Ik kende haar al ruim tien jaar. Ooit was ik betrokken bij haar sollicitatiegesprek en was ik er mede verantwoordelijk voor dat ze werd aangenomen. Nooit spijt gehad van die beslissing, ze bleek een zeer goede collega.

Aanvankelijk had ik niet verwacht dat we het zo goed zouden kunnen vinden met elkaar, maar naarmate de tijd vorderde werden onze gesprekken persoonlijker, en gingen we regelmatig even ergens koffie drinken tijdens het werk.

Een paar jaar later verruilde ze haar werkplek voor een andere locatie binnen onze organisatie. We spraken af dat we regelmatig koffie zouden blijven drinken samen. Ik had er een hard hoofd in dat dat ook zou gebeuren, maar het gebeurde! Uiteindelijk bleken de 'kopjes koffie' lunches te worden op onze gemeenschappelijke roostervrije dag, de vrijdag. Elke twee maanden lunchten we ergens in een van onze woonplaatsen.

Mijn gevoel voor haar begon te veranderen. Ook al naderden we beide de 60, het gevoel was er nu eenmaal. Zij heeft een 20+ jaar relatie met haar vriend, die vaak lang weg is, en ik ben al 25+ jaar met mijn vrouw. Voor haar relatie met haar huidige vriend had ze een relatie van bijna 10 jaar met een andere man. Die man bleek vreemd te gaan, en dat was (o.a.) de reden voor hun scheiding. Vreemdgaan zou, zo redeneerde ik, niet in haar woordenbroek voorkomen.

Onze lunches waren een hoogtepunt op de vrije vrijdagen, en we genoten ervan. Toen haar roostervrije dag veranderde, werden het diners in plaats van lunches. Als we in een restaurant waren, kwam de bediening meerdere keren vragen wat we wilden eten, maar wij hadden altijd eerst bijna een uur nodig om bij te praten. De diners duurden dan ook lang.

Als gezegd veranderde mijn gevoelens voor haar. Ik vond het heerlijk om met haar te zijn in een restaurant, haar begroeting was altijd warm. Ik kreeg altijd drie zoenen, soms twee keer drie, zeker bij het afscheid, en het voelde steeds meer als een knuffel dan een gewone kus.

Vorig jaar was ze bij ons op kantoor en kwamen we elkaar tegen bij de koffieautomaat. We maakten een paar grappen en onze gezichten kwam dicht bij elkaar. In een flits dacht ik haar spontaan op haar mond te kussen, maar ik zag er van af. Ik ging er van uit dat ze er niet van gediend was, bovendien was het op kantoor en mijn vriendschap was me veel meer waard dan die ene kus, die welliicht zou leiden tot het einde van onze vriendschap. Vreemdgaan was immers, zo redeneerde ik, niet haar ding. Geef haar eens ongelijk.

Toch bleef het knagen, die kus zou ik maar al te graag willen geven en krijgen.

Enkele maanden geleden waren we na het diner nog even aan de bar gaan zitten. Althans, zij zat op een barkruk, ik stond er pal naast. We hadden wat gedronken, de remmen waren wat losser. Ik deed even mijn arm om haar schouder, om die meteen ook weer los te laten. Ze draaide haar hoofd naar me toe en keek me indringend aan. Haar ogen hielden me in de greep. Ik knipoogde. Ze trok mijn hoofd naar haar toe en gaf me een zoen op mijn wang.

'Lieverd' zei ze er zachtjes bij.

'Dat kan ik van jou ook zeggen' antwoordde ik.

Ik gaf haar nu een zoen op haar wang. Er viel een stilte. We namen nog een slok van onze drankjes en keken elkaar aan. Die ogen, heerlijk. Ze keek me weer langdurig indringend aan.

Ik kwam nog wat dichter bij haar staan, richtte mijn gezicht op de hare en polste haar reactie. Er gebeurde niets, ze wachtte af. Ik kwam nog iets dichterbij. Ze bleef rustig zitten. Er was nu geen weg terug meer, ik drukte mijn mond zachtjes op de hare en kuste haar. Ze deed haar armen om mijn nek, en beantwoordde mijn kus waar ik zo lang op gehoopt had. Na de eerste kussen openden onze monden zich en raakten we, nog steeds aan de bar, verwikkeld in een heerlijk lange tongzoen. Ik deed mijn arm nu om de hare en trok haar stevig tegen me aan. De bardame gaf me een vette knipoog.

Het was inmiddels elf uur geworden, en we besloten te vertrekken. Even verderop was een cafe met heerlijke comfortabele stoelen, waar me samen konden zitten, en nog een afzakkertje namen, zonder elkaar los te laten.

Rond middernacht ging het cafe sluiten en verlieten we het pand.

'Ga je nog met me mee naar huis?' vroeg ze zachtjes, met een heerlijke blik in haar ogen.

Ik kon het aanbod niet afslaan.