Het waren heerlijke dagen geweest in België. Ondanks dat Martina had moeten werken, had ze het als een soort vantie beleefd. Al die dagen met Vito. Ze had hem beter leren kennen. Als charmante minnaar en geliefde, kende ze hem al. Maar nu ervaarde ze hem ook in zijn dagelijkse werk. Zijn aandacht voor zijn zaken, zijn zorg voor het personeel. Niets was hem teveel. Hij was zo actief, zo betrokken. In alle opzichten had Martina van hem genoten.

En dan nu zijn verjaardag. Anton moest meekomen. Anton wilde dat wel. Logisch natuurlijk. Hij wilde wel eens weten wat voor een baas Martina had. Maar waarom wilde Vito eigenlijk dat hij mee kwam?

En ze moest een jurk of een rok aan. ‘Ik wil je benen zien’ had hij gezegd, maar dat is natuurlijk onzin. Hij was iets van plan! Vast en zeker. Hopelijk neemt hij niet al te veel risico.

Martina en Anton waren er rond 8 uur. Er waren niet al te veel mensen. Zo rond de 20. Martina kende, behalve de manager van Seaview, niemand. Vito begroette hen vriendelijk, maar neutraal. Al snel raakten Vito en Anton in gesprek. Martina liep naar de tuindeur. Die stond open en de verlichting in de tuin was aan. Het bad, echter, was niet open. Het doek lag er netjes overheen. Martina wisselde beleefdheden met de gasten uit. Een paar keer werd er tegen haar gezegd: “We hebben je hier nog nooit gezien.” “Dat klopt,” antwoordde ze dan, “ik werk nog niet zo lang voor Vito. Ik verzorg de administratie.” Martina merkte al snel op dat Vito ook thuis heel actief was. Hij zat nauwelijks. Hij verzorgde zijn gasten. Raakte de schaal met lekkere hapjes leeg, dan ging hij naar de keuken om nieuwe hapjes klaar te maken. Hij zorgde ervoor dat de gasten altijd wat te drinken hadden. Ze kon het niet nalaten, maar ging hem helpen.

Op zeker moment bracht ze lege glazen naar de keuken met de bedoeling ze te wassen. Ineens was Vito daar. Plots stond hij achter haar. Ze voelde zijn hand op haar rug. Ze keek om. De deur van de keuken was gelukkig dicht. Ze voelde heel kort zijn lippen in haar hals. “Ik mis je,” zei hij zachtjes.

“Ik mis jou ook.”

Zijn hand streelde even haar heup. Door hem aangeraakt te worden, ook al was het maar kort, deed Martina goed. Naarmate de avond vorderde, was er steeds meer contact. Een aai, een streling of zomaar een ‘toevallige’ aanraking. Anton was druk in gesprek met een van de gasten. Hij had niets in de gaten. Maar ook de andere gasten mochten niets merken, dat zou veel te veel risico met zich meebrengen.

Toen ze op zeker moment weer eens samen in de keuken waren, drukte Vito zich kort tegen haar aan. Martina was zich bewust van zijn pik tegen haar billen. Ze zuchtte, maar stapte opzij. Vito pakte een fles en schonk glazen in, die Martina op een dienblad plaatste. Net toen ze weg wilde lopen zei Vito: “Ik wil je slipje.” Ze bleef staan. “Dan heb ik je toch een beetje bij me als je straks weg bent.”

Ze lachte en knikte. Daarop liep ze met het dienblad weg.

Vito nam zijn glas en liep de kamer in. Hij zag Anton alleen staan en liep naar hem toe. Vito sprak heel vriendelijk met hem. Plots kwam Martina bij hen staan. “Mogen we even in de tuin?” vroeg ze Vito.

“Natuurlijk, de deur staat toch niet voor niets open.”

Anton wijdde zijn aandacht aan de tuin en vroeg of onder het doek een zwembad was. “Ja,” antwoordde Vito, “maar het is nu te koud. Is het lekker weer, dan rol ik het doek weg en kan er dan zo in.” Anton liep weg om het oprolmechanisme te bekijken. Dit was de kans voor Martina. Snel duwde ze hem haar slipje in zijn handen. Vito bracht zijn handen naar zijn neus en rook hoorbaar. “Ik ruik je,” was het enige wat hij zei. Toen stopte hij het slipje in zijn broekzak en liep naar Anton. Martina keek hem na. Twee mannen in de tuin: haar man en haar geliefde, die toch ook een beetje haar man is. Ze draaide zich om en liep het huis weer in. De party was nog niet over.

Toen Martina en Anton thuis kwamen, was het al laat. Anton wilde direct naar bed, maar Martina nog niet. Ze nam een uitgebreide douche en trok haar ochtendjas over haar naakte lichaam. Ze keek in de donkere slaapkamer. Anton sliep. Ze hoorde zijn ‘zagende’ ademhaling. Martina ging weer naar beneden. Ze schonk zich wat te drinken in en deed de lichten uit. In het donker zat ze op de bank. Ze stak een sigaretje op en tekste Vito: “Anton slaapt, ik zit op de bank. Ik mis je.”

Zijn antwoord kwam vrijwel direkt: “Naakt?”

“Naakt in m’n ochtendjas.”

“Ik mis je ook. Ik wist dat je me zou teksten. Ik zit ook op de bank.”

“Ook naakt?”

“Half, ik heb m’n broek nog aan.”

“Het was zo fijn je vanavond weer te zien. Had ik maar kunnen blijven.”

“Ja. Dan hadden we nu hier gezeten of misschien wel in het zwembad gelegen. Jammer dat het niet kon. Hopelijk gauw want een romantisch avondje zwemmen met jou...”

Martina zuchtte toen ze zijn tekst las. Verlangen in seks had ze niet direct. Ook wel, maar het was veel meer het verlangen om bij hem te zijn.

Er kwam een nieuwe tekst van hem binnen. “Morgen bel ik je. Ik verzin wel iets. Vertrouw me.”

“Bellen?”

“Ja, bellen. Rond het avondeten. Dan kan je direct met je man overleggen.”

Martina staarde naar de tekst. Hij was iets van plan. Ze voelde zich direct wat opgewekter.

“Goed, ik wacht op je telefoontje. Laat me niet te lang wachten, morgen!”

“Vertrouw me. Ga nu lekker slapen of probeer het in ieder geval.”

“Je hebt gelijk. Welterusten, lieve Vito”

“Welterusten, liefste Martina.”

Nog een poosje bleef Martina zitten. Na nog een sigaretje, ging ze naar boven. Anton lag harder te ‘zagen’. Ze schoof naast hem in bed en viel ondanks alles snel in slaap.

Tien voor half 7. Martina en Anton zaten aan het avondeten. Martina’s mobiel ging af. Ze pakte haar mobiel en keek op de display. Met gefronste wenkbrauwen zei ze tegen Anton: “Het is mijn baas. Vito!”

“Goedenavond, Vito,” zei ze beleefd.

Ze luisterde stil naar wat er gezegd werd. Eindelijk zei ze: “Ja, natuurlijk. Ik begrijp het. Wacht, Anton is hier.”

Ze bedekte de telefoon met haar hand, maar wel zo dat Vito het kon horen.

“Anton, vorige week waren we in België, zoals je weet en de baas dacht dat alle problemen nu opgelost waren. Maar dat is niet zo. Hij moet er morgen heen en wil dat ik mee ga.”

Ze wachtte. Anton reageerde: “Geen probleem, schat. Hoe lang?”

“Ik weet het niet. Ik zal het vragen.”

“Vito, hoe lang denk je dat we daar zullen zijn?”

Ze luisterde naar zijn antwoord en zei toen tegen Anton: “Hij denkt tot woensdag, misschien donderdag.”

“Nee, doe maar. Je hebt een aardige baas. Ik heb hem nu ontmoet. Het is goed. Ik ben al veel te blij dat je het zo naar je zin hebt. Hoe laat ga je?”

“Maandag rond het middaguur. Vito heeft eerst nog wat anders te doen.”

Martina had niet gelogen tegen haar man. Vito had haar dit verteld en zij gaf het slechts door. Dat Vito niet de waarheid sprak, daarvan had ze geen idee.

De volgende dag, kort na 12 uur kwam Vito haar ophalen. Het was niet nodig ergens af te spreken. Ze stapte bij hem in de wagen. Hij reed direct weg. Tijdens het rijden hielden ze een moment elkaars handen vast. Vito stopte op de eerste ‘P” die hij zag. Het was de hoogste tijd voor een omhelzing en een zoen. Toen zei hij: “Martina, jij hebt in het begin twee keer gelogen voor ons. De eerste keer met je vriendinnen, de tweede keer met je moeder.” Hij wachtte even en keek haar aan. “Ik heb nu ook gelogen,” vervolgde hij, “tegen jou!”

“Wat?” Niet begrijpend keek Martina hem aan.

Met een glimlach om zijn lippen, zei hij: “We gaan niet naar De Panne, we gaan naar de Ardennen. Jij en ik, we gaan op vakantie!”

Haar ogen werden groot. “Echt waar?”

“Echt waar! En het spijt me dat ik een leugentje moest gebruiken!”

“O Vito, wat heerlijk!” Ze gaf hem spontaan een zoen.

“Ja, ik dacht dat we dat wel goed konden gebruiken na het zware werk vorige week.”

In een klap voelde Martina zich blij en opgewonden. Vakantie! Wow! Wat heerlijk!

In een opgewekte sfeer vervolgden ze hun weg.

Het hotel lag in Remouchamps en heette R Hotel experiences. Het was, zoals Martina inmiddels wel gewend was van Vito, een prachtig 5 sterren hotel. Na de gebruikelijke formaliteiten brachten ze hun spullen naar hun kamer. Daarna gingen ze wat eten. Toen ze weer terug op hun kamer waren, zei Vito: “Neem een snelle douche, trek wat gemakkelijks aan, want we gaan ergens heen.”

“Waarheen?” vroeg Martina natuurlijk.

“Dat zie je wel.” Hij gaf haar een speelse tik op haar kont. “En niet te lang douchen, want ik moet ook nog.”

“Dan gaan we toch samen!”

“Lijkt me nu even niet verstandig.”

Martina was nieuwsgierig naar wat ze kon verwachten. Het douchen was zo gedaan. Hand in hand liepen ze de kamer uit. In de lift drukte Vito op de 1. De eerste verdieping! Ze stapten uit en liepen naar links. En toen zag Martina het al. Wellness Care!

“Masssage?” vroeg ze.

“Ja,” Ze gingen naar binnen. “Regel jij het?” zei Vito, “ik heb geboekt!”

Hij stapte opzij. Martina liep naar de desk. Een jonge vrouw vroeg vriendelijk: “Massage?”

“Ja.. eh...we hebben geboekt!”

“Uw naam?”

Martina keek naar Vito die op een afstandje toekeek.

“Poncini. Dhr en Mevr Poncini.”

“Ik zie het ja. Komt u maar verder.”

Ze liepen achter de jonge vrouw aan. Quasi serieus zei Martina tegen Vito: “Dhr en Mevr Poncini, hè”

Hij glimlachte: “Is daar iets mis mee?”

Langs de centrale ruimte liepen ze naar achteren. Daar waren twee aparte kamers. Ze gingen een kamer in. Er stonden twee massagebedden. “Kleedt u zich maar uit,” zei de vrouw, “en ga maar op de bedden liggen. De masseurs zijn zo bij u.”

Martina keek rond. “En nu?”

“Nou kleden we ons uit. Helemaal. We worden naakt gemasseerd.” Hij gaf zelf het voorbeeld. Helemaal naakt ging hij op zijn buik op het bed liggen.

Martina volgde zijn voorbeeld. Toen ze haar laatste kledingstuk uittrok, zei Vito droogjes: “Heb ik je wel eens verteld hoe mooi je bent?”

“Schiet toch op!” antwoordde Martina maar ze genoot van zijn woorden.

Het was niet de eerste keer dat Martina in een massage salon was, maar het was wel de eerste keer dat ze helemaal bloot op het bed lag. Net als Vito ging ze op haar buik liggen. Ze keek opzij naar Vito. Die keek naar haar en naar haar lichaam en zei plagend: “Je hebt ook een lekkere kont!”

“Hou op!”

De deur ging open. Twee masseurs kwamen binnen: een man en een vrouw. Beiden nog jong. Over hun arm hadden ze een baddoek. “De dame voor mij, de heer voor mijn vrouw,” zei Vito. Discreet bedekt begon de massage. Martina sloot haar ogen. De man masseerde haar professioneel met gebruikmaking van olie. Amandelolie! Martina vond het heerlijk. Af en toe keek ze naar Vito. Hij lag er ontspannen bij met z’n ogen dicht. Haar masseur haalde de handdoek weg en begon haar billen te masseren. Ook de bovenkant en binnenkant van haar dijbenen, maar niet een keer raakte hij haar seksueel aan. Hij bleef professioneel. Martina keek weer naar Vito. De vrouw, die hem masseerde deed hetzelfde. Martina genoot en ze was er zeker van dat Vito het ook naar zijn zin had.

Ze moesten zich omkeren. Discreet werd de handdoek op haar onderlichaam gelegd. De bodymassage ging verder, maar nu werd de handdoek niet weggehaald. Martina voelde wel de vingers van de masseur net onder de handdoek op haar buik en bovenbenen, maar daar bleef het bij.

Het uur vloog om. Toen de masseurs klaar waren, trokken ze zich terug. De handdoeken lieten ze op hun lichamen liggen.

“Was het fijn?” vroeg Vito.

“Heerlijk.”

Ze gingen terug naar hun kamer en trokken direct hun kleren uit. Hun lichamen geurden nog naar amandelolie. Vito nam haar in zijn armen en kuste haar. Dit waren de momenten waar Martina zo van genoot. Momenten die ze thuis met Anton niet meer kende. Omarmd te worden door een man die toont dat zij belangrijk voor hem is.

Gretig kuste ze hem terug. Haar hart klopte ineens sneller. Ze verlangde naar hem. Hij leidde haar naar het bed en trok haar op zich. Haar naakte lichaam op de zijne. Zijn handen streelden haar rug. Ze voelde hoe hij haar kont betastte. En ze genoot. Zijn pik tussen hen in was gegroeid. Het idee dat ze door hem genomen ging worden, het idee dat hij in haar ging komen, maakte dat haar kutje vanzelf vochtig werd. Gulzig drukte zij haar lippen op de zijne. Hun tongen speelden met elkaar. Uitgebreid kusten ze elkaar. Zijn pik werd harder, haar kutje natter. O, ze verlangde zo naar hem.

Martina ging rechtop zitten en schoof zijn pik in haar. Langzaam liet ze zich op hem zakken. Ze keek hem aan. Hun ogen vonden elkaar weer in het speciale contact dat alleen zij hebben. Op en neer bewoog ze zich terwijl hun ogen elkaar niet loslieten. Vito bewoog zich niet. Martina bepaalde. Wel ondersteunde hij haar billen als ze omhoog ging.

Plotseling maakte hij aanstalte zich op te richten. Martina bracht haar benen achter zijn rug. Zo zat ze op zijn schoot. Haar armen om zijn nek. Haar benen om zijn rug. Hij was helemaal in haar. Dieper kon niet.

Vito nam haar gezicht in zijn handen en zei zachtjes: “Martina Poncini, ik hou van je!”

Diepe warmte vulde haar. Haar hart opende zich voor hem. Ze voelde zijn liefde tot in het diepst van haar vezels. “O Vito, lieve, lieve Vito..ik hou ook van jou.” Ze overlaadde zijn gezicht met kusjes.

Hij lachte. Een lach van blijdschap, een lach van geluk. “Je houdt van me, “O Vito, ik hou ook zoveel van jou," herhaalde ze Even was Martina zich niet bewust van zijn pik die in haar zat. Gevoelens tuimelden door elkaar heen. Haar hart klopte als een bezetene.

Ik hou van je, Martina Poncini, ik hou van je. Zijn woorden echoden in haar hoofd.

Vito duwde haar op haar rug. Hij bleef in haar. Martina legde haar benen over zijn heupen en knelde met alle macht. Ze wilde hem nooit meer loslaten. Hij was van haar en zij van hem. Voor altijd! Die nacht neukten ze niet, maar bedreven de liefde. Haar hart bloeide. Het was volmaakt.

Geen moment was Martina met haar gedachten bij Anton. Haar leven bestond nu alleen uit Vito. In elkaars armen vielen ze pas tegen de ochtend in slaap.

De paar dagen die volgden waren voor Martina de gelukkigste dagen van haar leven. Ze had alleen oog voor hem. Haar Vito Poncini. En Vito gaf haar al zijn liefde. Ze vrijden wanneer ze maar konden. Haar al geopende hart, bloeide meer en meer.

Ze konden elkaar nauwelijks loslaten. De mensen die in het hotel werkten zagen hoe gelukkig dit stel was. Veel te snel waren de dagen om.

Toen Martina op de laatste dag ’s ochtends wakker werd, zag ze Vito naast zich liggend haar aankijken. Ze keek naar hem en nieuwe liefde vulde haar hart.

Hun ogen hielden elkaar vast. Ooit was het zo begonnen. Ogen zeggen zoveel. Ze las in zijn ogen wat hem bezig hield en zei zachtjes: “We moeten straks naar huis, hè.”

“Ja, liefste Martina.”

En daarmee diende de realiteit zich aan.

Martina dacht aan zijn huis met dat heerlijke zwembad. Ze zag zichzelf weer zitten op het trapje. Daar had hij haar geschoren. Nog nooit had een man haar geschoren. Dat had ze gezegd. En daarop had hij geantwoord dat hij de eerste en misschien wel de enige was. Ze dacht aan zijn vakantiehuisje vlakbij de Seaview, waar ze voor het raam de liefde bedreven hadden. Straks zou hij er weer zijn, maar zij niet Zij kon niet mee. Zij ging terug naar Anton, de man met wie ze al meer dan 10 jaar samenleefde. De man waarmee ze getrouwd was.

Weemoed vulde haar. Natuurlijk, ze zou hem elke dag zien, maar niet met hem samen kunnen leven. Vito begreep haar zo goed. “Lieve schat, we vinden wel een oplossing. Het komt allemaal wel goed.”

Martina geloofde hem, maar ze wist dat er heel wat beslissingen genomen moesten worden. Beslissingen die pijn zouden doen.

Ze vertrokken na de lunch. Stil zat Martina naast hem. Een paar uutjes nog dan was ze thuis. Thuis? Vito was haar thuis. Ze hield hem vast. Geen moment liet ze hem los. Ze had hem gevonden, nu wilde ze hem nooit meer kwijt.

In een wegrestaurant dronken ze wat en rookten er een sigaret. Vito stak hem voor haar op, zoals hij altijd deed.

Martina was zich van elke handeling terdege bewust.

Ze reden weer verder. Hun scheiding kwam steeds dichterbij. Misschien nog een uurtje. Verdriet welde op. “Straks zie ik je niet meer,” zei ze met een stem vol emotie.”

“Ja,” Hij wachtte even, “maar ik verwacht je morgen op de zaak.” Het was bedoeld als een opkikkertje.

“Oh, Vito!” riep ze uit. De tranen kwamen. Emoties kwamen los. Ze boog zich naar hem toe en trok hem naar haar toe. “Vito, O Vito.” Maar met dat ze hem naar zich toetrok, ging de auto met een ruk naar rechts. En naast hen kwam net een vrachtauto.

De politie verklaarde later dat ze geen schijn van kans hebben gehad. Door de hoge snelheid en het enorme gewicht van de vrachtauto had de personenauto geen kans.

Een abrupt einde van een liefde die eigenlijk niet had gemogen. Voor altijd zal het huis met het zwembad leegblijven en de liefde zal niet meer bedreven worden in dat kleine huisje boven de boulevard. Anton zal alleen verder moeten. Hij begreep niet waarom zijn vrouw in de Ardennen was, maar deze en andere vragen zullen nooit beantwoord worden.

Een wreed einde aan wat zo mooi had kunnen zijn.

(Einde)

Vraagje: Is er een vrouw die het ziet zitten om met mij een verhaal te schrijven? Ik sta open voor heel veel categorieën. Mail me. Op mijn profiel pagina staat mijn email adres. Ik zou het erg leuk vinden als je zou reageren. Johnnie.