Emma komt op bezoek. Emma is de regisseuse van het amateurtoneelgroepje waar Von aan mee doet. Emma schrijft zelf de stukken die ze spelen. Ze komt Von casten voor een hoofdrol van haar volgende stuk. Die niet dé hoofdrol maar éen hoofdrol is. Het eerste stuk waar Von in mee deed moest Von naakt op het toneel. Ik vermoed dat Emma weer zoiets aan Von wil vragen en dat daarom privé doet in plaats van plenair met de groep zoals de gewoonte is.

Von vermoed ook zoiets en heeft haar antwoord al klaar. Naakt op toneel? Ja dat wil ze wel. Ze heeft er de vorige keer van genoten om bloot voor al die mensen op het podium te staan.

(Lees daarvoor: ‘Toneel’.)

De bel gaat. Emma komt boven. We gaan met gewichtige gezichten aan tafel zitten. Ik zit er een beetje voor spek en bonen bij maar Von vind het prettig wanneer ik er bij blijf. Dan kan ik mooi voor de consumpties zorgen.

“Ja, normaal bespreken we de rolverdeling met de hele groep maar ik wil proberen vooraf zekerheid te hebben,” begint Emma, die we vroeger wel eens gekscherend ‘juf’noemden.

“Het vorige stuk, ‘Overspel’ heeft een hoop reacties opgeleverd,” vertelt Emma gewichtig. “Daar ben ik best wel trots op. Sommige mensen vonden het heel ongemakkelijk, Von bloot op het toneel, anderen waren laaiend enthousiast. Allerlei emoties. En daar gaat het mij om.

Ik heb een nieuw stuk geschreven,” zegt ze begeestigd. Ze rommelt wat nerveuzig in haar meegebrachte papieren. “Het is een modern sprookje!” Ze kijkt ons verwachtingsvol aan. Von beweegt op haar stoel tegen de rugleuning aan naar achteren. Ik kijk haar afwachtend aan.

“Ja, het gaat zo, het is gebaseerd op het sprookje van Hans en Grietje.” Dan gaat Emma enthousiast vertellen. Het gaat over een boosaardige man, een soort Blauwbaard, die natuurlijk in het echt een gefrustreerde sukkel blijkt te zijn, die een vrouw gevangen neemt en naakt opsluit achter tralies. De man is dus een moderne versie van de heks. Hij wil de vrouw ook niet gebruiken om op te eten maar om zichzelf naakt te laten zien. Ze wil geen blote piemels op het toneel dus de man komt op in een lange regenjas en gaat voor de kooi staan en doet z’n jas wijd open. De acteur mag een zwembroek aan hebben want dat ziet het publiek toch niet.

“Een potloodventer is toch juist heel klassiek?” interrumpeer ik. “Waarom laat je het niet door een vrouw doen? Dat is vernieuwend. En dan wordt het slachtoffer verliefd op haar gijzelaar: het ‘Stockholm-syndroom’. En dan ontstaat er een lesbische relatie. Romantiek! Wat zeg je daar van?”

Emma kijkt me een tijdje zwijgend verwonderd aan. Dan krijgt haar gezicht een peinzende uitdrukking. “Ik heb geen vrouwelijke acteur die dat kan doen,” overweegt ze.

Uitvlucht of serieuze bezinning, vraag ik me af. “Dan doe je het toch zelf,” suggereer ik.

Even is ze perplex. Dan krijgt haar gezicht een serieuze uitdrukking.

“Wil je nog thee of nu iets sterkers?” vraag ik om haar bedenktijd te gunnen.

De repetities vangen aan. “Emma heeft haar toneelstuk helemaal herschreven,” vertelt Von na de eerste bijeenkomst. “In grote lijnen zoals jij het bedacht had.”

“Zal ik scenario’s gaan schrijven?” stel ik lachend voor.

“Houd jij je nou maar bij je pornografische verhaaltjes,” vind Von. “Moet er misschien nog research gepleegd worden?”

“Wie het eerste naakt is,” daag ik Von uit.

Ze trekt onmiddellijk haar shirt over haar hoofd. Ik zie dat ze geen bh aan had en in plaats van mezelf uit te kleden grijp in haar en kus ik haar en kneed ik een tietje. “O, lekker wijf,” mompel ik.

Emma is een wat chaotische en impulsieve regisseur. “O, ja, dat is leuk,” roept ze dan, wanneer een speler het anders doet dan ze bedoeld had. “Ja, zo gaan we het doen.” Op die manier herschrijven ze samen het stuk en krijg je de leukste resultaten. Von is er erg tevreden over. En ook Emma is en blijft reuze enthousiast. De vrouwelijke exhibitionist doet niet alleen de regenjas open maar gooit die op de grond. In plaats van ontzet naar het verschijnsel te kijken strekt de gevangene juist verlangend haar arm uit. Maar het is natuurlijk niet een stuk voor twee personen. De anderen moeten ook iets te doen krijgen. Zodoende is er een voorbijganger die de exhibitioniste betrapt op naakt lopen en gijzelneming. Maar in plaats van de politie er bij te halen wil de voorbijganger de naakte vrouw overmeesteren. Ze vlucht in de kooi bij de gevangene. Dan komt een politieagent op. De geweldenaar kan niet uitleggen waarom hij twee blote vrouwen in een kooi heeft. De man wordt opgepakt en af gevoerd. De twee vrouwen blijven achter in de kooi en roepen om hulp. Iemand komt op het hulpgeroep af en bevrijd ze. Dan blijkt dat de twee vrouwen elkaar gevonden hebben. Happy end!

Dwaas verhaal maar het moet ook ergens een klucht voorstellen. Een genre dat eigenlijk al een tijdje uit de tijd is. Emma heeft haar best gedaan om er grappige situaties en teksten in te bouwen.

De generale gaat schutterig als altijd. Von en Emma hebben nog niet daarvoor met elkaar geoefend hoe het is om samen bloot te zijn. Dat ging dus wat onwennig en onhandig. Moesten ze nu juist hun kut uit beeld houden of juist doen of het allemaal gewoon is? En door de spanning waren de spelers regelmatig hun teksten kwijt of te vroeg. Von was er ook een beetje van slag van toen ze thuis kwam.

“Joh, lieverd, zo gaat het toch altijd met de generale repetitie? Het wordt vast een succes.

Emma is een begin vijftiger. Echt een andere generatie dan Von. Lang, super slank, of heet dat mager? Kort haar. Gebogen neusje. Gereserveerd, beetje streng gezicht. Mondhoeken iets omlaag. Kleine borsten, beetje plat. Ze heeft dunne lipjes die uit haar gleuf hangen. Haar kutje en pubis zijn dun behaard. Praat met bewegende handen.

Toch gaat de premiere heel anders dan verwacht. Van het publiek wordt verwacht dat ze braaf op hun stoel blijven zitten en lachen wanneer dat verwacht wordt. Maar tijdens de voorstelling is er op enig moment enige onrust omdat een bejaard stel opstaat, langs de rij knieën schuifelt en de zaal verlaat en even later is er een man op de eerste rij, een paar stoelen bij mij vandaan, die duidelijk hoorbaar verontwaardigd door het gebodene zegt: “perverselingen, Ik ben niet gekomen om naar blote kutten en konten te kijken.”

De spelers bevriezen in hun spel.

Emma kan tevreden zijn, bedenk ik. Emoties zat!

Maar Emma is duidelijk uit haar concentratie en uit haar evenwicht gebracht. Ze keert zich geschrokken om naar de spreker met haar hand op haar doos.

“Gewoon doorgaan Em,” roep ik haar toe. Ze kijkt naar mij. Ik steek twee duimen op. Dat betekent 'Toi, Toi, Toi', een aanmoedigend gebaar in theaterkringen en lach haar bemoedigend toe.

Wanneer er niet voor iedereen een rol is hebben de andere leden van het gezelschap een ondersteunende rol. Een van hen komt nu op en roept in de zaal: “We onderbroken de voorstelling met een korte ingelaste pauze. Wanneer het belletje klinkt gaan we verder.”

De man gebaart naar de techniek. Het zaallicht gaat aan en het toneel wordt donker. Het volk dromt, druk pratend, de foyer in waar ik me voorstel dat het personeel van het theater in allerijl de bar opent. Wanneer ik me opmaak om de meute te volgen verschijnt de meneer die de pauze uitriep weer. “Is meneer Dahlmeyer in de zaal?”

Ik steek m'n hand op.

“Emma vraagt naar u.”

De groep zit met bedrukte gezichten in de kleedruimte bij elkaar. Emma heeft een badjas aan gedaan, Von is nog steeds bloot. Ik ben trots op haar.

Emma kijkt op wanneer ik binnen kom. “Melle,” zegt ze, “wat moeten we nu? Afbreken?”

“Nee,” zeg ik enthousiast, “dit is geweldig. Jullie doen het zó goed!”

Emma licht op wanneer ik dat zeg.

“Emoties! Dat wilde je toch? Nou dan!

Maar we moeten niet meer hebben dat de voorstelling verstoord wordt,” vervolg ik. Zullen we die meneer even apart spreken? Wie is dat eigenlijk? Kent iemand hem?”

Iemand steekt de hand op met een gezicht of ze medeplichtig is, zonder zijn identiteit nader toe te lichten. “Zal ik hem even halen?”

Wanneer ze weg is doe ik nog enige peptalk. “Zeg “tegen hem dat dit precies de bedoeling is,” adviseer ik Emma, “en hij de ordeverstoorder is. Als het hem niet aanstaat gaat hij maar. Hij mag blijven wanneer hij z'n mond houdt.”

Emma gaat rechtop zitten en neemt een vastberaden houding aan.

“En je moet niet je hand niet voor je poes houden,” waarschuw ik. “Dan wek je de indruk of het misschien toch onfatsoenlijk is,” zeg ik, vlak voor de onruststoker binnen gebracht wordt.

“Ja, oké,” zegt Emma nog.

Er wordt een stoel voor de meneer gehaald.

Emma legt uit dat het tegenwoordig bij drama en choreografie normaal is wanneer mensen bloot zijn op het podium en dat, als hij daar niet tegen kan, dat zij hem verzoekt om de zaal te verlaten.

De gast bindt in en geeft toe dat hij het niet gewend is. Ik zie een paar keer hoe zijn blik blijft plakken op Vonnes borstjes.

De man gaat weer.

“En?” vraag ik, “kunnen we verder?”

De groep speelt na de pauze gemotiveerd en met nieuw enthousiasme verder. Wanneer Emma voor de geweldenaar bij Von in de kooi vlucht legt Von haar arm om Emma’s schouders en zoent haar op haar wang, wat niet in het script staat. Achter de tralies van het decor zit Emma wel steeds zo dat haar spleetje zo min mogelijk in beeld komt maar Von zit op haar knieën wijd zodat haar gleuf steeds goed te zien is.

Na afloop komt de volledige cast op het toneel om het applaus in ontvangst te nemen, Emma en Von naakt in hun midden.

De recalcitrante man is de eerste die applaudisserend opstaat en ‘bravo’ roept. De zaal volgt zoals dat gebruikelijk is.

Hierna begeven de toeschouwers zich naar de bar voor een praatje en de nabeschouwing en vrienden en familie, vaak met een bloemetje in de hand, wachten op de spelers die zich een voor een onder de aanwezig en begeven. Emma heeft een keurig zomerjurkje aan gedaan maar Von dringt zich in haar blote kontje door de mensen, die verrast op kijken, naar mij toe. Ik kus haar en prijs haar met de succesvolle voorstelling. "Je geniet hè?” zeg ik. Ze lacht.

Dan meld zich een journalist van het plaatselijke lieverdje.

Emma put zich uit in teksten hoe baanbrekend dit bedoeld is voor tolerantie voor diversiteit in seksuele geaardheid en zo.

De journalist prijst de moed van Von om zich bloot onder haar publiek te begeven. Ze lacht een beetje wellustig.

Ik sta achter haar met een hand op haar boven arm en, nadat ik me er van vergewist heb dat niemand op mij let, voel ik achterlangs met m'n andere hand tussen Vonne haar benen door aan haar kutje. Ongemerkt draait ze haar kontje naar achteren zodat ik er beter bij kan. Ze is zeiknat! M'n kleine lieverd staat daar, poedelnaakt, tussen al die mensen, botergeil te wezen.

Dat beloofd een onstuimige nacht.

Volgende aflevering: ‘Rietzeilen’