Kwart over zeven. De wekker gaat. Met frisse tegenzin stapt Bibi uit haar bed en loopt naar beneden. Zoals altijd is de rest haar al voorgegaan, zowel met opstaan als met eten. Samen eten is geen traditie in huize De Jonge, maar dat heeft Bibi nooit erg gevonden. Ze kan een rustig begin van de dag altijd goed op prijs stellen.

Op haar gemak loopt ze naar de keuken. Net als anders pakt ze een kommetje uit het hoge kastje en muesli uit het lage. Daarna nog een lepel uit de bestekla en natuurlijk de yoghurt uit de koelkast. Al snel is het bakje gevuld en kan ze beginnen met eten. Als ze klaar is neemt ze nog een glas jus, waarna ze zich naar boven begeeft om zich op te frissen.

Op haar kamer aangekomen trekt ze de lichtblauwe nachtpon en haar ‘slaapslip’, zoals ze hem zelf gekscherend noemt, uit en ze kiest een donkerblauw setje lingerie uit. Ze probeert haar jeans met een grijs shirtje, maar om de een of andere reden vindt ze dat te slonzig staan. Uit gaat het shirt en ze pakt een blauwwit geblokt bloesje van de plank. Het was hem niet helemaal: drie knoopjes open stond een beetje duf, maar vier losse liet naar haar mening te veel van haar borsten zien. Ze mocht dan wel een cupje B hebben, het moest niet te ordinair worden!

Na even denken heeft ze een goede combinatie bedacht: een witte broek met een rood V-hals T-shirt met de tekst “Paris” erop, en een donker vest eroverheen. Eenmaal aangetrokken staan de kleren zoals gehoopt, dit wordt de outfit van vandaag. Ineens bedenkt Bibi zich dat ze er goed uitziet, maar dat ze ook een tijd voor de spiegel heeft gestaan. Verschrikt kijkt ze op haar telefoon: half negen! Ze moet om kwart over negen op school zijn en het is ongeveer een half uurtje fietsen, dus ze snelt naar de badkamer.

Na een goed geïmproviseerde paardenstaart te hebben gecreëerd en haar gezicht een beetje toonbaar te hebben gemaakt, pakt ze haar tas, zegt nog gauw haar broertje gedag (de rest was schijnbaar al vertrokken) en stapt op de fiets. Snel stopt ze haar oortjes in en ze is klaar om te gaan.

Kwart over negen. Bibi is gelukkig op tijd op school, ze is voor de bel binnen. Ze kijkt op haar rooster en ziet Frans staan.

Heerlijk, denkt ze, even bijpraten. Ze dumpt haar jas in haar kluisje en loopt in de richting van haar lokaal, als ze achter haar haar naam hoort.

“Bieb!” roept haar vriendin nogmaals. Bibi kent maar één iemand die haar op die manier roept en ze draait zich om. Daar komt inderdaad Amber aangelopen, en Bibi groet haar terug.

“Hey, goedemorgen! Heb je ook Frans nu?” vraagt ze aan Amber.

“Ja, we zitten toch bij elkaar,” lacht Amber.

“Sorry, ik hou het niet meer zo bij nu we steeds andere klassen hebben,” zegt Bibi. Het was weliswaar al sinds vorig jaar zo dat de klassen niet meer bij elk vak hetzelfde waren, maar sinds dit jaar is het haar een beetje te veel geworden, hij had dit vak laten vallen en zij heeft dat aangepaste pakket en ga zo maar door.

Nu ze erover nadenkt, weet ze ook eigenlijk wel dat ze vaak naast Amber zit met Frans. Ze grappen dan over het overdreven accent van meneer Blanchard als hij Frans sprak, en het gebrekkige accent als hij in het Nederlands praatte.

“Geeft niet joh, zo lang ik maar naast je zit,” zegt Amber met een knipoog. “Kom, straks komen we te laat!”.

Het haasten bleek voor niets geweest: de les was oer- en oersaai, en helaas maakten de uren geschiedenis en wiskunde erna het er niet veel beter op, temeer omdat Amber dan andere vakken had. Gelukkig heeft Bibi nu pauze, dus ze kan even bijpraten met haar vriendinnen.

Het gesprek gaat vooral over de resultaten van het tentamen wiskunde, bijna iedereen had vanochtend haar resultaat gehoord, alleen Lotte weet haar cijfer nog niet. Meneer Jansen weigert om de resultaten al op de schoolapp SOM te zetten voordat de leerlingen zélf het tentamen hebben gekregen, “om bemoeierige ouders voor te zijn”. De meeste mensen, onder wie Lotte en Bibi, vinden het maar gezeur; ze willen gewoon hun cijfers weten.

Nadat Lotte hier een kleine lezing over heeft gegeven, verplaatst het gesprek zich naar komend weekend, het is ten slotte al woensdag.

“Wie heeft er nog iets leuks te doen dit weekend?”, vraagt Amber, “Ik ben nog helemaal vrij.”

“Moet je niet naar het feestje van Charlotte dan?”, vraagt Jasmijn verbaasd.

“Zo veel ga ik niet met die griet om hoor,” zegt Amber. “Ze nodigt alleen zo veel mogelijk mensen uit om populair te lijken. Ik heb gehoord dat ook die hele club van Sophie komt, en die heb ik nog nooit met Charlotte zien praten.”

“Ja, klopt,” zegt Lotte, “ik heb daar ook niet zo’n zin in, geloof ik.”

“Oh, wat jammer,” zegt Amber een beetje teleurgesteld. “Zullen wij samen gaan Biebs?”, vraagt ze ten slotte.

“Eh, nou…” begint Bibi, “eigenlijk ben ik het wel eens met Jasmijn en Lotte…” Bibi heeft al wel eens met Charlotte gepraat, maar ze vindt haar toch niet zó aardig dat ze naar dat drukke feest wil gaan. Daarnaast ziet ze het niet zo zitten om alleen met Amber te gaan, omdat zij zich nog wel eens afsluit van de rest van het gezelschap, en daar zit Bibi nou net niet op te wachten.

Amber is gelukkig de moeilijkste niet, zonder blikken of blozen zegt ze: “Nou, dan niet. Maar dan verwacht ik wel dat jullie met iets beters komen.”

Iedereen moet lachen en er wordt instemmend ja geknikt. Op dat moment gaat de bel en alle meiden begeven zich naar hun lokalen. De rest van de schooldag verloopt zonder noemenswaardige gebeurtenissen en om tien over drie zit Bibi weer op de fiets naar huis.

Negen uur. Het gezin De Jonge brengt de avond gezamenlijk door op de bank, met uitzondering van vader Bas, die naar een vriend moest. Na een stuk van een aflevering The 100 gezien te hebben, is het moeder Isabelle die door de zure appel heen bijt en vraagt: “Wie wil vanavond even met Lex gaan wandelen?”

Lex is de hond van het gezin en zorgt altijd voor problemen. Waar iedereen aanvankelijk opgewekt was over de komst van het beestje, zou het heden ten dage soms beter zijn als hij ergens anders ondergebracht zou worden. Niemand heeft namelijk echt zin om hem uit te laten. Luuk en Sophie stuiven allebei direct naar boven, waardoor de eer Bibi ten deel valt.

Geïrriteerd maakt ze de riem vast aan de halsband van het kwijlende beest. Van haar mag Lex de volgende dag nog verhuizen naar een nieuw baasje, maar helaas heeft ze het niet alleen voor het zeggen. De opmerking van haar moeder dat iedereen toch een keer aan de beurt moet komen maakt het er niet beter op voor haar. Integendeel.

Half tien. Het rondje dat Bibi en Lex hebben gemaakt was niet lang, eerlijk gezegd net voldoende, en Bibi loopt weer richting huis. Ze telt altijd de bochten die ze nog moet nemen voor ze haar huis weer in zicht heeft, om zo de tijd te doden. Nog zes, nog vijf, nog vier… Shit, daar komt precies dat overbuurmeisje aan waar ze altijd zo omheen probeert te lopen. Het is geen stom kind, maar de gesprekken komen nooit echt op gang doordat het vooral Bibi is die de vragen stelt en zij, Anne, die er ja of nee op antwoord.

Helaas heeft Anne goede ogen, want Bibi ziet haar al zwaaien. Met enige tegenzin loopt ze terug en ze groet haar buurmeisje.

“Hey Anne, alles goed?”

“Ja hoor, prima. Met jou ook?”, antwoord het meisje.

“Ja, met mij gaat… Hé!”, roept Bibi ineens.

Ze staan bij een grasveldje en Lex schiet er opeens vandoor met de hond van Anne. Ze zijn direct verdwenen in het donker.

“Tja, honden hè,” probeert Anne. Zich ervan bewust dat ze hier dus waarschijnlijk nog even staat antwoord Bibi: “Ja, en dan nog twee samen ook.”

“Nou, het is ten minste niet zo koud als vorige week,” zegt Anne. “Hoe is het toen trouwens afgelopen met je fiets?”

Bibi moet even denken. Fiets? Waar heeft ze het over?

“Sorry, ik weet even niet waar je het over hebt?” vraagt ze ten slotte.

“Je had een paar weken terug toch een lekke band en een gebroken ketting opgelopen in Haarlem?”

Nu weet Bibi het weer, ze had inderdaad pech gehad met haar fiets een paar weken terug tijdens het uitgaan, haar vader had haar na tweeën ’s nachts op moeten halen uit de stad. Het klopt, maar hoe weet Anne daar in hemelsnaam wat vanaf?

“Oh, ja, dat klopt ja, hij kon gelukkig dezelfde week nog gemaakt worden. Maar hoe kom jij nou aan die informatie?”

Het kwam er iets kattiger uit dan ze hoopte, maar gelukkig antwoordt Anne met een grijns: “Moeders.” De meiden moesten lachen.


Kwart over elf. Bibi ligt in bed en kijkt wat op haar telefoon. Nadat ze alle berichten Facebook en Snapchat helemaal afgewerkt heeft, opent ze Instagram. Het is allemaal het gewone riedeltje, likes voor vriendinnen en natuurlijk zo veel mogelijk reageren op anderen. Ineens komt er een “Personen die je misschien kent” in beeld, en het tweede account is dat van Anne.

Omdat het net best gezellig is geweest, ze heeft nog wel een half uur met Anne staan praten, besluit Bibi het erop te wagen en ze stuurt haar een volgverzoek. Na een minuut of vijf krijgt ze al een volgverzoek terug, samen met een bericht dat ze echt eens af moeten spreken. Bibi, toch wel een beetje bijgedraaid over hoe ze over Anne dacht, typt terug dat haar dat ook heel leuk lijkt.

Aangezien Anne niet zo heel erg ver weg woont, kan een keer afspreken nooit zoveel gedoe opleveren, denkt Bibi. De afspraak staat en hierna doet Bibi haar telefoon weg en ze draait zich eens lekker om. Morgen weer een dag.

Tien over tien. Bibi zit met Jasmijn bij economie, maar hun gesprek gaat over iets anders. Het gaat over hetzelfde als waar alle andere gesprekken vandaag over gaan: de naaktfoto van een derdeklasser.

Zo rond de helft van het eerste uur begon het balletje te rollen: in de klas gingen her en der mobieltjes af van mensen die de foto doorgestuurd kregen. Ze had de foto zelf ook gekregen, zowel van Jasmijn als van Amber, die beiden in een andere les zaten.

Op zich viel de foto nog wel mee, het meisje stond voor haar bed, borsten en poesje ontbloot, met haar hand op haar navel. Ze maakt een vragend gezicht, met grote ogen en de camera iets boven haar hoofd. Het ergst was de tekst die er in koeienletters boven stond geschreven: “Tessa Veerman 3E”. De reden is niet eens bekend, waarschijnlijk heeft ze het uitgemaakt met haar vriendje, die dat op zijn beurt niet kon hebben.

Hoewel Bibi dit soort acties altijd verwerpelijk vindt, ziet ze hier ook een kans om eens te kijken hoe ze het doet in vergelijking met de concurrentie. Na eerst globaal wat ‘minpunten’ te hebben gezocht met haar buurvrouw had ze haar telefoon weggestopt. Later zou ze hem nog wel wat grondiger bekijken.

Nu zit ze naast Jasmijn, die duidelijk vindt dat de foto haar eigen schuld is.

“Als je niet in je nakie op internet wil komen, moet je niet in je nakie op de foto gaan,” zegt ze resoluut. “Je kunt er donder op zeggen dat zo’n plaatje een keer wordt doorgestuurd,” gaat ze verder, “en dan kun je niet het slachtoffer uit gaan hangen.”

“Maar zou jij dat dan niet voor je vriendje overhebben?” vraagt Bibi. “Ik bedoel, als hij er vaker om vraagt?”

“Absoluut niet,” zegt Jasmijn, “die gozers zijn nou eenmaal niet te vertrouwen met dat soort dingen.”

Bibi vraagt haar of ze dan wel een pikante foto naar een vriendin zou sturen, maar Jasmijn antwoordt dat een goede vriendin daar niet om zou vragen.

“Maar wij hebben elkaar toch ook wel eens naakt gezien?” vraagt Bibi. Jasmijn moet lachen.

“Dat was toch in de tweede, toen viel er nog niet zo veel te zien hoor!”

Nu is dat wel anders, denkt Bibi terwijl ze naar de voorgevel van haar vriendin gluurt. Zelf is ze minder bedeeld, dus ze kijkt altijd even terloops naar hoe haar vriendin erbij zit als ze niet oplet. Het gesprek gaat nog even zo door, tot de leraar de aandacht weer tot zich neemt en zijn les hervat. Na een minuut of tien vindt Bibi het mooi geweest en ze vertrekt richting de toiletten. Ze is na die discussie met Jasmijn toch benieuwd geworden naar hoe die Tessa er eigenlijk uitziet en ze heeft besloten om zich eens even terug te trekken in het kleine kamertje.

Ze kiest voor het op één na achterste hokje en ze zet haar telefoon, met de foto erop, op de bak van de wc. Daarna trekt ze haar shirtje en broek uit en begint met haar inspectie. Het meisje op het scherm is een mooie verschijning, ze heeft schouderlang blond haar met een kleine slag erin en een lief gezichtje dat wulps in de lens kijkt.

Na een nog eens een blik te hebben geworpen op de borsten van Tessa moet Bibi tot haar spijt concluderen dat de derdeklasser nu al beter bedeeld is dan zij, ze heeft grote, volle borsten die ongetwijfeld de aandacht trekken van de jongens in haar klas. Er tekent zich een lichte bikinirand op af, maar dat vindt Bibi altijd wel sexy. Ze voelt even aan haar eigen borsten en hoort haar ademhaling even zwaarder worden. Ze speelt een beetje met de stof van haar bh en gaat voorzichtig met haar vinger langs haar tepel. Ongelofelijk, ze staat gewoon op school te masturberen!

Net op het moment dat ze haar bh uit wil trekken, hoort ze stemmen het toilet binnenkomen. Als aan de grond genageld blijft Bibi staan luisteren. Ze onderscheidt twee jongens. Ze hebben het over de foto:

“Die chick uit de derde heeft wel goeie jetsers, ouwe,” zegt de een.

“Inderdaad, daar zou ik wel raad mee weten,” lacht de ander.

“En zo’n geil geschoren kutje,” zegt de eerste weer, “daar zou ik de hele nacht wel op kunnen doorgaan.”

Bibi gaat kort met haar hand over de haartjes op haar poes, maar trekt haar hand terug omdat haar ademhaling meteen weer sneller begint te gaan.

De tweede reageert: “Precies zoals het hoort, mooi schoon met kleine lipjes, daar hou ik van.”

“Ik denk niet dat ik lang bezig ben hoor,” grapt nummer twee, “Zullen we buiten op elkaar wachten?”

“Is goed, succes hè!”

“Ja, jij ook!”

Bibi hoort twee deuren openen en kort daarna sluiten. Heeft ze dat nou goed gehoord? Als die jongens gaan doen wat ze denkt dat ze gaan doen, dan moet ze daar iets van zien! Ze heeft natuurlijk wel de nodige filmpjes gezien op internet, maar ze is altijd benieuwd gebleven naar het ‘echte werk’. Stilletjes maar met de nodige haast kleedt ze zich weer aan, en ze probeert haar hokje zo zachtjes mogelijk te verlaten. Ze loopt het meisjesgedeelte uit en wacht even in de bij de deur. Ze vraagt zich af of iemand het zou merken als ze het jongensdeel in loopt.

Ondertussen beginnen de jongens harder en sneller te hijgen. Ze kan het niet laten om toch nog even bij de uitgang te controleren of er echt niemand is, maar wordt daarna bijna teruggetrokken naar de twee aftrekkende jongens. Na eerst nog ietwat naïef te proberen of ze door de kier van het deurtje kan kijken, besluit ze zich te laten zakken.

Ze beseft meteen dat dit een slecht idee is: ten eerste ligt ze nu languit op de meest smerige vloer die je je kunt voorstellen en ten tweede heeft ze vandaag een rokje aan, waardoor iedereen die nu binnenkomt niet alleen een glurend meisje ziet liggen, maar zelf ook even kan meegluren.

Eens gekozen blijft gekozen, denk Bibi, en ze blijft doodstil op de grond liggen. Centimeter voor centimeter probeert ze zich naar het voorste hokje te bewegen, zonder ook maar enig geluid te produceren. Uiteindelijk lukt het haar en kan ze onder de deur door kijken. Ze kent de jongen van gezicht, hij zit een jaar boven haar. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht als ze ziet dat hij zijn telefoon precies zo heeft neergezet als de hare, maar die lach maakt plaats voor verbazing als ze zijn geval in zijn hand ziet. In het echt is het nog veel groter dan ze had verwacht, zo’n grote, stijve lul. Ze merkt dat het haar niet onberoerd laat en haar blik verschuift van verbaasd naar hongerig, maar ze durft zich voor geen goud te verroeren.

Steeds sneller gaat de hand van de jongen over zijn staaf op en neer en Bibi ziet hem tot zijn hoogtepunt komen. Echter, vanuit het andere hokje hoort ze nu een onderdrukt gekreun en het bewegen van de wc-rol. Bibi bedenkt zich geen moment en maakt van het ‘tumult’ gebruik om op te staan. Bij de uitgang aangekomen bedenkt ze zich opeens dat er geen enkele manier is waarop ze de deur kan openen zonder dat de jongens haar horen weggaan. Enigszins in paniek blijft ze staan, maar opeens bedenkt ze iets. Ze legt haar hand op de klink en wacht tot ze het eerste toiletdeurtje open hoort gaan. Op dat moment gaat haar hand naar beneden en ze duwt de deur met een kraak van zich af, maar ze loopt niet de wc uit. In plaats daarvan draait ze zich om, zodat ze weer in de richting van de toiletten staat.

Rustig begint ze te lopen. Alsof het zo bedoeld is hoort ze de andere jongen, degene waar zij toeschouwer is geweest, ook tot een hoogtepunt komen. Jongen nummer één komt het gangetje uit en wil naar de wasbak lopen, als hij Bibi ziet staan. Ze ziet de schrik in zijn ogen en ze moet een glimlach onderdrukken, maar ze blijft kalm en vraagt semi-bezorgd:

“Gaat alles goed daarbinnen?”

De andere jongen moet de meisjesstem ook hebben gehoord, want het wordt opeens akelig stil in het hokje. De jongen bij de wasbak draait zich om en deze keer is het Bibi die schrikt, want de jongen die haar lichtelijk in paniek aankijkt is haar klasgenoot Dylan. Die gluiperd is zich gewoon tijdens de les gaan aftrekken op een derdeklasser, denkt Bibi boos. Dylan, die haar nog steeds een antwoord verschuldigd is, reageert door te roepen:

“Hé, alles oké daaro?”

“Ja hoor, iets verkeerds gegeten denk ik,” klinkt het vanuit het hokje.

Zonder iets te zeggen haalt Dylan, die alweer iets kalmer oogt, zijn schouders op en Bibi besluit, mede door haar eigen verbazing, hem te vertellen dat het waarschijnlijk beter is als ze later terugkomt voor haar make-up. Hierop draait ze zich langzaam om en loopt, na haar hoofd nog een keer te hebben omgedraaid, de wc uit, terug naar het klaslokaal. Niet veel later komt ook Dylan de les weer binnen, wat voor Jasmijn reden is om er allerlei theorieën over haar en haar ‘wc-vriend’ op los te laten. Bibi lacht de opmerkingen van haar vriendin weg, maar ze merkte dat Dylan haar van achter in de klas bekeek.