Onderstaande brief kreeg ik van een buitenlandse vriend. Hij kon me de authenticiteit ervan verzekeren omdat de ‘Maria’ aan wie de brief geadresseerd is, zijn tante is. Of beter was. Hij heeft de brief in haar nalatenschap teruggevonden. De gebeurtenissen hebben zich dus niet hier en ook niet nu afgespeeld. Maar eigenlijk doet dat er niet toe. De emoties en de conflicten zijn herkenbaar. Ik heb de brief uit het Spaans laten vertalen. Nog steeds twijfel ik of ik er goed aan doe hem te publiceren. Is hij niet té persoonlijk en té privé? Nu u deze zinnen leest, is het natuurlijk te laat. Wat me vooral dwars zit, is dat deze brief niet zomaar een brief is. Het is een afscheidsbrief. Een ultieme afscheidsbrief. De rauwe kreet van een verloren ziel die het gevecht met haar lichaam vol verboden passie niet kon winnen. Dat de verschroeiende zon en het hete zuiderse bloed een doorslaggevende rol gespeeld hebben, zoals mijn vriend beweert, durf ik niet zomaar te onderschrijven. Ik denk dat het verschil in leeftijd, een onvervulde kinderwens en eenzaamheid even belangrijke factoren zijn geweest. Maar misschien was het Maria die gelijk had? Zij beweerde volgens haar neef tot aan haar dood, die waarschijnlijk het gevolg was van haar immense verdriet over de gebeurtenissen, dat het kwade oog op haar meesteres Fedra gevallen was. Fedra had onmogelijk aan haar noodlot kunnen ontkomen. Misschien. Het is gelukkig niet aan mij om haar te veroordelen of vergeving te schenken. Maar gevochten tegen haar ondergang heeft ze tot op het laatst. Misschien rechtvaardigt dat de publicatie van haar brief alsnog.

‘Liefste Maria,

hoe graag zou ik je in mijn armen nemen terwijl je dit nu leest! Hoe graag zou ik je tegen mijn borsten aandrukken, je haren strelen en je verdriet troosten! Want hoe vaak heb jij dat niet bij mij gedaan? Hoe vaak heb ik niet in jouw armen gelegen en jouw hand over mijn hoofd voelen strelen? Wie anders dan jij was mijn toevlucht in deze verschrikkelijke periode, waarin ik heb mogen voelen hoe de hemel voor me openging, me deed zweven boven de wereld in een onaards geluk en dan mijn vleugels heeft gebroken en me met een verwoestende kracht tegen de grond heeft geworpen! Ik sta niet meer op, lieve Maria. Ik kan het niet meer. Ik heb de kracht niet meer. Ik wil alleen maar verdwijnen. Niet langer in het licht van de zon rondlopen. Nooit nog een blik werpen op de blauwe hemel die nu ondraaglijk leeg is. Zwarte aarde over me heen. Niet meer bestaan. Mijn laatste woorden zijn voor jou, mijn liefste vriendin. Ik wil me voor die woorden niet verontschuldigen. Ik zoek geen uitvluchten meer. Geen omfloerste taal. Ik wil zeggen wat ik voel. Ik wil de kwelling en de pijn laten spreken. Maar ook de omwinding en de lust. Ik wil alles opnieuw meemaken. Een laatste keer.

Je hebt wellicht veel, misschien wel alles begrepen. Er is niemand die me zo goed kent als jij. Er is niemand die ik zo vertrouw als jij. Daarom wil ik dat jij, ten minste jij, alles weet. Je mag me veroordelen. Dat doe ik zelf ook. Maar ik wil dat je alles weet. Ik wil dat je mijn passie en mijn pijn kent. Ik wil dat je iets begrijpt van wat ik het voorbije jaar heb meegemaakt. Misschien vergeef je me dan? Vergeef me alsjeblieft, Maria! Lieve, lieve Maria, vergeef me toch! Luister naar me en probeer me te vergeven.

Weet je wat me fataal is geworden? Het klinkt zo belachelijk banaal. Het zwembad! Dat wat ik in het begin zo fantastisch vond aan dit huis, heeft uiteindelijk mijn leven gebroken. Ik weet nog hoe gelukkig ik was toen Jorge deze villa kocht. Wat een ruimte! Wat een licht! En die tuin! En dan dat zwembad! Ik had het gevoel dat ik nooit meer op vakantie moest. Dat dit de plek was waar ik wilde zijn en wilde blijven. Hier kon ik mijn eigen tuin aanleggen zoals ik het wilde. Met de bomen, de struiken en de bloemen die ik koos. Hier kon ik genieten van de zon en de verfrissing in het water wanneer ik maar wilde. Voor een kind dat opgroeide met bijna niks was dit het aardse paradijs. Een perfecte tuin voor mij, Jorge en onze kinderen. Dat dacht ik toen, tien jaar geleden. Toen alles nog leek te kunnen. Maar het mooiste geschenk was jij, Maria. Jij kwam met de villa mee. Jij zat in het pakket. Omdat je gediend had onder de vorige eigenaar kende je deze plek op je duimpje. Zonder jou had ik me hier op dit grote domein nooit kunnen thuisvoelen. En dan heb ik het niet over al het praktische werk dat je voor mij gedaan hebt en over je onmisbare hulp bij de nieuwe inrichting, maar over je vriendschap en je diepe menselijkheid. Jij bent de moeder geweest die ik nooit had. Vergeet nooit hoe dankbaar ik je daarvoor ben. Jij was het licht en de warmte in mijn leven. Het zijn anderen geweest die me stuk hebben gemaakt. En ikzelf.

Ik heb je nooit in detail verteld hoe ik Jorge heb ontmoet. Het was op een bijeenkomst van lokale captains of industry waar ik met de catering hielp. Jorge had iets brutaals en onbeschofts. Hoe beleefd en voorkomend hij zich ook gedroeg, je voelde in hem ook steeds die andere kant. Zo was hij ook met sex. Snel en rauw. Vaak onverwacht. Ik zou liegen als ik zei dat het me niet opwond. Ik werd graag bij verrassing gepakt. Met die brutaliteit heeft hij me trouwens ook gekregen! De hele avond had ik zijn borende ogen op mijn tieten en mijn kont gevoeld. En het maakte me geil. En dat zag hij natuurlijk. Op een bepaald ogenblik moet hij me zijn gevolgd toen ik naar het toilet ging. Ik zag plots zijn gezicht achter me in de spiegel opduiken. Voordat ik.kon schreeuwen, duwde hij zijn hand tegen mijn mond en trok me in een toilet. Met zijn ene hand voor mijn mond en zijn andere als een klauw tussen mijn dijen, heeft hij me klaar gevingerd. Ik herinner me alsof het gisteren was hoe ik verstijfd was van angst en hoe die schrik langzaam overging in een dierlijk genot dat ik nu nog steeds niet precies kan beschrijven... Ik was volledig aan hem overgeleverd. Ik voelde dat zijn armen de kracht hadden om mij ter plekke dood te drukken. Maar het enige wat hij deed was zijn ene hand voor mijn lippen houden en met twee vingers van zijn andere hand voorzichtig in mijn kutje roeren… Ik heb staan schokken en trillen op mijn benen, terwijl het vocht langs mijn benen naar beneden liep... Daarna heb ik me door mijn knieën laten zakken, heb hem gepijpt en zijn lul tot de laatste druppel leeggezogen. Dan pas hebben we ons aan elkaar voorgesteld. Zo simpel. Lang heb ik gedacht dat het een romantische ontmoeting was.

Sinds die avond, nu meer dan twaalf jaar geleden, zijn we samen. Hij was toen net vijftig. Zijn kinderen hebben hem de scheiding nooit vergeven. Joaquin was vijf en Lucia dertien. Zij kozen resoluut voor hun moeder. Dat heb ik hen nooit kwalijk genomen. Wat hadden zij aan een del als mij die hun vader van hen gestolen had? Ik was vijfentwintig en had nog niet veel meegemaakt. Mijn talloze oppervlakkige avontuurtjes betekenden niks. Nu heb ik Jorge meegemaakt. Ik ga niet liegen of excuses zoeken. Ik heb er geen spijt van. Ik heb alles gekregen wat ik wilde en nog veel meer. Materieel gezien in elk geval. En rijkdom heb ik altijd heel belangrijk gevonden. Dat ik daarvoor vaak brutaliteit en vernedering moest incasseren, heb ik er bijgenomen.

Ik had gehoopt dat we met dit huis een nieuw leven hadden kunnen beginnen. Met een eigen gezinnetje. Hoe mooi zou dat geweest zijn, Maria? Ik heb je er zo vaak over verteld. Maar er kwamen geen kinderen. Lag het aan mij? Aan hem? We hebben ons die vraag nooit hardop gesteld. De jaren gingen voorbij. En Jorge probeerde de banden met zijn kinderen te herstellen. Ik heb hen in al die jaren nauwelijks gezien en gesproken. Ik bleef voor hen degene die tussen hun vader en moeder was gekomen en alles stuk had gemaakt. Ik denk dat ik met Lucia geen tien woorden heb gewisseld. Ik had me neergelegd bij deze non-communicatie met zijn kinderen totdat Jorge vorige jaar plots met de mededeling kwam dat Joaquin tijdens de zomermaanden een paar weken bij ons zou logeren. Voor het eerst sinds de scheiding! Jorge was buiten zinnen van vreugde. Zijn dochter was hij wellicht voor altijd kwijt. Lucia had zich in haar puberteit met de woede van haar moeder gevoed. Maar zijn zoon… Joaquin had zelf voorgesteld om naar zijn vader te komen, zeer tegen de zin van zijn moeder. Ik denk niet dat ik Jorge ooit zo intens gelukkig, zo menselijk heb gezien als tijdens die paar weken. Hij leek enkele weken lang een andere man. Aandachtig. Zorgzaam. Vriendelijk.

Ik heb je dit nooit verteld, Maria, maar ik wil in mijn laatste ogenblikken absoluut eerlijk zijn. Voor wie zou ik nu nog wat verbergen? Vanaf het moment dat ik Joaquin zag, wist ik dat dit zou gebeuren. Niet zomaar een voorgevoel. Maar een diepe zekerheid! De zekerheid van het noodlot. Hoe ik dat wist? Ik weet het niet. Maar van dat ogenblik tot dit ogenblik loopt een rechte ononderbroken lijn! Het zijn twee punten die mathematisch met elkaar verbonden zijn. Oorzaak en gevolg. Hoe kon ik in Joaquin niet de jongere versie van Jorge zien? Hoe had ik dat kunnen vermijden? Voor mij doet het antwoord op die vraag er niet meer toe. Maar voor jouw beeld van mij is het antwoord daarop wel belangrijk. Hoe had ik in Joaquin niet de betere versie van zijn vader kunnen zien? Nog ongeschonden door het leven. Nog niet cynisch en machtsgeil. Misschien zoals zijn vader ooit was, lang voordat ik hem leerde kennen. Ze lijken zo op elkaar, Maria, al zou Joaquin me gehaat hebben voor die uitspraak. Ik zag in Joaquin de gebaren van zijn vader, maar nog zoekend, in al hun zachtheid, zonder dwang en ontoegeeflijkheid. Zijn glimlach had nog niet die cynische trek die later pas zou komen. De kracht van zijn lichaam wilde nog niet niet imponeren. Zijn ogen nog niet domineren. De verdwenen zachtheid van de vader bloeide nog in de zoon.

Jorge wilde alles doen om het zijn zoon zo aangenaam mogelijk te maken. Hij wilde ook tonen dat hij en ik een goed koppel waren. Dat het zo had moeten zijn. Dat de scheiding onvermijdelijk was geweest. Ik kreeg plots de aandacht waar ik al enkele jaren naar snakte Je weet dat het bedrijf van Jorge vijf jaar geleden in grote moeilijkheden kwam. Crisis op crisis. Op een bepaald ogenblik stond zelfs zijn functie als directeur op de tocht. Herinner je je die ellendige periode nog? Maar hij vocht terug. Genadeloos. En hij won. Ik had gelukkig de tuin. En jou. Anders was ik toen bij hem weggegaan. Zo hard. Zo onmenselijk. Zo egoïstisch. Zo ontoegankelijk voor zijn omgeving. Zo onverschillig voor mij was hij nooit geweest. Achteraf bekeken had ik ook weg moeten gaan. Maar toen hebben jij en de bloemen me uit mijn hel gehaald. De uren samen met jou in de tuin, terwijl we bloemen plantten en struiken snoeiden, zijn mijn gelukkige kinderjaren geweest. Ik kan je niet dankbaar genoeg zijn voor je zorgen. Ik stond op de rand van de afgrond. Ik wilde vallen. Maar jij hield me tegen, draaide me langzaam om en toonde me dat er ook een andere richting was dan naar beneden... Och, lieve Maria, mijn ogen stromen vol met tranen als ik je dit schrijf.

Maar die zomer met Joaquin heeft Jorge echt zijn best gedaan. Al was het waarschijnlijk meer voor zijn zoon dan voor mij. Het was alsof hij Joaquin wilde tonen dat hij een goede vader en een goede echtgenoot was. Jorge was zestig. Ik denk dat hij nog probeerde te redden wat er te redden viel. Het was een onmogelijke opgave, maar precies daarom ontroerde ze me. Ik genoot van zijn aandacht, zijn tederheid, zijn humor. Ik vergaf hem op dat moment zelfs de affaires met zijn secretaresses die ik altijd gezien had als het offer dat ik moest brengen voor de rijkdom die hij me geschonken had. Ook Joaquin voelde bewust of onbewust dat Jorge plots een rol ging spelen die hem niet echt lag: die van vader. Maar ook hij liet het zich welgevallen. Het creëerde een vreemde samenhorigheid tussen Joaquin en mij. Alsof we beiden toeschouwers waren van een slechte theatervoorstelling, van een acteur die zijn tekst niet goed kende, steeds te vroeg of te laat opkwam… Vaak hebben we samen moeten lachen met het geklungel van Jorge. Hijzelf begreep er niets van maar zag dat zijn zoon en zijn vriendin het goed met elkaar konden vinden en dat deed hem zichtbaar veel plezier. Misschien zijn we vorig jaar tijdens de zomer wel een kleine gezinnetje geweest?

Hele dagen brachten we door rond het zwembad. Het was zo warm dat we zelfs sliepen op onze ligstoelen en ‘s morgens onmiddellijk het water in doken. Het water leek alles mogelijk te maken. Alles was beweeglijk en vloeibaar in de diamanten schittering van de zon op het zwembad. Met de komst van Joaquin bloeide de tuin pas echt open. Maar hij maakte ook iets in mij wakker. Iets diep in mij. Iets dat Jorge nooit had aangeraakt. Daar was hij als man te brutaal voor. Maar Joaquin… ik keek naar hem terwijl hij aan het zwemmen was of lag te zonnen terwijl het water op zijn lijf parelde. Mijn god, Maria, hij was zeventien en een half en het mooiste wat ik ooit gezien heb. Je begrijpt me, Maria. Dat weet ik. Je noemde hem zelf meer dan eens ‘un dios joven’, een jonge god. Hij… zijn strakke gespierde jongenslijf, zijn platte buik, zijn bolle kont, en in zijn zwembroek… die bobbel…! Natuurlijk was het dat ook, Maria, maar dan met de kracht van een aardbeving! Mijn hele lijf daverde! Had ik me te lang opgesloten? Had ik me verborgen achter bloemen, struiken en sentimentele vrouwenpraat? Het spijt me, Maria, ik bedoel dat niet als een verwijt naar jou toe. Ik heb jou ook eens over je borsten zien wrijven en een hand tussen je benen duwen terwijl je naar hem keek… En jij bent een vrouw van bijna zestig! Schaam je niet, lieve Maria! Dat doet er allemaal niet meer toe. Ik heb veel erger gedaan. Maar ik ben nauwelijks veertig, Maria! Is dat geen verontschuldiging? Of op z’n minst een verzachtende omstandigheid?

Jorge was die zomer mijn rots in de branding. Zijn aanwezigheid en zijn aandacht hielden mij op het rechte pad. Hij was de stolp over de passie die in mij brandde. Hij trok de grenzen waarbinnen ik mocht spelen. Onder zijn goedkeurende blik kon ik zonder blozen in het zwembad een watergevecht houden met Joaquin, op hem springen en hem kopje onder duwen. Ik kon mijn lichaam tegen het zijn aanwrijven. Ik kon hem zelfs omhelzen en zeggen hoe blij ik was dat hij eindelijk gekomen was en dat hij nooit meer mocht weggaan. Zolang Jorge er was, was het goed. Het is je misschien niet opgevallen, Maria, maar die zomer was ik nooit alleen met Joaquin. Als Jorge er niet was, dan zorgde ik er wel voor dat jij er was en anders bleef ik op mijn kamer. In mijn bed onder de duisternis van mijn lakens gaf ik me over aan de foltering van mijn fantasieën. Met mijn vingers diep in mijn kut stelde ik me voor dat Joaquin de slaapkamer binnenkwam en me zo vond! Met open benen en met zijn naam op mijn lippen! Een keer heb ik de deur echt op een kier laten staan… maar ben op het laatste moment, toen ik hem de trap hoorde oplopen, met een wild bonkend hart recht gesprongen om ze te sluiten! Met de klink nog in mijn hand ben ik zo hard klaargekomen dat ik mijn hand in mijn mond moest steken om het niet uit te schreeuwen! Ik heb ertegen gevochten, Maria. Ik heb gebeden en gevloekt, getierd en gesmeekt dat het zou overgaan.

Na die zomer ging Joaquin terug naar zijn moeder. En even plots verscheen opnieuw de onverschilligheid van Jorge die zich meer dan ooit op zijn werk stortte. Hij was vaker op reis dan thuis. Ik kon alleen maar vermoeden met wie. De tuin en de bloemen konden me geen rust meer brengen. En zelfs jouw gezelschap, mijn lieve Maria, heb ik vaak afgewezen. Vergeef me die botheid. Het was ik niet die zo tegen je sprak. Maar de alcohol waarmee ik mij volgoot om mijn ellende niet onder ogen te moeten zien. Voor de buitenwereld werd de schijn hoog gehouden. Alles leek perfect. Maar wat moest ik doen? Ik wilde niet terug naar de armoede. Ik wilde het rijke leven niet missen. En dat wist Jorge ook. Maar jij wist niet van opgeven, engel Maria! Hoe vaak ben je niet in de cafés en bars in de buurt op zoek gegaan naar mij? Je hebt me zelfs een keer in een hotel uit de klauwen van twee onbekende kerels gehaald. Ik stond op het punt om me door hen suf te laten neuken. Ik vraag me nog steeds af hoe je me hebt gevonden? Hoe wist je in godsnaam waar ik was, Maria? Ik heb geen idee hoe je me toen hebt aangetroffen. Ik heb het je nooit durven vragen. Ik herinner me vaag dat je me toen we terug thuis waren urenlang hebt gebaad en met olie ingewreven. Ik hoor nog altijd je stem toen je me verzorgde, ergens tussen wenen, bidden en zingen. Jij was er steeds, schat van me, met je open armen, je wijze raad en veel meer nog je begrijpende stilte. Ik besloot me te schikken in mijn lot.

Tot deze zomer kwam en Joaquin weer opdook. Het vuur in mij begon opnieuw te branden. Maar hoe anders was deze vakantie! De zomer was nooit zo heet. De lucht nooit zo blauw en zonder wolken. Zelfs ‘s nachts koelde het nauwelijks nog af. De zomer kende geen maat. Ieder evenwicht leek zoek. Joaquin was een jaar ouder. Nog mooier. Maar hij was veranderd. Moeilijker. Geslotener. Kinderlijke spelletjes in het zwembad waren er niet meer bij. Hij keek ook anders naar mij. Indringender. Enigmatischer. Provocerender. Hij keek niet langer naar zijn stiefmoeder, maar naar de jongere vriendin van zijn vader. Of verbeeldde ik het me allemaal?

Het is de fout van Jorge. Hij had me niet alleen mogen laten met Joaquin. Toen Jorge zei dat hij voor dringende zaken naar Peru moest, heb ik de strijd gestaakt. Het was duidelijk dat ik van buitenaf geen hulp meer kon verwachten. Integendeel. De goden hadden zich definitief tegen mij gekeerd. Mijn laatste bescherming viel weg. Twee weken lang alleen met Joaquin! Het was de melk zetten bij de kat. Ik heb geweend de nacht na Jorges vertrek. Geweend als een bang klein kind. Omdat ik wist dat het onvermijdelijk was. Dat het zou gebeuren. Mijn hart jankte en tegelijk jubelde mijn lijf. Het was ondraaglijk. Ik ben drie dagen niet uit bed kunnen komen van de koorts. Gelukkig was jij er Maria. Ik lag als een kind te huilen in je armen zonder dat ik durfde te zeggen waarom. De eerste dagen belde Jorge me iedere avond, maar dat werd snel minder. Eigenlijk interesseerde het me ook niet meer. Ik kon hem toch niet vertellen wat er met mij aan de hand was. En al de rest was leugens en prietpraat. Dus was het beter dat hij me niet belde. En dat deed hij na een week ook niet meer. Het is goed mogelijk dat Inez met hem meegereisd is. Een telefoontje naar kantoor en ik wist het zeker. Maar wat me ooit slapeloze en hysterische nachten zou hebben bezorgd, liet me nu volkomen koud.

Het is natuurlijk geen toeval dat ik jou enkele dagen geleden naar Madrid heb gestuurd, Maria. Voor zo’n belachelijk onnozele zaak! Ik wilde je niet in mijn buurt! Laat me heel eerlijk zijn. Jij bent mijn betere ik. Maar ik wilde mijn betere ik niet in de buurt! Alsjeblieft, begrijp me en vergeef me. Ik wilde alleen zijn met Joaquin. Ik wilde dat het zou gebeuren... Het is allemaal mijn fout! Waarom ben je gegaan, Maria? Waarom heb je me gehoorzaamd? Waarom heb je me verlaten? Ach, liefste Maria, verwijt jezelf niks… Wat had je kunnen doen? Me tegenspreken? Dan had ik je een klap in je gezicht gegeven en je op staande voet ontslagen! Ik was toen al lang mezelf niet meer. Ik werd gecontroleerd door een diepe rauwe lust vermengd met onnoemelijk veel pijn en verdriet. Ik was niet te stoppen. Door niemand… En toen je vertrok had ik wat ik wilde. Hem voor mij alleen. Zonder enige restrictie behalve mijn eigen wil. Maar ik had geen eigen wil meer. Dat besef ik nu.

Joaquin liep de hele dag in zwembroek rond. Ik begluurde hem vanachter de gordijnen. Mijn hersenen verhitten. Ik kon aan niets anders denken dan aan zijn lijf, aan zijn volle lippen, zijn sterke hals, zijn zachte schouders, zijn grote bruine tepels, zijn stevige heupen, zijn pik… God, zijn pik… Ik wilde de hele tijd voor hem op mijn knieën vallen, zijn zwembroek omlaag trekken en zijn pik in mijn mond duwen, en zuigen, likken, slurpen, kussen, strelen, trekken, knijpen,... Als ik naar het zwembad ging, moest ik mijn geile ogen verbergen achter een donkere zonnebril. Ik probeerde te doen alsof er niets aan de hand was nu Jorge ergens in het buitenland zat en jij op reis was . Maar alles was anders. Dat wisten we Joaquin en ik maar al te goed. De eerste dag met hem alleen droeg ik nog een lang zomerkleed over mijn bikini. Maar de hitte buiten mij en het vuur in mij me lieten me op de duur geen keuze meer... En ik wilde dat hij me zag. Zoals ik ooit wilde dat zijn vader me zag. Ik wilde de stekende lust van zijn ogen voelen op mijn mond, mijn hals, mijn tieten, mijn kut, mijn kont,... Ik wilde dat ik de enige was waar hij naar keek… Ik kromp in elkaar van jaloezie als ik hem aan de telefoon met een vriendinnetje hoorde bellen, als ik hem een afspraak hoorde maken,... San kleedde ik me nog verleidelijker...

Niemand anders dan ik draagt schuld, Maria! Als een goedkope hoer heb ik met mijn kont en mijn tieten lopen draaien. Ik had zijn moeder kunnen zijn. Ik heb hem opgehitst als een beest. Dat was niet moeilijk. Hij is nauwelijks achttien. Iedere keer als zijn broek opzwol, dook hij even in het water. Ik voelde me zwak en onoverwinnelijk tegelijk. Al de kracht van een vrouw stroomde door mijn lijf en tegelijk kromp mijn hart in elkaar. Maar ik had niet alleen een hart. Ook een kut. Het spijt me, Maria, dat ik zo spreek. En het vuur in mijn kut is uiteindelijk overgeslagen naar mijn hart. En toen was het te laat. Alles in mij is verbrand. Hoe had ik me kunnen verdedigen? Tegen wat?

Het was die fatale dag nog warmer dan anders. De zon had geen genade. Het zwembad glinsterde en fonkelde in het felle licht als een reusachtige blauwe diamant. Joaquin lag zoals gewoonlijk languit aan het zwembad met zijn armen boven zijn hoofd en zijn benen wijd. Het was de provocerende houding van zijn vader. Zeker van zichzelf en zijn mannelijkheid. Hard. Arrogant. Maar dat is ook mijn zwakke plek. God vergeve het me!

Ik wandelde naar hem toe. Toen ik zijn donkere blik op me voelde en zag hoe zijn kruis opzwol, wist ik dat het ging gebeuren... Alles leek naar dit moment te hebben geleid. Dit was mijn lot. Mijn noodlot. Ik voelde tegelijk de extase en de afgrond. Iedere spier in mijn lijf schreeuwde van de pijn en de lust! Maar mijn bewegingen waren langzaam en beheerst. Mijn hart klopte als razend. Mijn brein viel uit. Het werd donker voor mijn ogen. Maar mijn lichaam wist hoe te verleiden. Ik wist hoe ik eruit zag en welk effect ik had op mannen. Ik had het zo vaak uitgeprobeerd. Terwijl ik naar zijn uitgestrekte naakte lijf op de ligstoel toe liep, heb ik mijn bikini achter mijn rug losgemaakt en van mijn schouders laten glijden… Ik zag zijn bovenlichaam schrikken... maar tegelijk ging zijn hand in zijn broek en trok zijn stijve pik naar buiten… de hitte in mijn lijf werd ondraaglijk… ik trilde op mijn benen bij het zien van de paarse eikel samengedrukt door zijn slanke vingers… (ik kan niet anders dan je alle details geven, lieve Maria, het spijt me zo, maar ik wil het nog één keer beleven, ik moet…). Ik ging naast hem zitten op de ligstoel en greep naar zijn kruis. Ik voelde het bloed kloppen in zijn warme pik die in mijn hand opzwol... Hij zuchtte diep en sloot een ogenblik zijn ogen. Ik keek naar zijn lange zwarte wimpers, zijn rechte neus, zijn half geopende lippen waaraan gekreun ontsnapte... Hij opende zijn ogen en ik zag een moment lang het licht van mijn leven. Hij schoof opzij en maakte plaats. Ik kroop naast hem op de ligstoel… ons houten bruidsbed... ons vlot in een onmogelijke wereld… ons eiland dat we nooit zouden bewonen… zijn lippen zochten de mijne… zijn adem werd mijn adem... het voelde alsof hij vuur goot in mijn mond… mijn lichaam stond in lichterlaaie… het duurde niet lang voordat onze lichamen branden…

Maria, wat heb ik gedaan? Wat heb ik toch gedaan? Zijn lichaam op mij. Zijn handen overal tegelijk. Zijn natte kussen over mijn gezicht... in mijn hals... op mijn tieten… mijn dijen… en dan… hoe zijn gulzige tong me open likte als een jonge onstuimige hond... en zijn handen aan mijn tepels trokken tot ik het uitschreeuwde van pijn en genot tegelijk… mijn mond over zijn harde pik… met mijn handen op zijn dijen trok ik hem naar me toe en schoof hij diep in mijn keel… Toen hij ten slotte in mijn gleuf binnendrong, voelde ik het geweld al van zijn vader, maar er was nog zoveel zachtheid, nog zoveel tederheid, nog zoveel nieuwsgierigheid en onzekerheid in zijn onhandige gebaren, Maria! Het was… het was een ogenblik alsof we beiden alleen maar water waren. Golven. Eindeloze golven van genot. En de woorden die hij toen in mijn oor fluisterde, Maria,... banale, obscene woorden…. maar van zijn lippen.. met zijn stem… ze deden iets trillen in mij waarvan ik het bestaan niet kende… ik was plots in een onbekende wereld… ik liep in een landschap dat mooier was dan wat ik ooit had kunnen dromen… die woorden… ik ga… ik kan ze hier niet herhalen… ook niet voor jou, tegen wie ik alles wil zeggen… vergeef me, Maria, zijn woorden zijn nu mijn dierbaarste bezit… de enige rechtvaardiging die ik heb voor mijn misdaad… die woorden maken wat ik gedaan heb misschien minder erg…

Wat heb ik toch gedaan, Maria? Wat heb ik toch gedaan? Joaquin is opgestaan… hij keek me aan met ogen vol verwarring… vol vragen waar hij niet eens de woorden voor had… en ik die antwoorden had moeten geven, had niets… ik zweeg… terwijl de zoetste lust die ik ooit voelde uit mijn lijf wegebde, bleef er alleen ontnuchtering… schaamte, diepe diepe schaamte… wanhoop en onnoembaar verdriet… Ik heb toen niet gezegd wat ik had moeten zeggen: “het komt in orde, lieve liefste Joaquin, jij bent nu mijn man, we lopen samen weg, nu, we raken er samen wel door, in een ander land, we hebben elkaar, we hebben niet meer nodig, dit is echte liefde, en echte liefde overwint altijd,...” Zoiets had ik moeten zeggen… een leugen… om hem te helpen… maar ik zweeg… ik kreeg geen woord meer over mijn lippen toen hij me zo aankeek…

Ik heb Joaquin niet meer gezien. Hij is naar zijn kamer gegaan. En dan is hij verdwenen. Al twee dagen heb ik niets meer van hem gehoord. En het bedrijf van Jorge heeft me vanmorgen laten weten dat hij vroeger terugkomt dan verwacht. Wellicht morgenavond al. Hoe kan ik Jorge onder ogen komen, Maria? Hoe kan ik hem uitleggen waarom Joaquin verdwenen is? Ik voel alleen maar doffe wanhoop. Wat moet ik doen? Ik weet niet meer wat ik moet doen! Neen, ik weet het wel Maria. Ik weet wel wat ik moet doen. Ik heb geen andere keuze. Ik neem alle schuld op mij. Ik heb me misdragen. Ik heb een jongen, de zoon van mijn man, verleid. Ik klaag mezelf aan. Ik pleit geen verzachtende omstandigheden. Ik zal mezelf veroordelen. En ik zal mezelf straffen.

Het is allemaal zo verschrikkelijk, Maria! Ik wil blijven schrijven want ik weet wat er moet gebeuren als ik mijn pen neerleg…

Vaarwel, liefste Maria, ik wil dat je verder leeft met de absolute zekerheid dat de momenten in jouw nabijheid de mooiste van mijn leven waren. Bij jou kwam mijn ziel tot rust. Jouw stem kon de duivels uit mijn lijf drijven. In jouw nabijheid heb ik rust en harmonie gekend. Daar ben ik je dankbaar voor. Al de rest is mijn verantwoordelijkheid.

Vergeef me Maria! ten minste jij!“