In deel 15 werd het wantrouwen van Peter naar Anton duidelijk en hij wilde koste wat kost weten wat er tussen Anton en Janneke is gebeurd. Ineke leek daar wat rustiger onder, wilde niet geloven wat Peter dacht, zij wilde blijven geloven in de goedheid van Anton. Seks met Janneke wilde er bij haar niet in, al zat er ook wel wat twijfel. Het dossier leek uitkomst te bieden. In dit deel het verhaal van Anton en Janneke maar ook van collega van Anton: Bernard

Anton 2016

Verslagen kwam ze bij mij binnen. Uitgevallen op de tweede dag. Het lange stuk van Druten terug richting Nijmegen werd haar fataal. Juist deze 100e editie van de Nijmeegse die voor haar zo speciaal had moeten zijn, de kans haarzelf te bewijzen. De jubileum afstand van 55km zou de kroon op haar leven worden. Nu was ze hier bij de EHBO en moest snel naar het ziekenhuis. Officieel was ik ingedeeld op EHBO deze dag maar dit was Janneke. Mijn Janneke. In een spoedoverleg met wat uitleg kon ik het voor elkaar krijgen toch naar het ziekenhuis te gaan. “Dit is me alles waard Anton, dat jij deze moeite neemt, ik kan niemand anders zo ver toelaten bij mij, zelfs Peter niet” kwam er moeizaam uit haar mond. Ik wist hoe Peter in elkaar stak, wist dat hij jaloers was terwijl daar geen reden voor was en zelf was ik niet van plan mij anders te gaan gedragen. Ik wist dat ik mezelf 100% kon verantwoorden, naar Ineke in eerste instantie maar ook naar Peter.

Op een speciale afdeling kon ik met mijn directe collega Bernard afstemmen. Hij bleek alleen niet beschikbaar op dit fatale moment. Ik belde hem op en hij kon snel plaatsen waar het over ging. “Janneke, ja, ik heb de gegevens. Je moet 40 toedienen, heb je eigen info hier” gaf hij door. Ik meende zelf dat ik uitging van 4 ipv maar kon al niet meer helder denken. Ik checkte het nog even bij hem. “Zeker weten 40?” Hij bevestigde en ik moet me vergist hebben met de 4. De toestand was kritiek dus er zou sowieso snel gehandeld moeten worden en ik gaf door dat 40 klaargemaakt moest worden.

Alles ging op dat moment in sneltreinvaart. Medicijn werd gemaakt, medicijn kwam en aan infuus werd het toegediend. Ik zag Janneke snel opknappen. Yess, het was goed. Even de kamer uit voor een kop koffie.

Terug de kamer in lag ze heerlijk rustig, meende ik te zien. Tot ik bij haar kwam. Geen beweging, geen ademhaling. In paniek keek ik om me heen, keek of alle slangetjes goed lagen, niks leek gek, maar Janneke…ze was er niet meer. Janneke, mijn Janneke.

Ik barstte in huilen uit, boog over haar heen, ze voelde nog helemaal warm. Ik streelde haar wang, haar ogen waren gelukkig al dicht. Zacht kuste ik haar lippen, wat voelde ze mooi als fluweel. Maar hoe, hoe kon dit?

Ik ging naar Bernard, vroeg hem de gegevens en er stond inderdaad 40. Ik bekeek het beter en het leek erop dat er iets tussen de 4 en de 0 van de 40. Ik hield het papier onder het licht en het was nu duidelijker te zien dat er een punt of komma gestaan leek te hebben die om de een of andere reden was weggeveegd met iets van tipp-ex of zo. Ik vroeg Bernard. Hij leek van niks te weten. “Laat mij het eens kijken” vroeg hij en hij constateerde hetzelfde. “Hier lijkt met tipp-ex iets gedaan te zijn maar wie, wie zou dat doen en is het wel tipp-ex, opzet?” Van alles ging door mijn hoofd, maar één ding bleef hangen: Ik, ik had moeten weten dat het 4,0 moest zijn, 40 was te onwaarschijnlijk en ik had niet doorgepakt. Weer die lafheid van mij, niet doorpakken. Ineke had me er al zo vaak op gewezen dat ik meer voor mezelf op moest komen, meer voor mezelf kiezen. Ik kon het niet, ik zou het nooit kunnen, ik had Janneke vermoord.

“We moeten dit uitzoeken Anton” stelde Bernard voor. Ik wist niet of ik daar nog wel trek in had. Teneergeslagen ging ik terug naar de kamer van Janneke. Daar lag ze nog, ik had nog geen enkele actie ondernomen. Het infuus, dat had ik wel stopgezet. Er zat nog genoeg in. Genoeg voor mijn oplossing. Ik schoof Janneke wat opzij, ging naast haar liggen, haalde de naald uit haar arm, zocht mijn ader en bracht het infuus in…

Janneke 2016

Naast Anton was Mariëtte mijn steun en toeverlaat. Anton was als een vader of grote broer voor me al was hij net iets ouder dan ik. Bij Peter wilde dit er maar niet in maar Anton was geen man van het seksgenot, hij kuste me, omhelsde me en ik voelde me speciaal bij hem en er waren momenten dat ik gefantaseerd had seks met hem te hebben maar ik wist dat dat nooit zou gebeuren. Mariëtte was als een dochter, het meisje dat ik altijd zelf had willen baren, maar wat me niet gegund was, het schoolvoorbeeld van de mooie verpleegster. Via Anton had ze al het nodige gehoord over mij en met die informatie kwam ze dan weer bij mij. “Je bent echt zo’n dappere sterke vrouw Janneke, ik zou willen dat ik zo was” zei ze. Ze bewonderde mij. Het streelde mijn ego natuurlijk wel een beetje maar ik besefte ook dat ik niet dat ideaalplaatje was van hele grote zus of mama die zij in gedachten had en meer en meer raakten we hierover in gesprek. Elk onderzoek waar ik voor naar het ziekenhuis moest zorgde Mariëtte ervoor dat ze bij mij was. Na mijn mislukte vierdaagse kon ik mijn hart bij haar uitstorten, ik was op. Bij mijn bed, in mijn eenzame kamer vertelde ik alles over Peter, hoe hij tegenover Anton stond, over Anton en Mariëtte kon alleen maar bevestigen wat ik over Anton zijn, superlieve en vriendelijke man waar je op seksueel vlak geen enkele angst voor hoeft te hebben. “Zou hij niet toch homo zijn?” vroeg Mariëtte me maar ik kon met bijna volle zekerheid zeggen dat dat niet zo was. “En jij? Denk jij wel eens..” begon ze daarna en stopte. Ik zag haar gezicht kleuren. Ik vermoedde waar ze naartoe wilde en keek haar even glimlachend aan zonder iets te zeggen. Haar blauw-groen-grijze ogen hadden iets mooi mysterieus. “Ik denk niet alleen wel eens, ik heb ook ervaring” zei ik beetje lachend en ondeugend en liet mijn hand even door haar haren gaan. Haar mond viel open. “Echt, vertel!” Ze hing aan mijn lippen toen ik vertelde van Jessica en ik zag een bepaalde gretigheid in haar ogen, haar wangen gloeiden en ik genoot van haar reacties. En niet alleen daarvan, ik merkte dat het mij ook weer wat deed, emotioneel maar ook fysiek. Alles met Jessica kwam weer boven. Op een gegeven moment werd ik me ervan bewust dat ze haar handen niet meer op mijn bed had liggen. “Wat doe je?” vroeg ik en meteen kwamen haar handen omhoog, duidelijk betrapt. “Niks, hoezo?” “Laat me je handen eens ruiken” vroeg ik en met wat tegenstribbelen gaf ze toe. Ik rook de heerlijke geur van jonge vrouwengeil. Haar hoofd boog ze naar beneden. “Sorry sorry Janneke, je weet het he?” Ik knikte en streelde door haar haar, wat wilde ik dat ik fitter was op dit moment. “Je verhaal van Jessica wond me zo enorm op” Ik schoof opzij op bed en gebaarde met mijn hand. Even keek ze me verbaasd aan maar toen nam ze de stap en kroop naast me in bed. Tijd om haar kleding goed te doen had ze niet en ik kon mijn hand makkelijk in haar slipje laten glijden, voelde hoe enorm nat ze was. “Mariëtte!” Ik zuchtte en draaide naar haar toe. Zij naar mij en ik zag de mooie sprankelende ogen, haar verlangen. “Doe maar wat je wil” stelde ik voor. “Weet je dat ik dit al heel lang wilde?” gaf ze toe. “Lang?” vroeg ik verbaasd Ze was een jonge blom die elke man om haar vinger kon winden en zij fantaseerde over een oudere vrouw??. “Ja, al snel was je een voorbeeld voor me, jouw doorzettingsvermogen en nou ja, alles. Ik voelde me gevleid, ik was een voorbeeld voor deze meid, wow. Dichter kropen we naar elkaar toe en ik voelde de zachte tong strelingen van haar over mijn lippen en mijn tong gaan. Ik pakte haar hand en leidde die naar mijn buik en duwde ‘m nog wat omlaag. “Wacht” riep ze en ging uit bed, kleedde zich uit en ik zag een jonge schoonheid in haar volle glorie. Ik trok mijn pyjama shirt ook uit, mijn slipje dat nog aan was liet ik haar naar beneden schuiven nadat ik het dekbed van me af gegooid had. “Je bent echt een mooie vrouw Janneke” fluisterde ze. “Schijn lieverd, mijn binnenste is verrot en klaar” fluisterde ik. Ik hoorde het mezelf zeggen, ik was ook klaar, het moeten opgeven van de vierdaagse was mijn startschot voor het einde. “Nee!” riep ze en begon mijn lichaam te kussen. “Zo lekker zacht en zo ben je ook van binnen Janneke” ging ze verder en zachte tongstrelingen gingen langs mijn navel en verder. “Je lijkt een ervaringsdeskundige” lachte ik. “Maar dat ben ik niet, in het echt niet dan, maar ik heb hier al zoveel over gefantaseerd, nu mag het echt, mijn stoutste dromen overtroffen” Ik bleef me verbazen dat zij dit allemaal dacht maar wat was dit heerlijk, zo op mijn sterfbed. Ik kon alleen maar mijn ogen dicht doen en genieten, voelen hoe haar tong de weg vond. Ik schokte even toen twee vingers bij mij binnen gleden en tegelijk haar tong mijn klit streelde. “Mariëtte!!!” kreunde ik, ik kwam spontaan klaar. “Draai je om meisje, ik wil jou ook verwennen. Wat was ik blij met mijn privékamer!!! Dit had een vreselijk gevolg kunnen hebben, ik wilde daar niet aan denken. Mariëtte draaide om en ik had het mooiste uitzicht wat ik kon bedenken, haar prachtig gevormde kontje en kutje stonden uitnodigend voor me en met haar warme billen in mijn handen liet ik mijn tong de vrije loop langs haar schaamlipjes, nog zo mooi jong strak. Even later gleed mijn tong over haar bilspleet en ze leek wat terug te trekken maar toen duwde ze haar kontje juist meer mijn kant op. “Oooo Janneke dit is zalig, ga dooooorrrrr” smeekte ze en trok mijn benen omhoog om zo bij mij hetzelfde te doen. Orgasme op orgasme volgde en haar warme meisjeshoning bleef stromen.. Ik wist niet meer hoeveel orgasmes er kwamen, alleen dat ik uitgeput neerviel en wegzakte, ik kon niet meer. Mariëtte voelde zich schuldig. “Ooo Janneke, dit had ik niet moeten doen sorry, sorry” Ik suste haar, was zelf de oorzaak voor mijn gevoel. “Nee, Mariëtte, je hebt me het mooiste gegeven dat ik zou willen aan het eind” “Eind? Het is geen eind toch? Janneke, zeg dat het niet het eind is” Mariëtte huilde aan mijn bed. “Jawel schat, ik ben echt op, het is klaar. Wil jij me helpen hiermee?” Ze keek me vragend aan. “Ik weet dat ik altijd een bepaalde dosis bij het infuus krijg, het papier ligt in dit laatje” wees ik. “Zie je, 4,0 krijg ik elke keer. Haal die komma weg meisje, help me” Ik kreeg het nauwelijks meer eruit, was kapot, op. Huilend lag Mariëtte boven me, ze wilde eerst niets doen maar zag ook dat ik geen uitkomst meer had waarschijnlijk. Al dacht Anton daar natuurlijk anders over. De komma werd weggewerkt en ik kon mijn verlossing tegemoet zien.

Bernard 2016

Al sinds jaar en dag werkte ik met Anton samen en altijd was hij een voorbeeld voor me, zeker ook in de behandeling van Janneke. Van de zijlijn had ik meegekregen wat er allemaal speelde. We hadden onze eigen patiënten, maar deelden soms een en ander met elkaar. Bij dit alles bleven we ons wel aan ons beroepsgeheim houden.

De dag dat ik vrij was belde hij me om te helpen bij Janneke, de situatie was zeer kritiek en ik was direct naar het ziekenhuis gegaan, pakte alles wat nodig was. Het ging in razend tempo, alles moest snel. Anton was duidelijk gespannen, kon niet meer helder nadenken had ik wel door. Medicijn: check, waarde 40: check. Anton twijfelde maar ik was helder genoeg en wist ook dat de toestand kritiek was en dat dergelijke hoeveelheden voor kunnen komen. Het bleek fataal. Antons gevoel klopte en de 40 had echt 4,0 moeten zijn. Anton wilde in geen geval dat we aan het papier zouden rommelen en daar lieten we de 40 inclusief de tipp-ex, of wat het ook mocht zijn, zitten. Maar wie, waarom??

In gedachten begon ik na te gaan wie dit gedaan zou kunnen hebben, het leek heel bewust gedaan. Iemand die Janneke dit bewust toe wilde dienen? Zijzelf misschien wel? Wie heeft er veel contact met Janneke? Anton natuurlijk. Hij was wel de laatste van wie ik verwacht dat hij dit zou doen. Dan zou hij tegen me gelogen hebben?? Onmogelijk. Maar hij zou wel meer informatie kunnen geven. In zijn werkkamer was hij niet. Jannekes kamer. Die was nog niet ontruimd.

De schok was enorm toen ik hem daar zag, bij Janneke! Anton was niet meer onder ons. Het infuus van Janneke. Ik stond als verdoofd aan het bed en hoe lang ik er gestaan heb, ik had geen idee. Alles in mij werd verdoofd. Mariëtte kwam de kamer in. Bleef bij de deur staan. “Wat….is … hier…..gebeurd?” hoorde ik haar nog stamelen. Voorzichtig liep ze door richting bed en zag daar Anton en Janneke liggen. Net als ik stond ze als versteend naast het bed. Ik was de eerste die weer woorden kon vinden. “Ik heb geen idee wat hier is gebeurd” Ik realiseerde me weer dat er met de medicijn hoeveelheid was gerotzooid. Ik keek Mariëtte aan. “Er is met de medicijnen van Janneke gerotzooid, iemand heeft de dosis op papier aangepast en dit is klakkeloos toegediend met alle gevolgen” Mariëtte keek even opzij. “Jij enig idee toevallig?” vroeg ik haar. Ze keek me vluchtig aan. “Gerotzooid, hoe kan dat dan?” vroeg ze. Ik zag haar wat onrustig worden, in deze situatie met plotseling twee overledenen ook niet vreemd. “Door met iets als tipp-ex een waarde aan te passen, 4,0 had het moeten zijn, de komma is weggewerkt en er is 40 gelezen met alle gevolgen vandien”

“O Bernard wat vreselijk” Huilend viel Mariëtte in mijn armen. We troostten elkaar. Ze bleef me lang vasthouden en ik voelde een warme genegenheid naar deze jonge vrouw. Ze was zo begaan met Janneke altijd. Ik hoorde dat van Anton maar zag het regelmatig ook zelf.

Ik streelde door haar haren. “Het komt goed, we gaan dit uitzoeken Marriëtte”

Mariëtte

“Het komt goed, we gaan dit uitzoeken Marriëtte”. Hoe kon ik hieraan meewerken als ik zelf deel van het probleem en daarmee van de oplossing was? En misschien zelfs niet alleen deel maar aan het geheel: Schuldig aan de moord op beiden. Nee, geen schuld, Janneke wilde dit zelf, het was haar wens zo te eindigen, deze manier van euthanasie. Alleen had ik dat natuurlijk niet mogen doen. Razendsnel ging van alles door mijn gedachten. Meer en meer troebel werden ze. Met Bernard moest ik dit oplossen, hier moesten niet nog meer bij komen, zeker nu niet, ik moest dit binnen ons houden. Bernard.. Ik had al tijdje vermoeden dat hij me leuk vond. Kon mijn eigen gedachte zijn, maar de manier waarop hij mij aankeek toen hij door mijn haren streelde.. mogelijk een mooi houvast voor mij. Met zijn opmerking dat we het uit zouden zoeken kon ik nu twee dingen doen: Letterlijk met de billen bloot en me aan hem geven en zo een wapen hebben mocht het verkeerd voor mij uitpakken of figuurlijk met de billen bloot en alles eerlijk opbiechten…Bitchy gedachten moest ik mezelf toegeven maar op dat moment had ik voor mijn gevoel geen keus. Het zou nog jaren duren voor de waarheid boven tafel kwam. Maar op dat moment was daar Bernard, alleen Bernard. Met zijn hand die door mijn haren ging had ik een handvat. Ik legde mijn handen op zijn schouders “Laten we even samen een kop koffie pakken, even dit laten bezinken” stelde ik voor, waarop ik zacht mijn lippen op de zijne drukte. Met in mijn gedachten nog mijn avontuurtje met Janneke was het niet moeilijk hier een vleugje sensualiteit aan toe te voegen en ik merkte aan zijn reactie dat ik beet had. Ik was gered!