De volgende ochtend moest ik weer naar huis om werk te doen en ook Sanne en Esmee moesten naar school voor een studieweek. Sanne en ik waren al vroeg wakker en we besloten om samen Esmee te wekken.

In haar slaapkamer trok Sanne voorzichtig het dekbed van Esmee af, zodat ze bloot op het bed lag. Ik trok zacht haar benen van elkaar zodat Sanne het kale kutje kon likken, waarop ik zachtjes met de borsten van Esmee begon te spelen.

Met een trage beweging opende Esmee haar ogen en terwijl ze langzaam wakker werd, grinnikte ze: “Knibbel knabbel knuistje… wie knabbelt er aan mijn muisje?”

Ik zoende Esmee en Sanne befte haar tot ze klaar was gekomen, waarna ook zij Esmee een lange tongzoen gaf en we met zijn drieën lekker bleven knuffelen. Helaas was er geen tijd meer voor meer, dus na een snelle douche en een snel ontbijt, nam ik afscheid van de twee meiden en reed ik terug naar huis en een uur later zat ik bij mijn pleegvader op kantoor aan de koffie om wat saaie zaken van het bedrijf en de bedrijfsvoering door te nemen.

Twee dagen later kreeg ik telefoon en dat was Erwin, de hotelier die me vertelde dat er een belangrijk uitziende brief voor mij in het hotel was afgegeven. Volgens hem kwam hij van het Deutscher Adelsrechtsausschuss, oftewel de Duitse Vereniging voor de Adel. Ik vroeg hem de brief voor me te openen en het bleek een uitnodiging te zijn om mijzelf bij hen te presenteren en als ik alle documenten als bewijs kon overhandigen, dan zou ik worden ingeschreven in het Adelboek en mocht ik officieel mijn titel voeren. Natuurlijk had ik hier wel oren naar en ik vroeg Erwin om mij een foto van de brief te sturen, wat hij later deed en ik belde met het instituut. Nadat ik mij met het kenmerk in de brief had gemeld, werd ik zeer hoffelijk te woord gestaan door een vriendelijke dame met de naam Hanelore Hahn, die mij met alle egards behandelde aan de telefoon. Zij legde mij uit wat de bedoeling was en als ik bij hen langs kwam, en de juiste papieren bezat, dat de kans groot was dat ik officieel in de adelstand verheven zou worden. Ze gaf me aan wat ik mee moest nemen en ik noteerde alles.

Na het gesprek zocht ik thuis alle documenten die Fritz Wangern mij destijds had gegeven en vond alle documenten die ik nog had en nog wel perfect geordend, zodat ik alles in één keer bij elkaar had. In stilte bedankte ik Fritz en nam me voor om hem straks eens heel goed te bedanken.

Aan het einde van de dag belde ik Frau Hahn weer op en meldde dat ik alles had. We maakten een afspraak voor over vier weken want dan zou het voltallige bestuur aanwezig zijn. Ik vroeg nog of ik meer moest meenemen en Frau Hahn begon vriendelijk te lachen en zei: “Vooral gekleed naar de omstandigheden. Groot tenue dus.”

Ik vroeg wat dit inhield en mij werd uitgelegd dat de meeste mannen, die vanuit hun erfrecht in de adelstand werden verheven, actieve of voormalige beroepsmilitairen waren en dan was het Groot tenue wat ik kende als het gala-uniform. Voor burgers gold dat niet en was rokkostuum de geëigende kleding.

Dit gaf wel een probleempje, want ik had geen rokkostuum. Tijdens mijn examenbal droeg ik een geleend pak van mijn pleegvader en ik bezat intussen wel een paar nette kostuums, maar een rokkostuum was van een heel andere orde. Ik ging op zoek en vond in Groningen Stad een kleermaker, die gespecialiseerd was in feestelijke kledij en na een telefoontje kon ik langs komen.

Een dag later had ik de maten laten nemen en mijn kostuum zou gemaakt worden en ruim op tijd gereed zijn. Ik bood de man wat extra geld om zeker te zijn dat alles op tijd klaar was en op weg terug naar huis belde ik Sanne op. Ze nam op en nadat we even klef met elkaar lieve woordjes hebben gewisseld, vroeg ik plompverloren: “Zeg San, heb jij toevallig een galajurk?”

“Wie ik? Nee, waarom dat dan?”

“Omdat jij die dan heel snel moet regelen en ook voor jouw ouders. Dat wil zeggen een rokkostuum voor je pa en een galajurk voor je ma.”

“Je maakt me heel nieuwsgierig. Mag ik misschien ook weten waarom?”

“Ja, maar niet nu. Wordt vanzelf wel duidelijk. Dat beloof ik je.”

“Hm… nou ik kijk wel. Wanneer is het feestje en eh… Rob… je gaat me toch niet ten huwelijk vragen hè?”

“Nee, dat was ik nog niet van plan, maar je brengt me op een idee. Nee joh gekkie, het gaat ergens anders om, maar dat wil ik nog niet vertellen. Oh ja, laat Esmee ook een jurk aanpassen.”

“Ja hallo en wie gaat dat allemaal betalen? Mijn ouders zijn niet rijk hoor.”

“Dat weet ik en ik betaal alles. Ik stuur je straks een paar duizend voor aanbetalingen en ik hoor wel wat de rest gaat doen. Dan maak ik dat ook naar je over. Het belangrijkst is dat het over drie weken klaar moet zijn.”

“Pfff… ik ga mijn best doen. Jezus Rob, waar ben je mee bezig?”

“Zie je vanzelf schat, maar nu moet ik hangen, want ik ben bij mijn ouders. Die ga ik ook onder druk zetten. Ik bel je vanavond weer. Doei liefste.”

Mijn pleegouders vertelde ik al wel het hele verhaal en de volgende dag ging ik met hen naar Groningen en ook mijn pa kreeg een kostuum aangemeten, waarna ook voor mijn ma een mooie jurk werd uitgezocht en die zou op maat worden gemaakt.

De volgende dag belde Sanne mij dat ze met haar ouders en Esmee in Oldenzaal naar een zaak waren geweest en ook daar werd alles in orde gemaakt. Verlegen vertelde ze wel dat het heel duur was, maar ik vond dat geen punt en na nog tijdens ons lange telefoongesprek had ik het resterende bedrag al naar Sanne over gemaakt.

Die vrijdag kwam Sanne naar mij toe en ik merkte dat mijn pleegouders en dan vooral mijn moeder heel veel moeite had om niets te vertellen, dus besloot ik om Sanne een weekend mee te nemen naar de kust, waar we een paar heerlijke dagen hebben doorgebracht, waarna ik haar thuis bracht en de volgende dag door reed naar mijn kasteel.

Ik kon tegenwoordig lekker licht reizen, want ik had een prima kledingwinkel in de buurt van het dorp gevonden, die mij geheel konden voorzien van wat ik wilde. Het hotel was zo lief dat ik gebruik mocht maken van de wasserij om de kleren te wassen en soms deed Ulrike dit zelfs voor mij, zodoende hoefde ik niet meer met koffers te sjouwen.

De werkzaamheden aan het kasteel bleven maar vorderen. Het werk in het hoofdgebouw ging gestaag door en men was al op de derde verdieping bezig met het restaureren van het grote aantal kamers en zelfs de zolderverdieping was al zo goed als klaar en toen ik daar aankwam werden ze al bezig met het leggen van de laatste helft van de leistenen dakpannen.

Ook de oude barakken aan de buitenmuur, waar ik later eventueel vakantiehuisjes van wilde maken, was al voorzien van een nieuw dak en de kozijnen werden geplaatst. Nog even en ook dat buitengebouw zou wind- en waterdicht zijn.

Helaas ging niet alles vlekkeloos, want we hadden helaas een ongeluk te betreuren gehad. Ergens in de week vooraf was een deel van een steiger ingestort door een slordig aangebrachte koppeling en het was uitgerekend Boris, de vriend van Brigit, die daar net liep en getroffen werd door een zware loopplank, waardoor hij zijn been brak en hij lag nu in het ziekenhuis.

Natuurlijk bezocht ik hem gelijk op en vond aan zijn bed Brigit, die zijn hand vast had en met hem in gesprek was. Ik kuchte kort en toen vloog Brigit omhoog en omhelsde mij alsof ik jaren weg was geweest. Boris keek naar ons en toen ik hem de hand schudden en vroeg hoe het met hem ging, kreeg ik een glimlach van hem, waarop hij me zei dat het allemaal wel meeviel. Ja het deed pijn, maar daar waren goede middelen voor. Hij vond het vooral erg naar dat hij niet verder kon met de aankleding van de centrale hal, waar hij al zo ver mee was. Ik schudde mijn hoofd en zei dat hij eerst vooral beter moest worden en zijn been alle rust moest geven en daarna een goede revalidatie. Het kasteel was nog lang niet klaar en ik zou de planning wel zover omgooiden dat Boris in alle rust kon herstellen. Boris keek me dankbaar aan en knikte me toe.

Ik bleef een tijdje met de twee babbelen en toen Brigit even naar het toilet was, vroeg Boris aan mij: “Wilt u alstublieft goed voor Brigit zorgen meneer Rob? Zorg ervoor dat ze uit de buurt van de steigers blijft.”

“Natuurlijk let ik op jouw meisje. Maak jij je daar maar geen zorgen om.”

Boris bleef even stil en zei toen aarzelend: “Dat weet ik wel meneer Rob en ik weet inmiddels ook wel wat meer. Nee, dat is in orde, want ik ken mijn meisje langer dan vandaag. Ik weet dat u een goed mens bent en ik ben blij voor haar. Wat ik u wilde vragen is… wilt u de komende tijd een beetje lief zijn voor haar? Ze heeft best wel wat nodig en zoals u ziet ben ik niet tot veel in staat. De breuk zit helaas te dicht bij het gebied waar Brigit zo van geniet.”

Ik keek hem verbaasd aan, maar ik zag dat hij het meende en ik nam zijn hand en zei: “Als dit jouw wens is, dan is het goed. Ik ben alleen een beetje verbaasd dat jij er zo rustig voer bent.”

“Ach meneer, Brigit en ik hebben geen geheimen voor elkaar en wat zij kan, kan ik ook.” Hij kreeg opeens een brede grijns en vervolgde: “Brigit heeft twee heel leuke vriendinnen als u begrijpt wat ik bedoel.”

Ik grinnikte en gaf hem een knipoog, waardoor we elkaar uitstekend begrepen.

Op dat moment kwam Brigit terug en ze keek verbaasd naar mij omdat ik nog steeds mijn hand op die van Boris had. “Het is goed liefje.” Zei Boris. “Ik heb meneer Rob gevraagd om lief voor jou te zijn, zolang ik dat niet kan.”

Brigit keek verrast en dan opende haar gezicht in een stralende lach. Ze gaf Boris een klinkende zoen en nadat ze goed had gekeken dat we alleen in de kamer waren, gaf ze mij ook een heerlijke zoen en zei tegen mij dat ze er naar uit keek om morgen weer aan het werk te gaan. Daar moest Boris ondanks de pijn zijn been hartelijk om lachen en samen lachten we om ons kleine geheim. Ik liet de twee nog even samen, maar voor ik weg liep schudde ik de hand van Boris en zei: “Vanaf nu ben ik geen meneer of u meer als we samen zijn Boris. Ik zou het fijn vinden als jij mij als jouw vriend wil zien.”

“Graag men… eh… Rob. Dankjewel.”

Ik nam nog even afscheid van Brigit en toen reed ik weer terug naar het kasteel om nog net mee te kunnen helpen met het opruimen voor de avond begon.

Terug in het hotel bleek Ulrike vrij te hebben en een week bij Karl in Polen te zijn. Dat was erg jammer, maar het was niet anders. Nadat het meeste werk voor Erwin was gedaan, dronk ik nog een biertje met hem aan de bar en ik vroeg hem of Ulrike een galajurk had. Dit was niet zo, maar ze had nog wel een jurk, die ze bij een dansfeest had gedragen en dat deze haar nog perfect paste. Ik vertelde hem van mijn plannen en vroeg of ik de jurk mee mocht nemen voor de maten, want dan kon ik een mooie jurk voor haar laten maken. Hij vond het een geweldig plan en was trots op het feit dat haar dochter bij het evenement aanwezig mocht zijn. Helaas kon hij zelf niet gemist worden, maar hij wenste mij alvast veel geluk.

De volgende dag was ik in het kasteel en was in de kelder bezig met het nemen van maten, want ik liep al een tijdje met allerlei ideeën in mijn hoofd, die ik wilde gaan uitwerken. Ik was net in de oude cel bezig, waar de metalen haken nog aan de muur zaten en was net een aantal maten aan het noteren toen ik opeens van achter een paar borsten tegen mijn rug voelde drukken en twee armen om me heen werden geslagen. “Hoi Brigit.” Zei ik vrolijk en draaide me om. Gelijk begon Brigit me te zoenen en ik zoende heerlijk met haar mee, waarbij ik haar zalige ronde kontje in mijn handen nam.

We waren alleen in de kelder, want niemand had hier nog iets te zoeken en hoewel er natuurlijk altijd wel een kleine kans was dat iemand nieuwsgierig kwam kijken, negeerde ik die kans en nadat ik de bretels van haar werkbroek van haar schouders had laten glijden, trok ik het shirtje van Brigit over haar hoofd uit, zodat ze in haar mooie BH voor me stond. Ze trok zelf haar BH uit en bood mij haar borsten aan, waarbij ik gretig aan haar tepels begon te zuigen en likken tot ze hard werden in mijn mond.

Ik trok haar werkbroek verder naar beneden, direct gevolgd door haar slipje en nadat ik haar tegen de muur had gedrukt, zakte ik door mijn knieën en begon haar te beffen. Heel kort proefde ik wat zweet door haar geil heen, maar dat gaf me alleen maar een grotere kick en ik bleef haar likken tot ze zacht kermend klaar kwam op mijn tong.

Ik kleedde mij ook uit en ging gewoon op de grond liggen in het gruis, stof en zand. Brigit klom over me heen en liet zich kreunend over mijn harde lul zakken. In een hoog tempo neukte ze mij en omdat ik lekker over haar klitje wreef met mijn duim, kwam ze al snel weer klaar en toen ik aankondigde dat ik ook klaar ging komen, kwam ze snel van me af en pijpte me tot ik mijn zaad in haar mond spoot en ze alles met smaak doorslikte. Terwijl ze haar lippen afveegde, zei ze met een stralende blik: “Zo, dan lekt mijn kutje ten minste niet bij het werk.”

Ze kleedde zich in een snel tempo aan, gaf me een kusje op mijn mond en rende van me weg, mij verbaasd om haar haast achter latend. Ik veegde zo goed als het ging het stof, gruis en zand van mijn rug en billen en kleedde mij weer aan om verder te gaan met het inmeten van de cel, maar door de plotselinge actie van Brigit had ik mijn hoofd er niet meer bij en besloot maar ergens te gaan helpen met dom sjouwwerk, wat minstens net zo belangrijk was, maar beter voor de storm in mijn hoofd.

Die middag wilde ik verder gaan met het inmeten van de ruimtes in de kelder, maar weer gooide Brigit roet in het eten en deze keer kwam ze al naakt de ruimte binnen en ging met haar handen tegen de muur staan en met haar kontje naar achteren, keek ze om naar mij en smeekte mij haar te neuken. Natuurlijk deed ik dat en deze keer liet ze mij wil in haar kutje spuiten en met een grijns van genot, lepelde ze mijn zaad zo veel mogelijk uit haar kutje en slobberde ze haar vingers af. Bij de laatste keer nam ik snel haar hand vast en bracht haar vingers naar mijn mond. Ik likte haar vingers schoon en bedankte haar voor de werkverstoring.

Brigit moest lachen en zei: “Oh ja, voordat ik het vergeet en wat eigenlijk de reden was waarom ik hier was. Janosz wil je spreken.”

Ik kleedde me aan en nadat Brigit ook weer toonbaar was liepen we naar boven waar ik Janosz vond, die ogenschijnlijk een deel van de buitenmuur aan het inspecteren was. Dat was wel raar, want die muur was al weken eerder klaar, maar ik ging toch naar hem toe. Daar aangekomen zei Janosz: “Meneer Rob, ik weet van de afspraak die u met mijn zoon Boris en Brigit heeft gemaakt en ik wil u zeggen dat ik Boris heb beloofd u alle ruimte te geven. Als u het goed vindt, dan hou ik een oogje in het zeil en als u met Brigit bent, dan zorg ik ervoor dat u niet gestoord gaat worden.”

Ik keek verbaasd, maar bedankte hem wel met een stevige hand. Janosz zag mijn verwarring en zei: “In onze familie doen we niet zo moeilijk over seks meneer en Brigit is een schitterende meid vol levenslust. Als Boris dit goed vindt, dan vind ik het ook goed.”

Ik bedankte hem nog een keer en toen draaide Janosz zich om en liep van me weg.

Sinds die dag had ik bijna elke dag wel een keer seks met Brigit en ik zorgde ervoor dat er wat kleedjes en een kussen in de kelder kwam, zodat we daar wat comfortabeler konden vrijen. Ook nam ik haar, als het weer het toeliet, wel mee naar het strandje om daar uitgebreide seks te hebben. Bij de laatste keer werd ik tegen gehouden door Janosz, die me heel rustig en nonchalant zei: “Weet u dat vanaf de westertoren van de muur net zicht is op het strand meneer? Ik kan u aanraden om iets meer naar het grasveld te gaan voordat een van de jongens dit ook doorkrijgt.”

Weer liep hij zonder verder iets te zeggen van me weg en ik vond hem wel een beetje raar, maar bedankte hem in stilte voor zijn oplettendheid en aandacht voor details.

Twee weken later kwam Boris weer eens kijken op het werk en hij werd juichend door zijn maten ontvangen. Ook de leerling bouwvakkers uit Dresden onthaalden hem als een held, waaruit bleek dat hij erg goed in de groep lag. Ondanks zijn been in het gips en zijn krukken bleef hij komen en samen met Janosz maakten we een werkplaats op maat, zodat hij zittend verder kon gaan met het maken van lambriseringen en ander houtwerk, want daar konden we hem niet vanaf helpen. Dit zorgde er wel voor dat Brigit meer bij hem bleef en ze nog maar weinig aandacht voor mij had. Gelukkig niet helemaal, maar de dagelijkse seks werd verminderd tot een keer in de week.

Gelukkig was het moment bijna daar dat ik me moest melden bij het Deutscher Adelsrechtsausschuss in Marburg. Twee dagen daarvoor kwamen Esmee, mijn pleegouders en de moeder van Sanne naar het dorp. Erwin en Ulrike had alle kamers op mijn verdieping voor ons gereserveerd en het werd een gezellige boel. Ze waren vol ontzag over het kasteel en mijn pleegvader had natuurlijk direct enkele bedenkingen, commentaren en ideeën hoe bepaalde dingen anders konden. Ik liet hem maar lekker gaan en gaf hem in alles gelijk, waarbij ik sommige dingen in mijn gedachte hield, maar het meeste zou ik op mijn eigen manier doen en op de manier, zoals dat hier gebruikelijk was.

Toen kwam de dag dat we naar Marburg moesten. Toch wel een beetje zenuwachtig reed ik met de hele groep in een door Erwin gehuurde personenbus naar Marburg en na enkele uren reed ik naar de ingang van het grote statige Kasteel Landgrafenschloss en nadat ik de bus op de binnenplaats geparkeerd had, liepen we naar de hal, waar we door Frau Hahn werden ontvangen. Een assistente wees de rest waar ze zich konden omkleden en Frau Hahn nam me mee naar een kantoor, waar een statige heer op ons stond te wachten en in gezelschap was van een knappe jonge dame in een zeer goed passend mantelpakje dat haar vrouwelijke vormen erg fijn deden uitkomen. Op het bureau lag een grote doos en nadat we kennis hadden gemaakt met Herr Konstanz en zijn assistente Heidi, vertelde hij mij dat hij hoofdcurator was van het museum in Zittau, niet zo heel ver van mijn kasteel. Hij opende de houten kist en daar lag op een fluwelen kussen een ridderorde aan een zware gouden ketting en daarbij een achtpuntige ster, die bij de orde hoorde.

“Dit weledele heer, is de oorspronkelijke huisorde van uw familie. Het is nu in eigendom… eh in bruikleen in ons museum, maar speciaal voor deze dag wil ik hem u aanbieden om te dragen als de plechtigheid voorbij is. Het is vanuit uw geboorterecht uw eigendom, maar omdat dit het laatste nog bestaande exemplaar is, wil ik u vriendelijk en nederig verzoeken of hij in onze collectie mag blijven, behalve op de momenten dat u hem ambtshalve nodig heeft.”

Ik keek naar het sieraad en was geheel overdonderd. Wat niemand wist, op mijn pleegouders en mijn beste vriend na, was ik een groot liefhebber van medailles en onderscheidingen en had zelfs in de loop der jaren een leuke kleine verzameling opgebouwd. Nu lag hier voor mijn neus een echte ridderorde te glanzen en ik mocht die vandaag dragen.

Bijna stamelend dankte ik Herr Konstanz dat hij het mee heeft genomen en ik beloofde hem dat het een deel van hun collectie mocht blijven. Dankbaar kreeg ik een hand van hem en toen vroeg hij wat ik ging dragen tijdens de plechtigheid. Ik vertelde hem dat ik een rokkostuum mee had en hij vroeg aan Frau Hahn of zij het jasje ervan wilde halen.

Niet veel later kwam ze terug en ze gaf het jasje aan Heidi die met handige bewegingen enkele lusjes aan het jasje maakte, waarna Herr Konstanz de achtpuntige ster daaraan vast maakte en het jasje aan mij gaf om te kijken of alles recht en stevig was. Ik trok het jasje aan en keek trots naar de glimmende ster op het jasje. Heidi had heel goed werk geleverd, want de ster zat perfect. Heer Konstanz nam de ster er weer van af en zei dat de kleinoden na de plechtigheid aangebracht gingen worden, waarna hij een buiging maakte, alles weer opborg en met Heidi in zijn kielzog het kantoor verliet.

Frau Hahn liep met me mee naar een kamer waar mijn kleren lagen en zei dat ze me over een half uur zou ophalen. Nerveus kleedde ik mij om en wenste dat Sanne bij me was, maar die had zich ergens anders omgekleed en zou waarschijnlijk al ergens in een zaal zitten, waar alles zou gaan gebeuren.

Het half uur kroop voorbij, maar eindelijk werd er op de deur geklopt en toen ik open deed, zag ik Frau Hahn staan, die zich ook had omgekleed en in een schitterende kobaltblauwe jurk voor me stond. Het kleed sloot perfect om haar lange slanke lichaam en haar borsten en zij bekeek me van top tot teen, trok mijn witte vlinderdas recht en was helemaal tevreden. “Gaat u mee weledele heer?”

“Graag mevrouw.” Zei ik en ik bood haar mijn arm, waarna we door een lange hal liepen tot we bij een grote dubbele deur kwamen, waar een lakei in livrei op ons wachtte. Frau Hahn gaf hem een teken en de lakei sloeg drie keer met zijn staf tegen de zware eiken deur, waarna de dubbele deur open ging en ik in een gigantische zaal keek, die afgeladen vol was met allemaal vreemde mensen in rok en gala, waaronder enkele militairen in de meest fantastische uniformen, inclusief sabels. Tussen twee groepen door liepen Frau Hahn en ik langs de mensen, die hun hoofden voor mij bogen en Frau Hahn vertelde mij dat alle hoofden van de nog bestaande adelshuizen van Saksen, Brandenburg en Beieren aanwezig waren voor mijn installatie. Verlegen keek ik naar de vreemde mensen, die mij vriendelijk toeknikten en de dames, die hoffelijk een buiging maakten voor mij. Op de eerste rij zaten mijn pleegouders, Sanne, Esmee, de ouders van Sanne en Ulrike. Allen schitterend gekleed in rokkostuum en de meest mooie galajurken. Sanne straalde als een prinses toen ze naar mij keek en ik begreep dat het hen inmiddels duidelijk was gemaakt, wat dit allemaal betekende.

Het was alsof ik in een sprookje terecht was gekomen en een beetje onthutst kwam ik vooraan aan, waar aan een lange tafel een twaalftal heren zaten in plechtige mantels en allen hadden een huisorde met ketting om de hals liggen. Frau Hahn begeleidde mij naar een zetel voor de tafel en riep, voor iedereen goed hoorbaar: “Uwe koninklijke hoogheden, Hertogen en Graven. Hooggeacht college en aanwezige genodigden, mag ik u presenteren: Aankomend Baron, Herr Rob Jansen van het huis Asschenbach bis Obern, welk adellijk geslacht sinds 1491 door de genade van Frederik de Derde, Aartshertog van Oostenrijk, Hertog van Karinthië en Keizer van het Heilige Roomse Rijk der Duitse Natie is opgenomen in de adelstand. Wij verzoeken u om hem officieel op te nemen in de grote Duitse familie van edelen en hem de titel van Baron te verlenen, welke door zijn voorouders met trots is gedragen.”

Ik hoorde dit alles verlegen aan en keek gespannen naar de heren achter de lange tafel. Het was erg stil in de zaal en toen stond een man op in een zeer plechtig donkergroen gewaad en hij vroeg: “Heeft hij voldaan aan alle eisen, die hem door het college zijn gesteld?”

“Jawel koninklijke hoogheid.” Zei Frau Hahn en op dat moment kwam een lakei met een dossiermap, die hij voor de heer op tafel legde.

“Is hij op de hoogte van de rechten en plichten, die behoren bij zijn bijzondere status?”

“Jawel koninklijke hoogheid.” Zei Frau Hahn weer.

Er volgden nog een reeks vragen, die allemaal door Frau Hahn met “Jawel koninklijke hoogheid werden beantwoord. Toen bogen de heren achter de tafel naar elkaar en leken met elkaar in conclaaf te gaan. Ik werd nog zenuwachtiger maar dan sloeg de heer drie keer met zijn vuist op de tafel.

”Rob Jansen van het huis Asschenbach bis Obern, treed voorwaarts en kniel neder.”

Met knikkende knieën liep ik naar de tafel en knielde neer op een rood fluwelen kussen dat voor de tafel op de grond lag. De heer kwam van achter de tafel naar me toe en kwam voor me staan. Op de lange tafel lag de houten doos, die ik eerder had gezien en mijn hart begon sneller te pompen. Dit werd het moment dat ik officieel tot baron eh… gekroond ging worden.

De heer opende de doos, pakte de ketting er uit en hield hem omhoog, waarbij het doodstil werd in de zaal. Dan verhief hij zijn stem en zei met een luide en zeer krachtige stem: “Hooggeëerde aanwezigen, hertoginnen en hertogen, gravinnen en graven, baronnessen en baronnen en weledele ridders. Bij de macht die mij door de Vereniging van de Duitse adel geschonken is geschonken en uit naam van mijn grootvader Frederik Augustus de Derde, de laatste koning van Saksen, verleen ik aan de edele heer Rob Jansen van het huis van Asschenbach bis Obern het recht om zich met ingang van heden de titel te laten gebruiken van baron. Heer Rob Jansen, aanvaart u de titel en belooft u plechtig om alle plichten te voldaan, die behoren bij uw status? Dat u uw titel en de Duitse adel geen schande zal toebrengen en dat u een goed, rechtvaardig en vruchtbaar leven zult leiden voor u, uw familie, uw geliefden en allen, die u nabij of van u afhankelijk zijn? Belooft u dat u alles in het werk zult zetten om rechtvaardig te zijn en een volwaardig lid van de adel en de maatschappij te zijn? Wat is daarop uw antwoord?”

Ik slikte een keer en haalde diep adem, waarna ik de heer aankeek en met alle kracht die ik bezat mijn antwoord gaf: “Bij alles wat mij lief en heilig is. Ik beloof het.”

De heer knikte goedkeurend en legde daarna de ketting op mijn schouders. Hij legde hem recht, zodat het kleinood recht op mijn borst hing en toen pakte hij mijn hand en hielp mij overeind te komen. Heel even wankelde ik doordat mijn knieën wat stijf waren door het knielen, maar dat merkte gelukkig niemand. De heer pakte de achtpuntige ster uit de houten doos en spelde deze op mijn jas, waarbij de pin door de lussen ging en toen deed hij een stap achteruit, stak zijn arm omhoog en riep luid: “Leve de baron van Asschenbach bis Obern!”

Vanuit het publiek klonk luid: “Hoera! Hoera! Hoera!” en toen klonk er een daverend applaus en kreeg ik een hartelijke handdruk van de prins van Saksen. Daarna kwamen de elf andere edelen van achter de tafel en werd ik door hen hartelijk gefeliciteerd.

Ik draaide me om naar het publiek, dat nog steeds voor mij klapten, en de prins kwam naast mij staan en hief mijn arm omhoog, maar ik had alleen maar oog voor Sanne, die in haar schitterende zwarte jurk met zilverkleurige versieringen mij met trots en tranen in haar ogen stond aan te kijken. De prins stootte me licht aan en vroeg zachtjes: “Is die schone dame in de zwarte jurk uw vriendin?”

“Ja koninklijke hoogheid.” Antwoordde ik beschaafd.

“Ga dan snel naar haar toe en omarm de liefde, mijn jongen.”

Ik keek hem aan en kreeg een vaderlijke knipoog van hem. Ik boog mijn hoofd voor hem en liep, nee rende ik bijna, naar Sanne toe en nam haar in mijn armen. Ik kreeg een enorm dikke kus van haar, waarbij haar tranen mijn gezicht nat maakten en ik trok haar stevig tegen mij aan, mij niets aantrekkend van de overige gasten.

Na Sanne stond ik voor mijn pleegvader. Hij keek zo intens trots naar mij en zijn onderlip trilde een beetje van ingehouden emoties. Ik omhelsde hem en terwijl we zo tegen elkaar stonden, fluisterde ik in zijn oor: “Dank je wel pa. Dank je wel voor alles.”

Toen ik hem los liet zag ik een traan langs zijn wang glijden en hij knikte me toe, waarna ik mijn pleegmoeder omhelsde en ook haar bedankte voor alles wat zij ooit voor mij heeft gedaan.

Naast mijn pleegouders stonden Piet en Anneke, de ouders van Sanne en nadat ik ook Anneke had omhelsd, gaf ik Piet een stevige hand en hij feliciteerde mij met een zachte stem en wenste mij veel geluk.

Toen kwamen Esmee en Ulrike aan de beurt. Ook hen omhelsde ik en kreeg fijne kussen van hen, maar toen werd ik door Frau Hahn zachtjes op mijn schouder getikt en ze zei: “U wordt bij de prins verwacht Herr Baron.”

Ik liep in een kaarsrechte houding naar de prins, die mij glimlachend aankeek en hij nam me mee naar een aantal documenten, die op de tafel uitgespreid lagen. Dit bleken de aanstellingsbrieven te zijn en in de inschrijvingen in het Adelboek. Het waren werkelijk schitterende documenten, die niet hadden misstaan in een museum, gemaakt van dik perkamentachtig papier en voorzien van fraaie decoraties, wapenschilden en stempels.

De prins wees mij waar ik de documenten moest ondertekenen en ik zette mijn handtekening, waarna de prins zijn handtekening ernaast zette. Vervolgens kwam een bode in livrei en goot een kleine hoeveelheid rode was onder de handtekening van de prins, die zijn zegelring van zijn vinger nam en daarmee het document verzag van zijn zegel. Toen keek hij mij lachend aan en vroeg de bode bij ons te komen en hij gaf mij een klein rood doosje. Ik keek de prins vragend aan en hij zei: “Beste Rob, wat in dit doosje zit is helaas niet de originele, want die schijnt na het overlijden van jouw vader verdwenen te zijn, maar dit is een natuur getrouwe kopie van de zegel van jouw huis. Neem hem en zegel jouw lot.”

Ik opende het doosje en zag een gouden zegelring met daarop een wapen, wat ik herkende als mijn familiewapen. Ik voelde een warme gloed door mijn lichaam gaan toen ik de ring uit het doosje pakte en nadat ik diep had gezucht, bedankte ik de prins voor zijn geweldige gift. Hij knikte vriendelijk en toen goot de bode onder mijn handtekening wat rode zegellak en drukte ik mijn ring in de nog vloeibare was en keek met trots naar mijn familiewapen dat langzaam solide werd en schoof de ring aan mijn vinger.

Dit exemplaar was voor de archieven en een kopie ervan werd ook ondertekend en voorzien van een zegel van de prins en van mij, wat tevens het einde was van de officiële plechtigheid en toen mocht ik mij presenteren aan de aanwezige edelen. Met de prins aan mijn zijde liep ik naar het begin van het pad, dat tussen de twee groepen edelen liep. Daar wenkte de prins naar Sanne en schoorvoetend kwam ze dichterbij. “Kom schone dame,” zei de prins hartelijk en legde haar hand op mijn arm, “u hoort aan zijn zijde op deze heugelijke dag.”

Met de prins achter ons aan, liepen Sanne en ik arm in arm langs de edelen, dei klapten en luid “Bravo!” riepen. De aanwezige dames maakten een nette kniebuiging en ik zag hoe Sanne van een verlegen meisje naar een trots vrouw veranderde toen we amper halverwege waren.

Vanuit de grote zaal werden we door een paar lakeien begeleid naar een grote ontvangstzaal en daar kregen we een glas champagne en stroomden de zaal vol met onze familieleden en de rest van de edelen. Ik moest honderden handen schudden en iedereen was even hartelijk en vriendelijk voor Sanne en mij. Zelfs Piet, de vader van Sanne, zei op een gegeven moment tegen mij: “Ik heb blijkbaar altijd een heel verkeerd beeld gehad van de hoge heren, want ze blijken gewoon heel prettige mensen met een warm gevoel en aandacht.”

“Dat klopt.” Hoorden we iemand zeggen en we keken naar een wat oudere heer, die zich voorstelde als de graaf Von Ballenbeck. Hij pakte twee glazen champagne aan van een lakei en gaf die aan Piet en mij. “Als mijn voorouders dit eerder hadden gedaan en aandacht en hulp hadden geschonken aan de mensen, waarvoor zij verantwoordelijk waren, dan was er nooit een revolutie ontstaan en hadden we waarschijnlijk nog steeds een actieve adelstand gehad.”

Na de receptie kwam het grote galadiner en toen dat afgelopen was, kon er gedanst worden en ik danste de hele avond door. Vooral met Sanne natuurlijk, maar ook met Esmee, Ulrike, mijn pleegmoeder en met de moeder van Sanne.

Na afloop was ik blij dat er kamers in het kasteel waren gereserveerd, zodat we niet naar huis terug hoefden te rijden. Een lakei begeleidde Sanne en mij naar onze suite, waar een dienstmeisje in een leuk zwart uniformpje met hagelwit schort op ons wachtte en ons wegwijs maakte in onze suite. Ze liet zien hoe bepaalde apparaten werkten en ze schonk ons nog een glaasje champagne in, waarna ze zei: “Is er nog iets dat ik voor u kan doen, Frau Baronin und Herr Baron? Als u mij nodig hebt, dan kunt u op deze knop drukken.”

We bedankten het jonge meisje en nadat ze een nette kniebuiging had gemaakt en de kamer verliet, keek Sanne haar na en keek me daarna ondeugend aan. “Kunnen wij later in het kasteel ook zulk personeel in dienst nemen Rob? Lekker ding zeg.”

Ik lachte en nam Sanne in mijn armen. We zoenden elkaar en toen zei ik: “Lijkt me een geweldig idee Sanne, maar dan moet het uniformpje wel een stuk kleiner zijn.”

We kleedden ons uit en terwijl we daarmee bezig waren, bleven we grapjes maken over jonge en geile dienstmeisjes in steeds bloter wordende pakjes, waardoor we elkaar langzaam opgeilden en we doken het bed in om nog heerlijk met elkaar te vrijen tot in de kleine uurtjes.

Toen Sanne in slaap was gevallen, kon ik de slaap nog niet vatten en ik staarde in het schemerdonker naar de jas van mijn rokkostuum, dat over een stoel hing en keek naar de glimmende ster op het jasje en de baronnenketting, die er overheen hing en ik de volgende dag weer moest inleveren aan het museum. De laatste gedachte die ik had voor die dag was dat ik nu echt een heuse baron was en toen ik even naast me keek en Sanne zag liggen, besefte ik hoe gelukkig was en zeker als Sanne op een dag mijn barones mocht zijn.

De volgende dag werden we gewekt door het kamermeisje, die blijkbaar een heel korte nacht had gehad, maar dat zag je niet aan haar af. Ze was mooi, jong en fris met mooie blonde haren in een kort model opgestoken. Ze had mooie van nature rode lippen en mooie blauwe ogen. Onder haar jurkje prijkten twee mooi gevormde benen in een fraaie zwarte panty met, toen ze zich omdraaide, een sexy zwarte naad aan de achterzijde.

De kamer rook nog naar de seks van de afgelopen nacht en ik merkte hoe het meisje soms even snoof en hoorde ik haar licht giechelen.

Ik moest heel dringend plassen en vroeg aan het meisje of er wellicht een kamerjas aanwezig was. Ze pakte er eentje uit een kast en nog voor ze bij het bed was om hem aan mij te geven, stapte ik onnadenkend al uit het bed, waarbij ik vergeten was dat ik naakt was en zag het meisje een diep rode blos krijgen, toen ze mij naakt zag. Naast mij in bed hoorde ik Sanne zachtjes giechelen en ik nam snel de kamerjas aan, sloeg hem om me heen en liep naar de badkamer om mijn blaas te legen.

Toen ik terug kwam reed het meisje net een wagentje met ons ontbijt naar binnen en toen kam Sanne omhoog vanuit het bed. Ook zij was naakt en toonde zonder enige schaamte haar naakte borsten aan het meisje, dat weer begon te blozen, maar haar ogen niet afwendde.

Dankbaar nam Sanne een kopje koffie aan en ook voor mij was er een kop koffie, waarna het meisje de tafel dekte en ze vroeg aan Sanne of zij ook een kamerjas wilde. “Ja graag”, zei Sanne en ze wachtte niet en kwam ook naakte het bed uit om zich in de kamerjas te hijsen, die het meisje voor haar gereed hield.

Het meisje wenste ons een smakelijk ontbijt en verliet de kamer, nagestaard door Sanne en mij en toen de deur dicht was, zei Sanne met een ondeugende blik: “Mmm… hier kan ik wel aan wennen Rob. Trouwens, ik ben blij dat jij nu een echte edelman bent.”

“Oh ja? Waarom dan?”

“Nou,” grinnikte Sanne, “ik vond mensen van stand altijd erg stijf en jij was vannacht wel heel erg stijf.”

Ik moest lachen en zei: “Jij zag er dan ook zo mooi uit in die jurk lieverd. Zo mooi en vooral zo sexy. Je hebt echt een superkeuze gemaakt.”

“Ik ben er ook heel blij mee Rob. Jij zag er ook heel goed uit in jouw apenpakje. Vooral die overdreven vierdaagse medaille stond je wel goed. Toen ik je zo zag staan naast de prins werd ik spontaan nat in mijn kutje. Ik ben echt heel trots op jou en als ik er aan terug denk voel ik me weer nat worden.”

“Oh, is dat zo? Laat me eens voelen dan?”

Sanne glimlachte naar me en stond op. Terwijl ze langzaam op me af liep, liet ze haar kamerjas van haar schouders vallen en kroop naakte op mijn schoot. Ze zoende mij en terwijl we zoenden, knoopten haar snelle vingers de knoop van mijn ceintuur los en opende mijn kamerjas, zodat ze met haar vingers door mijn weinige borstharen kon kroelen en met mijn gevoelige tepels ging spelen.

Mijn lul werd stijf en drukte tegen haar inderdaad vochtige kutje aan. Sanne begon met haar natte lipjes over mijn lul te wrijven en daarbij begon de stoel een beetje te kraken. Mijn handen lagen inmiddels op haar lekkere borsten en toen stopte Sanne met zoenen, wipte iets omhoog en liet zich toen genietend over mijn stijve lul zakken tot ze met haar billen op mijn benen zat. Heel even kneep ze met haar kutje en begon toen lekker te wippen. Ik legde mijn handen op haar billen en hielp haar met het op en neer komen. De stoel begon steeds meer te kraken, maar wij hadden alleen maar oog en oor voor elkaar en Sanne ging nog sneller wippen.

Toen gaf de stoel het op en brak. Ik viel achterover en viel gelukkig niet hard op het hoogpolige tapijt en Sanne was met me mee gevallen, waarbij zelfs mijn lul niet uit haar kutje was gekomen. Eerst waren we geschrokken, maar toen barstten we in lachen uit, waarbij Sanne onbewust lekker met haar kutje om mijn lul kneep en toen ik weer neukende bewegingen begon te maken, naam Sanne het over en zo neukten we elkaar, midden in de restanten van wat ooit een historische stoel was.

Sanne kwam al snel klaar en liet zich voorover over mij heen zakken. Ik sloeg mijn armen om haar heen en terwijl ik haar strak tegen mij aan trok, neukte ik haar met diepe stoten van onderen en toen ik mijn vinger tegen haar anus zette en er lichte druk op uitoefende, kreeg Sanne een lang gerekte reeks van opeenvolgende orgasmes, waarna ik voelde dat ik ook klaar ging komen en met het verhogen va het tempo neukte ik mijzelf naar mijn eigen hoogtepunt en toen ik in haar kutje spoot, kwam Sanne weer klaar en er stroomde een flinke hoeveelheid van haar geil langs mijn lul naar buiten en maakte de zitting van de stoel, waar ik nog op lag, helemaal nat.

Ondanks alle brokstukken bleef ik lekker met Sanne op mij liggen en ik streelde haar bezwete rug tot we weer op adem waren gekomen en mijn slapper geworden lul uit haar kutje gleed. Langzaam kwamen we weer bij en toen stonden we op om te gaan douchen. Onder de douche vreeën we nog lekker met elkaar en hadden veel lol met elkaar, waarna we ons afdroogden en omdat de kamerjassen nog in de kamer lagen, liepen we naakt de kamer weer in, waar net op dat moment het kamermeisje binnen kwam en verbaasd naar ons en de kapotte stoel keek. Snel trok ik mijn kamerjas weer aan en gaf Sanne die van haar, waarna ik mij verontschuldigde bij het meisje en zei dat de stoel zomaar, in één keer, onder mij uit elkaar viel.

Het meisje keek naar de ravage en zag de grote natte vlek op de zitting. Ze kreeg weer een dieprode blos en begon snel de tafel af te ruimen en reed het wagentje de kamer uit, waarbij ze nog wel zei dat het geen probleem was van de stoel en ze zou zorgen dat alles opgeruimd ging worden.

Sanne en ik kleedden ons nog steeds giechelend aan in onze normale kleren en nadat alle galakleding netjes was opgeruimd in de daarvoor bestemde hoezen, nam ik de ketting en de ster mee naar beneden, waar ik ontvangen werd door Frau Hahn, die de kleinoden in ontvangst nam en meenam naar het kantoor.

In een salon vonden we de rest van het gezelschap en na de eerste begroeting, dronken we nog een kop koffie en toen werd het tijd om naar huis te gaan. Ik nam nog afscheid van de prins, die er nog was en van enkele leden van de commissie en toen reed ik de bus met mijn gezelschap terug naar mijn dorp, waar we enkele uren later aankwamen. Tijdens de rit was het heel gezellig en de hele middag en avond werd uit en te na besproken en iedereen was nog helemaal in verwondering over de ceremonie. Ondeugend, maar met niet al te vele details vanwege de ouders, vertelt Sanne het ongevalletje met de stoel en er werd hartelijk om gelachen en zo duurde de reis wel enkele uren, maar was het snel genoeg voorbij.