Het opstaan kostte ons beiden wat moeite. Toen we wekker de eerste keer lawaai begon te maken, reikte Joline over me heen en ramde het ding op ‘snooze’. “Nog even een paar minuten genieten…” hoorde ik vaag naast me. Negen minuten later begon de wekker weer, wat een diepe zucht opleverde. “Kom op Kees… Er uit. Laatste dag van de week, dus even doorpakken, en dan is het weekend.” Ik trapte het dekbed van ons af. Joline gilde: “Hé, ben je gek geworden? Dit is koud!” Ik rolde naar haar toe. “Moet ik je even opwarmen dan?” Ik kreeg een tik op mijn neus. “Heb je vannacht al gedaan. Kom, even wakker worden.”
We namen een –bijna- koude douche. Je kunt ook overdrijven als het buiten -2 graden Celsius is. Tijdens het ontbijt bespraken we de dingen die we voor DT moesten doen. “Ik moet volgende week in ieder geval één dag overwerken, schat. Dat zal de woensdag wel worden. Op die dag meteen het gesprekje met mevrouw de Rooij plannen. ’s Middags ergens in Gorinchem. Lunchafspraak.”
Joline knikte. “En als ze niet kan?” Ik haalde m’n schouders op. “Ze zorgt maar dat ze kan. Háár huwelijk… nou ja, wat er voor door gaat… staat op het spel. Ik speel het spelletje net zo bot als met haar op huwelijkse voorwaarden getrouwde echtgenoot. Mijn dag, mijn tijd, mijn plaats. Take it or leave it.” Joline knikte. “Mee eens. En mevrouw kan écht wel. Anders raakt ze haar luxe leventje kwijt. Wanneer ga je haar bellen?” Ik dacht even na, keek op m’n horloge. “Nu.” Joline fronsde. “Is dat niet wat vroeg? Vijf voor zes ’s morgens?” “Ja, da’s vroeg. Dat vond ik ten minste wel toen de wekker net afliep. Weet zij ook eens hoe vroeg het gewone werkvolk op moet staan… Maar vooruit, ik ben de beroerdste niet: eerst even mijn ontbijt naar binnen werken. Ik zal mevrouw mijn gesmak en geboer besparen.” Joline trok sarcastisch een wenkbrauw op. “Goh, wat een inlevingsvermogen… Niet van jou gewend.”

Een paar minuten later belde ik. De telefoon ging behoorlijk lang over voordat er opgenomen werd. Er klonk een slaperig
“Ja…?”
“Spreek ik met mevrouw de Rooij?”
“Ja… En wie is dit?”
“U spreekt met Kees Jonkman. Ik wil met u een afspraak maken voor het gesprek waar u op aandrong in uw mail.” Het was even stil, en toen klonk haar stem korzelig.
“En u belt me daar voor op om… zes uur ‘s morgens?”
Ik knipoogde naar Joline.
“Ik merk dat u kunt klok kijken. Prima, dat heeft u binnenkort nodig. Het gesprek gaat plaatsvinden op woensdag om 12:00 in een restaurant in Gorinchem, mevrouw. De exacte plaats krijgt u per mail van mij te horen.”
“In een restaurant? Om twaalf uur ’s middags? Volgens mij had ik gevraagd om een onderhoud onder vier ogen…”
“Mevrouw, we kunnen wel in een achterafhoekje gaan zitten.”
Haar stem klonk enigszins gejaagd. “Ik had gedacht dat u wel naar Driebergen zou komen.”
Ik grinnikte. “Nee mevrouw. Ik heb een drukke baan. Voor een onderonsje met u ga ik geen vrije dag opnemen.” Ze klonk nu écht paniekerig. “Maar meneer Jonkman… Ik moét u onder vier ogen spreken! Wat ik u te vertellen heb, kan niet in een of andere lunchroom!”
Ik antwoordde kortaf met: “Mevrouw, het gaat er om wat ík te vertellen heb. Niet andersom. Aanstaande woensdag in een restaurant in Gorinchem. Welk, dat krijgt u van mij te horen. Exact om 12:00. Geen minuut later.”
Ik verbrak de verbinding.

“Zo. Die is ook wakker. Denk ik.” Joline stond klaar met haar jas aan. “Kom hier, ouwe vrouwenverslinder…Je moet naar die drukke baan van je.” Ze hoestte iets te nadrukkelijk. “Tékenen… Oh wat een drukke baan… Proest.” Lachend vertrokken we naar Gorinchem.
Tijdens de koffie om tien uur nam Fred me even apart. “Wil jij degelijk getrouwde dames niet meer zo vroeg opbellen, Kees? Da’s heel slecht voor hun humeur én dat van hun echtgenoot, wist je dat?” Ik keek op. “Nee, wist ik niet. Hoe kom jij aan die kennis?” Hij grijnsde gemeen. “Omdat die degelijk getrouwde dame vrijwel meteen na jouw telefoontje haar liefhebbende echtgenoot belde met de mededeling dat je een afspraakje met haar had. En dat ze niet gelukkig was met de plaats en het tijdstip. Maar dat ze er vertrouwen in had dat ze jou wel, ik citeer: ‘tussen de lakens kon krijgen’.
Ik grinnikte. “Dan heeft ze duidelijk niet gerekend op de blonde feeks van Gorinchem. Want die zit tijdens ons gesprekje een paar meter verder en komt als de wrekende gerechtigheid tevoorschijn als mevrouw een volgend afspraakje wil maken of gekke dingen dreigt te gaan doen.” Fred greep demonstratief naar zijn oren. “Oei… Dat gaat pijnijk worden. Voor die degelijk getrouwde mevrouw dus.” Ik knikte. “Ik denk het wel. Ik zag de blik in de ogen van Joline tijdens het telefoongesprekje van vanochtend; die beloofde niet veel goeds. Maar dank voor de mededeling, makker.”

Met een lachje ging ik weer aan het werk. Mij tussen de lakens krijgen… Haha… wat dacht deze dame wel niet? Zelfs een paar maanden geleden, toen ik nog vrijgezel was, zou het haar niet gelukt zijn. Toen zouden haar charmes zijn afgeketst op het vrouw-onvriendelijke pantser van… hoe noemden die vriendinnen van de tweeling me ook alweer? O ja, ‘De IJsberg’. En nu zat Joline als een goudblonde Cerberus de hellehond, op een paar meter afstand, klaar om in te grijpen. Mevrouw de Rooij zou het moeilijk krijgen...

Om tien voor twaalf gingen we in een licht looppasje richting het fitnesscentrum, waar Mariëtte al stond te wachten. “Goedemiddag allemaal. Iedereen doet zijn of haar horloge af en legt het hier bij mij neer. Ik heb een aantal matjes neergelegd; kies er eentje uit en ga rechtop zitten, benen gekruist, armen over elkaar. En doodstil blijven zitten met uw ogen dicht.”
Even later werd het rustig in de zaal. Ze wachtte een aantal minuten en begon toen héél zacht te spreken. Het was geen fluisteren, maar praten, en het kwam maar nauwelijks boven het ruisen in mijn oren uit.
“Goed… u bent nu maximaal op mijn stem geconcentreerd. Ik wil dat u, zodra ik u aantik, geruisloos opstaat, met gesloten ogen vier passen naar voren doet en daar gaat zitten in dezelfde houding als nu. En ik wil niets horen.” Het werd weer stil en ik wachtte. En wachtte… en wachtte… Naar mijn gevoel duurde het vijf minuten, tien minuten…een kwartier…
Uiteindelijk hoorde ik haar zeggen: “Mooi. Als ik het zeg mag u uw ogen weer open doen. Niet meteen opstaan, want u bent waarschijnlijk zo stijf als een plank. Draai maar een beetje met uw bekken, dan uw benen even losmaken en rustig aan opstaan. Ogen open.” Even later stonden we elkaar aan te kijken. Iedereen stond nog bij zijn of haar ‘eigen’ matje. “Goed. Hoelang heeft u gezeten?” De schattingen liepen uiteen van een kwartier tot drie kwartier. Theo mopperde: “Vandaag heb ik dus de middagpauze van dit zootje betaald…”
Mariëtte glimlachte. “Wilt u uw horloge even pakken, meneer Koutstaal?” Theo liep naar de horloges toe. “En wilt u ons misschien vertellen hoe laat het is?” Het was even stil, toen zei Theo vol verbazing: “Het is… Het is nét twee over twaalf, verdomme…” Hij keek weer. “En de secondenwijzer loopt, dus het ding doet het…” Mariëtte keek hem aan en de hand met de vijf vingers verscheen weer, de andere hand met de wijsvinger naar beneden. “Jaja, ik ga al…”
Toen hij opgestaan was, keek Mariëtte ons aan. “U heeft exact 4 minuut en dertig seconden gezeten. Tijd is relatief. U weet dat vast nog wel uit uw jeugd: als je op iets leuks moest wachten, duurden de minuten uren. En een ritje in de botauto’s was altijd veel te kort. Dát heb ik u nu weer laten ervaren.” “Er zijn ook andere dingen die veel te kort duren, weet ik sinds een paar weken”, zei Henry droogjes. Mariëtte draaide zich naar hem om. “Net verkering zeker?” Angelique antwoordde. “Ja. Met mij.” Mariëtte lachte. “Dat vermoedde ik al. Er is een zekere… chemie tussen jullie, dat voelde ik de eerste keer al. Verder zal ik er maar niet op ingaan. Maar jullie zijn ondertussen weer soepel, dus…”
Ze liet ons een aantal keren de zaal rondrennen, en drukte toen op een knop aan de muur. Tien klimtouwen werden naar het midden van de zaal getrokken. “Wie van u kan niet touwklimmen?” Er gingen een paar handen omhoog. “Mooi. Dan gaat u het vandaag leren.” Ze gaf een kleine demonstratie van de ‘schippersslag’ om je voeten in het touw klem te zetten. “U gaat allemaal naar boven. Iedereen tikt de balk aan waar de touwen aan hangen, niemand uitgezonderd. En ja, u mag elkaar helpen. De eerste vijf graag.”
Angelique, Marion, Joline, Gonnie en Erica klommen in de touwen. Angelique ging als een kat omhoog; als eerste bereikte zij de balk en tikte aan. De rest niet veel later. “Mooi. Nu van het ene touw in het andere klimmen en via het andere touw omlaag. En bij het afdalen ook schippersslag gebruiken, anders liggen je handen open.” De touwen hingen zo’n vijftig centimeter uit elkaar, dus dat was niet zo’n probleem en de dames daalden beheerst af. “Netjes, dames. De volgende vijf.” Theo, Rob, Fred, Henry en ik waren de volgenden. Henry ging ook als een raket naar boven, Theo had het een stuk moeilijker. Rob en ik gingen gelijk op en Fred ook. Maar Fred speelde vals: hij klom alleen met z’n handen. Zijn benen gebruikte hij niet. Eenmaal boven tikten we de balk aan en wisselden we van touw. ten minste, dat was de bedoeling: Theo greep mis en zakte meteen een meter, en begon te vloeken.
Fred zag het, greep Theo onder een arm en begeleidde hem rustig naar beneden. “Het kan niet de bedoeling zijn dat mijn directeur tijdens z’n middagpauze vijf meter omlaag dondert. Hij moet ten slotte aan het eind van de maand mijn salaris betalen.” Theo keek hem aan. “Dank je wel. Ik greep mis en het touw gleed door m’n andere hand.” En met een blik op Mariëtte: “Zucht…” Hij deed z’n vijf pushups.
De derde serie duurde wat langer: Frits, André, Denise, Henk en Miranda. Frits, Henk en Miranda hadden duidelijk moeite met klimmen. Frits en Henk kwamen moeizaam boven; Miranda niet verder dan halverwege, toen zakte ze omlaag. “Je zal toch écht naar boven moeten…” zei Mariëtte tegen haar. “Touwklimmen heb ik nooit gekund. Op de basisschool al niet.” Mariëtte kneep haar ogen samen en wees op het touw. “Geen excuus. Klimmen en mij aan blijven kijken. Jullie allemaal: dénk haar omhoog!”
Rob en ik gingen links en rechts van haar bij een touw staan. “Kom Mir. Er is geen bal aan. Geen kracht, alleen techniek. Als jij de schippersslag goed aanlegt, is het een eitje.” Miranda reageerde niet. Ze bleef Mariëtte aankijken en klom de eerste meter. Fred en ik hielpen haar om het touw goed om haar voeten te krijgen zodat ze zich kon uitdrukken. Dat deden we twee keer, toen hoorden we: “Niet meer doen. Ik moet ’t zelf kunnen.”
Met wat gehannes kreeg ze het touw goed om haar voeten en klom ze, langzaam en gestaag naar boven en tikte de balk aan. “Overstappen”, klonk het van beneden. Ze strekte een hand uit en gleed meteen omlaag. Rob en ik vingen haar op. “Omhoog Mir, en boven overstappen.” Ze piepte. “Geen kracht meer in m’n handen…” “Schippersslag goed aanleggen, dan heb je je handen niet nodig.”
We hielpen haar weer, toen stapte ze over. “Weer steunen op je voeten… dan door je knieën en je rustig laten zakken. Hand over hand.” We daalden samen met haar af, klaar om haar te grijpen als ze weer weggleed. Het was niet nodig; even later stond ze op de grond en bedankte Mariëtte. Die knipoogde. “Hoe lang is het geleden dat je zo’n overwinning op jezelf geboekt hebt?” Mirande dacht na. “Weet ik niet meer. Maar wel héél lang geleden.” Mariëtte knikte. “Dacht ik al. Maar iedereen heeft zo z’n zwakke punten; die worden sterker als je ze hebt overwonnen.”

Ze wendde zich tot de hele groep. “De doelstellingen die ik nastreef voor dit soort lesjes zijn: teamwork en vertrouwen. Vertrouwen in eigen kunnen, maar ook vertrouwen op je collega’s. Het resultaat hebben jullie twee keer gezien. Natuurlijk wil ik jullie directeur niet uit de touwen zien flikkeren. Ze trok haar neus even in rimpels en lachte. “Hij betaalt ten slotte. En Miranda moest even geholpen worden, maar dat is geen schande. Morgen helpt zij een van jullie met iets anders.” “Ik dacht het niet…”, gromde Frits. “Morgen zit ik lekker thuis op de bank, mijn spierpijn te verbijten.” Mariëtte zuchtte. “Oké, maandag dan. Het gaat om het hele team. Niet om het individu. Samen de schouders er onder zetten. En samen de eindstreep halen. En als er eentje achterblijft, gaat het team terug en haalt de achterblijver op.”
Fred en ik wisselden een blik van verstandhouding en Mariëtte onderschepte die blik. “En sommigen van jullie kénnen die mentaliteit. Ik heb niets met Defensie, maar de kreet “Leave no man behind” is iets wat me wél aanspreekt. Dank jullie wel voor de aandacht; volgende week weer iets anders. Goed weekend!”

Met een lichte dribbel liepen we terug. De douche volgde en een kwartier later zaten we lekker te eten in de groepsruimte. “Dit mag van mij héél lang duren…”, zei Henry met een schuine blik op Theo. Die grinnikte terug. “Dat geloof ik best. Maar vertel eens Henry… Welke dingen duren naar jouw gevoel veel te kort?” Hij keek naar Angelique en schudde zijn hoofd. “Sorry baas. Ik heb zojuist zwijgplicht opgelegd gekregen, op straffe van een week in het schuurtje slapen…”
“Een wéék? Dat had je gedacht, vriend. Als jij je mond voorbij kletst over momenten die volgens jou ‘te kort duren’ slaap je minimaal een maand in het schuurtje.” Angelique keek waarschuwend. “Nou, je hoort het, Theo. De achter-achter-achterkleindochter van Kenau Simonsdochter Hasselaar spreekt. Ik kijk dus wel uit.” Ik lachte Henry toe. “Ik heb er beeld bij, arme kerel. Gelukkig heb ik geen schuurtje, maar een inpandige garage met een kacheltje er in. Dat scheelt ten minste nog iets.”
“Dat kacheltje gaat er uit als jij garage-arrest hebt, meneer Jonkman!” Joline’s ogen lachten. “Dank je wel schat. Ik houd ook van jou…” Toen de lunchpauze klaar was, en we terugliepen naar kantoor, voelde ik een hand op mijn schouder. Miranda keek me aan. “Dank je wel voor je hulp net, Kees.” “Hé dame, het grootste deel deed je zelf. Fred en ik hebben je nauwelijks hoeven helpen.” Ze schudde het hoofd. “Jullie waren er. Dat is het belangrijkste. Dank je wel.” Ze giechelde even meisjesachtig. “Onze studenten zouden er kapitalen voor over hebben gehad om Mrs. 40+ zo te zien stuntelen…” “Vast en zeker. Maar dat gaan we ze lekker niet verklappen, Mir. Maar… kun je even meelopen naar mijn bureau?”

Met de deur dicht vroeg ik: “Hoe bevalt André?” Ze keek me aan. “Ik weet niet of hij de kunst van jou heeft afgekeken, Kees, of dat hij het zelf in zich heeft, maar… Mijn team is deze week compleet geworden en hij heeft er TEAM van gemaakt. Nu al. Hij heeft een buddysysteem opgezet; iedereen heeft een eigen buddy. En elke dag starten we om half acht met een gezamelijke bak koffie. Dan worden de zaken doorgesproken; wie is waarmee bezig? Zijn er nog dingen waar iemand hulp bij nodig heeft? Ging er iets niet goed gisteren? En hoe kan dat beter? Een kwartiertje, niet langer. Maar ondertussen wordt er zoveel info uitgewisseld… Soms hou ik het gewoon niet bij. Kortom: heerlijk om met hem te werken. Ik zie er bijna tegenop als Rob bij mij start.” Ik dacht snel na. “Ja, dat zou wel eens lastig kunnen worden. Laten we het even aanzien, Mir. Rob is aangenomen als plaatsvervanger. Die kunnen we niet zomaar als teamlid bij de piraten laten hangen… Bovendien is het straks m’n zwager; niet goed als werk en privé op die manier door elkaar gehusseld wordt. Geeft misschien scheve gezichten.” Ze knikte. “Je hebt gelijk. Eerst nog maar even aanzien.”

Even later zat ik aan m’n bureau te tekenen. Maar tegelijk ook te denken. André bij Miranda laten zou goed zijn. Maar Rob dan? Zou hij het accepteren om ‘gewoon’ groepslid te zijn? Eén ding wist ik zeker: ik wilde hem niet permanent bij de Piraten laten blijven. Volgende week maar eens met Theo een balletje over opgooien…
Om vier uur maakten we, zoals gewoonlijk, ‘schoon schip’ en om half vijf reden Joline en ik richting Veldhoven. Rob reed eerst naar Wageningen om Mel en Claar op te halen; rond half zes zou Ton ook voor de deur staan. “Straks als we thuis zijn eerst koken, Kees. Ik heb met Rob afgesproken dat het eten om zes uur op tafel staat.”
Ik knikte. “Da’s goed. Daarna douchen en omkleden in danstenue.” Joline knikte. “Ja! Ik heb er zin in om weer eens in de armen van mijn grote broers rond te zwieren!” Ze lachte geniepig. “In plaats van zo’n knullige debutant te moeten coachen…” Ik keek héél even opzij. “Pas jij op, dametje? Als jij zo doorgaat zou het zo maar eens kunnen dat zo’n knullige debutant z’n 90 kilo getraind vlees per ongeluk op één van je poezelige voetjes laat landen. En dan het ‘lekker zwieren in de armen van je grote broers’ de rest van de avond afgelopen, denk daar aan!” Ze keek me liefjes aan. “Hou jij er dan rekening mee dat je, met wat medewerking van die grote broers, je kunt melden bij de spoedeisende hulp van het plaatselijk ziekenhuis? En meteen door kan richting intensive care?” Ik legde een hand op haar been. “Da’s wel héél economisch gedacht, schatje. Liggen we in hetzelfde ziekenhuis. Makkelijk voor het bezoek en het scheelt reiskosten.” “Ja. Lief hé?” Joline lachte.

Even later waren we thuis en ik wijdde me aan de lasagne. Joline maakte het dessert: haar vanillepudding. Stipt om half zes meldde Ton zich. “Zóóó héé… Wat ruikt het hier lekker!”, riep hj, toen hij de kamer binnenkwam. Ik draaide me om. “Kun je nagaan… En dan is je liefje nog niet eens binnen.” Hij keek bedenkelijk. “Mijn liefje ruikt niet naar lasagne, Kees.” Ik gniffelde. “Oh? Moet jij eens opletten waar je liefje naar ruikt als ze een tijdje in de keuken heeft gestaan. En ik kan het weten, vriend. Vraag haar maar eens waar ze naar rook, nee stonk, de eerste keer dat ze hier kookte. Ik denk dat ze een tomaat een minderwaardigheidscomplex bezorgt…”
“Nou, maak me gek…” “Liever niet broertje. Ik wil het niet voor me zien, jullie twee in één bed, elkaar gek makend.” Joline passeerde ons met een nuffig in de lucht gestoken neusje. “Jaja, zusje… Je bent een net meisje. Tenminste… vroeger.”
“Wil je wat drinken, Ton? De second van een Infanteriecompagnie zal wel chronisch dorstig zijn.” “Doe mij maar een biertje. En vooruit, neem er zelf ook eentje.” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Moet straks nog rijden naar de executieplaats oftewel de dansschool. Jij mag met Claar achterin zitten.” “Hmmm… goed plan. Kom op met dat biertje!” Joline wilde cassis, ik dronk alleen een glas water.
Twintig minuten later werd er weer gebeld: er klonk een hoop herrie door de intercom en toen de stem van Rob. “Kees, doe open, want de meiden moeten plassen!” “Nou, wat let ze? Achter de flat is een parkje met een vijver…” Clara reageerde furieus. “Als jij niet heel gauw opendoet, Kees…” Grinnikend opende ik de deur van de gemeenschappelijke hal en even later werd er op de voordeur gebonkt. Toen Joline die opendeed werd ze bijna door de tweeling omver gelopen: de een ging naar de logeertoilet, de ander rende naar onze badkamer.
Rob kwam er rustig achteraan. “In plaats dat die mutsen in Wageningen even naar het toilet gaan vóórdat ze instappen… Nee hoor, de dames moesten zo nodig snel hierheen. En we hadden nog tien minuten file onderweg. Had je ze moeten horen!” “Ik ken het verschijnsel, Rob… De laatste tien minuten voor een rustpauze tijdens vakantieritten was het ook altijd bal. Het leek wel of de blaas van de dames een tijdklok had; steevast een kwartier voor tijd begon een van de twee te miepen dat ze moest plassen…En natuurlijk moest de ander dan ook meteen.”

Clara kwam, duidelijk opgelucht uit het logeertoilet en vloog Ton om z’n nek. “Hoi allerliefste luitenant van de NATO! Hoe is het met jou?” Ze zoenden uitgebreid. Daarna kregen Joline en ik een knuffel. Melissa loste haar af en ik keek hen aan. “Zo. Zijn de docenten in Wageningen weer voor een paar dagen verlost van de ‘Red Twins’? Wat zullen die heren opgelucht zijn als het weekend is aangebroken…” Clara knikte. “Vast. Ongeveer net zo opgelucht als jullie zondagmiddag zijn, als wij onze charmante hielen hebben gelicht. Is het eten al klaar? Ik heb honger!”
“Da’s mooi Claar. Om te zorgen dat het eten sneller op je bordje ligt, mag jij de tafel dekken. Mel: jij schenkt voor iedereen wat in. Daarna: zitten, eten opscheppen en aanvallen.” Joline nam de teugels in handen en ik keek waarderend. “Kijk, zien jullie die fraaie dame daar? Dat is mijn vriendinnetje. Gaat door het leven als ‘Commandant backoffice van DT’. Kan duidelijk leiding geven en daar is het personeel van het backoffice ondertussen ook achter.” Joline lachte liefjes. “Gewoon netjes vragen met een lieve glimlach op je gezicht. Dan rennen ze voor je.” Claar mopperde. “Ik zag net helemaal geen lieve glimlach. Ik zag een blonde feeks uit Gorinchem.”
“Die blik bewaar ik voor mensen die er tegen kunnen, Clara. En nou als de bliksem tafel dekken, rooie troela's, want Jolientje heeft óók trek!”
Even later zaten we met z’n zessen aan de bar te eten en was het vrij stil. Na de lasagne legde Ton z’n bestek neer. “Nou, Kees, ik weet niet of ik vanavond nog aan dansen toekom. Ik zit behoorlijk vol. Manmanman… Als jij ooit werkeloos wordt, kun je zó bij Defensie aan de slag als kok.” Joline boog zich voorover. “Toontje… Houdt dat in dat wij meer toetje hebben? Da’s lief.” “Toetje? Waarom zei je dat niet eerder, tutje? Wat is het toetje?” “Vanillepudding a la Ma.”
Ton keek somber. “Ik denk dat ik me even terugtrek op een toilet. En daar de Chinese manier van dineren ga toepassen, zodat er ruimte is voor het dessert.” “Niks ervan broertje. Jij gaat hier niet lopen te kotsen om maar een toetje te kunnen eten. Grote jongen zijn: óf je toetje bovenop die lasagne leggen, óf geen toetje. Bewaren tot na de dansles doen we hier niet aan.” Joline keek vastbesloten. Ton trok een pruillipje. “Nou, dan maar afzien… Kom op met dat toetje!” Clara en Melissa kenden de vanillepudding van Tony nog niet, maar ook zij zaten even later te smullen. Toen de pudding op was, schoven we de bordjes en bestek in de afwasmachine. “Zo, dames en heren: de gastvrouw en gastheer trekken zich even terug. Over een kwartier zijn we weer terug in danskledij. U kunt in de tussentijd gebruikmaken van een logeerkamer naar keuze om u om te kleden en dramatisch op te tutten.”

Joline trok de deur van de slaapkamer achter ons dicht. Even knuffelden we met elkaar, toen trok Joline zich los. “Ik moet me dramatisch optutten, Kees. En een meisje heeft daar tijd voor nodig.” Ze kleedde zich uit, schoot onder de douche en kwam met een minuut weer terug, al afdrogend. “Jouw beurt!” Ik douchte net zo snel en kwam terug toen Joline nét begon haar panty aan te trekken.
“Gelukkig. Nét op tijd om het mooiste schouwspel van de dag te aanschouwen: mijn vriendinnetje die haar prachtige benen gaat versieren.” Ze keek me even aan. “Jammer voor jou heb ik geen haakje aan m’n nagels…” Ze ging onverstoord verder, tot ze merkte dat ik naar haar stond te kijken. “Húp meneer! Jij ook aankleden. Ook voor de dansschool geldt: tijd is vijf minuten voor tijd.”
Ik moest m’n ‘mafiabaas-broek’ aantrekken met een wit jasje. Gelukkig met een normale stropdas. Joline droeg even later een strakke blouse en een wijde rok boven haar dansschoenen met hoge hak. Ze pakte haar ketting en deed die om haar hals. Toen maakte ze zich licht op. “Zo meneer… ben je er klaar voor?”
Ze bekeek me keurend. “Ik mis nog iets. Je veteranenspeld. Hoort bij je.” Ik keek verwonderd, maar ze was beslist en even later zat hij op m’n jasje. “Kom. Kijken hoe die andere gekken zich hebben opgedoft!” Ik pakte haar hand. “We hebben nog een minuutje. Eerst even naar mijn prachtige vriendin kijken… En haar zoenen natuurlijk.” Ik pakte haar bij haar billen en trok haar naar me toe. Ze zoende me zachtjes en ik streelde haar billen. “Dat voelt prima, Kees… Mag je vaker doen.”
Langzaam trok ik haar rokje omhoog en streelde haar lange benen. Joline reageerde door haar benen iets uit elkaar te zetten en even later streelde ik even tussen haar benen. Een zacht kreuntje was haar reactie. “Lekker…” Haar tong gleed even over de mijne, maar toen deed ze stap naar achteren. “Nu stoppen, geile vent, anders loop ik te soppen. En jij moet even afkoelen, anders is een bepaald lichaamsdeel bij jou wel héér erg zichtbaar.” Ik keek omlaag en inderdaad: door de strakke broek waren de contouren van mijn paal goed zichtbaar. Joline glimlachte even. “Wacht maar…” Ze kneep kort in de basis van mijn paal. Dat deed pijn, maar het gevolg was meteen duidelijk: even later was er niets meer van een erectie te zien. “Zooo… ook weer opgelost”, zei ze giebelend. “Vanavond het vervolg. Die handen op mijn billen voelden wel héél lekker. En nu: dansen. Met mij en met je zussen!”

Ze deed de kamerdeur open, maar daar was het nog leeg. “Joehoe! Zijn jullie bijna klaar?” Het antwoord liet niets te raden over. “Als jullie nog vijf minuten geduld hebben, zijn we allebei klaar!” Rob z’n stem klonk wat gesmoord. Joline en ik keken elkaar aan en proestten het uit. “Geldt voor ons ook!” Clara haar stem klonk helderder, maar meteen daarna hoorden we Ton zachtjes zeggen: “Kom hier, maffe trut, dan krijg je wat je hebben wilt…” Ik beet op mijn hand om niet te schaterlachen en Joline vluchtte bijna stikkend van de lach terug, de slaapkamer in. Ik volgde haar maar en deed de deur achter ons dicht. We keken elkaar aan en schoten weer in de lach. “Ik vraag me af…” Joline kon bijna niet uit haar woorden komen, “of ze het op één kamer doen…”
Ik keek twijfelend. “Met z’n vieren op één bedje? Dat denk ik niet. Maar, als zij toch nog bezig zijn, liefje…” Joline stak haar hand op. “Nee minnaar. Ik heb geen zin om straks m’n hele make-up weer opnieuw te gaan doen. Dan komen we zeker te laat. Spaar je munitie maar op tot vanavond. Wij gaan nu demonstratief in de kamer zitten wachten op die vrijdozen. Vanavond zijn wij aan de beurt.” Ze knipoogde.

We liepen de kamer weer in en ik pakte een thermoskan uit de keuken en twee glazen, die ik duidelijk zichtbaar voor ons neerzette. Er kwamen geen geluiden meer uit de slaapkamers. Na een minuut of wat kwamen er vier keurig aangekleedde mensen binnen: een vrouwelijke tweeling in identieke rode rokken en witte blouses en twee heren die ook wel wat gemeenschappelijke trekjes hadden. “Zo… Zijn de hormonen weer geblust, dames en heren? We hebben maar een grote pot thee gemaakt omdat we dachten dat nog wel even kon duren voor jullie ‘klaar’ waren…”
Rob grijnsde breed. “Jullie dachten toch niet dat wij nog even een wipje hadden liggen maken hé, voordat we gaan dansen?” “Nou, broertje… jullie antwoorden lieten niets te raden over”, antwoordde Joline. Rob’s lach werd nog breder. “Dan hadden we jullie mooi even bij de veter, zusje… Toen jij riep stond ik me net te scheren en Mel trok op dat moment haar blouse aan.” “En Claar was op zoek naar haar tasje. Vandaar mijn antwoord”, zei Ton met een even grote lach.

“Wat zijn jullie een stelletje vuile…” Joline keek bijna boos. “Het had weinig gescheeld of ik wij hadden wél….” Melissa en Clara schoten in de lach. “Dát zou een mooie stunt geweest zijn…” Ik knikte somber. “Ja. En dan hadden we de dansles wel kunnen skippen. Wij zijn niet zo van ‘vluggertjes’. Wij nemen de tijd om de liefde te vieren. Maar ja... Wij zijn dan ook wat ouder en bedaagder. Hebben een stuk langer een relatie. Maar goed… Zullen we gaan?” Clara hief haar hand op. “Nee nee… Eerst de belangrijkste vraag van de avond: Kees, hoe zien we er uit?” Joline wees. “Inspecteer jij die draken maar even, dan kijk ik wel naar die knappe broers van me.”

Grinnikend liep ik naar Mel en Claar toe. “Dames… Die rokjes, dat kan écht niet, hoor. Véél te kort. En die blouses zijn bijna doorzichtig. En de hakken te hoog, de make-up véél te opzichtig… Jullie lopen het risico om aan de haak geslagen te worden door een of andere zeebonk of een militair, allebei stijf van de testosteron. En voor je het weet lig je in een of ander vaag appartement te wippen. Met alle gevolgen van dien.”
Ze giechelden. “Misschien willen we dat wel, broertje. Maar daar heb jij geen verstand van, want dat gaat niet over techniek, klassieke muziek en hardlopen…” Ik begon te grommen.
Joline onderbrak ons. “Kom, mafketels. De deur uit, ik heb zin om te dansen. Met al die knappe kerels hier!”