Lief dagboek,

In de trein naar westen van het land. Nog maar een paar keer voor deze klus, dan is het weer gedaan. Mogelijk ga ik het wel missen. De trein is inmiddels een serieus onderdeel van de dagbeleving.

Zoals velen zat ik in het begin alleen maar op een telefoon te staren, maar daar bereik je niet zo veel mee. De verbinding is kut of minder. Daarom ben ik overgestapt op boeken lezen. Dat beviel best aardig.

Ik heb een e-reader met heel veel boeken. Daar las ik een verdwaalde roman van een bekende Nederlandse wijnboer. Geniaal verhaal over hoe een gebrek aan structuur leidt tot een van de mooiste wijnen. Ik kreeg maanden later de kans een doosje van deze wijn te kopen. Bijzonder! De combinatie van het verhaal lezen en dan uiteindelijk het beschreven geluk beleven; da's uniek.

Daarna las ook een hardcover over de beleving van misbruik. Die jongen heeft zoveel geleden, compleet kapot zou je denken. Maar hij schreef het dus op en vond daarmee een rustige plek voor die herrie; de gedachten in zijn hoofd, de geheimen, het onbekende en de pijn. Dit was wellicht niet het meest voor de hand liggende boek om te lezen 's-ochtendsvroeg in de trein, maar ik wilde het. Het lag al lang op mijn bureau "te liggen".

Ben nu beetje klaar met de boeken merk ik. Of heb gewoon even geen pakkende tot mijn beschikking. Je hebt vaak een paar bladzijden nodig om er door gegrepen te worden. Even warmdraaien zeg maar.

Mijn onrust laat het even niet toe. Daarom steeds vaker gewoon even radio luisteren op de hoofdtelefoon. Backgroundbuzz / ruis.

Ruis is er in alle kleuren, oa grijs. Bijzonder. Hele horden gaan goed op grijsschakeringen. Ook Audi-rijders. Ik zoek liever kleur.

Al luisterend kijk ik om me heen. Het merendeel van de reizigers zit naar de telefoon te staren. Why? Wat is daar dat je niet kunt missen. Heb je de geuren genoteerd? Verderop zit iemand met amandel in haar koffie. Ook ruik ik een goedkope shampoo. Kijk dat vind ik nou een leuke hobby. Nu ben ik gaan schrijven; aan jou dagboek.

Stiekem hoop ik dat er iemand naast me komt zitten. Zoals ik laatst naast een jonge vrouw ging zitten. Ze rook heel erg lekker. Ik heb me de hele reis zitten afvragen of ik mijn genot met haar zou delen in een bescheiden compliment, maar ze leek te druk met muziek luisteren.

Of zou ze wel iets gemerkt hebben? De weerspiegeling in het raam gelezen hebben? Ik keek fictief naar buiten om de contouren van haar gezicht te observeren. Zeker een mooie vrouw.

Ze draagt voornamelijk donkere kleding. Bijna klassiek. Een soort rok met een mooie zwarte panty. 50% of zo. Er zal vast wel een serieuze typering zijn van de mate van doorschijnen van een stof; ik zag in ieder geval mooie knieën. Er zijn namelijk ook lelijke. Het viel me op.

Op dat moment zette ze stoer haar benen wijder. Zoals een kerel zou doen. De kou van het vroege voorjaar, maakte even plaats voor wat extra "heat". Dat heeft me getriggerd. Ik heb er vannacht van gedroomd. Of eigenlijk meer van wakker gelegen, al ervaar ik dat niet als een last.

Het verhaal lijkt op wat ik nu beleef.

Ik schrijf aan mijn dagboek.

Dit is een van de eerste keren in mijn leven dat ik dat doe. Heb er nooit ruimte voor gehad of het nut van ingezien. Maar ik merk nu dat ik wil delen wat er in mijn hoofd speelt.

Zelf lees ik ook graag verhalen; opwindende verhalen. Mijn fantasie moet getriggerd worden. Continue bespelen.

"Vannacht" ging er een vrouw naast mij zitten in een 2-zit van de trein. Het zou nu ook kunnen. Ik schreef zoals ik nu doe. Over alle indrukken die ik opsnuif uit de treincoupe. De mensen, de geuren, de gedachten ...

Die vrouw doet net alsof ze niet aan het meelezen is, maar ik weet wel beter. Dat schrijf ik natuurlijk niet. Nee, ik beschrijf express een manspersoon aan de andere kant van het gangpad. Op die manier moet ik af en toe even langs haar kijken. Lezen eigenlijk.

De vrouw naast me is een jaar of 50. Niet heel erg opvallend of uitgesproken. Mijn observatie verplaatst zich naar het perspectief van de man aan de andere kant van het gangpad.

Hij zíet haar. Haar tassen, haar leesbril en haar haar. Ooit was het egaal van kleur. Nu schijnt er grijs doorheen. Is dat erg?

Een vriend van me zei onlangs dat een grijsharige vrouw niet lekker zou kunnen neuken. Ik vraag me dan af hoe hij dat zou kunnen weten... Misschien ga ik hem dat nog vragen.

Die vrouw lijkt onrustig te zijn. Ze probeert iets van focus te vinden tussen de 1000 apps op haar phone, maar wordt steeds "afgeleid" door het scherm van de schrijver rechts van haar. Zou ze stiekem meelezen? En wat schrijft hij? Het gaat wel hard, de toetsaanslagen zijn bijna fanatiek in de vroege ochtend. Kantoor-isch.

Het is vast heel belangrijk; hij lijkt ontzettend gefocust. Er wordt niet meer rond gekeken, hetgeen je wel zou verwachten als iemand schrijft. Gedachten moeten geordend worden. Formulering is belangrijk. Maar hij lijkt spot on!

Bespeur ik nou opwinding bij die grijze duif? Ze heeft harde tepels. Oh, nu heeft ze het zelf ook door en verbergt ze achter de revers van haar vest..

Verdorie, we zijn op mijn overstapstation. Ik schrijf je straks verder lief dagboek!

Ben ik weer!

4-zit, oudere trein. Wel een mooie.

Vroeger zat ik ook vaak in een zogenaamde koploper. Ze zijn opgefrist naar de maatstaven van deze tijd. Of zo. Ik heb altijd een beetje moeite met maatstaven...

Tegenover mij zit een tiener haar TikTok aan te harken. Wat een domme gewoonte is dat. Je wordt bezig gehouden door de creatie van een vermoedelijk veel te dikke kerel die denkt dat AI mooiere dingen kan maken dan mensen zelf zouden kunnen verzinnen; een vermoedelijk heel erg duur algoritme heeft haar in haar greep. Ik heb een beetje medelijden, maar voel het eigenlijk niet. Rationeel medelijden, bestaat dat?

Nee, aan de andere kant van het gangpad deze keer, zit een vrouw die blijkbaar dezelfde reis maakt als ik. Vanochtend heb ik haar wel gezien op het extra stationnetje van de stad, dicht bij mijn huis. Nu lijkt ze een beetje ontdooid. De jas ging uit en ik zie een diep paarse blouse. Elegant! Ik betrap mezelf erop dat ik haar borsten scan. De cupsize boeit met niet genoeg om te classificeren. Nee de vorm, de aftekening in de blouse; daar ga ik op.

Verdorie, er is iemand "tussen ons" komen zitten. Ga weg!

Nu zie ik alleen de handen van de elegante vrouw om haar mobiel gevouwen. Hele lange slanke vingers, met keurig gelakte nagels. De vorm valt me op; vrij lange slanke nagels, ik denk echte.

De voorkant is niet rond en niet puntig. Waar zou ze die in gaan zetten vandaag?

Met één hand houd ze haar phone vast en scrollt, de ander "hangt" in de lucht, de vingers bespelen elkaar. De nagel van de ene vinger krast langs de andere.. Lekker ding! Wat zou ze lezen?

Ik zit hier gewoon beetje harder te worden en ik schrijf het nog op ook!

Vannacht bedacht ik me dat ik een account zou aanmaken op mijn favoriete verhalensite en wellicht deze "brief" aan mijn dagboek zou delen. In volledige anonimiteit. Spannend.

En als er dan reacties komen op mijn, speciaal voor dit doel aangemaakte mailadres, dan zou ik de reacties doornemen met mijn vrouw. Ik denk niet dat die al eens op die site is geweest, aar ik wil het haar zeker niet onthouden.

Vroeger las ik daar min of meer stiekem en hield ik dat voor mijzelf. Maar onlangs heb ik het roer omgegooid. Dat was niet makkelijk, maar uiteindelijk ook niet heel moeilijk. Zij wil hetzelfde!

Wie weet waar dat toe kan leiden. In mijn droom knallen die elegante vrouw en ik nu in ieder geval als wacko's. Om daarna keurig naar kantoor te lopen.

Lief dagboek, met jou kan ik toch alles delen?