Tijdens het eten verspreidde het gezelschap zich wat. Hans, Abe en ik stonden voornamelijk bij de barbecue, de dames bleven liever zitten en kletsen. En wij voorzagen ze van de nodige voedselwaren. “De mensheid is sinds de oertijd weinig veranderd”, grinnikte Abe. “De dames blijven in de grot en de heren…”

Margriet hoorde hem. “Er is wel degelijk wat veranderd, echtgenoot van me! In de oertijd gingen jullie mannen nog op jacht en haalden het eten met gevaar voor eigen leven. Nu zijn de stukken vlees al compleet klaar; jullie hoeven ze alleen nog maar te braden. De rest hebben de dames hier al voor jullie gedaan!”

Ze keek waarschuwend. “En jullie zorgen maar dat het te eten is, anders wordt het een heel onrustige nacht, in ieder geval voor jou, Abe Amelink!” “Oh, dat belooft wat, Pa…” grinnikte Hans. Abe zuchtte demonstratief, draaide zich naar Margriet om en zei klaaglijk: “Nee schat, niet weer hé?” Alle dames schoten in de lach en ik zei: “Ik heb medelijden met je, Abe. Héél even…” Hij liep met een vol bord vlees richting dames en ging erbij zitten.

Hans en ik gooiden een nieuwe lading op de barbecue. “Biertje, Hans?” Hij knikte. “Lekker, man.” Ik liep richting koelkast en Lovely drentelde achter me aan. Even haalde ik haar aan en de hond kwispelde en drong zich tegen me aan. “Brave hond, Lovely…”

Toen realiseerde ik me dat de honden waarschijnlijk wel gegeten hadden, maar dat er niets te drinken voor hen stond. Ik pakte een grote metalen schaal, vulde die met water en zette die bij hun kleedje. Bowy begon meteen te slobberen, maar na twee slokjes hield Lovely het voor gezien.

“Margriet… drinken Chowchows zo weinig?” Ze schudde haar hoofd. “Lovely drinkt alleen water met twee druppels melk er in. ‘Gewoon water’ is niet aan mevrouw besteed. Dus zet er een bak naast, doe daar twee druppels melk in en vul ‘m verder met water. Moet je eens opletten…” Ik volgde haar aanwijzingen en toen ik de bak neerzette begon Lovely als een malle te drinken.

“Zozo… mevrouw had dorst. Kom je zo te kort aan de andere kant van het dorp, mooie hond?” Margriet knikte. “In feite wel Rick… Ik heb haar vandaag geen ‘apart’ water gegeven om te kijken of ze dan ook gewoon water drinkt. Maar mevrouw is blijkbaar wel heel erg bijzonder kieskeurig. Enfin, die twee druppels melk doen ons ook de das niet om, denk ik.”

Ma keek zuinig. “Nou, Margriet… Ik weet niet of we dat hier kunnen opbrengen, hoor. Dat is nogal wat!” De rest lachte haar uit. “Ma, je bent een ‘knieperd’, zoals ze in de Achterhoek zeggen”, zei Annet. “Weet je wat: als jij die paar druppels niet kan betalen, gaan Gon en ik wel een avondje extra overwerken.” Ik keek ernstig. “Nóg een avond extra overwerken? Dames, houden jullie jezelf een beetje in de gaten? Ik wil geen zussen met een burn-out, hoor!”

Margriet, Abe en Hans keken vragend en Ma legde uit dat de dames, om de kosten van de naamsverandering te financieren, een paar avonden gingen overwerken in de club. Margriet knikte waarderend. “Da’s lief van jullie, meiden…” Gon giebelde. “Ach Margriet, is ook een stukje eigenbelang. Wie weet komen we op zo’n avond een rijke vent met een mega-jacht tegen, die we aan de haak slaan. Scenario ‘Pretty Woman’, zeg maar. In tegenstelling tot sommige anderen lukt ons dat wel…” Ze knipoogde naar Ma.

“Hé dochtertje, zit jij je moeder een beetje te sarren? Voor de duidelijkheid: IK heb de boot afgehouden bij die speklap, onthoudt dat goed!” Haar ogen schoten vuur en An, Gon, Cora en ik lachten haar uit. De rest van het gezelschap keek vragend en Ma vertelde het verhaal van de docent die haar een nachtje extra op zijn jacht wilde houden. Ze besloot met: “Speklappen horen op de barbecue. Niet in mijn bed.”

“Als ik die foto’s van die vent zo zag Ma, gaat dat met deze barbecue niet lukken. Die gaat meteen door z'n pootjes heen.” “Precies, Rickie. En mijn bed waarschijnlijk ook, en daar heb ik géén zin in!”

Al plagend en kletsend ging het vlees er vrij vlot in. Maar het bleek dat we zoals gewoonlijk weer veel te veel hadden. Om negen uur waren de schalen vlees half leeg en beide salades pasten nu op één schaal. En wij waren verzadigd, op Hans na. Die gooide nog vrolijk een stel hamburgers op het rooster. “Hé broertje… Dat moet je er morgen allemaal weer afgamen hoor!” Cora keek waarschuwend. “Niet zeuren, zus. Ma houdt me wel in conditie, denk ik.”

Margriet sputterde. “Wat Gien zei over een speklap, geldt ook voor mij, zoontje! Denk eraan!” Tijdens dit plaagspelletje ging de huistelefoon en liep Ma naar binnen. “Excuseer me even, mensen…” Ze bleef vrij lang weg, dus ik ging maar even achter haar aan om te horen wat er loos was.

“Nee joh! Dat is geen enkel probleem! Het is hier gezellig en we zijn nog aan het bakken. En er is nog genoeg. Gewoon komen! Gezellig!” Ik keek vragend naar Ma, maar die glimlachte alleen maar. “Nou, dan zien we je over een kwartiertje wel. Je hebt het adres? Mooi. Oprit oprijden, dan horen wij het vanzelf. Tot zo!” Ze hing op.

“Nog meer gasten, Ma?” Ze knikte met een geheimzinnige glimlach. “Ja. En buiten zal ik vertellen wie.” Ze liep het terras op. “Lieve mensen, over een kwartiertje schuift er nóg iemand aan. En die zal wel honger hebben, denk ik. Tenminste: samen met hem heb ik in Amerika een brood-dieet gevolgd. Is ook een paar kilo kwijt.” Brood-dieet? Oh, wacht… Hoe heette die vent ook alweer…

An was sneller dan ik. “Aha… De geheimzinnige Henk komt mee-eten? Nou, dan kunnen we die eens uithoren…” “Jullie horen niemand uit, bitches!” Ma draaide zich naar de familie Amelink. “Een van mijn mede-cursisten, Henk Klok. Werkt bij ASML en samen met hem besloot ik om in Amerika de warme hap over te slaan, om te voorkomen dat we binnen twee weken dertig kilo zouden aankomen. Leuke vent. Hij was in de buurt, zei hij en vroeg of hij langs mocht komen.” Ze keek waarschuwend naar de tweeling en naar mij. “En jullie gedragen je, anders slapen jullie in de schuur vannacht!”

Hans grijnsde. “In mijn bed is ook wel plek, hoor dames… Ik schuif wel een stukje op. Ben de beroerdste niet.” Gonnie lachte lief. “Oh heerlijk, zo’n galante kerel in de buurt. Dank je wel, Hans. Ma, we gaan los vanavond! Henk zal niet weten wat hij hoort…” Ma liep naar haar toe en dreigde met een vleesvork.

“Pas jij een beetje op, dochterlief? Of ik leg dit ding een aantal minuten op de barbecue en ga daarna je billetjes ermee bewerken!” Ze draaide zich om. “Mensen, één verzoek: Ja, Henk is een leuke vent, maar weet niets van onze manier van ‘samenleven’. En dat wil ik graag zo houden, want zo goed ken ik ‘m nou ook weer niet. Dus hierbij het verzoek om als hij er is geen toespelingen op onze levenswijze te maken. Ik wil hem graag vaker zien zónder meteen een pioenroos te imiteren.”

Ze meende het. Margriet en Abe knikten. “Wij houden onze kinderschaar wel in toom, Gien. Als jij hetzelfde doet bij de jouwe, is er niks aan de hand.” Gonnie keek ma aan. “Ma… Als je ‘m écht zo leuk vindt… Ga ervoor.” Annet knikte en ik ook. Ma keek ons aan en glimlachte. “Jullie zijn lief. Maar mag ik eerst even de kat uit de boom kijken?”

“Doe de kater maar, Ma.” Gonnie keek plagend. Ma maakte een dreigende beweging. “Tutje! Hans… Kan jij nog wat vlees op het rooster leggen? Henk zei dat hij wel trek had.” “Wat voor vlees, Ma? Want om nou meteen met een worstje te beginnen staat zo suggestief…” Annet weer. Het hele gezelschap schoot in de lach en Ma zuchtte diep.

“Ik ga hem maar bellen en zeggen dat hij rechtsomkeert moet maken. Omdat mijn dochters in een recalcitrante bui zijn.” An liep op haar af en omhelsde haar. “We zullen ons gedragen, schat. Henk zal vanavond niet gillend op de vlucht slaan. Tenzij dat Cora met judo begint… Daar heb ik niets over te zeggen.” Cora knipoogde. “Ik doe niks met judo, hoor. Tenzij dat meneer Henk met z’n handen ergens aan zit waar hij niet aan mag zitten.”

Ze giechelde en ik sloeg een arm om haar heen. “Fijn dat je over de maagdelijkheid van mijn moeder en zusjes waakt, liefje.” Margriet kuchte nadrukkelijk. “Rick… er is ooit, zo'n tweeduizend jaar geleden, maar één moeder geweest die nog maagd was toen haar eerste Kind geboren werd. Maria heette ze. Dus technisch gezien is het bewaken van de maagdelijkheid van je moeder wat problematisch. En van je zussen… Volgens mij zijn die dat stadium ook al een tijdje voorbij, of niet, meiden?” Annet glimlachte breed, evenals Gonnie.

“Beste Margriet. Weliswaar simuleren wij soms dat we onschuldige wichten van achttien zijn, die rechtstreeks uit de schoolbanken van een strenge kostschool komen, maar ik denk niet dat onze gasten in de veronderstelling zijn dat wij nog maagd zijn. Doen ze dat wel, dan zijn het een stel enorme sukkels. En dat is het laatste wat ik er over zeg; binnen nu en een paar minuten staat vriend Henk hier en dan moet ik dat imago wél staande houden.”

Hans bromde droogjes: “Iets ‘staande houden’ daar zijn wij mannen dan weer beter in, Annet…”

We gierden het uit van het lachen en zowel Ma als Margriet hieven hun vinger naar hem op. “Pas op jij!” Hij knipoogde naar mij. Annet liep op hem af. “Je bent een mooie vent, Hans. Heerlijk, die droge humor. Daar hou ik wel van.”

Ze gaf hem een zoen en keek daarna het gezelschap rond. “Oké mensen… Dit was de laatste toespeling. Vanaf nu en tot nader order zijn wij de gezusters Agnieta en Godewina; de vleesgeworden deugdzaamheid van Born.”

“En wat voor vlees…” bromde Abe, wat hem op een pets van Margriet kwam te staan. “Hé jij! Buiten honger krijgen, maar thuis komen eten, mannetje!” Hij keek Margriet aan. “Met jou in de buurt heb ik geen zin om ergens anders honger te krijgen, schoonheid.” Margriet keek zelfverzekerd. “Mooi. Is dat ook geregeld…”

De zoemer van de bewegingssensor maakte een paar minuten later een einde aan alle grappen. “Oké mensen, daar zal Henk zijn. Gedraag je.” Ma keek waarschuwend en liep de hoek van het huis om. En kwam even later terug met de man die we op de foto’s van Ma hadden gezien. Gemiddelde lengte, onopvallend gezicht, spijkerbroek en een casual overhemd… Niet iemand die je meteen zou onthouden.

“Mensen, dit is Henk Klok, mijn mede-cursist en brood-dieet-mattie. Henk: dát zijn mijn dochters Annet en Gonnie, mijn zoon Rick en z’n vriendin Cora, Abe en Margriet, de ouders van Cora en Hans, broer van Cora.” Hij ging ons langs en gaf een hand. Dichtbij gekomen was er tóch een opvallend kenmerk: zijn ogen. Grijsblauw en het leek of dwars door je heen keek. Niet dreigend of zo, maar wel héél opvallend.

Toen hij ging zitten, naast Ma, kreeg hij meteen een bord vlees in handen gedrukt van Hans. “Dank je wel, Hans. Gien, ik weet niet wat je verteld hebt over onze weken zonder warme hap, maar het is niet zo dat ik compleet verhongerd ben, hoor.”

Annet giechelde. “We hoorden dat jullie in twee weken tijd twee kilo kwijt waren. We vonden dat nogal een prestatie in Amerika…” Ik vulde aan: “Wat wil je drinken? Een groot glas cola misschien?” Hij keek me aan. “Sinds een paar weken ben ik allergisch voor cola. Heb je Radler 0.0? Doe me daar maar een glas van.”

Henk bleek een lekker gevoel voor humor te hebben; binnen een paar minuten had hij al een paar rake opmerkingen gemaakt.

Toen er even een stilte viel, draaide hij zich naar Cora en mij. “En jullie zijn dus de oorzaak van dit etentje? Hebben jullie goed gefikst, waarvoor dank. Anders had ik m’n heil moeten zoeken bij een broodje niet-zo-gezond bij een tankstation. Want de McDrive of de KFC mijd ik sinds een paar weken als de pest.”

Hans keek gemeen. “Er liggen nog een paar hamburgers naast de barbecue… Kan ik zó voor je bakken, hoor. En mayo, ketchup, chemische kaas, en een schijfje verlepte augurk hebben ze hier ook wel, denk ik…”

Henk trok een smerig gezicht. “No thank you. Dit biefstukje vind ik prima en die karbonade gaat er ook wel in, denk ik. Dan nog wat sla en stokbrood, dan kan ik er wel weer even tegen, op weg naar huis.”

Cora keek nieuwsgierig. “Waar woon je dan, Henk?” “Eindhoven. Lekker dicht bij m’n werk. Ik kan elke dag op de fiets, heerlijk. Maar vandaag had ik een bespreking bij een klant in Maastricht, en die liep nogal uit. Vandaar dat ik Gien belde of ik hier even kon bijtanken. Niet wetende dat ik midden in een uitgebreide barbecue met potentiële schoonfamilie zou belanden.” Hij zweeg even. “Of ben ik nu te prematuur?”

Cora giebelde. “Ik ben niet zwanger hoor, dus van ‘prematuur’ kan geen sprake zijn…” Margriet snauwde: “Cóór! Gedraag je! Sorry Henk, maar onze dochter is soms nogal een flapuit.” “Sóms?” zei ik vragend, wat me een stomp op mijn schouder opleverde. “Mondje dicht, Rickie of je ligt weer eens op de grond met je arm in de knoop.”

Ik wees. “Judo. Mevrouw is daar best goed in. En wie is weer het lijdend voorwerp? Jawel…” Henk grinnikte. “Als ik je moet helpen met een knokpartijtje: zeg het maar. Ik deed tot een paar jaar geleden nogal fanatiek aan Taekwando. Werkt ook goed.”

“Als jij je energie nou eens zou besteden aan het opeten van een paar mooie stukjes vlees… Dat zou het verblijf in deze tuin een stuk aangenamer maken!” Ma keek waarschuwend en Henk grinnikte. “Hé Gien, zo heb ik je al eens eerder zien kijken. En degene naar wie je keek werd er niet gelukkig van!”

Ma snoof. “Ik zou ook niet gelukkig zijn geworden als ik op zijn voorstel was ingegaan, vriend…” Ze keek ons aan. “Die docent in Amerika met z’n mega-jacht. Spekrol…” Henk bleef lachen. “We hebben er in ieder geval een leuke avond aan overgehouden.”

Hij draaide zich naar de rest om. “Gien had een aanbod gekregen om op het jacht van een docent te overnachten, maar had dat vriendelijk maar zeer beslist afgewezen. Dus ’s middags rond vijf uur gingen we van boord, zonder gegeten te hebben. En we hadden allebei behoorlijk honger. Vanuit ons hotel zijn we toen de stad ingelopen en kwamen we een voor Amerikaanse begrippen nogal alternatief eettentje tegen. Op een uithangbord de tekst: “We do not serve ketchup!” En Gien trok me mee naar binnen.

Bleek een vegetarische tent te zijn. Uiteindelijk heerlijk gegeten daar! Bijzonder goed op smaak, weinig zout, heel veel groenten, geen ketchup of French fries en als dessert een heerlijke fruitmix. Een verademing! Helaas was het dusdanig ver van onze studiefaciliteit dat lunchen daar geen optie was. En de muziek was ook prima: ze draaiden muziek uit de jaren ’90… voor ons beiden jeugdsentiment.”

Ma giechelde. “Ja… We hebben elkaar tijdens die muziek wat zaken uit onze jeugd opgebiecht. Zo van ‘Tijdens dit nummer kreeg ik m’n eerste zoentje en zo…’ Vreselijk gelachen!” Ze stond op. “Wil jij nog iets drinken, Henk?”

“Geef me maar een glas koud water, Gien. Smaakt ook prima bij dit eten.” Ze liep naar de keuken. Ik zei: “Waarom is het voor ons ‘zelfbediening’ en gaat mevrouw de gastvrouw voor jou in de benen? Ik vind het oneerlijk verdeeld!” Henk likte zijn vingers af. “Misschien omdat ze niet wil dat ik met m’n vette karbonadevingers haar ongetwijfeld smetteloze keuken verontreinig?” Annet giechelde. “Vast. Laten we daar maar op houden…” Ik zag haar knipogen naar Gon. Ma kwam terug met een glas water. “Zo. Alsjeblieft. Borns kraanwater met een ijsbergje. Smaakt beter dan in Eindhoven, denk ik.”

Ze keek onderzoekend rond. “En wat is hier allemaal gezegd toen ik weg was? An, jij zit vreselijk geniepig te lachen! Vertel!” “Rick vroeg zich af waarom jij voor Henk wél, maar voor de anderen niet in de benen kwam, Ma…” Ze zuchtte. “Dat is heel simpel: de koelbox met drank staat hier. Kan hij bijna zittend bij. De kraan niet. En als goede gastvrouw… Maar ja, dat begrip kennen jullie nog niet, hé tutjes?”

Ik had moeite om mijn gezicht in de plooi te houden en Cora had het ook moeilijk. Gonnie keek Ma recht aan en die werd een beetje rood. “Ja, dat is een totaal nieuw begrip voor ons, Ma… Nietwaar zussie?” Annet verslikte zich, stond op en rende de keuken in. Toen ze terugkwam zei ze: “Sorry… een stukje paprika nam de verkeerde afslag in m’n keel.”

Zo zaten we nog wat te geinen, totdat Henk opstond. “Gien, het is heel gezellig om met jouw gezin en vrienden kennis te maken, maar ik ga richting huis. Het is een lange dag geweest; als ik nu niet ga rijden eindig ik in de vangrail of tegen een boom.”

Ma keek hem aan. “Een andere optie is: niet gaan rijden, Henk. We hebben hier een ruime kelder, lekker koel. Daar staat een logeerbed. Mag je gebruik van maken, als je wilt. Dan kun je morgenochtend samen met ons rustig ontbijten en dan naar huis gaan. En als je dat niet wilt: ook prima, maar dan maak ik voor vertrek eerst een bak sterke koffie. Anders ga je niet de weg op.”

Hij dacht even na. “Van dat aanbod met dat bed maak ik dan graag gebruik. Het was een lange dag. En die kop koffie komt morgen dan wel. Lief van je.” Zag ik het nou goed of bloosde Ma een beetje? “Voor een mede-cursist moet je wat over hebben. En omdat je nu toch niet gaat rijden: wil je wat anders drinken dan Borns kraanwater?” Hij knikte. “Ik zie een mooie rode wijn op tafel staan… Die lijkt me wel lekker.”

Ma ging demonstratief zitten. “Mooi. Dáár staan de glazen, daar de fles; help yourself.” Ze gniffelde. “Anders vinden mijn kinderen er wat van.” Henk lachte. “Ik heb medelijden met je.” Hij bleek een gezellige vent te zijn. In ieder geval geen prototype ICT-nerd. Had aardig wat van de wereld gezien en, zoals hij zelf zei: “Ik ben blij met m’n werk bij ASML. Afwisselend: de ene week achter je beeldscherm zitten en ontwerpen, de andere week bij klanten, soms wat cursussen geven en regelmatig zelf op cursus. En dan ontmoet je best leuke mensen…” Hij grinnikte naar Ma.

“Ja. Die vervolgens een gastcollege krijgen over de geschiedenis van de USA in de burgeroorlog. Terwijl een aantal andere cursisten kotsend over de verschansing hangen bij windkracht 7 in de Chesapeake Bay. Leuke ambiance voor een gastcollege geschiedenis, meneer Klok!” Hij grijnsde. “Je moet toch iets doen om een charmante cursusgenote te imponeren? Geschiedenis is een hobby van me en zeebenen heb ik gelukkig ook; na een paar maanden aan boord van een fregat van de Koninklijke Marine krijg je die wel… Vergeleken daarmee, inclusief een paar stormen op de Atlantic en de Noordzee lag dat jacht mega-stabiel in het water.”

Hij lachte weer. “Maar ik hoorde van de schipper dat de vin-stabilisatoren behoorlijk hard moesten werken tijdens dat tochtje… Als hij ze had uitgeschakeld hadden we een echte ‘rough ride’ gehad. Jij hebt in ieder geval niet staan kotsen aan boord, Gien. Complimenten.” Ma lachte liefjes. “Oh, jawel hoor… Maar dat deed ik pas toen we al weer in de haven waren en vriend Speklap me vroeg of ik een nachtje langer wilde blijven. Maar goed, daar was jij niet bij.”

Even fronste Henk zijn wenkbrauwen en meteen vielen me zijn ogen op: Net keken die nog vriendelijk en lachend, na de opmerking van Ma keken ze héél even uiterst dreigend. “Ja dat vertelde je… Goed dat je het niet gedaan hebt.” Z’n gezicht was alweer ontspannen en hij kletste even later verder met Hans.

“Rick… Kun je even meehelpen dit spul op te ruimen?” An en Gon wenkten me en even later stonden we in de keuken de afwasmachine in te ruimen. “Die Henk is geen vent die je tegen je moet hebben”, zei Annet zachtjes. “Viel mij ook al op zus. Zag je zijn ogen toen ma vertelde over het voorstel van die spekrol? Een plasmasnijder was er niks bij…” Gien knikte. “Ik zag het ook. Maar het lijkt me wel een leuke vent. Wie weet…” “Laat Ma dat lekker zelf uitvogelen, dames. Kan ze prima, denk ik. Ze is er nuchter genoeg voor.” Ik sloot de machine.

“Kom, terug naar buiten en verder gaan met de personificatie van de onschuldige kostschoolmeisjes. Doen jullie tot nu toe prima.” Een dubbele giebel was de reactie en we liepen naar buiten. Het gezelschap liep ondertussen door de tuin, terwijl Ma wat uitleg gaf over planten en struiken. Ik sloeg mijn arm om Cora heen. “Hé knappe dame… Heb jij het een beetje naar je zin?” Ze keek me aan en knikte. “Gezellig.”

Ze dempte haar stem. “Maar ik wil nog even met je het bos in. Even samen.” Ik knikte en liepen het paadje naar het bos in, Bowy en Lovely achter ons aan. Annet zag ons gaan en knipoogde.

Even later zei Cora: “Binnenkort kan je weer hartjes in het gras maaien, Rick. Maar nu met andere letters. Een G en een H, denk ik.” Ik keek haar aan en ze knikte. “Ja. Die Henk is zwaar verkikkerd op Gien en zij ziet ook wel wat in hem.” Ik keek vragend. “En waaruit denk je dat af te leiden, schoonheid?”

Ze keek serieus. “Bij Henk is dat simpel; hij laat je moeder geen seconde uit het oog. En Gien is ook wat losser dan normaal. En als je het zeker wilt weten: vraag het op een onbewaakt moment maar aan je preutse zusjes Agnieta en Godewina. Die hebben er ook we kijk op, denk ik.”

Ik grinnikte. “Mijn preutse zusjes… Hahaha! Ik zal het ze zeggen.” Cora keek me aan. “Die twee hebben net, héél subtiel, een klein showtje opgevoerd voor vriend Henk. Spelen met hun schoentjes, langzaam hun benen over elkaar slaan, met hun handen in hun haren prutsen… En hij keurde ze geen blik waardig, keek alleen maar naar Gien. Hans zat naast Henk, die kreeg het wat moeilijk van jouw zussen. Want hij zag het wel, en heeft er van genoten, geloof ik.” Ze giechelde weer. “Kom, we gaan terug. Anders stelt Margriet een zoek-expeditie samen om te kijken waar haar lieve dochtertje is.”

Ze zoende me weer. Bowy en Lovely maakte het weinig uit: die hadden ondertussen gepoept en geplast en waren tevreden. Eenmaal weer in de tuin zei Ma: “Zijn jullie er weer? Ik miste jullie al, jongelui.” “Verdorie Ma… Kan een verliefd paartje zich niet even een paar minuutjes terugtrekken en genieten van wat privacy? We hadden beveiliging bij ons, hoor.” Ik wees op beide honden, die naast ons lagen.

Annet schoot in de lach. “Nou, als dat jullie beveiliging is… Bowy is zo corrupt als wat. Die kijkt nergens meer naar als hij brokken ziet. Hoe het met Lovely zit weet ik niet, maar…” Cora onderbrak haar. “Ik zou maar niets in je hoofd halen, An. Bowy mag een hele lieve hond lijken en dat is hij ook, maar recent was er een ex-vrachtwagenchauffeur die lelijk tegen me deed, en die heeft Bowy’s tanden van héél dichtbij mogen bekijken. En ik denk dat als je Rick kwaad wil doen, dat Lovely haar naam compleet vergeten is en in je rokje hangt…” Ze giebelde. “En anders ik wel, alleen dan niet in je rokje, maar ergens anders waar het bijzonder veel pijn doet, zuster Agnieta!” De laatste woorden kwamen er vinnig uit.

Hans grijnsde gemeen. “Lijkt me wel een leuk idee, An, als jij Rick eens een mep wil verkopen. Wil ik wel eens zien…” Gon keek hem aan. “Jaja… Een hond hangend aan het rokje van mijn lieve zus… In de hoop dat het rokje scheurt zeker? Vunzig mannetje!”

Margriet greep in. “Voordat jullie nog verder gaan: Abe, Hans en ik gaan de andere zijde van Born eens bekijken. Er wachten daar nog een aantal honden op ons, die we nog even moeten verzorgen. Margriet, Gon, An en Rick: dank voor de gastvrijheid en het lekkere eten! Henk: leuk je te leren kennen en slaap lekker in de kelder.” Hij grinnikte. “Zal wel lukken. Als ik ga liggen, waar dan ook, slaap ik binnen een minuut, denk ik.” Even later reed de Panda van Margriet de oprit af. “Ik hoorde jou net suggereren dat je best wel moe was, Henk… Zal ik je even wegwijs maken? Dan ruimen de dames en de heer hier het terras even op, en gaan we lekker slapen. Het is ondertussen bijna twaalf uur: bedtijd.” Ze liepen naar binnen en we hoorden hen naar beneden gaan, de kelder in.

An en Gon keken ons aan en wezen richting kelder. “Die is goedgekeurd”, zei Gon beslist. “Keurde ons geen blik waardig, maar keek naar Ma.” Cora gniffelde. “Jullie zaten een mooi showtje op te voeren, tutjes. Hans heeft er in ieder geval van genoten…” De zussen keken elkaar aan en schoten in de lach. “Dat dachten we al. Die slaapt vannacht waarschijnlijk héél lekker…” Cora keek gespeeld boos. “Schamen jullie je niet? Mijn lieve broer zitten te verleiden met jullie ‘oldest trick from the book’…” Ze kreeg twee knipogen retour, want we hoorden Ma en Henk weer naar boven komen. Ma zei: “Ga maar even lekker douchen, maar hou er rekening mee dat we over een kwartier op de deur staan te bonken waarom je nog niet onder de douche uit bent!” Hij lachte. “Lijkt me wel interessant… Dames, neem gerust nog een drankje; het kan wel even duren.”

“Schiet op vent! Ga douchen!” Ma maakte een dreigend gebaar en Henk schoot de trap op. We gingen nog even buiten zitten en Ma streelde de honden. “Moeten die nog uitgelaten worden, Cora?” Die schudde het hoofd. “Nee. Hebben net in het bos alles gedaan wat ze moesten doen. Die zijn helemaal voorzien.” Gonnie legde haar arm om Gien heen. “Ma…” Gien keek op. “Morgen, schat. Nu niet, oké?” We knikten. Ma wilde duidelijk geen risico lopen dat Henk iets zou horen. Na een aantal minuten kwam Henk de trap af. “Dames… en heer: de douche staat ter uwer beschikking; ik daal af naar een heerlijk koele kelder. Hoe laat staan jullie meestal op?” “Cora en ik rond zeven uur. Dan moeten deze twee hondjes er uit.” “Geef mij dan ook een gil, dan sta ik ook op. Even lekker wandelen op de vroege morgen.” We knikten. “Gien, dames en heer… Dank voor deze gastvrijheid en gezelligheid. Ik ga nu lekker slapen. Welterusten allemaal.” “Slaap lekker, Henk…”

Hij verdween in de kelder, wij sloten de boel af en gingen toen ook naar onze slaapkamers. Met de deur dicht trok ik Cora tegen me aan. “Hé leuke dame… Ik hoop niet dat je het erg vind, maar vanavond heb ik niet zo’n trek in leuke bedspelletjes. Ben een beetje moe.” Ze giebelde. “Ik voel het. Of beter gezegd: ik voel niets.” Cora keek me aan en gaf me een zachte zoen. “Geeft niet. Ik denk dat ik ook als een blok in slaap val, Rickie. Lekker tegen jou aan.” Tien minuten en een paar intensieve zoentjes later lagen we in bed, Cora achter mij en dicht tegen me aan. “Heerlijk… Welterusten Rick” was het laatste wat ik hoorde.