Eenmaal thuis, met de deur achter ons dicht vlógen de zussen Joline om de hals. Joline temperde hen echter. “Hé meiden, jullie moeten niet ons bedanken, maar Gertie. En wellicht is het dan verstandiger dat jullie dat iets minder… ehhh… gepassioneerd doen, zeg maar.” Ze keek gemeen.
“Ik heb er niet zo’n bezwaar tegen, hoor dames. Jullie mogen mij gerust ‘gepassioneerd’ bedanken. Wie eerst? Denk er wel aan: rond een uur of tien moeten we gaan slapen.” Ik spreidde mijn armen uit. Maar Joline gooide roet in het eten: “Kees de IJsberg, ga jij eens rap terug naar de Noordpool, waar je ruim een jaar geleden nog vertoefde. Ben je helemaal gek geworden…” Ze lachte er echter bij.

Even was het stil, toen keek Margot ons om beurten aan. “Jolien… Kees… Het houdt wel in dat we hier nog een half jaar moeten logeren… Willen jullie dat wel?” Ik hoefde niets te zeggen: zachtjes, maar vlijmscherp zei Joline:
“Meiden, voor eens en voor altijd: jullie logeren hier niet. Jullie betalen een nette huur voor de kamers en kostgeld voor eten, drinken, stroom, gas, elektra, afvalstoffenheffing en andere vaste lasten. Jullie zijn volwaardige medebewoners van dit pand. Net zo goed als ik het was voordat Kees en ik getrouwd waren. Ik zal jullie een verhaaltje vertellen. Het verhaal van de eerste keer dat Kees woedend op mij werd. Ik was bij Kees ingetrokken, na ons eerste weekend samen.
Maar na een paar weken kreeg ik last van m’n geweten. Ik voelde me een soort prostitué; verkocht mijn lichaam voor onderdak en voedsel, vond ik. Toen ik dat tegen Kees zei, ontplofte hij zo ongeveer. Voor het eerst keek ik in een stel woedende ogen en ik kreeg ongenadig op m’n zielement. Met ongeveer dezelfde argumenten als ik net tegen jullie gebruikte. Meiden: wij hebben jullie voorgesteld om bij ons in te trekken. Nou ja… Dokter Alders zei dat hij jullie op een veilig plekje wilde hebben. Liefst niet bij familie. Chantal keek toen naar ons, Kees en ik keken elkaar aan en we waren het binnen een kwart seconde met elkaar eens. Zonder woorden.”

Ze keek mij aan. “Ik heb het woord maar even gedaan, voordat jij weer eens zou exploderen, echtgenoot van me.” Haar ogen lachten. Ik vulde Joline aan. “Dames, jullie zijn ons heel dierbaar geworden. En nee, dat komt niet door de recentelijke bed-activiteiten, maar gewoon door wie jullie zijn. Slimme meiden, bescheiden, lief en ook een goed gevoel voor humor. En als we jullie nog een half jaar hier in huis hebben is dat geen straf voor ons. Zoals ik vanmiddag tegen Chantal zei: ‘Zo kunnen we er achter komen hoe het is om een stel opstandige puberdochters in huis te hebben.’
De zussen schoten in de lach, Joline keek sceptisch. “Zullen we Meike dan ook maar in huis nemen, Kees? Dan kun je écht oefenen.” “Is goed schat. Maar dan komt Fred mee. Dat wordt een beetje druk, zo samen…” Charlotte liep naar me toe, Margot naar Joline. En weer omhelsden ze ons. En even later kwamen de tranen. De zussen gingen zachtjes huilend op de bank zitten. Joline keek me aan en ik liep het balkon op. Haar ogen hadden geseind dat ik nu even te veel was. Prima… Joline had al vaker laten zien dat ze de zussen precies op de goeie manier kon aanspreken.

Staand op het balkon keek ik over de omgeving. In de verte de Oirschotse Heide, iets dichterbij het eind van de landingsbaan van het vliegveld, iets naar links een stuk agrarisch gebied en daar achter Vessem… Telkens genoot ik van het uitzicht. En een paar minuten hier staan bracht me ook rust. Nu weer…
Twee armen gleden om me heen. “Hé Kees. De meiden zijn zich even aan het opknappen. Daarna maken ze koffie. Zin in?” Ik draaide me om en knikte. “Lekker, Joline. Heb jij…” Ze knikte. “Die twee zaten er even helemaal doorheen. Margot snikte net op de bank: “Een jaar geleden zaten we nog gevangen in Groot-Ammers… En straks hebben we een eigen huis… Ik kan het bijna niet geloven!” “We moeten ze wel blijven helpen, Jolien. Ook als ze straks op zichzelf wonen zullen er nog wel dingen zijn die ze voor het eerst doen.”
Ze knikte. “Da’s logisch…” Ze ging naast me staan en sloeg een arm om me heen. “We zullen er voor hen zijn, schatje.” Ik knikte. “Net als die andere gekken van DT. En Rob, Ton, Mel en Claar. We staan om hen heen.” Joline knikte. “Ja. En nu wil ik een zoen. Van mijn liefste ridder. En daarna koffie. Van de zussen. En by the way: die hadden nog een belangrijke mededeling te doen, zeiden ze net.” Ik trok een wenkbrauw op. “Wie van de twee is er zwanger?” Een stomp was mijn beloning. “Idioot! Als dat de mededeling is, hoeven ze in ieder geval niet zo gek ver te zoeken naar de vader…” Ze giebelde en vervolgde toen: “We horen het zo meteen wel. Nu zoenen.”
We voegden de daar bij het woord, totdat we achter ons hoorden: “Als jullie elkaar even los kunnen laten… We hebben koffie gemaakt. Jammer als die koud zou worden.” Margot stond met een lachje op haar gezicht in de deuropening. We liepen naar binnen; er stonden vier kopjes op tafel. “Lekker dames. Had ik wel zin in na dat geploeter in die schuur.”

Even was het stil, toen zei Lot: “Jolien… en Kees… Wij willen jullie iets vragen…” Ze keek wat bedremmeld en ook Margot zat op de bank heen en weer te schuiven, duidelijk zenuwachtig. “Zeg het maar, meiden…” Lot vervolgde: “Zoals jullie weten willen we onze achternaam veranderen… Mogen we daarvoor de naam Boogman gebruiken? Samenvoeging van ‘Boogers’ en ‘Jonkman’…” Gedurende een paar seconden kon je een speld horen vallen.
“Dat zouden we een hele grote eer vinden, meiden”, zei Joline zachtjes. En ik knikte. Margot zei net zo zachtjes: “Jullie, maar ook jullie ouders, broers en zussen hebben ons geholpen. De families Boogers en Jonkman. Die namen willen we op een of andere manier voor altijd met ons meedragen. Mag dat?” Joline trok haar overeind. “Natuurlijk, schatten. Hier zullen we heel trots op zijn! En ik weet zeker dat dat voor de rest van ons octet én voor Chantal, Karel en mijn lieve Pa en Ma ook zo is… Kom hier!” Drie meiden omhelsden elkaar, daarna voelde ik de armen van de zussen om mijn nek. En een aantal zoenen op mijn wangen. “Groepshug, meiden! En Kees.”
We stonden dicht tegen elkaar aan en ik voelde mijn ogen branden. En even later wat tranen over mijn wangen lopen. “Sorry dames… het werd me even te veel.” “Dat mag hier, Kees. Dat weet je.” Joline’s stem klonk lief. Van Margot kreeg ik een zakdoekje en ik poetste m’n ogen schoon. “We hebben de papieren al ingevuld”, zei Margot. “Het duurt een paar maanden want men moet overal in de administratie gaan spitten waar onze namen veranderd moeten worden… Schijnt best wel ingewikkeld te zijn. En het kost behoorlijk wat geld. Maar dat is het minste.”
Lot knikte. “Dat geld boeit niet. Alleen jammer dat het zo lang duurt. Enfin, de eerste stappen zijn gezet, dat is het belangrijkste.” Joline stond op. “En nu gaan we eten! Ik had Kees opdracht gegeven om bij de cafetaria te stoppen voor friet, maar dat zijn we vergeten. Dus, Kees…” Ik zuchtte. “”Ja hoor, het is weer zover… Wat mag het zijn, dames?”

Even later liep ik met een lijstje in m’n zak richting cafetaria en met een volle plastic zak weer terug. En na het eten gingen de dames zich in de studeerkamer nog even buigen over hun scriptie-onderwerpen. Mooi, dan kon ik nog even blazen. En om tien uur vonden we het wel welletjes: de zussen gingen hun kamers in en Joline en ik zochten onze slaapkamer op. Eenmaal in bed kroop ik tegen Joline aan. “Hé knappe vrouw… Wanneer gaan wij weer eens leuke dingen doen in bed?” Een brommetje was haar reactie. “Meneer Jonkman: volgens mij hebben we gisteravond op de Rotterdam al leuke dingen gedaan en de nacht ervoor lag jij hier te rollebollen met drie leuke meiden… Als jij met droge ogen wil beweren dat je seks te kort komt… Ben jij gek. Je gaat maar over op handwerk, jochie. Ik wil nu slapen. Genoeg enerverende dingen meegemaakt vandaag.”
Ik kuste een blote schouder. “Ik wilde alleen vragen wanneer, schat. Om te voorkomen dat we elkaar niet regelmatig verwennen en zo…” Ze snoof. “Jij komt niks tekort, vriend. En de magazijnen zijn, na gisteren en eergisteren, nog lang niet vol. Dus niet piepen, maar slapen, Kees!” Ze draaide zich naar me om. “Ik ben écht moe, schat. En ik wil lekker lang slapen. Mag dat?” Ik knikte. “Natuurlijk. Ik denk dat ik ook zo vertrokken ben naar dromenland.” Een zachte kus volgde. “Welterusten Kees.” “Slaap lekker, Joline.” Ze draaide zich weer om en schoof tegen me aan. En even later hoorde ik dat ze al sliep… Bij mij duurde het nog even. De dingen van gisteren en vandaag spookten door mijn hoofd…

De rest van de week ging snel. Héél snel. ’s Woensdags en donderdags rende ik van het ene team naar andere om knopen door te hakken. Telefoons, mail… Het leek alsof alle klanten met elkaar hadden afgesproken om DT te gaan spammen. Maar ja, het liep tegen vakantietijd aan, dus een aantal klanten wilden inderdaad op het laatste moment nog zaken geregeld hebben. En soms was daar de beslissing van de directie van DT bij nodig. Ik had nu al medelijden met Theo. Elk jaar met die drukte geconfronteerd worden… En voor de kerstdagen nog een keer…
Donderdagmiddag liep ik Rob voor de eerste keer in een paar dagen tegen het lijf; die had met z’n team een paar dagen in Groningen gezeten, bij Ferus Smit. Daar geholpen bij de renovatie van een coaster. “Prachtding, Kees! Echt een klassiek Grunninger coastertje… Pure nostalgie. Op zo’n ding heb ik m’n zeebenen gekregen!” Hij kletste er nog wat over door, was helemaal verliefd op die schuit. “Een prachtige machine in de vetput. Een ouwe Stork. Gewoon ouwe dieseltechniek, zonder turbo, zonder allerlei moderne frutsels; perslucht er op, brandstofkraan open en lopen… Heerlijk!”
Ik gaf hem een stomp. “Dan heb ik nóg zo’n projectje voor je, ouwe dieselsnuiver…” Beknopt vertelde ik hem over de trekker in Arkel. “Daar ga ik de zaterdag voor vrijmaken, Kees! Dát is leuk! Als ik dat ding weer aan het lopen krijg…” “Waarschijnlijk scheelt dat de zussen een bedrag aan huur, vriend. Dus doe je best!” Hij keek nadenkend. “Dan vraag ik of Henry meekomt. Die weet meer van bepaalde dingetjes dan ik… Loop even mee!”
Ik vertelde het verhaal van de Lanz Bulldog nog een keer aan Henry en ook zijn ogen begonnen te glimmen. “Leuk man! Da’s een mooie uitdaging. Count me in, Kees!” Ik keek zuinig. “Dat wordt een zware delegatie, zaterdag… De zussen, Joline, Pa, Ma, jullie en ik… Nou ja, voldoende dames om te koken, dat scheelt…” Rob keek me schuin aan. “Dat zeg jij niet waar mijn lieve zusje bij is, makker. Of je hebt een dreun op je oor te pakken.” Henry gniffelde. “Ik vraag An wel of ze ook meekomt. Voor de broodnodige motivatie, zeg maar…”

Hoe dan ook, het was druk bij DT. Donderdagavond klaagde ik mijn nood bij Greet en die lachte me uit. “Hé, jij wilde toch zo nodig de directeur uithangen? Nou dan. Niet piepen, volgende week is je baas er weer, dan kun jij weer lui in je stoel hangen, majoor. En nu blazen!” Gelukkig had ik goed geoefend op mijn huiswerk. Deels ook om de frustratie er uit te blazen. Greet gaf me aan het einde van de les echter een compliment. “Kees, ik zeg het niet gauw, maar deze stukken… Prima! Ik heb hier heel weinig over te zeuren.” Zeldzaam, dat ze me zo’n rechtstreeks compliment gaf en ik keek blijkbaar nogal verwonderd. Ze knikte. “Ik méén het, Kees. Jij bent enorm vooruit gegaan in je spel.” Toen ik naar huis reed was ik diep in gedachten. Zo diep dat ik een automobilist die van rechts kwam, bijna geen voorrang gaf. Ik moest hard op de rem stampen om een botsing te voorkomen. Rechter raampje open… “Sorry!” riep ik naar de man achter het stuur. Een zwaaiende hand gaf aan dat hij het begrepen had. Mooi.
Eenmaal thuis vertelde ik over het compliment van Greet. Joline knikte. “Ik ben het met haar eens. Je speelt momenteel een stuk beter dan een half jaar terug, Kees. En daar geniet ik ook van.” Later, in bed, lag ik er over na te denken. Ja, ik vond het momenteel heerlijk om te blazen. Even ‘alles van je af blazen’, zoals Greet dat noemde. En dat bleek dus te horen te zijn… Mooi. Binnenkort de bugel maar eens meenemen naar Amersfoort. Weer eens samen spelen met Pa en Ma, Mel en Claar. Zou leuk zijn…

Vrijdag bij DT. De laatste vrijdag van Theo’s vakantie. Tijdens het overleg van de teamleiders drukte ik iedereen op het hart om een kort verslagje te schrijven van de afgelopen weken, inclusief de status van de diverse projecten. “Op de samenwerkingsruimte komt zo meteen een Excelsheet met alle projecten. Ik zou graag zien dat die voor vanmiddag 16:00 compleet gevuld is met de status van alle projecten. Met een snelkoppeling naar jullie verslagje. En daaronder de status van jullie personeel: vakantieplanningen, mensen die ziek thuis zijn enzovoort. Zodat Theo in één oogopslag kan zien wat er speelt.” “Goed plan, Kees”, knikte Miranda. “Lekker overzichtelijk.”
Joline lachte lief. “Ja, Kees heeft wat met Excelsheets, Mir.” Ze giechelde en ik was bang dat er uit de school geklapt zou worden, maar dat deed ze niet. Pfoe… “Fred, ben jij klaar om, na toestemming van Theo, mevrouw van den Akker eens te grazen te nemen?” Hij knikte. “Ja. Alle software daarvoor heb ik klaar; als ik zo’n stick in het systeem stop, komt een eventuele luistervink uit op een ‘schaduw-website’ van DT. Lijkt er op, maar is het niet. Ik denk dat zo iemand na twee minuten er achter komt dat hij genaaid wordt, maar dan heb ik ‘m al getraceerd.” Hij keek dreigend. “En al dat jouw vriendinnetje is, Kees, is ze nog niet jarig…” Ik wees naar Joline. “Hé, mijn vriendinnetje zit hier, hoor. En die heet geen van den Akker. Ik kijk wel uit…”
De rest gniffelde en Joline keek me liefjes aan. “Je weet de straf, Kees…” Angelique boog zich voorover. “Vertel eens, Jo. Je maakt af en toe een toespeling op een straf die Kees zou krijgen, maar weten nog steeds niet welke straf dat is…” Joline keek rond. “Ach, verrek ook maar. Hier kan ik dat wel zeggen. Ik heb Kees beloofd dat, als hij vreemd gaat ik ‘m zou smoren met een van mijn panty’s.” Ze zweeg even en lachte gemeen. “Tot nu toe schijnt dat dreigement te werken…” Een lachsalvo klonk en ik keek haar aan. “Nooit gedacht dat je dat hier openbaar zou maken, schat.” “Hier kan het, Kees.”
En met een stemverheffing: “En als ik merk dat deze openbaring buiten deze ruimte komt, ondergaat degene die buiten zijn of haar boekje is gegaan, dezelfde straf, denk daar goed aan!” Weer gelach en een brom van Fred. “Moet je eerst een laddertje halen, Jo. En tegen die tijd ben ik wel weg.” “Dan bel ik Wilma wel, majoor van Laar!” Ze keek dreigend en Fred zuchtte. Ik gaf een tik op de tafel. “Nou, tot zover Joline’s panty’s… Iemand nog iets voor de rondvraag?” Niet dus. “Mooi lui. Vandaag nog even doorbuffelen en dan weekend. En voor diegenen die volgende week op vakantie zijn: geniet ervan!” Even zweeg ik en vervolgde toen: “… nadat ik jullie om twaalf uur nog even laat afzien…” Een gemeenschappelijke zucht klonk en men verdween richting eigen bureau’s.

Om twaalf uur renden we inderdaad een stukje. Niet teveel, slechts twee kilometer in een redelijk tempo. Er gingen zaterdag een aantal lui op vakantie; die kon ik moeilijk met gillende spierpijn op de ‘Route du Soleil’ achter het stuur laten zitten. Toen we op de terugweg voorbij de fitness liepen, kwam Mariëtte naar buiten. Redelijk bruin en met een brede lach op haar gezicht.
“Even stoppen voor onze charmante fitnessinstructrice, lui…” “Jullie zijn goed bezig, zie ik wel. Volgende week zijn jullie weer welkom voor een lesje!” Joline vroeg: “Goeie vakantie gehad, Mariëtte?” Ze knikte. “Ja, heerlijk. Zo’n 200 kilometer door de Ardennen gelopen. Gewoon alleen met de natuur. Toen ik gisteren weer aan het werk moest, stikte ik bijna van de geur van de stad. Maar ja…” Rob zei droogjes: “We zullen je volgende week trakteren op onze onversneden zweetlucht, Mariëtte.” Ze trok haar neus op. “Nou, dat is iets om naar uit te kijken, meneer Boogers… En nou doorlopen jullie! Jullie staan hier alleen maar te niksen!”

Gniffelend begonnen we weer richting DT te draven. Even later, onder de douche, zei ik tegen Rob: “Jij moet goed zo doorgaan, makker. Die krijg je van Mariëtte terug, dat weet ik zeker. En met een beetje pech wij allemaal…” Hij keek om. “Sorry Kees. Ik vond ‘m te goed om m’n mond te houden.” Ik bromde: “Je zorgt maar dat je zaterdag naar diesel stinkt. Zal Mel best wel op prijs stellen…” Rond drie uur maakte ik, samen met Marion, Theo’s bureau even netjes. Ik had er nauwelijks gezeten, alles zoveel mogelijk vanaf m’n eigen bureautje gedaan. Daarom was Theo’s bureau nogal stoffig.
Marion pakte de stofzuiger, ik hanteerde een poetsdoek en terwijl we zo bezig waren stak Miranda haar hoofd om de hoek. “Zooo… Jullie zijn goed bezig! Iets goed te maken met Theo, Kees?” Ik griste een doos nietjes van het bureau en smeet die naar haar toe. “Klep dicht, mevrouw Kamerman, of jij gaat zuigen!” Ze ontweek het ‘projectiel’ handig. “En waar moet ik zuigen, Kees? Of moet ik zeggen ‘wat’?”
Marion proestte het uit en ik keek bedenkelijk. “Smerig mens. Alleen al het feit dat je op die gedachte komt… Ga je stil in een hoekje van dit gebouw staan schamen!” Ze lachte me uit. “Doet me denken aan wat dispuutjes op ons bureautje in Eindhoven, Kees… Goeie ouwe tijd en zo. Maar ik ga naar huis; prettig weekend Marion. En Kees ook wel een beetje.” Ze verdween en Marion keek vragend. “Zaten jullie op één bureau, Kees?” Ik knikte. “Ja. We waren allebei universitair docent op de TU in Eindhoven. Dáár heb ik haar leren kennen. Ik kwam daar binnen, nét m’n bul gehaald en kon meteen aan de slag. Met een nieuw vak: ‘praktisch ontwerpen’. Oftewel exact hetzelfde wat we hier doen: het moet werken, het moet lang werken zonder problemen en het moet makkelijk te repareren zijn als het stuk gaat. Zonder buitenissig gereedschap.
Miranda was docent economische motoriek. Oftewel: hoe haal ik het meeste rendement uit een machine? En wij botsten nog wel eens. Voorbeeld: een dieselmotor. Pracht stukje techniek en uiterst simpel: een cylinder, een gloeiplug, groffilter, brandstofpomp, fijnfilter, verstuiver en aan de andere kant van de cylinder een uitlaat. That’s it. Nou ja, een paar hulpdingetjes erbij, maar in wezen is dát een diesel. Pomp er brandstof in, beetje lucht erbij, zorg dat de cylinder het mengsel comprimeert en… Boem, je hebt de eerste arbeidsslag te pakken. Uiterst betrouwbaar, simpel te onderhouden en te repareren. Dat was mijn specialiteit. Maar ja, als je uit diezelfde diesel meer vermogen wil halen, kun je er een turbocompressor op bouwen. Meer lucht, hogere ontbrandingstemperatuur, dus snellere verbranding en uiteindelijk meer momentum. Zonder extra brandstof. Miranda’s specialiteit.
Maar ja… Zo’n turbo is kwetsbaar. Meer bewegende onderdelen, fijnere onderdelen, meer kans dat er iets stuk gaat. En als het stuk gaat duurt het lang om ‘m te repareren… En over dit soort vraagstukken lagen we nog wel eens met elkaar overhoop. Heftige discussies, waarbij we allebei tot het gaatje gingen. En daar vlogen ook wel eens dingen over tafel…”

Ik grinnikte. “De studenten speelden ons wel eens tegen elkaar uit. Althans, dat probeerden ze. Had ik net een college gegeven en er ingestampt dat iets potdomme moet wérken en niet na twee dagen de geest moet geven vanwege allerlei storingsgevoelige rotzooi in het ontwerp, kwam Mir er een paar dagen later achteraan met verfijningen in het ontwerp. “Probeer nou eens wat meer efficiëntie in dat ontwerp te krijgen! Ja, een T-Ford is een auto en hij rijdt, maar kijk niet naar het vermogen, het verbruik, de actieradius en de vervuiling… Want dat is wat je nu zit te ontwerpen: een rudimentair vervoermiddel. Uit deze zelfde motor kun je 20% meer vermogen halen!”
En in de les van mij erop volgde, zaten er dus plotseling allerlei fratsen aan de motor die er wat meer vermogen uit moesten persen. En dan ging docent Jonkman weer over de jank. ‘Wel potdomme! Als je meer vermogen nodig hebt, waarom maak je dan de cylinderinhoud niet groter? Flikker op met al die kwetsbare rommel! Iets moet wérken. En lang achter elkaar. Zonder storingen!’ En de tekening van betrokken student werd verscheurd.
En een week later kreeg hij van Miranda nóg een keer op zijn donder, omdat het niet economisch genoeg was. ‘Ja, maar meneer Jonkman zei…’ En na de les kwam ze dan het bureau op stuiteren en ging ze los. En ik ook, natuurlijk…”

Marion gniffelde. “Dat zullen leuke discussies geweest zijn… Luisterden die studenten ook aan de deur? Dan zullen ze zich kapot gelachen hebben…” Ik schudde mijn hoofd. “Echt niet. Ze keken wel uit. Zowel Mir als ik hadden de reputatie van uiterst strenge docenten. Reden? We waren de jongsten van het hele docentenkorps. ‘Kamerman en Jonkman? Kijk uit. Als je die tegen je hebt, heb je écht een probleem.’ Ik hoorde het een van de ouderejaars eens tegen een eerstejaars zeggen, terwijl ik vlak achter hen bij de koffieautomaat stond. Even later draaide de ouderejaars zich om, zag mij en liet bijna zijn koffie op de grond vallen van schrik. Op ons bureau, samen met Miranda vreselijk gelachen…”
Ik keek rond. “Maar dame, volgens mij ziet dit bureau er weer spic & span uit. Nu nog even een beetje militaire orde in de chaos scheppen…” Ik legde alle toebehoren op Theo’s bureau uiterst precies ‘naar rechts gericht’ naast elkaar. Pennen, post-it’s, brieven netjes op datum gesorteerd, toetsenbord recht onder de monitor, muis er strak naast, alle draden strak naar de bovenzijde van het bureau, kortom: toonbeeld van precisie.
Marion giebelde. “Dat blijft niet lang zo liggen, Kees…” “Weet ik. En daar ga ik ‘m dan ook mee pesten. Onze directeur is niet zo’n held in z’n bureau netjes houden. Maar deze majoor zal ‘m daar wel eens mee helpen.” Ze keek twijfelachtig. “Ik geloof niet dat ik daar getuige van wil zijn…” “Kom Marion. We gaan weekend vieren. Dank voor je hulp.”

Samen liepen we richting Joline’s bureau; Marion wenste iedereen een goed weekend toe en vertrok. Joline pakte wat spulletjes van haar bureau en borg ze op. “Eén moment nog Kees. Ik ruim hier even op, daarna gaan we naar huis. Geen dansles bij Carlos en Juanita, maar dansles in een ruim appartement in Veldhoven!” Eenmaal thuis begonnen de zussen te koken. “Wij hebben alleen maar routineklussen gedaan. Nu is het jullie beurt om even uit te puffen.” “Dank je wel, meiden. Deze mevrouw gaat even onder de douche door.” Joline verdween en ik ging op een barkruk naast de keuken zitten. “Zo dames… En wat hebben jullie vandaag uitgespookt? Alleen maar cijfertjes zitten bekijken of hebben jullie ook nog wat productiefs…” PETS! Een spons vloog tegen mijn hoofd en Lot boog zich naar me toe. “Kijk jij een beetje uit, majoor? Ja, wij bekijken cijfertjes. Onder andere de cijfertjes van jullie prestaties, om te zorgen dat DT nog een beetje geld overhoudt. Als wij dat niet doen, gaat Theo met een paar maanden op de fles, denk daar goed aan!”
“Nou ja, als het een fles Jägermeister is, wil ik best met ‘m meedoen, hoor…” Een snuif van Margot, achter de kookplaat, volgde. “Zuipschuiten zijn jullie. Allemaal.” “Nu je het zegt… Ik lust nu wel een aperitiefje, Margot. Ik hoef niet meer te rijden en zo meteen gaan we los op de dansvloer… Doen jullie mee?” Lot keek naar haar zus. “Mar?” Die knikte. “Geef maar een wijntje. Rood, we eten vlees, geen vis.” Ik liep naar de kast en viste daar een mooie fles uit. “Lekker, dames. Even een glaasje. Om de smaakpapillen wakker te schudden, zeg maar.” Ik schonk drie glazen in; het glas voor Joline bleef nog even leeg. “Proost, lieve dames.” Voorzichtig namen ze een slokje. “Dit is wel hele lekkere wijn, Kees!” Ik knikte. “Ja. Vorig jaar bij de slijter ontdekt. Moezelwijn. Redelijk zoet, uit 2018. Prima wijnjaar geweest. We hebben er nog zes flessen van. Daarna is het helaas op.”
Twee vragende gezichten. “Ja dames. Op. Oh, de slijter kan er nog wel aankomen, denk ik, maar dan is de prijs meer dan het dubbele. Deze wijn is nogal geliefd.” Margot nam nog een slokje. “Dat begrijp ik. Hij is heerlijk!” “Zozo, meneer Jonkman… Zit u de wijnvoorraad van dit huis op te maken met onze medebewoonsters? En voor mij niets ingeschonken? Ga je schamen, Kees!” Joline was zachtjes binnengekomen. Ik pakte de fles. “Hé, mooie vrouw… Ook een glaasje? Ik heb maar even gewacht om jouw glas in te schenken, anders was jouw wijn al dood geweest. Zonde.”
Joline knipoogde. “Dank je wel… Proost, meiden!” Ze nam een keurend slokje. “Lekker… Goed om te drinken, zo voor het eten. En de dansles natuurlijk.” Ze ging naast me zitten en gaf me een zoentje. “Ik heb me alvast passend voor de les gekleed, Kees.” Ze had haar rok met bloemen aan die ze tijdens ons eerste afspraakje ook aan had. Een rode blouse er boven, mooie nylons en haar ‘trouwschoentjes’: hoge hak, zool en allemaal riempjes. “Ik zie uit naar de les, mooie mevrouw. Maar ik heb het vermoeden dat die les niet alleen met dansen te maken heeft.” Ze keek ondeugend. “Dat merk je vanavond wel, jongeman.”

Lot keek vragend en Joline zei: “Soms spelen we het spelletje dat ik een hele ervaren dame ben en Kees een jonge student. Alleen maar geïnteresseerd in techniek, hardlopen en klassieke muziek. En dan gaat de ervaren mevrouw Jonkman de jonge Kees wat dingen leren…” Ze giechelde en keek me toen aan. “Mág het, Kees?” Ik knikte. “Zij vertrouwen ons, wij vertrouwen hen, Jolien. Dus…” Een snelle zoen volgde. “Maar soms, meiden, is de jonge leerling zó goed, dat hij de ervaren mevrouw helemaal van de wereld zoent en likt…” De zussen giechelden. “Oh, dat lijkt ons wel wat, Jolien. Zo’n jonge vent met veel uithoudingsvermogen… Scheelt behoorlijk batterijen.”
Ik proestte bijna mijn wijn over de bar. “Zijn dit nu die preutse zussen van een paar maanden geleden? Die begin mei bij ons introkken? Jullie zijn wel aardig losgekomen, dames…” Lot draaide zich om, nam mijn hoofd tussen haar handen en zei zachtjes: “Ja, dat zijn we. Gelukkig wel. Dankzij jullie en die andere dwazen. In Wageningen, Berg en Dal, Oirschot, Amersfoort en Malden. En Rhenen niet te vergeten. Jullie hebben ons een nieuw leven gegeven.”
Ze keek nu ernstig. “Een jaar geleden zochten we naar de meest pijnloze methode om zelfmoord te plegen; nu léven we en genieten we van elke dag. En daar zijn we vreselijk dankbaar voor.” En Margot draaide zich om van de kookplaat en kuste Joline, over de bar heen. En ik voelde de lippen van Lot op de mijne. En ik kon er niks aan doen: mijn ogen begonnen te branden en ik voelde tranen. Lot hield me vast; mijn hoofd op haar schouder, een zachte hand die over mijn haren streelde. Na een paar minuten keek ik op. “Sorry Lot… Dit knalde even hard naar binnen.” Vier grijze en twee blauwe ogen keken me aan. “Dat mag hier, Kees. Hebben jullie vaak genoeg tegen ons gezegd.” Ik viste een theedoek van een haakje en poetste mijn ogen droog. Joline legde een arm om me heen. “Schat…” Ze kuste me zachtjes. “Sorry Jolien.” Die glimlachte zachtjes. “Sorry? Ik zie een echtgenoot die zich helemaal laat gaan. Teken dat hij zich helemaal op zijn gemak voelt, ook bij deze mooie zussen. En dat is heerlijk, schatje.”
Ik stond op. “Even mijn gezicht afspoelen, hoor.” Margot giechelde. “Had je beter kunnen doen voordat je die theedoek doordrenkte, Kees…” Lot en Joline schoten in de lach en ik zuchtte maar weer eens. “Krengetje.” Ik liep om de bar heen en omhelsde haar ook. “Dank je wel, Margot.” Ze keek me aan. “Jij ook dank je wel, Kees. En nu je gezicht afspoelen. Ik wil geen huilebalk aan tafel!” Even daarna zat ik met een fris gewassen gezicht aan tafel. Geen ‘zware’ gesprekken, maar gewoon over het werk praten, af en toe een grap er tussendoor… Heerlijk.

Margot begon plotseling over het huis in Arkel. “Wanneer denk je dat we daar kunnen gaan wonen, Kees?” Ik dacht even na. “Hou rekening met een minimaal een half jaar, Margot. Er moet nog best wat aan gebeuren, zoals je hoorde. En bouwbedrijven zijn druk momenteel, net als installateurs. Het is geen kwestie van ‘even een verfje er overheen’ en klaar…” Ze glimlachte. “Mooi. Dan kunnen we in ieder geval een tijdje wennen. Dit ging wel bijzonder snel allemaal…” Ze keek ons aan. “Jolien… Kees: we zien er vreselijk naar uit om een plekje voor onszelf te hebben, maar we zullen ook heimwee hebben naar Veldhoven. Dit huis is ‘ons huis’ geworden. Een plaats waar we onszelf mochten zijn. Veilig. Vertrouwd. Dank jullie wel daarvoor.”
Joline knikte. “Dat was de bedoeling ook, meiden. En dat is gelukt. Als ik nog terugdenk aan de eerste keer dat ik jullie zag, en dat beeld vergelijk met wat er nu bij ons aan tafel zit… Mission accomplished.” Ik knikte. “Inderdaad. Ik denk dat jullie niet meer zo gauw een rooie kop krijgen als je je rok openhaalt aan prikkeldraad…” Ze schoten in de lach, maar ik vervolgde: “… en vervolgens van je directe chef hoort dat ze wat naaiwerk te…”
“Kees Jonkman! Kijk uit of je slaapt met terugwerkende kracht alsnog een maand in de berging! Met Theo er bij, verdorie!” Joline haalde uit en ik bukte snel. De zussen gierden het uit en Joline pruttelde nog wat na. “Rotzakje… Met je naaiwerk.” “Hé lieve schat, dat was jouw eigen tekst hoor!” Margot pakte Joline’s hand. “Hé schat, nou niet je echtgenoot meppen. Dat vinden wij niet zo aardig.” “Dank je wel voor deze voorspraak, Margot. Je bent lief.” Ze keek me arrogant aan. “Mag ik even uitspreken, meneer Jonkman? Fijn. Ik wilde namelijk vervolgen met de tekst: ‘Dan kun je Kees beter met een van je panty’s smoren.’ En als je wilt, mag je er ook eentje van ons voor gebruiken.”
Joline giebelde. “Zo’n mooie dood gun ik Kees niet, Margot. Dat hij in z’n laatste seconden de geur van jullie gedragen panty’s opsnuift. Hij zou er zomaar van kunnen gaan genieten, de rotzak.” De drie meiden keken me nu giebelend aan en ik voelde dat ik rood hoofd kreeg. “Krengetjes…” Margot boog zich naar me toe. “Liever dit dan: ‘Jawel, meneer Jonkman, zeker meneer Jonkman…’ Toch?” Ik sloeg mijn armen om haar heen en zoende haar. “Ja. En ik dan een keertje doelwit ben van jullie grappen… Het zij zo.” Ze zoende kort terug. “Mooi zo. Bereid je maar op het komende halve jaar voor, Kees Jonkman.”
Het was de eerste keer dat ze me zó aansprak en ik keek waarschijnlijk verrast, want Margot lachte even. “We hebben wel het een en ander geleerd van Joline, hoor.” Charlotte zei droogjes: “En van Greet natuurlijk… Majóór…” Ik zuchtte. “Ik ga morgen maar eens vragen of die meneer van der Wal geen beunhaas kent die dat huisje wat sneller op kan knappen. Binnen een week of zo…” Een spottend lachje van Joline volgde. Na het dessert ruimden Joline en ik de boel in de keuken op. “Koffie, meiden?” “Graag Kees.”

Joline omhelsde me en vroeg zachtjes: “Vanavond weer matrassen hier in de kamer, Kees?” Ik wees naar de zussen op de bank. “Zij bepalen, schat. Niet wij. Eerst dansles, wie weet komen ze in de stemming. En anders zijn ze afgepeigerd en strompelen naar hun bedjes.” Joline lachte zachtjes. “Ik denk het niet, Kees…” En met de koffie op een dienblad liep ik even later de kamer in. “Zo dames. Een lekkere bak koffie. Goed om de dansles mee in te luiden.” Even zaten we te genieten van de warme drank, toen keek Lot op. “Joline… Mogen we na de dansles…” Ze beet op haar onderlip en zweeg. Margot maakte haar vraag af. …weer met jullie hier slapen?” ‘
Joline glimlachte en keek mij aan. “Kees?” Ik knikte. “Het zal me een waar genoegen zijn, Margot. En Lot.” En na een blik op Joline: “En lieve echtgenote natuurlijk.” Die knipoogde. “Ik heb er zin in, meiden… En Kees natuurlijk.” We schoten in de lach. Vijf minuten daarna schoven we de tafel en de bank aan de kant. “Zo, de vloer is gereed. Nu wij nog. Omkleden allemaal, over een kwartier start de dansschool!” Joline kneep haar ogen samen. “En ik wil geen spijkerbroeken zien, denk er aan!” Eenmaal in de slaapkamer vroeg ik aan Joline: “Had jij die aan zien komen?”
Ze knikte. “Jawel. Bij het eten al. En ik ben er blij mee, Kees. Niet alleen omdat we heerlijk met die twee mogen vrijen, maar ook…” Ze sloeg haar armen om me heen. “…met jouw tranen daarstraks.” Ik knikte. “Ik schrok me kapot, Jolien. Hoe diep moet je in de shit zitten om samen met je zus op te zoeken wat de meest pijnloze manier is om zelfmoord te plegen? Nooit zo over nagedacht… Als ik pa en ma Bongers op dat moment voor me had gehad, hadden ze geen seconde meer geleefd.” Een kalmerende hand kwam op mijn arm.
“Gelukkig maar dat ze niet hier zijn, schat. En denk er aan: als we ze ooit tegenkomen, doe jij je imitatie van ijsberg weer en ik die van ijskoningin. Net als bij die andere klootzakken.” Een lange zoen volgde. “En nu omkleden, meneer mijn echtgenoot. Je moet er netjes uitzien voor de dames. En voor mij natuurlijk.” Ze giebelde even en ik verdween in de slaapkamer. Om er tien minuten later fris en fruitig weer uit te komen in een nette broek, m’n ‘mafia-overhemd’ met vlinderdas en m’n dansschoenen.
“Buenas noches, señora y señoritas… ¿Quieres bailar con este hombre guapo?” Zowel de zussen als Joline keken verwonderd. “Praat eens gewoon, malloot. Je weet dat talen een zwak puntje van me is.” Joline keek me verwijtend aan. “Dat is te zien, schat. Je talenknobbels zijn nogal bescheiden…” Ik wees op haar borsten en Joline ontplofte.
“Enorme rotvent!” Ze haalde uit. De klap kwam niet op m’n oor terecht maar op m’n achterhoofd omdat ik wegdook, maar hij kwam best wel hard aan. “Au! Krengetje!” Joline keek kwaad. “Heb je verdiend, rotzak! Mij elke keer pesten met mijn talenkennis, verdorie… En nee, ik druk me niet op, je bekijkt het maar.”
Ze draaide zich om en liep de keuken in, al mopperend. Ik keek de zussen aan: die keken nogal bezorgd. Hmm… Dit was foute boel. Ik liep Joline achterna en legde een hand op haar schouder. Die werd er meteen afgeveegd. “Donder op, Kees Jonkman. Ik ben even klaar met die ‘geintjes’ van jou. Je had me wat beloofd, die avond toen Mel hier was, weet je nog? En nu doe je het weer! En weer waar anderen bij zijn! Die klootzak op z’n motor deed dat ook aan de lopende band, weet je nog?” Ze keek me niet aan, bleef boos naar de pannen staren. Weer legde ik een hand op haar schouder en weer werd hij er af geveegd. “Sorry schat. Ik heb geen excuus, behalve dat ik dat voorval vergeten was en even lollig wilde zijn.” “Wees maar lollig ten koste van Fred! Eens kijken of je een dreun van hem overleeft”, klonk het bits. Ze draaide zich niet om. Ik zuchtte. “Ik ben wég. Ga wel een stukje lopen.” Ik liep naar de slaapkamer, deed m’n ‘danskleren’ uit en smeet die in een hoek. Niet meer nodig. Trainingspak aan, loopschoenen… Toen ik de kamer in liep stond Joline nog net zo in de keuken. De gezichten van Lot en Mar in paniek. “Sorry van het eten, meiden. Heb ik nu niet meer zo’n zin in.” “Kéés! Je gaat toch niet…” Margot deed een poging om me tegen te houden, maar ik schoof haar zachtjes opzij. “Sorry Margot, maar ik ga nú weg.”
Deur door, galerij over en met een rotgang alle trappen af. Eenmaal buiten keek ik om me heen. Waarheen? Niét het Cooperparcours. Ik rende in westelijke richting, richting de het bos bij Vessem en Maaskant. Helemaal los gaan. Verdomme, ja: ik was fout geweest om haar te pesten waar Mar en Lot bij waren. Maar Joline had mijn excuses ook kunnen accepteren, in plaats van me zó afwimpelen…
Inwendig mopperend kwam ik in het bos aan. En daar versnelde ik tot het tempo van een stevige duurloop. Niet meer denken, alleen maar naar je benen en je ademhaling luisteren… Verstand op nul, Jonkman! Zo draafde ik door het bos, helemaal op ‘lopen’ geconcentreerd. Elke pas moest exact kloppen, elk kuiltje in de weg zag ik, elke losliggende steen ook… Verdomme… lópen, Kees! Dat kon je toch zo goed? Laat het dan nog maar een keertje zien met je dertig jaar!

Op een gegeven moment ging mijn telefoon. Het was niet de ringtoon die Joline aankondigde. Ik keek op het display: Fred.
Ik nam al rennend op. “Kees hier…”
Een bas dreunde in mijn oor. “Waar ben jij mee bezig, maat? Ik hoor je hijgen, dus ben je aan het rennen. Op de vlucht? Voor wie? Voor Jo? Die is momenteel alleen maar bezorgd. Om jou, eikel. Als je eens een keertje woorden hebt, moet je dat uitpraten, Kees. Dat heb je er bij ons in Afghanistan ingestámpt. En nou heb je woorden met Jo en sla je op de vlucht? Stomme oetlul die je bent.” Hijgend zei ik:
“Ja, maar…” Verder kwam ik niet. “Niks ja maar! Ga naar huis, naar je vrouw, knuffel haar te pletter en zeg haar dat ze de liefde van je leven is. En ga dan douchen, want jou kennende heb je geen droge draad meer aan je lijf. Je bent al een uur weg, en dus een uur aan het lopen. Ik zie waar je loopt, op de Merenweg, vlak bij het waterpompstation bij Vessem. Rechtsomkeert maken en naar huis! Ik hou je in de gaten; je gaat nu rechtstreeks naar huis. Zonder gelul of excuses. Ben je helemaal besodemieterd…”
En zonder een woord verder hing hij op. Verdorie, die was ook kwaad. Zou Joline hem gebeld hebben? Of de zussen? Hoe dan ook: opdracht maar uitvoeren, anders ging Fred helemaal ballistisch… In een wat rustiger tempo rende ik terug en een half uur later stond ik voor de deur. Ik belde aan; mijn sleutelbos lag nog ergens in m’n goeie broek.
Joline deed de deur open en vloog meteen om m’n nek. “Je bent er weer, schatje…” Verder zei ze niets meer; ik kuste haar hevig. En ze kuste terug! Een minuut later keken we elkaar aan. “Sorry Jolien, voor mijn stomme grappen én het feit dat ik vergeten was dat ik je iets beloofd had…”
Ze kuste me weer en even later hoorde ik in m’n haren: “En sorry dat ik zo lichtgeraakt was, Kees. Er knapte iets bij me… Het spijt me zo…”
“We waren allebei niet zo subtiel, schat.” Ze liet me los en snoof voorzichtig. “Ik hoef niet te raden wat je gedaan hebt…” Ik knikte. “Ik heb mezelf weer eens afgebeuld, schat. Niet denken, alleen maar rennen. Ik geloof een kilometer of elf… En toen belde Fred en kreeg ik van hem op m’n flikker…”
Ze keek verwonderd. “Fred?” Ik knikte. “Die vloekte me uit en gaf me opdracht om rechtsomkeert te maken, naar jou toe. Hij wist wat er aan de hand was… Maar dat wist hij dus niet van jou?” Ze schudde het hoofd. “Ik heb bijna alleen maar zitten janken, Kees…” “Dan hebben de zussen een hulplijn gebeld, schat. De schatten.” Ze knikte. “Ja… Dat moet wel. Inderdaad schatten. En dat gaan we ze nu laten merken. Kóm.”

Ze pakte mijn hand en we liepen de kamer in. Mar en Lot zaten op de bank, een beetje schichtig kijkend. “Hoi Kees…” Joline ging naast hen zitten. “Hebben jullie Fred gebeld, schatten?” Ze knikten bedeesd. “We wisten niet wat we moesten doen, Jolien. Waren zó bang…” Joline gaf ze een lange hug. “Dank jullie wel. Jullie hebben exact het goede gedaan. Majoor van Laar kan als geen ander majoor Jonkman tot de orde roepen als het nodig is. En omgekeerd. Want het zijn elkaars buds.”
Ik knikte. “En ik ga jullie niet omhelzen lieve dames, want volgens mij stink ik een uur tegen de wind in naar zweet, maar ook van mijn kant: dank jullie wel. En mijn verontschuldigingen dat ik jullie zó heb laten schrikken.” Ze stonden op. “Dat je naar zweet stinkt is nu even niet zo belangrijk, Kees. Is het weer goed tussen jullie?” Joline en ik knikten simultaan. “Ja. We zijn allebei stom geweest, meiden. En ook mijn excuses voor mijn gedrag.”
Joline omhelsde hen ook nog een keer, daarna vlogen de zussen bij mij om de hals. “Gelukkig! We waren zó bang… En toen kwam Mar op het idee om Fred te bellen…” “Ik ben nogal uitgefoeterd door mijn bud, schatten… En ik ga hem nú even bedanken, als dat mag.” Drie dames knikten en ik toetste Fred z’n nummer in.

Even later klonk zijn bromstem. “Zo majoor. Weer thuis, zie ik?” “Ja makker. Dank je wel dat je me even naar rechts richtte.” “Bedank Mar en Lot maar, vriend. Dié hadden het benul om me te bellen…” “Hebben we al gedaan, Fred!”, riep Joline in de speaker. “Ah, daar hoor ik mijn geliefde leidinggevende gelukkig weer. Alles goed, Jo?” “Ja. Dank je wel, grote vriend. Je bent een schat. En dat zal ik je maandag even laten weten.” “Nou, make my day…” klonk het nogal sarcastisch. “Ik zal me moreel voorbereiden. En ons nu met rust laten; we moeten nog douchen!” De lach van Wilma klonk op de achtergrond. “Dank je wel, makker. Tot maandag.” “See you, Kees.”

Hij hing op. “Tot zover de majoor van Laar. Huwelijkstherapeut…” Joline proestte het uit. “Ik zie hem doen. En als de in onmin levende echtelieden het niet met elkaar eens kunnen worden, zorgt huwelijkstherapeut van Laar er wel voor dat ze het héél snel eens worden. Desnoods met zijn vuisten…” We grinnikten even.
“Kom, Kees. Douchen jij. Je zweet koelt af en dat gaat écht stinken. Daarna is er koffie.” Ze keek ondeugend. “Of wijn. Beter voor de goedmaaksex.” Mar stond op en trok Lot mee. “Dat doen jullie dan maar mooi met z’n tweeën!” Lot knikte. “Nee, daar willen we niet bij zijn, zus… Kom, mee naar onze eigen slaapkamer. Morgen weer een drukke dag in Arkel. Half acht opstaan, Kees?” Ik schudde even met m’n hoofd. “Ehh… Half acht opstaan? Oh, verrek, jullie toekomstige stulpje… Totaal vergeten meiden, sorry. Ja, half acht is prima, dank je wel.” “Vijf keer, majoor. In feite nog heel wat meer keren, want je hebt de afgelopen uren nogal wat krachttermen gebruikt. Maar vooruit, we zijn de beroerdsten niet…” Met knipoog liepen de zussen hun kamers in. “Kom Kees. Douchen jij. En wat we daarna doen, zien we wel.” Joline trok me mee richting badkamer.