Het studentenrestaurant was, zo tegen het einde van wat je nog als lunchtijd kon opvatten, hooguit voor een derde bezet. En het eerste dat ze bij binnenkomst deed, was linksaf slaan en de toiletruimte opzoeken.

Ze opende de deur, liep de hoek om en leunde voorover richting haar spiegelbeeld in een van de spiegels.

Met een zorgvuldig oog voor detail controleerde ze haar make-up en werkte ze haar natuurlijke teint lippenstift bij. Voorzichtig ging ze met haar handpalm over de brede vlecht die bovenop haar hoofd begon en reikte tot schouderhoogte.

Ze graaide in haar handtasje en haalde een klein flesje van haar zoete parfum tevoorschijn. Terwijl ze enkele sprays zette in haar hals, keek vanuit haar ooghoeken om zich heen alsof ze iets deed waarvoor ze zich moest schamen. Maar het was niet dit waar ze zich voor schaamde. Of misschien ook wel. Misschien schaamde ze zich al vanwege het feit dat dit de opmaat was naar iets veel schaamtevollers. Maar ze schudde die gedachte van zich af.

Nog eenmaal wierp ze een blik in de spiegel. Haar lichte sproetjes braken net door vanachter haar subtiele laag make up. Haar oogschaduw wellicht iets te dik aangezet, maar dat mocht geen deal breaker zijn. Haar huid was helemaal gaaf, haar ogen straalden energie uit. Er waren zeker dagen dat haar spiegelbeeld minder gelukkig had geleken.

Ze ritste haar tasje dicht, waste haar handen, streek haar zwarte truitje glad, fatsoeneerde haar eveneens zwarte rokje en liep op haar zwarte stiletto's de toiletruimte uit.

Door het studentenrestaurant echode het geluid van bestek, kopjes en schoteltjes, pratende mensen en stoelen die werden aan- of teruggeschoven. Ze voelde haar handen tintelen en merkte dat haar vingertoppen vochtig waren. En precies op dat moment ging de telefoon in haar tasje.

Ze ritste het open en beantwoordde de oproep.

“Met Jodi,” zei ze vrolijk.

Aan de andere kant van de lijn hoorde ze het geluid van het studentenrestaurant, maar dan met een halve seconde vertraging. En een zware mannenstem.

“Met Dunkelboom.”

De stem hield het bij het noemen van zijn naam.

Jodi sprong in de stilte die daarna viel.

“Waar kan ik u vinden, professor?”

Het klonk alsof de stem een slok nam.

“Boven,” zei hij nadat ze hem hoorde slikken. Achterin, rechts.”

Jodi zocht de plek waar ze hem vermoedde en knikte. Ze meende hem zelfs te kunnen zien.

“Ik ben er ook,” antwoordde ze hem. “Zie u zo.”

“Laat me niet wachten, hè,” grinnikte hij. Het was de lach van iemand die ondanks dat wilde laten merken dat hij meende wat hij zei. “Mijn tijd is kostbaar.”

“Ik kom er aan, professor,” zei nog nogmaals, terwijl ze de balans zocht op haar stiletto's en begon te lopen in de richting van de trap. Ze voelde zich als een soldaat die naar het front werd gestuurd, hoewel ze eigenlijk geen idee had hoe die zich voelde. Maar ze stelde zich voor dat het idee hetzelfde moest zijn: een plek waar je niet heen wilde. Een plek waar niemand heen wilde, maar jij moest toch. Voor een groter belang of iets waarvan het maar de vraag was of het werkelijkheid zou worden.

“Zie je zo,” zei hij, een eindje vriendelijker dan zojuist.

En ze hingen op.

Toen ze bij zijn tafel aanbeland was, was zijn koffie reeds op. Hij zat formeel in de eenvoudige horecastoel en zijn colbert hing open. Onder zijn gestreepte overhemd bulkte een indrukwekkende buik die in zijn treurige hangen enkel werd geëvenaard door zijn slappe wangen. Hij had een rond hoofd, was grotendeels kaal en het haar dát aan weerszijden zijn hoofd nog sierde, was eerder wit dan grijs.

Ze zag hoe hij haar van top tot teen in zich opnam, waarna hij met een eveneens formeel gebaar de stoel tegenover hem aan haar toewees.

“Je ziet er netjes uit,” complimenteerde hij haar, terwijl ze met haar benen gesloten zo discreet mogelijk hurkte en ging zitten. Ze glimlachte dankbaar, legde haar tasje op tafel, ritste het open en haalde haar telefoon tevoorschijn.

Ietwat stuntelig stond ze weer op en stak verontschuldigend haar hand uit.

“Sorry,” zei ze. “Jodi.”

En hij knikte en schudde haar hand.

“Dunkelbaum.”

“Vind u het goed als ik het gesprek met mijn telefoon opneem? Dat maakt het makkelijker om het uit te werken voor het faculteitsblad.”

De professor gebaarde dat hij daartegen geen bezwaar had, maar was wel de eerste die een vraag stelde.

“Wat ik mij afvraag, is waarom een meisje van Liberal Arts een professor interviewt die enkel kaas heeft gegeven van klassieke kunst en cultuur.”

Jodi glimlachte en sloeg haar oogleden neer. Ze was verrast dat zij niet degene bleek die de eerste vraag stelde en eigenlijk ook dat de formaliteiten en vriendelijkheden werden overgeslagen. Ze had ook wel wat te drinken gelust.

“Ik eh,” stamelde ze, “we schrijven eens in de zoveel tijd een stuk over andere studierichtingen. Gewoon iets met horizon verbreden. Studenten van onze faculteit bekend maken met andere mogelijkheden en richtingen binnen de universiteit.”

De professor knikte.

“Je bent tweedejaars, toch?” vroeg hij.

Jodi knikte.

“En neem je al op?”

Ze schudde haar hoofd.

“Nog niet nee.”

“Hoe oud ben je?”

“Negentien.”

“En je neemt nog niet op?”

Ze schudde haar hoofd opnieuw. De man leunde achterover in het stoeltje dat amper degelijk genoeg leek om zijn gewicht te dragen. Hij wreef met zijn handen over zijn kale hoofd.

“Ze zeggen dat je zonder ondergoed over de campus loopt,” zei hij, niet eens op fluistertoon. “Je lijkt me er helemaal niet het type voor. Je lijkt me veel te veel een net meisje. Misschien woon je zelfs nog thuis. Het zou me niet verbazen. Maar in mijn tijd zei het wel iets over een meisje als ze dat deed. Het zei iets over haar intenties.”

Jodi's hart bonsde in haar keel. Haar string en hoe die in de boxershort van Jens was verdwenen, flitste door haar hoofd.

Haar rechterhand lag vlak op tafel, maar desondanks voelde ze haar vingers trillen. Ze voelde haar armen verkrampen en haar maag rondzwemmen in haar onderbuik van de schok. Haar gedachten gingen razendsnel, maar voor haar gevoel lang niet snel genoeg om de huidige situatie te verwerken en te anticiperen op vragen die mogelijk nog gingen komen.

“Ik vraag me dan altijd af of dat soort geruchten waar zijn,” mompelde de prof. “Ik vroeg het me meteen af toen je aan kwam lopen op je hoge hakken met je lange, blote benen en je mooie rokje. Ik vroeg het me meteen af. Zou het waar zijn dat die eh... Jodi uit het tweede jaar rondloopt door het studentenrestaurant zonder ondergoed? Zou ze naar een interview met een professor gaan zonder ondergoed aan?”

Ze kon geen woord uitbrengen en had moeite met stilzitten. Het was alsof heen haar lichaam rammelde van de zenuwen en ze er amper nog controle over had. Als een auto die in volle vaart over een onverharde weg raast.

“Heb je er iets onder aan?” vroeg hij recht door zee.

Ze proestte overdreven.

“Ja natuurlijk!”

Het kwam er zo stom uit dat het haast kinderachtig klonk. Ze had zichzelf niet eens geloofd als het echt waar was.

Hij haalde zijn handen van zijn hoofd en legde ze voor zich op tafel.

“Kom op, Jodi,” zei hij. “Mij hou je niet voor de gek. Weet je wel wie je voor je hebt? Ik kén vrouwen inmiddels.”

Ze schudde haar hoofd en haar donkerblonde vlecht wapperde op en neer.

“Wat... doe effe normaal anders,” wierp ze tegen.

Hij maakte twee vuisten van zijn handen en boog naar haar toe.

“Speel geen spelletjes met me, meisje. Het is alsof ik naar een toneelstuk op de basisschool zit te kijken en de leerlingen denken dat ze zo'n overtuigende show weg te geven dat ik de werkelijkheid begin te verwarren met hun opvoering. Je bent als zo'n meisje op dat podium: je acteertalent is waardeloos en je bent níét overtuigend. Dus stop met je act, want je zet jezelf voor schut. En ik haat het om belachelijk te worden gemaakt door een studentje.”

Ze voelde zich betrapt. Haast schuldig, omdat ze had gelogen. Alsof ze zich schuldig zou moeten voelen om een dergelijke leugen. Wie was hij om de vraag überhaupt te stellen? Wie was hij om een eerlijk antwoord te verwachten?

Hij keek haar recht aan en ze voelde zichzelf kleiner en kleiner worden.

“Heb – je – iets – aan – onder – dat – rokje?” vroeg hij, waarbij hij ieder woord haar haast toespuwde.

Hij bleef haar aankijken. Niet vriendelijk, niet onvriendelijk. Haast emotieloos. En zij schudde haar hoofd van nee.

Hij leunde achterover. Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht en zijn ogen werden spleetjes.

“Dapper,” zei hij. “En onverwacht. Ik vraag me altijd af wat de ouders van een meisjesmeisje als jij er van zouden denken als ze wisten dat hun dochter naar een interview met een professor gaat met een kort rokje en niets er onder.”

Jodi trok haar hand terug.

“Het interview...” probeerde ze. Een onbeholpen poging het gesprek bij te sturen.

De prof schudde zijn hoofd.

“Als het hertenveulen dapper op de wolf af loopt, kan ze verwachten dat die haar vangt.”

Haar hart klopte in haar keel.

Hij plaatste de top van zijn wijsvinger op het tafelblad en boog weer naar haar toe.

“Ik sta zo meteen op en jij gaat mij volgen. Ga je de andere kant op of blijf je zitten, dan bel ik de campusbeveiliging en ik verzeker je dat ik er voor zal zorgen dat ik ze zullen uitvinden hoe jij over de campus paradeert. En dat je zonder iets onder je rokje naar een interview met een professor gaat. En ik zal ze maar al te graag vertellen hoe onbehoorlijk ik dat vind en dat ik er op sta dat het wordt vastgelegd en dat ik je nooit meer op de campus wil zien.”

Jodi zweeg. Ze keek naar zijn vinger.

Ze slikte. En hij leek te kalmeren.

Hij legde zijn hand neer. Schoof zijn stoel terug, stond op, knikte naar haar en begon te lopen.

Met trillende lippen blies ze haar adem uit, wreef haar handpalmen af aan haar rokje en begon hem te volgen.

Ze wandelde achter hem aan over de campus, een flink eind. Onder de bomenrij langs het gebouw waar Jens misschien nog wel in de sofa bij het raam zat. Langs haar faculteit en vervolgens het universiteitsterrein af. Over het trottoir naar de bushalte waar hij bleef wachten. En zij ook, op twee meter afstand van hem. De eerste bus kwam en hij liet die passeren. In de tweede stapte hij in en zij checkte in met haar studentenreiskaart. Hij ging zitten en zij ook, twee rijen verder.

Ze reisden vijf, zes, zeven haltes en daar stapte hij uit. Zij wiebelde op haar stiletto's te trappen van de bus af en volgde hem, slingerend een aantal straten met flinke panden door. En hij hield stil bij de deur van een vooroorlogse woning. Hij stak een sleutel in de voordeur, opende de deur en liet haar binnen.

Hij sloot de deur en draaide die op slot. Hij knikte naar haar voeten.

“Schoenen uit, alsjeblieft.”

Zijn stem klonk nu opvallend vriendelijk. Heel anders dan eerder in het restaurant.

Ze maakte de gespjes van haar schoenen los en plaatste ze bij de deur.

“Kom maar naar boven,” zei hij rustig en langzaamaan begon de echtheid van de situatie tot haar door te dringen.

Ze was hier in een vreemde, oude woning. Ze was er met een oude man van wie de plannen die hij voor haar had, glashelder waren. Hij had haar hier naartoe genomen om haar te neuken. Ze was hier om geneukt te worden. Er was geen sprake van genegenheid, geen sprake van een vorm van wederzijds vertrouwen of zelfs maar een gezamenlijk belang of vorm van voor-wat-hoort-wat. Ze was meegenomen, weggegrist uit de normale bovenwereld van de universiteit en gebracht naar een plek waar ze haar benen kon spreiden om gebruikt te worden.

Hoeveel keer ouder was deze man wel niet? Toch zeker drie keer ouder dan zij. Hoe haalde hij het in zijn hoofd om zijn lusten op háár te botvieren? Hoe onbehoorlijk was dat wel niet? En hoezo dacht hij dat ze het toe zou laten? Het praatje over de campusbeveiliging ging inmiddels allang niet meer op.

Maar ze herinnerde zichzelf aan het gesprek met Jens, eerder die middag en op de een of andere manier voelde het alsof ze de belofte die ze hem had gedaan moest nakomen. Zelfs nu de werkelijkheid van de implicaties van deze belofte veel lelijker bleken dan ze had verwacht.

“Een betrouwbare partner laat het wel of niet nakomen van beloftes niet afhangen van de wenselijkheid van de uitkomst,” sprak ze zichzelf toe. “Ambitie vraagt soms loyaliteit.”

Op de eerste verdieping was een slaapkamer. Het plafond was hoog en de gordijnen voor de ramen lang. Ze waren half open geschoven. Hij deed de deur achter haar dicht en gebaarde dat ze op het bed moest gaan zitten.

Op een dressoir vond hij een donkere fles en twee lage glazen die hij vulde. Eén hield hij zelf, de ander was voor haar.

Hij hief het glas en zij deed een soort van hetzelfde. De drank prikte woest in haar keel en ze moest er haast van hoesten.

Hij was naast haar gaan zitten op de rand van het bed en had haar aangekeken.

“Ik ben benieuwd,” had hij gezegd. “Wat gaat er in je om? Wat voel je?”

Haar armen begonnen te tintelen zoals ze ook in het studentenrestaurant hadden gedaan. Deze keer was het een mix van alcohol en zenuwen.

“Ik weet niet,” antwoordde ze zachtjes terwijl ze het glas recht hield op haar schoot.

“Denk,” drong hij aan. “Het fascineert me om te weten wat er om gaat in een meisje dat op het punt staat geneukt te worden.”

Ze draaide rondjes met het glas, voelde een spanningsmisselijkheid opkomen.

“Ik ben zenuwachtig,” zei ze zacht en hij knikte. “Ik voel mijn armen stijf worden. En tegelijk moet ik moeite doen om te zorgen dat ze niet gaan trillen. Ik voel tegelijk een soort paniek en een soort van berusting. Een onrustig gevoel in mijn buik.”

Hij knikte.

“Dat gevoel in je buik,” zei hij, terwijl hij een slok nam. “Ik vraag me af of dat je hormonen zijn. Kun je de plek voor me aanwijzen?”

Met haar handpalm ging Jodi langs haar onderbuik, vlak onder haar navel.

“Misschien is het inderdaad de opwinding,” hield hij zichzelf voor. “Je eierstokken, je baarmoeder die zich prepareren.”

Ook zij nam nu een flinke slok.

“Denk je dat je er van kunt genieten?” vroeg hij.

“Wat denk jij” vroeg ze.

Hij zweeg.

“Doen we het wel veilig?” vroeg ze.

Hij schudde zijn hoofd en ze keek naar het glas op haar schoot.

“Ik hoop voor je dat je kunt ontspannen en genieten,” fluisterde hij, terwijl hij de gesp van zijn riem losmaakte. “Dat hoop ik echt.”

Haar truitje was uitgegaan en haar compacte beha was gesneuveld. Hij had slechts één keer hoeven trekken en de sluiting was volledig los gescheurd. Het was met zo'n kracht gegaan dat ze even bang was geweest er een whiplash door op te lopen.

Haar rokje was naar beneden gegleden en daar had ze gelegen: naakt. In een onbekende woning, in een onbekend bed, met een ongewenste man. En toch wist ze dat het ging gebeuren. Dat ze het toe ging laten. Het was niet zo zeer een kwestie van willen. Het was oogluikend toestaan.

Hij had haar bekeken. Haar zorgvuldig opgemaakte gezicht, haar slanke schouders en ondeugend kleine borstjes. Haar platte buik en haar nauwkeurig bijgewerkte streepje. Haar lange, blote benen.

Hij had haar op haar buik gedraaid en had enkele rake tikken op haar billen gegeven. Ze waren weinig vriendelijk en de pijn was scherp geweest. Dat moesten lelijke rode striemen worden.

Ze had gevoeld hoe hij haar billen van elkaar had getrokken en ze had zich geschaamd voor wat haar overkwam. Voor wat hij met haar lichaam deed.

Zijn gezicht was tussen haar billen verdwenen en zonder enige terughoudendheid had hij uitgebreid alles gelikt wat zijn tong daar maar kon bereiken. Hij had nogmaals haar billen gespreid en haar gezegd te ontspannen. Hij had geduldig gekeken, tot hij op enig moment “juist” had gezegd.

Daarna was zijn pink in haar kontgaatje verdwenen. Het was buitengewoon onprettig geweest en dat werd enkel nog erger toen hij ook zijn ringvinger bij haar inbracht.

Het was een schande. Een schandaal waarin ze zelf de hoofdrol speelde. Het was een scène die helemaal niet bij haar paste. Hij kon zich bepaalde meisjes voorstellen die hierin verzeild konden raken, maar zij was niet zo'n meisje. En toch, heel stiekem, heel diep, was er iets dat het spannend maakte.

De totale onderwerping. Het niet hebben van een keus. Het niet méér zijn dan een object waarop deze man zijn lusten kon botvieren. Het voelde vreselijk fout, en ergens ook heel bijzonder.

Ze vroeg hem zijn vingers nat te maken met speeksel nu zijn pink en ringvinger op en neer begonnen te gaan in haar kontgaatje. Hij had ze uit haar gehaald en voor haar gezicht te houden. Ze was geschokt door zijn verwachting, maar wist dat het hoorde bij de rol die ze speelde. Ze nam zijn vingers in haar mond en zoog er aan. Uiteindelijk was het ook in haar eigen belang.

Hij haalde zijn vingers terug en bracht ze weer in.

Het voelde anders dan alles wat ze hiervoor ooit had gevoeld. Alsof hij iets deed dat niet zo hoorde. Ethisch, maar zeker ook fysiek.

Geduldig onderging ze zijn anale behandeling. Geduldig stelde ze haar kontgaatje ten dienste van zijn genot. Af en toe keek ze over haar schouder en toen ze zijn pik meer en meer zag groeien, voelde dat als een vreemdsoortige beloning.

Langzaamaan begon ze zich meer en meer te schikken naar haar rol. Langzaamaan begon seks op grond van liefde ontzettend truttig te voelen. Als iets dat iedereen doet, omdat het nu eenmaal zo hoort. En op de een of andere manier voelde dit stiekem heel bijzonder. Dit was geen liefde. Dit had niets met liefde te maken. Wat ze zag bij deze man was werkelijke, onversneden en pure lust. Hoe bijzonder was het dat zíj degene was die dat teweeg kon brengen. Haar eigen gedachten verwarden haar.

Maar wat haar minder verwarde en het bijzondere even naar de achtergrond verdrong, was het moment dat hij op haar kroop en zijn pik tegen haar kontgaatje begon te duwen.

Hij had zijn arm onder haar geduwd en had haar op handen en knieën getrokken.

Ze had gevoeld dat haar armen weer waren gaan trillen en ze had haar adem enkele keren hoorbaar uitgeblazen, alsof ze zenuwachtig was voor een belangrijk gesprek.

En ze had twee keer “aah” en “au” gezegd toen hij weinig voorzichtig zijn pik daadwerkelijk in haar kontgaatje had geduwd.

Een uur geleden had dit nog op haar “lijstje met dingen die ze absoluut nooit zou doen” gestaan en nu werd ze genomen door een man van boven de zestig. Anaal.

Onder zijn grote, dikke en zware lichaam voelde ze zich nog kleiner dan ze sowieso al was in verhouding met hem. Als een lappenpop hield hij haar overeind terwijl hij zich dieper en dieper in haar kontje dwong.

Het was krankzinnig. Het was onprettig. Het deed pijn en wanneer hij stootte, moest ze onwillekeurig haar mondje openen in een geluidloze kreet. Het voelde alsof ze moest kokhalzen, maar telkens wanneer ze haar mond opende, bleek het voor niets. Maar ze genoot.

Ja, werkelijk.

Met iedere hernieuwde stoot. Ieder moment dat verstreek. Iedere keer dat ze zich het gigantische leeftijdsverschil realiseerde en iedere keer dat ze zich besefte hoe fout en hoe vies dit was. Iedere keer dat ze wist dat hij haar gebruikte. Iedere seconde raakte ze méér opgewonden.

Ze liet haar gezicht in de lakens vallen en bracht haar handen naar achteren.

Ze spreidde voor hem haar billen, omdat ze verwachtte dat hij dat wilde. Ze duwde achterwaarts als hij stootte, ook al deed het haar pijn. Ze voelde het in haar kont, maar ook in haar ziel. Maar nu ze dit deed, wilde dat ze de bodem zou raken. Ze wilde alles wat hij haar aan wilde doen.

Ze gaf een klap op haar billen als een teken dat ze hiervoor ontvankelijk was. En hij beantwoordde haar uitnodiging met een gloeiende tik met twee vingers op haar rechter bil.

Ze gaf een gilletje en kreeg een nieuwe tik op exact dezelfde plek. Ze gilde, slikte en hervatte haar hijgende ademhaling.

Jodi voelde hoe ze bij haar heupen werd gepakt en hoe hij haar met zware dreunen van zijn lichaam neukte. Ze voelde zijn schaambeen tegen haar staartbeen beuken, zo hard dat ze bang was dat ze iets zou breken.

Ze spreidde haar billen weer en probeerde over haar schouder te kijken.

“Is dat alles?” hijgde ze, en ze hoorde dat ze buiten adem raakte.

De prof gromde. Een nieuwe striem op haar ronde billen.

“Oh ja,” hijgde ze. “Meisjes slaan kun je wel, maar neuken. Ouwe lul...”

Ze had de woorden nog niet uitgesproken of hij had zich uit haar teruggetrokken, haar enkel gegrepen en haar omgekeerd alsof ze een pop was.

Terwijl ze op haar rug lag, had hij haar benen gespreid, haar knieën tegen haar borsten geduwd tot die pijn deden en haar billen van het bed gelicht. Een oogwenk later zat hij weer in haar kont.

Hij kon nu verder, dieper en harder dan voorheen. Ze voelde het direct.

Haar handen grepen de lakens en trokken die naar zich toe. Hij keek hem aan en hij keek met een verbeten blik terug. Ze kreunden beiden zonder ook maar enige ingehoudenheid.

Ze voelde hoe hij haar dubbel vouwde en geen moment dacht of hij iets stuk kon maken toen hij zich met zijn volledige gewicht op haar liet vallen.

Ze maakte haar rug hol en weer bol. Ze sloeg haar hand om zijn nek.

“Dus dit is wat van studentes wordt verwacht hier,” hijgde ze. “Vuilak.”

Als een heipaal ging hij uit haar en verdween hij weer in haar kontje. Genadeloos. Meedogenloos.

Ze jammerde van genot, ook al leek het zo nu en dan eerder op janken. En ook leek het genot soms meer op lijden.

En toen voelde ze een warmte ergens diep in haar lichaam en wist ze dat hij zijn volledige zaadvoorraad brullend in haar loosde.

Hij legde zijn handpalmen over haar gezicht, zijn voorhoofd tegen het hare en schreeuwde zo hard dat ze even bang was dat er iets mis met hem was, anders dan deze perverse waanzinnigheid.

En omdat hij dat zo wilde, lag ze daar nog enkele minuten. Met haar lichaam dubbelgevouwen en haar knieën tegen haar tietjes. Een negentienjarige met een man van over de zestig diep in haar kont.

Meer onbehoorlijk kon ze het zich niet voorstellen.

Wat een ervaring. Wat een sensatie. Wat een verslavende adrenalinekick.

Dat was het moment dat Jodi zich niet voor kon stellen ooit nog seks met liefde te willen.