Veel leesplezier!

Ik zit al een half uur, en de pijn in mijn knieën op de koude tegelvloer in de gang neemt toe. Na nog eens een kwartier te hebben gewacht kan ik bijna niet meer. De kramp schiet er echt in. Ik besluit om dan toch maar even te gaan staan, me bewust van het feit dat het tegen de regels is, maar ik kan echt niet anders.

Juist als ik sta en mijn benen en armen even losschud gaat de deur open. Snel spring ik in de houding en ga weer op m'n knieën zitten met mijn armen gekruist achter mijn hoofd. Maar…. helaas te laat…… ze heeft het al gezien….

Man wordt slet 7 – mijn vrouw wordt mijn Meesteres

“Vieze gore slet!! Luisteren is voor jou ook echt een probleem hè? Wacht maar… als ik met je klaar ben heb je wel geleerd om te luisteren” dondert het achter me. Gelukkig, bijna weekend, schiet het door mijn gedachten. Een rare gedachte want niks zal meer hetzelfde zijn besef ik al snel. Dat is te merken als ik snel weer bij de les word gehaald door Joyce. “Kop omhoog snol”. Snel hef ik mijn kin op naar boven. Ik voel dat er wat rond mijn nek gedaan wordt. Het koude leer dat ik voel doet me rillen. “Zo slet, vanaf nu ben jij mijn teef. Je krijgt van mij een mooie op maat gemaakte halsband”. Snel klikt ze ook een zwart leren riem aan de halsband vast. Waarschijnlijk omdat ze me dan aan de riem kan houden denk ik.

“Kruip achter me aan teef, en waag het niet om te gaan lopen!” Gehoorzaam, bang voor nog meer straf, kruip ik achter haar aan naar de kamer. Gelukkig laat ze de riem wat vieren en word ik niet getrokken door de riem, maar kan ik zelf achter haar aan kruipen. Ze laat me stoppen in de woonkamer waar ik tot mijn grote verbazing ingepakte dozen zie staan. “Slet” begint ze haar relaas “Ons huwelijk is vanaf nu voorbij. Op papier zijn we nog getrouwd, maar dat is enkel op papier. Nooit meer zal jij met je waardeloze lulletje in mijn genotsgrot mogen gaan. Vanaf nu spreek je mij alleen nog maar aan met Meesteres of Godin. Ik ben jou alles, je aanbidt alle lichaamsdelen van mij. Je bent voor mij van man verworden tot slet, slaaf, teef, misbaksel. Ons huwelijk zal voor jou een hel worden. Je hebt geen vrije tijd meer. Al je tijd buiten je werk is tijd die je besteedt aan mij. Op je werk is alle tijd, de tijd van Meesteres Celine. Ik heb samen met Celine besproken hoe we het een en ander gaan inrichten. Al jouw kleding zit in die dozen. Die heb je niet meer nodig vanaf nu. Je gaat kleding dragen die ik wil dat jij draagt”.

Ik wil wat vragen, maar gelukkig bedenk ik me. Dat had me weer op extra straf gestaan denk ik, als ik nu iets had gevraagd. “Je hoeft vanmiddag en morgen (vrijdag) niet meer te werken. Volgende week begint je nieuwe werkweek zodat ik wat aan mijn nieuwe slaafje kan wennen. Je nieuwe standaardkleding die je ook altijd naar je werk draagt wordt wat uitgebreid. Vanaf nu ga je ook de deur niet meer uit zonder deze”. Ze tovert een mega RVS ballstretcher tevoorschijn uit een tas die naast haar staat. Deze is wel 50mm hoog!! Ik moet wel even slikken bij het zien van deze enorme ballstretcher. Aan de onderkant zit nog een ring waarzo mogelijk nog gewichten aan zijn te hangen zodat de balzak nog verder naar onder word getrokken.

Professioneel ontdoet ze me van mijn damesslipje en maakt de ballstretcher los. Deze bestaat uit 2 delen die door elkaar zijn verbonden van 2 inbusschroeven. Het eerste deel klemt ze om de onderkant van mijn zak. Die is wel wat gewend, maar deze lengte is eigenlijk iets teveel. Maar mijn vrouw duwt door. Hij moet en zal perse om mijn zak heen moeten. Ik durf geen uiting te geven van de pijn die het doet terwijl ze mijn zak uitrekt. Snel heeft ze het foefje door om de ballstretcher goed te monteren. Je moet allebei de delen tegelijk om de zak heen doen en dan snel schroeven. Na enig gepruts zit de stretcher rond mijn zak en gaat ze hem vaster draaien. Helaas merk ik dat er een velletje van mijn zak tussen zit. Ik kan het niet laten om te piepen van de pijn, het geeft echt helse pijnscheuten. Het deert haar niet veel. Ruw trekt ze het velletje ervanonder en draait de ballstretcher helemaal muurvast. Mijn balzak staat echt mega strak gespannen nu. Het doet ook echt veel pijn, maar ik laat zo min mogelijk merken omdat ik weet dat ik anders toch weer een opmerking krijg.

Daarna trekt ze het slipje weer aan bij me. “Dit” en ze wijst op de ballstretcher “En de halsband zijn de extra’s die je altijd moet blijven dragen bij je outfit! Ze zullen ook nooit meer afgaan, behalve als Meesteres Celine of ik anders beslissen. Meekomen slet”. Joyce trekt nu wel hard aan de riem en sleurt me achter haar aan naar de bijkeuken waar een volgende verrassing me wacht. Joyce doet de deur van de bijkeuken open en tot mijn grote verbazing is de bijkeuken (deels) verbouwt. Er staat een grote metalen hondenkooi. Je kan er alleen niet in staan, maar kruipen zou net moeten lukken. “Dit is vanaf nu jouw nieuwe verblijf teef”. Ik trek een vertwijfelde blik, maar dat komt me gelijk op een reactie van haar te staan. “Denk je nou echt dat je nog bij mij in bed mag slapen? Je mag blij zijn dat je nog in huis mag slapen!” Ze maakt het deurtje van de kooi open en gebiedt me in mijn nieuwe verblijf te stappen.

Voorzichtig stap ik de kooi binnen en gelijk doet ze het deurtje achter me dicht. “Zo teef, hoe bevalt je nieuwe onderkomen?” lacht ze smalend. Ik kan me nauwelijks draaien en voel me echt opgesloten zitten, maar ik heb weinig keus. “Dit is je nieuwe onderkomen voor de tijd dat ik je niet nodig heb en voor de nacht. Uiteraard mag je niet meer naar het toilet, want een teef zoals jij verdient geen toilet”. Gelijk rijst bij mij de vraag hoe ik me dan moet ontlasten. Maar (uiteraard) heeft ze daar een antwoord op. Ze opent het deurtje van de kooi weer en pakt een wit pakketje. Vakkundig opent ze een pakketje, wat een incontinentieluier blijkt te zijn. Geroutineerd schuift ze mijn slipje wat naar beneden en doet ze de luier bij me om. Ik voel me raar en ben het ook niet gewend. Het voelt nu nog meer vernederend. Hard lachend en met een tik op mijn geluierde kont geeft ze het teken dat ze klaar is en sluit het deurtje weer. “Handen net buiten de kooi slet en op de grond” klinkt het gebiedend. Slaafs doe ik wat me bevolen is en zet ik mijn handen net buiten de kooi op de grond. Snel en vakkundig worden mijn handen met handboeien vastgezet zodat ik me weinig meer kan bewegen aan de voorkant. Daarna zie ik Joyce naar de achterkant lopen. Door de tralies heen bevestigt ze een riem aan de bovenkant van de kooi. Ze maakt een gaatje in de luier ter hoogte van de onderkant van de ballstretcher. Door middel van een klikhaak wordt de riem aan de ring van de ballstretcher vastgemaakt. Ik merk dat de riem ook helemaal strak zit zodat ik me nauwelijks meer kan bewegen. Als ik mijn bovenlichaam wat teveel naar boven buig om in een betere houding te komen trekt dit enorm aan mijn handen die dus vast zitten, maar als ik mijn onderlichaam naar beneden wil doen trekt dit enorm aan mijn ballen. Dit wordt dus kiezen tussen het goede en het kwade. Mijn lichaam in deze positie ga ik niet lang volhouden, maar ik heb weinig andere opties denk ik. “Zo geniet maar even van je verblijf. Ik zie je straks wel weer”.

Met een doffe dreun word de deur van de bijkeuken dichtgeslagen en word ik alleen gelaten. Pff wat voel ik me nu beroerd. Ik voel me zwaar vernederd door mijn vrouw, mijn Meesteres. Ik weet niet meer wat ik moet doen, maar ik denk dat het vrij duidelijk is. Ik denk dat ik niks anders meer kan doen dan zwijgen, luisteren en ondergaan.

Het wachten op de koude tegelvloer was nou niet echt goed voor mijn blaas, terwijl mijn darmen begin van de middag ook al aan het rammelen waren. Ik heb geen flauw benul van de tijd maar schat dat het nu toch wel tegen 15:00 uur loopt. De druk op mijn darmen neemt alleen maar toe naarmate de tijd vordert. Wat moet ik doen? Ik weet het echt niet. Moet ik gaan roepen of schreeuwen? Snel verwerp ik dat idee weer, terugdenkend aan de behandeling die ik kreeg toen ik iets teveel zei. Er zit weinig anders op dan mijn luier maar gaan bevuilen. Maar wie weet hoe lang ik daar nog in rond moet lopen?

Uiteraard probeer ik het uit te stellen, maar ik hoor en zie niemand en na verloop van tijd kan ik het niet meer tegenhouden. Met veel kabaal en een rood hoofd ontlast ik mezelf in mijn luier. De drab verspreidt zich in de luier. Het voelt ook totaal niet comfortabel. De mogelijkheid dat het gaat lekken is nu zeker aanwezig door het gaatje dat is gemaakt om de riem vast te maken aan de ring van de ballstretcher. Ik kan er weinig aan veranderen omdat ik me totaal niet kan bewegen. Of het doet enorm pijn aan mijn handen die nu zo ongeveer gevoelloos zijn geworden, of ik krijg het gevoel dat mijn ballen van mijn lichaam af worden getrokken.

Gelukkig hoe ik niet te kiezen want plotsklaps gaat de deur van de bijkeuken open en verschijnt Joyce hard lachend in de opening. “Zit je nou jezelf te bevuilen vieze gore slet? Kon je het niet ophouden? Je bent echt een teef en ik ben blij dat ik nooit meer met jou in 1 bed hoef te liggen goorlap. Je zou heel het bed vies maken!” Ze maakt het deurtje open en maakt de riem los van de bovenkant van de kooi. Ze doet handschoenen aan en verwijdert daarna ook de riem van de ring van de ballstretcher. Gelukkig geeft me dat enig lucht en kan ik weer wat vrijer bewegen en mezelf een comfortabeler positie aanmeten.

“Je denkt toch niet dat ik jou ga verschonen vieslak? Wat denk je wel? Ik ben je Meesteres en niet je moeder”. Ze klikt de riem aan mijn halsband en na mijn handen losgemaakt te hebben sleurt ze me achter haar aan naar de buitendeur die uitkomt in de tuin. Mijn knieën voelen de harde tuintegels best goed schuren. Het is niet echt lekker aan mijn knieën maar ik heb geen andere keus dan haar te volgen. Bij een afvoerput in de tuin laat ze me stoppen. Dan pas besef ik ook dat de buren naast en achter ons mee kunnen genieten als ze uit hun ramen op de bovenverdieping zouden kijken. Ik durf niet omhoog te kijken of het werkelijkheid is, bang dat er inderdaad buren ons staan te observeren.

Uiteraard heeft Joyce dit helemaal gepland. De afvoerput is naast de muur van ons huis. Ze bindt mijn handen vast aan twee oogringen die uit de muur steken. Deze zal ze ook wel met voorbedachten rade hebben gemonteerd, want ik weet heel zeker dat ik deze nooit heb geplaatst. Voor mijn voeten/enkels heeft ze ook een oplossing. Snel slaat ze twee palen diep in het gras en bindt mijn enkels vast aan de palen die wijd uiteen staan gemonteerd. Mijn houding is ook nu niet echt comfortabel te noemen. Wijd uitgetrokken zit ik op handen en voeten zichtbaar voor de buren, vernederd voor mijn vrouw. Ze maakt het nog erger en pakt een ballgag (waar ze die vandaan heeft mag Joost weten) en duwt deze in mijn mond. Ze maakt het riempje aan de achterkant van mijn hoofd vast, zodat ik geen enkele klank meer kan uitbrengen.

Ze doet de plakstrips van mijn luier los en gelijk valt deze, met een dikke plof van de zware inhoud, op de grond. Ze pakt de tuinslang die op de muur is gemonteerd en zet de kraan aan. Ze draait de kraan helemaal open zodat er op volle sterkte water uit de kraan komt. De harde straal richt ze op mijn bruin gekleurde kont. De harde straal op mijn achterwerk doet me kreunen van de pijn. Het water is ook nog eens ijskoud en doet me rillen. De temperatuur buiten is gelukkig nog wel te doen zonder kleding, maar dit koude water is teveel. Rillerig onderga ik haar schoonmaakactie met koud water. Daarna verplaatst de harde straal zich wat naar beneden en richt zich op mijn getergde en zeer gespannen balzak. Ik wil het uitkrijsen van de pijn, maar er komt geen geluid uit mijn mond door de ballgag die zijn werk goed doet. Bewegen kan ik niet, wat ik ook probeer. Mijn benen zitten zo vast dat ik ze niet dichter naar elkaar toe kan trekken. De harde koude straal ontwijken is onmogelijk.

Na mij te hebben schoongespoeld gaat de kraan weer uit. Ik slaak een zucht van verlichting. Maar helaas is mijn zucht, één zucht te vroeg. Joyce pakt een klaarliggende schuurborstel en grove zeep. Ze trekt haar latex handschoenen aan en begint mijn achterwerk en mijn lul en ballen niet zachtzinnig in te smeren met de zeep. Ze pakt de schuurborstel en schuurt deze hard over mijn billen die al snel, door de harde werkwijze van Joyce, rood kleuren. De borstel laat zelfs harde krassen achter op mijn billen. Dan begint ze mijn ballen te schuren. Ik kan wel door de grond zakken van de pijn. Mijn gespannen zak wordt gemarteld door de borstel met de harde haren. Mijn lulletje krimpt door de pijn enorm en ik vraag mezelf af of hij nog wel te zien is.

Hard lachend om de merkbare pijn die het mij oplevert gaat Joyce onverstoorbaar verder met mij te martelen. De rest van mijn lichaam komt ook aan bod. Nadat ze klaar is met mij in te zepen gaat de koude kraan weer aan en spuit ze mij helemaal af. Het koude water waar ik net nog zo om jammerde is nu een zalvende straal, die mijn geteisterde billen en zak enige verkoeling geven.

Na het afspoelen is het tijd voor het drogen van mijn lichaam. Met een oude werkdoek uit mijn gereedschapsschuur word ik afgedroogd door Joyce. Echt liefdevol en zachtzinnig is het niet, maar de kou verdwijnt wel weer van mijn lichaam. Joyce maakt mij los van de ringen uit de muur en van de stokken in de grond.

Ik weet niet hoe laat het is, maar de zon is al weg dus ik gok zo rond een uur of 8. Ik heb nog steeds niet gegeten bedenk ik me. Mijn maag rommelt wat, vooral omdat mijn darmen leeg zijn. Lang om er over na te denken heb ik niet, want met een harde ruk aan de halsband word ik meegetrokken naar binnen toe. Ik word de kooi weer ingeduwd. Joyce loopt even weg en laat me een paar minuten alleen met mijn gedachten. De deur van de kooi staat nog open, maar ik heb het lef niet om uit de kooi te gaan. Lang word ik ook niet alleen gelaten. Joyce komt binnen met een grote stalen hondenkom. Deze lijkt wel wat groter dan een standaard volgens mij, maar ach wat weet ik er nou van. Ik heb geen hond en heb er nooit een gehad. De kom wordt in het hok bij geschoven.

“Kijk teef hier is je eten” smaalt Joyce naar mij “Eet smakelijk en geniet ervan. Ik zie je morgenochtend wel weer”. Ze ziet mij bedremmeld naar de bak kijken. Wat ik zie is een drab van wat ooit donkerbruin brood was met een vloeibare stof. Ze barst in lachen uit. “Slet, je zorgt dat dit op is morgenochtend. Geniet van de cocktail van ons”. Ik walg als ik aan de drab ruik. Ik ruik sowieso een vieze pisgeur. “Teef, dit ga jij gewoon met smaak eten. Dit is een cocktail van onze urine van vanmiddag. Die hebben Celine en ik speciaal voor jou opgespaard. Om het af te maken met een romige twist heb ik je collega nog een keertje laten klaarkomen en dit opgevangen speciaal voor jou. Je vond het toch zo lekker om het romige witte goedje uit mijn kutje te likken? Dit ook nog een beetje gemengd met heerlijk oud brood. Dit zou genoeg voor een teef moeten zijn. Je zou me dankbaar moeten zijn teef!” Dankbaar voel ik me niet echt dus ik geef ook geen antwoord. Ze verwacht ook geen antwoord want ze vervolgd “Als je moet pissen of zo doe dat maar in de bak, als je maar zorgt dat deze morgenochtend leeg is”. Met een Welterusten slet verlaat ze de ruimte en laat mij alleen achter.

Zo onderga ik mijn eerste avond en nacht als slaaf van mijn vrouw. Ik kan de slaap ook niet vatten. Ik heb ook absoluut geen zin om het eten op te gaan eten. Maar mijn maag blijft maar knorren. Het hongergevoel blijft aanhouden. Het wordt op een gegeven moment zo erg dat ik toch maar besluit dat het verstandigste is om toch maar te eten. Vol afkeer werp ik me op bak en slurp het goedje naar binnen. De smaak ervan doet me walgen. Ik proef de urine die alleen maar sterker is gaan smaken naarmate de tijd vordert. De geur is ook niet welriekend te noemen, maar ja een slaaf moet toch wat.

Mijn honger en dorstgevoel stilt gelukkig nadat ik de bak voor de helft leeg heb gegeten en gedronken. Ik bedenk wat ik nu moet doen. Helemaal leegeten en drinken of laten staan tot morgenochtend? Ik besluit tot het laatste. Uitgeput val ik in een onrustige slaap. Ik word tussendoor wel een aantal keer wakker, maar gelukkig pak ik ook luttele uurtjes slaap.

Als het al licht begint te worden word ik wakker en kan ik niet meer in slaap komen. Ik walg van de geur van de urine die nu wel sterk uit de bak komt. Zelf moet ik ook plassen en best wel nodig. Er zit niks anders op dan ook in de bak te pissen. Mijn piemeltje manoeuvrerend boven de bak laat ik de natuur zijn gang gaan.

De druk in mijn buik gaat gelukkig weg als ik mijn blaas heb geledigd. Ik weet zeker dat ik een helse straf zal krijgen als de bak niet leeg is voordat Joyce komt dus zet mij met veel tegenzin en walging aan mijn taak. Ik slobber wat van de vieze pisdrab op, maar veel verder kom ik niet. Met een ruw gebaar wordt de deur opengesmeten en staat Joyce met een woedend gezicht in de opening. “Gore slet, waarom heb jij je bak nog niet leeg? Ik gun jou mijn heerlijke drank en je waardeert het niet??... Als je het nu achter elkaar opdringt laat ik je niet castreren maar…” Ze is nog niet een uitgesproken of ik zet de bak aan mijn mond. Bang dat haar dreigement echt waarheid wordt. Ik moet bijna kokhalzen van de enorme geur die uit de bak komt, en de smaak is ook verschrikkelijk. Gelukkig weet ik toch mijn geurprikkels uit te schakelen en de bak helemaal leeg te slobberen.

Met een klap zet ik de lege bak voor me op de grond. Joyce doet de deur van mijn kooi open en klikt een riem aan mijn halsband en trekt mij uit de kooi.

Ik ben bang, erg bang voor wat mij deze dag weer te wachten staat…..

Tips en suggesties altijd welkom!! Reacties worden enorm gewaardeerd!!!

Zelf ook nog altijd op zoek.