Lisa en ik zitten aan de ontbijttafel, als plotseling Jennifer geheel overstuur en huilend het huis binnen komt gerend.

Geschrokken vangen we het meisje op. Jennifer is geheel overstuur, en het duurt even, voordat we er een zinnig woord uitkrijgen. Tussen haar snikken horen we haar steeds iets van Jenny zeggen, maar we kunnen het niet goed verstaan. Nadat we haar een kop thee hebben gegeven, kalmeert ze wat.

En dan pas krijgen we te horen, wat zij en James gevonden hebben, toen ze ’s morgens wakker werden. Eerst waren ze naast elkaar wakker geworden, en hebben elkaar nog een zoen gegeven. Toen pas merkte James, dat ze in de woonkamer op het vloerkleed lagen, met een deken om hun heen. Hij stond op om Jenny te zoeken, en vond haar in de slaapkamer. Jennifer was bezig haar kleding weer aan te trekken, toen ze een smartelijke kreet van James uit zijn slaapkamer hoorde.

Ze ging vlug kijken en vond daar James huilend met het levenloze lichaam van Jenny in zijn grote handen. Ze heeft toen snel een dokter gebeld, en is daarna in volledige paniek naar ons huis gerend, omdat we verder de enige mensen zijn, die ze een beetje kent.

We troosten het meisje, en ik zeg tegen Lisa: ‘Vang jij Jennifer even op? Ik ga even Jef informeren en dan ga ik naar James. De arme man zal wel wat hulp kunnen gebruiken.’

Lisa knikt, en ik loop snel weg. Jef kijkt verbaasd als ik al zo vroeg aan zijn deur klop.

‘Hey, Peter! Wat doe jij zo vroeg hier?’

‘Ik kom geen goed nieuws brengen, Jef. Ik heb zojuist gehoord, dat Jenny vannacht gestorven is. Heb je even, om mee naar James te gaan? De arme man kan nu best wel wat steun gebruiken, denk je niet?’

‘Ja, natuurlijk! Maar heb je even? Dan trek ik even wat passende kleding aan. Ik kan nu toch slecht in mijn blootje bij hem langskomen, of wel?’

‘Is goed. Dan loop ik snel even terug naar huis. Jennifer was afgelopen nacht bij hun, en ze is nu helemaal overstuur. Ik ga kijken, of het al wat beter gaat.’

‘Oh, dan vraag ik Janine even of ze dan bij jullie langskomt. Ik zie je dan zo. Ik kom wel naar jou toe.’

Ik knik en loop weer snel naar huis. Lisa heeft Jennifer op de bank gelegd, waar het meisje wat onwezenlijk voor zich uit zit te staren. Maar ze glimlacht wat flauwtjes, als ze me ziet.

‘Gaat het weer een beetje?’

Ze knikt. ‘Maar waarom moest dit nou gebeuren? Ik zou haar gaan helpen en James ook. Volgens Jenny kan hij niet eens een aardappel schillen, dus laat staan voor zichzelf zorgen! En nu is Jenny dood!’

Ik sla mijn armen troostend om haar heen, en ze begint te vertellen, over wat er de afgelopen nacht is gebeurd. En ze vertelt ook, hoe ze Jenny gevonden hebben. Ze heeft net haar hele verhaal gedaan, als Jef en Janine binnen komen. Lisa trekt dan Jennifer overeind en duwt haar naar de badkamer, om zich wat op te frissen.

Jef en ik lopen dan samen naar James, waar we al een auto van een dokter voor de deur zien staan. Binnen treffen we een volledig verslagen James aan. Hij staart wezenloos voor zich uit, en heeft niet eens in de gaten, dat we binnen zijn gekomen. Pas als we een hand op zijn schouder leggen, schrikt hij wakker uit zijn overpeinzingen.

‘Het spijt me voor je, James. We hoorden het net van Jennifer.’

James grijpt me met zijn lange armen vast en klemt zich stevig tegen me aan, en barst in tranen uit. Hij huilt als een klein kind, en ik houd hem stevig in mijn armen vast. En ik laat hem helemaal uithuilen, terwijl Jef de dokter te woord staat. Uit de woorden van de dokter, kan Jef opmaken, dat Jenny in haar slaap gestorven is.

De dokter vraagt aan hem, of James nog familie heeft, maar Jef kan alleen maar antwoorden, dat hij dat niet precies weet. Daarop vraagt hij aan Jef, of hij een lijkwagen voor Jenny moet gaan regelen en of Jef dan zolang de zaken wil waarnemen, omdat we de naaste buren van James zijn. Daar stemt Jef in toe, en daarop vertrekt de dokter, maar niet voordat hij geprobeerd heeft om James aan te spreken. Maar de arme man is totaal niet aanspreekbaar. De dokter laat dan maar zijn telefoonnummer achter, waar James hem op moet bellen, als hij weer aanspreekbaar is.

Een half uur later komen Lisa, Janine en Jennifer binnen. Jennifer ziet er weer wat beter uit. Maar zodra James Jennifer ziet, staat hij op en omhelst het meisje stevig. Met een van smart vertrokken gezicht begint hij weer te huilen, en ook Jennifer huilt met hem mee. Samen verwerken ze het verdriet van het verlies van Jenny.

Janine neemt Jef mee naar de slaapkamer, waar Jenny nog steeds op bed ligt. Een akelige stilte heerst in de slaapkamer, en Jenny ziet ontzettend bleek. Het maakt flinke indruk op Jef en Janine. Ze sluiten snel de deur weer achter zich dicht, en gaan weer terug naar de keuken, waar James en Jennifer nog steeds samen huilen, al beginnen ze duidelijk merkbaar minder hard te huilen.

Uiteindelijk laten ze elkaar los, en kijkt James op. Je ziet, dat het hem goed doet, dat zijn naaste buren meteen zijn gekomen om hem bij te staan, in deze zware tijden. Hij zegt niets, maar zijn blik is veelzeggend.

Lisa heeft al koffie gezet, die hij dankbaar van haar aanneemt. Als iedereen van koffie is voorzien, zegt James opeens: ‘Ik dank jullie, dat jullie nu hier zijn. Dit is zo onverwachts gekomen, dat ik me echt geen raad meer wist. Ik kan het nog steeds niet bevatten, dat ze er niet meer is! Maar ik had het moeten zien aankomen!

Jenny klaagde nooit. Maar ik wist dat ze pijn had. Alleen heb ik me nooit beseft, hoe ziek ze eigenlijk wel niet was. Hoe egoïstisch ben ik niet geweest!’

Ik sla een arm om hem heen en zeg: ‘James, nu moet je jezelf niet de schuld geven! Hoe pijnlijk het verlies ook is, het is niet jouw schuld! Het was gewoon Jenny’s tijd om te gaan, hoe spijtig dat ook is. Als God haar roept, dan kan dat nooit jouw schuld zijn. Maar het zou je toch moeten troosten, dat ze is gestorven in haar slaap?’

‘Maar ik was niet bij haar! Dat neem ik me kwalijk!’

‘En wat als ze ervoor gekozen had om in haar eentje te sterven? Misschien was ze wel gelukkig om te weten, dat je nu ten minste iemand hebt, die voor je kan zorgen? Ik bedoel, van wat ik begrepen heb, was er een duidelijke klik tussen jou en Jennifer en ook tussen haar en Jenny.’

James knikt. ‘Dat klopt. Het ging juist zo goed! Maar ik kan nu niet van Jennifer verwachten, dat ze me nu gaat verzorgen?’

Jennifer staat plotseling op en zegt: ‘Waarom niet? Dat is toch juist wat Jenny van me wilde? Dat ze nu niet meer leeft, wil niet zeggen, dat ik me daarom terugtrek, en mijn belofte aan haar niet meer zou nakomen? Ik heb Jenny beloofd goed voor je te zorgen, als ze er niet was. En dat zal ik ook doen ook!’

‘Maar je hoeft je leven niet te vergooien, om een oude man als ik te gaan verzorgen?’

‘Dat doe ik ook niet! Ik ga nog steeds studeren, en de dingen doen, die ik anders ook gedaan zou hebben, als Jenny nog zou leven. Maar ik ga me aan de belofte houden, die ik aan haar gedaan heb. Dat is het minste, wat ik terug kan doen. Dus wat mij betreft, verandert er niets aan de overeenkomst, die we gesloten hebben. Het is alleen, dat we niet hebben zien aankomen, dat Jenny er niet meer zou zijn.’

James knikt. Jennifer loopt naar hem toe en geeft hem een flinke knuffel, die hem zichtbaar goed doet. Ik kan alleen maar respect hebben voor het meisje, dat ze zoiets aandurft. Veel van haar leeftijdsgenoten zouden hard zijn weggerend, maar zo niet Jennifer. Verrassend genoeg omarmt ze haar lot, in plaats van er tegen te vechten.

Dan zie ik uit een ooghoek twee auto’s met een caravan voorbij het huis van James rijden. Ik zeg tegen Lisa: ‘We moeten terug naar huis, mijn zus en je ouders zijn er. Die zouden vandaag komen, weet je nog?’

Lisa knikt. ‘Jeetje, dat zouden we nog bijna vergeten!’

Ik zeg tegen James: ‘Red je het even zonder ons? We krijgen gasten, en die moet ik wel even ontvangen.’

James glimlacht. ‘Ga maar, het heeft me al veel goed gedaan, om te weten, dat ik er opeens toch niet helemaal alleen voor sta. Alleen al, dat jullie er opeens voor me waren, terwijl ik even geen hoop meer had. Ik kan je niet vertellen, hoeveel dat voor me betekent. Dus ga nu maar, en begroet je gasten. Het leven gaat door. Ook voor mij, en ik zal moeten leven met de pijn in mijn hart van het verlies van Jenny, maar jullie doen me beseffen, dat ik door moet gaan. En dat Jennifer zegt, dat ze wil blijven, dat maakt het me wat gemakkelijker.’

Janine zegt: ‘Wij zullen ook nog wel even blijven en je helpen met alles wat er nu op je af komt, James. Je bent niet alleen.’

James knikt met een glimlach, die we allemaal niet hadden verwacht.

Lisa en ik staan op en geven de man nog een flinke knuffel, waarna we weer naar huis gaan.

Eenmaal thuis verwelkomen we onze gasten, die wel even verbaasd zijn, dat we wat minder blij zijn om hun te zien. Jessica kent me goed genoeg om te weten, dat er iets aan de hand is.

‘Wat is er aan de hand? Hebben jullie problemen?’

Ik glimlach. ‘Nee, met ons is niets aan de hand, maar vanmorgen is onze buurvrouw overleden. We komen net daar vandaan.’

‘Ow, dat is natuurlijk minder leuk. Ik dacht al, jullie zijn helemaal niet blij ons te zien.’

Lisa glimlacht. ‘Natuurlijk zijn we wel blij om jullie te zien, maar we treuren ook om het plotselinge verlies van Jenny. Maar James is nu in goede handen. Onze andere buurman en zijn vrouw is daar en ook Jennifer, een meisje, dat eigenlijk daar zou blijven om Jenny en James te verzorgen.’

We helpen dan Eduard om de caravan op een goede plaats te zetten en leiden dan iedereen rond in het huisje. Jessica zegt: ‘Zo, er is hier nog heel wat veranderd, sinds we van de zomer hier waren! De muren zijn nu mooi gestuct, en de leiding op het plafond zijn ook netjes verwerkt! Dat moet je heel wat geld gekost hebben!’

‘Dat heeft me nagenoeg niets gekost, Jessica. Ik heb je toch verteld, dat we hier geld gevonden hebben? Daarvan heb ik dat allemaal kunnen betalen.’

‘Netjes hoor! Dat heb je goed gedaan!’

Ik knik met trots. ‘En omdat ze toch bezig waren, hebben ze ook de oude stoppenkast vervangen, en hebben er een grotere schakelkast in gezet. Daardoor kan ik het zwembad straks vanuit binnen uitschakelen, en is er zelfs nog ruimte voor uitbreiding van het huis. En dat ga ik ook doen, ik laat de aannemer deze lente een aanbouw laten zetten. Dan kan de keuken wat groter, en komt er een slaapkamer bij. En in het gebouwtje, waar de pomp van het zwembad in zit, daar laat ik zonneverwarming op zetten, voor het zwembad. En hier op het huis laat ik ook nog zonnepanelen leggen. Dan heb ik, vooral in de zomer, amper nog kosten qua stroom.’

‘Toe maar. En ik dacht, dat je het allemaal rustig aan wilde opknappen?’

‘Dat was ook de bedoeling, maar toen was Lisa nog niet zwanger, en ik wil niet, dat we dan hier de hele tijd in de verbouwingen zitten. Dan wil ik ook mijn tijd en zorg kunnen geven aan mijn gezin.’

Jessica glimlacht. ‘Je begint al helemaal anders te praten, Peter! Je begint al helemaal in je rol als toekomstige vader op te gaan.’

‘Ik zal wel moeten, Jess. De baby komt, en dat is echt iets, waar ik naar uit kijk! Jarenlang heb ik me afgevraagd of ik ooit iemand zou vinden, met wie ik oud zou kunnen worden en met wie ik kinderen zou krijgen. Maar ik had echt nooit verwacht, dat het allemaal zo snel zou gaan! En eigenlijk hoefde ik helemaal niet zo ver te zoeken, ze woonde al gewoon naast me…’

Lisa glimlacht. ‘Daar heb ik nooit over getwijfeld, Peter. Ik wist al vanaf de dag, dat ik je zag, dat je de man voor mij was!’

Ik trek haar wat steviger tegen me aan en kijk haar verliefd aan. Daardoor moeten Eduard en Lisette weer om glimlachen. Ze zijn blij, dat ik oprecht om Lisa geef. We lopen dan naar boven, waar ik ze de slaapkamers laat zien, en ook de badkamer.

Ik vertel dan ook, dat ik van plan ben om de badkamer iets groter te maken, zodat er ook een toilet bij kan komen. En dat plan valt in goede aarde. Aan Lisa laat ik het over om de slaapkamers te verdelen tussen haar ouders en mijn zus en haar man. Die brengen dan meteen hun koffers naar de slaapkamer toe, terwijl ik naar beneden ga en wat te drinken klaarmaak voor iedereen.

En even later zitten we te genieten van een heerlijk fruitsapje. Niet helemaal vers, maar daarom niet minder lekker. Jessica zegt: ‘Peter, je moet me toch eens leren, hoe je dit maakt! Want ik vind dit toch zo lekker!’

Jochem knikt. ‘Ja, dat klopt. Ik had eigenlijk gehoopt op een koud pilsje, maar hier zou ik ook wel aan kunnen wennen!’

Lisa zegt: ‘Dan zou je er nog een scheut wodka in moeten doen, Jochem. Dan smaakt het nog lekkerder. Maar voorlopig mag ik dat niet hebben van Peter. Daar is hij heel erg streng in. En ook terecht, ik zou niet willen, dat er iets met mijn baby zou gebeuren, omdat ik alcohol drink! Maar dat doet er niets aan af, dat het met wat drank erbij toch veel lekkerder is.’

Jochem glimlacht. ‘Dat zal allemaal best, maar ik wil straks ook nog met de auto rijden. Ik moet nog even tanken, en dat doe ik liever nu. Dan hoef ik daar voor de rest van de tijd niet meer aan te denken.’

Ik vraag dan aan Lisette: ‘En? Wat denken jullie nu van mijn huisje?’

‘Het is prachtig, en ook groter, dan je me voor geschilderd had. Maar ik begrijp wel, waarom je nog die verbouwing wilt laten doen. Dat zou het inderdaad helemaal afmaken.’

Eduard knikt. ‘Ja, je hebt je hier echt een mooi huisje gekocht. En het is hier ook heel erg mooi! Veel mooier, dan je op de foto’s hebt laten zien.’

Lisa zegt: ‘Pap, dan moet je hier de berg omhoog lopen, het uitzicht daar is echt fantastisch. En er zijn ook nog diverse plekken, die perfect geschikt zijn om te picknicken, of lekker te genieten van het uitzicht!’

Eduard lacht en zegt: ‘En zeker ook nog voor andere dingen, Lisa!’

Lisa krijgt meteen een rood hoofd. ‘Pap! Zoiets zeg je toch niet!’

Eduard lacht. ‘Wat? Dacht je niet, dat we wel vermoeden, dat er daar dan niets is gebeurd? Wij zijn ook jong geweest, meisje!’

Ik zie dan een lijkwagen bij het huis van James stoppen en ik zeg tegen Lisa: ‘Ik ga nog even kort terug naar James. Kun jij het hier even alleen af?’

Ze knikt en ik geef haar een korte zoen. Ik loop naar het huis van James, waar ik James aan de telefoon zie zitten. Jef en Janine zijn er nog steeds, evenals Jennifer. Jennifer houdt zich bezig met de uitvaartbegeleiders, zo jong als ze is. Maar ze laat nu wel karakter zien, en lijkt zo ouder, dan ze is.

Even later legt James zijn telefoon neer. Dan groet hij me.

‘Fijn dat je nog even langskomt, Peter. Pff, wat er allemaal niet bij komt kijken! Ik prijs me gelukkig, dat jullie hier zijn, want alleen zou ik dit echt niet gekund hebben!’

‘En, gaat het weer een beetje?’

Hij knikt. ‘Natuurlijk doet het nog ontzettend veel pijn, maar daarmee zal ik moeten leren leven. En Jennifer is toch zo’n grote hulp! Dat had ik echt niet van dat jonge meisje verwacht! Vanaf jullie gegaan zijn, heeft ze in haar eentje hier de leiding genomen. Ze heeft het uitvaartcentrum gebeld, contact opgenomen met de verzekering, en ook nog mij getroost!’

Janine knikt. ‘Ja, we zijn hier amper nog nodig geweest, behalve voor morele steun!’

Ik kijk nu met bewondering naar Jennifer, die met de uitvaartbegeleiders de slaapkamer van Jenny naar binnen loopt. Even later komt ze alleen weer naar buiten. Ze is duidelijk geschrokken, en heeft een stuk papier in haar hand. Ze loopt recht op James af en zegt: ‘James, heb je dit al eens gezien? Jenny heeft een bericht voor ons achter gelaten.’

James kijkt verbaasd. Ze geeft hem het blad papier, en James moet even slikken, als hij het handschrift van Jenny op het papier ziet. Hij begint te lezen, en de tranen stromen weer over zijn wangen. En dan barst hij weer in huilen uit. Jennifer troost hem, en pakt het papier uit zijn handen en geeft het aan mij.

Ik lees het papier, en ik heb ook moeite om het droog te houden.

Jenny wist toch al schijnbaar langer, dat het niet goed met haar ging. In de brief heeft ze afscheid genomen, alsof ze al wist, dat ze zou gaan sterven. Ze schrijft aan James, dat hij verder moet leven, en er alles aan moet doen om Jennifer bij zich te houden. Dat is haar enige wens. Hoewel, ze heeft nog wel een verzoek. Ze wil niet met kleren aan begraven worden. Daar moet ik dan wel weer om glimlachen.

Jef en Janine hebben met me meegelezen en Janine zegt: ‘Mijn God, wat een sterke vrouw was ze toch! Weten, dat ze gaat sterven, en dat nog dit doen! Petje af!’

Ik zeg tegen James: ‘Je zal toch wel aan haar wensen gevolg geven?’

Hij kijkt me aan en zegt: ‘Wat Jennifer betreft?’

‘Nee, dat laat ik natuurlijk aan jou. Maar hoe ze begraven wil worden. Naakt.’

James glimlacht nu een beetje. ‘Weet je, dat ik daarvan sta te kijken, dat ze dat wil? Het was nooit haar idee om naakt rond te lopen, maar ze deed het voor mij, omdat het voor mij echt verschrikkelijk is, om kleding te dragen. Alleen wat ongekleurde linnen kleding, dat kan ik goed verdragen. Mijn hele kast ligt er dan ook vol mee.

Maar het was wel haar idee om naar hier te verhuizen, zodat ik al lichtere kleding kon dragen, vanwege het betere klimaat hier. En dat ik uiteindelijk in een hete zomer helemaal geen kleren meer ging dragen, toen nog vooral in mijn eigen tuin, deed ze mee, voor mij. We hadden echt nooit verwacht, dat het ons zo goed zou bevallen, al kon Jenny er nooit helemaal eraan wennen, dat ze nagekeken of nagestaard werd.

En dat kan ik me ook wel bij haar voorstellen, ze is immers een vrouw, dat ligt dan toch weer net iets anders. Maar ze ging wel altijd stug door, en deed alsof het haar niets deed. Maar ik kende haar beter, en wist dat ze het soms niet fijn vond. Maar ik waardeerde het wel enorm, dat ze dit voor mij deed.

Het heeft uiteindelijk geleid, dat we hier nu zonder kleren mogen rondlopen, weliswaar onder bepaalde regels, maar we voelden ons eindelijk vrij. En pas de laatste jaren, toen de mensen aan ons gewend raakten, voelde ze zich wat meer op haar gemak. En nu wil de schat zonder kleren begraven worden. Als ze dat wil, dan gaat ze dat krijgen. Al moet ik daarvoor het hele dorp op zijn kop zetten en alle wetten breken.’

‘Dan gaan we daarvoor zorg dragen, James. Je hoeft het allemaal niet alleen te doen. Jenny was ook een vriendin van ons. We willen ervoor zorgen, dat ze krijgt, wat ze verdient’, zegt Janine. James knikt, weer met een traan in zijn ogen. Maar nu niet van verdriet, maar van dankbaarheid.

Janine gaat dan met de mensen van het uitvaartcentrum praten om de wensen van James en vooral Jenny voor te leggen. James kijkt me aan en zegt: ‘Peter, ga jij maar weer terug naar je gasten. Die hebben je ook nodig. Ik heb hier nu Jennifer, daarmee kan ik me voorlopig wel redden. En als er iets mocht zijn, dan weet ik, dat ik twee buren, vrienden, in de buurt heb, op wie ik altijd een beroep kan doen.’

Ik druk hem de hand en hij knijpt me dankbaar in mijn hand. Dan neem ik afscheid en loop weer terug naar huis. Jessica ziet me als eerste terugkomen.

‘Was je gaan kijken, hoe ze haar gaan opbaren?’

‘Dat was nog niet aan de orde, Jess. Ik wilde alleen weten, of hij het alleen afkon. Maar mijn andere buren zijn er ook, en Jennifer. Dat is meer dan voldoende. Ik zou er nu alleen maar in de weg lopen. Hij heeft me ook teruggestuurd, omdat hij wist, dat ik gasten heb.’

‘Kende je haar goed? Ik bedoel, zo lang zijn jullie hier nu ook weer niet geweest.’

‘Toch goed genoeg, Jess. Het is niet zo, dat we elkaar de hele dag zagen, maar een paar keer per week zagen we elkaar toch, en we zijn ook regelmatig even op bezoek geweest, en ook andersom. Dus we waren toch best wel close.’

‘Ik zie het aan je, je bent niet zo vrolijk als anders, maar dat is ook wel begrijpelijk.’

Lisa heeft het middageten al op tafel gezet, waarbij ze goed in de gaten wordt gehouden door Lisette. Die zit met een grote glimlach te kijken, hoe haar dochter haar werk doet. Ze zegt dan tegen Jessica: ‘Wat een verandering! Lisa is hier nu bezig, alsof ze nooit iets anders gedaan heeft, en zet het eten voor ons klaar, terwijl ik thuis haar niet eens durfde te vragen, omdat ze anders zo zeurde, dat ze alweer eens moest helpen. Maar het doet me deugd, dat ze schijnbaar toch wel een en ander heeft opgestoken.’

Lisa heeft het gehoord en zegt: ‘Mam, dat ik zeurde, kwam meestal omdat je me vroeg, terwijl ik nog aan het bellen was, of aan het appen. Maar je hebt me nooit gevraagd je te helpen, als ik even niets te doen had. Het was niet, dat ik er een hekel aan had, maar omdat je me stoorde.’

‘O, dat had je me wel eens eerder mogen vertellen, jongedame! Maar ik ben toch blij, dat je je nu voorbeeldig gedraagt. Ik ben trots op je!’

Lisa gaat verder met haar werk, en ik ben intussen al bezig om haar te helpen. Even later kunnen we aan tafel, al moeten we daarvoor wel wat gescheiden van elkaar zitten. De tafel in huis is niet berekend op zoveel personen, en dus is de tuintafel er even bij geschoven. Er wordt gepraat en gelachen aan tafel, en de sfeer is gelukkig weer ontspannen. Op een gegeven moment zegt Jessica tegen Lisette en Eduard: ‘Zouden jullie het een probleem vinden, als wij uit onze kleren schieten? Het is hier nog zo lekker warm, dat we toch nog even willen genieten van dit heerlijke weer, maar dan zonder kleren.’

Lisette moet even slikken, maar zegt: ‘Ik weet, dat jullie dat graag doen, en het schijnt hier in de buurt normaal te zijn, dus ga je gang!’

‘Dank je. En als het je toch stoort, gewoon zeggen, dan trekken we onze kleren weer aan.’

Lisette knikt. Jessica en Jochem lopen dan naar boven om hun kleding uit te trekken. Lisette zegt dan: ‘En? Trekken jullie je kleren dan niet uit?’

Lisa antwoordt: ‘Vind je het dan niet erg?’

‘Als ik Jessica en Jochem kan verdragen, dan lijkt het me al helemaal geen probleem, als jullie het ook doen.’

Ben zegt dan meteen: ‘Mam, vind je het dan ook een probleem, als wij dan ook zonder kleren gaan?’

Lisette schudt haar hoofd. Ze zegt tegen haar man: ‘Nu zijn wij dadelijk nog de enigste met kleren!’

‘Dat geloof ik best. Maar je weet wat ik gezegd heb, we gaan er eerst even aan wennen, dan zien we wel verder.’

Lisa zegt: ‘Hebben jullie erover gesproken om ook naakt te gaan lopen?’

‘Natuurlijk, we wisten immers, dat het kon gebeuren. En dan is het maar beter om er even over te praten. Zo voorkom je eventuele problemen.’

‘Heel verstandig, mam. Nou, dan ga ik me ook maar even uitkleden.’

We laten Lisette en Eduard even alleen en komen dan in ons geboortekostuum weer naar beneden en gaan weer aan tafel zitten. Het is toch weer even wennen, maar toch ook weer vertrouwd. Ik zie dat Lisette en Eduard hun best doen om niet te staren, maar we praten gewoon verder, alsof er niets aan de hand is. En naar mate de dag vordert, merk ik, dat ze eraan beginnen te wennen.

Lisette zegt dan tegen Lisa: ‘Je had gelijk, als je het de hele tijd ziet, dan went het vrij snel. Maar of ik nu ook zonder kleren durf? Met blote borsten, dat misschien wel, maar helemaal naakt?’

Jessica zegt dan: ‘Waarom laat je dan je slipje niet aan? Zo zijn wij ook begonnen. Wij zijn ook niet van de ene op de andere dag naturisten geworden. Oké, Jochem was er al langer mee bezig, maar in het begin, toen we ermee begonnen, heeft hij ook gewoon zijn onderbroek aangehouden, gewoon om solidair met me te zijn. En dan is het al snel minder eng.’

Lisette kijkt haar man aan. ‘Zullen we het dan maar op die manier doen, Eduard?’

Eduard knikt, waarop ze opstaan en naar hun slaapkamer heen lopen. Even later komen ze terug. Tot onze verbazing heeft Eduard er toch voor gekozen om helemaal naakt te gaan, maar Lisette heeft een vleeskleurig slipje aan, waardoor het toch lijkt, alsof ze niets aanheeft.

Lisa zegt: ‘Goed idee, mam! Nu lijkt het alsof je toch geen slipje aanhebt.’

Lisette glimlacht. ‘Dat was een idee van je vader. En het werkt, want zo voel ik me wat minder naakt.’

‘Ga je dan nu ook lekker zonnen? De zon is nu nog lekker warm, en ik wil nog wel lekker bruin worden, voor het niet meer kan.’

Lisette knikt. Lisa haalt dan enkele dekens tevoorschijn, waarop ze kunnen gaan liggen. Eduard vraagt aan me: ‘Is het zwembad eigenlijk nog warm genoeg?’

‘Gisteren nog wel, toen hebben we al gezwommen.’

‘Dan ga ik kijken, of ik nog steeds kan zwemmen. Het is al een eeuwigheid geleden, dat ik dat gedaan heb.’

We gaan met hem mee. Het water is lauwwarm. Niet echt koud, maar ook niet warm. Maar dat deert ons niet. We genieten van het water en zwemmen wat korte baantjes. In het diepe gedeelte hangen we op de rand, en kletsen wat met elkaar, waarbij we heel wat lachen. De vrouwen komen ook het zwembad in, ze willen wat afkoelen van de toch nog best warme zon. Er wordt wat over en weer gespetterd. En dan pas valt het ons pas op, dat Lisette haar slipje al helemaal niet meer aan heeft.

Eduard kijkt verbaasd en zegt: ‘Zo, Liesje! Dat heeft ook niet erg lang geduurd?’

Ze glimlacht en loopt naar hem toe en omhelst hem. ‘Ik vond, dat ik niet meer kon achterblijven. En ik moet toegeven, het was eerst nog even spannend, maar ze hebben wel gelijk, dat het heel bevrijdend voelt. Maar ik weet nog niet, of ik dit thuis ook ga doen. Hier is het wat anders, maar thuis?’

Lisa lacht. ‘Mam, dus jij bent nu ook om?’

Lisette glimlacht. ‘Ik ga in ieder geval een poging doen om voor het eerst over mijn hele lichaam een gezonde bruine kleur te krijgen.’

We komen dan uit het water en drogen elkaar af, waarbij er duidelijk wat meer aandacht is voor de edele delen.

Lisette zegt lachend: ‘En ik maar denken, dat jullie er geen andere bedoelingen bij hebben!’

‘Mam, doe nou niet zo preuts. Het is toch niet erg, als je man of vriend je wat extra aandacht geeft, of wel? Ik hoor je anders niet klagen, dat pap je zo opzichtig je borsten zit af te drogen.’

Lisette lacht. ‘Je hoort me ook niet klagen, Lisa. Maar ik begin te begrijpen, waarom jullie het zo fijn vinden. Maar laat me maar op mijn eigen tempo eraan wennen.’

De dames gaan weer op hun dekens liggen, waar ze al snel vragen of we ze willen insmeren tegen de zon. Dat laten we ons natuurlijk niet ontgaan, en al snel zitten we onze vrouwen lekker in te smeren. Zelf gaan we in de schaduw aan de tuintafel zitten. Dan staat Eduard op en zegt: ‘Wie heeft er zin in een koel pilsje?’

Ik kijk verbaasd en zeg: ‘Ik heb geen bier in de koelkast staan, Eduard!’

‘Dat had ik al verwacht, aangezien je heel solidair bent met Lisa. Maar nu hebben we vakantie, en bij mijn weten ben je zelf niet zwanger! Dus heb ik me een koelbox meegenomen met een tray met blikken bier. En toen ik zojuist nog ging kijken, waren ze nog lekker koel.’

‘In dat geval houd ik me aanbevolen.’

Eduard kijkt Ben aan. ‘Ook een pilsje, Ben?’

Ben knikt. Hij loopt naar zijn auto en haalt er een elektrische koelbox uit. Dat verklaart wel, waarom dat bier nog zo koel is. Ik sta op en haal dan wat bierglazen uit de keuken, en neem dan gelijk wat te drinken voor de dames mee. Dat nemen ze me dankbaar aan en ik zeg: ‘Sorry, geen alcohol. Dat hebben we niet meegenomen.’

Lisette glimlacht. ‘Dat vermoeden had Eduard al. En daarom heeft hij ook behoorlijk ingeslagen. Als het goed is, heeft hij in zijn koelbox ook nog een fles wodka zitten. Zou je zo goed zijn om die te halen en er wat bij mij in te doen?’

Ik kijk verbaasd, maar doe wat ze me vraagt. Even later kom ik terug met de fles, maar heb ook nog wat ijsklontjes uit het diepvriesvak gehaald. Ik schenk Lisette en Jessica wat wodka bij hun drankjes, waarop

Jessica zegt: ‘Krijgt Charlotte niets? Het is immers vakantie! Een drankje mag ze wel hebben.’

Ik haal mijn schouders op en doe een zuinig scheutje in het drankje van Charlotte. Jessica klikt goedkeurend. Dan zegt Lisette: ‘En je eigen vrouwtje vergeet je?’

Ik kijk haar aan en zeg: ‘Nee, die ben ik niet vergeten! Maar ze is zwanger, en de dokter heeft gezegd, dat drank uit den boze was. Dus krijgt ze niets. Ook geen klein beetje!’

Lisette kijkt me bestraffend aan en zegt: ‘Van een klein scheutje wodka zal er echt niets gebeuren, Peter. Met geen drank bedoelen ze gewoon met mate. En zeker niet iedere dag of iedere week. Maar zo af en toe kan het echt geen kwaad.’

Ik twijfel even, maar dan springt ook Jessica in. ‘Toe maar, Peter. Het kan echt geen kwaad. Doe maar net zo veel, als je bij Charlotte gedaan hebt, als je je daarbij beter voelt.’

Ik zucht dan een keer en bezwijk voor hun argumenten. Ze zullen het wel beter weten, ze hebben immers al kinderen op de wereld gezet. Voor mij is het de eerste keer, dat ik vader word. Lisa kijkt me dankbaar aan, terwijl ik een scheutje wodka in haar drankje doe. Ze geeft me een zoen en zegt: ‘Dank je, liefje.’

Ik glimlach en loop weer terug naar de mannen. Eduard lacht. ‘Ik weet wel, wat er door je heen gaat, Peter. Ik was precies zo, toen Lisette zwanger was van Lisa. Ik was veel te beschermend voor haar. Ze mocht niets van me, zelfs tillen mocht ze niet. Dat heeft wel eens flink gebotst. Ze dreigde zelfs om bij me weg te gaan, als ik me niet zou aanpassen. Nou, ik kan je vertellen, dat ik toen wel snel bijdraaide. Een goed gesprek met de huisarts heeft daarbij wel geholpen. Hij zei me, dat er echt niets mis is om af en toe een keer een drankje te pakken. Zolang het maar niet te veel is, en ook maar af en toe. Ik zou het haar ook niet iedere dag toestaan, maar ik zie aan haar, dat ze nog steeds wat gespannen is, vanwege die toestand bij je buren. Dat is ook niet goed, dus dan kan een klein beetje alcohol ook ontspannend werken.’

Ik knik en zeg: ‘Misschien moest ik dan ook maar eens met mijn huisarts gaan praten, als ik weer thuis ben.’

Jochem lacht. ‘Je kunt tegenwoordig ook op internet wel een en ander vinden, Peter. Maar Eduard heeft gelijk, een enkel drankje kan echt geen kwaad.’

‘Dan moet ik jullie maar geloven. En eigenlijk is het dan wel weer gelijk, ik zit hier aan een pilsje, terwijl Lisa anders niets zou krijgen. Maar, voor het avondeten krijgt ze wel wijn. Wijn zonder alcohol, dat wel. Die had ze thuis uitgeprobeerd, en ze vond die wel te drinken. Nou ja, het is echt niet mijn smaak, ik vind het niet te drinken. Maar ze wil toch haar wijntje kunnen drinken, en wie ben ik dan om het haar te weigeren. En ik heb een doos wijn nog hier staan. Die is blijven staan van afgelopen vakantie.’

‘Kijk aan, dan is het nu toch allemaal goed geregeld, of niet dan? Zullen we dan maar proosten?’

We heffen onze glazen en ik zeg: ‘Ik proost op onze vrouwen. Want anders zouden we nu hier niet zo zitten te genieten van een lekker koud pilsje bij lekker warm weer in Frankrijk.’

Daar zijn ze het allemaal mee eens, en we laten de glazen klinken. En ik moet zeggen, dat me het pilsje best smaakte. Want ik had er al een hele tijd geen meer gehad, ik was dan ook echt solidair met Lisa. En met het warme weer, het is hier ongeveer nog tweeëntwintig graden, smaakt me het prima. En het doet me ook even de gruwelijke werkelijkheid van het verlies van Jenny vergeten. Daar word ik pas weer aan herinnerd, als Jef de tuin in komt gelopen.

Hij komt recht op me af en ik sta op. Dit hoeft waarschijnlijk niet iedereen te horen.

‘En, hoe gaat het met James?’

‘Goed, naar omstandigheden natuurlijk. Jennifer doet daar goed werk. Janine heeft het contact met het uitvaartcentrum op zich genomen, zodat James zich daar niet over hoeft te bekommeren. Maar gelukkig waren ze goed verzekerd, dus dat scheelt wel flink.’

‘Gelukkig! Maar het is zo onverwacht, had jij het wel zien aankomen?’

Jef schudt zijn hoofd. ‘Maar mij verrast me dat jonge meisje, Jennifer. Ik weet niet, wat er tussen hun is gebeurd, maar ze lijkt de enige, die soms tot James kan doordringen. Alsof ze de plaats van Jenny ingenomen heeft. En James lijkt dat helemaal niet erg te vinden.’

Ik glimlach. Ik heb wel een vermoeden. Ik zeg dan: ‘Jennifer zou bij James en Jenny komen wonen om Jenny te verzorgen. En ik had wel de indruk, dat er wel een klik was tussen hun. ten minste, zo vertelde Jennifer het me. Ze was zo blij, dat ze daar kon blijven. Ook vanwege haar stage en zo. Ze moet nog wel enkele jaren, voordat ze afgestudeerd is.’

Jef knikt. ‘En jullie hebben haar onderweg naar hier ontmoet? Dat vertelde ze ons.’

‘Dat klopt. Haar ouders hebben een pension, net over de grens. Daar hebben we overnacht. En ze vroeg eigenlijk een lift naar Bordeaux, maar toen ze hoorde, waar we heen moesten, wilde ze mee om haar oom en tante te bezoeken. Want van daaruit zou ze gemakkelijk de trein naar Bordeaux kunnen pakken en op tijd op college zijn.’

‘Maar het is dus allemaal anders gelopen?’

‘Ja, maar hoe het nu met haar verder moet, daar durf ik niets over te zeggen. Dat is ook haar keuze. De precieze ins en out over haar plannen weet ik ook niet.’

‘Ja, dat begrijp ik. Maar ik kwam even doorgeven, dat Jenny nu thuis opgebaard ligt in de logeerkamer. Het heeft Janine heel wat overtuigingskracht gekost om die lui van het uitvaartcentrum te overtuigen, dat Jenny toch echt in haar Evakostuum opgebaard wilde worden. Uiteindelijk hebben ze een compromis gemaakt.

Jenny ligt er nu naakt, maar wel me een deken over haar heen. En eerlijk gezegd, dat staat echt netjes. Je kan net zien, dat ze naakt is, maar ook niet meer dan dat. Ik denk dat Jenny het ook zo gewild heeft, en die mening heeft James ook.’

‘Dank je. Ik zal misschien wat later eens gaan kijken, hoe ze erbij ligt. Weet je al, wanneer ze begraven wordt?’

‘Ja, maar dat is pas komend weekend. James wil per sé op een nichtje van Jenny wachten. Die moet helemaal vanuit het noorden van Schotland komen. Het is nog een van de weinige familieleden, die ze nog hebben.’

‘Oké. Dat wordt dus een hele andere vakantie, dan ik me had voorgesteld. Maar er is geen reden om toch gewoon met de plannen door te gaan, zoals ik die in gedachten heb.’

‘Had je nog wat voor?’

‘Ja, nog een keer naar het strand, nog een keer naar Pamplona, en we wilden nog de grotten bezoeken. Daar zijn we ook nog niet geweest.’

‘Moet je ook gewoon doen. James zit er echt niet op te wachten, dat je de hele tijd bij hem voor de deur staat. Ons heeft hij ook weggestuurd, toen de mannen van het uitvaartcentrum eenmaal weg waren. Alleen Jennifer mocht blijven.’

‘Dat had ik wel verwacht. James is nu eenmaal niemand, die veel mensen om zich heen wil hebben.’

Jef neemt weer afscheid en ik loop weer de tuin in. Ik kniel even bij Lisa en zeg: ‘Jef kwam doorgeven, dat Jenny in het weekend pas begraven wordt.’

‘Dan pas?’

‘Ja, James wil per sé wachten op een nichtje van Jenny. Ze zou nog een van de weinige familieleden zijn, die ze nog hadden.’

‘Hmm, ik had juist gedacht om zaterdag naar Pamplona te gaan.’

‘Dat kunnen we ook eerder. Jef heeft ook gezegd, dat James er echt niet op staat te kijken, dat we de hele tijd bij hem de vloer plat lopen. En daar heeft James ook wel een punt. Maar misschien kunnen we hem eens vragen mee te gaan naar het strand. Ik weet, dat hij daar altijd heel graag heen gaat.’

‘Ja, dat lijkt me een heel goed idee. Dat moeten we doen!’

‘Dan zal ik hem dat eens voorstellen. We zien het wel, Lisa. Maar ik zou je nu omdraaien, als je nog verder wilt zonnen. Je begint al wat rood te worden op je rug.’

Lisa glimlacht en ik geef haar een korte zoen, terwijl ze zich omdraait.

Eduard vraagt: ‘Wie was dat? Je buurman?’

Ik knik. ‘Hij kwam me doorgeven, wanneer de begrafenis is.’

‘Tja, dat hoort ook eenmaal bij het leven. Bij leven hoort ook de dood. Ze zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.’

‘Dat zal wel. Ik denk echter nog maar niet te veel aan de dood. Daar ben ik nog veel te jong voor.’

‘En zo is dat!’, zegt Jochem.

Dan zeg ik: ‘Zullen we dan morgen de grotten gaan bezoeken? Want dat wil ik toch echt nog een keer doen. En ook die bergtrein, waar Lisette het de hele tijd over heeft, dat wil ik een keer doen. Dan hoef ik dat de komende keren niet meer te doen.’

‘Oh, dat vind ik goed. En je wilde ook nog een keer naar het strand en naar Pamplona?’

‘Ja, dat gaan we ook nog allemaal doen. We hebben nog de hele week om dat te gaan doen.’

We gaan lekker achteroverliggen in de stoelen en genieten van het warme weer. We doezelen weg door de stilte en de warmte. We merken niet eens, dat Ben en Charlotte ongemerkt wegglippen en in hun caravan verdwijnen. Pas als ik wakker word, omdat ik dringend moet plassen, merkt ik dat ze weg zijn, maar zie dan beweging en lichte geluiden in de caravan, waardoor ik niet hoef te raden, waarmee ze bezig zijn.

Glimlachend loop ik naar binnen, en als ik weer terugkom, zijn Charlotte en Jef weer terug. Ze zijn aan tafel komen zitten. Ik zie dat Eduard en Jochem nog steeds slapen en ik zeg: ‘En? Wat dachten jullie? Als die ouwe lui slapen, kunnen wij wel wat andere dingen doen?’

Charlotte bloost, evenals Ben. Ik lach en zeg: ‘Daarvoor hoeven jullie je toch niet te schamen! Ik wil alleen maar zeggen, dat je het niet stiekem moet doen. Straks betrappen je ouders je nog, en dan worden ze pas boos. In ieder geval overdag. Ik denk niet, dat ze ’s nachts ervan staan te kijken als jullie wat meer doen, dan alleen slapen.’

Ben grijnst en zegt: ‘Dat was ook helemaal niet de bedoeling! Ik moest van mam een flinke verpakking condooms kopen, als ik seks met Charlotte wilde. En Charlotte kreeg hetzelfde te horen.’

Ik lach en zeg: ‘Dus met als gevolg, dat jullie nu met twee verpakkingen zitten te kijken, en die willen jullie gebruiken ook!’

Ben en Charlotte moeten allebei hevig blozen. Jochem wordt van mijn gelach wakker.

‘Wat is er te lachen, Peter? Heb ik iets gemist?’

‘O, niet heel erg veel. Ik moest alleen lachen, om wat die twee weer eens in hun hoofd hebben gehaald. Ik betrapte ze erop, dat ze zojuist seks hebben gehad. En ze vertelden me, dat ze ieder een flinke verpakking condooms hadden moeten kopen, als ze seks wilden hebben. En nu hebben ze dus meer, als ze nodig hebben. En dat willen ze uitbuiten. Zou ik ook doen, als ik nog zo jong was!’

Jochem lacht. ‘Daar geef ik je helemaal gelijk in. Dat zou ik ook gedaan hebben. Ik had al zoiets gedacht, toen Jessica tegen Charlotte zei, dat ze condooms moest kopen voor de vakantie. Alsof ze anders geen seks zouden hebben. Nu weet ik wel, dat ze op zich wel voorzichtig bezig zijn, maar waarom moeten ze opeens condooms gebruiken tijdens de vakantie, terwijl ze die anders maar zelden gebruiken. Charlotte is aan de pil!’

Charlotte kijkt haar vader verbaasd aan. ‘Hoe weet jij dat, pap?’

Jochem kijkt zijn dochter aan. ‘Je dacht toch niet, dat ik helemaal dom en blind ben, Charlotte. Natuurlijk weet ik, waar je uithangt en wat je doet. Ik vertrouw Ben wel, maar ik weet nog heel goed, hoe onvoorzichtig ik was, toen ik nog jong was. Natuurlijk was ik er wat later bij, dan jij, maar dat wil niet zeggen, dat ik niet weet wat de jeugd doet, zodra ze aan het zicht van hun ouders onttrokken zijn! Daarom wilde je moeder ook, dat je aan de pil bleef en dat je condooms ging gebruiken. Dat van de pil vind ik nog steeds een goed idee, maar die condooms, nou ja, voor het begin is dat wel in orde. Maar ik zie ook wel, dat jullie al wat verder zijn dan alleen maar handjes vasthouden.

Je begint langzaam volwassen te worden, en je toont dat ook. Het is niet zo, dat jullie te pas en te onpas seks hebben. Jullie hebben een goede balans tussen tijd voor elkaar en voor school, vrienden en sport gevonden. Je doet het nog steeds goed op school, zelfs beter dan we verwacht hadden, dus waarom zou ik er dan een probleem van maken, als jullie dan eens wat vaker seks met elkaar hebben?’

Charlotte kijkt echt verbaasd. Dit had ze niet van haar vader verwacht, vooral omdat hij juist eerst altijd zo streng was. Maar sinds ze verhuisd zijn, heeft ze een hele andere kant van hem leren kennen. Daar moet ze nog steeds aan wennen, en het komt dan ook nog steeds vaak voor, dat haar vader haar verrast met zijn opmerkingen. Want in plaats van een strenge gelovige vader, is hij nu opeens een moderne vader, die best wel begrip heeft voor haar gevoelens. Hij moedigt haar zelfs aan om dingen te doen, die ze eerst nooit gedaan zou hebben.

‘Wow, pap! Dat had ik niet van je verwacht!’

Jochem grijnst. ‘Daar sta je van te kijken, Charlotte, of niet?’

Charlotte knikt.

‘Weet je wat het is, Charlotte? We beseften het eigenlijk niet, hoezeer we gevangen zaten in dat web van mijn moeder. Peter heeft wakker gemaakt, door ons de ogen te openen voor de problemen, die jij had. En daardoor zijn we ook met andere ogen naar bepaalde dingen gaan kijken. We waren toch al bezig met bepaalde veranderingen. Daar wist je alleen nog niets van. We waren al aan het zoeken naar een ander huis, maar daar mocht je oma niets van weten. En bovendien moesten we ook zoeken naar iemand anders, die je oma in huis wilde nemen. Want je oma kan niet alleen wonen, en je weet ook wel waarom.’

Charlotte knikt. Jochem gaat verder. ‘En toen Peter ons de ogen opende, was er voor ons geen belemmering meer. We hebben toen opeens alles in sneltreinvaart doorgezet, en tot onze eigen verbazing is dat zo ontzettend soepel gegaan, dat we ons nu afvragen, waarom we zo lang gewacht hebben. Iedereen is nu gelukkig, met hoe het gelopen is. Anneloes is blij, dat ze nu ons oude huis heeft kunnen kopen, wij zijn gelukkig, omdat we daar weg konden, en zelfs oma is blij, omdat ze zich nu helemaal kan verdiepen in haar geloof. ‘

Charlotte giechelt en zegt: ‘Ik hoop, dat Anneloes nog steeds zo blij is, als oma zich met haar gaat bemoeien!’

Jochem moet lachen. ‘Daar heb ik Anneloes al voor gewaarschuwd. Dus ze kan niet zeggen, dat ze niet gewaarschuwd is. Bovendien staat Anneloes wel wat steviger in haar schoenen, dan wij deden. Anneloes laat zich niet zomaar zeggen, wat anderen van haar verlangen. Daarvoor heeft ze al te lang buiten de gemeenschap gewoond. Nee, ik maak me geen zorgen over haar.’

Charlotte knikt en zegt: ‘Het enige, wat ik nog jammer vind, is dat oma me niet zo vaak wil zien. Ze zei tegen me, dat als ik daar wegging, dat ik alleen nog maar op verjaardagen en dagen des heren welkom ben.’

‘Lig daar maar niet zo van wakker, Charlotte. Ze draait wel bij. Het zal wel even duren, maar bewijs jij maar, dat ze het fout heeft. En dat kan je doen, door het goed te doen op school, toch regelmatig de kerk bezoeken en lekker verliefd te zijn op Ben.’

Ze kijkt even op en moet dan lachen. ‘Dat doe ik nu toch ook al?’

‘Nou, dan ben je toch goed bezig, of niet dan?’

En daar moet Charlotte wel om lachen. Ik sta dan op en zeg: ‘Ik weet niet wat jullie gaan doen, maar ik ga me het eten voor vanavond voorbereiden. Dan moet ik de barbecues nog uit de aanhanger halen, die had ik nog laten staan, omdat ze zo zwaar zijn.’

Eduard kijkt me verbaasd aan. ‘Nu al? Het is pas drie uur!’

‘Ja, nu al. Voor wat ik van plan ben, moet het vlees een uur of vier, vijf in de rook hangen.’

Ben lacht. ‘Pap, je hoeft Peter echt niet te leren, hoe hij moet barbecueën. Dat weet hij beter, dan jij!’

Eduard lacht. ‘Nou, dan wil ik dat wel eens zien. Misschien kan ik ervan leren.’

Jochem zegt: ‘Dat wil ik ook wel eens zien. Jessica zegt altijd, dat ik te weinig interesse heb in het bereiden van het eten, dus daar moet verandering in komen. En aangezien ik de barbecue bij uitstek een mannending vind, moest ik het ook maar eens leren. En van wie beter dan van de chef hemzelf!’

Ik lach. ‘Er komt heus wel wat meer bij kijken, dan alleen maar een paar keer het vlees omdraaien. Maar ik wil jullie best wel eens leren hoe je bepaalde marinades maakt, en hoe je bepaalde dingen moet doen.

Maar er moeten ook nog een hele hoop groenten en fruit gesneden worden. Daar kunnen jullie wel bij helpen. Dan kunnen de vrouwen lekker blijven liggen. Dat verdienen ze ook wel eens, vinden jullie niet?’

Charlotte vraagt: ‘Mag ik dan niet meehelpen?’

‘Natuurlijk wel! Ik had het eigenlijk meer over Lisa, Lisette en Jessica. Die doen altijd hun best zo goed mogelijk voor ons te zorgen.’

Jochem lacht. ‘Lisa zal het qua koken wel gemakkelijker hebben, jij kookt nog steeds vaak.’

‘Toch veel minder dan eerst. Lisa wil het vooral van me leren. En ze begint er al behoorlijk goed in te worden. Het laten aanbranden van vlees, groenten en aardappelen is er al niet meer bij. Dat heeft ze nu goed onder de knie.’

Ben zegt lachend: ‘Dat is wel eens anders geweest!’

‘Hey, zelfs jij kan leren om je eigen eten klaar te maken, waarom zou je zus dat niet kunnen, mannetje?’

We staan op en gaan aan de slag. Jochem en Ben halen de barbecues en op mijn aanwijzingen vullen ze het met kolen en briketten, en steken het aan. Dan komen ze me helpen in de keuken. Het vlees heb ik thuis al in een marinade gezet, en dat is nu wel heel erg goed doordrongen van de marinade. Ik was me dan ook heel erg goed bewust, dat dit zou zijn, dus heb ik de marinade niet zo sterk gemaakt, als anders.

Ik spoel de marinade van het vlees af en pak mijn goede vleesmes. Daar maak ik snedes mee in het vlees, maar niet helemaal door, zodat het nog wel aan elkaar blijft zitten. Eduard ziet het en zegt: ‘Waarom doe je dat?’

‘Ik wil dat de rook overal kan komen. Dat geeft straks een lekkere smaak.’

Ik ga kijken of de barbecues al heet genoeg zijn, en dat blijkt ook zo te zijn. Ik haal het vlees en leg dat op de rechtse barbecue, waar ik ook nog wat rookmot in doe, om het vlees te roken. Er komt nu een flinke rookdamp uit de barbecue. Dan keer ik terug in de keuken. Daar zijn de mannen druk bezig de groenten zuiver te maken. Ik vertel ze hoe groot de stukken moeten zijn, en ze gaan vlijtig aan de slag.

Enkele minuten later komt Lisa eens polshoogte nemen, maar ze wordt met zachte hand geweerd uit de keuken. Jochem stuurt haar weer weg. ‘Hup, weg jij! Vandaag zijn wij de baas in de keuken!’

Lisa lacht en loopt weer de keuken uit, en roept tegen haar moeder en schoonmoeder: ‘We zijn ons recht op het aanrecht schijnbaar een dagje kwijt! Ze staan alle vier in de keuken en snijden er groenten of hun leven ervan af hangt!’

Jessica lacht. ‘Vraag eens, of ze nog alle vingers hebben!’

‘Dat doe je zelf maar, ze hebben me net weggestuurd. En het lijkt me geen veilig idee om nu de keuken in te gaan, nu ze scherpe messen in hun handen hebben. En ik ken de messen van Peter, die zijn vlijmscherp!’

Vanuit de keuken horen we de vrouwen lachen. Ik ben dan al bezig met het wokken van enkele groenten. Heerlijke geuren komen nu uit de keuken, en dat maakt de vrouwen nogal hongerig.

Lisette zegt tegen Lisa: ‘Hmm, dat ruikt anders wel heel erg goed! Wat heb jij een geluk, dat Peter zo goed kan koken! En ik vraag me af, waarom je vader opeens in de keuken staat? Normaal mijdt hij die plek alsof het besmettelijk is.’

Jessica lacht. ‘Mannen onder elkaar, dat is het gewoon. En soms hebben ze dat gewoon even nodig. Dat doen wij toch ook, als we gaan shoppen, of zo?’

Lisette knikt. ‘Ja, maar waarom opeens de keuken? Willen ze zich bewijzen?’

Jessica glimlacht. ‘Ze weten, dat Peter een goede kok is. En als ze al iets fout doen, dan kan hij dat nog wel rechttrekken. Ze willen nu gewoon laten zien, dat ze best wel iets van koken kunnen. Laat ze nu maar in hun waarde.’

De vrouwen wachten dan maar gewoon af, tot ze aan tafel mogen. Maar door de heerlijke geuren uit de keuken worden ze wel steeds hongeriger. Regelmatig staan ze op om in de keuken te spioneren, maar ze worden er steeds vakkundig weer uitgewerkt, en krijgen ook geen hapjes om te proeven. Als ze erom vragen, krijgen ze als antwoord: ‘Niets daarvan! Dan weten jullie het ook eens, hoe het is, als wij eens in de keuken komen voor een hapje!’

Maar uiteindelijk laten we ze toch niet verhongeren, doordat ik wat voorafjes heb gemaakt. Of liever gezegd, dat heb ik de andere mannen laten maken, opdat hun vrouwen niet kunnen zeggen, dat ze niets gemaakt hebben. Want ik heb wel een idee, hoe ze over ons gepraat hebben. Maar het belangrijkste is toch, dat we samen veel plezier hebben in wat we aan het doen zijn.

Eduard zegt tegen me: ‘Pff, ik had nooit gedacht, dat je er zoveel tijd in stopt. Geen wonder, dat het allemaal zo lekker smaakt!’

‘Ja, om het goed te doen, moet je er wat energie in stoppen. Maar dan word je wel heel erg goed beloond met lekker eten.’

‘Dat kan wel zijn, maar of ik dit thuis ook zo ga doen?’

‘Ik vind het wel meevallen. Bovendien heb ik het werk zo veel mogelijk gerekt, alleen om onze vrouwtjes te plagen. Als ik gewild had, dan waren we al een uur eerder klaar geweest.’

Eduard kijkt me verbaasd aan. ‘Hoezo? Ik heb het idee, dat we juist de hele tijd hard bezig zijn geweest!’

Ik lach en zeg: ‘Nou ja, ik zal maar niet zeggen, dat ik het ook in mijn eentje in deze tijd had afgekund. Maar daar kunnen jullie niets aan doen, jullie zijn gewoon heel erg onervaren.’

Ze kijken even zuur en ik moet hard lachen. ‘Kom op! Nu even niet teleurgesteld zijn. Ik wilde jullie alleen maar het idee geven, dat jullie goed bezig waren. En dat is ook wel zo, alleen zijn jullie nog wat langzaam. Maar met wat oefening zouden jullie het binnen korte tijd sneller kunnen.’

‘Dus we moeten dit nog een aantal keren herhalen, willen we vooruitgang boeken?’

Ik knik, en Eduard moet diep zuchten. Daar moet Jochem om lachen. ‘Eduard, dacht je nou werkelijk, dat je zoiets in een dagje kon leren? Die illusie had ik al niet. Daarvoor heb ik Peter al te vaak met zijn messen in de weer gezien.’

‘Dat weet ik wel, maar hij heeft me net wel een illusie armer gemaakt. Had hij niet even tot na het eten kunnen wachten?’

We moeten allemaal lachen om zijn teleurgestelde gezicht. Ik zeg lachend: ‘Nou, dan zullen maar met grillen gaan beginnen? Al dit vlees en die groentes moeten ook nog gegrild worden. We zijn nog niet klaar!’

Jochem kijkt op de klok en zegt: ‘Peter, je zei, dat het vlees ongeveer vier á vijf uur in de rook moest hangen. Maar het is nu pas half vijf. Dus het hangt er pas tweeënhalf uur in.’

‘Dat klopt. Reden te meer om dus wat ruimte te laten voor de verrassing.’

‘En daarom ook een tweede barbecue?’

‘Ja, onder andere. Maar ook vanwege het herfstfeest, dat we de bewoners van het dorp aanbieden, omdat we hier naakt mogen rondlopen. Daar komen toch, naar verluid, toch ongeveer een stuk of honderd mensen op af, dus moet ik zorgen, dat ik genoeg capaciteit heb om die mensen met eten te bedienen.’

We gaan dan meteen aan de slag, waar de vrouwen regelmatig komen bedelen om een snackje, die we dan natuurlijk wel aan hun geven. Maar natuurlijk ook niet te veel, want anders zouden ze straks geen honger meer hebben.

Charlotte en Ben dekken intussen de tafel, waarna de dames al meteen aanschuiven. Want door al die lekkere geuren zijn ze best wel hongerig geworden. En als het eten eenmaal klaar is, storten ze zich op het eten als hongerige wolven. Maar zij niet alleen, wij hebben ook flinke honger gekregen.

Maar het valt de dames wel op, dat de heren het wat rustig aan doen, en dat verbaast ze. Lisette vraagt aan Eduard: ‘Normaal eet je veel meer, Eduard. En waarom nu niet? Heb je geen honger?’

Eduard lacht. ‘O, jawel hoor, maar ik wil het topstuk van Peter even afwachten, dat zit nog in die andere barbecue.’

‘En daar zeggen jullie niets van? Ik zit al bijna helemaal vol!’

Eduard lacht. ‘Dan blijft er meer over voor ons!’

Lisette werpt Eduard een boze blik toe, maar moet dan ook lachen.

‘Mannen! Ze blijven altijd net als kinderen!’

Die avond gebeurt er verder niets spannends meer, en genieten ze allemaal van het heerlijke weer. Maar mijn gerechten vallen wel allemaal goed in de smaak. Het was in ieder geval een groot succes.

De volgende morgen regent het echter flink. Niemand heeft echt zin om erop uit te gaan. Maar binnen blijven zitten, in dit huisje, dat vinden ze ook niets. Ik kom dan met het idee om ons uitstapje naar Pamplona wat naar voren te verschuiven. Ik heb nog net kunnen zien op mijn telefoon, dat het daar wel mooi weer moet zijn, het ligt immers ook aan de andere kant van de Pyreneeën. En dat idee wordt enthousiast omarmd. Snel wordt er opgeruimd, en passende kleding aangetrokken en we zijn op pad.

En inderdaad, aan de andere kant van de bergen is het prachtig weer. En eenmaal in Pamplona vinden we met gemak parkeerplekken voor onze auto’s.

Lisa en ik herkennen meteen wat gebouwen, die we dan ook gezamenlijk bezichtigen. Ook de arena, waar ook nu geen stierenvechtwedstrijden gehouden worden, wordt weer bezocht. Om ’s middags lekker te gaan uit eten op een terrasje. Nu het toeristenseizoen voorbij is, is het helemaal geen probleem om ergens te gaan eten. We worden dan ook op onze wenken bediend, en de ober is erg behulpzaam. Hij wijst ons zelfs nog, waar we de lekkere tafelwijn kunnen halen. En dat wordt uiteraard ook beloond met een royale fooi.

Na de middag willen de dames gaan shoppen. Er worden afspraken gemaakt, wie er naar huis zal rijden, en daardoor kunnen de mannen zich lekker terugtrekken op een terras in de buurt, en zich de Spaanse wijn goed laten smaken.

Ben zegt dan tegen me: ‘Peter, hier in de buurt had je toch die ketting voor Lisa gekocht?’

Ik knik. ‘Dat klopt, dat is hier maar net honderdvijftig meter vandaan. Daar zie je het uithangbord. Wilde je wat kopen voor Charlotte?’

Ben glimlacht. ‘Ik wilde haar een ketting kopen, zodat ze iets heeft en aan me kan denken.’

‘Het begint nu wel steeds meer serieus tussen jou en Charlotte te worden, of niet?’

Ben straalt. ‘Ja, en ik ben echt heel erg blij, dat het zo goed gaat. Het is niet zo, dat alles perfect gaat, maar als er iets is, kunnen we erover praten. En ik vind haar nog steeds heel erg leuk en ook lief.’

‘Weet je wat? Dan loop ik zo meteen met je mee. Misschien dat ik ook nog iets voor Lisa ga halen.’

Jochem lacht. ‘Pas maar op! Straks verwachten ze iedere keer, als je hier bent geweest cadeaus! Dat gaat je dan veel geld kosten!’

‘Pff, wat dan nog? Een blije vrouw is lekker warm in bed!’

Eduard moet om mijn uitspraak lachen. ‘Je hebt toch anders niets te klagen bij Lisa, of wel?’

‘Dat niet, maar het is altijd beter om je liefje tevreden te houden. En bovendien heeft ze nu wel die ketting en oorbellen gekregen, maar er mist nog iets bij. Eens kijken of ik daar een goede deal kan maken voor iets leuks erbij!’

Jochem en Eduard glimlachen. ‘Gaan jullie maar, we bewaken hier het fort wel. Wat moeten we zeggen, als de dames even langskomen?’

‘Dat we ook even aan het shoppen zijn! Naast die juwelier ligt ook een herenmodezaak, en die hebben leuke shirts in de aanbieding. Dat zag ik, toen we er straks langs liepen.’

‘Vermoed ik hier opgezet plan, Peter?’

‘Hmm, een klein beetje. Hoort er toch een beetje bij, of niet dan?’

Ben en ik staan op en lopen naar de juwelier. Maar eerst gaan we bij de kledingzaak naar binnen, om ons daar wat shirts te kopen. Er is nu veel in de aanbieding, en dat maakt het aantrekkelijk om een en ander te kopen. Het zijn toch wel enkele tassen, die we maar snel naar de auto’s toe brengen. En daarna gaan we bij de juwelier naar binnen. Ben laat ik zijn gang gaan, ik heb hele andere plannen.

Ik vraag de medewerker, of hij me wat ringen kan laten zien. Ik noem hem een prijsklasse, wat ik wil betalen, en de man kijkt me even verbaasd aan. Dat had hij duidelijk niet verwacht, waarschijnlijk omdat ik best casual gekleed ben. Hij loopt weg en komt even later terug met een andere man.

‘U wilde enkele ringen zien? Gewoon voor de zekerheid, dat zijn voorwaar geen goedkope sieraden. Hoe wilt u betalen?’

‘Met mijn creditcard. Ik begrijp uw argwaan, maar u mag van me controleren of ik kredietwaardig ben.’

Ik geef hem mijn creditcard en de man loopt er even weg mee. Om al snel weer terug te komen.

‘Alles in orde, mijnheer. Fernand, laat de man onze collectie maar zien.’

De medewerker haalt dan enkele plateau’s met ringen tevoorschijn. Er zitten enkele zeer mooie exemplaren bij. Maar ik zoek iets, wat toch bij de sieraden past, die ik haar al gekocht had. Want die vindt Lisa heel erg mooi, en ze is er ook echt blij mee. Maar de ring, die ik haar nu wil gaan kopen, zal meer kosten, dan die ketting en de oorbellen bij elkaar. En sluw als ik ben geweest, heb ik stiekem haar ringmaat opgemeten, van de sieraden die ze bewaart in haar juwelenkistje.

Dan zie ik een ring, die echt heel erg mooi is. Maar hij is ook wel een heel stuk duurder, dan ik eigenlijk in gedachten had. Ik bekijk de ring en zeg: ‘Die is wel mooi, maar die ligt buiten mijn budget. Zou u uw chef er even bij willen halen, zodat we kunnen onderhandelen over de prijs?’

De man knikt en haalt zijn chef er weer bij.

‘U had interesse in een bepaalde ring?’

‘Ja, deze hier. Ik vind hem prachtig, en ik zou hem graag kopen, maar het is helaas net boven mijn budget. Ik vraag me af, of u genegen zou zijn om over die prijs te onderhandelen.’

‘Dat wordt moeilijk. Die ring is zo duur door de diamanten, die erin zitten.’

‘Dat begrijp ik. Ik verlang ook niet, dat u het verkoopt voor de helft of zo, dat zou onfair zijn. Maar voor een terugkerende klant zou u toch wel wat meer waardering mogen hebben.’

Ik zie de man even opkijken. ‘U heeft hier al eens eerder gekocht? Nou ja, een beetje ruimte is er nog wel. Wat kunt u uitgeven?’

‘Deze ring kost nu ongeveer €6700, maar ik heb me een limiet gezet van €5000.’

‘Dat is echt te weinig. Ik zou tot €6000 kunnen zakken, maar dat is voor mij ook de grens.’

Ik haal iets uit mijn binnenzak. Het is de ketting van Lisa, samen met de oorbellen.

‘Kunnen we een deal sluiten? Deze ketting heb ik eerder bij u gekocht. Mijn vriendin is er echt dol op, ze vindt ze prachtig. Maar het zijn alleen maar kristallen. Ik weet, dat u destijds een soortgelijke ketting had, maar dan van hoger gehalte goud en met briljanten.’

De man opent het doosje. ‘Dat klopt inderdaad. Die hebben we hier nog steeds. Wat is uw voorstel?’

‘Zou ik die nog eens mogen zien?’

‘Natuurlijk! Fernand, haal even schaal acht uit de vitrine.’

De man doet meteen, wat van hem verlangd wordt. De oudere man, tegenover me, heeft wel een idee, waar ik op uit wil. Hij legt de ketting langs de andere ketting. Er is amper een verschil te zien.

Ik glimlach, dit is al waar ik op gehoopt had. ‘En natuurlijk heeft u ook nog de bijpassende oorbellen?’

De man glimlacht. ‘Uiteraard! U wilt deze sieraden dan inruilen, en daar de sieraden met echte edelstenen voor terug kopen?’

‘Dat is inderdaad mijn bedoeling. Natuurlijk spreken we dan over hele andere bedragen, maar dat hoef ik u niet te vertellen.’

De man laat ook de bijpassende oorbellen erbij pakken. Dan pakt hij zich er een telmachine bij, en rekent uit, wat hij als totaalprijs kan vragen. Ik zie, dat hij moet wikken en wegen, maar ik ben ook niet stom.

‘De ketting zou op €7600 komen, en de oorbellen op €1300. Maar de sieraden, die u meegebracht heeft, kan ik terugnemen voor de nieuwprijs, en ik kan ook nog wat korting geven op de totaalprijs. Wat dacht u van €14500, inclusief de inruil.’

‘U maakt toch wel een grapje, mag ik hopen. Ik kan ook rekenen, en dat noem ik geen korting. Daarmee ga ik dus niet akkoord. Ik zal u een eenmalig aanbod doen. Dat kunt u accepteren, of laten. Maar in dat geval, neem ik mijn sieraden mee, en kom niet meer terug. Ik bied u €13000.’

De man kijkt me geschokt aan. ‘Maar dat kan ik echt niet maken! Alleen al het materiaal!’

Ik pak de ketting van Lisa terug en doe het netjes terug in het doosje, en sta dan op. Ben heeft langs de kant ademloos toegekeken. Ik zeg tegen hem: ‘Kom, we gaan. Hier worden we niet serieus genomen!’

‘Maar ik heb nog niet betaald!’

‘Laat maar liggen, we vinden ergens anders wel wat.’

Ben kijkt me geschokt aan, maar legt het kettinkje, wat hij voor Charlotte had uitgezocht, terug op de balie. Ik groet de mannen, en loop richting de deur. Ze kijken geschokt. Maar nog voordat ik de deurknop aan heb geraakt, roept de man me terug.

‘Oké, u wint. €13000 is in orde.’

Ik draai me om. ‘Ik had gezegd, dat het een eenmalig aanbod is. Of heeft u me verkeerd verstaan?’

‘Kom, mijnheer! U weet best, dat u ook een spel speelt. Of weet u wat? Dan doe ik die ketting voor uw vriend er nog voor niets bij.’

Ik kijk Ben aan en zeg: ‘Wat denk je, zal ik het maar doen?’

Ben kijkt geschokt. ‘Dat moet jij weten! Het is jouw geld! Maar waarom koop je zoiets duurs?’

Ik lach en zeg: ‘Is dat zo moeilijk te bedenken, Ben? Wat denk je, dat ik ga doen?’

Ben kijkt nog steeds geschokt. ‘Ga je haar vragen, met je te trouwen?’

Ik knik. ‘Daar denk ik al een paar weken over na. En iedereen, die er belang bij hebben, zijn er nu bij. Het is gewoon het juiste moment. En ik kan het wel betalen.’

Ik kijk de verkopers aan en zeg: ‘Goed, ik ga akkoord. Kan ik het over een uur ophalen? Maar ik reken het nu wel meteen af. En ik breng de ketting en de oorbellen ook dan pas terug. Ik wil mijn vriendin er mee verrassen. Zou u me een lol willen doen, en dan zo lang ook alles nog terug in de vitrine te leggen? De ring mag u wel vast in een doosje doen.’

Dat is natuurlijk helemaal geen probleem, en zeker als ze horen, dat ik mijn vriendin daar ter plaatse ten huwelijk wil vragen. Ik betaal dan alvast de sieraden, en de man geeft me alvast de rekening mee. Ben neemt wel meteen zijn ketting mee.

Als we eenmaal buiten zijn, moet Ben hard lachen.

‘Oh, jij durft zeg! Hoeveel heb je ervan af gehandeld?’

‘Ongeveer €1650. Ik had destijds die ketting al gezien, maar het was me toen nog wat te gortig om al meteen zoveel geld uit te geven. Nu ligt dat anders. Lisa is me alles waard, en dat mag ze weten ook! Maar die verkopers hebben echt helemaal vergeten, dat ik destijds ook al een flinke korting kreeg. Ze denken nu, dat ze zo’n €1650 hebben toegegeven, maar dat is dus veel meer! Ik mag dan wel flink wat geld hebben, maar ik kan ze ook maar een keer uitgeven!’

Ben fluit eens tussen zijn tanden. ‘Boah! Wat een smak geld! Mijn zus wordt straks nog flink rijk!’

‘Ze zal het zeker niet slecht hebben, maar ik weet, dat ze me niet wil om mijn geld, maar omdat ze van me houdt. ten minste, dat mag ik hopen! En ook, dat ze straks ook ja zegt, want anders zit ik te kijken met behoorlijk dure sieraden!’

‘Ze moet toch wel behoorlijk gestoord zijn, om je af te wijzen, Peter!’

‘Gelukkig is ze alleen maar gek op mij. Maar Ben? Wil je nog wel even je mond dichthouden? Ook niets tegen je vader vertellen. Dan krijg je die ketting van mijn cadeau.’

‘Prima! Van mij hoor je geen woord! Maar ik ben nog steeds zo opgewonden van zojuist!’

‘Zeg maar, dat ik je flink heb geholpen je ketting zo goedkoop mogelijk te krijgen. En dan lieg je niet eens!’

‘Ja! Dat ga ik doen! Ik verheug me al op straks!’

Als we terug bij het terras komen, zitten de dames al bij de rest aan tafel.

‘He he, daar zijn jullie dan! Waar waren jullie?’

‘Oh, we hebben flink wat shirts en korte broeken gekocht. Ze waren zo goedkoop!’

‘Ik zie anders geen tassen!’

‘Die hebben we maar meteen in de auto gelegd. En Ben wilde nog iets anders kopen, en daar zijn we toen ook naar toe gegaan.’

Iedereen kijkt dan Ben aan. Ben glimlacht van trots. Hij loopt naar Charlotte toe en zegt: ‘Ik heb speciaal iets voor jou gekocht, Charlotte. Ik hoop, dat je het leuk vindt!’

Dan geeft hij haar een doosje, wat netjes ingepakt is.

Charlotte is echt verrast, en omhelst Ben stevig, en geeft hem een zoen op zijn wang.

‘Oh, dat is lief van je! Heel erg bedankt!’

Ze maakt het open, en kijkt verbaasd als ze ziet dat het een juwelendoosje is. Ze opent het, en moet bijna huilen, als ze de ketting met hanger ziet. Ze kan een traan niet meer tegenhouden, en omhelst Ben nu nog een keer, maar geeft hem nu ook een stevige zoen op zijn mond.

Er wordt gejoeld, en geapplaudisseerd. Ze laat Ben haar de ketting omhangen, en toont dan trots haar nieuwe sieraad.

Lisette kijkt trots naar haar zoon, maar vraagt: ‘Zo, en ook nog een gouden ketting? Dat heeft je weer flink wat van je spaargeld gekost!’

Ben glimlacht. ‘Dat klopt, maar Peter heeft me geholpen, de kosten wat te drukken! Pff, hij kan echt heel erg goed onderhandelen! Ik zou dat echt zo niet gedurfd hebben!’

Eduard kijkt ook trots naar zijn zoon. ‘Dat leer je ook nog wel eens, Ben. Maar ik ben het met deze aankoop wel eens. Ik zie je liever hier je geld aan uitgeven, dan aan die spellen. Maar de afgelopen tijd heb je je computers nog maar amper aangeraakt, dat moet ik dan ook weer toegeven.’

‘Waarom zou ik nog met die computers spelen, als Charlotte veel leuker is?’

Jochem zegt dan: ‘En, Peter? Ik meende, dat je nog wat voor Lisa wilde kopen?’

‘Dat was wel het plan, maar daarvoor zal ze toch echt mee moeten naar die juwelier. Ik heb een bijpassende ring gezien, maar ik weet haar ringmaat nog niet.’

Jochem lacht. ‘Zulke dingen moet je toch echt weten, als je iets gaat kopen voor je vriendin!’

‘Alsof jij dat ook wist, toen je Jessica haar eerste ring gaf! Die was twee maten te groot!’

Jochem kijkt me scheef aan. ‘Zoiets vergeet je niet, he? Verdorie, ik had al gehoopt, dat je het niet meer zou weten!’

Lisa kijkt me dan aan. ‘Wilde je me nog een ring kopen? Waarom dan?’

‘Gewoon. Je hebt nu je ketting en je oorbellen, maar je hebt er geen passende ring bij. Ik wilde dat compleet maken. Of mag ik je geen cadeautjes meer geven?’

Lisa glimlacht, en loopt naar me toe. Ze geeft me eerst een heerlijke zoen en zegt: ‘Tegen een cadeautje zal ik nooit nee zeggen, zeker als het van jou komt! Wanneer wil je naar de juwelier gaan? Nu meteen?’

Ik lach. ‘Wat dacht je ervan, als we eerst even wat drinken. We hebben nog tijd genoeg. Bovendien is het warm, ik zag net ergens dat het hier nog vijfentwintig graden is. Ik heb er dorst van gekregen!’

We gaan weer zitten en bestellen wat te drinken. Maar het is al snel duidelijk, dat Lisa staat te trappelen van ongeduld, om naar de juwelier te gaan. Maar gemeen als ik ben, rek ik de tijd zo lang mogelijk. Jochem heeft dat heel goed in de gaten. Hij kijkt me nauwlettend in de gaten, maar zegt niets. Als we dan uiteindelijk afrekenen, en richting de juwelier lopen, fluistert hij in mijn oor: ‘Iets zegt me, dat je iets van plan bent, Peter!’

Ik kijk hem recht aan, en zeg: ‘Ik heb geen idee, wat je bedoelt!’

Maar hij ziet mijn pretoogjes en glimlacht. ‘Ik zal niets zeggen!’

Dan gaat hij weer langs Jessica lopen en Jessica vraagt aan hem: ‘Wat was dat zojuist?’

‘Niets, ik moest hem nog wat vragen.’

Jessica haalt haar schouders op. We zijn dan al snel bij de juwelier. We lopen gezamenlijk naar binnen. We worden hartelijk onthaald en ik zeg tegen de juwelier: ‘Zou je ons die ene ring nog eens kunnen laten zien? U weet wel, die ring, die bij deze juwelen passen.’ Ik haal dan het juwelendoosje tevoorschijn.

Lisa kijkt me verbaasd aan. ‘Waarom heb je dat meegenomen?’

‘Het moest toch een bijpassende ring zijn? Ik wilde niet hebben, dat het niet bij elkaar zou passen.’

Ze kijkt me glimlachend, maar nog steeds niets vermoedend aan. De man komt dan terug.

‘We hebben hem alvast apart gehouden. U meende dat het deze maat was?’

De man geeft me het doosje en ik laat het Lisa zien.

‘Wat denk je van deze ring?’

Ze kijkt verrukt! ‘Oh, wat een mooie ring! Mag ik hem passen?’

De man knikt glimlachend. Ze past de ring, en zoals ik al verwachtte, past die perfect.

Lisa bekijkt de ring nu eens wat beter en zegt: ‘Deze kristallen zijn echt goed geslepen! Ze glanzen als diamanten!’

De man wil wat zeggen, en ik beduid hem, dat hij stil moet zijn.

Ik zeg tegen Lisa: ‘Zou je het verschil eens willen zien, tussen die kristallen en echte diamanten? Ik weet, dat ze die ketting van jou ook met echte diamanten hebben.’

Lisa kijkt me verbaasd aan. ‘Mag dat?’

Ik kijk de man aan en zeg: ‘Zou u ze voor mij willen pakken?’

‘Natuurlijk.’

De man haalt de ketting en de oorbellen uit de vitrine.

Lisa kijkt verbaasd. ‘Zijn dat nu diamanten? Ze lijken gelijk?’

‘Doe ze eens om. Ik wil wel eens zien, hoe dat je staat.’

‘Je bent gek! Doe normaal!’

‘Toe nou! Wanneer krijg je nu eens de kans om dat eens om je hals te hebben?’

Lisa twijfelt even, maar als de man aanbiedt om het om haar hals te doen, stemt ze toe. Ook de oorbellen doet ze in.

‘God, ik voel me bijna ongemakkelijk met zulke dure sieraden! Stel je voor, dat ik zoiets zou mogen hebben! Ik zou gillen van geluk!’

Dan valt haar blik op het open juwelendoosje, waar de ketting met kristallen in zitten. Die fonkelen wel prachtig, maar toch echt niet zoals de juwelen, die ze nu om heeft. En opeens begint haar iets te dagen.

‘Peter? Iets klopt er niet!’

Ze kijkt me aan, en heeft moeite om eens te slikken.

‘Wat klopt er niet? Vind je ze niet mooi?’

‘Jawel! Maar je wil me wat te graag dit laten dragen!’

‘Zou je het willen hebben? Dan hoef je alleen maar twee keer ja te zeggen. Nu een keer ja, en nog een keer later, als we voor het altaar staan.’

Lisa trekt bleek weg. Ze moet even steun zoeken en kijkt me aan.

‘Peter, meen je dat echt?’

‘Wil je, dat ik op mijn knieën ga? Want dat doe ik!’

Ze kijkt me aan met open mond, terwijl ik voor haar kniel.

‘Lisa Hubertina Dorothea Meulendijck, zou je me de eer willen verstrekken om over niet al te lange tijd mijn vrouw te willen worden?’

Lisa moet een paar keren slikken, voordat ze een antwoord kan geven. Haar ademhaling heeft ze nauwelijks nog onder controle, en haar tranen al helemaal niet. Dan schreeuwt ze het uit: ‘JAA! Dat wil ik!’

Dan wordt het haar bijna te veel van de emoties, en ze is niet de enige. Iedereen is ontroerd, Lisette moet zelfs even gaan zitten.

Ik sta op en pak Lisa vast. Ze kijkt me aan en omhelst me dan. Een lange, en emotionele zoen volgt, waarbij ze al haar liefde voor me in die zoen legt.

‘Ik hou van je, Peter! Maar dit is echt te veel! Dat hoef je niet te doen!’

‘Te laat! Ik had ze al gekocht. Het is al afgerekend en al. Je kunt hiermee zo naar buiten lopen.’

‘En jij bent gek! Hoe duur is dat wel niet! Je dacht toch niet, dat ik daarmee zo over straat zou gaan lopen?’

‘Vind je ze dan niet mooi?’

‘Ze zijn prachtig, maar je bent echt helemaal gestoord!’

‘Je zal er je oude ketting voor hier moeten laten, Lisa. Vind je dat erg?’

‘Daar hangt wel een bepaalde herinnering aan.’

‘Wil je ze dan houden?’

‘Dat is ook weer overdreven! Dit ziet er hetzelfde uit, en het zal voor mij veel meer waarde hebben, dan die ketting.’

‘Nou dan! Zullen we dan maar op huis aan gaan? Ik denk, dat we thuis wel een en ander te vieren hebben.’

Lisa knikt. Ze geeft me nog een zoen, ze kan amper haar blijdschap kwijt. Dan worden we gefeliciteerd door onze families. Ik krijg een flinke knuffel van Lisette, en ze zegt me: ‘Je hebt me vandaag heel erg gelukkig gemaakt, Peter. Ik had wel verwacht, dat jullie snel zouden trouwen, vooral omdat Lisa al in verwachting is, maar zo snel, dat had ik zelfs niet verwacht! Maar wat heb je haar dure juwelen gekocht! Kan dat allemaal wel?’

‘Maak je daarover maar geen zorgen, Lisette. Ik ben niet zo arm. Dit is wel flink duur, maar ik lig er echt niet wakker van.’

Eduard geeft me ook een flinke knuffel. En hij drukt me ook stevig de hand. ‘Bedankt, dat je de man bent, van wie ik verwacht had, dat je zou zijn. Maar je hebt iedereen wel flink verrast om het nu al te doen.’

‘Ik dacht, iedereen is er, dus waarom zou ik nog wachten?’

Dan is het de beurt aan Jessica. Ze vliegt me om mijn nek, en geeft mee een hele flinke knuffel.

‘Eindelijk, broertje van me! Ik wist meteen, dat je met Lisa de vrouw van je leven gevonden had!’

‘Daar hoefde ik ook niet lang over na te denken, Jessica. Maar je gaat niemand na slechts enkele dagen al ten huwelijk vragen, of wel?’

Jessica knikt glimlachend. ‘Ik ben erg blij voor je, Peter. Jullie gaan het samen wel redden!’

Dan maakt ze plaats voor Jochem. Jochem geeft me een stevige handdruk en een klop op mijn schouder. ‘Dat wordt wel eens tijd, dat je van je vrijgezellenbestaan af komt, en je gaat settelen!’

‘Ik moest alleen wachten, tot ik het juiste licht zag, Jochem. En nu straalt het helder op me neer!’

‘Dat heb je mooi gezegd, Peter!’

Ben en Charlotte feliciteren me gezamenlijk.

‘Proficiat, Peter! Ik had het me al gedacht, dat je Lisa in deze vakantie zou vragen! Maar dat je zulke dure dingen voor haar koopt!’

‘Hey, ik heb er het geld voor, dus waarom zou ik het niet doen? En ze is het me dubbel en dwars waard! Maar jij ook gefeliciteerd! Nu ben je dus ook officieel het vriendinnetje van Ben!’

‘Dat ben ik al veel langer, maar ik ben er wel blij mee! En ik kan me amper geloven, dat hij me ook nog een gouden ketting gekocht heeft!’

‘Dan moet hij wel veel om je geven!’

Ben geeft me een hand en zegt: ‘Proficiat, je hebt het echt verdiend!’

Ik glimlach en zeg: ‘En jij ook!’

Ben begrijpt precies, wat ik bedoel.

Lisa wordt nu ook flink geknuffeld, en ze huilt wat af. Haar make-up lijkt nergens meer op, maar het kan haar niet deren. Ze krijgt van de juwelier een heel mooi en sjiek doosje, om haar ketting en haar oorbellen in te doen, maar ze weigert haar ring af te doen.

‘Voordat iemand me die afneemt, zullen ze toch eerst mijn vinger eraf moeten snijden! Die ring doe ik echt niet af!’

We moeten allemaal lachen. We bedanken de juwelier en gaan dan naar buiten. Lisa en ik houden elkaar stevig vast, en ze laat haar hoofd verliefd op mijn schouders hangen. Iedereen verlangt er nu wel naar om naar huis te gaan. We zetten dan al snel koers richting Frankrijk, waar we zonder enige problemen in Sare arriveren. En even later komen we vol vreugde aan bij ons vakantiehuisje.

Jef en Janine merken meteen, dat er iets aan de hand is, want Lisa kan haar ogen nog steeds amper van haar nieuwe ring afhouden en erover praten. Zodra Lisa Janine en Jef ziet, staat ze op en rent op hun af.

‘Janine! Moet je eens kijken, wat Peter voor me gekocht heeft!’

Jef en Janine kijken met grote ogen. ‘Wow, dat is nogal een mooie ring! Ik neem aan, dat daar ook wel een of andere belofte aanzit?’

Lisa knikt. ‘Ja, dat klopt. Maar Peter is echt gestoord! Ik wil eigenlijk niet eens weten, wat hij hiervoor betaald heeft! Maar dit zijn echte diamanten. En mijn ketting, die ik van hem gekregen had, toen hij me vroeg om zijn vriendin te worden, heeft hij ingeruild voor een bijna dezelfde ketting, maar dan ook met echte diamanten!’

Ze kijken me geschokt aan. ‘Nou, dat mag nogal kosten!’

‘Ze is het me waard. Ze moest er wel haar andere ketting voor opofferen en ook haar oorbellen.’

Lisa kijkt me aan en zegt: ‘Noem me eens één vrouw op, die nee zou zeggen tegen diamanten, in plaats van kristallen?’

‘Je verklaarde me zojuist nog voor gek en gestoord!’

‘Dat ben je nog steeds, dat je me zulke dure sieraden koopt!’

‘Zal ik ze dan maar terugbrengen? Misschien krijg ik nog mijn geld terug!’

‘En jij bent gek! Geen haar op mijn hoofd, die daar aan denkt!’

We moeten allemaal lachen. Het is duidelijk, dat Lisa er echt heel erg blij en gelukkig mee is. Maar dat ben ik ook. Er is me een grote steen van mijn hart gevallen.

Janine zegt dan: ‘En heb je al een idee, wanneer de grote dag dan zal zijn?’

‘Nog niet, maar als het aan mij ligt, nog ruimschoots voor eind maart. Ik wil getrouwd zijn, voordat Lisa bevalt.’

‘Dat is snel. Maar nu hebben jullie nog wel de tijd om een en ander te regelen. Het is nog pas oktober.’

Ik knik. ‘Maar het zal nog wel flink aanpoten zijn, om alles nog voor die tijd rond te krijgen. Als we terug zijn, dan zal ik Lisa een creditcard geven, waarmee ze zich alles kan kopen, wat ze nodig denkt te hebben voor de bruiloft. Ik heb er wel een bepaald budget over in gedachten. Sterker nog, dat had ik allemaal al vooraf geregeld.’

‘Zo, dus dit was geen opwelling?’

‘Nee, zoiets doe je niet in een opwelling. Ik dacht er al een paar weken over na. Ik wilde wachten, totdat we het bekend konden maken, dat Lisa zwanger was. En ik wist, dat de hele familie er zou zijn, als we hier op vakantie zouden zijn. En dat zou het perfecte moment zijn geweest, ware het niet, dat Jenny me bijna de pret ging bederven. Daar kon ze natuurlijk niets aan doen, maar ik twijfelde wel nog een moment, of ik wel door moest zetten. Maar ik denk niet, dat Jenny zou willen, dat ik het zou uitstellen.’

‘Daar kon je wel eens gelijk over hebben. Over Jenny gesproken: James is me ook een figuur en die Jennifer ook! Loop ik er vanmorgen binnen, zitten die twee met elkaar te kussen! Vind je dat nog normaal?’

‘Misschien is het tijdstip wat ongelukkig, maar ik vind niet, dat ze iets verkeerd doen. James voelt nu een leegte in zich, en Jennifer is er om die leegte op te vullen.’

‘Oké, maar moet dat dan een paar dagen, nadat Jenny overleden is? En dan hun leeftijdsverschil! Dat scheelt bijna vijftig jaar!’

‘En? Wat is het probleem? Ik ken James en Jenny niet zo lang, maar wel zo goed, dat Jenny volgens mij wist, dat ze ging sterven. En wat ik heb kunnen opmaken van Jennifer, maar ook van James, is dat Jenny ook wilde, dat James seks met Jennifer had. Alsof Jenny in Jennifer haar vervangster zag.’

Janine kijkt me geschokt aan. ‘Denk je dat echt? Dat zou toch wel heel bizar zijn! Maar aan de andere kant, zo was Jenny ook wel weer. We zullen het haar nooit meer kunnen vragen. Maar genoeg daarover! Nu jullie heugelijke nieuws! Dat gaan jullie toch zeker wel vieren?’

‘Natuurlijk! En voor de gelegenheid mag Lisa natuurlijk wel een glas champagne drinken.’

Lisa kijkt me verbaasd aan. ‘Champagne? Hadden we die bij?’

‘Natuurlijk! Goed verstopt tussen alle spullen. Die heb ik vanmorgen, net voordat we vertrokken nog in de koelkast gelegd. Zouden een stuk of zes flessen toereiken?’

Lisa kijkt me weer aan. ‘Je bent soms echt gestoord, weet je dat?’

‘Gestoord niet, maar wel gek. Gek op jou!’

Ik geef haar een zoen, terwijl ze straalt van geluk. We halen een paar stoelen voor Jef en Janine en ik trek de champagne open. Dan toosten we op ons voorgenomen huwelijk. Ik vertel dan ook aan iedereen, dat Lisa van mij nog een creditcard krijgt met een flink budget erop.

Lisette vraagt: ‘Mag ik vragen, wat ze mag uitgeven? Wat is een flink budget voor jou?’

‘Ik heb er twintigduizend opgezet.’

‘Voor de hele bruiloft?’

‘Oh nee, dat is voor haar jurk en alles wat ze daarbij nodig heeft.’

De mond van Lisette valt nu wel open. Lisa lacht en doet de mond van haar moeder dicht.

‘Mam, mond dicht, anders kruipen er vliegen in! Dat zei je me vroeger ook altijd!’

Eduard zegt: ‘Je smijt nogal met geld, Peter!’

‘Als je weet, dat je de juiste keuze hebt gemaakt, en de liefde wederzijds is, dan mag zoiets ook wel wat kosten. Zeker als je het je ook kunt veroorloven.’

‘Je hebt me al eens verteld, dat je toch wel wat geld bezit. Maar overdrijf je nu niet wat?’

‘Misschien een beetje. Maar ik heb toevallig een goede meevaller gehad. Ik heb me de panden kunnen kopen, die ik al een tijdje wilde overnemen, en die heb ik al meteen kunnen verhuren. Ik hoef er amper wat aan te doen, en ik vang nu ook meteen flink wat huur. En dan praat ik over flinke bedragen. Die panden heb ik er in enkele jaren er helemaal uit, en dan maak ik er flinke winst op. Dus ik maak me geen zorgen, dat ik in de komende tijd geld te kort kom.

En daarnaast heb ik altijd een potje apart gehouden voor speciale gelegenheden. Dat kan ik daar nu voor aanspreken. Alleen al dat is ruimschoots voldoende om er alles van te betalen.’

‘Dus met andere woorden, financieel hoef je je geen zorgen te maken?’

Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, nog niet eens een seconde maak ik me zorgen. Het geld, dat ik verdien als onderwijzer, dat is gewoon bonus.’

Lisa glimlacht. ‘Maar dat wist ik al van Peter. Ik heb zijn bankrekening gezien. Pff, het is dat er een hoop af is gegaan, toen hij dit huis kocht.’

‘Nou, het valt nog best mee, Lisa. Laat ik het zo stellen, ik heb nu een meer dan modaal inkomen. Maar voor alles wat ik doe, stel ik me wel budgetten. Ik weet al van tevoren, wat ik kan en wil uitgeven. Dat heb ik ook gedaan, toen ik die sieraden kocht vanmiddag. Ik had me zelf een limiet gezet, van het mag me dat kosten. En daar ga ik dan ook niet overheen. Nou ja, als het dan heel dicht in de buurt zit, dan wil ik nog wel eens over mijn hart strijken, maar het moet echt niet te gek worden.

Het geld, wat ik heb, dat kan ik maar een keer uitgeven, en ik heb graag wat in reserve. Er kunnen altijd dingen gebeuren, die je niet kon voorzien. Mijn auto kan kapot gaan, ik kan een ongeluk krijgen, het dak kan gaan lekken, noem het maar op.’

Eduard zegt dan: ‘Maar het verklaart nu ook wel, waarom je eigenlijk best een grote wagen rijdt, Peter.’

‘Dat klopt, ik houd er wel van om een beetje ruime wagen te rijden. Maar deze begint me alweer te oud te worden. Hij is nu drie jaar oud, mag wel weer vervangen worden. En ik wil nu een wat ruimere wagen, ook met het oog op onze baby. Maar hij moet ook weer niet zo groot zijn, dat Lisa er niet meer in durft te rijden. Ik heb laatst een mooie SUV gezien. Niet echt goedkoop, maar wel praktisch. Niet al te groot, amper vijf meter lang, maar wel ruim. En vooral ook zuinig. Ook handig…’

Jessica zegt: ‘Toe maar! Je zegt wel, dat je op je geld let, maar intussen geef je het wel flink uit!’

Ik lach. ‘Nou ja, om alles op te potten, dat is ook niet alles. Maar aan de wagen, waar ik nu mee rijd, daar moet over niet al te lange tijd ook flink wat aan vervangen worden, en daarbij is die wagen niet echt zuinig. De wagen, die ik nu op het oog heb, die is een demowagen, biedt me meer luxe en ruimte, is zuiniger, en ik heb er drie jaar volledige garantie op, buiten de fabrieksgarantie. Dus de eerste jaren heb ik er verder geen kosten meer aan. En wat ik voor mijn oude wagen aan inruil krijg, dan is het uiteindelijk ook niet meer zo heel duur. En als het even kan, probeer ik die wagen dan ook wat langer aan te houden. Het is een Lexus, dus kwalitatief zou het wel goed moeten zijn.’

Jochem zegt: ‘Nou, doe maar duur! Dat zijn geen goedkope auto’s!’

‘Dat klopt, maar die demowagen kost wel ruim twaalfduizend minder dan nieuw. Dus dat scheelt dan wel enorm. En als bonus kan ik met die wagen met drie tanks benzine op en neer, en heb dan nog brandstof over! Dat scheelt me per keer gewoon honderdvijfenzeventig euro aan brandstof en als ik vier keer hierheen rijd, dan is het zelfs zevenhonderd euro. Daarvan kan ik nog een keer extra hierheen op vakantie gaan!’

Jochem lacht. ‘Je hebt het al helemaal uitgerekend! Wat wil je dan precies gaan halen?’

‘Het is een mooie blauwe Lexus RX 450h. Een half jaar oud, nog geen duizend kilometer gelopen.’

‘Dat is gewoon nieuw! En wat mag zoiets kosten?’

‘Ze hebben hem me aangeboden voor vijfenzeventig en ik kreeg nog dertigduizend terug voor de mijne, dat is drieduizend meer, als ik er zo voor kon krijgen. En ik kreeg er ook nog een extra set winterbanden op velg bij.’

Lisa kijkt me aan en zegt: ‘Wanneer heb je dat dan gedaan?’

‘Twee weken terug, toen ik de wagen weggebracht had voor de beurt.’

‘Maar had je dat niet even kunnen zeggen? Ik had graag meegewild!’

‘Het kwam eigenlijk spontaan. Ik had net gesproken met de monteur over mijn auto, en hij vertelde me toen, dat er volgend jaar waarschijnlijk de versnellingsbak gereviseerd moet worden. Dat is niet goedkoop. En toen ik van die garage wegreed, keek ik recht tegen die wagen aan. Maar ik heb nog niets gekocht, ik heb keurig gezegd, dat ik het thuis nog even moest overleggen. Maar ik denk toch, dat ik me die wagen ga kopen.’

‘En daar heb ik niets over te zeggen?’

Ik kijk haar aan en zeg: ‘Nog zijn we niet getrouwd, Lisa. Ik snap wel, dat je hierin liever had meebeslist, maar dit is de wagen, die ik me wil kopen. Voor jou gaan we nog wel een keer kijken, want ik denk, dat je zelf ook wel een auto wil hebben, misschien niet zo groot. Maar dat bespreken we wel, als we thuis zijn.’

Lisa is daar niet echt blij mee, dan zie ik meteen. Ze kijkt me boos aan en zegt: ‘Maar moet het dan per sé zo’n dure wagen zijn? Je kunt toch ook best wel een andere wagen kopen, die veel minder duur is?’

‘Natuurlijk kan dat, maar dat wil ik niet. Als ik het me niet kon veroorloven, dan was dat wat anders geweest. Maar het is ook niet zo, dat ik me gewoon iedere wagen wil kopen, die ik tegenkom. Ik wil gewoon een wagen, die voldoet aan mijn eisen. En die zijn: Ruim, veilig, betrouwbaar, zuinig, en goede restwaarde en hij mag er best goed uitzien. Nou, dat past bij die wagen. Natuurlijk, goedkoop is dat ding niet. Maar ik ben van plan er minstens vijf jaar in te rijden, en dan kijk ik wel weer wat ik me dan aanschaf. Je moet dat op langere termijn bekijken, Lisa. Maar die discussie wil ik nu niet voeren.’

‘Toe maar! Omdat je het je kunt veroorloven, koop je maar gewoon ook een dure wagen. Waarom koop je er niet meteen twee!’

‘Dat kan ook, ze hadden er meer staan. Maar zullen we die discussie voor later houden? Niet iedereen hoeft te horen, wat ik wil uitgeven.’

Lisa kalmeert een beetje. ‘Oké, daar heb je ook weer gelijk in. Bovendien zouden we eigenlijk onze verloving moeten vieren.’

Eduard zegt dan: ‘Nou, een glaasje champagne kon er anders nog wel in, Peter!’

‘Dat kan, ik heb meer dan genoeg meegenomen. En speciaal voor Lisa had ik eigenlijk nog champagne zonder alcohol meegenomen, al vind ik die niet zo heel erg lekker. Ik had die geproefd bij de slijter, het gaat, maar dat is het ook. Ze moet zelf weten, of ze die wil proberen.’

Lisa vraagt me dan: ‘Die is zeker heel erg zoet!’

Ik knik. ‘Ik wilde je niet als enige op de champagne zou moeten afzien. Maar je kunt gerust proeven, als je wilt.’

Lisa knikt. ‘Ik heb nu al twee glazen op, dat is meer dan voldoende! Ik wil het wel eens proberen.’

Ik schud dan het glas van Eduard weer vol, en ook dat van Jessica, die haar glas ook bijna leeg heeft.

Dan haal ik de champagne voor Lisa en schud haar een beetje in.

‘Hmm, dat gaat nog best. Inderdaad flink zoeter, maar daar houd ik wel een beetje van. Janine? Wil je ook eens proeven?’

Janine knikt, en ik schud haar een klein beetje in.

‘Dat is inderdaad best goed te drinken. Schudt maar verder vol, Peter!’

Ik schud dan de glazen van Lisa en Janine verder vol. Gelukkig komt er dan ook weer meteen weer wat stemming in.