Rachel gaat te ver.

Ze kon zich niet meer inhouden. Met wat sluipwerk had ze een boek weten te bemachtigen die het mogelijk moest maken om een observer op te roepen. Een krachtige demon. Een die meer zag dan wie dan ook. Een zwevend monster met vele tentakels die al volop tot Rachels verbeelding spraken. Alleen wist ze dat ze niet sterk genoeg was om er eentje alleen op te roepen. Maar ze was niet zo happig op het inschakelen van hulp. Niemand mocht dit weten, natuurlijk. Ze werkte in het geheim. Haar perverse seksuele voorkeur was voor anderen onbekend.

-

,,Wat doe je hier nog? Jij hoort hier echt niet thuis. Je bent veel te lief voor deze freaks.’’ Het was Rachel die deze woorden uitsprak tegen haar plaagachtige vriendin. In haar ogen ook geen vriendin.

,,Ik geef niet zomaar op.’’ mompelde Josephine dan, nadat ze weer de klas was uitgestuurd doordat ze gilde van angst met dat de leraar een willekeurige demon de klas had ingeroepen. Ook al zag ze Josephine niet als vriendin, was Rachel we wel achterna gegaan om toch iets van troost te bieden. Alleen gaf ze dat in harde woorden. Er kon geen groter verschil zijn tussen de twee mooie, jonge meisjes. De een was er bang voor, en de ander liet zich door ze begeren.

-

Josephine keek tegen Rachel op. Rachel trok zich van niemand iets aan. Dat deed zij wel. En zeker van Rachel.

,,Misschien moet ik dan maar gewoon naar huis gaan.’’ brak ze dan toch, en Rachel zag haar in haar zieligheid zitten, en kreeg nog met haar te doen ook.

,,Ze zijn niet zo eng.’’ bracht Rachel voorzichtig uit. De ene brunette stelde de andere brunette nu gerust. ,,Ik snap niet wat je er eng aan vind. Ze zijn juist zo… magisch. Zo fijn om bij je te hebben. Ze doen alles voor je, als je ze maar laat zien dat je de baas bent. Oh, ik wou dat ik je dat duidelijk kon maken.’’ fantaseerde Rachel zwijmelend tegen Josephine.

,,Ik wil je best geloven. Maar je weet ook wel dat er niet altijd even positief tegen onze vorm van magie wordt aangekeken. Maar het lijkt wel of jij het heel anders beleefd.’’ reageerde ze stilletjes. Rachel werd hierdoor getriggerd.

,,Doe ik ook.’’ zei ze meteen. ,,Zeg… Vertrouw je me?’’ vroeg ze daarna gelijk door. Josephine knikte en glimlachte meteen tevreden.

-

Josephine had totaal geen reden om Rachel te vertrouwen. Het is dat ze niet beter wist. Rachel was haar al een keer zo zat, dat ze uit ellende een succubus op haar had afgestuurd. Gevoed door de geile gedachten van Rachel als meesteres, veroverde de succubus niet alleen Josephine’s vrije wil, maar ook de eerste keer om seks te hebben met een meisje. Dit was een bijvangst voor Rachel die min of meer haar succubus betrapte met dat ze al bezig waren met een stomende vrijpartij. Rachel leerde haar krachten die dag weer opnieuw kennen, en zo ook een verloren hunkering naar het lichaam van de ontzettend knappe Josephine. Het is dat ze niet beter wist. Maar bedwelmd door de succubus liet Josephine alles met zich doen, en daar maakte Rachel maar al te graag gebruik van. Daarna had ze het nooit meer gedurfd, maar ergens verlangde ze nog erg terug naar dat moment.

-

Maar Josephine wist dus van niets, en onwetend en naïef dat ze was, liet ze zich leiden naar een van de donkerste kelders van het schoolgebouw, waar Rachel wist dat er nog een oude poort stond waaruit demonen opgeroepen konden worden.

,,Ik heb je hulp nodig om een van m’n favoriete demonen op te roepen. En deze ga je echt niet eng vinden.’’ bracht ze dan voorzichtig uit. Rachel kletste maar wat. Ze had totaal geen idee waar ze mee bezig was. Maar Josephine knikte dapper, en vond het gewoon leuk dat Rachel haar nu eens een keer zag staan, en haar leek te willen helpen.

-

Donkere energieën vulden de kamer met dat de twee meisjes elkaars hand vasthielden en Rachel de diabolische taal uit het oude boek begon op te lezen. Duisternis vormde zich tot het wezenlijke en met een felgroene schicht kwam de oude poort tot leven en begon die te kolken. Een duistere stem was te horen, een demonische lach. Josephine keek in beven toe, en zag hoe Rachel zich helemaal liet meeslepen in de spreuk. De muren begonnen te scheuren en het hele gebouw leek te schudden. Maar je wist nooit wat echt was. Demonen kwamen van een andere wereld en de realiteit raakte vaak verloren in dit soort rituelen.

-

De stem werd steeds luider en ook Rachel kreeg nu door dat dit misschien meer was dan waar ze om gevraagd had. Twee gigantische tentakels kropen uit de poort, en sleepten achter zich aan het lichaam van de observer, die groter was dan ze gedacht had. Gevormd door de krachten en de verlangens van de gene die hem opriep, bleek dat al snel geen normale observer te zijn. Een groot duister oog opende zich en keek de meisjes priemend en agressief aan, voordat het hele lichaam tevoorschijn kwam en in de lucht begon te zweven. Het was niet veel meer dan een romp met daaronder talloze tentakels. Een groot oog, en een nog grotere mond daaronder waaruit een kwijlende tong ontsprong. Josephine kon de angst niet meer in zich houden en rukte haar hand los om naar de grond te vallen en zich klein te maken.

,,Nee…!’’ riep Rachel nog, maar het was al te laat. De portaal sloot zich, maar het wezen was in deze kelder achtergebleven.

-

Met dat ene oog kon het wezen veel meer zien. Zoals de gedachten en herinneringen van zijn meesteres. Hij kon zien waarom hij was opgeroepen en had ook al snel door dat hij niet in zijn normale vorm aanwezig was. Aan de uiteinden van zijn tentakels had hij plooien zitten en toen hij de beschamende en geile intenties zag in het hoofdje van Rachel, wist hij ook wat hij er mee moest doen. Zijn duistere energie kropte zich op in de uiteinden en de plooien trokken zich terug, en lieten zo uit elke tentakel een pulserende eikel verschijnen, in de zin van het mannelijk geslachtsdeel. Rachel kon haar ogen niet geloven en haar mond viel open. Maar ze voelde totaal geen band met het wezen. Ze had geen zeggenschap. En diabolisch als dat het wezen was, en dit door had, strafte hij haar dan ook meteen af door niet Rachel te pakken, maar zich op de onschuldige Josephine te richten.

-

Rachel kon niets. Ze wist niet wat ze moest doen, en ze keek toe hoe Josephine werd aangevallen door het wezen. Zij had nog niet eens gezien hoe het monster zich gevormd had, maar kreeg dat nu maar al te snel door. Zwevend in de lucht, richtte hij zijn talloze tentakels, in allerlei maten, op het bange meisje en trok hij haar naar zich toe. Josephine schreeuwde om hulp, gericht naar Rachel, maar die kon niets. En daarnaast vond ze het wellicht ook niet erg om toe te kijken. Ze was zelfs jaloers.

-

Behendig als het monster was met zijn leden, trokken en gleden zijn tentakels over het lichaam van de jonge Josephine en scheurden ze ook snel haar kleding af. Ze wist niet wat haar overkwam, maar voelde de energie door haar lichaam gieren. Niet zoals met de meeste demonen, deze energie was veel minder duister. Maar niet minder sterk. Haar lichaam werd warm, en ook al kermde ze nog om hulp in haar machteloosheid, keek ze toch kort gefascineerd naar de dikke uiteinden die zich rondom haar lichaam begonnen te verzamelen.

,,Wat is dit ding? Wat doet het?’’ riep ze Rachel dan toe.

,,Het is nog mooier dan ik me kon voorstellen…’’ uitte ze zich alleen.

-

Een moment later vlogen de tentakels op het meisje af wat daar nog onder het lichaam van het monster zelf in de lucht hing. Hongerig trokken ze over haar lichaam heen en vonden ze de gaatjes die opgevuld moesten worden. Het schreeuwen stopte meteen toen daar een dikke slang naar binnentrok, en ook al had ze nooit gedacht dit te willen, hadden de energieën er al voor gezorgd dat elders in haar lichaam er totaal geen weerstand bevond tegen zijn indringers. Ze werd alle kanten op geslingerd, afhankelijk van hoe sterk en dik de tentakel was die aan zet was. Haar mond en keel werden gevuld met een of meerderen, en zelfs haar kontje bleef niet gespaard. Kreunend op alles wat ze ervaarde, hing ze daar nog machteloos, maar zeker niet meer in paniek. Onderwijl keek de observer naar Rachel en zag hij haar afgunst. Het gaf hem nog meer kracht.

-

Josephine raakte in een trans en haar lichaam werd slap en bood nu op geen enkele manier meer verzet. Onophoudelijk trokken de tentakels in en uit haar. En ze gingen net zo lang door totdat ze klapten van opwinding. Rachel had nog nooit zoveel zaad gezien. Zelfs een zwerm imps hadden dit niet in zich. Josephine voelde elke keer weer tentakels in en op haar lichaam komen, en al snel bleek dat het wezen zelf ook alle controle was verloren in zijn eigen chaos. De kamer beefde nog op zijn grondvesten, en elke keer als er een tentakel spoot en afdroop, kwamen er twee voor in de plek terug. Het leek oneindig door te gaan. Rachel kon zich niet voorstellen hoeveel genot dit moest geven, en tegelijkertijd had ze ook wel door dat dit de dood van Josephine zou betekenen, mocht hier geen einde meer aan komen. Maar wat een manier om te gaan dan… Rachel bleef toch een warlock en had er dan ook nog niet aan gedacht hulp in te schakelen.

-

,,Hey! Wat gebeurt daar?!’’ Voordat Rachel kon reageren werd de grote houten deur van de kelder ingetrapt en stond daar opeens Zardeth van de Zwarte klauw, de machtigste warlock hier op school. En achter hem nog een paar sterke warlocks, die allemaal in afgrijzen toekeken wat hier gebeurde. Snel omringden ze het beest wat ongestoord doorpompte op het meisje, en activeerden ze de portaal zodat Zardeth met een simpele spreuk het monster wist te verbannen naar waar het vandaan kwam. En hij zou niet als enige verbannen worden.

-

Josephine had wat tijd nodig om bij te komen van haar eerste seksuele ervaring met een demon. Het was dan ook niet zomaar een ervaring. Niemand mocht weten wat hier gebeurd was, en al het resterende ectoplastische zaad werd in lichte laaie gezet, samen met de gehele kamer. Laaiend waren ze ook op Rachel. Hoe kon ze zo onverantwoordelijk zijn om een gevaarlijk boek te stelen, dat te gebruiken om een gevaarlijke demon op te roepen om die vervolgens los te laten op een medeleerling. Rachel werd van school getrapt zonder dat ze de kans kreeg zich te verdedigen. Een weerwoord kon ze ook niet makkelijk verzinnen. Het was onverantwoordelijk van haar, en ze maakte zich ook wel zorgen om haar ‘vriendin’. Maar ook nu na dit was ze vooral jaloers. Voor haar ogen had ze zien gebeuren wat ze zich had voorgesteld. Alleen gebeurde het niet met haar.

-

Thuis wilde ze zich niet vertonen. Die werden vast vroeg of laat op de hoogte gesteld met wat er gebeurd was, en ze durfde dan ook niet meer naar huis te gaan. Ze zocht het zelf wel uit. Haar krachten konden ze niet afnemen en in het omliggende bos waren genoeg plekjes om je even een tijdje koest te houden. Haar tijd kwam nog wel. En denk maar niet dat ze ook maar een moment alleen was. Demonen vulden haar gedachten en lichaam nog aan een stuk door. Spijt kende ze niet.

*

Beste chrisjenl,

Ik ben met je suggestie aan de slag gegaan en hoop hierbij het eerste deel ingelost te hebben.

Als anderen suggesties hebben of ideeën over deze virtuele wereld die ze graag vertolkt zouden zien worden, dan hoor ik het graag!