Met mijn hoofd in mijn handen schokte mijn lichaam onder de huilbui die mij overviel. De arm van mijn vriendin om mijn schouders gaf me enige troost. Ik voelde de tranen uit mijn ogen lopen, wetend dat er een zwart mascaraspoor op mijn wangen zou achterblijven. Het was mij ook allemaal zo troosteloos te moede. Het liep tegen de eeuwwisseling en er was een chronisch geldtekort in mijn huishouden. Daar zat ik dan. Goed opgeleid, degelijke papieren en aan de kant gezet door een of ander huppelkutje van 18 jaar, die haar rokje wel liet wapperen voor de baas. Ik weet ook wel dat je als vrouw van 35 het niet tegen die jeugdige overmoed kon opnemen, maar ik weigerde mij te laten mis(ge)bruiken door mijn baas. Desalniettemin werd mij het ontslag aangezegd en zat ik nu thuis.

Zoals gezegd kwam de eeuwwisseling eraan, met de nodige voorgeprogrammeerde digitale negatieve vooruitzichten. Ik had best een financiële reserve, doch als er niets inkomt gaat het hard. Na een lang telefoongesprek met Ineke, mijn beste vriendin, kwam deze langs om me een hart onder de riem te steken. En net toen ik mijn hart had uitgestort overviel deze huilbui mij. Na enig heen en weer gepraat, monterde Ineke me een beetje op, en besloot met de gevleugelde uitspraak; er is altijd licht aan het einde van de tunnel. Meid, sprak ze. Ik weet niet of je er wat mee wilt doen, maar het echtpaar Boeckesteijn, je weet wel van de Hoogenzandseweg, zoekt nog een hulp in de huishouding, alleen….. ze zijn niet makkelijk. Met opdrogende ogen bedankte ik mijn vriendin en na een dikke knuffel ging ze naar huis. Ik bleef over haar voorstel nadenken. Wat bedoelde ze met niet makkelijk. Ik besloot een douche te pakken en tijdig onder de wol te kruipen.

Na een nachtje slapen kwam ik ’s ochtends op en besloot mezelf eens een grondige beurt te geven. Nee, niet wat jullie denken. Ik sopte mijn haartjes lekker in, mijn hoogblonde halflange haar had verder weinig onderhoud nodig, en verwende mezelf met een heerlijke douchegel en onthaarde mijn benen. En alsof ik het aanvoelde schoor ik ook mijn bikinilijn netjes bij. Mijn zachte blonde kuthaartjes schoor ik kort en keek ik mijn oksels na. Na deze inspectie kleedde ik mij aan. Ik trok mijn Valisere lingeriesetje aan alleen zonder de jarretelgordel. Ik fatsoeneerde mijn volle C-cup een beetje zodat het er netjes uitzag en trok een zwart linnen knierokje aan. Als blouse koos ik een witte blouse met halflange mouwen waarbij de strook rond de knoopjes in het midden was afgezet met ruches. Ik diepte mijn zwarte lage laarsjes met halfhoge hak uit de kast op en bekeek mezelf kritisch in de spiegel. De laatste zin van Ineke bleef me door het hoofd gonzen. “ze zijn niet makkelijk”. Ik wist nog steeds niet wat ze ermee bedoelde.

Ik besloot het er zonder afspraak op te wagen en stapte op de fiets naar de Hoogenzandseweg. Na een tiental minuten trappen zette ik mijn fiets voor het bordes waar aan beide zijkanten een zestal treden omhoog liepen naar de voordeur. Het geheel had een bijzonder statige uitstraling en kwam behoorlijk imponerend over op mij. Daar ik niet wist of er voor de bediendes een achterom was gokte ik er maar op om via de voordeur aan te bellen. Ik wreef nog even snel mijn schouderlange blonde haar goed en liep de trap op. Op het bordes stonden aan beide zijden verzorgde plantenbakken met bloeiende vlijtige liesjes. Ik pakte de grote koperen knop van de bel en trok er voorzichtig aan. Zachtjes hoorde ik een bronzen geklingel achter de voordeur. Net toen ik, op van de zenuwen, mezelf wilde omdraaien om weg te gaan ging de deur open.

Een goedverzorgde gebronsde, statige vrouw van circa vijftig jaar met donker haar tot op haar schouders, keek mij vragend aan. Door de zenuwen wist ik niet goed uit mijn woorden te komen, ondanks dat ik duizend keer had geoefend wat ik wilde zeggen. Goedemorgen Mevrouw Boeckesteijn, stamelde ik, en ging voorzichtig verder. Ik hoorde van een goede vriendin van mij dat U op zoek bent naar een hulp in de huishouding, kwam er hortend en stotend uit. De linkerwenkbrauw van de vrouw ging iets omhoog en er kwam een lichte glimlach rond haar mondhoeken. Haar gitzwarte ogen boorden zich diep in de mijne zonder dat ze iets zei of deed. Met knikkende knieën ging ik verder; ik wilde vragen of deze betrekking nog beschikbaar is. Mevrouw zei nog steeds niets, maar liet haar blik nu duidelijk over mijn lichaam lopen. Alsof ze me keurde. Ik voelde hoe haar ogen bleven hangen op mijn tieten en vervolgens op de rand van mijn rok en benen. Een zachte sonore stem klonk achter de vrouw vandaan en ik hoorde hem vragen, of dat mens nog lang op de stoep moest blijven.

Mevrouw keek me nog even vorsend aan en vroeg toen met een ietwat schelle stem: Heb je ook nog een naam, beste kind. Waarbij me de schrik om het hart sloeg. Ik was totaal vergeten mezelf eerst voor te stellen. Terwijl het zweet me klam de oksels instroomde bracht ik eruit dat mijn naam Jannie was. Jannie van Lierop. Kom even binnen mevrouw van Lierop, zei de vrouw, en maakte met haar arm een uitnodigend gebaar. Enigszins dankbaar liep ik de grote hal van het huis in en merkte dat het inderdaad een grote hal was, voorafgaand aan een brede stenen trap naar de eerste verdieping. Rechts van de trap was een soort van zitje geplaatst met een rond witmarmeren tafeltje waar vier rieten stoeltjes omheen geplaatst waren. Mevrouw ging op een stoel naast meneer zitten en ik liep naar de achterkant van het tafeltje om ook plaats te nemen.

Heb ik gevraagd of je wilde gaan zitten , sneerde mevrouw, en van schrik schoof ik het stoeltje terug en bleef erachter staan. “Als ik wil dat je erbij kan komen dan merk je dat vanzelf wel, terwijl ze me met een hooghartige blik op mijn plek zette. Ja Ja mevrouw, stotterde ik, terwijl ik normaliter helemaal niet zo gespannen ben. Meneer liet zijn blik duidelijk over mijn lichaam gaan en schroomde niet om zijn ogen extra lang op mijn borsten te laten rusten. Zou Ineke dit bedoeld hebben met : ze zijn niet makkelijk. De vrouw nam het woord en vroeg me naar het hoe en waarom mijn interesse voor deze betrekking en ik legde alles zou goed en zo kwaad mogelijk uit. Nadat mevrouw me had aangehoord bood ze me een stoel aan en vroeg me te gaan zitten.

Lieve kind, begon mevrouw. Het werk dat we hier eventueel voor je hebben, behelst het schoonhouden van het huis, de verzorging van de planten en bloemen in het huis, alsmede de plantenbakken op het bordes en in de tuin. Ook de verzorging van onze gasten en indien het bedienend personeel verhinderd is dien je ook onze wensen in te willigen. Verder verwachten we een inzet van je waarbij we niet alles hoeven voor te kauwen. Nadat je eenmaal een beetje ingewerkt bent zul je zelfstandig moeten werken. Als laatste geven we je mee dat wij er op staan dat je kleding hier in huis het door ons verstrekte uniform is. Iets anders wordt door ons niet getolereerd. Hierna noemde mevrouw een vergoeding per week, waarbij ik bijna grote ogen opzette. Zo ruim dat het meer was dan ik bij die sloeberbaas van het huppelkutje verdiende.

Ik vroeg met een timide stemmetje of verwacht werd dat ik intern in het huis kwam, of dat ik op bepaalde uren aanwezig diende te zijn. Ook vroeg ik naar het uniform. Mevrouw glimlachte een beetje naar me, ze wist al dat ik de baan zou aannemen. Uit heel mijn houding kon ze dat opmaken, zonder dat ik het woordelijk bevestigde. We hebben je zojuist uitgelegd dat er ook voor de gasten verzorging nodig is, DUS KOM JE INTERN, zei ze met verheven stem. Overdonderd knikte ik en vroeg wanneer ik kon beginnen. Mevrouw antwoordde dat ik vandaag het uniform kon passen en dat ik morgenochtend om zes uur aanwezig diende te zijn, en dan wel aan de deur van het personeel.

Mevrouw stond op en wenkte me. Met een lichte buiging naar meneer stond ik ook op en liep achter mevrouw aan. Links naast de trap was een deur die uitkwam op een zestal treden naar beneden, waarna we in een helder verlichte ruimte stonden. Mevrouw deed een deur aan de achterkant van de ruimte open en pakte er een, in doorzichtig folie verpakt uniform uit. Pas dit maar even, zei mevrouw en gaf met het pakketje. Als een bakvis stond ik om me heen te kijken naar een paskamer of zoiets maar er was niets van dat al. Nou, kom op, zei mevrouw, ik heb niet heel de dag de tijd. Je kunt je hier rustig omkleden.

Met een blos van schaamte deed ik mijn blouse uit en hing deze aan het haakje achter de stoel. Ik wipte mijn laarsjes uit en stapte uit mijn rokje. Ik trok de folie los en wilde het diensterbloesje aantrekken, waarop mevrouw afkeurend siste. Dit uniform is voorgevormd, een beha eronder kan echt niet. Even stond ik met mijn mond open en dacht dat dit niet waar kon zijn, maar mevrouw knikte me toe. Haar dwingende ogen verlamde mijn redelijk denkvermogen en als vanzelf haakte ik mijn beha los, waarna mijn rijpe tieten deinend voor mij uit hingen. Snel pakte ik het bloesje, maar mevrouw stapte op me af, keek me even aan en bestudeerde toen langdurig mijn tieten. Met een vuurrood hoofd stond ik de inspectie af te wachten. Na een momentje keek mevrouw me weer aan en zei dat ik verder kon gaan, ZODRA mijn slip uit was.

Knikkende knieën verraadde mijn onzekerheid en spanning toen ik het stukje stof van mijn onderlichaam naar beneden schoof en eveneens aan het haakje hing. Sta stil, zei mevrouw op scherpe toon en ik voelde haar hand over mijn schaamheuvel glijden, haar vingers langs mijn schaamlippen en ten slotte een goedkeurend knikje van haar hoofd toen ze het kortgeschoren streepje haar boven mijn kutje had bevoeld. Kleed je maar aan, zei mevrouw en ik deed het bloesje aan, pakte het rokje, stapte erin en deed het knoopje vast. Er zat enkel nog maar een schortje in het folie en vragend keek ik mevrouw aan.

Ja het klopt, zei mevrouw. Dit is het. Verder is het niet toegestaan iets anders of erbij te dragen. Je mag wel je eigen schoenen aan, deze passen uitstekend bij het uniform. Ik slikte. Ik voelde me bloot. Mijn donkere tepels waren ronde schijven door het dunne transparante bloesje en het rokje bedekte net mijn billen. Mevrouw zag me twijfelen, knikte me toe en sprak op zachte toon; je ziet er goed uit meisje. Maar je moet wel wat aan je houding doen, je lijkt wel een boerin die melkemmers uit de stal draagt. Als een bakvis knikte ik en rechte mijn schouders, waardoor mijn tieten strak in het bloesje naar voren priemden. Zo is het beter, zei mevrouw. Als je de betrekking aangaat kun je het uniform aanhouden en zien we je morgenochtend.

U bedoelt dat ik zo gekleed naar huis moet, stamelde ik. Mevrouws gezicht verstrakte even en zonder wat te zeggen, draaide ze zich om, liep het trapje op, hield de deur voor me open en zei; Tot morgen, beste kind. Met hangende schouders liep ik naar boven en werd door mevrouw naar de voordeur begeleid. Eenmaal buiten merkte ik dat het niet koud was, maar voor mijn gevoel zat ik totaal naakt op de fiets. Met een vuurrood hoofd van schaamte, diep over mijn stuur gebogen speerde ik naar huis en verdween zo snel mogelijk naar binnen. Ik besloot wat te eten te nemen en tijdens het eten van wat boterhammen liet ik het gesprek nog even door me heen gaan.

Ik stond verbaasd van mezelf. Voor mijn oude baas had ik het niet over om voor zelfs maar een rokje aan te doen, maar voor mevrouw reed ik bijna in mijn blote kont over straat. Aan de ene kant schaamde ik mij diep dat ik het zo over me heen liet komen, terwijl aan de andere kant het op dat moment toch wel weer paste bij de omgeving van het huis, de uitstraling van mevrouw en het nuchtere gedrag van meneer. Eigenlijk wist ik wel van binnen dat ik misbruikt zou gaan worden, maar de opluchting van voldoende verdienen en de lopende rekeningen de baas te kunnen verdrong deze realiteit.

De volgende dag stond ik op tijd op. Ruimde het huis aan kant, ik wist immers nog niet wanneer ik hier weer zou komen, en wederom met een vuurrood hoofd van schaamte fietste ik in het halfschemer van de ochtend naar de Hoogenzandseweg. Even zocht ik naar de achteringang en tussen de dikke ligusterhaag ontdekte ik een klein groen houten deurtje. Ik reed mijn fiets naar binnen en klopte aan op de deur onder het bordes wat ook aan de achterkant van het huis naar de tuin was gemaakt. Zachtjes ging de deur open en mevrouw liet me binnen met een boze trek om haar mond. Lieve Kind, sprak mevrouw met hoofdletters, als er zes uur gezegd wordt, wordt er ook zes uur bedoeld. En niet vijf over zes, of vijf voor zes. Het tekent voor je dat je in dit geval niet te laat bent, maar houdt de punctualiteit voortaan goed in de gaten. Kom binnen.

Ik stapte een soort van souterrainkamer in, voorzien van alle gemakken. Er stond een klein gezellig eethoekje, een salontafeltje, aan de muur hing een groot plat televisiescherm, aan de achterkant was een klein maar accuraat ingericht keukentje en door een geopende deur zag ik een klein badkamertje voorzien van toilet, douche en wastafel. Ondertussen was mevrouw om me heen gelopen en sprak dat ik wat aan mijn haar moest doen. Zoals het er nu bij hing stond het zo sletterig. Ik wil dat je het in een staartje doet, liefst zo strak mogelijk. Ik slikte en probeerde zo neutraal mogelijk: Zoals U wilt Mevrouw, te zeggen. Ik zal het je een keer laten zien hoe wij het willen hebben en bood me een stoel aan. Timide ging ik zitten en voelde hoe Mevrouw achter me kwam staan. Stevige vingers trokken sporen door mijn haar en alsof er aan elke haar afzonderlijk getrokken werd, perste Mevrouw een keiharde vlecht tussen haar vingers door. Het stond zo strak dat mijn hoofdhuid naar achteren werd getrokken. Het voelde zeker in het begin behoorlijk pijnlijk. Nog een ding, sprak Mevrouw. Er ligt elke dag een schoon uniform voor je klaar en ik verwacht dat je dat schoon kunt houden tot aan de avond toe. Ik wil geen uniform zien met vlekken, spetjes en dat soort viezigheden. Mocht dat wel het geval zijn dan doe je het maar zonder. En zonder mijn reactie af te wachten draaide Mevrouw zich om en zei; kom mee, dan laat ik je zien wat de bedoeling is. Ik probeerde mijn schouders te rechten en liep met een bezwaard hart achter haar aan.

De eerste twee weken waren er twee van opleiding, vernedering en hard werken. Na die twee weken zou ik alles zelf moeten kunnen doen. Tijdens die eerste periode had ik moeite om alle regeltjes van Mevrouw te volgen en vooral de ongedwongenheid van de open deur regeling. Regelmatig werd verwacht dat ik volgens protocol de trap, gang, slaapkamer en de badkamer van Meneer en Mevrouw schoonmaakte. En of Meneer of Mevrouw er nu wel of niet waren maakte niet uit. Het werk diende gedaan te worden. Regelmatig werd ik geconfronteerd met een naakte Mevrouw, danwel Meneer. Met een vuurrood hoofd van schaamte moest ik de laatste dag van de opleiding ook de slaapkamer van Mevrouw en Meneer doen, terwijl ze beiden nog in bed lagen. Ik geneerde me zo vreselijk dat ik het werk maar half deed om zo snel mogelijk weg te zijn. Maar tijdens de vrijpartij van Mevrouw en Meneer werd ik goed in de gaten gehouden.

Het was de derde zaterdag in mijn nieuwe betrekking. Mevrouw kwam mijn kamer binnen en bleef vlak bij de deur staan. Jannie, zei Mevrouw op smalende toon, ik wil dat je even mee komt terwijl ze zich omdraaide en weg liep. Met gezwinde pas liep ze de trap op en verdween in de grote slaapkamer. Naast het bed bleef ze staan wees met haar vinger naar de ruimte onder het bed. Dit ben je gisteren vergeten te doen. Ik wil dat je het NU doet. Ik stamelde dat ik mijn gisteren zo ongemakkelijk voelde daar Mevrouw en Meneer in bed lagen bezig te zijn, en met een verontschuldiging wilde ik de schoonmaakspullen halen. STOP, snauwde Mevrouw. Wat ga je doen. Ik zei dat ik de schoonmaakspullen wilde halen. Mevrouw keek me minachtend aan en snauwde dat ik dat beter gisteren had kunnen doen en wees met haar vinger naar de ruimte onder het bed. Je gaat het nu schoonmaken met hetgeen je bij je hebt, en trok me aan mijn vlecht naar de vloer en drukte zo mijn lichaam onder het bed. Ondanks dat ik het drie maal in de week schoonmaakte kwam ik er toch onder vandaan met een bevlekt uniform. Met een minachtende blik bekeek Mevrouw me en schamperde; Moet je dat nu zien staan. Een brok vuiligheid, nou kom op. UIT dat uniform, je kent de regels. Verschrikt bekeek ik mezelf en zag een paar klein stofvlekjes en wilde deze afkloppen.

Oh, zei Mevrouw. Je wilt klop. Dat kan, maar eerst doe je die vieze troep uit, en pakte met een hand mijn blouse vast en trok er met een ruk de knopen af en stroopte de blouse meteen naar achteren zodat mijn armen gevangen zaten in de mouwen. Door deze houding stonden mijn tieten als ballonnen naar voren. Mevrouw pakte mijn strak gebonden vlecht, trok me voorover en drukt mijn hoofd bijna tegen mijn knieën aan. Ik had helemaal niet gemerkt dat Meneer ook was binnengekomen en met een kreet van pijn reageerde ik op de eerste klap op mijn kont. Mevrouw drukte mijn hoofd nog steeds naar beneden maar tussen mijn knieën door zag ik hoe Meneer een soort van stokje aan Mevrouw gaf. Met haar linkerhand aan mijn vlecht had ze controle over mijn evenwicht. Met haar rechterhand liet ze het stokje even heen en weer zwiepen, wat een heftig suizend geluid maakte, en liet vervolgens met kracht het stokje op mijn kont terecht komen.

Heet beet deze pijn in mijn kont en ik schreeuwde het uit. Weer kreeg ik een mep, maar nu op een iets andere plek. Bij elkaar kreeg ik een tiental klappen en bleef met een vuurrode kont achter. Uit een ooghoek zag ik nog net dat Meneer zijn lul uit zijn broek had en dat Mevrouw Meneer aan zijn lul de kamer uittrok.