Ik kijk uit het raam terwijl buiten alles aan mij voorbij raast.
Ik zit in de trein op weg naar jou.Onze eerste ontmoeting.Eindelijk.Ik ben nerveus maar ook waanzinnig opgewonden.
Ik heb jou ontmoet via een chat, lang geleden eigenlijk al. Er was vanaf het begin af aan al een klik.
Jij sprak mij daar aan op een manier wat mij enorm intrigeerde.
Dit overkomt me eigenlijk maar zelden.De meesten spreken me aan met slechte of standaard openingszinnen.
Ik ben erg gevoelig voor woorden.Woorden kunnen mij al enorm intrigeren,opwinden,in de mood brengen of juist doen afhaken.
Jij kwam dominant over maar niet té.Je was ook niet pusherig en je liet mij naar je toekomen.En dat deed ik maar al te graag,keer op keer.Ik merkte dat ik steeds vaker verlangde naar het contact naar jou.
Ik keek ernaar uit wanneer het weer avond was en ik jou weer zou spreken op de chat.
Ik vond het heerlijk jou dan te teasen en jij ging daar dan zo heerlijk dominant op in.
Een hele lange tijd ging dat zo door totdat ik merkte dat ik meer wilde dan je alleen op afstand.
Ik verlangde ernaar je in real life te zien,je te voelen,je te pleasen.
Jij had mij inmiddels al meerdere keren gezien op foto's die ik je af en toe stuurde maar jij bleef liever anoniem,deels ook vanwege je werk,wat ik begreep.
We respecteerde elkaars thuissituatie aangezien we ongeveer in hetzelfde schuitje zaten.We waren allebei gebonden.
Uiteindelijk kwam het moment dat we besloten via Skype contact te hebben,dat praatte immers gemakkelijker.
Je wilde jezelf op een gegeven moment zelfs kort aan mij laten zie door middel van beeldbellen.
Ik besloot na enige tijd de spits af te bijten en jou te vragen hoe jij dacht over in real life daten.
In eerste instantie liet jij duidelijk weten dat jij dat nooit zou doen.Ik respecteerde dat maar vond het wel erg jammer.
Dus we bleven verder op deze manier contact houden,op afstand.
Toch kon ik het soms niet laten jou uit te dagen voor een in real life date.
Jij wuifde dat iedere keer een soort van weg en zei dan dat nooit zou gaan gebeuren.
Totdat het moment kwam dat jij er toch op in ging.Je liet doorschemeren dat jij mij ook wilde ervaren in real life.
Inwendig juichte ik.Ik zou je eindelijk in real life gaan ontmoeten maar voor het moment daar was ging daar ook nog enige tijd overheen,omdat er bij beide kanten niet altijd het juiste moment voor was om af te spreken,of er kwam plotseling iets tussen als we een afspraak hadden geprikt.
Maar nu is dat moment er.
Je zou me oppikken van het station hadden we afgesproken.

Ik schik op uit mijn gedachten als de trein vaart mindert en ik kijk op mijn horloge.
Ik ben op tijd.Zodadelijk ga ik je zien!Ik merk dat mijn handen ietwat klam zijn bij die gedachte.
Ik voel de zenuwen door mijn lijf gieren en tegelijkertijd ook de enorme opwinding.
Ik hoop dat ik de juiste keuze heb gemaakt qua kleding.
Het is vandaag heerlijk weer met een zeer aangename temperatuur
maar ik wilde op een eerste afspraak niet meteen uit de band springen dus ik heb gekozen voor een ietwat strakker rokje met panterprintje tot op mijn dijen,met daaronder een zwart kanten slipje.
Daarboven draag ik een rode bandeautop.Mijn hoge sandaletten maken mijn outfit compleet.Mijn lange haar heb ik vanwege de warmte nonchalant opgestoken.
De trein komt inmiddels tot stilstand.Meteen kom ik in beweging.
Ik sta op en pak mijn tas en loop richting de deuren.
Gelukkig is het niet zo druk in de trein.Ik heb er een hekel aan als mensen in de trein zowat tegen je aangeplakt staan.
De deuren springen open.Ik adem even diep voordat ik de trein uitstap.
Op het perron kijk ik zoekend om me heen of jou zie maar tussen al die mensen die inmiddels de trein zijn uitgestapt is dat haast onbegonnen werk,bovendien heb ik toen maar één keer een glimp van jou gezien.
Toch scannen mijn ogen de krioelende menigte af of ik misschien toch iets herkenbaars van jou zie.
Ik draai me om en dan zie ik je.Ik weet zeker dat jij het bent.
Je staat nonchalant geleund tegen bankje.Mijn blik ontmoet de jouwe en het lijkt alsof mijn hart even stilstaat.
Je ogen lijken mijn lichaam te verslinden.
Ik voel mijn lichaam tintelen en een rilling van genot gaat door mijn lichaam en komt samen in mijn kutje.
Het doet me kreunen terwijl ik even als versteend blijf staan.
“Kom op Sara” spreek ik mezelf moed in.Ik bijt even op mijn lip wanneer ik in beweging kom en jouw kant op loop.
Ik probeer zo zelfverzekerd mogelijk over te komen maar ik ben bang dat me dat niet erg lukt.
Mijn benen lijken wel van rubber.
Op armlengte afstand blijf ik voor je staan.
Voor ik ook maar iets uit kan brengen pak je mijn hand en trekt me mee door de menigte.
Ineens hou je stil waardoor ik bijna tegen je aanbotst.We zijn ontsnapt uit de menigte.
Draai je om" klinkt je stem bevelend.
Ik twijfel even en blijf je aankijken."Nu!" Meteen doe ik wat je van me vraagt.
“Staan blijven,niet omdraaien".Je komt achter me staan.
Ik voel je lichaam dicht tegen me aan.Ik meen zelfs jou harde pik te voelen tegen mijn kontje en ik merk dat mijn ademhaling versnelt.
"Daar ben je dan,sletje" hoor ik je stem in mijn oor fluisteren.Ik wil mijn mond openen om wat te zeggen maar dan voel ik je warme lippen tegen mijn hals.Ik kreun even door deze aanraking.Ik voel hoe je handen over mijn lichaam beginnen te glijden.Van mijn kontje over mijn rug en naar voren over mijn borsten.Aftastend,gekmakend.
Mijn tepels worden hard van opwinding.
Het kan me niets schelen als iemand ons nu zo zou zien staan.
Ik ben waanzinnig opgewonden en ik duw mijn kontje automatisch tegen de harde bult in je broek aan.
Slet" sist je stem in mijn oor.Je draait me ruw om.
Ik ontmoet jouw blik en wil mijn hoofd van je wegdraaien maar je hand grijpt mijn kin en draait mijn hoofd weer naar je toe zodat ik je wel aan moet kijken.Ik merk dat mijn slipje nat is.
"Je bent geil hé,sletje?" vraag je
Ik wil mijn ogen neerslaan maar je stem zegt: "Kijk me aan en geef antwoord!"
Ik doe wat je zegt en breng een zacht "ja"uit. Ik zie je zelfingenomen lach.
Je weet allang dat je mij schaamteloos opwindt.
Je doet een stap naar achter waardoor het contact met je lichaam wordt verbroken.
Ik zucht even teleurstellend en ik laat stiekem mijn ogen over je lichaam gaan.
Je bent iets groter dan mij.Je hebt een krachtige en zelfverzekerde uitstraling en mooie ogen.
Je ziet dat ik je bekijk."Bevalt het je wat je ziet?"klinkt het spottend.
Ik bloos bij deze woorden
"Kom mee,we gaan" zeg je abrupt.Je pakt mijn hand weer en trekt me mee het perron af.
Ik wil nog vragen waarheen maar ik besluit mijn mond te houden en het allemaal maar over me heen te laten komen...