“We hebben geen condoom gebruikt.”
De werkelijkheid dringt met een schok tot me door. Mijn gedachten vliegen hysterisch alle kanten op.
Ryan gaat rechtop zitten. “Oh shit,” mompelt hij.
Ik sluit even mijn ogen en probeer mijn gedachten op orde te krijgen.
“Weet je,” zegt Ryan voorzichtig. “We kunnen morgen naar de apotheek gaan en een morning after pil kopen.”
“Dat is het niet,” mompel ik geërgerd. “Ik neem de pil.”
“Oh,” reageert Ryan met vlakke stem. “Dat is een hele opluchting. Wat is dan het probleem?”
Er valt een ongemakkelijke stilte. “Ik… wij…” stotter ik. “We kennen elkaar nauwelijks en… ik… ik heb nog nooit zonder bescherming… wel… weet je…”
Ryan schudt zijn hoofd en gaat met een hand door zijn haar. “Ik heb geen ziektes, als je dat bedoelt. Ik heb al een jaar niet met een andere vrouw gevreeën. En ik heb het idee dat jij en je man de afgelopen maanden ook niet echt veel met seks bezig zijn geweest.”
Op slag ben ik geïrriteerd. “Wat bedoel je daar nu weer mee?”
“Je lijkt me niet echt een vrouw met een bevredigend seksleven.”
Ik reageer fel. “Kristof is toevallig wel een uitstekend minnaar, hoor.”
Er verschijnt een glimlachje op Ryan zijn lippen.
“Lach me niet uit.”
“Sorry, het was niet echt mijn bedoeling, echt niet,” sust hij. “Maar we kunnen niet terugdraaien wat er is gebeurd. Ik beloof je dat we het volgende keer voorzichtiger aan zullen doen.”
“Volgende keer?”
“Je denkt toch niet dat ik je nu al laat gaan?” Ryan slaat zijn arm om me heen en trekt me dicht tegen zich aan. Ik voel zijn geslacht kloppen tegen mijn lichaam. Ik wil boos zijn, op mezelf en op hem, maar ik ben het niet. We hebben ons alle twee laten meeslepen door onze passie, zonder echt na te denken.
“Maar…”
“Sttt, Leen. We zijn gewoon twee mensen die de wereld om zich heen hebben vergeten en genot bij elkaar vinden.”
Gek genoeg weten die woorden me te kalmeren. Ze klinken alsof het niet vunzig is dat we elkaar als hitsige tieners bespringen.
“Laten we proberen wat te slapen. Dan praten we morgen verder, ok?” Ryans stem klinkt suf.
“Ok.”

Met dichtgeknepen ogen probeer ik mezelf tot slapen te dwingen, maar het lukt niet. Ik blijf roerloos liggen en staar naar het plafond. Achter mij begint Ryan zwaar te ademen, waarna hij zachtjes begint te snurken.
Hier lig ik dan, in bed met een man die ik amper ken.
De intimiteit van daarnet heeft plaats gemaakt voor schuldgevoel, alsof ik een misdaad heb begaan. En eigenlijk is dat ook zo: ik heb mijn man bedrogen, alsof mijn huwelijk niks meer waard is. Waarom heb ik mijn verstand niet gebruikt? Normaal gezien laat ik me nooit zo meeslepen door mijn lustgevoelens. Kennelijk verlies ik alle controle als het om Ryan gaat. Niemand, geen enkele man, heeft me ooit zo onbeheerst laten zijn. En ik heb er nog van genoten ook, dat maakt het allemaal nog wat erger.
Ik moet hier weg… Het is tijd om te vertrekken, te vluchten voor mijn vergissing. Voorzichtig glijd ik het bed uit, bang om Ryan te wekken. Ik trek mijn kleren aan, loop naar buiten en ga op het terras zitten. Hoewel de omgeving vredig lijkt, heb ik het gevoel dat de maan mij bespot. Ik heb veel zin om dat ellendige hemellichaam met een schoen van zijn plek te kegelen.

Een leeg gevoel overspoelt me en ik kan niet helder meer nadenken. Verdomme, waarom heb ik naar Inge geluisterd? ‘Een man verleiden, wat fotootjes nemen, Kristof jaloers maken en intussen wat onschuldig plezier maken.’ Het klonk allemaal geweldig, alleen is het een beetje uit de hand gelopen. Waarom heeft ze me niet tegengehouden? Moest ze dat dan? Want ben ik zelf niet oud en wijs genoeg? Oud wel, maar wijs. Gah!
En dan spoken Ryans woorden door mijn hoofd. “Je lijkt me niet echt een vrouw met een bevredigend seksleven,” heeft hij gezegd. Is dat het? Is dat de oorzaak van dit alles? Het feit dat Kristof me al maanden verwaarloosd heeft omdat hij het te druk heeft met zijn werk? Hoe lang is het al geleden dat we samen intiem waren? Die keer dat het allemaal zo snel moest gaan omdat hij daarna dringend met een klant moest bellen?
Verdomme, waarom ben ik in mijn eentje naar Mexico gegaan? Waarom heb ik niet mijn hakken in het zand gezet? Waarom heb ik Kristof geen ultimatum gesteld? Je huwelijk of je werk. Of was ik te bang voor zijn keuze? Weet je, als je het zo bekijkt, is het eigenlijk allemaal zijn schuld. Hij was het die me gepusht heeft om toch op vakantie te vertrekken. Normaal toch dat ik daardoor als een blok ben gevallen voor de eerste de beste man die me wat aandacht gaf? Iemand die me het gevoel geeft belangrijk te zijn… Iemand die mij aanbidt en me weer belangrijk laat voelen?

Op dat moment piept mijn gsm. Het is een bericht van Inge. “Hoi Leen, is het ok dat Ben bij mij blijft slapen? Je hebt nu waarschijnlijk toch bij Ryan.”
Ik zucht en omdat ik niet weet wat ik moet antwoorden beslis ik het bericht te negeren.
Net wanneer ik mijn toestel weer weg wil steken, zie ik een aantal gemiste Whatsappjes van Kristof. “Welterusten, lieve schat. Inge heeft me verteld dat je het daar naar je zin hebt. Braaf zijn he en handjes boven de lakens houden.” Is het laatste wat hij me geschreven heeft.
Woede overspoelt me. Hij heeft het maar mooi voor elkaar gekregen: ik ver weg zodat hij ongestoord kan werken.
“Eikel!” stuur ik terug.
Niet veel later krijg ik een berichtje terug. “Wat scheelt er?”
“Waarom doe je me dit aan?”
“Huh? Waar heb je het over?”
“Waarom laat je me in de steek?”
“Leen, ik weet niet waarover je het hebt. Kunnen we over een uurtje hierover bellen?”
“Waarom nu niet?”
“Ik heb dadelijk een meeting met Ivan, maar ik heb daarna wel even tijd.”
Een gevoel van woede laait in me op. “Dat is nu net het probleem.”
“???”
“Je bent met je werk getrouwd niet met mij. Wel, ik ga het je gemakkelijk maken. Je hebt twee weken om te kiezen: mij of je werk.”
“Leen, alsjeblieft!”
“Ik meen het. Ik wil zo niet verder. Je hoeft me niet meer te bellen. Ik hoor het wel als ik terug thuis ben.”
Even daarna begint mijn toestel te rinkelen. Kristof belt me. ‘Rot op’, sis ik. Ik zet het toestel uit.

“Gaat het?” Hoor ik plots achter me.
Ik draai me om en zie Ryan in de deuropening staan. Hij heeft enkel zijn boxershort aan. Als vanzelf glijden mijn ogen over zijn lichaam en krijg ik een warm gevoel.
Ik knik nee.
“Wat scheelt er?” Het klinkt bezorgd.
“Kristof,” mompel ik. Ik steek mijn telefoon omhoog om aan te geven dat ik met hem gechat heb.
“Hebben jullie ruzie gemaakt?”
Ik knik.
“Het komt wel in orde,” probeert Ryan me gerust te stellen.
“En als dat niet het geval is?”
“Dan verdient hij je niet.”
Even valt er een stilte.
“Leen, ik meen het. Je verdient enkel het beste. Met minder mag je echt niet tevreden zijn.”
Ik zwijg.
“Je houdt nog van hem he?”
“Wat moet ik nu?” Jammer ik.
Ik begin te wenen.


***


Kristof kan zich niet herinneren zich ooit zo eenzaam te hebben gevoeld. Het gesprek met zijn vrouw ligt als een molensteen op zijn maag. Hij moet telkens weer denken aan wat Leen hem gezegd heeft: je moet kiezen tussen mij of je werk. Hij voelt zich in het nauw gedreven want voor hem is het een onmogelijke keuze. En waarom zou hij moeten kiezen? Leen weet hoe belangrijk zijn werk voor hem is. Zijn hele leven heeft hij keihard gewerkt om te komen tot wat hij nu is: een succesvol bedrijfsleider.
Toegeven dat het fout was om niet mee op vakantie te gaan, kan hij niet. Je moet als man doen wat nodig is om voor je gezin te zorgen. En Leen is een verstandige vrouw. Uiteindelijk zal ze beseffen dat hij niet anders kon onder de gegeven omstandigheden.
Laat ze zich in Mexico maar amuseren. Het is goed dat hij haar een beetje ruimte geeft, dan kan ze op haar eigen manier stoom afblazen, tot rust komen en nadenken over het goede leven dat ze samen hebben.

Nu moet hij zich concentreren op waar hij mee bezig is: de deal met ABC. Met een boze blik op de papieren op zijn bureau tikt hij rusteloos met zijn pen tegen zijn kin. Hij probeert zich te concentreren, maar het lukt niet. In zijn hoofd ziet hij steeds weer Leen voor zich. Zo heeft hij haar nog nooit ervaren. Hij houdt zijn lippen stijf op elkaar en probeert zijn ongelukkig gevoel weg te stoppen. Vloekend slaat hij met zijn vuist op zijn bureau. Stel dat ze het wel meent? Dat er toch iets ernstig mis is met hun huwelijk?
Hij moet iets doen maar wat? Laat je vrouw zien dat ze belangrijk voor je is, zegt zijn inwendig stemmetje. Laat haar merken hoeveel je van haar houdt. Overlaad haar met geschenken. Ja! Dat is het. Dat is de oplossing! Hij moet het hotel bellen en haar een geschenkje op de kamer laten brengen, elke dag weer. Hij moet proberen haar hoofd op hol te brengen, net zoals toen ze pas verkering hadden. Tevreden met zijn beslissing, zoekt hij in zijn mails naar het adres van het hotel, pakt hij zijn telefoon en voert een aantal gespreken.


***

Door een luide bons op de deur schiet ik overeind in bed. Mijn haren hangen voor mijn slaperige ogen. Ik strijk ze uit mijn gezicht zodat ik wat kan zien, maar heb daar meteen spijt van wanneer het felle ochtendlicht mijn hersenen doorboort. Ik vloek en loop met samengeknepen ogen naar de deur. Na deze bizarre nacht vol gepieker ben ik allesbehalve uitgerust.
Er wordt nogmaals geklopt, ditmaal wat harder en ik hoor Inges opgewekte stem. “Wakker worden, langslapers, tijd om te ontbijten!”
Ik kreun lichtjes, maar open toch de deur.
Inge schenkt me een verbaasde blik. Ik heb het gevoel dat ik er uit zie alsof ik vijf dagen onophoudelijk in de kroeg heb doorgebracht. “Volgens mij hebben jullie een wilde nacht achter de rug. Je ziet eruit alsof je flink tekeer bent gegaan. Ik hoop dat het een lekkere beurt is was.”
De herinneringen aan gisteren zorgen voor een vuurrode blos op mijn wangen en ik voel opnieuw een brandend verlangen tussen mijn benen. “Het is niet wat je denkt dat het is.”
“Ja ja, dat zal wel.” Inge kijkt om zich heen in de kamer. “Is Ryan er niet?”
“Ik weet het niet, ik ben pas wakker.”
“Ik ben hier!” Ryan komt vanuit de badkamer de kamer ingelopen. Volkomen nonchalant, armen over elkaar, leunt hij tegen de deurpost. Hij is al aangekleed. Zijn haren zien er nat uit van het douchen. Ik zie een fonkeling in zijn ogen wanneer hij zijn blik over mijn lichaam laat dwalen.
“Geef me heel even, Inge. Ik heb wat tijd nodig om me te fatsoeneren.”
“Een kwartiertje,” reageert ze opgewekt. “Anders gaan we zonder jou ontbijten.”
“Dat mag,” mompel ik zachtjes. Ryan kijkt me met een waarschuwende blik aan en belooft Inge dat we snel zullen komen. Intussen begin ik in mijn tas te rommelen, op zoek naar een pijnstiller. Door de onrustige nacht heb ik het gevoel dat mijn hersenen door mijn schedel een weg naar buiten zoeken. Ik neem twee pillen zonder water in en snel dan naar de frigo om wat drank te pakken. Ik open een blikje cola en neem een paar flinke slokken.
“Doe eens rustig,” zegt Ryan met een glimlach op zijn gezicht.
“Sorry, mijn hoofd staat op ontploffen.”
Ryan fronst. “Misschien moet je toch maar opnieuw je bed in kruipen.”
“Nee, nee. Het gaat wel.”

Wanneer we een twintigtal minuten later in de eetzaal aankomen, zie ik dat Inge in een gesprek verwikkeld is met een zwarte man naast haar aan tafel. De manier waarop ze hem aankijkt, met een blik vol genegenheid en adoratie, maakt duidelijk dat ze verliefd op hem is.
“Oh hoi,” kakelt ze vrolijk, wanneer ze ons opmerkt. “Dit is Ben, de man van mijn dromen.”
Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Inges opgewektheid werkt zo aanstekelijk dat ik er wel in moet meegaan.
“Hebben jullie al plannen voor vandaag? Want Ben heeft een fantastisch idee, nietwaar liefje?”
Inge kijkt Ben aan en pakt zijn hand vast.
“Ik wou het vandaag wat rustig aan doen,” reageer ik. “Een middagje aan het zwembad, zou deugd doen.”
Inge schudt haar hoofd. “We willen de wildernis intrekken, er schijnt hier een prachtige verlaten cenote te zijn.”
“Een wat?” vraag ik.
“Een grot vol water,” legt Ryan uit.
“Zoals jij het uitlegt, lijkt het maar iets gewoontjes. Maar volgens Ben is het een pareltje. Er zou zelfs een heuse waterval zijn. Nietwaar liefje?”
Ben glimlacht schaapachtig.
“Ik heb een geweldig idee.” Vervolgt Inge.
“Oh jee,” reageer ik gemaakt geschrokken. Ryan geeft me een trap onder tafel.
“Laten we er ons viertjes naar toe gaan. Het is een verlaten plek. We kunnen er wat zwemmen en bijpraten. En we nemen wat eten mee voor een picknick. Dat lijkt me keigezellig!”
“Weigeren is geen optie,” lacht Ben.
Ik zucht.
“We vertrekken om twaalf uur, zorg ervoor dat jullie dan klaarstaan.”
“Ok,” mompel ik. Ik kijk even naar Ryan en bedenk dat een uitstapje met zijn vieren zo slecht nog niet is. Het is beter dan alleen te zijn met Ryan. Als er mensen bij zijn, is de kans kleiner dat ik me als een goedkope hoer op hem werp.