Ze arriveerden aan het feestcomplex per taxi. Het restaurant en zaal voor feesten was afgehuurd exclusief voor het gezelschap van Chan. Ze verwelkomde de gasten persoonlijk met een drankje. Iedereen moest zich op zijn gemak voelen. Ze stelde de gasten aan elkaar voor. Het waren deels de lokale staf van IBC en deels haar belangrijkste lokale zakenrelaties. Storm en Honey werden voorgesteld aan elk van hen en ze deden een kort beleefdheidskeuveltje. Hij kende niet één van de gasten, hoewel Storm toch al lang in zaken zat. De zaken gingen dan ook over enorm verschillende domeinen. Eén was havenmagnaat, een ander zat in de farmaceutische nijverheid. Een koppeltje was bemiddelaar bij wapentransacties, een vermogenbankier en zijn vrouw, één was de consul van Singapore en zijn vrouw, enzovoort.

Met elke gast deed Chan een praatje als met oude vrienden. Tegen Storm en Honey zei ze: “ik neem je voorwaarden aan en ik plaats een jaarorder van 150 miljoen zodat heel die discussie over exclusiviteit irrelevant wordt. Het getekende contract is al onderweg naar je HQ,” en ze gaf Honey een tikje op haar bips. “Ik wil dat je de eerste lading voor het eind van volgende week al per container verscheept.”

Storm sprong een gat in de lucht. Honey had bedenkingen - haar missie was om de deal niet te laten doorgaan. Ok, de eerste bedoeling was om te infiltreren, wat wél scheen te lukken. En de technologie was hiermee nog niet geleverd.

Dan nodigde Chan allen uit voor het diner, in de afzonderlijke feestzaal. Daarin stond centraal een reusachtige ronde tafel naar Chinese traditie, waaraan zowat vijfentwintig gasten konden plaatsnemen. De zaal was overvloedig verlicht met kaarsen. Op een podium stond een dessertenbuffet, met daarboven een draak met uitspreidde vleugels uit wiens opengesperde muil vloeibare chocolade vloeide. Op de traag ronddraaiende schijf in het midden van de tafel stonden gerechten opgesteld. Zo kwam elk gerecht bij ieder langs zoals een paardje in een paardenmolen. Een DJ speelde stemmige muziek.

Chan gaf de mensen elk een plaats. Zij zette Honey naast zich en Storm naast Honey. De andere buurvrouw van Storm was de vrouw van de Singaporese consul. Ze wisselden wat opmerkingen uit over het weer. Ze raakte Storm een paar keer terloops aan, wat hij opmerkte, maar waar hij niet op reageerde.

Storm was blij dat de deal rond was. Hij wist dat het werk nu pas zou beginnen. Wat verwachtte die organisatie van Honey nu verder… Hij zat in nog steeds met die afstandsbestuurde bom in zijn maag - letterlijk. Hij piekerde zich suf om een uitweg uit de situatie te vinden.

Storm schrok op uit zijn overpeinzing toen zijn buurvrouw iets tegen hem zei.

"Sorry, ik was even in gedachten verzonken,” verontschuldigde hij zich.

Ze was een aantrekkelijke, voluptueuze, rondborstige vrouw. Ze keek hem bedachtzaam aan, en fluisterde discreet in zijn oor: “Mijnheer Storm, ik mag u toch zo noemen, u bent hier dus ook voor de -kuch- Noord-Koreaanse connectie.”

Storm keek alsof hij uit de lucht viel. “Uh… hoezo Noord-Korea?”

“Ik ben op de hoogte van wat zich hier vanavond afspeelt, ik werk samen met Honey. Gewoon dat u het weet.” Storm keek even naar Honey en zag dat ze hem subtiel bevestigend toeknikte.

Honey leek overal connecties te hebben. Dit gezelschap was niet wat het leek te zijn.

“Mijn naam is Mei Mei,” zei ze luidop met een glimlach en ze legde een hand op zijn dijen.

“Aangenaam Mei Mei - kleine zus, dus,” glimlachte Storm.

“O, u spreekt Chinees?”

“Niet echt. Ik ken een paar woordjes - ik doe veel zaken in het verre oosten, en ik pik gemakkelijk hier en daar een woordje op.”

“O wat een leuke tafelbuurman heb ik vandaag! Is het de eerste keer dat u… Meneer…?"

"Storm."

"Storm, u weet toch wat de feestjes van Chan inhouden?” En ze knipoogde heel suggestief. “We gaan ons samen amuseren,” en ze boog zich naar hem en gaf een hijgend likje in zijn oor. Storm schrok ervan en wist echt niet wat denken. Hij had wel eens een schuine opmerking gehoord over Chan’s feestjes, en hij had dat altijd afgedaan als roddel. Dat zij haar diners opfleurde met erotische shows en dat er dingen gebeurde die niet geschikt zijn voor onschuldige ogen. En dat je tot haar inner circle moest behoren. En dat ze op die manier materiaal verkreeg om te chanteren en haar zakenrelaties aan zich bond. Wat er ook gebeurde, hij had die deal, en die mocht hij niet in gevaar brengen.

Er gebeurde helemaal niets bijzonders tot na het hoofdgerecht. De roddels zaten dus fout.

Na het hoofdgerecht hield Chan een speech. Ze eindigde met een aankondiging.

“…Mijn beste vrienden, ten slotte, om jullie te belonen voor jullie vertrouwen in IBC, wil ik jullie vergasten op een optreden. Mag ik jullie met fierheid aankondigen: Irène en haar Slavinnenact. Applaus!”

Ieder gaf applaus, terwijl de muziek aanzwol en een spotlight aanging. Een prachtige zwarte vrouw verscheen slechts gekleed in lange glanzend witte boots, ellebooglange witte handschoenen en een spannende lederen witte bikini. Het spotlight accentueerde het wit van haar kledij, haar ogen en haar parelwitte tanden. Ze had een reusachtige bos krullen. Ze hield een lange zweep vast en knalde er mee door de ruimte. Ze stapte heupwiegend rond op haar héél hoge glitterhakken op opzwepende muziek. Ze paradeerde rond de tafel. Ze toonde haar welgevormde lijf aan de mannelijke en ook vrouwelijke gasten. Ze sloeg niemand over en gleed nét iets trager en sensueler met haar derrière tegen Honey en Storm.

Ze had een headset op. Haar stem galmde door de luidsprekers.

“Ik ben Irène, jullie gastvrouw vanavond! Goeienavond!”

Chan applaudisseerde enthousiast en ieder applaudisseerde mee.

“Dank, maar geen dank… Ik ga jullie een geheim vertellen…. Ik ben een mannenliefhebster. Meer bepaald: ik aanbid alfamannetjes. En ik lust ze rauw!” En ze deed een roofdierbeweging met haar grote smetteloze gebit.

“Zijn er hier alfamannetjes?”

Waarschijnlijk zat de zaal vól alfamannetjes. Geen één maakte aanstalten om zich te outen. Ook Storm die zichzelf in privégezelschap na een glas te veel soms alfamannetje waant en noemt, hield zich koest. Die farmaciebaas daar bijvoorbeeld of die transporteur, ja dat zagen er véél flagrantere alfamannetjes uit. Irène had het ook zo begrepen, want ze ging ongegeneerd op de schoot van de farmaciebaas zitten, een imposante kale man, waarbij ze haar zweep in bewaring gaf aan zijn vrouw - of zijn minnares - wat dan ook - die naast hem zat.

Hoe heet jij? Fredo? Mooi mooi mmmm…. Jij bent een spierbal hé” zei ze tot hem, en tot zijn vrouw: “vind jij dat ook?” wat ze beaamde. “En hoe is hij in bed?” Waarop de vrouw slechts spaarzaam glimlachte met de lippen op elkaar.

“Hier hebben we een prachtexemplaar alfaman! Applaus!” En iedereen, en vooral de vrouwen, applaudisseerden.

Storm keek stomverbaasd naar het gebeuren. Was het dàt dan? Hij liet het op zich afkomen. Net 150M verdiend. Dan kan er véél door de beugel.

“Gaan we een spel spelen? Wie heeft er zin in? Ja? Jaa!!” Het publiek lag aan haar voeten. Irène vervolgde: “OK, OK! We gaan een spel spelen. Ik geef mijn alfamannetje een geschenk: een slavin naar keuze. Laten alle vrouwen die gekozen willen worden als slavin zich één voor één van hun beste zijde aan hem tonen!”

Storm verwachtte niet veel enthousiasme – hij had hooguit wat verlegen gegiechel verwacht.

In tegendeel, vrijwel alle dames in het gezelschap, inclusief Chan en haar bediende, wisten blijkbaar wat hun te doen stond en gingen popelend in de rij staan voor de proef.

“Mooi in de pas! Glimlach naar Fredo! Wie wil dát exemplaar niet als meester? Achter mekaar, niet voorsteken!” praatte Irène de show aan mekaar.

Het eerste meisje liep met keurige pasjes voorbij Fredo, wiegde haar heupen al stappend, en eindigde met een reverence. Daarachter een goede voorziene kokette dame die Fredo trakteerde op een vette knipoog en een kushandje.

Zo defileerden alle dames, ook Honey. Honey was niet specifiek geïnteresseerd in Fredo. Ze kon het niet laten naar hem te lonken en daarbij haar lippen even te beroeren met haar tong.

En inderdaad, toen op het einde van de defilé Irène vroeg welke dame hij verkoos als persoonlijke slavin voor de avond, koos hij Honey. Met groot applaus van de aanwezigen werd ze een halsband omgedaan, en Irène gaf de riem aan Fredo.

“Fredo, Honey is nu helemaal van jou. Wees lief voor haar hé? Geen ongewenste intimiteiten hé!” Fredo glunderde en legde zijn grote handen schuchter op Honey’s boezem.

“Wat ga je Honey laten doen?” Schalde Irène in haar microfoon, en ze liet haar zweep knallen gewoon voor het effect. Fredo keek even fronsend. “Geef haar een bevel dat ze moet uitvoeren, Fredo. Leer haar een goede slavin te zijn. Denk even na. Maar niet te lang!”

Storm was opgeschoven tot bij Chan, en vroeg haar. “Is dat niet en tikkeltje politiek incorrect een zwarte vrouw slavenhandelaar te laten spelen? Chan grijnsde “wel, zij is ten minste niet de slaaf hé, maar de blanke vrouw. Ik ga ze zeker niet vervangen door een blanke vrouw met roetvegen zoals jullie hier doen.”

Fredo had eindelijk een bevel verzonnen: “Kleed je uit, heu… slavin!”

De lezers weten sinds hoofdstuk 1 dat zich uitkleden hét natuurtalent van Honey is, en dat begon ze met bravoure te doen. Iedereen weet dat een zéér nauwsluitende cocktailjurk in het geheel niet geschikt als stripteasepakje. Dat wil zeggen: niet geschikt om de benen te spreiden. Maar mier toonde ze het verschil tussen talent en virtuositeit. In één vloeiende beweging nam Honey de leiband over van Fredo, zette zich met haar achterste op de tafel en zwaaide haar twee benen tegelijk hoog op de tafel zó dat ze licht gespreid op de draaiende schijf terechtkwam. Daar stond ze, borsten vooruit en hoofd in de nek. De discjockey zette een opzwepend nummer op. Honey spande haar lichaam op op het ritme van de muziek. Je zag de naden van de jurk tot het uiterste uitrekken. Dan ademde ze langzaam en diep in, spreidde haar schouders en - de jurk scheurde in al zijn naden tegelijk en spatte als het ware van haar lijf. Als uit de schelp van de Venus van Botticelli verscheen ze. Waar haar jurk had gezeten restte een subliem lingeriesetje, een rood minuscuul behaatje, een assorti slipje en stay-ups met Bekaertdraadmotief. Een zucht van bewondering steeg op uit het publiek.

Alsof er werkelijk een danspaal stond, als een Cirque du Soleil mimeactrice, danste ze er rond. Ze hield met haar groene ogen haar meester in het oog. Met een blik van onderdanigheid, met de lichaamstaal van een femme fatale die zich niet laat temmen. Ze bewoog sensueel haar handen over haar lijf. Ze streelde haar borsten haar buik en de binnenkant van haar dijen. Dan kruiste ze haar armen voor haar borst, spande haar afgetrainde lichaam op en ademde opnieuw in. Het riempje van haar BH sprong. Ze draaide zich met haar rug naar Fredo en kronkelde haar achterwerk. De schijf draaide onverstoord verder en fier en ontbloot wierp ze Fredo het behaatje toe. Fredo kwijlde als een hongerige baby bij de aanblik van haar borsten, de tijd stond stil in zijn hersenen, hij leek gehypnotiseerd. Honey bleef Fredo aankijken, terwijl ze tergend traag aanstalten maakte om haar slipje naar beneden te pellen.

En dan vond Honey plots dat het wèl was geweest. Ze sprong van de tafel, en ging op de schoot van Fredo zitten die ontwaakte uit zijn extase, voorzichtig om zeker niet achterover te vallen, en met een brede glimlach naar Irène toe: “Zo goed?”

“Waaw jij bent een natuurtalent meisje! Ik zou je willen engageren! Wat denk je?” antwoordde Irène. En ze ging verder, met een zweepslag:

“Zijn er nóg Alfamannetjes die een geschenk willen?”

Onmiddellijk staken alle andere mannen en zelfs enkele vrouwen enthousiast hun vinger op.

“Hèhè, dat zie ik graag. Allemaal dus. Laten we het eenvoudig houden. Alle kandidaat-slavinnen gaan op de tafel zitten. Alle alfa’s gaan er rond staan…. Klaar? Als de muziek start beginnen jullie linksom te marcheren. En… start…” ze knalde haar zweep en alle mannen stapten fluks rond de tafel. De dames, meisjes en juffrouwen zaten op de tafel, sommigen met bengelende benen, sommigen met kuis opgetrokken knieën, sommigen met de benen wijd open hun slipje tonend als ze dat al aanhadden.

De muziek stopte.

“Iedereen stopt bij de dame waar hij nu bijstaat!” riep Irène.

“Nu wil ik dat jullie kennismaken met de dame waar je nu bij staat! En hoe kunnen we dat beter dan met een lange sen-su-e-le zoen op de mond?”

Storm had de vrouw van Fredo getroffen. Ze gaven mekaar een kuise zoen. Zij was een tengere elegante vrouw met een brilletje en sluik lang donker haar. Storm proefde héél even het puntje van haar tong.

“Aangenaam, u bent… aangenaam. Ik bedoel, gewoon aangenaam,” zei Storm die onhandig probeerde de gentleman te zijn.

“Danku,” zei de vrouw, “met wie heb ik de eer?”

“Ik heet Storm en u?”

“Ook aangenaam, ik ben Deborah. Storm, dat is een, mag ik zeggen, een vreemde naam.”

“Wel, dat is de schuld van mijn ouders, zij hebben mij verwekt gedurende een storm, vandaar. Mijn zus heet Paris, bijvoorbeeld,” grapte Storm onhandig. Dit was in het geheel niet waar. Storm was vernoemd naar de hoofdpersoon in de trilogie van Dagmar Öluffson. Die uitleg behield hij uitsluitend voor voor intellectuele vrienden.

“En wat is uw connectie met onze gastvrouw als ik vragen mag,” vroeg Deborah.

“Ik? Ik ben zakenrelatie. Ik zit in de elektronica. We hebben net een deal rond.”

“Ha,” repliceerde Deborah, “Chan doet allerlei zaken… Ze is een aangename vrouw, en veelzijdig in alle opzichten. Ik heb horen zeggen dat u levert aan Noord-Korea? Heb ik dat goed begrepen?”

“O nee, u bent al de derde die dat denkt. Daar is echt niets van aan.”

“Ik zal me vergist hebben… Mag ik ons dan verder voorstellen. Wij zitten in de farmaceutische nijverheid.”

“Ja dat had ik begrepen, uw man is oprichter van DeboPharma. U zit ook in de zaak?”

“Ik ben de oprichter van DeboPharma, meneer Storm, en mijn man zit thuis met de kinderen. Wacht… nee, die zitten al aan de univ.”

“En Fredo…?” vroeg Storm zich oprecht af.

“Fredo is mijn heu… sportleraar. Met inderdaad een prachtig afgetraind lichaam. Maar als ik mag kiezen, val ik eerder op brains.“ En ze nam Storm’s hoofd vast en duwde haar mond op zijn tegenspartelende mond om de opdracht van Irène verder te zetten.

Op dat moment knalde Irène met haar zweep om aandacht te vragen voor haar nieuwe instructies.

“Ik zie dat jullie intens kennis aan het maken zijn. Nu is mijn volgende opdracht: slavin, zorg dat je meester een meesterlijk dessert krijgt voorgeschoteld, met deze voorwaarde dat jij hem niet mag voederen en dat hij zijn handen niet mag gebruiken. Gebruik je fantasie dames!”

“Wel Deborah, of slavin, wat je het liefste hoort,” zei Storm lachend, “je hebt de opdracht gehoord, verras me.” En Deborah met haar kattenlichaam, poeslief, zei “je mag slavin zeggen, meester,” en ze sloop weg met een lange streel over Storm’s lichaam. Storm zag dat ongeveer alle dames naar het buffet waren gegaan, op één koppeltje na dat elkaar hartstochtelijk omhelsde. De Chinese transporteur was zijn maatpak aan het uittrekken. Fredo had zijn gespierde volgetatoeëerde bovenlijf deels bloot gemaakt en leunde achterover, wachtend op “zijn” Honey.

Daar kwam Deborah terug met een schoteltje met kommetjes.

“Meester ik heb voor u dit: room van mascarpone en ricotta, coulis van aardbeien en gesmolten fondantchocolade… Wil ik het u inlepelen?”

“Ha nee hoor slavin, je mag me niet voederen.”

“En u meester, u mag uw handen niet gebruiken… Wat nu… Ik zal uwe hoogheid laten eten vanaf mijn lichaam.

Meester, ik moet iets bekennen. Ik heb een zwakke plek meester, ik geniet ervan om mijn naakte lijf te tonen aan vreemde mannen… Vindt u dat erg? Mag ik?”

Nog voor Storm kon antwoorden, kleedde Deborah zich helemaal uit. Poedelnaakt ging ze op haar rug op de tafel liggen. Een mooie door proteïnediëet perfect geconserveerde dame. Ze kwakte een lepeltje mascarpone op haar stijve tepeltjes en goot een beetje aarbeiencoulis over de mascarpone en op haar venusheuvel.

“Meester, de tafel staat gedekt!” glunderde ze Storm toe.

Storm was uiterst verlegen en wist niet waar kijken of wat zeggen. Waarschijnlijk was het zijn goede opvoeding die hem toch hielp de conversatie aan de gang te houden.

“Mooie gedekte tafel… inderdaad.”

“Misschien is de tafel niet voldoende gedekt…” knipoogde Deborah naar Storm, die de woordspeling doorhad, maar nog steeds vasthield aan zijn pose van keurige zakenman.

“Neemt u een hapje, meneer Storm. U zou mij daarmee een groot plezier doen. Er is meer dan genoeg.”

“Heu, vanzelfsprekend, mevrouw, smakelijk.”

En hij nam een discreet hapje van de mascarpone. “Mmmm Deborah, u bent een keukenprinses!” Hij zag dat Deborah het leuk vond, en vond zich geen blijf met zijn verlegenheid.

“Meester, ik zou graag hebben dat u mij slavin noemt. Een goede meester doet dat, toch? En een goede meester eet zijn bord altijd volledig op. Waar zijn uw manieren?”

“Heu ja.. ja…”, en hij volgde de instructies van zijn slavin op en likte zijn lippen schoon en begon beide tepeltjes één voor één schoon te zuigen. Deborah vond het prima zo en dat liet ze spinnend merken.

“Alles naar wens meester? U bent een voortreffelijk likker, mag ik wel zeggen.”

“Mmmm mmmm, danku,” en hij likte alles op was op haar lichaam was gelegd. Met discrete likjes schoonde hij haar geëpileerde venusheuvel op.

“Wil ik bijvullen, Meester?”

Zij goot wat meer coulis daar.

“Snel, Meester, voor het wegloopt!”

Storm proefde aarzelend van de zoete vloeistof. Hij likte ze snel op voor ze naar onbereikbare plaatsjes kon lopen. Ze genoot met ogen toe.

“O meester…. Straf me, ik heb gezondigd.”

“Hoezo? Maar nee, Deborah, ik bedoel slavin, je doet het net zo goed.”

“Nee straf me, alsjeblief. Ik ben een slet.”

“Maar nee Deborah, in tegendeel.”

Net op tijd begreep Storm dat de psyché van de vrouw ondoorgrondelijk is, en speelde mee.

“Ha, heb je gezondigd? Dat mag niet hé! Kuch.”

“Vraag hoe ik gezondigd heb, meester, en noem me slet,” fluisterde Deborah hees.

“Zoo, heu... slet, hoe heb je gezondigd?”

“Ik heb slechte gedachten.”

“O”

“Zeg dat ik de slechte gedachten vertel, meester.”

“Ja? OK, vertel, alsjeblief.”

“O, moet dat meester? Ik schaam me zo… Ik vertel het alleen omdat u zo aandringt. Ik fantaseer dat ik helemaal naakt, vastgebonden aan een paal sta, voor een zaal van duizend onbekende naakte mannen.

“Deborah, slavin, dat is helemaal geen probleem, in tegendeel. Moet kunnen. Het is niet mijn persoonlijke fantasie als man. Maar voor een vrouw, waarom niet hé. Iedereen heeft wel eens erotische fantasieën. De gedachten zijn vrij.”

“Meester!!! Ik heb erg gezondigd!”

“Heu ja… Deborah, slavin, dat is een schandelijke gedachte! Hoe durf je! Ik ga je moeten straffen.

“Ja! ja! ja! Op mijn blote bips. Met een zweepje!”

“Echt?”

Deborah instrueerde Storm om haar éne been vast te nemen en hoog te heffen, zodat haar billen bloot kwamen.

“Mmmrrrr, sla me meester, met een zweepje…”

Storm keek rond en vond zo snel geen zweepje of iets om mee te slaan. Dan maar met de blote hand. Deborah popelde enthousiast.

“Geef een goeie pets op mijn bil, meester.”

Hij gaf ze een tikje met de vlakke hand. “Zo?”

“Ooooo! Mrrr…. Harder! Véél harder, doe me pijn!”

Hij gaf ze een ietsje hardere tik, en nog één en nog één en nog één. Ze genoot zichtbaar. Ze werd vuurrood op haar wangen en keek Storm op een dierlijke manier aan, met haar tong haar lippen bevochtigend.

Ze hijgde met elke tik steeds intenser.

Storm zelf vond dit helemaal niet fijn, hij was werkelijk gegeneerd. Mensen keken naar hem. Hij deed hier alsof dit de gewoonste zaak van de wereld was, dat hij dit elke dag deed. Niet dus. Hij deed niet graag iemand pijn. Hij lette erop om niet te ver te gaan hoewel het leek of Deborah zelf wél verlangde naar die pijn. Hij compenseerde dat dan maar door een héél hoog strak tempo aan te houden terwijl hij haar been over zijn schouder tilde. En zo vond hij toevallig dàt hoge tempo dat nodig was om haar in resonantie te doen gaan. Hij vond de snaar waarop hij kon tokkelen om haar ademstoot na ademstoot tot steeds grotere hoogtes te drijven.

Onvermijdelijk, onverbiddelijk, kwam haar extase tot uitbarsting en ze gilde het uit en strekte haar armen en benen als in een kramp. Haar gegil was zo luid dat alle andere aanwezigen verstomden.

Toen ze stil geworden was begon eerst één en dan iedereen te applaudisseren. Storm glimlachte onbeholpen naar de omstaanders.

“O, Storm, dat wil ik ook!”

Het was Honey die erbij was komen staan. “Die Fredo heeft wel spieren maar geen fantasie. Ik kom eens kijken hoe jij het hier doet.”

Deborah ging wat overeind zitten. “U bent de vriendin van Storm? Gelukzak!”

“Dat denk ik zo niet” zei Honey vriendelijk. “Wij hebben een, laten we zeggen, zuiver professionele relatie.”

“Ik heet Deborah, ik en uw professionele vriend hebben net kennisgemaakt.”

“Aangenaam, ik ben Honey.”

“Honey… Dat is een, mag ik zeggen, een vreemde naam.”

“Dat is een lang verhaal… Ik weet niet hoe ik dat moet zeggen.”

“Omdat je naar honing smaakt?”

“Hoe weet u dat?” vroeg Honey oprecht verbaasd.

“Iedereen weet dat,” knipoogde Deborah, “Mi Tang heeft het verteld.”

Honey bloosde wat, en nog meer omdat Deborah vroeg of ze zelf eens mocht proeven.

Daarvoor was er geen tijd. Fredo kwam net langs, een beetje aangeschoten, poedelnaakt en artistiek volgetatoeëerd, met een pracht van een erectie, op zicht minstens 20 centimeter lang en 6 centimeter diameter, 30 graden omhoog gericht. Storm keek er bewonderend naar. Helemaal niet jaloers of zo, kon hij volgenden gedachte niet tegenhouden: “ik wil wel eens een vrouw zijn voor één uur, gewoon om dàt eens in mij te voelen.”

“Slavin, ik wil dat je terug met me meekomt,” lalde Fredo, en hij nam Honey terug bij de leiband.

“Okee meester, zal ik u alvast een condoom aanpassen?” antwoordde ze, terwijl ze wegdartelde, een wankelende Fredo meetrekkend achter de leiband.

Er waren nog meer geïnteresseerde dames op het nummertje van Storm en Deborah afgekomen. Meimei, de voluptueuze Singaporese kwam dicht bij Storm staan en fluisterde in zijn oor “Lieverd, jij maakt me zo heet. Jij bent zoooo’n mrrrr pezig mannetjesdier. Mag ik óók je slavin zijn? Zal ik ook dessert voor je halen?” en ze streelde Storm over zijn buik en lager. Hij liet verbouwereerd begaan. Een andere vrouw nam zijn vrije hand en zoende ze, en volgde met haar lippen zijn mouw omhoog tot aan zijn oor waar ze diep en gesmoord in hijgde. Hij voelde plots verschillende handen rond zich. Hij hoorde Deborah nog zeggen “Meester zal ik u verdedigen of kan u het alleen aan?”

“Ik kan het wel alleen aa…” wilde Storm nog zeggen. Dat was helemaal niet waar. Vier of vijf vrouwen hadden hem vast en legden hem op de tafel. Ze maakten zijn knoopjes los en trokken snel en voorzichtig zijn kleren uit. Hij hoefde niets te doen en kon ook niets doen. “Lig stil, lieverd, wij zijn hier voor jouw genot. Lig stil en geniet.” Hij lag daar helemaal bloot. Eén zoende hem op zijn mond. Eén kroop op tafel. Ze spreidden zijn benen en streelden hem overal. De Singaporese ging op hem zitten als op een paard. Ze werd eraf gehaald door een blonde vamp die hem nog heviger verwende.

Ook Deborah dook op in het gekrioel en fluisterde in Storm’s oor “Meester, ik heb een voorstel waarvan ik denk dat u het fijn vindt. Wil u een aperitiefje? Ik heb een ideetje daaromtrent”

“Heu welk ideetje?” stamelde Storm.

“Ik dacht aan een smaakje, wat had u in gedachten?”

Storm had helemaal geen concrete gedachten, zó werd hij bepoteld en verwend. Hij hoorde Deborah een opsomming maken: “fondant chocoladesaus… Aardbeiencoulis, dat heeft u al gehad… Amaretto…. Stukjes meloen…. Wat kiest u meester?” Storm kreunde “Aaa… ooo…” en Deborah interpreteerde dat als “amaretto.”

“Prima keuze Meester. Ik ben zo terug.”

De drie of vier of vijf Walkuren bereden hem tegelijkertijd. Zij streden om het voorrecht om op zijn beste plekjes te zitten of ze te zoenen. Ze werden driester en driester. Hij voelde hoe ze hem een condoom omdeden. Hij zag niets, hij voelde alleen en hij voelde vele dingen die hij niet kon thuisbrengen. O ja, deze kneep lekker.

Deborah kwam terug. “Ik ben er meester! Wacht, ik kom op uw mond zitten, Meester. Snel, het pikt hoor!” Ze manoeuvreerde zich in een geschikte positie. Ze haalde haar hand weg. Hij opende zijn mond voelde de romige alcoholische drank in en naast zijn wangen lopen. Dat was heerlijk voor Storm. Hij smulde, liet zijn tong rondom gaan.

“Oooooo meester u bent fan-tas-tisch!” gilde Deborah. Ze defileerde met haar naakte bekken boven zijn gezicht en hij genoot van het zicht van haar dansende borstjes met cup B-plus (of was het C-min?) met harde licht omhoogpriemende tepeltjes. Hij wou haar bij haar kont vastgrijpen. Dat ging niet, de andere vrouwen legden beslag op zijn handen. De veelheid van indrukken was veel meer dan wat hij aankon als man. Hij voelde dat hij een nieuw hoogtepunt aan het bereiken was, héél traag, samen met haar en de vrouwen aan zijn onderkant. Hij kon niet meer denken. Hij voelde een enorme uitbarsting komen. Hij kwam, schokkend, en zijn schreeuwen werd gesmoord in zijn opengesperde mond.

Hij was nog wat groggy. Hij zijn ogen opende en merkte dat de vrouwen enthousiast rond hem stonden.

“Mag ik ook?” vroegen ze allemaal.

Hij ging op een stoel zitten. “Dames, mag ik even uitrusten. Lieve… slavin, geef me iets te drinken.”

Deborah gaf hem onmiddellijk een glas water. “Hier Meester, dat heeft u verdiend. Duizendmaal dank voor het zinderende orgasme,” en ze sprong op zijn schoot.

Een zweepslag echode door de ruimte. Irène nam terug het woord.

“Ik zie dat jullie slavinnen allemaal heel enthousiast desserten hebben opgediend en nog véél meer. Knap dames! Jullie hebben je rol als slavin perfect gespeeld, stuk voor stuk. Maar…” En ze grijnsde: “wat jullie niet weten is dat jullie slavinnen zijn geworden voor het leven.“

Gejoel steeg op, Irène vervolgde:

“Geen paniek! Het is de bedoeling dat jullie allemaal als vrije mensen hier kunnen vertrekken vannacht. Daarom moeten de slavinnen zich vrijkopen. Hoe moet dat? Wel, je meester geeft je een speciale opdracht, die steekt in één van deze twintig enveloppen. Je moet die uitvoeren, en dan ben je vrij”

Iemand uit de zaal vroeg “En als we niet slagen in die opdracht?”

“Wel, dan ben je niet vrij hé. Dan moet je met je meester mee naar zijn huis. Nee, geen paniek, als je je opdracht niet kan uitvoeren, kan je jezelf nog vrijkopen met cash of creditcard, of kan iemand anders je vrijkopen”

“Hoe gaat dat, dat vrijkopen?”

“Dat gebeurt per opbod, dat zal je zien. Ik vertrouw erop dat jullie allemaal je opdracht zullen kunnen uitvoeren. Je mag overigens mekaar helpen”

Storm was al naar Deborah gestapt en zei “Slavin, ik geef je je vrijheid terug. Je hoeft er niets voor te doen”

“Maar meester, ik wil een opdracht uit een enveloppe”

“Komaan Deborah, dat meen je niet.”

“Meester, ik heb recht op een opdracht, liefst een harde, schandelijke en vernederende opdracht!” speelde ze het spel, als een poesje kronkelend aan zijn voeten naakt op het hoogpolig tapijt.

“Deborah?… bon,” en hij stapte naar Irène om een opdracht te trekken.

Zover kwam het niet. Chan en haar veiligheidschef stonden bij Irène en gaven haar andere instructies. Irène nam opnieuw het woord:

“Verandering van programma! De opdrachten vervallen. Wat een avond! Een nieuwe verrassingsact! Mag ik jullie namens mevrouw Chan twee rasechte blanke slavinnen aanbieden, recht van de blankeslaveninnenmarkt, applaus!”

Ze klapte haar zweep tweemaal en iedereen applaudisseerde. De veiligheidsmensen duwden twee blanke vrouwen in de spotlight. Ze waren half ontkleed, dat wil zeggen, hun bovenkleding was naar onder getrokken. Ze hadden sporen van striemen, schrammen en blauwe plekken. Ze hadden beide een zwarte blinddoek om en een grote rode bal in hun mond vastgemaakt met riempjes rond hun hoofd.

“Mag ik u voorstellen: Elsa en Anna, professionele BDSM-slavinnen. Voor uw plezier en het hunne.”

Honey sprong op en liep naar Storm. “Dat zijn Emma en Beatrice!” fluisterde ze in zijn oor.

“Ja dat heb ik ook gezien.”

“Ze hebben zich laten vangen, de kippen! Wat nu? We kunnen niets doen, of onze dekmantel valt.”

Irène leidde Emma die geketend was naar het dessertenbuffet. De veiligheidsmensen ketenden haar met boeien, staand, armen hoog geketend en benen gespreid, ze werd ontdaan van haar resterende kleding.

“Lieve slavinnen, jullie opdracht is om deze mooie roodharige furie volledig te overgieten met chocolade zodat jullie meesters haar kunnen schoonlikken.”

De andere veiligheidsmensen droegen Beatrice de ronde tafel op en ketenden haar op de traag draaiende ronde schijf, armen en benen onder hoeken van 90 graden als de vrouw van Vitruvius. Irène vervolgde haar instructies. “Ook deze prachtige zwartharige femme fatale zullen jullie jullie overgieten met de heerlijkste sausen om opgelikt te worden door jullie meesters. Start!”

De slavinnen lieten niet op zich wachten. Ook enkele meesters lieten zich bij voorbaat gaan. Storm liep naar Emma en terwijl hij pro forma haar borsten een heel klein beetje insmeerde met mascarpone fluisterde hij snel in haar oren: “Emma, ‘t is Storm. We zullen jullie hieruit halen. Hoe is dit gebeurd?” Emma, met de bol in haar mond, kon niets antwoorden dan: “mmmm mmmm.”

Ondanks de ernst van de situatie kon Storm het niet nalaten van de mascarpone te proeven door Emma’s borst even te nippen. Lekker!

Honey was de tafel opgekropen om ook Beatrice toe te fluisteren dat ze er was. En om niet het risico te kopen haar dekmantel te verliezen likte ze van de Amaretto die Deborah aan het uitgieten was.

“Hou jij ook van Amaretto, Honey? Lekker hé” glimlachte ze naar Honey. “Spannend hé zo een echte professionele BDSM-slavin! Oooo ik kick daarop, ik zou met haar van plaats willen ruilen! Deze speelt het spel héél goed. Je zou zweren dat ze echt zweet en rilt van angst.” En Honey zei “deze is inderdaad een heel goede actrice. Ze gaat op in haar rol.”

“Ze heeft kleine rechtopstaande borstjes, dat vind ik zo geil. Jij hebt ook mooie borsten Honey… Mag ik ze vasthouden?”

“Ja graag, Deborah,” zei Honey om zo min mogelijk haar dekmantel te verliezen. Daar kwam Storm de tafel opgekropen en fluisterde Honey toe: “ik heb Emma op haar gemak gesteld, hoe gaat het hier?”

“Dank je Storm, ik weet niet wat jij kan doen… Wacht, wil je Beatrice wat beschermen? Ze is een fragiel meisje, en zoveel mensen tegelijk kan ze niet aan.”

Storm positioneerde zich centraal tussen Beatrice’s benen. Dat hij zich vuilmaakte aan chocoladesaus deerde hem niet. Om zich iets te doen te geven streelde hij zachtjes haar chokoladeovergoten buik. Ze zag er kwetsbaar en frêle uit zo, en hij wou niemand de gelegenheid geven haar te misbruiken. Ondanks de situatie vond Beatrice dit fijn, merkte hij. Hij fluisterde ze af en toe moed in, en dan knikte ze dat het begrepen had. Hij gaf ze een bemoedigend zoentje. En warempel, ze smaakte ook al naar honing.

Honey troonde Deborah mee naar Emma om daar te helpen overgieten en schoonlikken. En omdat ze bij het overgieten op zichzelf morsten, begonnen ze ook elkaars lichaam te likken.

Na een hele poos waren de beide geketende slavinnen, en meerdere andere dames en heren, min of meer schoongelikt. Irène met haar parelwitte tanden omsloten door haar bloedmooie volle lippen kwam weer knallend aan het woord.

“Bravo slavinnen en meesters! De finale opdracht is geslaagd. De gevangenen zijn schoongelikt! Applaus voor jullie zelf. Mevrouw Chan, wat doen we met de gevangenen? We kunnen ze toch niet zomaar vrijlaten?” Chan nam zelf ook een microfoon: “Ik stel voor dat we ze per opbod verkopen. Jullie weten dat IBC een humanitair project in Afrika sponsort. Deze avond is dus ook een fundraisingevent. Ik verkoop deze twee slavinnen per opbod. De minimuminzet is vijfduizend euro! De biedingen zijn open!”

Irène nam over en las af van een briefje: “Aan mijn linkerzijde zien jullie Elsa. Elsa is vijfendertig jaar oud, ros, is één meter vijfentachtig groot, heeft E-cups en weegt vijfentachtig kilogram. Aan mijn rechterzijde hebben we Anna. Anna is vijfentwintig jaar, zwartharig, meet één meter zestig, weegt achtenveertig kilogram en heeft A-cupjes. We beginnen met Elsa. De inzet is vijfduizend euro. Wie biedt vijfduizend euro?”

De transportbaas stak zijn hand op.

Irène speelde veilingmeester.

“Deze meneer en mevrouw bieden vijfduizend euro! Wie biedt meer?”

Een Chinese zakenman stak zijn hand op en riep “zesduizend”

“Zesduizend voor die meneer.”

Storm fluisterde tot Honey: “Ga jij ze vrijkopen?”

“Ik heb geen geld bij me en mijn creditkaart van het Centrum heeft een limiet van tweeduizend vijfhonderd euro.”

Meimei, de Singaporese, bood zevenduizend.

Fredo bood achtduizend.

De Singaporese negenduizend.

Het Amerikaans koppel bood tienduizend.

“Ai dat is de CIA - als die Beatrice of Emma hebben is onze missie voorbij.”

Fredo bood vijftienduizend.

Het Amerikaanse koppel bood zonder aarzelen zestienduizend.

Fredo wou tot zeventienduizend gaan maar kreeg een tik rond zijn oren van Deborah en hield zich in.

“De CIA heeft onbeperkte middelen - dit is een ramp” begon Honey te wenen.

“Is dit het laatste bod? Biedt iemand meer? Nee...?”

“Achttienduizend,” riep Storm.

“Negentienduizend,” repliceerden de Amerikanen.

“Twintigduizend,” zei Storm, kalm.

“Eénentwintigduizend.”

“Honderdduizend,” zei Storm onbewogen. Iedereen zweeg.

De Amerikanen keken naar elkaar en de vrouw zei aarzelend

“Honderdenvijfduizend?”

Storm voelde dat ook de Amerikanen aan het eind van hun budget zaten. Het mocht niet te lang meer duren.

“Één miljoen,” zei Storm traag en zelfverzekerd.

De Amerikanen haakten af. De mensen juichten.

“Voor de twee samen!” voegde hij eraan toe, want ergens in een ver verleden was hij zuinig opgevoed.

Irène sloot de biedingen en feliciteerde de heer Storm namens het Afrikaans project voor zijn vrijgevigheid.

Honey zei “Storm, jij hebt toch geen miljoen op zak??”

“Ha nee? Ik heb net een deal van honderdvijftig miljoen rond. Ik bestem nul komma zeven procent als representatiekosten. Ik regel dat met onze boekhouding. Nu moeten we snel zijn.”

Irène was inderdaad de avond aan het afsluiten.

“Danku lieve mensen, jullie waren een fantastisch publiek. Ik hoop jullie nog eens terug te zien. Mevrouw Chan wil nog een woordje zeggen.”

Chan dankte Irène en ook de staf en al haar zakenrelaties uitvoerig en wenste dat ze nog veel zaken zouden doen, met een knipoog.

Ook zei ze dat tot haar oprechte spijt vele kledingstukken beschadigd of kwijt of besmeurd waren. Gelukkig had haar staf dat voorzien en hadden ze enkele winkelrekken reservekledij klaar hangen in de vestiaire. Ze vroeg alleen enkele vrijwilligers om de kledij te helpen uitkiezen, uitdelen en aanpassen. Storm, die zoals de lezer weet een oog heeft om een vrouw te kleden, stelde zich kandidaat om de kleding te helpen uitdelen en aanpassen.

Honey bekommerde zich om Emma en Beatrice. Zij werden uit hun boeien bevrijd en Honey hulde ze voorlopig in tafelkleden en handdoeken, en fluisterde ze toe: “Kom mee, we gaan betere kleding voor jullie zoeken. Zeg niets en laat niet merken dat je mij kent” en hardop: “Zo jullie hebben het voorrecht om de persoonlijke slavinnen van de heer Storm te worden. Gefeliciteerd. Ik ben Honey, de persoonlijk assistente van de heer Storm en het hoofd van zijn huishouding, en vanaf nu rapporteren jullie aan mij, begrepen?”

“Ja mevrouw, zeker mevrouw,” zei Beatrice die volledig op ging in haar rol.