Hallo lezers, ik heb wel eens vaker een verhaal gepost wat zich afspeelde in de wereld van Warcraft en dat ga ik nu weer doen. Warcraft is een Amerikaanse game voor op de pc wat wereldwijd door ontzettend veel mensen wordt gespeeld. Er kan van alles en er gebeurt van alles, meestal op een beetje cartoony manier, in ieder geval qua visueel. Ik wil proberen een mooi, kloppend en natuurlijk een geil verhaal neer te zetten maar zal niet honderdduizend termen uit het spel in een keer er in gooien. Hopelijk wordt het gewaardeerd. Ik vind het in ieder geval ontzettend leuk en hopelijk jullie ook, dus. Een hoop referenties zijn terug te vinden op google, bijvoorbeeld, mocht je willen weten waar ik het over heb, is aan te raden, al zal ik heel veel vertalen naar het Nederlands.

Anne was nog maar een jong meisje toen ze moet vluchten uit de Oostelijke Koninkrijken en zij en haar familie neerdaalde op het meest noordelijke continent. Haar ouders waren een van de eersten die begonnen met het bouwen van een nieuwe nederzetting. De reden waarom zij moesten vluchten hebben ze nooit aan hun dochter verteld en nu kon het al niet meer. de diepe fjord die men had uitgekozen bood niet alleen een veilige haven voor de vluchtelingen maar ook voor een vreemd reuzen ras, die hun monsterachtige wolven los lieten op de opbouwende nederzetting. Haar ouders kwamen om toen men haar probeerde te redden. Een duistere tovenaar was bezig met een bloedritueel wat Anne voor goed zou beïnvloeden. Ze was nog maar een baby toen, en een foto van haar ouders is alles wat ze nog heeft van hun. De mensen in de Nederzetting, wat vandaag de dag een welvarende haven is geworden, doen erg sceptisch over haar verleden en dat van haar ouders. Zo doen er verhalen de rondte dat haar ouders haar zelf hebben afgeleverd, en zelfs dat een veel grotere en duistere kracht aan het toer van de ontvoering stond. Anne wist nog van niets.

Met de foto in haar hand zat ze op de veranda van de tweede verdieping van de plaatselijke herberg. Het was hier koud, niet omdat ze zo hoog zat, maar omdat het nu eenmaal het noorden was. Het grootste deel van dit enorme continent lag bedolven onder een dikke pak ijs en sneeuw en maar weinig mensen hebben het aangedurfd om verder te reizen dan de sneeuwgrens, die men vroeg of laat tegen komt. Ook zijn er maar weinig mensen teruggekeerd, en die die terugkwamen, spraken maar weinig zinvols. Maar goed, in de jaren dat Anne opgroeide hier in de nederzetting, die bekend is geworden als Valgarde, heeft ze alles al gezien. Avonturiers, soldaten, kooplieden, immigranten… het was een wel bewogen wereld en deze uithoek werd niet overgeslagen. De allereerste mensen arriveerden hier samen met de dwergen, lang voordat de vluchtelingen kwamen. Zij waren met een heel leger in achtervolging van een groot kwaad. Bijna niemand kwam terug en een nog groter kwaad rees op. Althans, dat zijn de verhalen. Anne was opgegroeid onder de hand van Hazel, de herbergier. Zij zorgde voor Anne of het haar eigen kind was. Anne werkte in de herberg en hard ook. Zo hielp ze in de keuken en stond ze achter de bar. Ze was een begenadigd kok en een ook een goeie uitsmijter, indien nodig. Menig dronkenman heeft haar harde hand gevoeld, en anders de deegroller van Hazel wel. Ze had het zwaar, maar des ondanks ook goed. Ze was dankbaar voor het leven wat haar ouders haar tweemaal hebben geschonken. Maar elke keer als ze vanaf de veranda over Valgarde uitkeek, wist ze dat er meer was. De lokale honden blaften met elke zuchtje en windje en ook zij voelde dat de vredige sereniteit van de fjord niet lang meer zou houden. Meer en meer soldaten stroomden per boot de fjord in en belandde dan vroeg of laat in de bar van de herberg. Valgarde was een stad van de Alliantie, een groep die eer hoog hadden zitten en door broederschap en kameraadschap verdedigde zij deze wereld alsof die van hun was. Mensen vormden de kern van de Alliantie, die ooit bestond uit zeven koninkrijken. Nu was er nog maar eentje over, ver van Valgarde vandaan. Oorlogen van vroeger leidde ertoe dat de mensen geallieerd raakten met de dwergen de gnomen. Kleiner en allerkleinst, zoals Hazel ze vaak noemden. Graag geziene gasten in de herberg. De stugge Dwergen konden goed drinken en betaalde altijd met de schatten die ze vanuit hun naturen wisten te vinden. De innovatieve Gnomen waren gewoon vermakelijk.

De scheepsbel klonk en haar oog viel op weer een lading soldaten, die zich meldde bij de commandant. Er stond een hoop te gebeuren, dat was zeker. Veel van de soldaten werden naar de twee overige nederzettingen van de Alliantie gestuurd, niet ver van de fjord. Ze was ontzettend nieuwsgierig en wou het vaak genoeg gewoon vragen, maar dat deed ze nooit. En daar had ze nu ook geen tijd voor. Het was haar verjaardag namelijk en de dag dat ze 18 werd was nog maar net begonnen. Ze keek nog een laatste keer naar de foto van haar ouders en verborg die toen vervolgens. Ze voelde zich gelukkig hier te mogen wonen in deze adembenemende omgeving. De reuzen waren al in geen jaren meer gezien en het verlaten dorp aan de overkant van het water, hoog op de klif, zag er Manjefiek uit. Ten strengste verboden voor iedereen om daar ook maar een stap binnen te zetten. Laat staan het gigantische kasteel wat aan het eind van de fjord hoog boven het landschap uittorende. Ook daar zou ze wel eens een keer naartoe willen. Maar verlaten en achtergelaten, en zo moest het blijven. Dat waren de bevelen. Een beetje sip borg ze de foto op achter de boekenplank en waande zich langzaam naar beneden. Qua slapers was het niet druk, maar de herberg was een verzamelpunt voor de inwoners en voorbij trekkende gasten van de nederzetting. Toch was het erg rustig en ze vertrouwde het niet helemaal. Beneden was alles donker terwijl Hazel normaal gesproken toch al met de boekhouding bezig moest zijn. Ook in de keuken was het donker, maar daarop besloot ze om zelf dan maar haar ontbijt klaar te gaan maken.

‘’Verassing!’’ Anne schrok zich rot en keek toen verbaasd op dat het personeel en de meest trouwe bargasten een verassingsfeestje hadden gegeven. Brom, een oudere dwerg en de kok, had een grote taart gemaakt in het geheim, waarvan wel het hele dorp kon eten, zo dacht ze. Maar toen ze naderde schrok ze weer, want vrolijk en wel sprongen er drie gnomen uit met veel confetti en getoeter. Ze schoot in de lach en al haar zorgen waren weg. Dit was de beste verjaardag die ze ooit gehad had en iedereen vierde dat met haar mee. Er werd gelachen en gedronken, dat laatste door de dwergen vooral, en ze kreeg cadeaus. ‘’We weten dat je hier niet graag bent, Anne.’’ Zei Hazel met een traan terwijl ze haar apart hadden genomen, en Brom nam het even over van haar. ‘’Nou, luister meid! We hebben wat voor je.’’ En hij overhandigde haar een grote tas. Ze opende hem maar hij was leeg. ‘’Uhm, wat is dit?’’ vroeg ze verbaast en een beetje bezorgd. ‘’Je moet gaan, Anne. De wereld in.’’ Hazel had zich herpakt. ‘’Er zit meer in je dan het harde zwoegen wat je hier moet doen.’’ Dat vond Anne ook, al heel lang zelfs. ‘’Maar waarom die lege tas dan?’’ met z’n drieën stonden ze nog in de keuken terwijl de rest in de hal en aan de bar aan het feestvieren was. ‘’Alles wat je nodig hebt, kan je daar in meenemen.’’ Legde Brom uit. ‘’Het is magisch.’’ ‘’En technologisch!’’ riep een van de gnomen luid vanaf de bar. Brom gniffelde een beetje. ‘’Ja, hij heeft hem gemaakt. Als je hem opent zie je departementen met symbolen er op, toch?’’ Anne opende de tas weer en zag het. Een soort zakjes in een grote tas. Op de een stond een hamer en op de ander een blad. Eentje met steren en een ander een diamant. Ze moest denken aan de handelaren die vaak langs kwamen, vaak droegen zij ook tassen bij zich met een symbool er op. Maar die gedachte bleek dan ook juist te zijn. ‘’Voor als je wat waardevols tegenkomt.’’ Attendeerde hij haar er nog eens op. Brom troostte Hazel verder maar het ging wel weer. Anne was verast dat ze zomaar weg mocht op reis, ze had niet eens een idee waar naar toe ze zou willen. Fort Wildervar of Westvestiging schijnen erg mooi, en veilig te zijn. Maar daar kon ze nu niet aan denken. Met een glas bier zat ze even later aan de bar omringd door haar vrienden en kennissen, te genieten van het moment.

Overdag werd er nog wel gewerkt van ‘s avonds ging het feest vrolijk verder. Sommige gasten die ’s ochtends al aan de bar zaten, zaten er nu nog steeds en Anne zocht ze maar al te graag op. Ze was de laatste jaren ontpopt tot een mooie jonge vrouw en dat was de rest niet onopgemerkt gebleven. Met haar golvende lange bruine haren en haar wonderschone glimlach liet ze menig hoofd draaien. De gasten waar ze nu mee aan de bar zat, hadden haar looks daarvoor niet nodig. Een gnome stond dronken op de tafel de barman om meer drank te vragen terwijl zijn glas nog vol was. De dwergen maakte er competitie van, wie het meest in zo’n kort mogelijk tijd weg gedronken kreeg. Het avontuur had de hele dag door haar hoofd gespookt en eerlijk gezegd, voelde ze zich een klein beetje schuldig tegenover Hazel. En omdat ze toch niet wist waar ze naar toe moest gaan, kon ze misschien gelijk advies vragen. Ze had haar deze avond nog niet gezien en ze zocht de hele herberg af, eindigend bij haar kamer. Ze hoorde gefluister van binnen komen en het lukte haar om geruisloos en stiekem de deur op een kiertje te krijgen zodat ze kon zien wat zich daar afspeelde. Hazel, een mooie vrouw van begin dertig, lag naakt op bed. Er brandde kaarslicht wat haar lichaam liet oplichten in de donkere maar warme kamer. ‘’Waarom zou ze daar nou zo gaan liggen?’’ Vroeg Anne zich zacht af. Maar toen zag ze Brom. Haar ogen werden groot. Brom was naakt en de oude dwerg vond het nogal fijn om Hazel zo te zien, blijkbaar. Wat de dwerg tekort kwam aan lengte maakte hij meer dan goed in breedte. Hij had ontzettend gespierde armen en benen en onder zijn bierbuik, door zijn lange gevlochten baard hing nog iets groots en krachtigs. Iets wat Anne nog nooit gezien had. Maar ze keek ademloos toen hoe Brom van achteren zich een maakte met Hazel. Hazel genoot er vol op van en Anne kon het niet laten om te blijven kijken. Brom was een beest en voor een oude dwerg wist hij prima de jonge vrouw te vermaken, zonder dat er veel drank in het spel zat. Ze zag Brom de vrouw nemen en Hazel die genoot van het enorme gebeuk van de dwerg. Het wond Anne op, tot dat ze plots een steek voelde in haar nek. Ze schrok op en haastte zich weg van het vrijende koppel. Op de veranda zag ze de verlichtte nederzetting en nu in alle rust vroeg ze zich af wat er zojuist gebeurd was. ‘’Eerst, Brom en Hazel, wie had dat gedacht. Maar jeetje, wat zag dat er geil uit.’’ Mompelde ze zacht in haar zelf. ‘’En m’n nek… auw.’’ Met haar hand weef ze tegen de zere plek aan en voelde ze iets nats. Verschrikt haalde ze haar hand terug en zag bloed op haar vingers zitten.

Ze wou net naar binnen gaan om het van haar af te wassen. Toen ze een vage sinistere stem van achteren hoorde. ‘’Wees niet bang mijn kind, het begint nu pas.’’ Verschrikt draaide Anne zich om en keek in de holle zwarte ogen van een geest. Alsof ze alles opeens wist herkende ze de gedaante van de geest. Het was de duistere tovenaar die haar ontvoerd had. ‘’Eindelijk, 18 en klaar voor de wereld.’’ Zijn stem klonk hol een levenloos en maakte haar erg bang. ‘’Wat bedoel je?’’ vroeg ze angstig. ‘’De profetie zal uitkomen, jij bent de eerste, maar velen zullen volgen…’’ ging de geest verder, zonder van haar iets aan te trekken. Zijn stem werd zwakker. ‘’Geeft toe aan je krachten…’’ Anne kon het niet volgen. ‘’Krachten? Welke krachten?’’ ‘’Leer… ervaar… geniet…’’ en weg was de geest. Ze keek om zich heen en over de rand van de veranda of iemand anders het ook gezien had. Maar buiten was het donker en rustig en zij bleek de enige te zijn die dit zojuist ervaren had. Hoe kon iemand die enorme verschijning gemist hebben? Dat ging in eerste instantie door haar hoofd. Maar toen dacht ze alweer aan Brom en Hazel. Vlug sloop ze terug naar hun kamer en ging of er niets gebeurd was, verder met bespieden. Op de houten vloer in het donker liet ze zichzelf betasten door haar eigen vingers en zag ze Hazel op de zelfde positie nu op haar buik liggen. Brom op zijn knieën voorhaar en rustig en beheerst pijpte haar lieve pleegmoeder de oude dwerg af. Brom kreunde genoegzaam mee en Anne zag even later hoe de dwerg het hoofd van Hazel vastpakte en haar zijn zaad schonk. Hazel slurpte alles lachend en eenvoudig weg. Anne zat zich zelf onbeheerst te vingeren op het aangezicht van de twee en schrok wakker toen ze Brom van het bed hoorde springen en op de houten vloer landde. Snel maakte ze zich uit te voeten. Weer voelde ze in haar nek een steek, maar nu niet zo erg als zojuist. Op haar eigen kamer en in haar eigen bed ging ze nog even verder. Ze kon er weinig aan doen, leek het wel. Bijtend op haar lip en zo stil als mogelijk, kreunde ze zich een weg naar haar allereerste orgasme ooit. Pas toen kon ze weer helder denken. Maar wou ze dat nog wel. De roes waar ze zich zojuist in bevond was overweldigend mooi en ze voelde zich zo ontzettend goed. Ze haalde de woorden van de geest van zo net nog even in de mond. ‘’Heb ik me toegegeven aan die krachten, is dit een kracht..?’’ fluisterde ze nog zachtjes voordat ze in slaap viel.

De volgende ochtend was alles anders. Het leek wel een droom en alsof er niets aan de hand was ging ze gewoon werken die dag. Hazel had het nog wel over het avontuur maar daar zouden ze nog een keer eens goed voor zitten. Wel viel Anne de nieuwe verstandshouding op tussen Hazel en Brom. Het was geen droom, dat wist ze zeker. Al voelde het wel zo. Alle kleine dingetjes die lieten verraden dat er meer was tussen Hazel en Brom, dan herbergier en kok, viel Anne nu op. Nieuwsgierig volgde ze de twee zo nu en dan, en dacht ze terug aan het schouwspel waar ze kort mee mocht kijken van gisterenavond. Een vriend had Anne nooit gehad. Hazel beschermde haar daar juist altijd voor. Maar nu ze dit gezien, ervaren en gevoeld had, wist ze niet zo goed waar Hazel haar precies voor beschermde. Ze hoorde wel vaker geluiden van klanten of gasten uit een kamertje, en ze had wel een idee van wat zich daar dan in afspeelde, maar nu had ze een grotere interesse en elk geluidje wat ook maar leek op een seksuele kreun, zucht of hijg, trok haar aandacht en liet haar op onderzoek gaan. Over avontuur gesproken. De dagen na haar verjaardag fantaseerde ze vol op over seks. Niet alleen over hoe het voor haar zou zijn maar zo fantaseerde ze ook over de vele kleurrijke gasten die ze dan in gedachten met elkaar liet vrijen. Het idee dat een dwerg en een mens seks zouden hebben vond ze in eerste instantie wel een beetje raar. Maar aangezien er maar weinig kleins was aan die dwerg, kon ze het maar al te goed waarderen. Ze vroeg zich dan ook sterk af of dat normaal was, of dat dat meer iets was tussen alleen Hazel en Brom.

Ik ben absoluut van plan om hier een vervolg op te schrijven, of het nou aanslaat of niet. Het zit vast wel een fanatieke wow’er tussen die het waardeert. Daarnaast zal Anne, in het verhaal, niet de hoofdrol alleen krijgen en wil het proberen wat uitgebreider te maken. Alle tips, suggesties of onduidelijkheden lees ik graag terug. En graag onderbouwd natuurlijk.

Groeten, Jefferson.