Geachte lezer en lezeres

Ik wil jullie een inkijk geven in de wereld van Helga, sinds oudjaar officieel, Mijn schrijfslavinnetje.

Zij heeft naar aanleiding van een Mij toegestuurde foto met als hoofdobject een paardrijzweepje deze opdracht gekregen

Ik ben benieuwd naar jullie bevindingen, graag onder dit epistel verwoordt zodat Ik daar iets mee kan en zij de (positieve) consequenties daarvan zal ervaren

Zij is niet op de hoogte van deze plaatsing

Zie het als een soort van een serie naar aanleiding van het voorwoord : “ schrijfslavin in wording “

Groet Mr Boris

Aan de psychologische hand van mijn schrijfmeester Boris voelt het leven opeens veel verrassender dan ervoor. Het gevoel geobserveerd te worden maakt onrustig en schept een voedingsbodem voor voortdurende spanning en vlagen van opwinding. De gewone dagelijks dingen worden door de verandering opeens geladen. Mijn rijzweepje lag uitnodigend als een magisch relict te wachten op waartoe Meester Boris mij opgedragen had. Hij noemde het “wennen aan de pijn waartoe ik je dwing”. Mijn pijn is zijn beloning. Waarom eigenlijk? Als bewijs van mijn offervaardigheid? Of is hij een sadist die geniet van de kwelling waartoe hij vrouwen sommeert? De gedachte mezelf te slaan met het rijzweepje bracht mij emotioneel in een vagevuur van sensatie. Vagevuur klinkt als de hel waartoe de duivel je verleidde. Maar is het toebrengen van pijn of het verlangen ernaar echt duivels en zondig? Mezelf pijn toebrengen is iets leegs dat kortstondig genot oplevert. Maar als een ander er ook van geniet, of nog liever, het je zelfs opdraagt, gloeit er een sensatie op die niet meer te temperen is. Dan wordt verheft pijn zich tot devotie.

De welving van mijn venusheuvel slaan lukt wel, mijn kutje slaan lukt alleen als ik mijn benen intrek en spreid. Het vergt goed mikken want ernaast raken zoals, mijn liezen en dijen, laat zichtbare striemen na. Hoewel dagenlang striemen hebben wel uitdagend is, want stel dat je door een ongeluk opeens onder handen van een verpleegster of arts komt en…

Ik heb inmiddels wel vaardigheid gekregen met het rijzweepje en het lukt me ook steeds harder te slaan. De impact van de tikken op mijn kutje is veel intenser dan op andere delen van mijn huid.  Vooral omdat ik mijn clitoris met het rijzweepje raak en daarmee activeer. Het is ook bijzonder om te zien hoe het gaat gloeien en het vlees van zalmroze overgaat in rozerood. Er is ook nog iets anders. Ik gesel mijn kutje omdat het mijn stigma is. Die paar centimeter van mijn lichaam hebben mij sedert mijn pubertijd tot en met nu emotioneel beheerst. Je kutje is je meest intieme en voor mannen meest belangrijke lichaamsdeel. Zonder kutje ben je voor een man niet interessant. Ik houd van het woord “kutje”. Door het verkleinwoord te gebruiken wordt de verbale grofheden die er over bestaan gereduceerd tot vertederende onschuld.

Ik ben blij met mijn kutje en tegelijk haat ik het. De straf die ik mijn kutje geef omdat het mijn meest zondige plekje is en mijn opwinding altijd van daaruit begint, leidt bijna altijd tot een orgasme. Het moment dat pijn en genot in elkaar vervloeien raken en ook werkelijk gaat vloeien. Een orgasme met pijn is vele malen extatische dan zonder. Het wordt dan verheven tot een magisch ritueel. Na het douchen als alle emoties geluwd zijn, vraag ik mij in alle nuchterheid af of dit het waard was. Op mijn werk verdring ik het extatische moment en geneer ik me ervoor dat ik me weer zo heb laten gaan. Maar ik besef dat het functioneert als een drug en dat er wel weer zo’n moment van zwakte zal komen. Er is nu wel een cultus ontstaan. Ik straf mezelf nu niet meer alleen omdat ik ernaar verlang, maar omdat het van mij geëist wordt. Daardoor heeft de straf en de pijn die daaruit voortvloeit een cultivering ondergaan die ik graag aan mijn meester openbaart. Zo heeft hij het mij immers bevolen als zijn schrijfslavin. Misschien inspireert dit anderen ook. Is dat niet het werkelijke doel van erotisch schrijven? Bij alle luxe, onverdraagbare jacht op steeds meer geld en bezit, zijn dit soort emoties niet in bezit uit te drukken. Het is gratis en vraagt alleen de intentie van overgave en offervaardigheid.