Ankie was studente. Ze studeerde Biologie. Ze was in haar laatste studiejaar. Omdat studeren een kostbare zaak is, had ze voor de zaterdag een bijbaantje. Ze bezorgde pizza’s voor de plaatselijke pizzeria. Ankie zag er goed uit. Ze was slank gebouwd en had een open, fris gezicht. Ze telde 22 lentes. Op deze zaterdag eindigde haar werktijd om 7 uur. Ze was van plan om dan lekker naar huis te gaan, zich te douchen om dan vroeg naar bed te gaan. Haar vriend, met wie ze al ruim een half jaar was, zou ze morgen wel zien. Ze hadden afgesproken om al vroeg naar het strand te gaan.

Maar soms gebeuren er in het leven onvoorziene dingen. Gebeurtenissen waar je totaal niet aan gedacht had. Dan kun je je natuurlijk vasthouden aan je oorspronkelijke plan of meegaan in het onverwachte. Voor deze keuze kwam Ankie te staan.

Voor haar laatste bezorging moest Ankie naar de ‘villawijk’. Zo noemde de mensen de wijk waar alleen de gegoeden in staat waren een huis te bewonen. Ankie belde aan. Ze keek in de camera toen een mannenstem zich meldde. “Pizza bezorging, mijnheer,” zei ze.

“Ah, okay. Wil je zo vriendelijk zijn langs de rechterkant van het huis naar de achtertuin te komen? Ik wacht daar op je.” Ankie gehoorzaamde en liep naar de achtertuin. Maar toen ze die zag, bleef ze stokstijf staan. Wat ze zag was overweldigend. Ze zag een zwembad. Om het bad heen stonden her en der bomen. Verder vele planten en een zee aan bloemen. Ankie hield van de natuur. Ze hield van bloemen, nee, ze was gek op bloemen. En hier zag ze de meest prachtige planten en bloemen in alle maten en kleuren. Bewonderend keek ze rond. Ineens hoorde ze een mannenstem: “Vind je het mooi?”

“Mooi? Het is geweldig! Fantastisch.”

De man lachte vriendelijk. “Geef me eerst de pizza maar.” Hij nam de pizza aan en plaatste die op een tuintafel. Toen gaf hij Ankie het geld.

“Kom, ik leid je even rond als je ten minste tijd hebt.”

“Ja, mijnheer, u was mijn laatste klant. Maar het kan maar even want mijn baas wacht op zijn geld.”

De man stelde zich voor: “Ik heet Rob en jij bent?”

“Ankie, meneer.”

“Nou laat het meneer maar weg. Zeg maar gewoon Rob.”

Ze liepen samen om het bad. Van veel bloemen wist Ankie de naam, maar er waren er toch ook heel wat die ze niet kende. De man naast haar genoot van Ankie’s oprechte belangstelling. Het werd een snel rondje. Toen ze rond waren, bekeek de man haar nauwkeuriger en zei: “Jij weet zoveel van bloemen en planten. Ik ben verbaasd. Ik heb nog nooit een pizzabezorger ontmoet, die zo veel weet!”

“Weet u mijnheer…eh…Rob, het bezorgen van pizza’s is een bijbaantje. Ik studeer Biologie en ben in ijn laatste jaar. Pizzabezorging doe ik, omdat de studie zo veel kost.”

“Ah, dat verklaart het,” antwoordde hij.

“Maar nu moet ik gaan. Mijn baas wacht op me. Dank u wel dat ik dit mocht zien!”

Maar Rob liet haar niet zomaar gaan. Hij zei: “Wat doe je als je afgerekend hebt?”

“Dan ga ik naar huis.”

Rob knikte.

“En dan moet je nog eten?”

“Ja.”

“Wat vind je ervan als we samen wat gaan eten en daarna hier iets drinken? Dan is het donker en met de tuinverlichting aan ziet alles er nog mooier uit. Echt waar!”

Ankie dacht even na. Ze wilde naar huis, douchen en vroeg naar bed. Maar wat Rob voorstelde is toch wel heel bijzonder. Ze keek naar Rob. Rond de 30, vriendelijke man, goed gebouwd. Ze had een goed gevoel bij hem. Wikken en wegen. Een keus maken! En dat deed ze.

“Als je het niet erg vindt, neem ik je aanbod graag aan.”

“Nee, natuurlijk vind ik het niet erg. Ik stel het toch voor!”

Ze spraken af dat hij over een uur voor haar flatje zou staan. Daarop ging Ankie weg.

Na een uur was Rob ter plaatse. Hij zag een oud flatgebouw. In een van die flats woont ze dus. Rob hoefde niet lang te wachten. Toen hij Ankie uit de flat zag komen, stapte hij uit en wuifde. Ankie liep naar hem toe en stapte in. “Mooie auto,” zei ze.

“Dank je. Waar wil je eten?”

“Eh…misschien in De Vork?”

De Vork was een heel goedkoop restaurant. Het eten was niets bijzonders. Echt een restaurant voor mensen met een kleine beurs.

“De Vork,” zei Rob, “weet je dat wel zeker?”

“Ja Rob, ik moet heel zuinig zijn met m’n geld. De studie kost echt veel geld. Heel soms ga ik hier met m’n vriend eten. Dan eten we hier voor nog geen 10 euro. We betalen ieder voor onszelf, dus dan kost het me maar zo’n 5 euro.”

Ze keek Rob aan en zag zijn glimlach.

Wat stom! dacht ze ineens.

“Sorry Rob, sorry dat ik alleen aan mezelf dacht. Jij wil natuurlijk naar een beter restaurant. Het spijt me.”

“Het is goed, Ankie, maak er geen probleem van.”

Rob startte de auto en reed weg. In het centrum stopte hij bij Bistro Oliva. Niet echt duur, wist Ankie, maar voor haar toch wel prijzig. Eenmaal binnen kregen ze een mooie plek toegewezen. Ze openden de menu kaart.

“En,” vroeg Rob, toen de ober verscheen.

Ankie zei: “Ik neem lasagna.” De lasagna kostte net geen 5 euro. “En water is voldoende.”

Rob keek haar aan. Hij zag dat ze het meende. “Geeft u mij even 5 minuten,” zei hij tegen de ober. Die verdween. “Ankie, waarom bestel je alleen lasagna?”

“Omdat ik niet zo veel geld heb, Rob. En ik zei je al ik moet zuinig zijn.”

Wat een meid is die Ankie toch, dacht Rob. Ze is goudeerlijk, heel bwust met geld en ze verwacht dat ze haar eigen eten moet betalen. Hij voelde zich vertederd en wilde er op een goeie manier op reageren.

“Ankie, mag ik je om een gunst vragen?”

“Een gunst?” Ze knikte.

“Ankie, mag ik voor één keer het eten betalen?”

Ze viel stil. Natuurlijk begreep ze hem, maar ze was zo gewend altijd alleen voor zichzelf te zorgen.

“Ja Rob, het spijt me.” Ze lachte verlegen.

“Dank je. Bestel maar wat je lekker vindt.”

Rob merkte op dat ze toch een bescheiden maaltijd bestelde, maar hij zei er niets van. Tijdens de maaltijd maakten ze nader kennis. Rob vertelde dat hij wat in het vastgoed deed en het geluk had het goedlopende bedrijf van zijn vader over te nemen. Ankie vertelde over haar studie en het studentenleven.

“En je vriend?” vroeg Rob.

“Die ken ik nu een paar maanden. Een goeie jongen, ik mag hem graag.”

“Hou je van hem?”

“Of ik van hem hou? Ik weet dat niet. Hij is lief.”

Rob dacht aan een scene uit de film ‘Meet Joe Black’ die hij jaren geleden gezien had. Zittend in een helikopter stelde de vader zijn dochter diezelfde vraag. Zij gaf hetzelfde antwoord als Ankie, waarop de vader zei: “True love is when lightning strikes you!” (Ware liefde is alsof je door de bliksem getroffen wordt). Bij Ankie heeft de bliksem niet toegeslagen. Zoveel was hem wel duidelijk.

Na het eten reden ze naar zijn huis. Rob opende de terrasdeuren en deed de tuinverlichting aan. Ankie sloeg een hand voor haar mond. De tuin was al zo prachtig, maar nu met de verlichting aan leek het wel een sprookje. Ze keek op naar Rob. “Wat mooi,” fluisterde ze. Rob nam haar hand en leidde haar voor de tweede keer rond. Ze spraken niet. Ze genoten van de schoonheid van dit kleine paradijsje. Na het rondje draaide Rob Ankie naar zich toe. Zachtjes zei hij: “Ankie, in het restaurant vroeg ik je om een gunst. Nu wil ik je voor de tweede keer om een gunst vragen.”

“Wat Rob?”

“Wil jij alsjeblieft met mij in het zwembad gaan? Zwemmen temidden van de planten en bloemen?”

“Ja Rob, dat wil ik wel. Het lijkt me heerlijk, alleen ik heb geen zwemkleding bij me.”

“Dat kunnen we wel regelen. Kom maar mee.”

Hij bracht Ankie naar zijn slaapkamer en opende een kastdeur. Hij haalde een stapeltje t-shirts te voorschijn. “Doe maar een t-shirt van mij aan. Ik wacht op je bij het zwembad.” Daarop verliet hij met een sportbroekje de slaapkamer. Met de t-shirts in haar handen keek ze rond. Rob had een enorm bed. Daar kunnen gemakkelijk 4 personen slapen! Ze legde de t-shirts op het bed en bekeek ze. Ze koos voor een wit t-shirt. Snel kleedde ze zich uit op haar slipje na. Ze kon altijd nog naar huis zonder slipje, toch? Het t-shirt was te ruim voor haar, maar dat gaf niets. Het viel tot halverwege haar dijbenen. Zo liep ze terug naar het terras. “Prima!” zei Rob. “Je ziet er geweldig uit. Kom, in een keer erin.” Hij nam haar hand en ze liepen naar de rand van het bad. Samen sprongen ze in het water. Nergens was het diep. Overal kon je staan, zoals dat ook behoort in een tuinzwembad! Ankie kon goed zwemmen, maar toen ze zag hoe Rob als een vis door het water gleed, voelde ze zich als een beginner. Eerst zwommen ze alleen, maar al snel begon het spelen. In het begin voelde Ankie zich toch wel vreemd, maar al snel ontspande ze zich. Het was allemaal zo natuurlijk in deze natuurlijke omgeving. Ze lachten en spetterden. Hij hief haar op en gooide haar in het water. Toen Ankie op een zeker moment aan de kant stond met haar ellebogen op de rand, zag ze hem al seen vis onder water naar haar toekomen. Vlak voor haar kwam hij boven. Ze lachten elkaar toe. Even raakten ze elkaar en weg zwom hij weer.

Toen het eindelijk genoeg was, klommen ze uit het bad. Rob gaf haar een grote badhanddoek. “Kleed je uit en doe de handdoek om je heen. Ik wil niet dat je kou vat. Ankie liep niet weg, maar draaide zich alleen om. Natte t-shirt en slipje uit en een droge handdoek om haar heen. Toen ze zich weer omkeerde, zat Rob al, met en handdoek om zijn middel op een strandbed. Hij leunde tegen de rugleuning. Zijn voeten op de grond, links en rechts van het bed. Ankie liep naar hem toe.

“Ankie, ik wil je nog één keer om een gunst vragen.” Hij wachtte haar antwoord niet af. “Wil je voor me komen zitten met je rug naar me toe. Leun maar tegen me aan, want….want ik heb nog een verrassing voor je.” Ankie glimlachte en ging tussen zijn benen zitten. Ze leunde tegen hem aan. Haar benen, zedig naast elkaar gestrekt op het bed. Daarop pakte Rob een afstandsbediening. Hij hield hem voor Ankie. Hij drukte op een paar knopje en plotseling vulde de tuin zich met geluiden. Ankie hoorde vogels en het geluid van vallend water. Af en toe een kreet van een dier. Ankie liet alles op zich inwerken. Het was een genot voor haar zintuigen. Ontspannen leunde ze tegen Robs brede borst. Rob had zijn handen op haar schouders gelegd en begon zachtjes haar bovenarmen en schouders te strelen of was het masseren?

“En?” vroeg hij haar zachtjes.

Ankie antwoordde: “Het is volmaakt. Als er ooit een paradijs heeft bestaan, zou het er zo uit gezien kunnen hebben.”

Ze hoorde hem zachtjes lachen: “En dan ben jij Eva!”

Ankie glimlachte, maar dat kon Rob niet zien. Ze voelde hoe hij haar streelde. Ze voelde zijn handen nu op haar lichaam. Hij streelde haar om haar borsten heen, hij streelde haar buik. Het was voor haar een hemels gevoel: zo prettig, zo ontspannen! Ze sloot haar ogen en gaf zich over aan zijn handen. Ze verbeeldde zich dat ze echt Eva was en hier de natuur beleefde. Ze voelde hoe hij haar handdoek losmaakte en opensloeg. Ze wist dat ze naakt was, maar dat was Eva toch ook? Ze vond het een heerlijk gevoel. Ze hoorde de geluiden, de vogels het water. En hier lag ze tegen een man aan die ze nog maar een paar uurtjes kende. En ze voelde zich gelukkig. Het dagelijkse leven was ineens z over weg. Aan haar vriend dacht ze geen moment. Ze voelde hoe de handen haar streelde, haar borsten, haar buik. Zijn handen raakte haar bovenbenen aan en toen die handen de binnenkant van haar dijbenen wilde strelen open ze automatisch haar benen. Sexueel verlangen groeide. Als ik Eva ben, dan moet hij wel Adam zijn, dacht ze. De wind ruiste, het water viel, de vogels zongen. Ineens voelde ze zijn vingers op haar kutje. Doe maar Adam, doe maar, ik vind het fijn. Zijn handen duwde liefdevol haar benen verder uiteen, zodat ook zij haar voeten op de grond moest zetten. Ze hoorde zijn ademhaling bij haar oor. En ineens was daar die vinger die haar klitje aanraakte en zachtjes masseerde. Even opende Ankie haar ogen. Alles is zo mooi, zo fijn! Haar opwinding groeide.

Rob merkte het. Heel bewust streelde hij haar kutje. Over haar schouder zag hij haar lichaam meedoen. Hij forceerde niets, maar bleef geduldig wachten op het moment. En dat duurde niet lang meer. Ze ademde diep in en slaakte een diepe zucht. Daarna legde zij een hand op zijn hand en Rob wist dat ze haar hoogtepunt beleefd had. Nog een poosje bleven ze zo zitten. In stilte genietend van het moment.

Maar aan alles komt een eind. “Het wordt al laat,” zei hij bij haar oor, “wil je bij mij blijven slapen.” Ankie ontwaakte uit haar roes. Ankie was weer Ankie. “Nee, dat gaat niet. Ik heb afgesproken om morgen met mijn vriend naar het strand te gaan. Hij komt me al vroeg halen.”

“Ik begrijp het,” antwoordde Rob.

Pas toen realiseerde Ankie zich dat hij met een stijve achter haar zat. Ze had geen moment daar aangedacht. Ze duwde zich er tegenaan. “Ik moet naar huis, maar jij….eh…..” Ze zweeg.

“Bedoel je dat ik niet ben klaar gekomen?”

“Ja, het spijt me, ik heb weer alleen aan mezelf gedacht.”

“Nee Ankie, dat is het niet. Jij was in een roes met mooie gedachten. Daar paste je…eh…. lichamelijke bevrediging heerlijk bij. Maar het is goed zo. Ik heb het een geweldige avond gevonden. Zo onverwacht en zo heerlijk.”

“Dat vind ik ook, Rob, je hebt me een blik in jouw paradijsje gegund. Daar ben ik je ongelooflijk dankbaar voor. Het was schitterend, het was volmaakt!”

“Ankie, wil je morgenavond terugkomen? Alsjeblieft?”

“Dat wil ik ontzettend graag, Rob.”

Ze kleeddden zich aan en Rob bracht haar thuis. Hij pakte haar handen en drukte er een kusje op. “Tot morgen en veel plezier op het strand.” Hij gaf haar zijn mobiele nummer en vroeg haar hem te bellen als ze terug was. Daarop stapte Ankie uit. Rob wachtte tot ze in het flatgebouw was en reed daarna naar huis

Voor hij de tuinverlichting uitdeed, controleerde hij de tuin. Daarna sloot hij de tuindeuren. Het werd tijd om te gaan slapen.

Op het muurtje naast het terras lag een nat slipje: een dames slipje.