Francis deed de fles open. Hij schonk bij ieder een bodempje in het glas. “Deze witte Romanée Conti is de Prinses onder de wijnen. Proef ze, Evelyne.”

We proefden, en inderdaad, dit was werkelijk een wijn buiten categorie.

Francis vervolgde:

“Als ik kon, zou ik alleen nog dit drinken. Maar dat mag niet, dat kan niet. Het is niet alleen ontzaglijk duur en verkwisting, het zou op de duur toch devalueren.”

Hij werd lyrisch.

“In alle segmenten van kunst, cultuur en gastronomie bestaat er een equivalent. In de koffie heb je de arabica. In de bieren heb je Westvleteren Abt. Bij de cacao heb je de Criollo. Bij de schilders heb je Van Eyck. In de klassieke muziek heb je van Beethoven. Enzovoort enzovoort. In elk domein heb je er één die er bovenuit torent. Noem maar op.”

Ik wierp op “in de architectuur?”

“Gaudi” zei Francis

“Parfums?”

“Jasmijn”

“Bij de auto’s?”

Daar aarzelde hij even. “De Vantage. Niet elk jaar is even goed.”

“Bij de vrouwen,” zei Evelyne behoedzaam.

“Dàt is een vernuftige vraag. Hoe kan ik daarop antwoorden zonder jullie te desavoueren…” en hij zei stil: “zij die naar honing smaken”, en hij keek héél even met bijna gesloten glazige ogen en een vette smile voor zich uit.

We zaten aan de lange tafel in onze “museumkamer.” Ik en Evelyne aan één kant, Francis aan de andere. Francis, de goeierd, had de hele namiddag op dit veganistisch diner zitten broeden, terwijl ik was aan het ratracen op mijn bedrijf. Ik was net vóór Evelyne thuisgekomen, en blij dat ik niets anders moest doen dan een mooie jurk aantrekken en de gast ontvangen .

Op dat moment kreeg Evelyne - eindelijk - het schilderij op de muur achter Francis in het oog.

“Dat is…” wees ze, “Het Concert?? Jullie hebben het toch!” En ze sprong op niet wetende wat ze precies moest doen.

Francis ging glimlachend door met opdienen. Ik wist wat ik moest zeggen.

“Dat? O dat? Dat is een kopie. Een goede kopie.“

“Een zéér goede kopie trouwens,” voegde Francis eraan toe, “al zeg ik het zelf.”

“Je denkt toch niet dat we een gestolen schilderij zomaar open en bloot zouden ophangen?”

“Kijk, je kan zien dat het een kopie is. Lees de handtekening.”

“… Rembrant???“ las Evelyne af, dichterbij gekomen. “Is dat een grap?”

“O het is ons kleine pleziertje.”

“En dat is dan ook een kopie?” Wees ze naar het paneel achter haar stoel. “Dat is toch De Rechtvaardige Rechters - toch?”

“De kopie natuurlijk,” verbeterde Francis

“Dat kan je ook zien aan het gezicht van de linkse rechter,” zei ik.

“Het gezicht van Leopold III,” voegde Francis toe.

“Dat kan niet! De officiële kopie heeft het gezicht van Leopold III.”

Wel, dit is dan een kopie van de officiële kopie, tot en met de handtekening van de schilder.” Evelyne keek nauwkeurig toe en las de handtekening “Van der Veken.”

“De onderste tien centimeter zijn aangetast door schimmel en er is waterschade aan de hele rechterkant. Het is kromgetrokken. Dit is geen kopie.“

“Wel, wij hebben aan de artiest gevraagd om het zo te laten lijken dat het paneel er zou uitzien alsof het 50 jaar in een vochtige ruimte verstopt was geweest. Je denkt toch niet dat we de echte Rechtvaardige Rechters hier permanent zouden hangen? Dat zou toch té absurd zijn?”

Evelyne geloofde ons verhaal.

Wij aten in stilte verder, genietend van Francis’ kookkunst. Evelyne pauzeerde even, boog zich naar mij en fluisterde “ik wil wel eens weten waar jij de methode geleerd hebt.” Ik wilde antwoorden dat ik de methode zelf uitgevonden en verfijnd had samen met Konijntje, en dus van niemand iets te leren had.

Net op dat moment ging de deurbel. Francis merkte op: “Wie belt er nog aan zo laat op de avond? Verwacht jij nog iemand?”