Nog voordat Lindsey haar tweeling op de wereld zette, aardig wat jaartjes geleden inmiddels, was ze een tijdje invalkracht op een kinderdagverblijf. Ze kon moeilijk een vaste baan vinden omdat ze haar school niet had afgemaakt en potentiële werkgevers ook vonden dat ze er nogal uitdagend bijliep in haar te korte rokjes en bloesjes met inkijk, en ze was blij dat ze op het kinderdagverblijf werd aangenomen, waar ze minder kieskeurig waren over de ‘dress code’ en hoe Lindsey er vooral ’s zomers bijliep, en ze voor invalkrachten ook niet meteen diploma’s en ervaring eisten. En ze deed het om alvast aan het idee van moederschap te wennen, zei ze. Ze deed ook alvast ervaring op met het verschonen van stinkende poepluiers en met kinderen de fles geven, en vond dat een goede investering.

Het lukte haar ook vrij goed om geduld op te brengen met de lastiger en driftiger kinderen en in die zin was het ook een mooie test van wat haar te wachten stond als ze zelf moeder werd. Want dat was ze wel van plan. Haar eigen moeder was best trots op haar enige dochter, nu ze op het kinderdagverblijf werkte, en ging haar op de dagen dat ze werd opgeroepen, regelmatig ’s middags ophalen. Lindsey woonde toen nog thuis en liep dan samen met haar moeder door het dorp naar de bescheiden woning aan het parkje waar ze het grootste deel van haar jeugd had doorgebracht. En waar ze haar eerste seks had gehad op haar kleine slaapkamer. Met een vriendje van school, dat haar per se wilde vingeren, ook al was ze ongesteld. Dat was een smeerboel geworden waar haar moeder best boos over was geweest. De bloedvlek was nooit helemaal uit haar witte onderlaken verdwenen. En Lindsey en haar moeder vreesden dat ze door het vingeren geen maagd meer was.

De tijd vloog voorbij op de dagen dat ze op het kinderdagverblijf druk bezig was met alle taken die ze daar had. Er waren wel wat dingen waar ze moeite mee had en dat was onder andere de communicatie met kinderen die geen Nederlands spraken. Het was moeilijk om die kinderen uit te leggen wat wel en niet mocht, en soms werd het daardoor een enorme bende. Die Lindsey uiteindelijk zelf kon opruimen, als de kinderen aan het eind van de middag door hun ouders, broertjes, zusjes, neefjes of nichtjes werden opgehaald, en aan het samen opruimen ontsnapten. Ze vroeg wel eens aan meer ervaren collega’s hoe die dat aanpakten en kreeg dan als antwoord: ‘Als ze niet luisteren: dreigen, en als ze dan nog niet luisteren een corrigerende tik. Dat is vaak het enige dat helpt.’ En als Lindsey dan vroeg of ze daar geen problemen mee kreeg, was het antwoord: ‘Nee, hoor, die tikken krijgen ze thuis ook als ze niet luisteren.’ Tsja, daar moest ze het maar mee doen, al was het voor haar zeker geen vrijbrief om er maar op los te meppen.

Er was echter één meisje dat het bloed onder Lindseys nagels vandaan haalde en er bewust op uit leek te zijn haar autoriteit te ondermijnen. Het meisje, Safira geheten, verstond wel Nederlands, maar sprak het nauwelijks. Lindsey ging ervan uit dat de regels duidelijk waren en de andere kinderen het goede voorbeeld gaven, maar het resultaat was dat Safira een stoorzender was en een sfeerverpester. Bovendien merkte Lindsey dat andere kinderen ook ongehoorzamer werden door de ‘rebellie’ van Safira. Ze had al verschillende waarschuwingen uitgedeeld en overlegd met een collega, die ook slechte ervaringen had met Safira. ‘Geef haar maar gewoon een keer een flinke tik. Wie niet horen wil, moet maar voelen.’ Dat moest ze dan maar een keer doen, besloot ze. Alhoewel, ze vond het wel een zwaktebod.

Op een middag had Safira weer eens het hoogste woord en stoeide ze wild met kinderen die daar niet van gediend waren en probeerden aan haar te ontsnappen. Vergeefs, want ze bleef jagen, terwijl ze een van de meisjes die ze te pakken kreeg aan haar haar trok. Toen we de maat voor Lindsey vol en versperde ze Safira de weg en pakte haar stevig bij haar bovenarm beet. ‘Vuile kech, laat me los’, kreeg ze als reactie en Safira probeerde zich los te rukken, terwijl ze naar Lindsey schopte. Die liet niet los en gaf haar een flinke pets in haar gezicht. Toen brak de pleuris uit en begon Safira zo wild om zich heen te slaan en schoppen dat Lindsey los moest laten. Safira vluchtte de klas uit naar het schoolplein en ging daar staan bellen. Ze was een van de weinige kinderen met een telefoon en was waarschijnlijk het thuisfront aan het inseinen of erger nog: mobiliseren. En daar zat Lindsey natuurlijk niet op te wachten.

Terwijl Lindsey probeerde de kinderen in de klas wat te kalmeren en te troosten, want enkelen waren van schrik in huilen uitgebarsten, duurde het niet lang voordat twee donkergeklede jongens met hoodies op het schoolplein verschenen en met Safira in gesprek gingen. Vlak daarna kwam Safira de school weer binnen, met de jongens in haar kielzog. Ze kwamen gezamenlijk de klas binnen en een van de jongens duwde Lindsey tegen de muur en begon dreigend in haar gezicht te ademen. Hij ademde een penetrante knoflookwalm uit, die Lindsey bijna deed kokhalzen. Voordat ze wat kon doen, greep hij haar met één hand bij de keel en met de andere hand onder haar rokje in haar kruis. Ze voelde zijn vingers door de stof van haar slipje heen over haar schaamlippen gaan en probeerde niet te reageren op de stimulans die dit haar via haar klitje gaf. Als ze zichzelf vingerde, ging ze meestal met de slaapkamerdeur dicht op haar buik op bed liggen en oefende dan druk uit met de vingers die ze tussen haar benen schoof. Succes verzekerd.

Die druk voelde ze nu ook, maar nu deed het pijn. Ze werd vervolgens bij haar armen opgetild en door de jongens de gang opgesleept. Ze verdween daar in een donkere bezemkast, waar nauwelijks plaats was voor twee, laat staan drie mensen. ‘Zo, juf, jij denkt dat je ongestraft Safira kunt slaan, he?’ Lindsey probeerde wat te zeggen, maar door de hand die nog steeds haar keel afknelde kwamen er geen woorden, maar slechts een hees geschraap uit haar keel. ‘We gaan jouw eens leren dat je je handen thuis moet houden’. De tweede jongen had inmiddels haar beha losgemaakt en begon onder haar bloesje met kracht haar bolle tieten te kneden. De jongen die haar keel dichtkneep en haar schaamlippen betastte, had inmiddels snel haar slipje naar beneden getrokken en draaide haar nu met haar gezicht van zich af. Daardoor moest de andere jongen haar tieten loslaten. De knoflookwalm was verdwenen, maar Lindsey voelde nu een vinger door haar bilspleet glijden en opeens penetreerde die vinger haar poepgaatje. Ze schrok en slaakte een kreun.