’Ohw hoogheid…’ kreunt het kamermeisje waar ik me op aan het uitleven ben. Wijd open ligt ze onder me en haar stevige borsten deinen soepeltjes mee in het ritme van mijn stoten, diep in haar. Het gaat nog wel even duren, rustig werk ik me toe naar m’n zaad, het meisje voelt heerlijk aan en alles in haar doet mee om me te melken. Van mij mag dit nog wel even zo duren.

Maar dan wordt de deur geopend en staat daar de kasteel-gouverneur, signore Pietro. Hij kijkt mijn activiteit even intens misprijzend aan, zoals alleen híj dat kan, dan: ‘… ahem … Uwe Hoogheid Prins Vittorio, uw vader zijne Majesteit de Koning wenst u onmiddellijk te spreken.’ Ik kijk de man vertwijfeld aan, dat meent hij niet: ‘even dit afmaken, Pietro’ zeg ik een beetje benauwd. Terwijl hij me vernietigend aankijkt: ‘… U weet hoe uw vader is…’ en met een klap slaat de gouverneur de deur achter zich dicht.

Nou, die is duidelijk en met tegenzin trek ik mijn nog harde palo terug uit het meisje, dat teleurgesteld kreunt. ‘Scusi liefje, si, we waren net zo lekker bezig. Nou, vanavond dan maar meer…’ mopper ik. Ik trek mijn broek omhoog en sjor die over mijn stijve die knap in de weg zit, dan m’n blouson aan, jasje erover en daar ga ik, op weg naar de zoveelste preek van papà.


Dit verhaal speelt zich enkele eeuwen terug af in het toenmalige Italië. Een land dat in die tijd nog geen samenhangende staat was zoals nu maar bestond uit een lappendeken van koninkrijken en republieken, zoals Venezia, Genua, Savoia, Firenze, Milano, Sardegna, Sicilia, Napoli. En dan had je ook nog eens de Pauselijke staat Roma…


Pas nu ik de gang op loop merk ik hoe warm het was bij dat meisje, ik moet me eerst even gaan opfrissen in mijn eigen kamer. Het is een heel eind, van de zolder voor het personeel naar de verdieping waar wij zelf wonen. Terwijl ik de wenteltrappen afloop kijk ik door de kleine boogvormige ramen steeds weer even uit op de stad, een uitzicht dat nooit gaat vervelen. Het kasteel is gebouwd op een heuvel vanwaar je heel Napoli kan overzien, met daarachter de Middellandse zee. Het is druk in de haven, ik zie ontelbare masten aan de kades en ook nog eens ik weet niet hoeveel schepen met bollende zeilen die net vertrekken of ze juist strijken omdat ze de haven binnenlopen.

Vivà Róma

Op mijn kamer aangekomen kleed ik me helemaal uit, trek me dan eerst nog snel af om mijn palo weer in de rust te krijgen en fris me daarna op met het water uit de kan die altijd gevuld klaar staat.
Mijn vaders werkkamer is op de begane grond, naast de grote troonzaal en zonder te kloppen loop ik naar binnen. Papà kijkt verstoord op van waar hij mee bezig is: ‘natuurlijk Vittorio Emanuele Giacchino, tweede zoon van de koning van Napoli en Calabria, doe alsof je thuis bent.’

Ik grinnik, want dat ben ik natuurlijk ook. Ik plof neer in de stoel tegenover het bureau van zijne Majesteit de Koning. ‘Wat was er nou zo dringend papà?’ vraag ik dan. ‘Oh, scusi, had je belangrijkere zaken te doen?’ reageert papà als door een slang gebeten. Ik grijns, hij is zo gemakkelijk op de kast te krijgen, druk dan mijn tong in mijn wang en zeg: ‘weet je toch wel?’

Whow, maar dit keer weet papà zich te beheersen, er is dus écht iets belangrijks. Dan steekt hij van wal. ‘Vito, het moet afgelopen zijn met dat luie leventje van jou. Sinds je opleiding klaar is hang je hier maar wat rond en val je iedereen lastig. Zelfs je broer klaagt dat hij als mijn toekomstig opvolger alleen maar plichten kent en dat jij er maar een beetje op los leeft.’ Het aloude riedeltje weer, m’n broer is ook al zo’n zeurpiet aan het worden en ik reageer door één wenkbrauw op te trekken. ‘En wat is daar nieuw aan, papà, dat Alfonso klaagt dat hij zo hard moet werken? Laat míj het dan doen, jou opvolgen, ík wil wel hoor.’

Papà moet er van zuchten, staat dan op en gaat ijsberend door zijn kamer verder: ‘maak het me nou niet zo moeilijk Vito, je weet goed dat je broer als oudste zoon mij móet opvolgen, of hij nou wil of niet. Jouw taak is een goed huwelijk te sluiten dat ons koninkrijk kan versterken. Volgende maand word je zeventien en ik wil dat er nu werk van wordt gemaakt. Het debutantenseizoen in Roma begint, ik wil dat je daar naartoe gaat om geschikte meisjes te leren kennen, liefst eentje uit een adellijke familie in het Noorden, om nieuwe allianties te kunnen vormen. Je krijgt een half jaar de tijd om je te oriënteren, daarna wil ik met je over mogelijke kandidates praten. Als je er dan geen hebt gevonden maak ík voor jou de keuze. Morgen vertrekt er een handelskonvooi en ik heb jou daar aan toe laten voegen.’

Tot verbazing van mijn vader reageer ik blij: ‘grazie papà, ik zal doen wat je zegt. Tot straks!’ En voor hij nog iets kan zeggen sprint ik weg, er komt vast nog een hele waslijst van wat ik allemaal moet doen maar daar heb ik even nog geen zin in. Zo’n bruid zoeken kan altijd nog. Waar ik me het meest op verheug is dat ik eindelijk Rome zal zien, daar gebeurt alles! Als eerste loop ik naar mamma, om haar te bedanken dat ze papà bewerkte dat ik naar Roma mag.

Na enkele dagen van een vermoeiende tocht in konvooi, open en bloot te paard over warme stoffige wegen arriveer ik in Roma. Ik verblijf daar bij de broer van mamma die een Hertog is en iets hoogs doet in de regering van de Paus. Mijn tante doet iets voor het ziekenhuis dat nieuw is en het modernste van heel Italië schijnt te zijn. Ze hebben een groot stadspaleis waar ik gedurende het halve jaar dat ik hier ben een eigen kamer heb gekregen.

Heerlijk om me op te kunnen frissen en bij het avondeten maak ik voor het eerst kennis met mijn neef en nichtje. Ooit hebben we elkaar ontmoet toen we nog klein waren maar daar herinner ik me weinig van. Mijn neef Giacomo is een paar jaar ouder dan ik en zit een beetje uit de hoogte te doen, hij vindt mij natuurlijk maar een provinciaaltje, hoewel ík prins ben en hij alleen nog maar de zoon van een Hertog is.

Vívà Emílià

Alora, maar dan mijn nichtje, het hertoginnetje Emilia, die zie ik wel zitten, ze is net als ik zeventien en ze is bellísimo, prachtig om te zien met haar stads-bleke Romeinse kopje, grote bruine ogen en donkerbruine lange haren, krullend volgens de laatste mode. Zij gaat net als ik haar eerste seizoen in en mijn mamma heeft al met haar mamma afgesproken dat we samen zullen gaan en dat ik op haar zal letten, wat een hoop chaperonne-gedoe scheelt.

De volgende avond al hebben we onze eerste balavond en met de koets van mijn oom rijden we naar onze bestemming, het palazzo van de familie Colonna aan het Piazza Venezia. Als we binnenkomen kijk ik mijn ogen uit. Ik vind ons kasteel in Napoli al heel mooi maar wat we hier te zien krijgen slaat álles. De centrale balzaal is het duurste en het rijkste wat ooit heb gezien, waar je ook kijkt zijn schilderingen aangebracht, vooral die op de plafonds zijn heel bijzonder om te zien. Langs alle wanden van de zaal staan met goud beklede zuilen met daartussen hoge spiegels waardoor het vertrek nog groter lijkt dan het al is.

Er zijn tientallen en misschien zelfs wel meer dan honderd mensen, bijna allemaal jongelui, ook debutant net als Emilia en ik. Veel meisjes worden begeleid door hun mama of een chaperonne, die dames zitten allemaal in zitjes tussen de zuilen, volop kletsend maar ondertussen wel nauwlettend hun kroost in de gaten houdend. Emilia kent veel meisjes en steeds als we er een of meer tegen het lijf lopen stelt ze me aan hen voor. Na een tijdje al duizelt het me, ik hoop dat ik op den duur wel wat van die meiden ga onthouden. Net als ik komen veel van hen uit andere koninkrijken of republieken van Italië, ze zijn net als ik hier omdat Roma dé stad is waar je een goede huwelijkspartner kunt vinden.

De hele avond blijven Emilia en ik bij elkaar en die keren dat ze voor een dans wordt gevraagd door een andere jongen houd ik haar goed in de gaten. Als we uiteindelijk weer op huis aan gaan zijn we allebei moe van alle nieuwe indrukken en omdat we met de koets in een file van vertrekkende mensen zijn terecht gekomen hebben we alle tijd om met elkaar te bepraten hoe we de avond vonden. M’n nichtje hengelt daarbij vrij opzichtig naar hoe ik de andere meisjes vond en zo eerlijk als ik ben zeg ik dan dat ik veel vrouwelijk schoon heb gezien maar háár eigenlijk wel de mooiste vond. Waarna ze tevreden tegen me aankruipt.

Tijdens het seizoen zijn er de hele week door balavonden, soirees, ontvangsten, matinees, lunches en weet ik veel wat ze nog meer verzinnen om steeds bij elkaar te komen, iedere Romeinse familie wil aan de beurt komen en allemaal hebben ze wel een schitterend palazzo. Na enkele weken en een aantal van die bijeenkomsten begin ik langzaam maar zeker gezichten te herkennen, waarbij ik heel veel aan Emilia heb die me van alles weet te vertellen over de mensen die we ontmoeten.

Steeds meer wordt me duidelijk dat het hier één grote koppelmarkt is, waarbij de hormonen af en toe al behoorlijk vrij spel hebben. Bijna ieder palazzo heeft wel een grote tuin en als je daar op zo’n zwoele avond even een frisse neus gaat halen struikel je zowat over de stelletjes die staan of liggen te vrijen.

Emilia’s eerste keer

Volgens Emilia zijn de opvattingen in Rome ontzettend ruim, zolang je maar zorgt dat je samen niet een kindje maakt kijkt iedereen een andere kant op. Tijdens een van die avonden, als we samen een ommetje door zo’n palazzo-tuin maken omdat het binnen bloedheet is en er weer overal vrijende stelletjes in de weer zijn kan ik me ineens niet meer beheersen. Ik ben mijn nichtje steeds leuker en mooier gaan vinden en als ze giechelend tegen me aan valt omdat we bijna over een stel uit een struik stekende benen vallen, kus ik haar.

Een kus, die ze meteen beantwoordt en voor ik het besef staan we elkaar te zoenen alsof we nooit anders hebben gedaan. Na afloop zijn we allebei een beetje verlegen, het voelt dat onze lichamen het zo’n beetje van ons hebben overgenomen. We weten niet goed wat we er tegen elkaar over moeten zeggen en zwijgend gaan we terug naar binnen. Ook op de terugweg in de koets blijft het doodstil, waarbij we ieder in ons eigen hoekje blijven zitten in plaats van genoeglijk tegen elkaar leunend na te praten.

Later, als ik op mijn kamer in bed lig, trek ik me af, de zoen met Emilia heeft me onwijs opgewonden. Bijna slaap ik al, dan hoor ik zachtjes mijn deur open en weer dicht gaan en voor ik besef wat er gaande is stapt Emilia in haar nachtponnetje de kamer binnen, een kaarslichtje in haar hand. Ze zet het lichtje op de tafel en kruipt dan naast me in bed, dicht tegen me aan, een beetje rillerig van de kou. Als ze vervolgens niks zegt neem ik haar zwijgend in mijn armen en knuffel ik haar. Een tijdje lang liggen we zo, ik voel me gespannen over de hele situatie en mijn palo wordt ondanks het eerdere aftrekken al snel weer onrustig.

Op een of andere manier voel ik aan dat ik moet wachten tot zij iets zegt en dan, eindelijk, fluistert ze: ‘Vito, jij weet al hoe het moet, toch …?’
‘Ja, best wel, nichtje’ zeg ik, haar met een brede grijns aankijkend. Whow, wordt dit wat ik denk dat het wordt? Ik begon juist de dagelijkse seks met onze kamermeisjes ontzettend te missen. Opnieuw wacht ik af wat ze wil. ‘Ehm… , zou jij het dan voor het eerst met mij willen doen? De jongens waar ik mee dans hebben het er steeds over maar ik ben er een beetje bang voor…’ komt er dan lief maar ook best wel benauwd uit. Ik draai me op mijn zij naar haar toe, kus haar en fluister dan: ‘si, maar je hoeft niet bang te zijn, hoor Emilia, het is juist heel lekker…’

Dan kruip ik over haar heen het bed uit, trek mijn nachtgoed uit en help daarna Emilia het hare uit te doen. Ze is een mooi meisje, bijna net zo lang als ik, met mooie volle borsten, een platte buik en brede heupen. Ik kniel over haar heen en open haar strak gesloten benen, waartussen ze een donzig driehoekje heeft. Als ik haar benen geopend heb lik ik haar gleufje, waar een lekker geurtje omheen hangt. Rustig schuif ik mijn snoeiharde palo daarna bij haar naar binnen.

Ik weet dat een meisje de eerste keer pijn heeft en doe het daarom voorzichtig. Als ik halverwege in haar voel dat ik word tegengehouden en dus moet doorstoten fluister ik: ‘het doet maar even pijn, Emilia, maar daarna wordt het lekker.’ En voordat ze mijn woorden goed kan laten doordringen duw ik me hard naar binnen en even later zit mijn palo helemaal in haar. Meteen houd ik me diep in haar stil, want hoewel Emilia zich dapper houdt en niet gilt of zo merk ik toch aan haar benen waar ze me mee klem zet en aan haar buik die gespannen tegen de mijne ademt dat ze pijn heeft.

Maar ook al heeft Emilia pijn, het is heerlijk om mijn palo weer in een strak meisje te hebben zitten. Dat warme nauwe gevoel er omheen miste ik echt, ik had al bijna ontwenningsverschijnselen. Als ik merk dat Emilia rustiger wordt begin ik onze copulare, ik neuk rustig, steeds bijna uit haar en dan met een langzame maar diepe stoot weer helemaal in haar. Na een tijdje voel ik hoe ze gaat tegen bewegen en van de seks begint te genieten. Ik kijk haar aan en vraag hoe het is. ‘Fijn wel nu, Vito. Maar het deed eerst wel pijn.’

Ik kus haar en dan neuk ik mijn nichtje ijverig verder. Ze voelt heerlijk onder me, haar zachte soepele beweeglijke lijf voelt zo heel anders aan dan die van al die hardwerkende kamermeisjes in mijn vaders kasteel. Ik neem me voor om dit meisje alles te leren wat er te leren valt over seks voordat ik weer uit Roma vertrek. Dat betekent dus ook dat ik haar vaak zal moeten neuken en zolang oom en tante maar niks in de gaten krijgen zal dat geen probleem zijn, want mijn nichtje lijkt er nu al erg van te genieten.

Ik voel hoe ze zich onder mij strak tegen me aan duwt om mijn palo nog dieper in haar te krijgen en nog geen tien minuten nadat ik haar ontmaagdde voel en hoor ik hoe ze klaar komt. Emilia begint luid te kreunen en om te voorkomen dat de familie wakker wordt leg ik een hand op haar mond en zeg ik ‘ssst’.. Ondertussen paal ik haar rustig verder, zo haar orgasme op gang houdend. Pas als dat helemaal in haar is uitgewoed ga ik aan mezelf denken. Steeds harder in haar beukend werk ik mezelf naar mijn zaadlozing toe en als die in aantocht is trek ik me snel terug uit Emiliá haar buik en spuit ik alles over haar heen. Met een diepe zucht laat ik me op haar vallen en al snel vallen we zo samen, bezweet en aan elkaar plakkend door mijn zaad, in slaap.

Het slapende meisje

Ik ben ongeveer een maand in Roma als mijn tante zegt dat ze zich al enkele dagen niet zo lekker voelt en aan Emilia en mij vraagt of wij vandaag een keer haar nichtje Chiara willen bezoeken. Emilia heeft me wel eens vertelt dat haar nichtje, een dochter van de koning van Sardegna die een broer van haar mamma is, hier in Rome in het ziekenhuis is opgenomen met een vreemde ziekte.

Al bijna een jaar geleden is ze op een dag in een leegstaande kamer van hun kasteel in Cagliari gevonden, op de grond liggend, diep in slaap of misschien zelfs bewusteloos. Meteen begonnen er allerlei verhaaltjes de ronde te doen, dat ze bij haar geboorte door een of andere heks was vervloekt, niemand wist hoe het precies zat. Toen ze na vele weken maar niet wakker werd is ze voor een meer moderne behandeling naar Rome overgebracht. Hier zeiden de dokters dat ze waarschijnlijk ergens door vergiftigd was en hoewel ze al van alles met tegengifjes en aderlatingen en bloedzuigers en zo hebben geprobeerd, tot nu toe heeft niks geholpen en slaapt het meisje nog steeds heel diep.

Het ziekenhuis is voor mij een openbaring. In grote schone lichte zalen liggen bed naast bed zieke mensen die worden geholpen door nonnen in lange witte habijten. Hoe anders is dat bij ons thuis in Napoli, waar mensen in de Ziekengasthuizen gewoon op de grond liggen, soms totaal vervuild zijn omdat ze dagenlang niet worden verzorgd. We lopen het hele ziekenhuis door en komen dan in een tuin waar helemaal achterin, verborgen achter een grote haag een paviljoentje staat. Emilia vertelt dat hier haar nichtje ligt, dat haar vader de koning van Sardegna dit op zijn kosten heeft laten bouwen om haar rust en afscherming te kunnen bieden, in de hoop dat ze hier beter wordt.

Ook binnen is het weer allemaal schoon en fris geschilderd en als we de kamer van Chiara binnengaan lijkt het alsof ineens alle lucht uit me wordt weggezogen. In bed ligt het aller, echt állermooiste meisje dat ik ooit heb gezien. Zo mooi, zo slank, zo vredig, maar ook zo wit, bijna net zo spierwit als het laken dat tot haar heupen over haar heen ligt. Ze heeft een ovaal gezichtje, de ogen gesloten, haar lippen een tikje roze en rond haar witte gezichtje liggen haar haren, schoon en gewassen, wijd uitgewaaierd op het kussen. Haar kleine fijne handen liggen gevouwen op het laken en door de dunne stof van haar nachthemdje heen zijn duidelijk haar ronde stevige borsten en daarop de kleine donkere tepels te zien.

Emilia ziet het, ze ziet ook dat ik het zie en schuift snel het laken wat omhoog tot haar borsten weer zijn bedekt. Dan kust ze Chiara zachtjes op haar mond en zegt: ‘dat lief nichtje, scusi dat ik er zo lang niet was. Mamma en papà willen dat ik het seizoen doe en prins Vito begeleidt mij daarbij. Hier is hij.’ En dan gebaart ze naar me dat ik Chiara ook moet begroeten. Vreemd natuurlijk, want het meisje slaapt en kan me toch niet horen. Ik geef haar voorzichtig een kusje op haar zachte warme wang en zeg dan: ‘hallo Prinses Chiara, ik ben Prins Vittorio en ik kom uit Napoli. Ik hoop dat je gauw weer beter wordt.’

Een beetje verlegen met de situatie gaan we naast elkaar bij het bed zitten, zwijgend, want wat moet je zeggen tegen een slapend meisje. Gelukkig is ze beeldschoon om te zien en ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. Ook Emilia ziet dat natuurlijk en ik heb het idee dat ze een beetje jaloers is maar ik kan er niks aan doen, voor mij voelt het bijna alsof ik dit meisje al mijn hele leven ken en haar alleen nog maar hoefde tegen te komen.

Nadat we ongeveer een kwartier zo bij het bed van Chiara zitten komt er een helemaal in het zwart geklede man binnen, met een hoge hoed op, wat een beetje vreemd is in een omgeving waarin verder alles wit is. Hij stelt zich voor als dottore Bartholotti, en hij vertelt dat hij van een van de nonnen hoorde dat wij er zijn en dat hij iets met ons wil bespreken. En dan legt hij uit hoe ze al van alles hebben geprobeerd om Chiara weer wakker te krijgen, dat er eigenlijk geen redenen meer zijn waarom ze nog slaapt want dat het gif allang uitgewerkt moet zijn.

De dottore heeft langzamerhand het idee dat ze misschien wel in haar slaap gevangen zit en dat ze daaruit gehaald moet worden. En of wij dus daaraan willen bijdragen. Als Emilia dan vraagt hoe zegt de dottore dat er veel tegen Chiara gepraat moet worden, maar belangrijker nog, dat ze liefde moet voelen en dat ze dán misschien bereid is terug te komen. Wat we natuurlijk allebei beloven…

Chiara reageert

Al snel komt de afspraak er op neer dat Emilia is afgehaakt en dat ik alle middagen bij Chiara aan bed zit. Emilia verveelde zich namelijk dood, terwijl ik er maar geen genoeg van kan krijgen om bij het meisje te zijn. En zo ontstaat al gauw de routine dat ik iedere avond met Emilia naar de bals en soirees ga, we daarna heftige seks hebben en dat ik overdag aan het bed van Chiara zit.

Ze is zó bovenaards wonderschoon om te zien dat ik haar wel de hele dag met mijn ogen zou kunnen indrinken. Alles wil ik voor haar doen. Van de nonnen leer ik hoe ik haar de speciale vloeibare voeding kan toedienen en ik doe dat terwijl ik haar ondertussen vertel wat er vandaag allemaal op haar menu staat en dat ze er maar goed van moet eten. Steeds vaker ook steel ik een kusje van haar lippen en heel, héél soms heb ik het gevoel dat ze ze dan óók een beetje beweegt.

Om tegen haar te kunnen blijven praten struin ik bij Emilia thuis de bibliotheek door en als ik uiteindelijk een reeks boeken vind over liefdesgeschiedenissen in het oude Romeinse rijk ga ik die aan haar voorlezen. En niet te geloven, die oude Romeinen konden er wat van, ze deden het met iedereen wanneer ze maar zin hadden, terwijl ze ondertussen elkaar ook nog eens vergiftigden als het ze allemaal niet meer zinde. Dat soort passages laat ik weg maar alles wat met liefde te maken heeft lijkt me goed voor Chiara. Zachtjes lees ik haar al die liefdesverhalen voor en ook als ze heel expliciet gaan over seks lijkt het me goed haar dat allemaal te vertellen.

Eén keer, en ik heb me voorgenomen het nooit meer te doen, kon ik niet van haar afblijven. Terwijl ik
Chiara haar vloeibare voeding gaf, kwam er omdat ze zich verslikte wat van in haar nek terecht. Voorzichtig trok ik haar hemdje wat omlaag om haar schoon te vegen, en daar lagen ze, in volle glorie, haar kleine stevige borsten, waarvan de tepeltjes meteen hard werden. Voor ik het wist raakt ik ze zacht met beide handen aan en toen móest ik gewoon ook meer van haar voelen.

Onder het laken ging ik met mijn hand onder haar hemdje en koesterde ik me eerst even in het vachtje tussen haar benen. Daarna streelde ik langzaam omhoog, over haar zacht ademende buik tot ik weer bij haar borsten was en zachtjes in haar tepels kneep. En echt, ik voelde het, ineens ging er een rilling door haar hele lichaam en ging haar adem even wat sneller. Van schrik trok ik me snel terug, waste het eten uit haar hals en dekte Chiara weer helemaal toe.

De dagen daarna las ik haar veel voor maar zag ik verder geen enkel teken van leven. Langzaam rijpte bij mij het idee dat aanraking, door wat ik laatst deed, haar misschien juist wel zou helpen. Vanaf dat moment kuste ik haar nog vaker en legde ik af en toe ook mijn hand onder haar hemd op haar blote buik. Iedere keer dat ik haar aanraakte voelde ik weer even die trilling. Toen het ook daar bij bleef besloot ik verder te gaan.

In de middag ben ik altijd minstens drie uur met Chiara alleen, haar verzorging vindt vooral s-morgens plaats en de nonnen gunnen mij het alleen zijn met haar. Die middag, nadat ik haar al ongeveer vier weken iedere dag urenlang heb voorgelezen, doe ik iets wat niet echt netjes is maar wat volgens mij misschien wel de enige oplossing is. Ik kleed me uit, doe met enige moeite ook bij Chiara haar hemd uit en ga dan naast haar in bed liggen, lijf aan lijf. Ik heb geen idee of ze dat voelt maar ik laat haar een tijde aan het gevoel wennen. Dan draai ik me op mijn zij en ga ik haar overal strelen. Haar gezichtje, haar gesloten ogen, haar kleine neus, haar lieve lippen, het kuiltje in haar hals, haar borsten.

Ze zijn zó pril en tegelijk zó stevig, alleen al door Chiara daar te strelen voel ik mijn hart voor haar opzwellen en het kan niet anders of ze voelt dat, want opnieuw voel ik die trilling, al ietsje heftiger dit keer. Langzaam streel ik daarna haar buik, kriebel ik in haar navel en als ik eindelijk bij het vachtje tussen haar benen terecht kom doe ik die iets uit elkaar. Ik kroel haar eerst een tijdje door de haartjes en beweeg dan voorzichtig een vinger over haar genotsbultje, waar alle meisjes altijd helemaal gek van worden als je daar aan zit.

Dat geldt duidelijk ook voor Chiara. Zachtjes streel ik haar een paar keer over het bultje en daar is het duidelijker dan ooit, een trilling door haar hele lijf. En voor het eerst hoor ik haar stem, een zacht kreuntje…!

Trouw of ontrouw

Behoedzaam masseer ik haar genotsbultje en langzaam maar zeker reageert ze er meer op. Steeds weer komen en gaan de trillingen en ook haar kreuntjes hoor ik nu vaker. Als ik daarna nóg ietsje verder ga en een vinger door haar gleufje laat glijden is ze tot mijn verbazing nat en reageert ze ook daarop met een kreuntje. Verder ga ik niet vandaag. Ik streel haar hele lijf, masseer haar borsten en tepels en wrijf keer op keer over haar bultje en door haar gleufje, waarbij ik geniet van de reacties van haar lichaam en van de kreuntjes die elkaar steeds vaker opvolgen.

Na een uur is het genoeg en met een stijve palo stap ik uit haar bed. Behoedzaam doe ik Chiara weer haar hemdje aan en dek haar dan toe. Nadat ik mezelf heb aangekleed lees ik haar nog een tijdje voor en geef haar dan meerdere afscheidskusjes, waarna ik op het Hertogelijke huis aan ga. Het was een wonderlijke middag, zeker nu achteraf voelt het alsof ik voor het eerst echt contact kreeg met die arme Chiara en ik ben er van overtuigd dat ik dit de komende tijd vaker moet herhalen. Ik hoop niet dat het ooit ontdekt wordt maar mocht dat wel zo zijn, nou, zo zij het, ík weet dat het voor een goed doel is.

Terug bij haar thuis loop ik meteen door naar Emilia haar kamer en vertel ik haar frank en vrij wat ik heb gedaan en hoe Chiara daar op reageerde. Terwijl ik het vertel merk ik dat Emilia met glinsterende ogen luistert en helemaal opgewonden raakt. Dat zet ook meteen mijn palo weer omhoog en al snel liggen we samen te vrijen. Het is nu nog overdag en we moeten dus wel voorzichtig zijn, maar er is geen houden aan, ik móet en zál me nu ontladen.

Zodra Emilia bloot en open en toegankelijk voor me ligt boor ik me hard en diep in haar. Bijna meteen ontploft ze en kreunt ze het uit, waardoor ik weer eens haar mond moet bedekken, het is niet de bedoeling dat de hele familie hier aan het bed komt te staan. Zoals altijd is het heerlijk om me op Emilia uit te leven, maar op een of andere manier voelt het anders dan de andere keren, bijna alsof ik Chiara ontrouw ben nu ik intiem haar lijf heb betast. Maar ik heb dit nodig en zet mijn verstand op nul. Emilia heeft er zin in, ik ook en waarom zou ik me dus inhouden. IJverig neuken we door tot we allebei zijn klaargekomen…

De schone slaapster ontwaakt

In de dagen die volgen bouw ik een vast ritme op, zodat Chiara weet waar ze aan toe is. Als ik aankom ga ik eerst een tijdje aangekleed naast haar op bed liggen en lees ik haar voor. Dan gaan bij ons allebei de kleren uit en streel ik Chiara over haar hele lichaam terwijl we bloot stijf tegen elkaar aan liggen. Iedere streelsessie laat ik uitlopen in het verwennen van haar borsten, tepels, geknotsknopje en gleufje. Iedere keer dat ik dat doe lijkt het wel dat ze er meer op reageert, inmiddels kreunt ze al als ik bloot tegen haar aan kom liggen en als ik haar knopje bewerk heeft ze volgens mij zelfs al een keer een mini-orgasme gehad.

Voor mijn gevoel kan Chiara nu ieder moment uit haar slaap komen en vandaag besluit ik daarvoor tot het uiterste te gaan. Zodra ik bloot naast haar lig draai ik me op mijn zij naar haar toe, leg dan haar rechterbeen over mijn heup zodat ze tussen haar benen goed open is en ga haar dan verwennen. Ik streel haar gezichtje, haar haren, haar oren, haar neus. Als ik haar oogleden streel voel ik hoe daaronder haar ogen bewegen en ook haar lippen doet ze even een beetje van elkaar als ik die aanraak. Dan kus ik haar en wurm ik mijn tong tussen haar lippen door, totdat ik contact maak met de hare, waarbij ze die bijna aarzelend tegen de mijne aan beweegt. Ondertussen streel ik met mijn rechterhand verder over haar lichaam. Ik leg mijn hand om beurten om beide borsten, masseer ze, streel ze, kneedt ze en knijp zachtjes haar tepels stijf.

Chiara reageert door met haar tongetje iets meer tegen die van mij te duwen, ondertussen alweer zacht kreunend. Na haar borsten laat ik mijn hand afdwalen over haar platte trillende buik tot ik bij haar driehoekje arriveer en het bultje daaronder in de aanzet van haar gleufje zachtjes aanraak. Er lijkt een kramp door Chiara’s lijf te schieten, zo heftig reageert ze op die eerste aanraking. Ik maak me van haar mond los terwijl ik haar knopje blijf bewerken en zeg zachtjes: ‘geniet er maar van Chiara. Kom maar terug, ik zou het fijn vinden als je nu je ogen zou openen. Ik wil je zó graag aan kunnen kijken…’ Haar reactie is een zacht kreuntje en een lichte beweging met haar hoofd, ze lijkt nee te schudden. ‘Toe maar Chiara, je kan het’ fluister ik terwijl ik haar ondertussen blijf bewerken tussen haar benen. Ik haal mijn middelvinger tussen haar lipjes door en merk hoe nat en glad ze alweer is.

Ik weet dat ik nu door moet zetten. Ik leg me over Chiara heen en terwijl ik op mijn handen steun zet ik mijn palo voor haar gleufje. Enkele keren wrijf ik met mijn eikel tussen haar lipjes door en dan duw ik me zachtjes naar binnen tot eerst alleen mijn eikel in haar zit. Ze is ontzettend strak en warm en glad en het kost me grote moeite haar niet meteen helemaal te nemen. Ik weet dat ik nu hoog spel speel want als mijn opzet niet lukt heb ik haar natuurlijk doodgewoon verkracht. Maar ik kan nu niet meer terug, ik móet dit voltooien.

Terwijl mijn eikel in haar nauwe warmte zit kus ik haar weer en fluister ik opnieuw ‘kom maar Chiara, het is tijd dat je weer terug komt, dat je bij me komt…’ Opnieuw een kreuntje en een licht nee schudden van haar lieve hoofdje. Dus moet ik mijn laatste wapen in de strijd gooien. Zachtjes duw ik me verder in haar tot ik weerstand voel en fluister dan tegen Chiara: ‘ik ga je nu even pijn doen.’ Ik wacht expres om het bij haar door te laten dringen en ik voel aan het snellere bewegen van haar buik tegen de mijne dat ze het begrepen heeft.

Zachtjes duw ik me nog ietsje verder in haar en als dan de weerstand echt groot wordt fluister ik ‘Chiara, hier komt ik’ en dan druk ik mijn palo in één keer in haar, tot de wortel en ik niet dieper kan. Dát is het moment dat haar ogen wijd open gaan. Grote bruine betraande kijkertjes die me vol schrik aankijken. Ik kus haar zachtjes en zeg dan: ‘welkom terug Chiara. En wat ben je mooi…’

Dan, bijna niet te verstaan, fluisterzacht en schor doordat haar stem zo lang niet gebruikt werd, zegt ze iets, twee woorden. Ik versta het niet en breng mijn oor dichter naar haar mond. En dan opnieuw herhaalt ze de twee woorden: ‘prins Vito…’ Het overweldigt me gewoon, dat ze weet wie ik ben, dat ze dat dus in haar slaap toch heeft meegekregen. Ook bij mij schieten de tranen in de ogen en even kan ik helemaal niks meer, behalve stil op haar liggen, onze hoofden naast elkaar, onze lichamen nauw verbonden.

Als ik weer omhoog kom en haar met mijn betraande ogen aankijk brengt ze moeizaam haar armen omhoog tot ze mijn wangen kan strelen. Tegelijk opent ze haar benen iets verder, wat ik opvat als een toestemming om door te gaan. Voorzichtig schuif ik me uit haar en ga dan weer oneindig langzaam bij haar naar binnen, zodat ze aan het gevoel kan wennen.

En terwijl mijn palo en haar strakke meisjesbuisje elkaar leren kennen gaat het hierboven ook zo. Ik heb me opnieuw helemaal over Chiara heen gelegd zodat onze lichamen overal contact maken en zachtjes fluister ik lieve woordjes in haar oren, dat het zo fijn is dat ze er weer is en dat ze zo mooi is. Als reactie huilt Chiara tranen met tuiten, die ik een voor een steeds weer weg zoen…

Chiara en Vito worden dolverliefd op elkaar. Ze leiden een fijn leven op op het mooie eiland Sardegna, krijgen samen drie kindjes en vele jaren later volgt Chiara als enig kind haar vader als koningin op. Vito staat haar als haar gemaal met raad en daad terzijde, ze bouwen de goede banden met het koninkrijk Napoli nog verder uit en samen worden ze zeer geliefd bij hun volk. Kortom, ze leefden nog lang en gelukkig…


ThnX dat je dit sprookje hebt gelezen.
Voorlopig is dit weer het laatste, tijd voor een ander verhaal!
X. Zazie