John zat 's ochtends als eerste beneden aan de koffie. Hij zat te mijmeren over zijn zaak, zijn leven, en hoe geweldig hij Henriette vond. Eigenlijk altijd vrolijk, ongedwongen, maar net genoeg verlegen af en toe om hem helemaal warm van binnen te maken. Dan kreeg hij een enorme behoefte om haar te beschermen. Hij was heel graag bij haar. Was dat nou 'houden van?' Hij wist het niet, dacht van wel. Waar hij ook van hield was van het vrijen met haar. Dat verveelde nooit. Niet dat ze nou een overweldigend gevarieerd liefdesleven hadden. Dat hoefde ook niet. Genot en saamhorigheid, de sleutelingrediënten voor een gelukkige relatie.

Maar er was natuurlijk wel wat gebeurd de afgelopen dagen. Dat thuiswerken van Henriette, dat betekende dat ze ook overdag konden vrijen. Hij was gewoon haar kantoortje binnengelopen en had haar met zijn ogen gevraagd om hem van zijn erectie af te helpen. En dat had ze ook gedaan. Hij kon zijn ontlading nog voelen. En gisteravond, wat was dat? Onbeschaamd had ze hem haar lichaam aangeboden terwijl ze gewoon aan het werk was!

Natuurlijk, niemand kon het zien of horen, daar zorgde Henriette vast wel voor, dat moest wel, maar toch. In je hoofd ben je dan met twee dingen tegelijk bezig, de telefoon en ook nog vrijen. En hoe kon ze zo kalm toch nog een klant te woord staan? John dacht niet dat hij dat zou kunnen. Hij realiseerde zich dat zij zoveel beter was met woorden dan hij. Ze was helemaal veel slimmer dan hij. Maar dat hinderde niet, hij was gewoon heel blij met haar. Zijn gelukkige grijns zat vastgebakken in de trekken van zijn gezicht.

Henriette stommelde de trap af in haar badjas. Eerst even een kop thee voordat ze ging douchen. Ze liep naar de keuken waar John aan de keukentafel zat. Wat keek hij haar lief aan! Fijn, want ze vond hem een geweldige kerel. Ze glimlachte naar hem en liep naar de waterkoker. "Wat zijn de plannen vandaag, liefje?", vroeg John. "Ik moet om half tien weer achter de computer zitten. Eigenlijk moet ik naar kantoor, maar daar heb ik even geen zin in vandaag. Ik bel wel even dat de auto naar de garage moet en dat ik dus zonder zit. Blijf ik vandaag thuiswerken", antwoordde Henriette, "en jij? "Ik moet zo naar een klant, maar ik verwacht om een uur of twaalf weer thuis te zijn. Eten we dan even samen?", vroeg John hoopvol. "Dat moet kunnen. Misschien moet je even wachten als ik toevallig een klant aan de lijn heb."

Het water kookte. Een zoetje in de thee, en toen ging ze gezellig ook aan tafel zitten. Een gelukkig tafereeltje, een gelukkig stel.

Nadat John vertrokken was werd het tijd om naar boven, naar kantoor, te gaan. Niemand reageerde vreemd op het verhaal dat ze even niet naar kantoor kwam nu de auto naar de garage moest. Fijn, want het thuiswerken begon niet alleen te wennen, het was eigenlijk wel goed zo.

Na een half uurtje aan de telefoon, een kop thee verder, was er niets bijzonders gebeurd. De gebruikelijke klanten, de gebruikelijke vragen. En de gebruikelijke antwoorden. In deze tijd hebben de meeste mensen reisverzekeringen afgesloten, en zijn de kosten goed gedekt. Tussendoor belde collega Lisa van kantoor nog even: "ik hoop dat je er morgen wel bent. Het is hier heel stil. Alleen Peter loopt de hele tijd te fluiten. Heel irritant. Anders heeft hij nooit zo'n goed humeur!" Henriette had wel zo'n donkerbruin vermoeden waar zijn goede humeur vandaan kwam.

De telefoon ging weer. "Goedemorgen, welkom bij Insurance International. U spreekt met Henriette. Waarmee kan ik u van dienst zijn? "Dag Henriette, je spreekt met Bram. Ik bel even over iets medisch. Maar, hoe gaan dit soort gesprekken? Mag het ook persoonlijk zijn?", vroeg Bram. "Vanzelfsprekend. Ik ziet hier om diensten te verlenen. Veel klanten vertellen me hun medische problemen in de hoop dat ik een goed advies kan geven", antwoordde Henriette.

"Nou, dat komt goed uit. Ik zit hier even met een probleem, een lichamelijk probleem. En ik wilde even weten of jij misschien weet of je, vanuit je dienstverlening, zoals je al zei, hier iets mee kan." "Ik help klanten om beslissingen te nemen door informatie te geven over kosten, terugbetaling vanuit verzekeringen, dat soort dingen, maar ik begrijp het als u eerst het probleem wilt bespreken", zei Henriette. "Nou, dat komt wel goed uit. Daar heb ik wel behoefte aan. Weet u, ik word nooit meer serieus genomen, qua initiatief, qua gevoel, je weet wel. Een man heeft ook zijn behoeftes, ook in een relatie. Ik neem aan, Henriette, dat je begrijp wat ik bedoel."

"Nou, niet helemaal meneer, neemt de dokter u niet serieus, wat is er aan de hand?", vroeg Henriette licht verbaasd.

"Nee, niet de dokter, die zou niet weten wat hem overkomt, haha. Ik bedoel dat mijn vriendin gewoon wat vaker zou moeten willen, ik wil niet altijd het initiatief nemen, ik wil dat zij dat ook eens doet, me gewoon serieus néémt!" "Ik weet niet of ik u helemaal begrijp", stotterde Henriette. "Natuurlijk wel, je klinkt als een vrouw die echt wel weet wat een man nodig heeft. Belt er nooit iemand om daar eens met jou over te praten? Je hebt er echt een geweldig stem voor", zei Bram, "heb je geen advies?"

"Nou, ja, eigenlijk, het gebeurt wel eens dat iemand belt om, uh, om, uh, dat soort dingen te bespreken, deze week eigenlijk, maar het gaat toch meestal om verzekeringen en zo", probeerde Henriette het gesprek terug te brengen naar normale zaken. Maar Bram liet niet los, hij hoorde een opening.

"Vertel eens, wat heb je de vorige keer dan gezegd? Was de klant een beetje tevreden?", informeerde Bart. "Nou ja, tevreden wel, denk ik. Hij wilde even praten, en toen hebben we het gewoon over jeweetwel gehad, en toen heeft hij zichzelf geholpen, en ik heb hem gewoon een beetje aangemoedigd", bekende Henriette. "En wat vond je daar zelf van?", probeerde Bram.

"Ik heb even meegedaan", flapte Henriette er uit. Ze schrok er zelf van. "Goh, nou, dat lijkt me wel wat, en dan hoeven we het verder ook niet over problemen en verzekeringen te hebben. Heb je nu even tijd, geen last van collega's?", vroeg Bram.

Een beetje in de war aarzelde Henriette. Het was natuurlijk mogelijk dat het gesprek weer opgenomen werd en wat werd ze dan geacht te doen? Ze had het gevoel dat ze de klant dan direct had moeten afpoeieren. En eerlijk gezegd, ze had het de vorige keer wel leuk gevonden. Heel erg leuk, eigenlijk. En deze klant wist helemaal niet wie ze was, dit was echt iets eenmaligs. Hoe zou ze het doen, het aanpakken? Gewoon maar beginnen, eigenlijk.

"Wat heb je aan?", vroeg Henriette. "Gewoon, een broek en een overhemd", antwoordde Bram. "Ja, dat werkt natuurlijk niet", vervolgde Henriette. "Die broek moet uit. Ja, helemaal. Je ondergoed naar beneden. Ga lekker een beetje in je stoel hangen, en maak je maar stijf. Beetje kneden. Vergeet je ballen niet!", commandeerde Henriette. Verbluft door de snelheid van handelen aarzelde Bram even, maar ging dan toch alles braaf uitvoeren. Broek, ondergoed, in zijn lid knijpen, ballen strelen. "Lukt het? Je wordt toch wel stijf hé?", vervolgde Henriette.

Nou, het lukte zeker. Nu het ijs gebroken was en Bram een hele fantasie in zijn geest aan het opbouwen was, werd hij vlot stijf. Heel stijf. Zijn eikel kwam automatisch bloot. Dit was ongewoon spannend. Vlot ging zijn hand op en neer. "Doe je mee?", vroeg Bram. "Nee, ik wacht nog even, zo meteen, lukt het?", vroeg Henriette. "Ja, het gaat heel goed, heel goed, vertel me wat ik moet doen!", eiste Bram.

==

Ondertussen was John blij dat hij zo snel klaar was bij zijn klant. Mensen waren tevreden over hem, hij was meestal stipt en dat werd gewaardeerd. Hij kon direct een vervolgorder noteren. Terwijl hij tevreden in zijn auto stapte keek hij op de klok. Zou hij op tijd thuis zijn voor de lunch? Nou, even doorrijden en dan hadden ze niet alleen tijd voor de lunch. Misschien wilde Henriette wel even van dattum. Zou dat niet heerlijk zijn, zo midden op de dag? Hij draaide de sleutel om, schakelde, en ging op weg.


==

Henriette was ondertussen helemaal om. Terwijl ze het gehijg in de telefoon hoorde, trok ze zelf ook snel haar broek en slipje uit. Heel handig, zo'n koptelefoon. Maar waar was nou die vibrator? Die lag toch ergens in een laatje hier? In het derde laatje lag hij. Best wel een flinke, maar vooral dat er naast de centrale paal nog een tweede en een derde vingertje op zat, dat was fijn. "Doe je mee? Wat doe je?", vroeg Bram op bevelende toon. "Hij glijdt er zo in!", wist Henriette nog te zeggen, terwijl ze de kop haar spleet in voelde gaan. Even wrikken en het tweede vingertje zat recht op haar klit. Geoefend schakelde ze haar favoriete trilpatroon in, één, twee, drie, bzzzz, één, twee, drie, bzzzz. "Vertel me wat je doet!", eiste Bram. "Hij trilt op mijn klit, en nu ook achter, achter, aaachter", piepte Henriette. Even persend, zodat haar kringspier zich verwijdde, liet ze het derde vingertje haar achterste inglijden. Een extra gevuld gevoel, extra spanning.

Bram hoorde Henriette hijgen, echt hijgen, gejaagd, oppervlakkig uitademen, kort en snel inademen. Hetzelfde overkwam hem. Dit was echt geweldig, zomaar telefoonsex met een vreemde. Nou ja, bijna een vreemde, maar dat hoefde Henriette niet te weten.

"Ik ga komen", gromde Bram. "Nog even, nog even, nog even, het is er bijna", kreunde Henriette. Maar de ervaring was te nieuw, te spannend voor Bram. De stralen schoten over zijn overhemd. Terwijl hij onnavolgbare geluiden maakte, hoorde hij Henriette ook over de grens gaan. Dat moest een prima vibrator zijn.

==

Nog na hijgend hoorde Henriette de voordeur opengaan. John! Was het al zo laat? Even niet wetend of ze zich nou snel moest fatsoeneren en doen alsof er niets gebeurd was, wachtte ze nietsdoend af. John hing zijn jas op, en liep vervolgens naar boven, naar het kantoortje. Hij deed de deur open en zag zijn heerlijk vrouw zitten. Met een brede grijns keek hij haar aan, niet eens echt verrast dat ze blijkbaar lekker bezig was. Zijn hand ging al naar zijn rits. Die lunch, dat kon straks wel.

==

Bram belde Peter. "Hé Peter! Nou, ze is echt heerlijk. Echt, twee zinnen, meer heb je niet nodig, en dan komt ze helemaal los. Ik heb er echt van genoten!" "Ik weet het", zei Peter, "ze heeft een heerlijke stem. Blij dat je het leuk vond. Hoe doen we het verder?" Bram schraapte even zijn keel. "Komt helemaal in orde. Als hoofd P&O teken ik direct de loonsverhogingen. Je kunt een leuk nieuw salaris tegemoet zien", zei Bram. Hij hing op en riep zijn secretaresse. "Kun jij de stukken opstellen voor twee extra periodieken voor Peter, je weet wel, van de front desk? Hij heeft een uitstekende indruk gemaakt. Heel klantvriendelijk, een teamspeler, gunt anderen ook wat."

==

Forse klappen waren het, de heupen van John ramden steeds weer stevig naar voren, Henriettes billen trilden er van. Op zijn hondjes, dat was toch heerlijk. De koptelefoon van Henriette hing nog om haar hals. Gelukkig was het snoer erg lang.

Johns geslacht was ook lang. Toch ging het herhaaldelijk weer helemaal naar binnen. Henriette kreunde bij iedere slag. Dat ging niet lang duren. Haar klit was nog helemaal gevoelig van haar eerdere orgasme, en dit standje, dan trokken haar lippen perfect samen bij iedere slag. Steeds weer. En ja hoor, het was al zover. En terwijl haar kutje ritmisch kneep, en ook John over de eindstreep ging dacht Henriette: "wat heb ik toch een geweldige baan!"