Alle pogingen van de boze koningin om Sneeuwwitje te vermoorden zijn mislukt. Nu is ze zelf dood. Ze heeft een koekje van eigen deeg gekregen. Voordat het zover was, ging dat gepaard met de nodige orgasmes. Het kan zonder meer gesteld worden dat er nog nooit iemand is gestorven onder het ervaren van zoveel genot! De weg lijkt nu vrij voor Sneeuwwitje om koningin te worden in plaats van de koningin.

Het was nog maar een kwartiertje voordat de zeven dwergen en hun assistente hun act gingen opvoeren. Mede door de aankondiging dat dat gepaard ging met live seks op het podium, stroomde de binnenplaats van het paleis vol met feestgangers. Daaronder waren ook alle ministers en andere notabelen. Zij zouden de doorslag kunnen geven als Sneeuwwitje haar plek als koningin zou opeisen. Want een act zou er niet komen. Nee, het zou een revolutie zijn!

Sneeuwwitje had intussen alle sporen van haar vermomming verwijderd. Ze had weer haar mooie witte huid, haar bloedrode lippen en ze liet haar lange zwarte haren weer vrij over haar schouders en rug vallen. Ze trok de koninklijke jurk aan die het Fantoom haar bezorgd had. De dwergen staken allemaal een zwaard in hun riem. Misschien was het niet nodig. En als de soldaten massaal ingrepen, zou het niet helpen. Maar het gaf een signaal. Buiten werd onder luid gejoel de act aangekondigd.
“Zijn jullie er klaar voor?”, vroeg Sneeuwwitje nog een laatste keer.
Er was geen twijfel meer. Het moest nu maar gebeuren. Omringd door de dwergen liep Sneeuwwitje statig het podium op. Het werd doodstil. Alleen een klein muisje hoorde je nog ergens piepen. Toen barstte het geroezemoes los. Mensen begonnen haar naam te roepen: “Sneeuwwitje! Sneeuwwitje leeft! Sneeuwwitje is terug!”

Sneeuwwitje zag blije mensen, maar ook mensen die angstig om zich heen keken. Er waren geruchten geweest over de koningin en Sneeuwwitje. Waar was de koningin? Wat zou ze doen?
Sneeuwwitje stak haar handen op en het werd weer stil. Ze wilde iets zeggen.
“Beste mensen, lieve onderdanen”, begon ze. “Ja, ik ben het echt, Sneeuwwitje, jullie prinses. Ik leef nog en ik ben weer helemaal terug. En wees gerust, jullie hoeven niet langer bang te zijn voor mijn stiefmoeder, de boze koningin, die het land al enkele jaren in haar greep houdt. Ze heeft geprobeerd ook mij te vermoorden, maar zoals jullie zien is dat mislukt. De koningin is inmiddels gevangen genomen en afgevoerd, zodat ik mijn rechtmatige plek als jullie koningin kan innemen. Ik beloof jullie vrede en voorspoed, en bovenal vrijheid.”
En de dwergen riepen in koor: “De koningin is er niet meer! Leven de nieuwe koningin!”

Met deze introductie had ze haar intenties duidelijk gemaakt, en hopelijk ook bereikt dat de mensen niet langer bang waren voor de boze koningin. Of in ieder geval konden beginnen met nadenken over een leven zonder de boze koningin. De roep van de dwergen kreeg echter nog maar weinig bijval. De angst overheerste. Ze zag hoe enkele ministers stonden te overleggen met wat soldaten. Die verdwenen al snel van het binnenplein. Waarschijnlijk gingen ze kijken waar de koningin was. Langzaam kwam er weer wat geroezemoes op gang. Iemand achterin, die ook “Leve de nieuwe koningin!” riep, kreeg nog geen bijval.

Opnieuw stak Sneeuwwitje haar handen op, en weer werd het stil.
“Ik zal jullie kort vertellen wat er in het afgelopen jaar gebeurd is, en hoe ik de aanslagen van de koningin heb kunnen overleven”, ging ze verder. Ze vertelde het hele verhaal. Uiteraard zonder alle seks, waardoor het een stuk korter was dan je in eerste instantie zou denken. Iedereen luisterde in stilte naar het verhaal van Sneeuwwitje. Af en toe was er wat gemompel als ze vertelde hoe de koningin haar had proberen te doden.
“En nu de koningin weg is, en noch ik, noch jullie meer bang voor haar en haar toverkunsten hoeven te zijn, zal ik niet langer jullie prinses zijn, maar jullie koningin. Ik zal weer voorspoed en geluk brengen voor iedereen!”, sloot ze haar verhaal af.
De dwergen riepen nogmaals in koor: “De boze koningin is er niet meer, lang leve de nieuwe koningin! Leve de koningin!”

Op het plein overheerste nog steeds de angst. Slechts een paar mensen riepen hetzelfde, maar opnieuw doofde het snel uit. Wat zou er gebeuren als de boze koningin dit hoorde? Haar wraak zou vreselijk zijn! Steeds meer soldaten waren alweer terug op het plein gekomen en overlegden met de belangrijkste ministers. Op een gegeven moment nam één van hen het woord.
“Het hele paleis is doorzocht! De koningin is er niet meer! Lang leve onze nieuwe koningin!”
Langzaam kreeg deze reactie steun van de mensen op het plein, maar helemaal vertrouwden ze het nog niet. Het enthousiasme was nog ver te zoeken. Sneeuwwitje nam weer het woord.
“Breng haar toverspiegel hier naar het plein”, riep ze. “En vernietig haar toverdrankjes en –kruiden. Verbrand haar toverboeken en al haar kleren! Zelfs al keert ze nog ooit terug, dan zal ze machteloos zijn!”

Deze suggesties konden op algemene bijval rekenen. Er werd meer gejuicht, en een deel van de mensen stroomde het paleis in om gehoor te geven aan de oproep van Sneeuwwitje. Ze kwamen terug met de toverspiegel die ze het podium opdroegen. Ze gooiden de kleren en toverboeken van de koningin op een grote hoop en staken ze in brand. Rekken vol met potjes en doosjes met drankjes en kruiden werden in de diepe put midden op het plein gegooid. Die verbranden was veel te gevaarlijk. De dwergen trokken hun zwaarden en voor de ogen van iedereen sloegen ze de toverspiegel in duizend stukjes. Sneeuwwitje keek rond.
“Lieve onderdanen”, riep ze. “Het feest gaat gewoon door! Ik zal vanavond nog overleg voeren met de belangrijkste ministers van het land. Morgen zullen jullie horen hoe het verder gaat!”
Toen nam ook één van de ministers het woord: “Morgen zal Sneeuwwitje gekroond worden als de nieuwe koningin! We kijken uit naar een nieuwe periode van geluk en voorspoed! Lang leve de nieuwe koningin!”
Dit keer ging dan eindelijk het hele plein mee.
“Leve de nieuwe koningin! Leve Sneeuwwitje! Voorspoed en vrede!”, werd er nu van alle kanten geroepen. Sneeuwwitje was tevreden. De revolutie was geslaagd, en volledig vreedzaam.

Het had niet beter kunnen gaan, dacht Sneeuwwitje. Terwijl het feest weer helemaal losbarstte, voegde zij zich bij het groepje ministers. Ze trokken zich terug in de werkkamer van de oude koningin om daar alvast de belangrijkste zaken te bespreken voor de omwenteling. Tot diep in de nacht werd er overlegd, tot iedereen nog te moe was om goed na te denken. Alleen Sneeuwwitje dacht nog niet aan slapen. Ze keek ongelooflijk uit naar een weerzien met Harald en Ronja. Dat kon beslist niet langer meer wachten. Nog steeds omringd door de dwergen liep ze naar haar slaapkamer. Ze wilde zich een beetje opfrissen, voordat ze hen ging zoeken. Maar dat bleek niet nodig. Ronja en Harald lagen al in haar grote bed, alsof ze wisten dat Sneeuwwitje hen nodig had als ze klaar was met haar gesprekken met de ministers. Ze sliepen allebei. Ook voor hen was het al laat.
“Bewaken jullie vannacht mijn kamer?”, fluisterde ze tegen de dwergen.
Die waren wel enigszins teleurgesteld dat ze niet mee naar binnen mochten. Ze hadden eigenlijk ook nog samen met Sneeuwwitje het succes willen vieren, op hun inmiddels welbekende wijze.
“Morgen zal ik jullie belonen voor jullie hulp”, zei ze. “En niet alleen in goud, maar ook hoogstpersoonlijk!”
Dat maakte de dwergen weer blij. Sneeuwwitje had hen nog niet vergeten.

Sneeuwwitje trok de deur achter dicht en begon zich uit te kleden. Dat opfrissen moest maar even wachten. Naakt gleed ze tussen de dekens, naast Ronja. Ronja droeg slechts een dun nachthemdje, verder niets. Ze lag op haar zij te slapen, met haar gezicht naar Sneeuwwitje toe. Harald lag aan de andere kant zelfs helemaal naakt onder de dekens. Sneeuwwitje schoof voorzichtig tegen Ronja aan. Ze legde haar hand op het zachte lichaam van Ronja en kuste haar op de lippen. Haar hand gleed onder het nachthemdje en beroerde haar kleine tietjes. Een siddering ging door Sneeuwwitjes lichaam. Ze was aan seks niks tekortgekomen in het laatste jaar, maar de tederheid van Ronja had ze gemist. Ronja bewoog in haar slaap, maar ze werd niet wakker. Sneeuwwitje streelde haar tietjes opnieuw en daalde af naar haar navel. Met haar vingers draaide ze daar in kringetjes omheen. Ronja begon een beetje in haar slaap te draaien en kreunde zachtjes, alsof ze een natte droom had. De vingers van Sneeuwwitje gingen richting Ronja’s liefdesgrotje. Ze werkte zich door een aardige bos schaamhaar heen. Vroeger droeg Ronja het altijd veel korter. Ze voelde een druppeltje vocht tussen de schaamlippen naar buiten komen. Met één vinger gleed ze makkelijk naar binnen. Ronja was helemaal nat. Sneeuwwitje voelde haar onderlichaam gloeien. Dit keer niet alleen van pure lust, maar dit was ook liefde. Ze hield van Ronja zoals ze nooit van een man zou kunnen houden, dat had ze inmiddels wel door. Ze voelde tussen haar eigen schaamlippen en voelde dat ze eveneens nat was. Ze schoof dichter tegen Ronja aan en beet haar zachtjes in haar oorlelletje.
“Ronja, ik ben het, Sneeuwwitje”, fluisterde ze zachtjes.

Het horen van haar naam was voldoende om Ronja wakker te laten worden. Ze realiseerde zich niet direct waar ze was en met wie. Sneeuwwitje zoende haar op haar mond en haar tong glipte tussen de lippen van Ronja door. Zo voorkwam ze ook dat Ronja het uitschreeuwde van schrik of verrassing. Snel loste de mist van de slaap nu op en Ronja beantwoorde haar kus. De beide jonge vrouwen omhelsden elkaar en drukten hun lichamen stevig tegen elkaar, alsof ze probeerden één te worden.
“Oh, Sneeuwwitje”, kreunde Ronja zachtjes. “Ik heb je zo gemist! Je moest eens weten hoe vreselijk het hier afgelopen jaar was, zo zonder jou.”
“Ik heb jou ook ongelooflijk gemist”, zei Sneeuwwitje. “Ik realiseerde het me pas echt toen ik vanmiddag hier in het paleis aankwam en me bedacht dat ik heel snel weer in je armen zou liggen. Ik hou van je, Ronja.”
“Oh, Sneeuwwitje, mijn koningin. Ik hou ook van jou en zal je altijd blijven dienen”, zei Ronja.
“Nee”, zei Sneeuwwitje. “Zo bedoel ik het niet. Ik hou van je als van een geliefde. Ik wil je in mijn leven als mijn partner, Ik wil dat je mijn prinses wordt en samen met mij het land gaat regeren. Ik vraag je hier en nu om met mij te trouwen!”
Ronja was helemaal van haar stuk gebracht. Diep van binnen had ze altijd al van Sneeuwwitje gehouden, maar ze had nooit durven dromen dat die gevoelens ooit op die manier beantwoord zouden worden. Tranen van geluk liepen over haar wangen toen ze antwoordde: “Ja, ja natuurlijk wil ik met je trouwen. Ik heb altijd al van je gehouden! Ik wilde altijd al samen met jou zijn.”
Ze zoenden elkaar, innig en gelukkig over hun beantwoorde liefde. Ze streelden elk plekje van hun lichamen. Sidderingen van geluk en genot gingen door hen heen toen ze elk twee vingers van de ander in hun kutje kregen. Hun orgasmes kwamen gelijktijdig. Ze vielen in het duister weg, maar exploderende sterren deden hun lichamen schokken en trillen en zonden warme naalden door hun hele lichaam. Behalve oneindig genot voelden ze alleen elkaar. Ze schreeuwden het uit en toen ze weer bij hun positieven kwamen zagen ze hoe Harald hen angstig aanstaarde.

“Sneeuwwitje”, riep hij. “Wat ben ik blij je te zien! Maar wat is er aan de hand? Het leek wel of jullie gemarteld werden met al dat geschreeuw!”
Ronja en Sneeuwwitje lachten.
“Nee, nee”, riep Ronja. “We hebben gevreeën, en Sneeuwwitje heeft me ten huwelijk gevraagd, en ik heb ja gezegd, en toen zijn we o zo heerlijk klaargekomen!”
Ja, dat was het wel als je het in één zin moest samenvatten.
“Oh, en ik dan?”, vroeg Harald.
“Jij zult altijd onze beste vriend blijven”, zei Sneeuwwitje. “Ik weet zeker dat ik ook voor Ronja spreek als ik zeg dat we nog vaak van die vriendschap gebruik zullen maken. Ook in bed.”
Dat stemde Harald gerust. Hij hoefde niet zo nodig op de voorgrond te treden, maar hij koesterde de vriendschap met Sneeuwwitje en Ronja, en bovendien was het wel ongelooflijk lekker om af en toe met hen te neuken.

“Ik stel voor dat we meteen van je diensten gebruik maken”, zei Sneeuwwitje. Ze spreidde haar benen uitnodigend en Harald ging op haar liggen. Zijn lul was al zo hard als een boomstam en hij dreef die naar binnen in de natte kut van Sneeuwwitje. In een rustig tempo begin hij haar te neuken. Ronja zat achter hem en speelde met zijn ballen. Het was wel duidelijk dat zowel Harald als Sneeuwwitje dit ontzettend gemist hadden. Ronja maakte haar wijsvinger nat en liet deze langzaam diep in Haralds kont glijden. Hij kreunde van goedkeuring.
“Oh Ronja, lekker”, kreunde hij. Ronja bewoog haar vinger op en neer, terwijl ze toekeek hoe de lange, harde paal van Harald steeds tot aan zijn ballen in Sneeuwwitje verdween. Ze waren beide zo geil dat het niet lang duurde of ze kwamen beide klaar. Harald spoot zich helemaal leeg in de kut van Sneeuwwitje en lag op haar uit te hijgen.
“En ik dan?”, vroeg Ronja, een beetje verongelijkt.
“Nou, ik kan nog wel een keer, hoor”, zei Harald. “Wil je boven of onder?”
“Boven”, zei Ronja. Ze duwde Harald van Sneeuwwitje af, zodat die op zijn rug rolde. Zijn paal stond nog trillend en nat naar het plafond te wijzen. Ronja likte hem schoon en proefde het zilte sperma van Harald en het honingzoete geil van Sneeuwwitje. Toen liet ze zich op zijn harde paal glijden en begon ze Harald te neuken.
“Kom op meid, je kunt het”, moedigde Sneeuwwitje haar met een geil lachje aan. “Berijd die heerlijke pik tot je net zo lekker klaarkomt als ik.”
“Ja, oh ja”, kreunde Ronja. “Ik voel hem zo lekker diep in me. Hij vult me zo lekker op en streelt mijn kutje zo heerlijk.”
Ze steunde met haar handen op Harald’s borst en bereed hem al een wilde merrie die getemd moest worden. Een tijd lang zat ze tegen haar orgasme aan, tot ook zij over de drempel ging. Ze trok haar hoofd in haar nek en gilde het uit. Elektrische stroompjes schoten alle kanten op in haar lichaam. Ze lieten het schokken en trillen en verspreidden het genot tot in de puntjes van haar lange haren en haar tenen. Volledig uitgewoond liet ze zich tussen Sneeuwwitje en Harald invallen. Ze had niet eens meer meegekregen dat ook Harald weer was klaargekomen. Zijn warme zaad droop gelijk uit haar toen ze van hem afviel, maar ze merkte ook dat niet. Met zijn drieën, nat en plakkerig van het zweet, geil en zaad, vielen ze in slaap.

De volgende dag was de drukste dag ooit in het leven van Sneeuwwitje. Al vroeg in de ochtend werd de ceremonie gestart om Sneeuwwitje officieel tot koningin te kronen. Vanwege het feest waren alle belangrijke mensen toch al aanwezig, dus waarom langer wachten? Nadat ze gekroond was, maakte Sneeuwwitje bekend dat ze met Ronja zou trouwen en dat zij haar prinses zou worden. Vanuit de conservatieve hoek waren er wat opgetrokken wenkbrauwen te zien. Dit was nog nooit vertoond! Maar verreweg de meeste genodigden reageerden heel positief. Er was nog even discussie of Ronja dan niet ook koningin moest worden, maar dat werd uiteindelijk te verwarrend gevonden. Dus zouden ze als koningin en prinses door het leven gaan. Het volk had zich inmiddels ook massaal verzameld aan de voet van het paleis. Koningin Sneeuwwitje werd luid toegejuicht toen ze op het balkon verscheen. Ook de aankondiging dat Ronja haar prinses zou worden, werd met veel enthousiasme ontvangen. Na alle plichtplegingen ging het feest nog een dag langer door dan oorspronkelijk gepland. Sneeuwwitje gaf haar ministers ook opdracht om grote volksfeesten te organiseren. Feesten was vanaf nu niet alleen voor de elite, maar ook voor het volk.

’s Middags nam Sneeuwwitje afscheid van de dwergen. Ze nam ze mee naar haar privévertrekken, waar ze allemaal pas vier uur later weer uit kwamen. Niemand wist wat daar precies gebeurt was, maar we kunnen ons daar natuurlijk wel een hele goede voorstelling van maken.

Je zou kunnen denken dat Sneeuwwitje en Ronja nog lang en gelukkig leefden. Natuurlijk was dat ook zo, net als Harald, de dwergen, haar hele volk, en ja, ook de fee die Sneeuwwitje had geholpen, en zelfs het Fantoom. Het verhaal zoals het tot nu toe verteld is, is natuurlijk bij iedereen al lang tot in alle details bekend. Niks nieuws onder de zon dus. Maar er is nog één verhaal over Sneeuwwitje dat niet algemeen bekend is. En dat bewaren we dus nog even voor de tiende aflevering van deze serie! Tot later!