Eenmaal terug bij DT vroeg Joline meteen waarom Fred als een sneltrein weg moest. Theo legde het uit. “Zóóó… Dan zijn ze aan de overkant nog eerder beveiligd dan wij!” Ze keek zuinig. Theo knikte. “Dat is waar, maar ze zijn dan in ieder geval schoon. Ons netwerk is tot op heden ook schoon, en dat wil ik zo houden. Als wij ons schone netwerk aan hun vuile hadden gekoppeld, hadden we een hele makkelijke ingang verschaft. Bovendien zijn ze aan de overkant van de snelweg nu proeftuin voor ons. Gratis.” Hij knipoogde en we lachten. “Eens ondernemer, altijd ondernemer, Joline.”

Iets voor half vijf kwam Fred weer terug. Ik hoorde hem eerst naar Theo gaan en even later stak hij de gang over en liep bij mij naar binnen, een kop thee in zijn handen. “Héhé. Dat netwerk is ook dichtgetimmerd. Wat hadden zij er een troep op staan… Niet te geloven.
Hun eigen netwerkmanager schrok zich wezenloos toen ik hem een uitdraai gaf. Het voordeel voor hen is dat hun netwerk nu een stuk sneller is.” Ik keek hem aan. “En? Is de receptioniste bekomen van haar schrik?” Hij grinnikte. “Het arme kind schrok aardig hé? Maar goed, uiteindelijk was ze best wel lief tegen me, toen ik wegging. En nu, meneer Jonkman, ga ik me eens met ons eigen netwerk bezig houden, want anders geven wij de troep door aan de overkant, en dat willen we natuurlijk niet. Doe je vanavond een beetje lief tegen mijn chef? Anders moet ik het morgen weer bezuren.”

“Ik zal vanavond de leiding over de loopgroep nog aan Linda overlaten. Die heeft het de afgelopen twee weken ook gedaan. Dus ik ben heel lief, want ik doe gewoon mee als loopvee. Linda leidt.” Hij trok een wenkbrauw op. “En wie is Linda dan wel?”
“Linda is een van de leden van de loopgroep. Een dame van in de vijftig, die een aantal marathons op haar naam heeft staan, een paar maanden geleden een blessure opliep en na haar ziekenhuisopname bij ons loopgroepje is gekomen om weer op te krabbelen. Haar conditie heeft ze al lang weer terug, maar ze vindt het gewoon leuk bij ons. Een dame met nogal wat pit. Zegt niet veel, maar als ze iets zegt komt het er met een onvervalst Rotterdams accent uit haar mond. En ze is nogal kort aangebonden. Laat duidelijk weten hoe ze over iemand denkt. Maar het is een schat van een vrouw, als je haar beter leert kennen. En die gaat dus vanavond Joline en mij opjagen. Ik ben benieuwd…” “Nou, je houdt die dame maar mooi in toom. Ik wil morgen geen klachten horen!”

“Misschien kom ik morgen wel als een versleten vaatdoek op het werk, maat. Heeft ze zelfs mij afgeknepen.” Hij kneep met zijn ogen. “Misschien is dat wel eens goed voor jou, sergeant Jonkman.” Ik stoof op. “Wel potdomme! Dat is de zoveelste keer in korte tijd dat iemand dat tegen me zegt! Loop ik zó naast m’n schoenen?”
“Het antwoord hierop is een volmondig ‘ja’, schat…” Joline was onhoorbaar binnengekomen, met een brede glimlach op haar gezicht. “Eindelijk iemand die het met me eens is… Dank je wel, Fred.” Hij boog. “Graag gedaan mevrouw. Samen houden we hem wel onder de duim.” Ik stond op en pakte Joline bij haar arm. “Mee jij. Naar huis. Ben je helemáál…” Joline grinnikte. “Dág Fred… Sterkte vanavond met je virussen. Maak je het niet te laat? De dames van de receptie willen om tien uur naar huis.”
Ik snoof. “Ik hoop voor ze dat hun auto het doet…” “Ik heb al een leuk meisje thuis zitten, Kees. Ben niet zo’n wanhopig type als jij die startmotors gaat saboteren om maar in contact te komen met een receptioniste.” Ik legde mijn vinger op mijn lippen. “Ssssst! We hadden toch afgesproken dat je je grote bek daarover zou houden?” Met een brede grijns vertrok Fred naar zijn bureau en liepen wij de gang in.

“Even bij Marion langs…” zei Joline en liep de receptie in. “Hoi Marion. Hoe ging het vandaag?” Ze keek op. “Rustig. Een paar telefoontjes doorverbonden, één gast en voor de rest kon ik m’n eigen werk doen. Eitje. Angelique is al weg; ik heb aangeboden om hier te blijven tot Fred klaar is.” Joline knikte. “Mooi. En hoe kom je dan thuis?” “Met de auto. Ik kreeg gisteren de sleutels van mijn autootje weer terug van Pa. Die had hij, een week voordat ik hier ging werken, ingenomen omdat ik...”, ze kleurde, “een keer nogal aangeschoten thuis was gekomen. Met de auto….”
“Liever dat hij je sleutels inneemt dan de politie. Dan ben je meteen een paar weken je rijbewijs ook kwijt.” Ze knikte. “Achteraf vond ik dat ook. Maar op dat moment…” Ik grinnikte. “Kon je hem wel villen!” Ze knikte. “Ja, nogal. Enfin, ik heb m’n auto weer terug, dus kan zonder problemen overwerken.” Joline gniffelde. “Dat is goed om te horen. Gaan we maximaal gebruik van maken! Denk er aan: Samen met Fred weggaan. Niet ‘nog even dit of dat afmaken’, nee: als Fred klaar is, vertrek jij ook.” Ze knikte. “Fijne avond!”
Ik gromde: “Hmmm… Dat weet ik nog niet. Vanavond worden wij allebei afgeknepen door Linda. Je weet wel, die dame die jou twee keer inhaalde.” Marion glimlachte liefjes. “Dat is wel eens goed voor u, meneer Jonkman.” “Gloeiendegloeiende...! Da’s twee keer binnen het kwartier…” Marion schoot in de lach. “Ik heb goeie oren Kees… En Fred en jij praten niet bepaald zachtjes.” “Jij gaat het moeilijk krijgen, dame. Jij gaat het héél moeilijk krijgen…”
Ik deed een stap naar voren, maar Joline hield me tegen. “Nee vriend, jij gaat geen medewerkers van mij tuchtigen. Daarvoor zijn ze me te lief. Jij gaat braaf mee naar huis en lopen met je kadaver. Marion, fijne avond!” “Jullie ook!” Even later waren we op weg naar huis. Joline zat te lachen. “Wat is er aan de hand, dame? Binnenpretjes?” Ze knikte. “Ja. Ten eerste omdat je van Fred hoorde dat nederigheid wel eens goed voor je is. En ik proef daar iets van waarheid in, maar daar kom ik zo nog wel op terug. Maar waar ik het meest om moet lachen is Marion’s grapje. Dat betekent dat ze wéér een stapje op de goeie weg heeft gemaakt.”
Ik gromde. “Jaja… En wie is de pineut? Jawel… Kees Jonkman. Bedankt hoor.” Ze draaide haar hoofd naar me toe en ik keek haar even aan. Haar ogen keken serieus. “Kees… En dit méén ik: Kijk uit dat je niet naast je schoenen gaat lopen. Ja, je bent goed in je vak, je houdt je ogen en oren wijd open, zoals vanmiddag ook, begreep ik van Fred, maar soms…” Ze zweeg. “Wat ‘soms’, Joline?”
Ze aarzelde even, maar zei toen: “Soms kun je ook best arrogant uit de hoek komen en mensen voor het blok zetten. Henry was vanmiddag even bij mij op het bureau en die vertelde hoe je hem en Angelique zo ongeveer dwong om voor het oog van alle piraten afscheid te nemen. Dit als voorbeeld. Ik weet dat je hen allebei heel graag mag en een lolletje is prima, maar dit was kantje boord.” Ik zweeg even. “Oké… Die zag ik niet aankomen, schat. Heeft Henry zich bij je beklaagd?” Ze schudde haar hoofd. “Nee. Hij vertelde het op een manier waarvan ik dacht ‘dat zit niet pluis.’ An heb ik er nog niet over gehoord maar misschien dat die ook zoiets voelde.”
“Hmmm… Dank voor het voorhouden van deze spiegel, schat. Ik ga daar eens heel goed over nadenken. En misschien ook eens met Fred over kletsen.” “Doe maar. Fred is voor jou een hele grote spiegel en hij is een van de weinigen die jou keihard op je nummer kan zetten.” “Hij mag dat. Hij is mijn bud”, zei ik kort. De rest van de rit verliep redelijk stil.
Ik zat diep na te denken en reed op de automatische piloot. Was ik echt zo’n arrogante lul aan het worden? Ik dacht terug aan de eerste paar maanden bij DT. Keihard werken, veel overleggen met Team 3, soms hele heftige discussies over de manier van werken en vooral de manier van samenwerken… Maar altijd in de dialoogvorm. Alleen als er knopen moesten worden doorgehakt, deed ik dat. Maar wel nadat ik ieders mening gehoord had, met de voors en tegens. En Fred en Joline hadden gelijk: de laatste maanden was ik veel meer op m’n eigen kompas gaan varen en soms voelde ik me ook een soort ‘primus interparis’ van de teamleiders: ja, we zijn gelijk, maar ik heb nét een streepje voor.
Vlak voor Veldhoven legde ik mijn hand Joline’s knie. “Je hebt gelijk schat. Ik ga eens een stapje terug doen. Niet meer haantje de voorste, maar ‘gewoon Kees’. Teveel successen geboekt de laatste tijd en daardoor misschien wel té zelfverzekerd geworden. Arrogant misschien wel.” Ze legde haar hand op de mijne. “Goed om te horen, vriendje van me. En er is nóg iemand bij wie je eventueel te rade kunt gaan: Tony. Ik weet niet of je dat wilt, maar als er één iemand is die mensenkennis heeft, is dat mijn lieve moeder wel. En ook haar oordeel zal misschien scherp zijn, maar je hebt er wel wat aan.”
Ik slikte even. Tony… Een schat van een vrouw en een betere schoonmoeder kon iemand zich niet wensen, maar haar analytisch vermogen leek inderdaad op een scalpel: vlijm- en vlijmscherp. “Ik weet niet of ik dat aankan, schat. Jouw moeder… Poeh, daar moet ik even over denken!” “Joline glimlachte, maar zei niets.

Eenmaal thuis kleedden we ons om in trainingspak en aten een paar boterhammen. Ik zette de spullen voor het avondeten klaar en toen vertrokken we richting trainingslocatie. We kwamen daar als eerste aan en even later zagen we Linda aankomen. Ze begroette ons hartelijk. Ja, het was goed gegaan de afgelopen weken. Niemand was gestopt, sterker nog: er waren twee mensen bij gekomen. “Dus, Kees, je mag weer…” Ik schudde mijn hoofd. “Nee Linda. Als je het niet erg vind, wil ik de club vanavond nog onder jouw leiding laten. Oorspronkelijk had ik nu in Maleisië gezeten, dus…”
Ze knikte kort. “Oké. Dank voor het vertrouwen.” Even later begon de training met een rek- en strekoefening, gevolgd door een stevige warming-up: Als zij floot moest iedereen binnen vijf seconden van de grond zijn. Hoe en wat boeide niet; in een boom, op een hek, bij een ander op de nek of hangend aan een tak. Een originele manier om andere spiergroepen te trainen. Toen iedereen een beetje warm was, zei ze droog: “We gaan vijf kilometer lopen: tien rondjes cooperparcours. We lopen achter elkaar aan met een tussenruimte van vijf meter. Niet meer, niet minder. Ik loop voorop in een stevige looppas. Niet moordend, maar een tempo wat jullie allemaal aankunnen. Als ik fluit, laat degene die het dichtst achter me loopt, zich rustig afzakken tot hij of zij de laatste is. Dat doen we om de dertig seconden. Ik loop in exact hetzelfde tempo door. We zijn met z’n tienen, dus na 5 minuten is de originele situatie weer hersteld. Daarna doen we het andersom: de achterste moet naar voren sprinten en tikt mij aan. Na dertig seconden de volgende enzovoort. Daarna weer de eerste variant. En zo gaan we door tot we de vijf kilometer vol hebben. Zijn er vragen?”

Die waren er niet. Ze liep naar het startpunt. “Denk eraan: vijf meter tussenruimte houden. Go!” Ze ging er vandoor en even later liep de hele groep braaf achter haar aan. Joline liep als eerste achter Linda en liet zich afzakken toen ze floot. Ik liep ergens middenin. Doordat er vooraan steeds iemand verdween, moest het tempo voor de rest van de rij omhoog. Vijf meter inhalen was niet veel, maar je moest steeds iets meer snelheid maken en dan weer iets minderen. Uiteindelijk moest je dezelfde gemiddelde snelheid als Linda lopen, maar dat leek niet zo. Je was constant aan het opsluiten. Behoorlijk vermoeiend!
En de tweede cyclus, van achteren naar voren sprinten was nóg pittiger. Sommige leden van het groepje hadden daar behoorlijk moeite mee en liepen behoorlijk hijgend voorbij in een tempo wat niet veel hoger lag dan de rest. Rortom: Linda matte ons behoorlijk af. Zelf had ze weinig last: als een machine liep ze voorop, exact hetzelfde tempo aanhoudend. Ik klokte de rondjes die we liepen: geen enkel rondje verschilde meer dan twee seconden. En na 29 minuten liepen we we over de eindstreep. Allemaal behoorlijk bezweet en hijgend. Ik ook.

“Oké mensen, goed gedaan. Nu nog een kleine cooling down… Tegenover elkaar gaan staan met twee meter tussenruimte. Voorligsteun! En tien keer opdrukken! Je armen hebben nog niks gedaan, dus…” Ze telde tot tien. “Goed zo. En op je rug gaan liggen… tien situps!” Ook die werden geteld. “Opstaan en even je spieren uitschudden…” Ze deed het voor. “Mooi. En nu, om het af te leren, nog twee rondjes van 500 meter. Ik zal het kalm aan doen, dan kunnen we onze ademhaling weer in orde krijgen. Maar wel bijblijven!”
Hier en daar hoorde ik wat gemor, maar tien seconden later liepen we weer braaf achter Linda aan. Gelukkig zwakte ze het tempo tijdens het tweede rondje af tot een heel licht looppasje. Iedereen kwam zonder overmatig hijgen de streep over. “Goed gewerkt mensen! Voor degenen die er belangstelling voor hebben: dit is een van de trainingen voor een marathon. Uiterst vermoeiend, met name door al die tempo-wisselingen. Jullie hebben het prima gedaan, dank je wel. Ik draag jullie nu weer over aan de goeie zorgen van Kees; hij gaat jullie volgende week weer onder handen nemen.”

Ik grinnikte. “Linda, hartelijk dank dat je deze weken de honneurs hebt waargenomen toen Joline en ik van de geneugten van de Franse keuken hebben genoten. De gevolgen daarvan zijn er nu wel weer af…” Ik klopte op mijn buik en de groep moest lachen. “Even serieus: ik had een paar maanden geleden niet gedacht dat jullie de oefening van vanavond aan zouden kunnen. Gefeliciteerd! Ook de nieuwe mensen: grote klasse. Je mag jezelf een groot compliment geven voor je prestatie vanavond en ik begin er alvast mee…” Ik begon te applaudisseren en iedereen deed mee. “En jullie mogen best weten dat ik ook redelijk ben afgeknepen vanavond, ondanks dat Joline en ik best veel aan sport gedaan hebben deze vakantie.”

Er klonk vanuit de groep een honend en suggestief “Jaja…” en Joline en ik moesten grinniken. “We hebben veel gezwommen en ook regelmatig gelopen hoor… tussen andere vormen van sport door”, zei Joline droogjes. Ik keek haar kort aan. Na haar preekje op weg naar huis had ik besloten dat soort opmerkingen juist niét meer te maken. Maar goed, als zij het wél verantwoord vond… Even later waren we op weg naar huis. In een héél licht looppasje. En in het portaal aangekomen trok Joline me plotseling bij de lift weg. “Niks ervan meneertje. We pakken de trap. In één streep. En denk eraan: niet goed is opnieuw!” Ik keek haar aan. “Wat zat er op jouw boterham vanavond? Speed of zo?” Ze schudde het hoofd. “Nee, chocopasta. Maar ik wil niet als een sneue muts in elkaar zakken als de sportles eenmaal over is. De bedoeling van dit soort trainingen was toch dat je ná de training nog energie over had voor andere zaken? Nou, dat wil ik dan nu eens gaan testen… Kom op, naar boven!”

Ze liep in een pittig tempo de trap op en ik volgde. Halverwege ging Joline’s tempo iets omlaag en hoorde ik haar hijgen. Maar ze gaf niet op en bleef in beweging, iets sneller dan een gewone pas bij het traplopen. Op de negende verdieping aangekomen ging ze, nog steeds in de looppas richting voordeur. Pas daar hield ze halt. “Zo… Héhé… En nu: Lekker in bad!” Joline liep de gang door, rechtstreeks naar de badkamer. Ze zette de kraan aan, controleerde de temperatuur en trok haar schoenen en trainingspak uit. “Jij ook meneer. Eten doen we straks wel; nu eerst lekker badderen, samen met je vriendinnetje.” Ik keek twijfelend. “Lieverd, zal ik niet eerst het eten zachtjes op zetten?”

Ze liep naar me toe: een knappe vrouw in een sportbeha en een strak slipje, haar lichaam klam van het zweet. Die vrouw sloeg haar armen om me heen en fluisterde in mijn oor: “Het eten is momenteel niet belangrijk, schat. Ik heb de Mazlov-pyramide even in een andere volgorde gestapeld. Als jij nu twee grote glazen appelsap inschenkt en meeneemt naar de badkamer, zal ik je bewijzen dat ik nog energie over heb voor andere zaken. En het is je geraden dat jij die energie ook nog hebt, Kees Jonkman, anders ga je een hele onrustige nacht tegemoet!” Na haar laatste woorden likte ze even in mijn oor en wreef ze haar onderlichaam tegen me aan. Na een minuut fluisterde ze: “Ik geloof dat het met die energie van jou wel goed zit. Ik zie je zo hier terug!” Sierlijk draaide ze zich om.
Ik moest lachen en liep de kamer in, naar de koelkast. Schonk twee grote glazen appelsap in en liep terug. De badkamerdeur was op slot en ik tikte op de deur. “Hallo freule… Twee appelsap voor u en uw minnaar…” “Eén momentje…” klonk het. Een paar seconden later ging de deur open en was alleen Joline’s hoofd zichtbaar. “Kom maar binnen en zet het sap maar op het schapje naast het bad!” Ik gehoorzaamde en hoorde, terwijl ik bezig was, het slot van de badkamerdeur weer dicht gaan. “Wat ben jij aan…” Verder kwam ik niet. Joline stond met een brede glimlach naast de deur. Nylons aan, een doorzichtig, wit onderjurkje en verder niets.
“Uitkleden meneer. En daarna met uw geliefde in bad. Het water is prima op temperatuur, uw geliefde ook, dus tijd voor spetterende sex.” “Jij bent af en toe helemaal van lotje getikt volgens mij…” was het enige wat ik kon uitbrengen. “Ik ben redelijk afgeknepen vanavond en jij staat fris en fruitig klaar voor een potje ‘spetterende sex’. Ik zal het aan Linda doorgeven, dan beult ze ons een volgende keer nóg meer af.” Joline trok mij naar zich toe. “Jij geeft helemaal niks door, meneertje. Ja, je zaadjes aan mij, maar that’s all. En ga je je nog uitkleden, of moet ik mijn vriendje op batterijen maar pakken?” Ik trok een zielig gezicht. “Nee, doe maar niet. Ik zal deze kutklus zelf wel weer opknappen…”

Joline’s ogen flikkerden gevaarlijk. “Rotvent. Ga je je nu nog uitkleden of…” Ik trok snel mijn schoenen uit. Het trainingspak volgde, evenals mijn onderbroek en shirt. Ze trok haar neus op. “Je stinkt naar zweet. Hup, in bad jij!” Toen in er in lag, stapte zij er ook in, maar bleef voor me staan. “Was me, Kees. Hiermee.” Ze pakte een nylonkous van het schapje boven het bad en goot er een scheut shampoo op. “Je hand er in en was me ermee.” Ik deed wat ze vroeg en streelde langzaam over haar rug. Haar onderjurkje werd nog transparanter en kleefde aan haar lichaam. Joline bromde. “Dit is héél opwindend… Nu de voorkant, schatje.”Ze draaide zich om, ik goot nieuwe shampoo in mijn ‘washandje’ en waste eerst haar schouders, en zakte langzaam naar beneden, richting haar borsten. Het warme water droop over haar tepels, die meteen reageerden: ze werden hard en drukten tegen haar onderjurkje aan. Joline keek me aan. “Was mijn borsten.” Ze zakte door haar knieën, zodat ik niet steeds omhoog hoefde te reiken. Ze zat nu tot haar middel in het water, wijdbeens over me heen. Ik streelde langzaam over haar borsten en ze keek me indringend aan. “Dit is zó fijn… Ik zit vreselijk te lekken hier!”
Ze pakte mijn andere hand en legde die op haar poesje. “Verwen m’n poesje, Kees… Alsjeblieft…” Ik begon haar langzaam tussen haar lipjes te strelen, met af en toe een uitstapje naar haar clit. Als ik dat deed, schokte ze even en gromde. Toen wisselde ik mijn handen. “Jij vond het gevoel van nylon op je poesje wel wat hebben, toch? Hier komt het, liefje.” Met de nylonkous over mijn hand streelde ik weer tussen haar lipjes. Haar ogen werden groot en ze wipte iets overeind. “Kéés… Wat doe je? Ahhh…. Ik kóm…!!!” Ze boog zich naar me toe en kuste me hartstochtelijk, haar tong diep in mijn mond.
Ze gleed over me heen, draaide zich half om en lag met gespreide benen op me te genieten van mijn strelende hand tussen haar benen. Haar borsten gingen snel op en neer. “Lekker, schatje?” vroeg ik plagend in haar oor. Als antwoord trok ze haar benen op en drukte mijn hand steviger op haar poesje. Ze lagen we even op elkaar, tot Joline zachtjes zei: “En nu in me komen, lekkere vent. Blijf m’n clit strelen, maar neuk me…” Ze pakte mijn paal, trok haar benen op en zette mijn paal voor haar poesje. “Toe maar! Kom maar in me, ik wil je diep in me voelen!” Ze liet zich langzaam zakken. Even gromde ze, maar toen gleed ik naar binnen en zakte ze langzaam op me.
“Dat is zó lekker… Zó geil, schat… Vinger en neuk mijn kut! Ik ben jouw geile meisje… Zeg het, Kees!” Ze begon zelf op en neer te gaan; telkens verdween mijn paal diep in haar. Ze draaide haar hoofd naar me toe. “Kees… Zeg het!” Ik likte haar lippen, keek haar aan ze zei: “Je bent een geil meisje. Een geil teefje. En dat teefje ga ik lekker neuken…” Terwijl ik het zei, vingerde ik haar intens over haar clit en duwde ik mijn paal diep in haar warme lichaam. Ze verstarde, strekte haar benen zodat mijn hand klem zat. “Spreid je benen! Wijd uit elkaar, zodat ik overal goed bij kan!” Ik trok haar benen omhoog en uit elkaar. “Zo blijven liggen! Als een braaf meisje…” “Ja meneer…” klonk het zachtjes naast me. Ik begon haar weer over haar clit te strelen en langzaam te neuken. Met m’n andere hand streelde ik haar borsten en kneep af en toe in haar tepels.

Plotseling gaf ik een tik op haar clit en Joline gaf een gil. Ze klapte haar benen naar elkaar. “Benen uit elkaar, meisje!” Ze keek me geil aan en gehoorzaamde langzaam. Meteen stootte ik diep in haar poesje en ze hijgde nu snel, terwijl ik hevig over haar klitje streelde en diep in haar poesje neukte. “Heerlijk, meneer… Zo diep…” Langzaam maar zeker voelde ik een orgasme naderen. “Jolientje… Ik kom bijna…” Ze kneep even plagend met haar spiertjes. “Lekker laten komen, Kees… Ik wil het voelen, ervan genieten… Kijk naar mijn benen en kom maar lekker in je geile meisje klaar!” Ze trok haar benen nog iets op; Ik genoot ervan, stootte nu hard in haar poesje en kneep in haar tepels. “Kéés! Je maakt me klaar… Ik kom wéér!” Ze jammerde, schokte en kreunde. Ik voelde haar sappen uit haar poesje komen en zette nu ook de eindsprint in. “Lekker in jou klaarkomen, Jolientje…”
Ik voelde de eerste straal uit m’n pik spuiten en Joline voelde het ook. “Kees… Kom maar… Lekker spuiten… Ik voel het, zo geil… Lekker diep in m’n geile kutje… ” Wéér kwam ze klaar, tilde haar onderlichaam uit het water en ik zag hoe ze een straal geil in het bad spoot, langs mijn paal heen. Even later kwamen we tot rust. Mijn paal kromp wat en ik gleed rustig uit haar. Langzaam ontspanden we ons en lagen tegen elkaar aan in het warme water te dobberen.

Ik gaf Joline een lange kus en zei: “Je hebt bewezen dat je geen sneue muts bent, liefje.” Ze grinnikte. “We zullen dat maar niet aan Linda vertellen hé?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, want dan wil ze er misschien bij komen liggen…” Joline proestte het uit. “Doe dat maar niet, schat. Dit is een tweepersoons bad. Geen driepersoons.” Ik knikte. “Klopt. En degenen die het hebben ingewijd, waren mijn zusjes. En zelfs die hadden er bezwaar tegen toen ik, aan de andere kant van de deur staand, voorstelde om erbij te komen…” Joline keek me onderzoekend aan. “Meen je dat?” Ik knikte. “Ja. De badkamer was klaar en de droogtijd voor de tegellijm en dergelijke was voorbij. Claar en Mel logeerden bij mij. En toen ik dat zei, zeiden ze meteen: “Wij gaan jouw bad inwijden!” En voordat ik iets kon zeggen zaten ze in de badkamer, met de deur op slot en lagen de dames te poedelen. En toen ik suggereerde dat ik er wel bij wilde komen, kwamen er serieuze dreigementen vanaf deze kant van de deur. Iets over ‘ontmannen’ en ‘knietje’ en zo. Toen heb ik maar gewacht tot de dames, netjes aangekleed, weer naar buiten kwamen. Het water stond nog in het bad en Mel zei toen: “Nu mag jij, Kees…” Ik heb vriendelijk voor de eer bedankt en ben die avond gaan douchen.”

Joline giechelde. “O, wat heb ik toch een braaf vriendje. Heeft hij twee super-knappe zussen, en duikt hij niet eens bij hen in bad. Goed van je, hoor…” “Hé dame, ze hadden de deur op slot gedaan. En bovendien weet ik zeker dat ik zwaar gehavend uit die badkamer was komen strompelen, als ik me tóch toegang had verschaft. Nee, ik hou best van een lolletje, maar dat was een té groot risico. En ik denk dat ik thuis wat uit te leggen had aan Pa en vooral Ma."

Ik ging rechtop zitten. “Ik ga er uit. Jij mag nog even blijven liggen; ik roep je als het nog tien minuten duurt voor het eten klaar is, oké?” Joline trok me weer naar beneden. “Nee, jij gaat nog even nergens heen vriendje. Jij blijft nog even bij Jolientje en drinkt braaf en rustig je sapje op.” Ik gniffelde, pakte de glazen en gaf er eentje aan haar. “Je hebt gelijk. Hebben we hard nodig. Maar schoonheid: hoe zit ’t met jouw spieren?” “Lekker warm nu, Kees. Niet stijf of zo. Ik voel me prima.” Ze dronk haar glas leeg en ik het mijne. “Zo. En nu wil ik nog een heerlijke knuffel van mijn lieve vriendinnetje en daarna ga ik lekker voor haar koken. Mag dat?” Joline knikte. “Lijkt me een fijne deal. Kom hier!” Even lagen we in bad te knuffelen en te zoenen, maar even later liet ze me los. “Húp, het bad uit jij. Ik voel wat groeien en als dat op volle sterkte is zijn we om tien uur het bad nog niet uit…Koken jij, met je lekkere kontje.” Ze gaf me, toen ik stond, een tik voor mijn billen. “Ik roep wel als het eten over tien minuten klaar is.” Ze stuurde me een luchtkusje.

Ik droogde me af, trok schone kleren aan en ging de badkamer uit. Koken… Een lichte pasta met groenten. Geen vlees. Een luchtige caramelpudding met stukjes banaan toe. “Over tien minuten eten, schat!” Er kwam geen reactie. Ik liep de badkamer in en Joline lag lekker te slapen. “Hé… Slaapkoppie van me… Wakker worden. Over tien minuten kunnen we eten.” Ze deed haar ogen open en keek even verdwaasd om zich heen. “In bad?? Nylons? Onderjurk?” Ik gniffelde. “Jij was écht even onder zeil… We hebben zojuist in dit bad de liefde gevierd, schat. En daarna ben ik gaan koken. Je hebt misschien tien minuten geslapen…”
Joline schudde haar hoofd en stond op. “Even wakker worden, hoor…” Ze kleedde zich uit en liep naar de douche, deed de kraan aan en stapte er onder. Ze gilde, maar bleef staan. Een minuut lang. Pas toen zette ze de kraan uit. Ik stond klaar met een badhanddoek en roste haar af. “Bikkel…” Ik kuste haar. “Ik kom zo, Kees. Ga maar terug naar de keuken, voor er iets aanbrandt.”

Ik legde de laatste hand aan het eten en toen ik de pasta opdiende kwam Joline de slaapkamer uit. Badjas aan en op slippers. “Nu even geen sexy outfit meer, meneer Jonkman.” Ik keek haar aan en floot. “Hoezo ‘geen sexy outfit”? Ik zie een stel vreselijk mooie benen onder die badjas en aan de bovenzijde zie ik delen van een klein, maar sexy behaatje.” Ik tilde haar op en zette haar op een kruk. “Bovendien, mevrouw Boogers: álles wat u draagt is sexy. Tot en met een jute zak aan toe.” Ze glimlachte. “Mafkees. En je hebt lekker gekookt. Als het smaakt zoals het ruikt…” Even later zaten we lekker te eten en tijdens het dessert vroeg ze: “Kees, gaan wij zo meteen eens serieus plannen maken voor onze bruiloft? Een eerste aanzet, zeg maar? Een datum prikken, een plaats en een lijstje met gasten? Want dat moet zo onderhand, nietwaar?”