Bijna 2 weken waren inmiddels verstreken en er was al behoorlijk veel werk verzet door de dames.

Lotte had zich bewust wat op de achtergrond gehouden, voornamelijk uit zelfbescherming. Inhoudelijk had ze absoluut haar steentje bijgedragen, maar de contacten met Alex waren voornamelijk onderhouden door Mira en Esther, zowel telefonisch als per mail. Beide dames hadden Alex nog niet in levende lijve ontmoet.

Ook Alex had niet stilgezeten. De eerste week na zijn gesprek met Lotte moest hij, tegen zijn eigen verwachtingen in, toch nog 2 tripjes naar het buitenland maken, naar Duitsland en Frankrijk. Omdat het potentieel van beide prospects enorm was, kon hij er niet onderuit. Beide bezoeken waren naar zijn mening uitstekend verlopen. De afgelopen week had hij veel tijd gestoken in de overdracht van bepaalde projecten richting zijn bedrijfsleider en andere collega’s. Zodoende hoopte hij eindelijk zijn handen wat meer vrij te krijgen voor andere zaken. Tevens was de koop van de koffiezaak afgerond. Hij moest alleen nog met Joris en Laura om de tafel gaan zitten om wat zaken contractueel vast te leggen. Dan kon hij dat ook, met een gerust hart, loslaten.

Bob zat met zijn bureau het dichtste bij de ingang van het kantoor. Hij was nog druk aan het werk achter zijn laptop en hoopte voor dat het weekend begon, nog snel wat zaken af te kunnen ronden.
Hij verheugde zich op strakjes, want voor het eerst in lange tijd was er weer een vrijmibo. Hij hoopte daarna Esther te kunnen overhalen om ergens nog even door te zakken.

Het kantoortuintje was niet heel groot, maar effectief en toch gezellig ingericht. De front- en back office zaten bij elkaar, de sales en administratie mensen hadden een eigen hoekje en de project managers zaten het dichtste in de buurt van het kantoor van Lotte. Die, als enige, over een eigen ruimte beschikte. Verder waren er 2 vergader- of spreekkamers, een keukentje, een server ruimte en 2 aparte toiletten.

Bob was zo verdiept in zijn werk, dat hij niet door had dat iemand het kantoor was binnen gelopen. Tot diegene voor hem aan zijn bureau stond, simpelweg omdat Bob de eerste was die je tegenkwam bij binnenkomst.
Geïrriteerd keek hij op. Dit was absoluut niet de bedoeling, dat jan en alleman hier zomaar naar binnen liep. Ze werkten uitsluitend op afspraak. Bovendien was het vreemd dat de receptie beneden hem doorgelaten had.
Hij keek naar de man die voor hem stond en was verbaasd vanwege zijn voorkomen. Normaal gesproken was iedereen die hier de drempel overstapte, netjes gekleed. Strak in het pak.

Voor hem stond een lange, maar vooral brede man. Een paar heldere, bruine maar bovenal vriendelijke ogen staarden hem aan. Hij droeg een T-shirt dat strak gespannen rond zijn borstkas zat en een sjofele spijkerbroek. Vreemd genoeg intrigeerde deze man hem.

“Sorry,” vroeg Bob, “maar heeft u een afspraak?”
“Nee,” antwoordde de man rustig. “Ik was in de buurt en ik dacht, ik wip even binnen!”
“U dacht, ik wip even binnen?” vroeg Bob met het nodige sarcasme in zijn stem.
“Ja, sorry voor het ongemak. Ik heb inderdaad geen afspraak, maar ik ben op zoek naar Mira, Esther of Lotte. Het allerliefste had ik ze alle drie even gesproken.”

Bij het horen van hun namen keken zowel Mira als Esther op van hun computer en staarden in de richting van Bob. Nieuwsgierig naar de vreemde man aan zijn bureau.

Lotte had nog niets mee gekregen en stond met de rug naar het grote kantoor toe, voorover gebogen aan haar bureau. Ze was druk bezig met het doornemen van de verschillende ontwerpen voor de uitnodiging van Alex zijn feestje.

“Mag ik vragen, wie u bent?” vroeg Bob uiteindelijk.
“Jazeker, mijn naam is Alex de Beijer.”

Het was alsof de tijd even stil stond en iemand opeens de volume knop op mute had gezet. Acuut stopte bijna iedereen waar hij of zij mee bezig was. Er was geen getik op de toetsenborden meer te horen. Alleen ergens achter in de ruimte zoemde nog een telefoon. Iedereen op kantoor wist wie Alex de Beijer was. Iedereen.

Bob keek met een rode kop naar Alex en kon wel door de grond zakken.

“Es, doe godverdomme je mond dicht,” siste Mira tegen haar collega.
“Hallo, champagne ontbijtje,” fluisterde Esther.

Verbaasd door de plotseling stilte, draaide Lotte zich om, gewend als ze was aan het geroezemoes en de geluiden van haar collega’s. Turend door haar glaswand, probeerde ze erachter te komen wat er aan de hand was. Toen ze Alex zag, sloeg haar hart een slag over. Wat doet hij hier? vroeg ze zich nerveus af.

Langzaam ging iedereen weer aan het werk, terwijl Mira en Esther snel naar voren liepen.

“Alex, welkom!” riep Mira.
“Ja, welkom bij AYE!” kwam Esther er achteraan.

Met een twinkeling in zijn ogen en een grote grijns, schudde Alex beide dames de handen.
Hij kon er de humor wel van inzien en vond het wel grappig dat iedereen hem daarstraks aanstaarde. Nog voor hij ook maar iets kon zeggen, voegde Lotte zich ook al bij het groepje.

“Alex, wat doe jij hier?” “Hadden we een afspraak?” vroeg Lotte, terwijl ook zij hem een hand gaf.

Even keken ze elkaar recht in de ogen aan en met frisse tegenzin lieten ze snel elkaars hand weer los.

“Nee,” verontschuldigde Alex zich. “Maar ik was in de buurt en ik dacht ik ga even langs. Daarnaast wil ik even een tweetal dingetjes met jullie bespreken. En het is fijn om een gezicht bij een stem of naam te plakken,” zei hij vervolgens met een blik op Mira en Esther.
“Wil je een kop koffie?” vroeg Lotte. “Dan kunnen we misschien even rustig in een van de spreekkamers gaan zitten.” Even gaf ze een kort knikje naar een van haar mensen.
“Catchy naam,” zei Alex terwijl ze naar de kleinste van de twee kamers liepen. “Is het zoiets als aye, aye, captain?”

Alle drie de dames schoten in de lach.

“Je wilt niet weten, hoe vaak daar al grapjes over gemaakt zijn, joh,” antwoordde Mira.
“Ja,” zei Esther. “Maar, AYE bekt net wat lekkerder over de telefoon dan All Your Events.”

Terwijl de koffie al werd binnen gebracht, gingen ze zitten en stak Alex direct van wal.

“Nogmaals mijn excuses dat ik zo kom binnenvallen, maar ik zal jullie niet al te lang ophouden.
Ik wil alleen even 2 zaken bespreken.”
“Nonsens,” zei Lotte. “Jij bent onze klant en daar maken we tijd voor!”
“Fijn, Lot….Lotte,” verbeterde hij zich snel. “Op de eerste plaats heb ik de lijst met genodigden compleet. Ik zit momenteel op 275 personen inclusief aanhang en kinderen. Die zal ik jullie vanavond al doorsturen.”

Even keken de dames elkaar verwarrend aan. Ze waren initieel uitgegaan van 200 personen. En op basis daarvan waren ze nu ook potentiële locaties aan het benaderen.

“Is er een probleem?” vroeg Alex.
“Nee, helemaal niet. Alleen waren we in eerste instantie uitgegaan van ongeveer 200 mensen,” antwoordde Esther in alle eerlijkheid. “Dit betekent dat we nog meer moeten opschalen.”

Mira wierp haar collega een vernietigende blik toe, wat Alex niet ontging.

“Fijn, dank je wel en goed om te weten. Ik heb liever dat jullie eerlijk en open communiceren, dan dat jullie zaken voor me verzwijgen. Als iets niet kan, mislukt of dreigt te ontsporen, hoor ik dat graag. Dan hebben WE nog tijd om het te fixen.”

Even liet hij zijn blik op Mira rusten. Die snapte de hint en ontspande zich weer een beetje en wist zowaar een glimlach op haar gezicht te toveren.
Direct begreep ze nu ook waarom Lotte zo in de ban was geraakt van deze man. En natuurlijk de bijhorende opdracht. Charisma, overtuiging en daadkracht in overvloed. En ook nog de looks.

“Ik heb trouwens de gasten onderverdeeld in verschillende groepen,” ging Alex verder. “Denk aan familie, vrienden, sporters, relaties, collega’s enzovoort. Ik denk dat het voor hun het prettigste is, als ze bij elkaar op één locatie, of ja uhh, onderkomen, zitten.”
“Dat mag geen probleem zijn,” antwoordde Mira. “Ik denk inderdaad dat dit de slimste indeling is. En wat wil jij?”
“Ik wil graag met mijn familie en enkele van mijn beste vrienden op 1 plek zitten. En dan niet in een hotel, maar in een huis. Een riant huis,” voegde hij er grinnikend aan toe.
“En….,” even twijfelde hij, “ik zou willen dat jullie met partner natuurlijk, ook bij mij in het zelfde huis verblijven. Dat maakt het makkelijker om sneller te schakelen, dingen te bespreken of zaken ter plekke nog te kunnen regelen. Als dit niet teveel gevraagd is,” voegde hij er nog aan toe.

De dames keken elkaar even aan. Hier hadden ze nog niet over nagedacht. Tot nu toe waren ze alleen nog maar inhoudelijk bezig geweest.

“Natuurlijk,” nam Lotte het woord. “Dat klinkt logisch en is wat ons betreft geen probleem!”
“Fijn,” antwoordde Alex. “Dan mijn 2e puntje. Ik wil jullie graag uitnodigen om zondag bij mij thuis een borreltje te komen doen. Met wat hapjes natuurlijk. Zoals Lotte wel weet, vind ik het altijd fijn om wat meer gevoel en connectie te hebben met de mensen waar ik mee samen werk. Zodoende leren we elkaar wat beter kennen en is het ook voor jullie partners niet zo akward, dan wanneer we elkaar pas in Toscane voor het eerst zien. Gewoon informeel.”

Opnieuw keken de dames elkaar even aan. Dit hadden ze eigenlijk nog nooit gedaan en was dan ook niet gebruikelijk. Maar aan de andere kant was Alex ook niet zomaar een klant. En was dit ook niet zomaar een standaard opdracht. Een korte, onderlinge blik van verstandhouding was genoeg.

“Leuk, Alex,” nam Lotte opnieuw het woord. “We moeten even overleggen met de mannen, maar ik denk niet dat dit een probleem is. Gezellig!” En spannend dacht ze bij zichzelf.
“Helemaal goed,” reageerde Alex opgetogen. “Zullen we zeggen rond een uur of 2?”

Nadat Alex zijn adres had achtergelaten, hadden ze afscheid genomen.

De dames babbelden nog even wat na over dit vreemde bezoek. Maar alle drie waren ze het er over eens dat de opdracht, verjaardag, nog leuker was om te organiseren dan vooraf was gedacht.
En dat kwam voor een groot deel door de opdrachtgever.

Klokslag 2 uur op zondagmiddag, ging de deurbel. Mira en Gaston, Lotte en Teun en Esther in haar uppie stonden voor de deur van de riante villa van Alex. Ze waren samen aangekomen en hadden zich uit voorzorg laten afzetten, in een 2-tal taxi’s. Alle 5 zagen ze eruit om door een ringetje te halen. Gaston, een vrolijke eind twintiger, had voor de gelegenheid een nette spijker broek, colbertje en passend overhemd aangetrokken. Zijn lange blonde haren waren voor de verandering een keertje gekamd en werden strak bij elkaar gehouden met een klein knotje. Hij had altijd de lach aan zijn kont hangen en ook nu voerde hij weer het hoogste woord.

“Tering, wat een pand. Nou, die Alex kan het breed laten hangen, zo te zien!”
“ Nou, volgens mij is alles breed aan die man,” grapte Esther.
“Esther, gedraag je wel een beetje vanmiddag. Hij is en blijft in eerste instantie een klant!” wees Mira haar terecht.
“En in tweede instantie…?” vroeg Esther.

Lotte kreeg niks mee van de korte woordenwisseling. Ze staarde naar het immense pand, compleet in haar eigen wereldje. Ze was nerveus, gespannen om Alex weer onder ogen te komen. Afgelopen vrijdag had hij haar overvallen met zijn komst en was ze af en toe dicht geklapt. Nu had ze het hele weekend gehad om zich voor te bereiden op vanmiddag. En de zenuwen gierden door haar keel. Waarom toch vroeg ze zich af. Hij was maar een cliënt! Ze had zich drie keer omgekleed vandaag voordat ze de juiste outfit te pakken had. Verder was ze zeker een uur bezig geweest met haar weinige make up. Teun was haar nerveuze gedrag ook opgevallen en had geprobeerd haar gerust te stellen. Alex was maar een cliënt, had hij gezegd.

Ze trok haar licht, blauwe jurkje recht in afwachting van de gastheer. Ze had een klein decolleté en gekozen voor bijpassende open schoentjes met een kleine hak. Elegant, maar toch ook sexy.
Teun was nog een stapje verder gegaan dan Gaston. Hij had gekozen voor een kostuum, maar had op aanraden van Lotte, de stropdas toch maar achterwege gelaten.
Ook Mira droeg een zomers jurkje tot net over de knie. Ze was iets langer en slanker dan Lotte waardoor haar lange en gespierde benen perfect tot hun recht kwamen. Ze had, tot haar eigen ongenoegen, kleine borsten. Toch was ook zij een prachtige verschijning. Ze had licht, bruine maar vooral lieve ogen en bruine haren die kort in een bob geknipt waren. Een lief wip neusje ten slotte, maakte haar onweerstaanbaar.
Esther was de enige zonder partner. Ze scharrelde links en rechts wel met wat mannen en incidenteel een vrouw. Maar de ware had ze nog niet gevonden. Ze had haar lange, blonde haren in een hoge staart naar achteren gebonden en haar guitige, blauwe ogen staarden altijd verwonderend de wereld in. Ze droeg een licht, grijs mantelpakje met daaronder een topje waarin haar grote borsten parmantig het hoogste woord voerden. Sexy, edgy, maar altijd binnen de perken zonder ordinair te worden.

Alex was in de keuken druk bezig met de laatste voorbereidingen voor dat zijn gasten zouden komen. Hij had verschillende hapjes klaar gemaakt, vis, vlees en vegetarische versnaperingen. Hij vond het heerlijk om met eten bezig te zijn, om te koken. Op de een of andere manier werkte dit kalmerend en kreeg hij vaak de beste ideeën of ingevingen. Toen de deurbel ging, zag hij op zijn camera dat zijn gasten gearriveerd waren. Hij veegde zijn handen af aan een theedoek en liep naar de hal.

Toen de voordeur open zwaaide en Alex in de deuropening verscheen, keken 5 paar ogen hem verschrikt aan. Alex keek op zijn beurt hun ook even aan en schoot toen in de lach.

“Sorry, ik wist niet dat er een dress code gold!” grinnikte hij vervolgens. En daarmee was direct het ijs gebroken. In zijn T-shirt, korte broek en slippertjes stelde hij zich vervolgens voor aan Gaston en Teun en leidde het gezelschap zijn riante woonkamer in. In het voorbijlopen keek hij Lotte even aan, maar toen hun ogen elkaar ontmoetten, wendde hij direct zijn blik weer af.

In de woonkamer stonden ze wat onwennig bij elkaar.

“Jemig, Alex, leuk optrekje heb je hier!” zei Gaston vrijpostig als altijd.
“Dank je wel, Gaston,. Ik ben er ook heel erg trots op. En het heeft heel wat tijd gekost om het naar mijn zin te krijgen, maar het resultaat mag er inderdaad zijn. Ik moet trouwens nog een paar dingetjes in de keuken doen, maar als jullie willen mogen jullie wel rondkijken. Mi casa es su casa!”

En terwijl Alex naar de keuken vertrok, maakte het vijftal een rondgang door zijn villa. Van de bovenverdiepingen tot de kelder. Van de slaapkamers, douche ruimte met sauna tot de spelletjeskamer, bioscoopzaal en fitnessruimte. Als laatste bewonderden ze de schitterende tuin alvorens ze 20 minuutjes later weer bij Alex de keuken binnenstapten.

“Zo, dat is een leuk huisje wat je hier hebt,” begon Gaston. “Woon je hier al lang?”
“Nou, ik schat zo’n 6 jaar,” antwoordde Alex. “Ik heb het eerst 2,5 jaar laten verbouwen en daarna ben ik hier ingetrokken.”
“Nice,” zuchtte Esther. Die al helemaal verliefd was op het huis.
“Ik neem aan dat je hier niet alleen woont?” vroeg Teun vervolgens. Alex keek hem even peinzend aan. Alleen Lotte bemerkte de ongemakkelijke stilte en had een idee wat er in het hoofd van Alex omging nu. Het liefst had ze Teun even een stomp gegeven, maar ook zij wist even niets te zeggen.

“Jawel,” zei Alex uiteindelijk. “Ik woon hier helemaal alleen. Maar doorgaans is het hier de zoete inval. Vrienden, familie en een enkele zondagmiddag rond 14.00 uur wat vreemden die mij komen vermaken.” Allemaal moesten ze nu even lachen.
“Nee, maar zonder gekheid. Ik heb genoeg aanloop en menig avondje wordt onder het genot van een drankje in de tuin afgesloten. Maak je om mij maar geen zorgen! En af en toe is een beetje rust ook erg fijn.”
“Maar over de tuin gesproken, zullen we?” En met een handgebaar leidde hij zijn gasten naar het overdekte gedeelte van de tuin. Ondanks het prettige voorjaarszonnetje had Alex toch een paar heaters aangestoken, zodat het aangenaam warm was.

“Het eerste rondje is van mij,” zei Alex. “Daarna is het zelfbediening.” En hij wees naar een enorme koelkast in de hoek van zijn riante buitenkeuken. Hij zette een groot gedeelte van de hapjes op tafel en al gauw ontstond er een geanimeerd gesprek.

Gaston kon het uitstekend vinden met Alex. Gaston was eveneens werkzaam in de ICT en net als Alex een fervent sporter. Hardlopen weliswaar, maar toch.

Ook met Esther had Alex leuke gesprekken. Ze had al een direct een speciaal plekje in zijn hart verovert. Zij was een enorme flapuit met het hart op de tong. Dat had hij al eerder gemerkt bij Lotte op kantoor en nu weer. En dat kon Alex wel waarderen. Ze had het zelfs gedurfd om te vragen hoe rijk hij was en hoe dat zo gekomen was. Maar behendig had Alex deze vraag weten te omzeilen en was handig overgestapt op een ander onderwerp. De uren vlogen voorbij en de drank vloeide rijkelijk.

Alleen Teun hield zich wat op de achtergrond en was meer toehoorder dan deelnemer. Hij was gewoon wat rustiger van aard. Daarnaast wachtte hij ook een geschikt moment af om Alex even alleen te kunnen spreken.

Op de een of andere manier hadden Lotte en Alex nog niet veel contact gehad deze middag. Er was nog geen echt gesprek geweest. Alsof ze in cirkeltjes om elkaar heen bleven draaien, onbewust dan wel bewust.

Regelmatig was er wel oogcontact tussen beiden. Steeds als de een keek en hun ogen zogen zich voor een kort moment aan elkaar vast, keek de ander licht gegeneerd weg. Hun aantrekkingskracht was onmiskenbaar voor de oplettende kijker. En dat was er vandaag maar één.

Het is inmiddels al dik na vijven als Lotte vraagt of ze even van het toilet gebruik mag maken.

“Natuurlijk,” zegt Alex. “Dat is terug door de keuken naar de grote hal en dan de middelste deur.
Of de trap op en dan boven de 1e deur rechts!”
“Dank je,” zegt Lotte. Dan ga ik even naar boven.” En ze loopt richting de keuken.
“Ik ga met je mee,” springt Mira op. “Ik moet ook heel nodig!”

Boven aangekomen maakt Lotte de deur open als Mira haar even staande houdt.
Vragend kijkt Lotte haar vriendin aan.

“Wat is er?” vraagt Lotte.
“Pas je wel op, Lot!”
“Waar heb je het in godsnaam over?”
“Alex.”
“Alex?” herhaalt Lotte.
“Ja, Alex de Beijer, Lotte. Ik ken je nou al bijna je hele leven. En ik denk dat ik je beter ken, dan wie dan ook. En daarom zeg ik, pas op! Als ik zie hoe hij naar jou kijkt en vooral ook, hoe jij naar hem kijkt. Ik weet niet wat er zich afspeelt tussen jullie twee, maar ik weet wat ik gezien heb. En je speelt met vuur. Je bent met Teun he!”
“Er speelt helemaal niets tussen ons,” antwoordt Lotte verontwaardigd. “Je ziet spoken, Mira.”

En boos stapte ze het toilet binnen. Ze sloot de deur achter zich af en moest even op adem komen.
Godverdomme, ze kon zichzelf wel voor de kop slaan. Was het zo duidelijk? Blijkbaar wel voor Mira. Alleen zij kende haar zoals niemand anders haar kende. Enerzijds baalde ze nu als een stekker vanwege de opmerkingen van Mira. Anderzijds had ze een geweldige middag en genoot ze met volle teugen van het gezelschap van Alex, ook al hadden ze elkaar niet veel gesproken. Onderhuids borrelde er van alles, maar kon en wilde ze hier niet aan toegeven.

Wachtend op de gang, had Mira deze reactie wel verwacht. De ontkenning. De irritatie en de boosheid. Maar ze vond dat ze haar beste vriendin deze waarschuwing wel moest geven. Haar tegen zich zelf in bescherming moest nemen. Lotte en Teun hadden het goed samen met een mooie en veelbelovende toekomst. En volgens haar duurde het ook niet meer al te lang, voor dat Teun op één knie zou gaan.
Per slot van rekening was Alex een klant, een opdrachtgever. De enorme aantrekkingskracht tussen beiden kon ze echter niet ontkennen. De spaarzame momentjes vanmiddag tussen Alex en Lotte waren daarvoor te duidelijk. Ze had de blik in de ogen van Alex gezien en de fonkeling in de blauwe kijkers van Lotte.
Man, wat zou dat een power koppel zijn, bedacht ze zich.
Maar het zou absoluut niet slim, realistisch of wenselijk zijn om de spreekwoordelijke kat op het spek of in dit geval Alex te binden. Dat bracht alleen maar ellende voor alle partijen met zich mee.

Esther staarde uitdrukkingsloos voor zich uit. Diep in haar eigen wereldje keek ze naar Alex die tegenover haar zat, zonder hem echt te zien. De mannen hadden het over een of andere voetbalwedstrijd die haar niet echt boeide. Ze vond Alex leuk, heel leuk. Er was een goede, fijne klik en ze vond het prettig om met hem te praten. Ze hadden veel raakvlakken en ze had het idee dat ze bij hem echt zichzelf kon zijn. Niet alleen had hij zijn zaakjes behoorlijk op orde, fysiek voelde ze zich ook enorm tot hem aangetrokken. Lang, breed en stoer, maar met een piepklein hartje.

Toen Alex opstond om een paar biertjes te pakken, ging haar blik onbewust naar zijn kruis.
Meteen was ze weer bij de les. Doordat zijn shorts wat strakker zaten, omdat hij lange tijd gezeten had, kreeg ze een perfect zicht op zijn zaakje.
Jezus, dacht Esther, wat een apparaat. Wat moet dat worden als hij echt hard is? En ze hield snel haar hand voor de mond, alsof iemand haar gedachten had gehoord.
Geile gedachten, lustgevoelens stroomden door haar lijf. En ze voelde dat ze opgewonden werd tussen haar benen.

“Ik ga ook even naar het toilet” zei ze. En ze stond op en liep snel richting de keuken.

Op de trap kwam ze de andere twee dames tegen, die haar verbaasd aan keken.
Ze stuifde langs hen heen. “Ik moet heel nodig!” riep ze in het voorbij gaan. Ze vluchtte het toilet op en sloot snel de deur af. Razendsnel deed ze haar pantalon uit, trok haar stringetje naar beneden en ging zitten. Vanwege haar lichte broek, wilde ze voorkomen dat er dadelijk een rare vlek te zien was.

Ze gooide haar hoofd naar achter en duwde meteen twee vingers in haar spleetje, op zoek naar verlichting. Ze was al behoorlijk nat en als een bezetene gingen haar vingers in en uit haar kutje.
Met haar duim stimuleerde ze haar clitje. Met haar andere hand, kneep ze hard in haar borst.
Ze duwde nog een derde vinger erbij en steeds sneller, flitsten haar vingers op en neer.
Me gesloten ogen dacht ze aan Alex en zijn harde paal en het duurde dan ook niet lang voordat ze een spetterend hoogte punt bereikte. Letterlijk. Met een zachte kreun, beleefde ze haar ontlading.
Zwaar hijgend, trok ze langzaam haar kletsnatte vingers uit haar gevoelige kutje.

Toen ze weer een beetje tot rust was gekomen, depte ze zich wat droog met behulp van wat wc papier.
Daarna trok ze haar kleren weer aan en waste ze trillend haar handen. Poeh, die was heftig en intens, bedacht ze zich.

Ze wist niet of het kon, zo snel al, na één middag. Maar ze had het idee dat ze verliefd aan het worden was op die man. Ze was echter vastbesloten om het verder uit te zoeken en er werk van te maken. Klant of geen klant.