Verbijsterd en met grote ogen staar ik naar mijn telefoon. Het angstzweet breekt me nu uit.

Langzaam legt Sem nu zijn hand op die van Zoë. Na een paar seconden verstevigt hij zijn grip en begint op en neer te gaan over de gehele lengte van zijn pik. Haar hand, zijn hand. Simultaan haast strelen, nee trekken ze, samen aan zijn pik.

“Toe maar, meisje,” klinkt dan zijn zware stem. “Maak hem maar weer wat harder.”

Nog steeds op de grond zittend, aanschouwt Irene het tafereel met een zwoele blik.
“Fuck, wat is dit geil,” kreunt ze zachtjes. “Die is helemaal voor jou, Zoë!”

Op het uitende van zijn pik, verschijnt nu ook wat voorvocht. En iedere keer als hun handen er over heen gaan, wordt het verder uitgesmeerd over zijn harde lul, die steeds meer begint te glimmen.

“Ik ga je nu loslaten, schatje. Dan mag je helemaal alleen het zware werk doe,” zegt hij dan met een minzaam lachje. En terwijl hij deze onzin praat, laat hij haar los. Maar haar handje blijft op en neer bewegen over zijn donkere lul.

“En daarna ga ik je zo hard laten genieten, man, daar kan Luca zich nog een puntje aan zuigen!”

En bij het horen van mijn naam, draait ze eindelijk haar hoofd en lijkt het alsof ze recht in de camera kijkt. Maar die blik, haar blik, herken ik niet. Verwarring, treurnis, spijt? Ik weet het niet. Maar dit is niet Zoë. En nog steeds zit haar hand om zijn pik geklemd.

Ik heb genoeg gezien. En ik stop het filmpje en klik het weg. De achtergrond van mijn telefoon staat nu in beeld, met een foto van Zoë en de kinderen ergens op een vakantie.

Verslagen staar ik naar mijn toestel. Met de laatste beelden nog kraak helder op mijn netvlies gebrand. Dus toch, denk ik bij mezelf. Dus toch. Datgene waar ik al een paar dagen bang voor was, wat ik vermoedde, wat als een donkere wolk ergens in mijn onderbewustzijn zweefde is bewaarheid geworden. Met hem! Uitgerekend met hem! Why? Ik kom er met mijn verstand niet bij. En toch wist ik het ergens al. Zondag op de hotelkamer, haar stiekeme gedrag met haar telefoon, niet antwoorden op mijn vragen. Haar drank gedrag. 1 + 1 = Sem in dit geval.

Duizenden gedachtes schieten nu door mijn hoofd. En nu? De kinderen? De familie, Zoë? Het huis? Mijn werk? Na een paar minuten, wat uren lijken te zijn geweest, kom ik weer tot rust en ben ik in staat op mijn gedachten te ordenen. Ergens ben ik blij dat ik nu hier zit, in Italië. En niet thuis, waar ongetwijfeld de confrontatie zal volgen met alle gevolgen van dien. Uitstel van executie of zoiets.

Ik pak dan mijn telefoon er weer bij, open Whatsapp en begin te typen.

Bedankt,

Bedankt dat jij mijn huwelijk op vakkundige wijze om zeep, nee naar de kloten, geholpen hebt. Je bent echt een top vriendin gebleken voor Zoë. Op jou kun je bouwen.

Luca

Send.

Ik leg mijn telefoon aan de kant, maar pak hem dan toch weer snel op.

Ik scroll naar beneden en begin opnieuw te typen.

Beste Zoë,

Ik hoop dat jij genoten hebt, afgelopen weekend. Ik totaal niet overigens.
Volgens mij had je het wel gezellig in de bar met Irene en met name Sem nadat ik weg was.

Jammer, dat je hier niet eerlijk over was naar mij toe. Ik dacht altijd dat eerlijkheid en de waarheid vertellen, de fundamenten van ons huwelijk waren….In ieder geval hoef je nu niet meer je telefoon voor me te verbergen en kun je vrijelijk communiceren met wie dan ook.

Tot vrijdag of zaterdag of zondag.

Luca

Ik lees nog 1 keer mijn wellicht kinderachtige berichtje door en klik dan op versturen.
Momenteel heb ik niks anders te zeggen en nu weet zij ook dat ik het weet!
Ik leg mijn telefoon dan weer aan de oplader en verlaat mijn appartement.

Buiten gekomen steek ik de binnenplaats over en ga zitten op een bankje in de schaduw.
Ik steek een sigaret op en neem een diepe teug. Pff, soms, heel soms kan zo’n staafje genot en rust brengen. Voor de rest? Tja.

De stilte, de rust en zelfs de warmte maken mij weer wat kalmer. Ik zit, schat ik, een uurtje te genieten en neem me de tijd om alles te overdenken. Een plaats te geven. Mijn boosheid, mijn cynisme is gezakt en ik had misschien dat laatste berichtje niet moeten sturen, is mijn eindconclusie. Maar gedane zaken nemen geen keer. Wel moet ik Mark een dezer dagen bellen en niet wachten tot het einde van de week.

Opeens klinkt er een hoop kabaal. Verschillende busjes en tractoren komen het landgoed op gereden. Zij komen terug van het harde werken in de wijngaarden in de snikhete zon. Veelal jonge mannen en vrouwen die druk pratend uit stappen. Uiteraard ken ik deze mensen niet, maar allemaal groeten ze me vriendelijk alsof het doodnormaal is dat een vreemde gast hier op een bankje zit.

Na het uitladen en opruimen van hun materiaal verlaten ze weer het terrein.

Morgen ben ik, als het goed is, ook ingepland om een dagje mee te werken.

Even later komt Mateo het hoekje om gelopen en als hij mij ziet zitten, komt hij direct op me af.
Na een hartelijke begroeting, lopen we samen het woonhuis binnen.
“Kom,” zegt hij dan met een knipoog. “We hebben nog wel even tijd voor een aperitiefje!”

In de woonkamer tovert hij ergens een of andere fles Prosecco tevoorschijn. Als hij mijn verbaasde blik ziet, schiet hij in de lach.
“Nee, deze is niet van ons. Af en toe moet je ook je collega’s wat omzet gunnen!” zegt hij dan.

De Prosecco smaakt niet verkeerd en wellicht is deze wijnboer ergens deze week wel een bezoekje waard.

“Leuk om jullie, ik bedoel jou, weer te zien, Luca!” Na deze verspreking, staart hij even naar zijn schoenen. Niet wetend hoe nu verder te gaan.

“Ik heb natuurlijk al iets gehoord van Elena. Maar dit zijn niet mijn zaken. Ik hoop alleen dat, dat... jullie er uit komen.”

Ik kijk hem even aan. “Dat komt vast wel goed, Mateo. Ik wil jullie in ieder geval alvast hartelijk bedanken voor jullie begrip en vooral gastvrijheid!”

Hiermee is dit onderwerp eigenlijk wel afgesloten en al snel zijn we verwikkeld in een gesprek, over hoe kan het ook anders, wijn! Midden in een discussie over wel of niet biologisch produceren worden we afgeleidt door een licht klopje. Tegelijk kijken we op naar het geluid.

In de deuropening staat Patrizia. En opnieuw wordt me de adem ontnomen. In niets lijkt ze op de boerin van vanmiddag. Ze heeft een licht, blauw strak jurkje aangetrokken wat perfect past om haar mooie lijfje. Een klein beetje make up accentueert nog meer haar mooie blauwe ogen. En haar haren hangen nu los over haar schouders, wat haar een meer ouder, volwassener uitstraling geeft. Open sandaaltjes met een kleine hak doen haar nog groter lijken.

“Jullie mogen aan tafel. Nonna geeft jullie officieel toestemming!”

Terwijl we op staan, stoot Mateo me aan. “Kleine meisjes worden groot he!” zegt hij lachend.

Ik weet me even geen houding te geven en kan alleen maar een beetje schaapachtig voor me uit staren. Toch wordt mijn blik weer naar Patrizia getrokken. Nu ik recht sta, heb ik zicht op haar decolleté en de lichte aanzet van haar borsten. Sexy, opwindend, erotisch zelfs maar absoluut niet ranzig of to much. althans niet voor mij….

Als mijn blik weer omhoog gaat, zie ik dat Patrizia mij aan kijkt. Met een kleine knipoog draait ze zich om en loopt richting de keuken. Ik voel dat ik een rood hoofd krijg en moet me even herpakken. Na een seconde of 20, loop ik uiteindelijk dan ook maar richting de keuken.

In de keuken aangekomen, zie ik dat de hele familie al aan tafel zit. Alleen Nonna staat nog aan het hoofd van de tafel. Er is nog 1 plekje vrij naast Paola, het zusje van Patrizia. Een heel ander type die niets met het familiebedrijf heeft. Paola is iets kleiner, voller maar met dezelfde stralende ogen als haar zus en haar moeder. Van wat ik heb begrepen werkt zij als verpleegkundige in het ziekenhuis, maar woont ze wel nog thuis. Na een korte begroeting en dito omhelzing, neem ik mijn plekje in aan de immense tafel. Een tafel die dan ook vol staat met lekker eten.

“Vandaag geen 4 of 5 gangen,” zegt Nonna dan. “Ik heb lang genoeg in de keuken gestaan.”

Een grote pan met een enorme deksel staat in het midden van de tafel. En terwijl ze het deksel eraf haalt, zie ik dat mijn vermoeden van vanmiddag juist was. Polenta. Een van mijn favoriete gerechten.

Verschillende salades en diverse schalen met gegrilde kip in een heerlijk geurende saus complementeren het geheel. En terwijl Nonna de polenta in grote plakken begint te snijden ontstaat er een geanimeerd gesprek. Omdat ik de hele dag nog bijna niks gegeten heb, laat ik me de ruime porties goed smaken. Af en toe laat ik mijn blik over de tafel gaan en besef ik me wat een geweldige, lieve en gastvrije familie dit toch is. Steeds als ik bij Patrizia uit kom, zie ik dat ze op haar beurt nu naar mij aan het staren is. Als onze blikken zich kruisen, is zij degene die licht blozend weg kijkt. Ik vind dit wel een leuk spelletje.

Ook Elena kijkt me af en toe recht in de ogen aan. Maar zij kijkt niet weg. Een glimlach met een bijna onherkenbaar knikje richting Patrizia zeggen mij genoeg. Ik ben ons gesprek van vanmiddag niet vergeten!

De wijn vloeit rijkelijk en ondanks dat het een tafelwijn is met een lager alcohol percentage, voel ik toch dat ik langzaam wat moet gaan minderen. Voor zover ze dat hier natuurlijk accepteren…..

Als we klaar zijn met eten, sta ik op en begin de borden en het bestek te verzamelen. Het minste wat ik kan doe is helpen met opruimen.

“Oh, niks daarvan,” klikt dan de stem van Elena. Haar stem klinkt boos, maar haar ogen staan vriendelijk. “Jij bent onze gast, ga maar buiten even een sigaretje roken of zo!”

“Ok, ok,” zeg ik dan. Dit ga ik op een andere manier nog wel een keertje goed maken. En hoofdschuddend sta ik op en loop naar buiten.

Ik loop direct weer naar het bankje van vanmiddag en steek een sigaret op.

Nog geen minuut later, komt ook Patrizia naar buiten gelopen. Terwijl ze naar me toe gelopen komt, ben ik voor de zoveelste keer getroffen door haar schoonheid.

“Ik ben ook weggejaagd. Ik moest jou komen amuseren.”

“Nou, dat zal dan wel een behoorlijke straf voor jou zijn,” zeg ik vervolgens.

“Meer dan jij, je kunt voorstellen, Luca!”

Ik bied haar dan uit beleefdheid ook een sigaret aan, die ze tot mijn verbazing aanneemt.
“Heel, heel soms, doe ik mee uit gezelligheid. Maar alleen in goed gezelschap.”

De dubbele lading van haar woorden ontgaat me niet. Maar ik ga er niet op door.

Vervolgens praten we wat over koetjes en kalfjes tot ze me eindelijk de vraag stelt, die haar al langer dwars zit.

“Mama had gezegd dat ik er niet over moest beginnen. Maar…..waarom is Zoë niet meegekomen?”

“Trouble in paradise,” antwoord ik heel snel.

Vragend kijkt ze me aan.

Ik besluit dan maar om geen verstoppertje te spelen.

“Zoë is vreemd gegaan. Met één of eigenlijk meerdere mannen. En een vrouw,” zeg ik zuchtend.

Zo dat is eruit. Voor het eerst heb ik het hard op gezegd. Hier ergens in Zuid Italië tegen een vrouw die ik al jaren niet gezien heb. En ergens lucht het ook op.

Ik kijk opzij naar Patrizia, maar van haar gezicht is niets af te lezen.

“Heel eerlijk, dacht ik, of dachten mama en ik zoiets al. Shit, Luca. Het spijt me voor jou, voor jullie.”

“En nu. Wat ga je nu doen? Of is het over?”

“Nou heel eerlijk hebben we nog geen echt gesprek gevoerd. Ik weet dingen, ik heb dingen gezien waar zij geen weet van heeft. Dus ik weet niet, hoe nu verder of waar we staan. Eerst praten denk ik.”

Ze komt wat dichter bij me zitten en legt haar hoofd op mijn schouder.

“Als je wil praten of iets kwijt moet, dan staan we allemaal voor je klaar!” zegt ze dan.

Even blijven we zo zitten, tot dat Paola naar buiten komt om ons te halen voor de koffie.


In de keuken aangekomen hoor ik de moka al pruttelen. Heerlijk, even geen alcohol.
Ik heb het nog niet gedacht of Mateo komt aangelopen met een gigantische fles grappa.
Ok dan, nog even doorbijten.

Opnieuw is het heel gezellig en vliegt de avond voorbij. Omdat de dag met al dat reizen toch wel vermoeiend was, besluit ik uiteindelijk om de familie te verlaten en terug te keren naar mijn appartement. Ik wens iedereen een goede nacht en loop naar buiten, waar het inmiddels een beetje afgekoeld is.

Ik besluit om toch nog even een rondje te lopen en ga terug naar mijn favoriete plekje tussen de wijngaarden. Ik neem plaats op hetzelfde stoeltje als vanmiddag en geniet van mijn omgeving.

Even later komt er opnieuw iemand aangelopen en nu is het wel Patrizia.

“Vind je erg, als ik je nog even gezelschap houd?” vraagt ze vervolgens.

“Natuurlijk niet, ik verkeer ook graag in goed gezelschap,” zeg ik dan gevat.

Beiden moeten we nu lachen. Ze trekt een stoeltje dichterbij en komt naast me zitten.

Zwijgend staren we nu naar de duisternis. En opnieuw legt ze haar hoofd op mijn schouder.

“Hoe zit het eigenlijk met jou?” vraag ik dan. “Ik bedoel heb je een man of een vriend misschien? Alhoewel ik die dan nog niet heb mogen ontmoeten.”

“Paradise not found,” zegt ze grinnikend.

“Serieus?, een vrouw zoals jij, zal de mannen wel van zich af moeten slaan, denk ik zo.”

“Dank je voor het compliment, Luca. En ik ben geen non he. Tuurlijk heb ik wel eens een date en soms ook wel meer.”

“Maar?, vraag ik door.

“Maar ze kunnen niet tippen aan het beeld wat ik heb waar een man aan moet voldoen.”

“En dat is?” vraag ik in al mijn naïviteit.

Geen antwoord.

Opeens heft ze haar hoofd op en kijkt me aan. Langzaam komt ze dichterbij en duwt haar lippen op de mijne. Ze opent haar mond en ik voel haar tong tegen mijn lippen aan duwen. Als vanzelf open ik mijn mond om haar toegang te verschaffen. Langzaam vinden onze tongen elkaar en steeds heftiger zitten we te zoenen. Gepassioneerd kussen en tongen we elkaar en voelt het zo vertrouwd.

Ik begin zelfs lichtelijk opgewonden te raken. Als een puber die voor het eerst zijn vriendinnetje mag kussen. Maar ergens in mijn achterhoofd begint een stemmetje steeds luider te spreken.
Waar ben ik mee bezig? En ik verbreek onze zoen. Ik kijk haar nu recht in de ogen.

“Nu weet je, denk ik wel, wat ik zoek.” zegt ze dan.

“Ik,...ik denk dat ik maar eens ga slapen!” zeg ik dan en ik sta op.

Verbouwereerd, opgewonden, verward, trots en met een flinke erectie, loop ik terug naar mijn appartement.