Vandaag was de grote dag. Eindelijk. Vanmiddag zou ze hem gaan ophalen. En vanavond zou hij eindelijk weer bij haar in bed slapen. 6 lange jaren had ze naar dit moment uitgekeken. Jaren waarin haar verdriet de boventoon voerde, het gemis van haar alles. De liefde van haar leven, haar soulmaatje, haar neukmaatje. Slechts een enkele keer had ze ervan durven dromen hem ooit weer in haar armen te mogen sluiten. En nu was het dan zover. Vanmiddag zou Jack na maanden van revalidatie uit het ziekenhuis ontslagen worden.

Het enige wat haar al die jaren houvast had gegeven, was hun dochtertje, Esmée. Het product van de liefde die ze voor elkaar voelden. Als ze zich weer eens rot voelde, was een blik op dat kleine wonder meer dan genoeg om de negatieve spiraal in haar gedachten te doorbreken. Die kleine deed haar zo verschrikkelijk aan Jack denken, op een positieve manier. Ze meende regelmatig zelfs wat gelaatstrekken en maniertjes van Jack bij haar te ontdekken. Esmée had donkerblond haar hetgeen een beetje vreemd was, zeker gezien het feit dat Jack en Carolien allebei een donkere haarkleur hadden. Maar blijkbaar hadden de blonde genen een eigen willetje gehad.

Vanavond en morgenavond sliep Esmée bij opa en oma. Uit voorzorg. Ze wilde eerst wat tijd alleen met Jack doorbrengen voordat ze die kleine weer ging ophalen. En in haar ogen, eindelijk het gezin weer compleet zou zijn.

Carolien verheugde zich op vanavond. Ze was vanochtend extra vroeg opgestaan om nog een rondje door het huis te maken. Nog snel de laatste dingetjes opruimen, bed opmaken, stofzuigen en een dweil door de woonkamer halen. Ze had vanmorgen al de boodschappen gedaan. 3 tassen vol met allemaal lekkere dingen voor Jack. Zijn favoriete biertjes, snacks en uiteraard zou ze vanavond zijn favoriete gerecht voor hem koken. Ze hoopte dat dit alles misschien een klein beetje zou bijdragen aan het terugkrijgen van zijn geheugen.

Ze werd opgeschrikt uit haar fijne gedachten, door het steeds harder kletsen van zijn harige ballen tegen haar kin. Nog steeds moest ze minimaal 2 a 3 keer per week op de knieën voor haar baas Ruben. Die afspraak stond nog steeds. Nooit neuken, alleen maar zuigen. Ruw neukte hij haar mond. Ze was wel erger gewend en kon hem makkelijk hebben. Wat niet wil zeggen dat dit nou bijzonder aangenaam was. Met twee handen op haar achterhoofd, stootte hij zijn heupen keer op keer naar voren. Ze kon geen kant op. Haar mond was voor nu van hem en hem alleen. Voor zijn genot. Aan zijn ademhaling kon ze ondertussen horen, wanneer hij op het punt stond om klaar te komen. Puffend en steunend ramde hij harder en harder zijn stijve lul in haar keeltje. Opeens hield hij stil en duwde zo mogelijk zijn lid nog verder naar binnen. Met een harde kreun, spoot hij zijn bejaarde zaad zowat rechtstreeks in haar slokdarm. Toen hij zich uiteindelijk had terug getrokken, slikte ze nog één keer snel en nam toen een slokje water. Met het handdoekje, wat ze inmiddels standaard al had klaar liggen, depte ze haar mond af en stond toen rustig op.

Langzaam liep ze naar de deur om terug te gaan naar haar eigen werkplek.

“Carolien?” riep hij haar na.
“Ja, Ruben?”
“Kun je de afspraak van 14.00 uur annuleren? Ik heb daar echt geen zin in vandaag.”
“Zal ik doen. Verder nog iets?”
“Ja, zet in onze gemeenschappelijke agenda maar een ZL op voor maandag 10.00 uur.”
“Zaadlozing op maandag om 10.00 uur, check!” herhaalde ze met een strakke blik op haar gezicht.

De vernedering was nu helemaal compleet, zeker toen ze die gemene grijns op zijn gezicht zag.
Hoe ouder, hoe gekker, dacht ze bij zichzelf. Klootzak!

Een minuutje later zat ze weer achter haar bureau. Ze zuchtte eens diep en liet zich achter over vallen. Nog steeds proefde ze de ziltige, zoute smaak van zijn zaad op haar tong. Zo anders als het zaad van Jack. Daar kon ze nooit genoeg van krijgen. In haar kutje of haar mondje, dat maakte haar nooit zoveel uit. Maar altijd heel veel. Alhoewel zijn blik, dat ultieme moment als hij klaar kwam in haar mond, onbetaalbaar was. Nog meer dan haar eigen orgasme, kon ze genieten van haar man, in zijn meest euforische staat.

God, wat verlangde ze naar hem, zijn mond, zijn lichaam, zijn heerlijke pik.

Jack was en bleef de meest fantastische minnaar die ze ooit gehad had. Ondanks al haar escapades van de afgelopen jaren, was er niemand die aan Jack kon tippen. Zelfs Marvin niet. Bij lange na niet. Alhoewel die daar waarschijnlijk anders over dacht. Nee, Jack kon haar laten komen zoals niemand anders dat kon. Of ze nou zacht en teder de liefde bedreven of wanneer ze een pannen-van-het-dak-neuken sessie hadden, keer op keer zorgde hij voor daverende orgasmes bij haar.


Ze besefte dat het nog wel even zou kunnen duren voordat zij en Jack weer sex zouden hebben. Hij wist per slot van rekening helemaal niets meer. Een kusje was op dit moment al teveel gevraagd.

Ze moest hem weer veroveren, verleiden. Jack weer tot de hare maken. En daar zou ze alles, maar dan ook werkelijk alles voor over hebben. Hem terugwinnen, de liefde van haar leven. Ze had zo lang naar dit moment toegeleefd. Dat laatste beetje geduld kon ze ook nog wel opbrengen.

Jack stond zich af te drogen in de douche ruimte. Zijn laatste dag in het ziekenhuis, nee zijn laatste uur. Enerzijds was hij blij dat hij eindelijk naar huis kon, nou ja huis, naar een andere plek. De muren in het ziekenhuis kwamen de laatste weken steeds meer op hem af. Anderzijds had hij hier ook nieuwe vrienden gemaakt en die zou hij gaan missen. Zeker Nina.

Hij keek in de spiegel en bestudeerde zijn lichaam. Hij was in de beste fysieke conditie van zijn leven. Zelfs beter dan voor zijn ongeluk. Veel beter. Hij had beduidend meer spiermassa gekregen. Hij draaide zich om een staarde naar het litteken op zijn rug. Een blijvend aandenken. Zachtjes streelde hij over de littekens op zijn benen en besefte dat hij ontzettend veel geluk en de beste doctoren had gehad. Op het gemak kleedde hij zich aan en liep weer naar zijn kamer. Zijn thuis de afgelopen maanden.

Verschrikt keek hij op en zag dat Nina op zijn bed zat. Ze was casual gekleed en had haar haren voor het eerst los laten hangen. Haar verbluffende schoonheid overviel hem en hij hapte even naar adem. Nina zag het gebeuren en schonk hem een verlegen lachje.

Hij liep op haar af en ging naast haar op het bed zitten.

“Hey,” zei hij ietwat timide terwijl hij naar haar kleding keek.
“Hey Jack.” Ze volgde zijn blik en moest even lachen.
“Ik was al een uur geleden klaar met mijn dienst, maar ik wilde nog even afscheid nemen van mijn favoriete en meest memorabele patiënt…..”
“Dat vind ik fijn, Nina. Ik zou het niet leuk gevonden hebben, als ik je niet meer gezien zou hebben.”

Na deze bekentenissen over en weer, was het een paar minuutjes stil.

“Je doet zeker niet aan huisbezoeken?” vroeg Jack tegen beter weten in.
“Nee, helaas niet. En zelfs voor jou, maak ik geen uitzonderingen.” Het was eruit voor ze er erg in had.
“Jammer, misschien kunnen we een keer een hapje gaan eten?”
“Ik denk het niet, Jack. Je bent nog steeds getrouwd, weet je nog,” klonk Nina opeens verrassend scherp.
“Blijkbaar,” antwoordde Jack gelaten.

Nina pakte zijn hand vast en keek hem recht in de ogen aan.

“Ik denk dat je je huwelijk nog een kans moet geven, Jack. Carolien is zo gek op jou, ze houdt echt ontzettend veel van je en voor haar is dit ook zo verschrikkelijk moeilijk.”

Maar ik houd niet meer van haar, dacht Jack bij zichzelf.

Nina sprong van het bed af en trok Jack met zich mee. Even stonden ze stilzwijgend tegen over elkaar. Daarna omhelsde ze Jack en gaf hem een dikke kus op zijn wang.

“Het ga je goed, Jack. Ik zal je in ieder geval nooit vergeten én ik hoop je HIER nooit meer terug te zien.”

Ze draaide zich om en wandelde naar de deur. Niet in staat om iets te zeggen of om te reageren keek Jack haar beduusd na. Hij zag niet de dikke tranen die over haar wangen stroomden terwijl ze de gang op liep.

Jack was druk bezig met het inpakken van de weinige spulletjes die hij had. Een kort klopje op de deur, gevolgd door een “Hallo, lieve schat,” kondigde de komst van Carolien aan.

Rustig draaide Jack zich om, en voor het eerst sinds hij haar weer gezien had maanden geleden, had hij moeite om zijn pokerface te behouden. Carolien zag er oogverblindend uit. Ze had haar haren in een staart gebonden en droeg een colbertje met daaronder een loei strak topje, wat haar heerlijke borsten en strakke buik nog meer benadrukte. Een skinny jeans accentueerde haar lange en slanke benen om nog maar te zwijgen over haar magnifieke bilpartij. Onmerkbaar moest hij even slikken.

Nog steeds vond hij Carolien een van de mooiste vrouwen die hij ooit had gezien. Helaas gold dat alleen voor de buitenkant.

“Klaar om te gaan,” vroeg ze lief.
“Ja, eigenlijk wel. Ik heb genoeg de binnenkant van een ziekenhuis gezien voor de rest van mijn leven,” antwoordde hij in alle eerlijkheid, “ik ben blij om naar huis te gaan!”

Carolien stond even met haar mond vol tanden. Dit was de langste zin die hij had uitgesproken in de afgelopen maanden. Tegen haar. En hij wilde naar huis! Huis! Heel kort trok er een warme gloed door haar lichaam.

Een half uurtje later en na het uitgebreid afscheid nemen van iedereen zaten ze in de auto op weg naar “huis”. In stilte. Jack was vooral om zich heen aan het kijken en merkte dat er toch wel het nodige was verandert. En dat in slechts 6 jaar tijd.

Toen ze hun straat inreden, trok er een koude rilling door zijn lijf. Voor hem was het immers maar een paar maanden geleden dat hij deze zelfde straat in was gedraaid. En ook hoe hij in de stromende regen, volledig overstuur, deze straat even later weer was uitgereden met alle gevolgen van dien.

Carolien parkeerde de auto op de oprit en keek hem even aan. Jack tuurde door het raampje naar het huis. Van buiten was er weinig verandert, alleen waren de boompjes in de voortuin iets meer boom geworden.

“Dus hier wonen we?” vroeg hij aarzelend. Jack Nicholson was er niks bij.
“Dit is inderdaad ons stulpje,” zei Carolien die naast hem was komen staan.

Ze was heel dicht bij hem komen staan en hij voelde haar hand friemelen tegen de zijne. Opeens pakte ze zijn hand vast en kneep er zachtjes in. De zenuwen gierden haar door de keel. Jack zei niets maar liet wel wel toe. En kneep even zachtjes terug.

Hij nam zijn huis in zich op. Zijn huis, want het stond, voor zover hij wist, nog steeds op zijn naam. Misschien dat hij daar later wel iets mee kon.
Het voelde op een vreemde manier vertrouwd en fijn om hier zo te staan. Hier lagen toch veel herinneringen. De beste zelfs, op één ruimte na.

Ze haalden Jacks spullen uit de auto en stapten het huis binnen.
Jack hing zijn jas op aan de kapstok in de gang en liep achter Carolien aan de woonkamer binnen.

Qua indeling was er niets verandert. Er stond een nieuwe grote hoekbank en in een hoek stond een gigantische kast met allemaal speelgoed, een poppenhoek en een tafeltje om aan te spelen of te tekenen. Alles was kidsproof, van de stop contacten tot kostbare spulletjes die allemaal wat hoger lagen uitgestald.
Zijn geliefde en goed, gevulde boekenkast stond gelukkig nog steeds op zijn plek evenals de onverwoestbare eethoek. Die ze ooit in een opwelling voor veel te veel geld gekocht hadden.

Jack keek rustig om zich heen en liet zijn blik even op de tuin rusten. Vroeger zijn meest favoriete plekje.

“Vindt je het goed als ik een rondje door het huis maak, Carolien?”
“Natuurlijk, het is toch ook jouw huis! Dan begin ik alvast met het eten, want ik heb nog wel een beetje werk,” zei ze met een glimlach. Ze was oprecht blij dat haar mannetje weer thuis was. Daar waar hij hoorde te zijn.

Op het gemakje begon hij aan de rondgang door zijn huis, terwijl Carolien de keuken in dook.

In de keuken liep hij langs haar heen in de richting van de tuin. Zeker 10 minuten bleef hij daar staan op het gazon. Bewegingsloos. Mijmerend. Zijn gedachten gingen terug naar de talloze verjaardagen die ze hier hadden gevierd. De BBQ’s met vrienden en familie. De ligbedjes waar ze ontelbare keren de liefde hadden bedreven. Hijgend, kreunend, schreeuwend, waarschijnlijk de hele buurt gekmakend. Hoe vaak zou ze hier met haar nieuwe vrienden geneukt hebben?

Hoofdschuddend liep hij weer terug naar de keuken. Heerlijke geuren kwamen hem al tegemoet en hij wist precies wat ze aan het koken was.
Hij lachte even kort naar Carolien, die hem nieuwsgierig aankeek en liep toen de trap op, naar boven.

De douche en wc geloofde hij wel. Hij maakte de deur open van wat vroeger de logeerkamer was en zag dat deze was omgetoverd tot de slaapkamer van Esmée. Carolien had echt haar best gedaan en had er een knusse maar tegelijk moderne kinderkamer van gemaakt.

Zijn vroegere werkkamer was nog steeds een werkkamer. Alleen werd er nu ander werk verricht. Zijn oude bureau was bezaaid met dozen en paperassen. Een berg met was en een strijkplank toonden aan dat dit nu het verkapte washok was geworden.

Hij had het beste voor het laatste bewaard. Met trillende vingers maakte hij de deur open en stapte de slaapkamer binnen. Vrijwel direct kwamen de beelden weer terug. In alle hevigheid. Hij zag in gedachten Carolien voor de zoveelste keer genomen worden door Marcel.

Krijsend, smekend om zijn harde lul. Zoals ze hem altijd gesmeekt had.
Verlangend om hard genomen te worden. Zoals hij haar altijd hard had genomen.

Koud zweet brak hem uit en pijnlijke steken trokken door zijn lichaam. Toen hij na een minuutje of zo zijn adem weer onder controle had, nam hij de kamer in zich op. Het viel hem op dat er een nieuw bed stond. Hij trok de klerenkast open en zag, tot zijn verbazing, dat al zijn kleren netjes in de kast lagen. Carolien!

Hij liep naar het raam en keek weer naar zijn geliefde tuin. Hij had niet in de gaten dat Carolien ondertussen ook naar boven was gekomen. Leunend tegen de deurpost, was ze Jack aan het observeren. Toen hij haar opmerkte, glimlachte hij even naar haar.

“Ik heb hier niet zoveel verandert,” zei ze zachtjes.
“Uhh, ik geloof je Carolien. Ik zou het namelijk echt niet weten.”
“Alleen het bed is nieuw. Ik was toe aan iets anders en bovendien waren de matrassen compleet doorgelegen.”

Snel draaide Jack zich weer om naar het raam. Het was duidelijk dat deze ruimte hem geen goed deed.
Met gebalde vuisten en een woedende blik, staarde hij naar buiten. Doorgelegen matrassen? Door geneukte matrassen zul je bedoelen!

Hij maande zichzelf tot kalmte. En in gedachten begonnen zijn plannen steeds meer concrete vormen aan te nemen.