Daan maar zo ver krijgen, om met me op dansles te gaan. Maar hij wil niet zo erg.’

Ik vraag aan Melissa: ‘Kun je een beetje Jiven?’

‘Redelijk. Ik heb het wel eens gedaan met Johan. Hoezo?’

‘Zullen we straks Daan eens laten zien, wat echt dansen is. Misschien heeft hij dan wel wat meer zin.’

‘Hmm, denk je dat het zou werken?’

‘Daan moet je op die manier proberen te werken. Hij is niet zo heel moeilijk, maar je moet hem op de juiste manier motiveren.’

We schuiven dan weer aan tafel aan. Als de band weer begint te spelen, vraag ik Gerard: ‘Geer, kun je er eens een goede Jive ingooien? Chantal en ik zouden dat graag een keer willen doen.’

Gerard kijkt me lachend aan. ‘Weet je zeker, dat je het aandurft?’

‘We hebben geoefend, Gerard. Dus laat maar komen.’

‘Oké, dan moeten we even wat andere instrumenten pakken. Een Jive voor John, jongens!’

Ik kijk Chantal met een glimlach aan. ‘Ben je er klaar voor?’

Ze grijnst. ‘Kom, laten we iedereen eens zien, wat we allemaal geleerd hebben!’

De muziek begint, zodra de band de juiste instrumenten heeft gepakt, en we zitten al snel in het goede ritme. Je kunt duidelijk zien, dat het vele oefenen resultaat heeft gebracht. We wagen ons er zelfs al aan om een paar zijdelingse worpen te doen. Als het liedje is afgelopen, krijgen we zelfs applaus. Maar dan zijn we ook best wel even buiten adem. We gaan weer zitten, en Jolien zegt vol bewondering: ‘Zo, dat was nog wel even een hele show! Daar moeten jullie flink op hebben geoefend!’

‘Dat hebben we ook. Het ging nog niet helemaal zoals we willen, maar ik ben best tevreden. Wat jij, Chantal?’

Ze knikt. ‘Ja, zo slecht ging het helemaal niet. Een paar foutjes, maar dat zal wel niemand zijn opgevallen.’

Helen bemoeit zich er ook mee. ‘Nou, ik vond het anders wel heel erg goed! Zeker als je weet, dat John een paar maanden geleden nog maar amper kon dansen. Jullie zouden met een danswedstrijd zeker hoge ogen gegooid hebben, ten minste in jullie categorie.’

‘Jij zou het moeten weten, Helen. Wil je straks ook een keer?’

‘Nou, een keer lekker Jiven sla ik niet af. Maar dan moet ik wel even andere schoenen aan. Die hakken zijn niet echt comfortabel.’

‘Heb je geen andere schoenen meegenomen?’

‘Jawel, maar daarvoor heb ik nog amper tijd gehad.’

Melissa staat dan op en zegt: ‘Kom, dan gaan we even andere schoenen aantrekken, en je make-up en haren wat bijwerken, zodat je zelf ook nog even van de avond kan genieten.’

Johan komt naast me zitten.

‘En? Hoe vind je het tot nu toe?’

‘Echt, fantastisch! En die band! Ze zijn echt goed! Ik had ze laatst natuurlijk al gehoord, maar ze krijgen nu werkelijk iedereen op de vloer. Zelfs mijn oma heeft nog met me gedanst. Ze zei, dat ze zich weer jong voelt met die muziek!’

‘Het is tot nu toe ook wel een fantastisch feest, Johan. Daar heb je echt geen dure zaal voor nodig, of wel? Werkt toch prima zo? Zelfbediening voor de drank, en ook voor de hapjes. En de catering was ook een goed idee.’

‘En ook nog best betaalbaar. Zo houden we voor komende zomer ook nog wat geld over om met jullie mee te gaan naar Zweden. Het kan net, dan is Helen al bevallen en hopelijk ook weer hersteld. Maar waarschijnlijk rijden we dan gewoon met onze eigen auto. Pap wil een caravan huren, een best grote, zodat we er allemaal in kunnen slapen.’

‘Kijk, dus jullie willen wel mee. Dat gaat echt heel erg leuk worden, daar ben ik zeker van.’

Johan wijst me dan even naar de band. Een van de nichtjes van Helen staat met Kurt te praten.

Johan lacht. ‘Linda is al de hele tijd naar die jongen aan het kijken. Kurt heet hij, of niet?’

Ik knik. ‘Ja, dat was me ook al opgevallen. Het nieuwste lid van de band, maar volgens mij heeft die Linda wel een oogje op hem.’

‘Het zou me niets verbazen. Ze is ook een goede vriendin van Helen. Maar Linda studeert nog, ik geloof in Eindhoven op de TU. Ze is best slim, weet alles van computers. Soms best wel een beetje een nerd.’

‘Nerd of niet, ze ziet er best goed uit.’

‘Ja, niet slecht. Maar ik zie toch liever Helen. Maar Linda kan overigens best goed zingen.’

‘Zo? Hmm, dan krijg ik een idee.’

Ik sta op en loop naar de band toe.

Ik zeg: ‘Heren, ik hoor net van de bruidegom, dat deze dame best goed kan zingen. Wat denken jullie ervan, om ze eens een kans te geven?’

Linda kijkt me geschokt aan. ‘Ik ga hier toch niet zingen! Ik heb helemaal niet geoefend!’

Ik lach en zeg: ‘Je zal toch wel een liedje uit dat genre kunnen zingen?’

‘Uhm, dat is niet het probleem, maar ik heb me helemaal niet voorbereid. En ik weet niet eens of ze dat liedje wel kennen.’

Gerard zegt geïnteresseerd: ‘Wat wilde je dan zingen?’

‘Lipstick on your Collar? Kennen jullie dat?’

Gerard lacht. ‘Ja hoor! Normaal moet Wilbert de vrouwelijke stem doen, die kan dat een beetje. We kennen zowat alle liedjes van de fifties tot de mid seventies.’

Linda kijkt even schuins naar Wilbert en moet dan lachen. ‘Jullie zijn gestoord. Zingen jullie vrouwenstemmen?’

‘Met een mannelijke touch. Maar je bent best welkom om eens mee te doen.’

Ik zie de jonge vrouw even twijfelen. Chantal komt erbij staan.

‘Wat is er aan de hand?’

‘O, we proberen Linda zover te krijgen, dat ze ook een liedje gaat zingen.’

‘Ja, Linda! Waarom doe je niet even mee?’

Linda kijkt vertwijfeld Chantal aan. ‘Help je me dan mee, als ik het even niet meer weet?’

‘Alleen als we dan nog een paar nummers doen, Linda.’

‘Nou, goed dan!’

Dan zucht ze een keer en zegt: ‘Waar laat ik me nu toch weer mee in! Maar goed, wie A zegt, moet ook B zeggen.’

Gerard glimlacht en zegt: ‘Petje af, erg moedig van je. Hoe heet je eigenlijk?’

‘Ik ben Linda Sanders, ik ben een nichtje van Helen.’

‘Ah, welkom. Wil je eerst nog even wat oefenen? Dan kun je eventueel even als achtergrondzangeres op stem komen.’

‘Ja, dat zou fijn zijn.’

‘Chantal, jij ook?’

‘Niet nodig voor mij. Ik weet mijn stem wel te beheersen.’

Gerard helpt Linda dan de bühne op, en zet haar langs Kurt. Want hij had heel goed door, waarom ik Linda zover wilde krijgen om met de band mee te doen. Hij geeft me een knipoog en ik ga weer zitten. Chantal gaat langs me zitten. Ze zegt lachend: ‘Wat zijn jullie ook verschrikkelijke koppelaars!’

‘Hey, soms moet je iemand een handje helpen. Ik zag ze al de hele tijd naar elkaar kijken. Dus waarom ze niet een handje helpen.’

Chantal glimlacht. ‘Hoe laat kwam eigenlijk de koerier met de bloemen?’

Ik kijk op mijn horloge. ‘Die zal om zeven uur hier zijn. Dus over een goed kwartier.’

Chantal kijkt me grijnzend aan. ‘Dat zal dus een hele verrassing worden. Heb je de ringen goed opgeborgen?’

‘Ja, ze zitten in mijn jacketje. Geen zorgen.’

Een paar minuten later komen Melissa en Helen weer terug. Helen heeft wat haarspelden uit haar kapsel gehaald, en heeft nu haar haren langs haar hoofd hangen. Staat haar eerlijk gezegd ook veel beter. Melissa heeft zich ook omgekleed, en heeft een vuurrode lange jurk aan, met een grote Ceintuurbaan om haar middel. En dat staat haar erg goed. Daan zit enkele stoelen verderop en ik zeg tegen hem: ‘Geluksvogel! Melissa ziet er om op te vreten uit!’

Daan lacht. ‘Jij moet wat zeggen! We mogen gewoon allebei van geluk spreken, om zulke mooie vriendinnen te hebben!’

Helen kijkt even verbaasd om haar nichtje op de bühne te zien, en Chantal zegt lachend: ‘Daar heeft deze heer hier voor gezorgd. Hij vond, dat Linda toch maar eens nader kennis moest maken met Kurt, een vriend van hem. Dus heeft John ervoor gezorgd, dat ze straks een liedje gaat zingen. En nu zingt ze eerst even wat in, zodat ze wat ritme kan opdoen.’

Helen lacht. ‘Oh, wat een leuk idee! En ze is nog vrijgezel, dus wie weet!’

Helen gaat zitten en dan roept Gerard, dat we een gastoptreden krijgen van Linda. Chantal staat dan op, want ze zou Linda gaan helpen. De band begint te spelen en Linda heeft nog heel even wat plankenkoorts, maar zet dan moedig in. En ze doet het voortreffelijk. En ze doet niet een liedje, maar doet daarna nog een en heeft er ook best veel plezier in. Maar dan krijgt ze ook een oorverdovend applaus. Ze glundert van oor tot oor. Ze fluistert iets in het oor van Gerard, en die haalt zijn schouders op.

Hij zegt dan in de microfoon: ‘Nou, het ziet er naar uit, dat we vanavond nog meer van haar mogen verwachten. Ze wil op de bühne blijven. Nou, van mij mag ze!’ Waarop er nog een applaus klinkt.

Dan zegt Gerard opeens: ‘En zojuist kreeg ik nog een verzoek van Chantal, die graag een liedje voor haar grote liefde zou willen zingen. Mag ik een applaus voor Chantal!’

Ik kijk verbaasd. Hier wist ik dus helemaal niets van. Ze kijkt me recht aan, en begint te zingen. Ik moet glimlachen, want ik herken de melodie meteen. Ze heeft het de laatste tijd vaak liggen te neuriën. Ze zingt een liedje van Dusty Springfield, You don’t have to say you love me.
Het laat me echt niet onberoerd, want het lukt me niet om een traan te onderdrukken. Als het liedje is afgelopen, sta ik op en loop naar haar toe, en neem haar in mijn armen. Het kan me niet schelen, dat er mensen toekijken. Ik geef haar een intieme zoen, waarin we elkaar verliezen. We horen niet eens, dat er gefloten wordt, en gejoeld.

Dan kijkt ze me aan en zegt: ‘Heb ik je daarmee verrast, John?’

‘Ja, helemaal. Dus dat was je de hele tijd aan het neuriën?’

Ze lacht. ‘Ja, en ik had Gerard gevraagd of ze het konden oefenen.’

‘Echt, ik vond het prachtig! Maar dan kan ik ook niet achter blijven, of wel?’

Nu kijkt Chantal me verbaasd aan. ‘Wat? Ga je nu ook zingen?’

‘Ja, waarom niet? En daarvoor hoef ik echt niet te oefenen.’

Ik draai me om naar Gerard en zeg: ‘Een Elvis speciaal graag.’

Gerard weet al meteen, wat ik bedoel. Ik heb dat al eens eerder op een meeting gezongen.

Chantal kijkt me verbaasd aan. Grijnzend zegt ze: ‘Zo, een Elvis imitatie? Dan ben ik eens nieuwsgierig!’

De muziek begint en ik zing met al mijn hart het lied, dat nu mijn gevoelens het beste beschrijft, Can’t help Falling in Love.

Bij Chantal rollen de tranen over haar wangen, want ze begrijpt als geen ander, waarom ik het zing. Als het lied is afgelopen, loop ik naar haar toe, en trek haar omhoog uit haar stoel.

‘Ik hou van je, Chantal. Blijf voor altijd bij me, beloof je me dat?’

Ze slaat haar ogen neer, en ik til haar kin op. Dan kijkt ze me aan. ‘Voor altijd, John. Voor altijd ben ik de jouwe. Zo lang als ik leef.’

Ik geef haar een tedere zoen. Dan omhels ik haar en trek haar stevig tegen me aan. Ze huilt terwijl ik haar vasthoud. Dan geef ik haar een zakdoek, zodat ze haar tranen kan drogen. En ze is echt niet de enige, die het niet droog heeft gehouden. Zelfs de band moet een traan wegpinken.

Dan zie ik opeens de koerier aan komen rijden. Perfecte timing. De man komt binnen. Ik loop naar hem toe en zeg: ‘Kan ik u helpen?’

‘Ja, ik ben op zoek naar een mevrouw Jolien Santegoed. Ik heb bloemen en een persoonlijke boodschap voor haar.’

‘O, kom dan maar verder. De vrouw, die u zoekt, zit daar aan de tafel, met die blauwe jurk aan.’

De koerier bedankt me en loopt naar Jolien. ‘U bent mevrouw Jolien Santegoed?’

Jolien knikt. ‘Ja, dat ben ik. Wat kan ik voor u doen?’

‘Nou, ik heb hier deze bloemen voor u, en een persoonlijke boodschap, die ik u moest oplezen.’

Jolien kijkt verbaasd en neemt de grote bos rode rozen aan.

De koerier pakt een kaartje en begint op te lezen.
‘Twee is een heilig nummer.
Twee staat voor twee zielen, die elkaar vinden.
Twee staat voor niet meer alleen.
Twee is hopen op drie, maar voorlopig nog niet.
Twee staat voor het aantal zonen, die je hebt gekregen.
Twee staat ook voor de dochters, die je het leven hebt geschonken.
Maar twee staat ook voor wat je ons hebt gegeven.
En daarom krijg je ook zestig rozen, twee voor elke maand, dat je moet wachten tot onze dag komt.

Maar je krijgt wel twee strafpunten, omdat je ons twee wel een beetje hebt misleidt. Maar dat heb je ruimschoots goed gemaakt, door voor ons twee te maken, waar je goed in bent.

Liefs, twee zielen, die zielsveel van elkaar houden.’

Iedereen kijkt verbaasd. Ze begrijpen er niet heel veel van. Maar Jolien begrijpt het donders goed. Ze begint spontaan te huilen. Dan zoekt ze ons. We hebben van de verwarring gebruik gemaakt om ongemerkt onze ringen om te doen. We steken onze handen in de lucht, waardoor ze de ringen goed kan zien. Er is nog steeds niemand, die het door heeft. Zelfs Melissa en Daan niet, terwijl die wel op de hoogte waren, dat Chantal en ik ons verloofd hebben.

Dan staat Jolien op en rent op ons af. Ze omhelst eerst Chantal en daarna ook mij. Dan zegt ze: ‘Dus jullie gaan ook trouwen?’

Chantal knikt. ‘John heeft me gisteren gevraagd. Toen we terug liepen naar het pension. Hij heeft me er volledig mee verrast.’

Jolien moet lachen. ‘Maar waarom hebben jullie er niet eerder wat van gezegd?’

‘Om je een beetje te plagen, omdat je wel een beetje heel erg aan het pushen was, dat we gingen trouwen. En ik vond ook wel, dat je een beetje meer vertrouwen in John moest hebben. Waarom dacht je, dat hij me niet durfde te vragen?’

Jolien glimlacht. ‘Daar heb ik nooit aan getwijfeld, Chantal. Toen ik hem samen met jou zag, de allereerste keer, toen wist ik al genoeg. Maar toen ik John aanbood een verlovingsring voor jou te maken, ben ik helemaal vergeten om zijn ringmaat te nemen. Daarom moest ik jou ook inschakelen, maar je mocht natuurlijk niet weten, dat John je ging vragen. Dus ik moest wat verzinnen.’

‘Och, heb je het daarom gedaan! Oh, dan begrijp ik het wel. Maar, we vinden de ringen echt heel erg mooi. Heel erg bedankt, mam!’

We geven haar een stevige knuffel. Maar er is nog steeds wat verwarring. Johan vraagt aan Melissa: ‘Begrijp jij nou, waarom mam daar zo staat te grienen, en ze elkaar knuffelen? Die boodschap leek wel een soort huwelijksaanzoek.’

Melissa kijkt Johan geschokt aan. ‘Maar dat is het ook! John en Chantal gaan trouwen!’

Johan kijkt verbaasd. ‘Wat? Hoe wil jij dat nou weten?’

‘Omdat ze het ons vanmorgen verteld hebben. Ze zouden het vanavond bekend maken. Maar we hadden het zelf niet eens in de gaten, dat dit de bekendmaking was!’

Johans mond valt open. ‘Dat meen je niet! Echt? Wow, dat wordt nog een mooiere avond!’

Johan staat dan op en loopt naar ons toe. Helen volgt hem op de voet. Johan vraagt dan meteen: ‘Klopt het wat Melissa me net zei? Gaan jullie trouwen?’

‘Ja, dat klopt. John heeft me gisteravond gevraagd. En natuurlijk heb ik ja gezegd. Maar het is niet zo, dat we al op korte termijn gaan trouwen. We moeten eerst eens flink gaan sparen voor die bruiloft, want we willen dat wel heel gepast gaan vieren. Dus daarom zal het ook nog dertig maanden duren, voordat het zover is. Dat hebben we vanmorgen besloten. Dan ben ik afgestudeerd en dan zijn we ook klaar voor de volgende stap.’

‘Gefeliciteerd, zusje! Kom hier, dat ik je stevig knuffel!’

Helen doet hetzelfde bij mij. Ze zegt: ‘Weet je, daar ben ik echt blij om. Jullie verdienen elkaar, en ik ben blij je straks als mijn schoonbroer te mogen begroeten!’

‘Dank je, schoonzusje!’

Helen lacht. ‘Maar dan ben je me straks wel een dans schuldig. Een lekkere jive. Die had je me immers beloofd!’

‘Oké, belofte maakt schuld. Heb je nu wel dansschoenen aan?’

‘Zeker weten! Maak je borst maar nat!’

Nu begint de rest ook door te krijgen, dat de boodschap een aankondiging van onze verloving was. We worden nu ook van alle kanten gefeliciteerd. Als laatste komen Michel en Jolanda ons feliciteren.

Michel zegt lachend: ‘Verdorie, nu zijn jullie ons te snel af geweest! Wij hadden anders ook nog iets bekend te maken!’

Ik kijk ze verbaasd aan. ‘O? Wat dan?’

‘Tja, wij hebben ook een huis gevonden. En daarom willen we ook bekend maken, wanneer we gaan trouwen. Dat zal wel sneller zijn, dan bij jullie. Heel wat sneller.’

‘Nou, wanneer dan?’

‘In april, komend jaar. Dan zitten we al in ons huisje, en we hebben dan ook al een zaal geregeld. Dus de datum is ook bekend.’

‘Hey, jullie dan ook gefeliciteerd! Waar gaan jullie dan wonen?’

‘In Zwolle. Dat is handiger voor ons. We werken allebei daar, dus dat was voor ons een gemakkelijke keuze.’

‘Nou, dus nog meer goede berichten. Hoelang wist je al, dat je daar een woning kon krijgen?’

‘We hebben het net rond. Vier dagen geleden hebben we de handtekening gezet. Maar toen moesten we nog snel even een datum regelen voor de bruiloft.’

‘Nou, wat let je om het dan aan iedereen bekend te maken? Of weet je wat? Loop naar de band en vraag om een microfoon!’

‘Ja, goed idee. Maar eerst moeten we jullie ook feliciteren. En ik kan niet zeggen, dat ik echt verbaasd ben. Het was vroeg of laat eens gebeurd. Ik heb Chantal echt nog nooit zo verliefd gezien. En ik ben blij, dat ze jou getroffen heeft. Echt een winnend lot uit de loterij!’

‘Geen zorgen om haar. Ik zal goed voor haar zorgen.’

‘Dat is je ook geraden, anders kom ik je het vel van je oren trekken!’

We geven elkaar een hand. Dan loop ik naar de band en vraag om een microfoon.

‘Hallo? Mag ik even jullie aandacht? Het is vandaag toch al een prachtig feest, vanwege de bruiloft van Helen en Johan, maar zojuist hebben Chantal en ik bekend gemaakt, dat we ons verloofd hebben. Helaas moet ik er wel bij zeggen, dat jullie nog een hele lange tijd moeten wachten, tot het zover is, dat we ook daadwerkelijk gaan trouwen, maar ik geef de garantie, die bruiloft komt er!

Maar door dit goede nieuws zouden we nog een paar bijna vergeten. Die waren ook van plan om iets bekend te maken, en nu dreigt dat nieuws een beetje ondergesneeuwd te raken. Dus daarom geef ik bij deze het woord aan Michel en Jolanda!’

Ik handig de microfoon aan Michel over en zeg: ‘Zet hem op!’

Michel lacht en pakt de microfoon aan.

‘John, bedankt voor de aankondiging!’

Hij wacht even, tot hij iedereens aandacht heeft.

‘Ja, mensen. Jolanda en ik hebben jullie ook wat bekend te maken. Niet dat we verloofd zijn, want dat was al bekend. Maar vier dagen geleden hebben we het koopcontract van een huis in Zwolle getekend, en we hebben altijd gezegd, dat we meteen zouden trouwen, als we een huis zouden hebben.

En die belofte maakt ook schuld. We kunnen jullie bij deze mededelen, dat ons huwelijk gepland is op zaterdag veertien april komend jaar. Dat is het weekend voor Pasen. Dat is namelijk ook de dag, dat we elkaar zes jaar samen zijn.’

Dan is het hek helemaal van de dam. Er wordt luidkeels gejuicht, en ook dit paar wordt uitgebreid gefeliciteerd.

Als de rust is wedergekeerd, nemen Johan en Helen het woord.

‘Na al dit goede nieuws, zouden we bijna vergeten, waarom we eigenlijk hier zijn. Maar ik wil wel even een aantal personen bedanken, die ons het mogelijk hebben gemaakt dat dit feest zo prachtig en onvergetelijk is.
Allereerst wil ik onze ouders bedanken, die zich volledig hebben gegeven en er veel tijd in hebben gestoken. En natuurlijk ook onze broers en zussen, want die hebben minstens zo hard meegewerkt.

En natuurlijk moeten we ook de band niet vergeten. Die zijn voor een appel en ei helemaal vanuit Limburg naar hier gekomen, om hier de muziek te komen verzorgen. Jongens, neem er nog een, jullie hebben het verdiend!’

De bandleden heffen een glas omhoog, ze genieten even van een wel verdiende pauze.

Johan gaat verder.
‘En ik wil iemand in het bijzonder bedanken. Zonder hem zou deze feestdag zeker wat minder flair hebben gekregen, en dat is John! Hij heeft ervoor gezorgd, dat de band hierheen kwam, dat we een prachtige stoet met bruidswagens hadden, en bovendien heeft hij flink geholpen met de verhuizing. Daardoor konden we dit feest ook wat uitgebreider vieren, dan eerst gepland was. En hij is een goede man voor mijn zusje Chantal.
Dus John, heel erg bedankt!’

Johan geeft de microfoon door aan Helen.

‘Daar kan ik me alleen maar mee aansluiten. Maar we mogen ook Daan en Melissa niet vergeten, die heeft samen met Melissa de laatste dagen nog flink de bloemist staan helpen, die kreeg het werk niet af.

En we moeten ook mijn vader bedanken, voor het betalen van de onkosten van de band. Het heeft er in ieder geval voor gezorgd, dat dit feest nog mooier is geworden, dan we gehoopt hadden.
En voor wie nu nog allemaal vergeten zijn, ook jullie hartelijk bedankt.

En om jullie te bedanken voor alles, meenden we toch iets terug te moeten doen. Financieel zat het er niet aan om jullie allemaal een cadeau te geven, maar we hebben in ons huis iets gevonden, waardoor we jullie toch iets konden geven. Het is een echt traditioneel lekkernij uit Kampen, de befaamde Kamper slof. We hebben voor ieder, die heeft meegeholpen een zakje met wat van deze lekkernijen klaarstaan. En zo meteen zullen we die uiteraard ook nog gaan serveren, zodat iedereen van de lekkernij kan smullen.
Smakelijk eten!’

Er wordt geapplaudisseerd. Een paar nichtjes van Helen brengen dan de schalen met de lekkernijen rond. Even later begint de band weer te spelen. Gerard geeft me een knipoog, dus ik weet, dat we zo met onze voorstelling gaan beginnen. Als ik zie, dat Chantal wat zit te kletsen met een tante van haar, glip ik naar buiten. In de koffer van mijn wagen heb ik de kostuums voor onze act verstopt. Ik leg ze achter de schuur neer, en ga dan weer naar binnen. Ik loop naar Chantal en zeg: ‘Chantal, wat dacht je ervan, als we weer eens een duet deden, zoals we bij ons thuis gedaan hebben?’

Chantal kijkt me verheugd aan. ‘Denk je, dat de band dat kan spelen?’

‘Niet nodig, ik heb een USB-stick bij met die muziek erop. Kom, wat denk je ervan?’

Chantal bijt eens op haar lip en zegt dan: ‘Goed! Welke doen we nu?’

‘Perfect, van Ed Sheeran?’

Ze knikt. Ik loop naar de band en zeg: ‘Dus even deze stick in de speler, en zet het vijfde nummer op. Perfect, instrumentaal. Chantal en ik gaan een liedje zingen. Dan hebben jullie even tijd om iets anders te doen.’

Gerard grijnst. Dit hebben we natuurlijk afgesproken. De band verlaat de bühne en ik pak twee microfoons, en Chantal loopt me tegemoet. Iedereen is meteen aandachtig aan het kijken. Iedereen weet al, dat we best wel wat kunnen zingen. Dus de verwachtingen zijn hoog gespannen.

Ik begin met zingen, en later valt Chantal in. We hebben dit thuis al talloze keren gezongen, dus we kennen het best goed en kunnen onze gevoelens helemaal in dit lied leggen.

Iedereen hoort ons ademloos toe, terwijl we het lied naar elkaar toe zingen. En daarbij tonen we onze liefde voor elkaar ook naar elkaar toe, dit lied is echt op ons lijf geschreven. Het is ook de reden, waarom we dit zo vaak zingen, heel vaak tijdens het dansen. Het verbaast me dan ook niet, dat we het liedje in elkaars armen eindigen.

Ook nu is er niemand, die het droog heeft kunnen houden, en een groot applaus is de dank voor ons. Maar er wordt ook geroepen om meer. Ik kijk Chantal aan en zeg: ‘Con Te Partiro?’

Ze glimlacht. Ik loop naar de versterker, waar de usb-stick in zit, en zet dan het nummer erop.
Ook dit nummer hebben we al talloze keren samen gezongen. Hier komt de zangstem van Chantal pas echt tot haar recht. Het is echt muisstil in de zaal. Als mijn stuk komt, zie ik ieders verbazing wel. Het is allesbehalve een gemakkelijk nummer, maar ik kan de tonen wel halen. Na afloop staat iedereen om ons een daverend applaus te geven. We gaan dan zitten, en nemen de complimenten in dank aan.

Een tante van Chantal vraagt me: ‘Heb je Chantal leren kennen op het conservatorium?’
Daar moet Chantal hard om lachen. ‘Nee, tante Geertje! Ik was net zo verbaasd als jullie, toen ik hoorde, hoe goed John kon zingen. Het is gewoon toeval, dat we elkaar getroffen hebben. Ik heb John in Kampen ontmoet, toen het Christelijk Kamper symfonieorkest haar avondconcerten gaf. Nou ja, hij was daar toen samen met Melissa. Die had hem meegenomen naar het concert, om dat haar ex niet wilde.

Nou ja, lang verhaal kort. Ik kon hem niet meer uit mijn hoofd krijgen, en heb hem min of meer van Melissa afgepakt. Maar daarvoor heeft John wel ervoor gezorgd, dat Melissa Daan heeft ontmoet. Dus uiteindelijk is alles goed gekomen. Ik ben blij met John, en Melissa is blij met Daan.’

‘O, maakt ook niets uit. Maar John kan echt goed zingen. Jullie zouden samen muziek moeten maken!’

‘Dat doen we ook, op kleine schaal. We vinden het niet erg om op te treden, maar we willen er geen beroep van maken. Of ten minste, John wil dat niet. En ik heb een andere roeping gevonden in de muziek. Iets waar ik nog veel beter in ben, dan alleen maar zingen.’

‘Ow? Vertel eens?’

‘Op het conservatorium in Maastricht, waar ik nu zit, hebben ze me aangeraden om niet doelloos door te gaan om zangeres te worden. Ik ben wel goed, maar gewoonweg niet top. En daar hebben ook wel gelijk in, ik zie daar meiden, die vele malen beter kunnen zingen, dan ik dat kan. Maar, ik ben wel heel erg goed in het uitleggen, hoe ze een muziekstuk moeten zingen. Daar heb ik eerst nooit zo bij nagedacht, dat was normaal voor mij. Dus zijn ze nu bezig van mij een opera zanglerares te laten worden.

Die zijn er niet zo heel veel, dus die zijn erg gewild. En laatst waren er talentenscouts op het college, en die waren wel onder indruk van wat ik al in die korte tijd geleerd had. Die gingen nu proberen om me een stage te regelen bij een grote artiest. Maar daar heb ik verder niets meer van gehoord, behalve dan, dat mijn decaan gezegd heeft, dat ze er echt mee bezig zijn. Ik moet alleen afwachten. Meer details kon hij me nog niet geven.’

‘Zo! Zo! Dus je gaat misschien een grote artiest stemlessen geven?’

‘Misschien, ik durf er nog niet meer over te zeggen. Maar ik vind het wel spannend.’

Ik knik. ‘Ik was best trots op Chantal, toen ze me dat vertelde. Stel je eens voor, Chantal, die een grote artiest helpt nog beter te worden. En wie weet, wat daar nog allemaal meer uit volgt.’

De vrouw knikt begrijpend. ‘En wat als dat zou betekenen, dat ze dan maandenlang weg zou zijn? Zou je dat erg vinden?’

‘Natuurlijk zou ik dat erg vinden! Op dit moment is het zo, dat we elkaar al missen, als we elkaar door de dag niet gezien hebben. Ik heb geen hekel om te werken, maar de dag kruipt vooral ’s middags maar heel langzaam voorbij. En als het dan vijf uur is, dan ben ik als een raket weg, want ik kan echt geen minuut langer zonder Chantal.’

Chantal glimlacht. ‘En dat heb ik ook. Ik vind het echt leuk om nu die opleiding te doen, maar zodra ik klaar ben, dan wil ik ook naar huis heen. Acht uur zonder John, meer kan ik niet aan.’

‘Dat was ook wel te zien, toen jullie samen zongen. Dat was echt prachtig.’

Ze wil nog meer zeggen, maar opeens horen we hard gelach vanuit de andere kant van de zaal. Ik hoef niet te raden, waarom dat is. Chantal kijkt om en roept: ‘John, kijk daar eens! Dat meen je niet!’

Ik kijk om en zie daar de hele band verkleed als vrouwen, inclusief pruiken. Het ziet er haast niet uit, maar daar gaat het ons ook niet om. Ze komen de zaal in gerend, wat nog helemaal niet zo gemakkelijk is op de hoge hakken, die ze dragen. Ze rennen recht op me af en trekken me overeind. Ik doe net, alsof ik niet wil, maar laat me dan meeslepen. Ze duwen me een pruik op mijn hoofd.

Chantal kan er goed om lachen. Opeens klinkt er muziek, en beginnen we te dansen. Er wordt hard gelachen, want het gaat echt niet heel erg goed. Daarvoor hebben we niet genoeg geoefend. Maar daar was het ook niet om te doen. We wilden gewoon iets doen, om iedereen eens goed te laten lachen. We hebben een muziekmix gemaakt. Als afsluiting van de act hebben we het nummer dochters van Marco Borsato ingestudeerd. Daarvoor moet de gehele band zich nog wat verkleden. De een als kleuter, de ander als tiener, en zo door.

Ik doe mijn pruik af, en zeg dan: ‘En deze is voor Henk en zijn vrouw Rinie.’

Ik begin te zingen, en de band beeldt dan het nummer met hun verkledingen uit.
Als het afgelopen is, krijgen we allemaal een flink applaus. De band gaat zich dan omkleden, en ik zet de muziekspeler weer op.

Ik ga weer zitten en ik krijg weer complimenten. Chantal zegt: ‘Hoe heb je dit voor mij verborgen kunnen houden, John? Hier wist ik helemaal niets vanaf! Maar echt, ik heb me rot gelachen! Hoe zijn jullie op het idee gekomen!’

‘Ach, we doen wel eens vaker gekke dingen. En we hebben geoefend op de sportschool. Daarom wist je er ook niets van.’

Chantal zegt dan: ‘Maar je moest je boks leraar toch helpen?’

‘Dat heb ik ook gedaan, maar dat duurde echt geen hele avond, Chantal. Telkens als we er waren, dan heb ik ongeveer een uur, anderhalf uur met hem getraind, en daarna gingen we de act oefenen. En geloof me, we hebben flink gelachen met het oefenen.’

‘Dat wil ik best geloven! Dus ik moet je voortaan in de gaten gaan houden, als je ergens heen gaat?’

‘Hmm, dat doe ik ook niet bij jou, Chantal. En soms moet je een klein beetje geheimen voor elkaar kunnen hebben. Hoe had ik je anders je auto moeten geven?’

Joris zegt lachend: ‘John, ik vraag me af en toe, waar je allemaal de tijd vandaan haalt? Je hebt Chantal een auto gebouwd. Dan dansen jullie nog regelmatig met elkaar, zingen ook nog, je sport zeer regelmatig, en dan heb je ook nog tijd gevonden om voor deze ontzettend grappige act te oefenen? Ben je nog wel eens samen alleen met Chantal?’

Ik lach. ‘Ja, het was wel even schipperen met de tijd, dat geef ik toe, Joris. Maar dat is nu allemaal voorbij. Maar ik geloof niet, dat Chantal iets te kort gekomen is, of wel?’

Ze schudt haar hoofd. ‘Nee, integendeel! Maar inderdaad, als je het zo bekijkt, dan is het wel wonderlijk, dat hij het allemaal geregeld heeft gekregen. Maar ik ben zelf ook druk bezig geweest. Ik had de verhuizing naar Echt, mijn opleiding, en dan help ik John ook nog mee met het huishouden.’

De tante Geertje vraagt dan: ‘En, Chantal? Blijf je daar nu in het zuiden?’

Chantal draait zich naar haar om. ‘Ja, tante Geertje. Het bevalt me daar prima. John heeft een echt mooi huis, en in de lente wil ik de tuin wat gaan aanpakken. Want daar heeft John geen kaas van gegeten. Ik wil er een moestuin aanleggen, zodat we verse groente kunnen eten. En ik heb het er al met John over gehad, of we aan de achterkant van de loods geen kippenren kunnen maken. We zitten daar toch lekker achteraf. En misschien nog wat geitjes, en een paar pony’s. Maar dat komt wel met de tijd.’

‘En kinderen dan?’

Chantal kijkt me glimlachend aan, en dan naar haar tante. ‘Dat zal nog even moeten wachten, tante. Ik moet nog anderhalf jaar op het conservatorium, en voor die tijd willen we daar eigenlijk nog niet aan beginnen. Maar we hebben wel al besloten, mocht het gebeuren, dan is het zeker wel welkom. Maar we willen later wel minstens een kind. Het liefste twee, maar dan is het ook wel genoeg.’

‘En hoelang kennen jullie elkaar nu? Dat is nog niet zo lang, of wel?’

Chantal lacht weer. ‘Nee, zo lang is dat nog niet. Nu net vier maanden. Maar het voelt aan, alsof we altijd al bij elkaar zijn.’

‘Dat is ook wel aan jullie te zien. Nou, ik zou echt niet zeggen, dat jullie pas vier maanden bij elkaar zijn. En dat jullie verder ook nog geruime tijd nemen, voordat jullie gaan trouwen, dat vind ik heel erg verstandig. Al zie ik jullie nog niet zo snel uit elkaar gaan.’

‘Dat hoop ik ook niet, tante Geertje. Ik zou echt sterven van verdriet, als hij me ooit zou verlaten.’

‘Kind, als hij je voor een ander zou verlaten, dan moet hij wel helemaal gestoord zijn. Maar je hoeft je geen zorgen te maken. Kijk maar eens naar hem. Om de paar tellen kijkt hij een keer naar je. Niet uit zorgen of zo, maar hij ziet je gewoon graag. De glimlach op zijn gezicht, zodra hij je ziet, vertelt me, dat hij echt stapelverliefd op je is. Zoiets kun je niet acteren.

Dat had Arie ook altijd, toen hij nog leefde. Altijd een glimlach op zijn gezicht op het moment, dat hij me zag. Zelfs toen hij zijn laatste adem uitblies, had hij nog een glimlach op zijn gezicht, toen hij me zag. En voordat hij zijn ogen voor altijd sloot, was ik het laatste wat hij zag. Dat beeld heb ik nog altijd voor me. Het is mooi om te weten, dat een man zo onvoorwaardelijk van je houdt, Chantal. Vergeet dat nooit.

Mannen zijn niet zonder fouten, en John zal geen uitzondering zijn. Maar je zal zien, dat hij weer zal glimlachen, op het moment, dat jullie de ruzie bijleggen, die je dan hebt. En dan pas besef je, wat je hebt. Hoe kostbaar die liefde is. En dat is maar weinig mensen gegeven, maar jullie hebben dat. Dat kan ik zien.’

Chantal glimlacht. ‘Dat wist ik al, tante. De moeder van John, die heeft een vriendin. En die heet Mieke. Het schat van een mens is ze. Vijfennegentig en doet nog echt alles zelf. Maar ze heeft een bepaalde gave. Ik noem het een gave van God, want ze kan aura’s zien. Ze kan vooral zien, of iemands aura met een andere strookt. En volgens haar vloeien die van mij en van John heel erg in elkaar over. En dat zou goed zijn voor een hele sterke liefde. En ik geloof haar ook wel. Ze heeft echt een onfeilbaar vermogen om goede mensen en slechte mensen te scheiden.’

Ik kijk verbaasd. ‘Ik wist helemaal niet, dat je Mieke nog een keer gesproken hebt.’

‘Ik zag haar een paar weken geleden, toen ik even boodschappen moest doen. En toen hebben we even staan te kletsen. En nu begrijp ik ook opeens, wat ze me toen zei. Ze zei toen, dat onze aura’s nu bijna gelijk waren. Ik denk dat ze wist, dat je me zou vragen met je te trouwen.’

‘Dat zou zomaar eens kunnen, Chantal. Ze is een bijzonder mens.’

‘Dat is ze zeker.’

Henk en Rinie komen bij ons zitten.

‘John, ik wil je nog even bedanken voor dat liedje bij jullie act. Dat maakte het voor mij en Rinie nog specialer, omdat het precies uitdrukt, wat we nu voelen.’

‘Dat hadden we ook bedacht. Bovendien heb je voor de band alle onkosten betaald. Dus dit was voor hun de manier om je te bedanken.’

‘Nou, dat hebben ze dan ruimschoots gedaan met hun muziek! Je had me wel eens mogen vertellen, dat ze zo goed zijn! Ik denk, dat ze nog wel eens vaker richting Kampen mogen reizen. Iedereen vindt ze fantastisch! Maar ik wist niet, dat jij ook lid was van de band.’

‘Ik ben ook geen lid, maar zo soms zing ik wel eens een liedje mee.’

‘Dat doe je dan echt voortreffelijk. O, en we willen je nog iets vragen. Ik hoorde dat Joris en Jolien met de hele familie met jullie meegaan op vakantie naar Zweden, naar die automeeting. En we vroegen ons af, of we dan ook mee konden gaan. Helen is dan net bevallen, en het lijkt ons dan ook mooi om met hun mee te gaan. Joris zei me, dat ik het aan jou moest vragen.’

Ik lach. ‘Waarom zou dat niet kunnen, Henk? Maar het is wel even wat anders, dan een camping. Het duurt een week, maar meestal plakken we er zelf nog een week aan vast bij een camping in de buurt.

De meeting zelf, dat is een groot feest. De sfeer, die er hangt, die is gewoon geweldig. Dat is voor ons alleen al een reden om er heen te gaan. Maar ook, dat je er allemaal mooie wagens kunt zien.’

‘Dat staat ons ook wel aan. We moeten nog wel even kijken, hoe we het gaan doen, want we willen met onze MG gaan.’

‘Ik wist niet, dat je een oldtimer had, Henk?’

‘Die heb ik toch al een heel aantal jaren. Maar ik ga die nu wel verkopen. Ik wil weer eens wat anders.’

Ik zeg lachend: ‘Toevallig ook een Amerikaan?’

‘Dat weet ik nog niet. Ik houd zelf wat meer van een sportwagen met stijl.’

‘Tja, wat is stijl? Ik weet anders nog wat heel aparts te staan. Helemaal niet mijn stijl, maar wie weet wel iets voor jullie.’

‘Wat dan?’

‘Een Buggy. Ziet er echt piekfijn uit.’

‘Leuk, maar niet wat ik zoek. Wat meer Europees.’

‘Een Saab? Die heeft een collega van ons te koop. Dennis. Die heeft een hele mooie Saab 9-5 te koop. En dat is nog een zeldzaam model, omdat het een stationwagen is.’

Henk kijkt me verbaasd aan. ‘Is dat zo? Dan moet ik toch eens Dennis nog eens opbellen. Dat is toch wel nog een met 4-takt motor?’

‘Ik dacht het wel, want het zou een V4 zijn. En dat ding ziet er echt prachtig uit. Hij heeft hem wel eens bij naar het werk. Maar hij zoekt ook iets anders. Misschien kunnen jullie ruilen.’

‘Dan mag hij er toch wel wat bij leggen, John. De MG, die ik heb, zal toch ruim twintigduizend moeten opbrengen. En die Saab zal zo duur wel niet zijn.’

‘Nee, dat denk ik ook niet. Maar je kunt het hem eens vragen.’

Henk lacht. ‘Volgens mij weet je onderhand elke wagen in Nederland wel te koop, John. Als ik iets wil weten of er iets te koop is, dan weet jij wel iets te staan.’

‘Dat valt wel mee, Henk. Alleen sommige dingen, dat onthoud ik wel. En dit wist ik toevallig weer. Ik had het er met Dennis vorige week nog over, en toen vertelde hij me dat hij naar iets anders aan het kijken is. Zijn kinderen zijn nu ook de deur uit, dus hij wil nu wat anders.’

‘Bedankt voor de tip!’

De rest van de avond verloopt soepel. Chantal en ik worden nog eens gevraagd om te zingen, en ik zing ook nog een paar liedjes alleen. Maar tegen het avond, als de band het wel genoeg vindt, en de muziekspeler aan heeft gezet, zijn opeens Kurt en Linda opeens spoorloos.

Chantal zegt: ‘Laat ze toch! Dat is toch, waar jullie op hoopten, of niet dan?’

‘Dat is ook wel, maar het was leuk geweest om het te zien. Maar je hebt gelijk, laat ze maar lekker doen.’

Chantal leunt tegen me aan. ‘Wat doen wij? Nemen we een taxi naar het pension?’

‘Lijkt me een goed plan. Ik ben nu wel moe van al dat dansen, praten en zingen!’

Ik pak mijn telefoon en bel een taxi. Een kwartier later is de taxi er al, en nemen we afscheid van iedereen. Een paar minuten later rijden we terug naar het pension, als we plotseling twee mensen in het donker op het fietspad zien lopen, hand in hand. We hoeven niet te raden, wie dat zijn. In het donker kunnen we ze nog net herkennen. Het zijn Linda en Kurt. We kunnen ze nog net zien in de maneschijn.

Chantal zegt verrukt: ‘O, wat leuk! Dus ze lijken elkaar wel leuk te vinden! Kijk, ze kussen elkaar!’

Ik glimlach. ‘Nou, dan is de afgelopen avond wel een van de beste avonden ooit! Vind je niet?’

‘Met afstand! Hoewel, gisteravond zal me ook nog heel lang bijblijven!’

‘Mij ook. Dat zal ik nooit meer vergeten.’

De taxi rijdt verder en even later komen we al aan bij het pension. We liggen al snel in bed, maar we kunnen allebei maar moeilijk slaap vatten, ondanks dat we best moe zijn. Daarvoor moeten we nog te veel indrukken van de afgelopen dag verwerken.

We liggen al geruime tijd in bed, als Chantal opeens aan me vraagt: ‘Slaap je al, John?’

Ik draai me om en zeg: ‘Nee, wat is er?’

‘Niets heel erg, maar het houdt me nu toch al een tijdje bezig.’

‘Vertel het nou maar, anders blijf je wakker.’

‘Je bent toch katholiek?’

‘Ja, dat weet je toch?’

‘Wat zou je ervan vinden, als ik me bij jullie in de kerk liet omdopen naar katholiek?’

Ik ben nu opeens weer wakker.

‘Wat? Waarom wil je dat doen? Voor mij hoef je dat niet te doen.’

‘Dat weet ik, John. Maar ik ga nu al een tijdje naar de kerk bij jou in het dorp. En ik heb nu ook jullie bijbel gelezen. En voordat je zegt, wat jij van dat boek vindt, dat weet ik wel. Maar voor mij heeft het wel een waarde. En ik voel me wat meer thuis in deze leer, dan die ik thuis altijd heb gekregen.’

‘Nou, als jij dat vindt, dan moet je dat doen. Maar wat ga je thuis zeggen?’

‘Die hoeven het niet te weten, John. Voor mij maakt het wat uit, maar ik wil mam niet tegen me in het harnas in jagen.’

‘Waarom wil je dat? Want dat wil ik wel weten!’

‘Het is moeilijk uit te leggen. Het heeft wel met jou te maken, John. Jij bent immers van dit geloof. En alles, waar jij mee te maken hebt, daar wil ik ook deel vanuit maken. Maar een belangrijk deel is uit overtuiging. Toen ik vanmiddag in Kampen in de kerk was, miste ik iets, wat ik in Echt in de kerk wel kon vinden.’

‘Wat houd je dan nog tegen?’

‘Jij moet het goedvinden, want ik wil, dat je erbij bent, als ik me laat dopen.’

‘Alleen ik?’

‘Nee, je moeder ook. Die begrijpt dat wel. Maar verder niemand. Verder hoeft het ook niemand te weten. Misschien later, maar nu nog niet.’

‘Goed, dan gaan we binnenkort maar eens met de pastoor praten. Als dat belangrijk is voor jou, dan is het ook belangrijk voor mij.’

Chantal glimlacht. Het is weer even stil. Net voordat ik in slaap aan het vallen ben, zegt ze opeens: ‘Het is vreemd, dat je opeens zoveel van iemand kunt houden, dat het soms gewoon pijn doet.’

Ik word weer wakker en sla mijn arm om haar heen.

Half slaperig zeg ik dan: ‘Dan weet je hoe ik me voel, iedere dag.’

Chantal draait zich naar me om.

‘John? Ik wil je iets vragen.’

Ik zucht eens een keer en kijk haar dan aan.

‘Wat is er nou?’

‘We wonen nu wel samen, maar helemaal officieel is dat nog niet. En ik weet, dat er op de gemeente een bepaalde ceremonie is, als je daar officieel gaat samenwonen. Dan ben je net zoiets als getrouwd. Zouden wij dat ook niet kunnen doen? Gewoon, alleen met ons twee? Dan kunnen we later een keer voor het echt gaan trouwen.’

Ik ben weer wakker en kijk haar dan goed aan. ‘Is dat zo belangrijk voor je, Chantal?’

‘Voor jou niet dan?’

‘Nou ja, ik wil niet zeggen, dat het me wel een fijn gevoel zou geven. Maar we hebben wel alles goed op papier staan, dus het is eigenlijk niet nodig. Maar als jij dat graag wilt, dan vind ik dat prima. Maar waarom zo’n haast?’

‘Je hebt zeker niet gezien, hoe die vriendinnen van Helen naar je keken?’

Ik begin te lachen. ‘Dacht je, dat ik je zou inruilen voor een van hun? Geen enkele kans, Chantal. Er zaten geen roodharigen bij, en zeker niemand, die ook maar een beetje in de buurt kon komen van jou. En dat gaat ook niemand lukken. Je hebt niets te vrezen, Chantal.’

‘Dat weet ik, maar dan zou je op papier van mij zijn, John. Dat geeft me toch net iets meer gerustheid.’

‘Oké, dan gaan we daar ook maar achteraan. Hoezo, we krijgen het de komende tijd nog rustig?’

Chantal lacht. ‘Je bent de liefste man ter wereld, John! Waaraan heb ik jou verdiend?’

‘Aan een prachtig optreden in Kampen!’

‘Soms ben je wel een gekke vent, weet je dat?’

Ik geef haar een zoen op haar voorhoofd. Ze draait zich weer om, want ze heeft in de gaten, dat ik toch best wel moe ben. En ik heb niet veel tijd nodig om in een diepe slaap te vallen.

Voor Chantal is dat echter niet het geval. Daarvoor is er deze dag te veel gebeurd. Ze denkt terug aan de vele mooie momenten, die er gebeurd zijn. Het huwelijk van haar broer, het dansen met John, het zingen met John, en zeker niet onbelangrijk, hun aankondiging van hun verloving.

Ze wordt zo emotioneel, dat ze ervan moet huilen. En daar word ik weer wakker van.
‘Hey, meisje… Waarom huil je nu weer?’

Ze draait zich meteen naar me om. Zonder een woord te zeggen, perst ze haar lippen op de mijne. Ik ben wat overdonderd, maar ik kus haar meteen met overgave terug. Ik voel, dat ze met haar gevoelens worstelt, en eerlijk gezegd, ik moet ook nog een en ander verwerken.

Ze klemt zich bijna wanhopig aan me vast en zegt: ‘Ik hou van je, John! Ik voel me zo gelukkig bij jou, dat ik er gewoon van moet huilen! Ga alsjeblieft nooit bij me weg!’

Ik streel haar over haar gezicht en wis een traan weg.

‘Geef me eens een reden, waarom ik ooit bij je weg zou gaan, Chantal? Je bent de mooiste, liefste, grappigste en vooral geilste vrouw, die ik ooit ontmoet heb. Ik hou van je, zoals ik nog nooit bij een ander gedaan heb. Ik zou juist bang moeten zijn, dat je me verlaat!’

Ze klemt zich nog steviger aan me vast en zegt hees: ‘Bewijs het me! Maak me vannacht jouw vrouw!’

En ik weet, dat ik haar onzekerheid nu nog maar op een manier kan sussen, en dat is mijn liefde aan haar bewijzen. Teder kus ik haar lippen. Ze wil haar lippen vast op me drukken, maar ik neem de regie van haar over.

Ze kijkt me vertwijfeld aan. Dan kus ik haar nek, knabbel aan haar oor, wetende, dat ze daar erg gevoelig voor is. Ik hoor haar zuchten en zachtjes kreunen. Dan pas geef ik haar weer een zoen, een lange tongzoen, waarbij ik mijn tong de hare laat leiden. En ik merk al snel, dat ze haar onzekerheid laat varen, maar er geilheid en begerigheid voor in de plaats laat komen. Ze wil haar handen over mijn lichaam laten glijden, maar ik maak haar al snel duidelijk, dat ze enkel mijn borstkas mag betasten.

Ze gehoorzaamt meteen, maar verbreekt dan wel onze tongzoen. In plaats daarvan duwt ze me opzij, en begint met haar handen mijn borstkas te betasten, en er ook kleine kusjes op te geven. En ik kan niet ontkennen, dat ik het best opwindend vind. Dan trekt ze me weer op haar, zodat ik bij haar verder kan gaan.

En ik geef haar precies dezelfde behandeling. Ook ik laat mijn handen over haar borsten glijden, kneed ze en geef er kusjes op. Ik hoor Chantal diverse keren naar adem happen van spanning.
Maar dan ben ik degene, die de volgende stap zet. Ik laat mijn handen dieper over haar lichaam glijden, maar als ik bij haar kutje kom, duwt ze mijn handen weg naar haar benen. Ze speelt nu hetzelfde spelletje.

Dus leg ik mijn aandacht op haar benen. Die streel ik, waarbij ik haar vooral aan de binnenkant van haar dijen streel en kus. Het heeft als resultaat, dat haar hele lichaam krom staat van genot. Ze is klaar voor de volgende stap, en kijkt me verwachtingsvol aan. Ik zou de spanning kunnen doorbreken, door de rol weer om te draaien, maar daar lijken we beide geen zin in te hebben. De seksuele spanning is daarvoor te hoog geworden.

Ik geef haar dan hetgeen, waar ze zo op zit te wachten. Ik trek haar benen uit elkaar en laat mijn vingers over haar schaamlippen glijden. Ze kreunt nu harder, en sluit haar ogen. Ik trek dan met mijn vingers haar schaamlippen uit elkaar en zie dan haar mooie roze kutje. Haar genotsknobbeltje is al gezwollen, en ik laat mijn vinger ermee spelen. Het heeft meteen resultaat, Chantal kreunt meteen. Dan laat ik mijn vinger over haar spleetje glijden, dat al nat is van haar geil. Maar Chantal wil meer, en vooral nu! Daarom pakt ze me aan mijn hoofd vast en duwt het richting haar kutje.

En ook nu geef ik haar graag, waar ze naar verlangt. Met mijn tong begin ik haar kutje te likken. Al snel begint Chantal met haar hele lichaam te kronkelen van genot, en duwt met haar handen me dieper in haar schoot. Wat me aanspoort om nog meer met mijn tong te doen. Ze zit al snel tegen haar orgasme aan, en als ik mijn tanden over haar schaamlippen laat schrapen, komt ze plots heftig klaar.

Gillend komt ze klaar, al doet ze haar best om haar gegil te dempen. Even later is ze wat bekomen van haar orgasme, en trekt me dan omhoog. Aan de manier, waarop ze me aankijkt, weet ik, dat het echter hierbij zal blijven. Dit had ze even nodig, maar ze is veel te moe van de lange dag om verder te gaan. Maar het is ook niet erg, ze is veel meer voor me, dan alleen om mijn zaad in te lossen. Er komen nog gelegenheden genoeg, daar ben ik wel overtuigd van.

Dankbaar, dat ik niet verder aandring, kijkt ze me aan. Ze geeft me een zoen en proeft dan haar eigen sappen. Ik kruip naast haar en houd haar in mijn armen. De spanning, die ze zojuist nog in haar lichaam te voelen was, is verdwenen. Ze legt nu haar hoofd tegen me aan, en is dan in een paar tellen in een diepe slaap. Maar nu lukt het mij even niet om in slaap te vallen.

Ook ik moet even alles in alle rust verwerken. Gelukkig ga ik er wel veel gemakkelijker mee om, dan Chantal het deed. Een klein uur lig ik voor me uit te staren, maar val dan ook in slaap.