Thuisgekomen uit Den Bosch zette ik de computer aan. Ik had bewust geen mail op m’n telefoon: soms moet je gewoon onbereikbaar kunnen zijn. Ik was natuurlijk een stuk eerder thuis dan Joline, dus ik trok m’n pak uit en verwisselde dat voor een ouwe spijkerbroek en T-shirt. Ik rolde de bank op het terras pakte een biertje uit de koelkast en overdacht de middag. Natuurlijk was ik dolblij; de vrouw die sinds twee dagen in mijn hoofd rondtolde, wilde met mij verder!

Maar… wat wist ik van haar? In feite nog bijzonder weinig. Facebook-info. Ze woonde nu in Ter Aar, “op een flatje, in m’n uppie”. En daar wilde ze zo snel mogelijk weg, had ze gezegd. Zou ze bij mij in willen trekken? Zou voor haar veel geld schelen qua huur en reiskosten. Voor mij maakte het qua financiën weinig uit. Was ze daar aan toe? Was ik er aan toe? Hoe ziet zij haar toekomst voor zich? Doorgaan met studeren naast haar werk en haar Master halen en dus een carrière in de economie? Trouwen? Samenwonen? Kinderen?

En wat wilde ik? Ik stond op een punt in m’n loopbaan dat ik kon gaan settelen. Een goed salaris, bijzonder interessant werk wat bijna niet als ‘werk’ voelde met een prima team om me heen in een leuk bedrijf, huis, auto… het enige wat ontbrak was een lieve partner waarmee ik samen verder kon. Joline was een prima kandidaat: slim, humoristisch, knap en sportief...

Een uurtje later gaf de computer aan dat er mail was van jo01bo. Oké, dat was dus haar mailadres. Ik opende de mail. “Hoi lieverd! Ik wil je nog een keer bedanken voor een hele fijne dag en een nog fijnere afsluiting ervan. Dinsdag en donderdagavond heb ik vrij, en vrijdag de hele dag. Het weekend ga ik ook vrijmaken, dus als je wilt kunnen we er een lekker lang weekend van maken. Om je over te halen krijg je als bijlage nog wat moois te zien. Geniet ervan en denk er maar aan als je in bed ligt. Dan denk ik ondertussen aan die groeiende bezemsteel van je… Slaap lekker!!!”
Ik opende de bijlage. Een foto in hoge resolutie van haar in haar outfit van vandaag, half liggend op haar bank, haar gezicht glimlachend naar de camera. Haar rok iets opgeschoven, haar lange benen duidelijk zichtbaar, twee knoopjes meer in haar blouse open dan ze publiekelijk zou doen. Wauw…
Ik checkte snel mijn agenda. Dinsdagavond: hardloopgroep. Die kon ik niet overslaan; als trainer/coach kan dat niet. Woensdag werd het waarschijnlijk overwerken; het huidige project moést af. Donderdagavond niets; vrijdag groepsoverleg, maar dat zou ik naar de donderdag kunnen verschuiven.

Ik mailde terug: “Mevrouw, met deze foto op mijn netvlies kan ik me morgen niet zo goed op m’n werk concentreren. Ik denk dat ik ‘m maar tot A-nul formaat vergroot en boven m’n bureau in Gorinchem hang…” Het antwoord kwam binnen 30 seconden. Mijn telefoon ging over en het eerste wat ik hoorde was: “BEN JE HELEMAAL BEDONDERD, KEES JONKMAN?!!!”
Ik grinnikte. “Ook u een goede avond gewenst… Maar wat is dit voor taal voor een freule?” Jolines antwoord liet aan duidelijkheid niets te wensen over.
“Ik zal ‘m nog een keer sturen, maar dan met de tekst ‘For your eyes only’ er onder. Misschien dat zelfs een botte techneut het dan snapt!”
We lachten samen. “Is goed hoor. Ik zie een nieuwe foto met véél genoegen mijn kant opkomen. Maar goed… even agenda-technisch: Dinsdagavond ben ik trainer/coach van een hardloopgroepje. Dat kan en wil ik niet skippen; die mensen rekenen op me. Woensdag wordt het overwerken, vrijdag heb ik een groepsbespreking bij DT, maar die kan ik verzetten naar donderdag. MITS… er geen technische ellende uit het huidige project opdoemt. Als alles naar wens loopt kan ik vrijdag een dag vrij nemen. Dus zonder tegenvallers ben ik vrij vanaf donderdag 17:00 tot maandag 08:00.”
Het antwoord kwam snel. “Fijn, dan hebben we heerlijk lang weekend samen. En dan bedoel ik ook: samen. Ik ga een vakantiehuisje regelen.”
“Dat is helemaal niet nodig; in mijn flatje hebben we ruimte genoeg. Ik heb naast m’n eigen slaapkamer nog twee logeerkamers, een bank in de huiskamer die je tot bed kunt verbouwen en als je heel hard snurkt kan ik je in de garage opsluiten. Niks huisje huren, tenzij dat jij dat liever hebt, om welke reden dan ook. Zorg maar dat je donderdag genoeg kleding en spullen bij je hebt voor een lang weekend.”
Het was even stil en ik begon bang te worden dat ik mijn hand overspeeld had.
Toen kwam het antwoord.
“HEERLIJK!!! Het kan me niet snel genoeg donderdag zijn! Dááág ridder! Slaap lekker met je uitzicht op die grote foto; dan denk ik aan je bezemsteel!” “Foei, Freule. De adel denk niet aan banale zaken als bezemstelen. Welterusten!” We verbraken de verbinding. Ik haalde nog een biertje uit de koelkast en toastte met de maan. Oké. Het hoofdstuk “elkaar beter leren kennen” kon starten. Ik keek die avond lang naar haar foto…

De maandagochtend begon zoals gewoonlijk met een groepsmeeting. Koffie, de status van de diverse opdrachten werden doorgesproken, nieuwe opdrachten verdeeld en agenda’s op elkaar afgestemd. Ik gaf aan het team te kennen dat ik vrijdag vrij was en het weekend niet bereikbaar. “Gewoon een weekendje weg, m’n kop leegmaken. De groepsbespreking wil ik naar donderdag verplaatsen. Als we tegen die tijd ten minste klaar zijn met deze klus, maar dat verwacht ik wel.”
Na de bijeenkomst ging ik aan mijn eigen werk en al snel zat ik met m’n gedachten in de technische details, tot ik opgehaald werd voor de wandeling tijdens de luch. In de hal een snelle blik naar de balie: nog geen Joline, maar een collega van haar. De wandeling was het gebruikelijke rondje naar de rand van het industrieterrein, een stukje door de weilanden en weer terug. Even buiten de betonzee die zo’n gebied met kantoorpanden nu eenmaal is.

Toen we terug in het gebouw kwamen zat Joline op haar plekje. Ze groette ons met een vriendelijk “Goedemiddag heren!”, maar dat was alles. Ik liep bewust achteraan om iets langer naar haar te kijken. Ze boog haar hoofd en schudde bijna onzichtbaar “nee”. En verdiepte zich toen weer in de papieren voor zich. Hoe verstandig ook, het speet me best wel.
’s Avonds het bekende ritueel: “Een fijne avond gewenst, mevrouw!” “U ook een prettige avond, meneer!” Een teamgenoot achter me kreeg te horen: “Fijne avond, Frits!”
Eenmaal buiten vroeg hij: “Waarom doe jij zo stijfjes?” Ik keek hem aan. “Stijfjes? Hoezo?” “Nou, Joline groet iedereen bij zijn of haar naam. Die meid heeft een fenomenaal geheugen voor namen… En jij bent “meneer”… Heb je iets bij haar verpest of zo?” Ik haalde m’n schouders op. “Niet dat ik weet. Ik werk hier nog niet zo lang,weet je nog? En ik ga niet, zoals ik anderen wel heb zien doen, voor een vrij doorzichtige boodschap bij haar langs. Maar goed, ze heet dus Joline, dan weet ik dat ook weer.”
De collega keek me ongelovig aan. “Man man, man… Wat drink jij bij je ontbijt? Een smoothie van diepvries-azijn, zure karnemelk en augurken? Joline is met stip de meest begeerde vrijgezelle vrouw van het hele gebouw!”
“Ja, én? Sorry Frits, maar ik ben 29, geen testosteron-bom van 17… Ik zie je morgen!” Ik stapte in de auto en had moeite om een grijns te onderdrukken. Frits moest eens weten…

’s Avonds rond tienen een telefoontje. “Hoi lieverd, met je heks. Hoe is het met jou?” “Nou, ik moet je eerlijk zeggen: ik ben na de lunch in een behoorlijke dip terecht gekomen. Je moet weten dat de vrouw waar ik afgelopen weekend op een uiterst aangename wijze mee heb kennisgemaakt, mij vandaag subtiel, maar duidelijk heeft laten weten op mijn aandacht geen prijs te stellen!”
Het was even stil. “Zit je me nou wéér in de maling te nemen, Kees Jonkman? Je weet toch wat we hadden afgesproken?”
“Natuurlijk zit ik je in de maling te nemen! En je was heel verstandig om het zo te doen! Niemand heeft wat gemerkt, ook vanavond niet.” Een zucht kwam over de telefoon. “Gelukkig… Toen jij met Frits naar buiten liep was ik even bang. Frits is dé grote roddelmachine in het gebouw, hou dat in de gaten. Er ontsnapt weinig aan zijn aandacht, zeker als het om dames gaat.”
“Hmmm… diezelfde Frits vroeg of ik iets verpest had bij jou, omdat je mij netjes met ‘meneer’ aansprak en hem bij z’n naam. En hij heeft jou en passant nog wel een groot compliment gemaakt. Hij noemde je met stip de meest begeerde vrijgezelle vrouw in het gebouw of zoiets.”
Haar stem klonk vinnig. “Hij is een engerd. En bovendien heeft ‘ie het mooi fout! Ik ben geen vrijgezel meer!” Ik moest lachen. “Nee, dat klopt. Je bent een heks. En ik heb je bezemsteel… Of is het je toverstaf?” Ze lachte. “Ga je mond spoelen!”

We kletsten nog even lekker ontspannen door. Ik voelde me steeds meer op m’n gemak bij haar, en zij blijkbaar bij mij. “Wat gaan we dit weekend doen?” vroeg ze op een gegeven moment. “Donderdagavond doen we in ieder geval lekker kalm aan. Ik kook, we drinken wat en kletsen veel. Ik wil dat jij je thuis voelt, dat is het belangrijkste.”
“En wat moet ik meenemen? Aan kleding en zo? Gaan we nog iets sjieks doen, of sporten?”
“Nou, je moet natuurlijk wel je heksentenue bij je hebben, anders gaat de betovering niet door…” Ze schaterde. “Dat is goed hoor, ik zal wat dingetjes meenemen die jij wel op prijs zal stellen. En mijn trainingspak neem ik ook mee, want ik wil wel een stukje met jou hardlopen. En wandelschoenen, zodat we een eind kunnen gaan lopen. Genoeg te doen dus!”

Ze dempte haar stem. “Maar ehh… Kees… Dat is overdag. Wat doen we ’s nachts? Ik bedoel… Waar wil je dat ik slaap?” Mijn hart sloeg even een paar slagen over en weer dacht ik: kalm aan, Kees… verpest het niet…
“Waar jij wilt, lieverd. Wil je in een logeerkamer? Prima, die zijn klaar voor je met opgemaakt bed, inclusief slot op de deur met sleutel aan de binnenzijde. Op de bank, in de kamer is ook een optie. Wil je in de garage, dan zet ik daar een bed neer. En als dat allemaal niet bevalt, kun je proberen om een plaatsje in mijn bed te veroveren. Maar of ik dan in de logeerkamer ga maffen, weet ik nog niet. Kortom: aan jou de keuze.”
Ze zuchtte.
“Je bent een lieve mafkees. Ik slaap naast jou, punt uit. En of het slapen wordt… Misschien, ergens ’s morgens vroeg of zo.” Ze lachte. “En nu ga ik wél slapen… Dan is het eerder weekend!” We wensten elkaar welterusten en hingen op.
Ik leunde achterover in mijn stoel en keek naar haar foto. Die had ik ondertussen geprint op A4-formaat en in een lijst op mijn boekenkast gezet. Oké, dat wordt dit weekend waarschijnlijk het einde van de uiterst zeldzame maagd 2.0, mannelijke versie. Ach, er zijn erger dingen op de wereld, nietwaar?