Het is een behoorlijke puínhoop aan het worden. Voor de balie van Corendon staat een rij van hier tot ginder en bij de paar andere vliegmaatschappijen die ook vanaf dit vliegveld vertrekken is het al niet anders. Af en toe schuiven we met zijn allen een halve meter op en dat begint het grote wachten weer.


Het frisse meisje

Het bijzondere van in een rij rondhangen is altijd wel dat je als het ware in een mini-biotoop terecht komt en je na een tijdje noodgedwongen oog krijgt voor de mensen om je heen. Want wees nou eerlijk, veel anders is er niet te doen. Achter mij staat een familie met een jengelend kindje, het doet me denken aan mijn kleine neefje, de mama en de papa hebben de handen vol aan hem. Ik snap dat ventje wel, het liefst zou ik ook gaan jengelen. Leuk koppie heeft ‘t manneke trouwens wel, zo klein nog en al zoveel blonde krullen. Maar whow, ineens zie ik ook een huge groene snottebel.

Ik kijk maar snel weer voor me. Daar staat een meisje dat net als ik het allemaal maar lijdzaam ondergaat, meestal voor zich uit kijkend, of kort haar phone checkend. En weer vóór haar staat een al wat ouder koppel, voor iedereen duidelijk hoorbaar kibbelend over wat er nu verder met hun reis moet gebeuren. Als het meisje voor mij op een gegeven moment omkijkt omdat het kind achter mij nu wel erg hard te keer gaat hebben we even oogcontact, en heel goed is te zien hoe ontzettend ze baalt. Als ik haar dan een knipoogje geef komt er een bleek lachje op haar gezicht en valt me meteen op wat een fris snoetje ze heeft. Maar dan zie ik alweer alleen haar rug, of eigenlijk vooral haar leuke korte zwarte leren jack en daaronder een setje mooie billen in een skinny zwarte jeans met op strategische plekken scheurtjes…

Eindelijk ben ik aan de beurt en blijkt dat ik totaal voor niks heb staan wachten, want de jongen achter de balie heeft niks zinnigs te zeggen. ‘Het ziet er niet goed uit, meneer de Laat,’ zegt hij nadat ik hem mijn e-ticket heb laten zien. ‘Kijkt u maar even mee’ en dan laat hij op het scherm de weersverwachting voor de komende dagen zien. ‘We zitten momenteel in een toenemende storm van nu al de derde categorie en als u naar buiten kijkt ziet u dat het ook is gaan sneeuwen. Uw toestel heeft al twee uur vertraging omdat het eerst niet mocht opstijgen en als het weer in dit tempo blijft verslechteren zal het moeten uitwijken naar Brussel of misschien zelfs Parijs. Het spijt me, u kunt het nog even aanzien maar ik betwijfel of we vandaag nog kunnen vliegen vanaf hier.’

Helemaal níks heb ik met Kerstmis, de laatste paar jaren maak ik dat ik uit dit land wegkom zodra overal weer die feestverlichting opduikt. Ik ben een anderhalf jaar geleden afgestudeerd in bedrijfskunde en werk nu als junior voor een adviesbureau. Het was mijn bedoeling om een paar weken voor de Kerst mijn opdrachten af te ronden en te vertrekken, maar dankzij mijn steeds andermans klussen doorschuivende baas sta ik hier nu op ochtend van de dag voor Kerstmis. Ik ben eindelijk onderweg naar Gambia, het lijkt me weer eens wat anders en ‘U kunt in alle comfort vanaf Maastricht-Aachen Airport rechtsreeks op Banjul vliegen’, zoals werd beloofd op de website.

Ja, inderdaad, tot je dus in een sneeuwstorm terecht komt, dan zit je hier als ratten in de val. Want al zóu ik terug naar Zwolle willen, dan nóg gaat dat niet lukken, want ik ben zo’n beetje met de laatste trein aangekomen die nog reed.

Tikje kinky?

Uitkijkend naar een zitplaats scharrel ik wat door de vrij kleine hal, maar echt nergens is nog een vrije stoel te vinden. Dan zie ik het meisje dat net nog voor me stond, zij heeft haar koffer tegen een muur gezet en heeft het zich daarop zo gemakkelijk mogelijk gemaakt. Ik trek mijn stoute schoenen aan, ze lijkt me wel leuk gezelschap en ik volg haar voorbeeld. Als ik dan naast haar zit kijkt ze me sneaky aan en opnieuw valt me op wat een leuk fris gezichtje ze heeft, lichte huid, donkere ogen, donkere krullen, leuk zwart mutsje met een bolletje er bovenop, lippen in haar witte gezicht flink rood aangezet, aan één kant een oorringetje en in haar onderlip precies zo een, waardoor ik me ineens afvraag of ze er op andere plekken ook nog heeft…

Het eerste woord dat opnieuw in me opkomt is ‘fris’ en dan, als tweede ‘tikje kinky’. Vreemd, want normaal gesproken duid ik meisjes nooit zo aan, meestal zijn ze alleen maar leuk of op z’n best sexy.
Maar terwijl ik nog wat over haar mijmer kijkt ze alweer op haar phone, alsof ik een soort van lastig intermezzo ben. ‘Ook Gambia?’ informeer ik dan. Ze kijkt me aan alsof ik de grootste dombo aller tijden ben: ‘ojé, ik dacht dat ik in de rij voor New York stond…’ In plaats van dat ik me beledigd voel kan ik niks anders doen dan breed grijnzen, lekker pittig ding, dat ook nog. En daar is het weer, dat kleine lachje van d’r, zo van ‘ik wil dit niet maar het gebeurt toch.’

‘Ja’ Zegt ze dan. Als ik haar met één wenkbrauw opgetrokken aankijk: ‘Gambia’. Oh ja, daar ging het over. Stilte. ‘Ook strand en zo?’ informeer ik om dit moeizame gesprek gaande te houden. ‘Nee, waterputten’ is het verrassende antwoord en ze doet het erom, want als ik haar dan verbaasd aankijkt lacht ze voor het eerst echt hartelijk. En dan vertelt ze dat haar ouders daar een heel jaar zijn op eigen kosten, dat haar vader ingenieur in iets met water is en de mensen daar als vrijwilliger helpt eigen waterputten te leren slaan en verzorgen. Dat ze de afgelopen zomer is gaan helpen en nu dus ook zou gaan…

Het lijkt me tijd worden om me voor te stellen: ‘Teun de Laat’ zeg ik terwijl ik haar mijn hand toesteek. ‘Nadja Rieu’ reageert ze en dan schudden we handen, het ijs lijkt gebroken. ‘Familie van dé Rieu?’vraag ik. ‘Neuh, hou op joh, wel meer families in Limburg heten zo, hoor’ en dan vertelt ze me dat ze in Maastricht geneeskunde studeert maar nog in het huis van haar ouders in Noorbeek woont. Dat ze het wel lekker vindt zo nu haar ouders weg zijn en ze alle ruimte voor zichzelf heeft. En of er een vriendje is? Nee, daar heeft ze nog geen zin in want ze zijn te onbenullig allemaal, die studentenjongens.

Ohw, nou gelukkig, ik ben geen jongen meer en ik ben afgestudeerd én ik heb geen vriendin, geen tijd voor. Ze vindt het geloof ik wel interessant dat ik al werk en bij allerlei bedrijven kom. Als ik haar dan vertel dat het ook wel hard werken is en dat ik vaak door oudere collega’s op de kutklussen word gezet zet ze weer dat dunne glimlachje van d’r op: ‘zeur je nou?’ Ehm, ja, ik vrees van wel en ik snap direct dat dat duidelijk niet haar ding is, zeuren. Zal wel door die vrijwillig waterputten slaande ouders komen.

Wat dan ook, de tijd vliegt voorbij en als we na een paar uur tot de conclusie komen dat het niks meer wordt met dat vliegen zeg ik dat ik maar eens een hotel in Maastricht gaan zoeken. Nadja: ‘dat wordt ‘m niet hoor, kijk ‘ns effe naar buiten joh. Er rijdt niks meer, dus hoe wou je daar komen?’ Holy sjit, ja, dat wordt dus een nacht doorhalen op de harde vloer van Maastricht-Aachen Airport in plaats van in een all-inclusive resort met strand…

Dan gaat Nadja aan het bellen: ‘hey neefje, kan je me ophalen op ’t vliegveld, ik zit hier met nog iemand ingesneeuwd en er vliegt niks.’ Ik hoor wat gepruttel als antwoord in haar phone en dan zegt ze kordaat: ‘doe ’t nou maar, Steef, you owe me one’ en met een brede grijns koppelt ze hem meteen af. ‘De hulptroepen komen eraan’ deelt ze dan mee. ‘Hoe dan?’ vraag ik. ‘Landrover, kan alles aan. Hij woont hier vlakbij in Stein, is er zo. En als je wilt kan je meerijden, er is wel een aardig hotel in ons dorp.’ Nou, alles lijkt me beter dan hier rondhangen en als ik bel heb ik geluk, er is in dat hotel nog nét een kamer vrij. ‘Kom maar gauw, ik hou ‘m tot drie uur voor je vast want het is druk,’ zegt de eigenaar, ‘Kerstmis én heuvels én sneeuw, het loopt storm’. Ik kijk Nadja aan en mime: ‘drie uur, halen we dat?’ Ze knikt overtuigd ja.

Zwoele kerstavond

Landrover of niet, het is één grote bende op de wegen, overal files en oponthoud door van de weg gegleden auto’s. Pas om kwart over vier rijden we Noorbeek binnen en in het hotel is de kamer natuurlijk allang vergeven. We bellen nog wat B’nB’s maar ook die zitten vol en dan zegt Nadja, met voor mijn gevoel duidelijke tegenzin, dat ik maar bij haar moet komen pitten. Steef, die ik wel een leuke gast vind, rijdt langs de kerk tot we aan de andere kant het dorp weer bijna uit zijn en daar, tegen de helling van een heuvel, stoppen we bij een prachtig oud typisch Limburgs huis van mergelsteen. Als het geronk van de motor afslaat en we uitstappen is het doodstil hier, je kan de sneeuw bijna hóren vallen.

Nadja lijkt nergens oog of oor voor te hebben, ze stevent rechtsreeks op de voordeur af. ‘Kutterdekut’ moppert Nadja als we de gang binnengaan, ‘heb ik hier net vanmorgen alles afgesloten, sta ik er weer, alsof ik alleen maar naar de super ben geweest.’
Nou, ik snap precies hoe ze zich voelt, maar ze brengt me wel op een idee. ‘Steef, heb je nog even tijd om met me naar de supermarkt te rijden?’ Écht gast’ reageert hij, ‘ik heb alle tijd van de wereld want jullie denken toch niet dat ik in dit weer nog terug rij?’ ‘Kutterdekutterdekut’ moppert Nadja nog iets steviger, ‘zit ik niet alleen alweer thuis maar ook nog met twéé gasten opgescheept.’
Steef kijkt me met een brede grijns aan, ik kan niet anders dan terug grijnzen, ze is léuk maar ze moet maar even in d’r uppie tot rust komen en snel vertrekken we.

Het duurt even maar dan heb je ook wat, ondanks dat het al bijna Kerstavond is lukt het nog om van alles in te slaan, ik heb flink wat soorten drank, kerstbrood, quiches, pizza’s, nootjes en lekkere hapjes kunnen bemachtigen. Bij terugkomst steken we de houtkachel aan en nadat Steef op zolder de kerstspullen heeft gevonden leuken we de boel nog een beetje Kerstig op. Nadja laat zich nog even niet zien, ze is chagrijnig in haar kamer ondergedoken maar als Steef haar na een tijdje eruit weet te krijgen en ze in een schaapachtig huispak beneden verschijnt draait ze al snel bij.

Eerst pakken we allemaal een Glühwein en daarna pimpelen we ijverig door met wijn en bier, terwijl we tussendoor eten van al het spul dat ik kocht.
We kijken heel even tv maar vinden dat alle drie niks en als daarna het scrabblebord op tafel komt is inmiddels de stemming zo jolig geworden dat Steef voorstelt alleen maar straattaal en schuine woorden op het bord te leggen. Nadja is als eerste aan de beurt en blijkbaar is haar dat wel toevertrouwd want als eerste staat er ‘oetlul’. Als ik dan verticaal op de u een k en een t aansluit is de toon wel gezet.

Het wordt niet alleen een gezellige maar ook nogal een zwoele avond, als ik uiteindelijk naar bed ga staat mijn lul hard en stijf te trillen van verlangen en moet ik toch eerst klaar komen voordat ik kan slapen. Ik leg uit mijn koffer een handdoek op het bed, ga er bloot op liggen en neuk mijn paal het matras in, waarbij ik alleen maar dat leuke frisse kinky gezichtje van Nadja voor ogen hoef te halen om in no time mezelf leeg te spuiten. Het is al bijna een jaar geleden dat ik wat met een meisje had maar nu voel ik aan álles dat dit Limburgse grietje me onder mijn huid aan het kruipen is…

Engeltjes maken

De volgende morgen, eerste Kerstdag, wil Steef meteen na het ontbijt vertrekken, hij heeft een familie-etentje bij zijn ouders. Hij gaat er vanuit dat de wegen nu weer redelijk vrij van sneeuw zijn en nadat hij zijn nichtje stevig heeft geknuffeld help ik hem zijn auto uit te graven. Als het typische motorgeronk van z’n zware Landrover in de verte is verdwenen, neem ik eens de tijd om het landschap om me heen te kijken en of ik het nou wil of niet, ik vind het hier ‘Kerstplaatje-achtig’ móói.

De weidse wit besneeuwde heuvels, het dorp met de spitse kerktoren, de verspreid staande typisch Limburgse huizen en boerderijen, her en der sfeervolle buitenverlichting, de wattige stilte die sneeuw altijd meebrengt, het zachte knerpen als je er overheen loopt, ik geniét ervan. Op dat moment besef ik dat ik het niet erg vind dat ik niet in Gambia ben, dat ik gestrand ben in dit mooie landschap, bij dit leuke frisse meisje.

Net op dat moment komt dat leuke frisse maar ook een beetje kinky meisje, nog steeds in haar huispak, naar buiten en begint ze me te bekogelen met sneeuwballen. Ohw, maar dat kan ik ook en wat dan ontstaat is voor mij het leukste sneeuwbalgevecht ever. We willen elkaar echt te grazen nemen en op een gegeven moment staan we zo dicht bij elkaar om de ander maar vooral niet te missen, dat we dollend samen in de sneeuw terecht komen. ‘Sneeuwengel!’ roept Nadja dan en wapperend met onze armen en benen maken we samen twee engeltjes in de sneeuw, waarvan de vleugels elkaar raken…

Tegen de tijd dat we nat zijn en het koud krijgen gaan we terug naar binnen, tijd voor warmte. Ik stook de kachel opnieuw flink op terwijl Nadja voor ons allebei een Glühwein klaarmaakt. Daarna gaan we in de woonkamer naast elkaar op de bank zitten, genietend van het warme drankje en van het Kerst-uitzicht dat we dankzij de ligging van het huis op de heuvel hebben, we kunnen zelfs in de verte Voeren zien liggen, in België. Steeds als de glazen leeg zijn maken we om beurten snel nieuwe wijn warm, het is ten slotte Kerstmis.

Biechtstoel

Maar vreemd, terwijl we steeds lichter in onze hoofden worden weten we steeds minder tegen elkaar te zeggen, alsof we allebei een beetje verlegen worden met de situatie, nadat het weer ons zo plompverloren bij elkaar heeft gebracht en we vervolgens die leuke maar wel erg hormonen-opjagende avond hadden. Ik zit me te bedenken wat er aan de hand is en besluit dan het maar gewoon aan Nadja te vragen.

‘Hé meisje, je bent zo stil, is er wat?’ Als ze dan me nadenkend aankijkt maar wel blijft zwijgen ga ik door: ‘heb je er spijt van hoe het is gelopen? Want weet je, ik baalde eerst ook. Maar nú, echt, toen we net buiten waren en zag hoe mooi het hier is. Als ik naar Gambia was gegaan had ik dit nooit meegemaakt.’ ‘… ehm… en had ik ook geen engeltjes met jou gemaakt…,’ zeg ik er met een half grijnsje achteraan.

Nadja kijkt me aan en daar is het weer, dat lachje dat haar zo’n lief fris uiterlijk geeft. Ik voel hoe het iets in me opent en hoe ze bij me binnenkomt, alsof ik nu pas voor het eerst ervaar hoe leuk het met een meisje kan zijn. Tot nu toe raakten meisjes waar ik mee omging me niet echt, ja, de seks met hen was altijd lekker natuurlijk, maar verder hield ik ze liefst op afstand. Maar nu… dit donkerharige krullenbolletje zit al bijna volledig in me, in alle hoeken en gaatjes, zo voelt het.

Ik heb alle tijd om dit te bedenken want nog steeds komt er geen woord uit Nadja. En net als ik begin te vrezen dat ze écht overal spijt van heeft komt ze in beweging, ze schuift wat naar me toe en even later voel ik haar lichaam tegen het mijne. Ik sla een arm om haar schouder, trek haar nog iets dichter tegen me aan en zonder me aan te kijken begint ze te praten.

‘Teun, ik vind het ook fijn dat we hier zijn’ zegt ze zachtjes. ‘Maar ik snap niet goed wat er met me gebeurt. Gisteren op het vliegveld, toen ik je voor het eerst achter me in de rij zag, daar had je me zeg maar meteen al te pakken. Maar ik word altijd zo verlegen, en sluit me dan juist af. Maar echt, ik vóelde je ogen gewoon achter me en daarna hield ik je vanaf dat je bij die balie wegliep in de gaten, ik wilde contact met je maar durfde niet. Waarna ik bijna gek van verlegenheid werd toen je naast me kwam zitten op je koffer. Blijkbaar voelde je hetzelfde maar ik weet dan gewoon niet wat ik moet doen en dan ga ik van gekkigheid maar een beetje stoer doen.’

Wat is die meid lief en dapper, dat ze dit zo opbiecht, en het enige antwoord wat ik kan verzinnen is haar aan te kijken en een kus te geven. Een kus, die ik haar vol op haar lippen geef en die al gauw een korte tongzoen wordt. Maar dan maakt Nadja zich van me los en vervolgt ze: ‘weet je Teun, alles wat we gisteravond deden vond ik écht leuk. Dat je zo lief voor ons hebt gezorgd met al dat eten en drinken, dat we met Steef dat geile Scrabble deden. Liefst had ik je vannacht niet alleen naar bed laten gaan, ik miste je daar ontzettend. Er gebeurt iets tussen ons, hè?’

Kerstgeschenk

Ik kijk haar aan en zeg: ‘ja liefje, ik voel het ook, er gebeurt iets tussen ons, je bent in me gekropen.’ Nadja: ‘en nou? Ik heb echt geen idee wat ik nou moet doen, Teun, want ik heb nul komma nul ervaring met relaties of wat dan ook.’ Het is even stil en net als ik wat wil zeggen gaat dat mooie meisje verder: ‘en ehm…, weetje…, ik ben ook nog maagd... En daar ben ik zó klaar mee…’ Wohw, dit gaat wel heel hard. ‘Hé liefje, we kennen elkaar nog geen etmaal, ehm, rustig aan maar?’

Maar dat ziet mijn Kerstengeltje blijkbaar anders want op dat moment kijkt ze me aan, kust ze me weer vol op de mond en staat ze daarna op. Ze legt een dikke plaid voor de inmiddels hard brandende en een fijne warmte verspreidende kachel, kleedt zich uit en gaat stilletjes languit op de deken liggen. Ik weet echt niet wat ik zie, dat dit meisje dat vol afweer zat nu ineens , ehm, zeg maar klaar voor me ligt. En ze is echt móói, zoals ze daar met haar witte lichaam in het flakkerende schijnsel van de vlammen ligt.

Ik ga gekleed als ik ben naast haar liggen, draai me op mijn zij naar haar toe, kus haar en streel haar zachtjes over haar hele lijf. Tot mijn plezier zie ik dat het klopte wat ik al dacht, er zit ook een piercing door haar navel. En ze heeft een lief tattootje op het heuveltje net boven haar gleufje, een vlindertje. Met nog steeds mijn kleren aan ga ik languit tegen Nadja aan liggen, neem haar in mijn armen en vraag dan zachtjes, met mijn mond in haar krullen, dicht bij haar oor: ‘waarom zo’n haast liefje?’

‘…omdat ik anders niet meer durf’ komt er na kort aarzelen een beetje benauwd uit. Nou doe ik misschien wel een beetje gemeen: ‘wat durf je dan niet meer?’ Stilte… ‘Nou?’ dring ik aan. ‘…vragen of je als kerstgeschenk mij wilt ontmaagden.’
Ik voel me helemaal zwellen van geluk, ik heb op het meest onverwachte moment in mijn leven een meisje gevonden dat ik lief vind en dat mij óók wil hebben. Ik trek Nadja tegen me aan en streel haar voorkantje dat al lekker warm is door het schijnsel en de straling van de kachel all-over.

Dan duw ik haar zachtjes op haar rug en sta ik op om me uit te kleden. Nadja bekijkt m’n striptease behoorlijk geïnteresseerd en als ik uiteindelijk als laatste mijn boxershorts uitdoe springt mijn pik te voorschijn als een duveltje uit een doosje, waarbij hij begeleid wordt door een giecheltje van Nadja. Nou ja, het is wel weer duidelijk hoe het met mij gesteld is, m’n pik gedraagt zich altijd weer als een verrader, als een gretig hebberig koekiemonster. Nou ja, ik kan er echt niks aan doen, er ligt hier een prachtig bloot meisje en ik ben ten slotte ook maar een mens.

So this is Xmas

Kerstiger dan dit kan het niet meer worden. Buiten is het winterwonderland en binnen ligt in het schijnsel van een warm brandende kachel het mooiste meisje dat ik ooit heb gezien. Met haar benen zedig tegen elkaar en een arm onder haar hoofd ligt ze me te bekijken. En ik weet niet of ze het weet, maar juist omdat ze er zo zedig bij ligt is ze zó sexy om te zien. Haar leuke inmiddels erg warrige zwarte krullebol, haar vurige kooltjes van ogen, haar rode lippen met dat übergeile ringetje erdoor, dat kuiltje in haar hals, haar kleine stevige ronde tietjes met die donkere stijve dopjes erop, haar platte en een beetje trillende buik, het ringetje in de diepte van haar navel, de kaal geschoren aanzet van haar gleufje, haar lange benen, haar kleine slanke voeten met die zenuwachtig wiebelende tenen, echt álles klopt aan dit meisje en echt álles is onwijs mooi aan haar.
Ik ga weer naast haar liggen, leg me op mijn zij tegen haar aan en zing dan zachtjes op het kerstlied van John en Yoko mijn eigen woorden:

“And so this is Xmas and what shall we do,
A new year is coming, please let it be ours.”

Daarna geef ik Nadja een lange kus op haar lippen en fluister dan: ‘happy Christmas, dear Nadja.’ En Nadja fluistert terug: ‘you’re welcome, dear Teun.’
Dat is duidelijk en ik ga verder waar ik stopte toen ik me ging uitkleden. Ik streel Nadja overal waar ik haar maar kan strelen, ik masseer en kneed haar tietjes, ik kus haar all over en als ze uiteindelijk onder mijn handen ligt te kronkelen vouw ik haar benen open en ga ik er tussen liggen.

Haar frisroze gleufje toont zich nog wat slaperig aan me en voordat ik daar bij haar naar binnen zal gaan en het wat pijn zal doen wil ik haar daar eerst heel erg verwennen en wakker maken. Ik zet mijn tong op de ingang van haar kutje en lik me een weg naar boven, zo haar kutlipjes beetje bij beetje openend en als ik dan bij haar klitje kom neem ik dat vol in mijn mond. Ik sabbel er op, ik knabbel er aan, ik tease het met het puntje van mijn tong, ik zorg er kortom voor dat dit meisje helemaal gek wordt. Na een tijdje duwt ze steeds weer haar bekken zo hard mogelijk tegen mijn mond aan, alsof ik haar daar nooit meer mag verlaten.

Ik zorg ervoor dat ze uiteindelijk goed nat en glad is, werk me kussend over haar lijf naar boven tot ik bij haar gezicht ben en kom dan terecht in een heftige tongzoen met haar. Ondertussen staat het kopje van mijn pik al ongeduldig te dringen voor haar kutje en na een tijdje vraag ik: ‘ben ik nog welkom?’ Nadja knikt, slaat haar armen om mijn nek, vouwt haar benen om mijn heupen en trekt me strak tegen zich aan terwijl ik me langzaam in haar schuif. Als ik half bij haar binnen ben voel ik een weerstand en duw dan kort wat harder door, tot mijn paal helemaal in haar is. Nadja kreunt zachtjes en ik voel dat ze verkrampt en pijn heeft. Ik geef haar wat kleine kusjes en fluister ‘komt goed, gaat zo wel over hoor, liefje’ en ik houd me even stil in haar tot ze zich ontspant.

Als ze na een tijdje wat met haar bekken begint te bewegen en zo haar kutje rond mijn pik in actie zet weet ik dat het zo ver is en langzaam begin ik dit meisje te neuken, ze is nauw en voelt goddelijk. Het contact van onze lijven is intens en ik neuk haar met trage genietende slagen, loom bijna, alsof alle ritme op aarde zijn waarde heeft verloren en het nu alleen nog maar gaat om ons samen zijn en ons samen blijven. Mooier dan dit kan Kerstmis nooit meer worden…


ThanX dat je mijn verhaal leest! X. Zazie