De volgende ochtend werd ik wakker, doordat iemand aan mijn ballen aan het krabbelen was. Het was Fred. Slaperig duwde ik zijn hand weg en keek om me heen. Naast me lag niemand, maar in het grote bed een paar meter van me vandaan, lag Iris tussen haar dochter Kyara en Alicia in. Allemaal lagen ze nog heerlijk als varkentjes te snurken.
Fred wenkte me, hielp me opstaan en zei zacht: “Je moet er uit komen, want er is nog van alles te doen, maar ik denk dat je eerst even onder de douche door moet lopen”.
Ik rook het kutvocht van mijn liefje en voelde een enorme hoeveelheid stoppels op mijn kin. Ik liep met wat verstijfde moeite naar de douche, waar ik mezelf snel schoonmaakte en schoor.
Terwijl Fred me afdroogde, werkte ik het door hem meegebrachte ontbijt achter mijn kiezen en het aankleden en apps lezen gebeurde ook tegelijkertijd.
Het was negen uur toen ik fris en een beetje fruitig door het huis liep. Ik begon in een uithoek op de bovenverdieping en zag daar dat alle kamers netjes waren gemaakt: opgemaakte bedden en alles netjes schoon. Ook beneden zagen veel van de ruimtes er netjes uit. De keuken was nog wel een bende, maar dat was logisch. De woonkamer liep ook over van rondslingerende rommel, maar met tientallen mensen die heen-en-weer liepen, was dat logisch.
In de wasruimte (die het formaat had van mijn vorige slaapkamer) draaiden twee grote wasmachines om allerlei wasgoed weer schoon te krijgen.
In de masterbedroom, die beneden was, met openslaande deuren naar de tuin, trof ik een heel bijzonder tafereel aan. Ik zag daar allemaal mensen slapen. Naast elkaar, door elkaar: in de meest gekke houdingen lag iedereen te ronken. Vrijwel iedereen was compleet gekleed. Ik zag de drie Marokkaanse mannen, die de meubels gestoffeerd hadden naast twee naaisters liggen. Jan en Henk hadden een arm om Otje en het naaistertje geslagen. Dirk en Georgina waren de enigen die naakt waren en zo te zien ook nog even hadden gesekst. Claudia en Elize lagen lepeltje-lepeltje en hielden elkaars lichamen warm.
Het was niet warm in de kamer, omdat de deur naar buiten een stukje open stond. Dat was de kortste verbinding in de richting van de SM-kelder, dus ik ging die kant op zonder iemand verder wakker te maken.

Toen ik daar aankwam, was het buiten een enorme bende. Gelukkig waren alle schildersspullen weg, maar de naaimachines, de apparaten die de stoffeerders gebruikt hadden en alle vers gemaakte SM apparaten stonden kriskras voor de halfopen garagedeur. Ik bukte om onder de deur naar binnen te gaan en wat ik zag was verbluffend. De muren en plafond waren matzwart, zodat het wel leek of alle licht daarnaartoe gezogen werd en alles dus duister was. De gordijnen waren netjes gedrapeerd opgehangen: de groene aan de korte kanten en de rode aan de lange zijkanten. Ik zag al snel dat de gordijnen alle stopcontacten, het keukentje en zelfs de garagedeur camoufleerden.

Ik ging terug naar naar binnen, naar de grootste slaapkamer, waar inmiddels wat reuring was ontstaan. Ik wenste iedereen met luide stem een hele goede morgen en liet heel duidelijk mijn waardering blijken voor alles wat er gisterenavond en vannacht allemaal gedaan was.
We klapten allemaal enthousiast en ik zag dat Henk ondertussen Sasha, het naaistertje aan het bevoelen was. Dat liet ze zich weggevallen, maar toen ze in de gaten kreeg hoe laat het volgens de klok was, vloog ze het bed uit, waarbij al snel duidelijk werd, dat ze haar broek en onderbroek niet aan had.
Henk keek zo onschuldig als een pasgeboren baby de andere kant op en ik schoot in de lach. Ik richtte me naar het naaistertje en vroeg: “Vanwaar de haast?”
“Omdat, als ik nog één keer te laat kom, ik op staande voet zal worden ontslagen”.
“Hoe laat moet je er zijn?”
“Uiterlijk tien voor negen…”
“Duidelijk. Dan ben je te laat, dus dan word je ontslagen. Sorry daarvoor, want het is eigenlijk mijn schuld”.
“Ook die van mij”, zei Henk, want ik heb haar meegenomen naar dit bed en als we niet zo lang hadden liggen seksen, waren we misschien wel eerder wakker geweest”.
Sasha leek geen schaamte voor deze woorden te voelen. Ze haalde haar schouders op, keerde terug naar het bed en plofte met een zucht bij Henk neer.

Ik zei: “Ik heb een andere baan voor jou. Ik heb je gisteren bezig gezien en je was heel goed in het organiseren en regelen. Zo te zien ben je niet heel preuts en daarom wil ik jou vragen om hier in dit huis de huishouding te gaan regelen. Ik betaal je anderhalf keer wat je bij de Leenbakker verdiende. Voorwaarde is wel, dat je dan bedrijfskleding aan moet”.
Claudia proestte het uit en zei: “Ja, ik zie haar al lopen in zo’n dienstmeisjes outfit!”
Henk lachte hard en zei: “Prima, ik heb een doos met kleding in de auto liggen. Daar zit vast wel iets bruikbaars bij! En, anders haal ik gewoon iets uit mijn magazijn”.
Ik schudde meewarig mijn hoofd en zei: “Ik had in gedachten dat ze haar werk naakt zou doen, maar dit idee is veel beter. Dus Sasha, wil je het proberen?”
Haar gezicht verraadde haar antwoord al en ze zei: “Prima voorstel, want ik denk dat er hier nog heel veel mee te maken zal zijn!”
“Dat klopt. Er moet nog heel veel gebeuren en ik wil dat alles vandaag om 12 uur er perfect bij ligt. Otje helpt Sasha, Claudia maakt alles netjes in de woonkamer, Elize verzorgt Kyara, Alicia en Iris. Daar gaat Fred je bij helpen. Vergeet niet om alle juwelen van Kyara en Iris mooi te maken.
Dirk en Georgina beginnen met opruimen buiten. Je kan één van de vrachtwagentjes wel gebruiken om zooi in te doen en als het te veel is, breng je het naar de vuilstort.
Henk, Jan, lopen jullie met mij mee? Dan gaan we de kelder verder inrichten”.

“Uhhh…. Meneer?” vroeg één van de stoffeerders. “Kunnen wij nog iets doen of kunnen we afrekenen?”
“Wat kunnen jullie? Er is nog zoveel werk, dat ik niet eens weet wat er gedaan moet worden”.
“Hij kan goed tuinieren, ik ben handig met klusjes doen. En hij, hij heeft een tijdje in de horeca gewerkt. Wij alle drie eigenlijk wel”.

Terwijl iedereen al aan de slag ging met aankleden en klusjes doen, zei ik: “Hoe staan jullie tegenover naakte mensen?”
Ze keken elkaar aan en er was een grote aarzeling. Ik had geen zin in vertragingen en ik reageerde ongeduldig en uiteindelijk keken er twee naar ‘de leider’. Ik vroeg hem: “Jullie zijn homo’s?”
Ze ademden diep uit en ‘de leider’ zei: “Ja, we voelen heel veel voor elkaar, maar ook voor anderen hoor. We wonen boven onze meubelzaak en omdat we samenwerken, zoeken onze vrienden en familie er niets achter.
Ik heb begrepen dat in de loop van de dag belangrijk bezoek komt. We zouden daarbij kunnen assisteren door te serveren of zo?”

Ik wenkte hen alle drie, liep met grote passen naar de keuken en zei: “Jullie hebben verstand van horeca. Beoordeel wat je mist aan glaswerk en boodschappen. Koop dat bij de Sligro of Makro of zo. Er komen steeds meer mensen bij die er komend weekend zullen zijn, dus reken op het verzorgen van 25 mensen. Ontvangst met champagne, daarna bier, meerdere soorten wijn, tequila, maar ook diverse soorten non-alcoholische dranken. Kijk ook of er glazen genoeg zijn, rekening houdend met de capaciteit van de vaatwasser. Over eten hoef je je geen zorgen te maken, want we hebben al een kok op het oog. Hem moeten jullie ook ondersteunen.
En, om het leuk te maken gaan jullie oberen in een oberkostuum wat Henk wel zal leveren. Hem kennende is dat een wit boordje met een klein zwart strikje, witte manchetten en een klein zwart broekje.
Ik vermoed dat in de loop van de tijd dat broekje zou kunnen sneuvelen, dus hou daar rekening mee in het antwoord of jullie dit komend weekend willen doen”.
“Wat verdienen we?”
“75 euro per uur. Dat tarief geldt voor iedereen, met een maximum van 1500 euro per dag. Dit geldt alleen voor dit weekend”.
De jongens keken elkaar aan en gaven me alle drie een hand: ze waren akkoord. Ik vroeg hun namen en die waren: Mo, Ali en Cem. Ik noemde hen gelijk het MAC team. Ze wisten wat hen te doen stond en gingen aan de slag met de keukenzaken. De kok kwam er op dat moment ook aan en ze leken het goed met elkaar te kunnen vinden.

Ik vertrok naar de SM-kelder, waar Henk en Jan al bezig waren met de inrichting. Ik informeerde Henk over de kostuums. Hij stuurde een appje en leek tevreden.
Henk en Jan hadden een rek, een paar kooien, twee verschillende kruizen, waaronder die uit mijn andere huis en een aantal stellingen, rekken en kasten tegen de wand gerangschikt. Ik was echt onder de indruk van de dreiging die van al deze dingen uitging. Als hier een sub naakt naar binnengebracht zou worden, zou die echt heel klein en angstig worden.
Ik keek wat er nog buiten stond en ik zag daar een prachtige bok staan waar een sub overheen gevouwen kon worden voor een straf, of gewoon om genomen te worden. Aan alle kanten zag ik leren boeien. Echt heel mooi afgewerkt.
Verder zag ik een forse en een slanke tafel. Beide waren afgewerkt met een leren topping met een dunne laag schuimrubber er onder. Daarachter zag ik een zogenaamde ‘wooden horse’, maar dan eentje die met zwart leer omwikkeld was en waar de kopspijkertjes bovenop zaten voor meer impact. Ook zag ik verschillende versies van Middeleeuwse martelwerktuigen.
Als laatste vond ik een Sybian. Ik grijnsde. Dat was het lekkerste martelwerktuig wat ik kende!

Ik hoorde getoeter op straat en zei tegen Henk en Jan dat ze goed bezig waren en dat ze de wooden horse onder het takel-apparaat moesten zetten. Daar had ik al een heftig idee bij.
Na deze instructies, liep ik snel naar de straat, waar ik iemand van DHL bijna weer zag vertrekken. Ik kon nog net op tijd zijn aandacht trekken en hij stapte weer uit. Zijn lakse houding deed mij even verlangen om hem een pak slaag te geven, maar daar had ik geen tijd voor.
Met een hummend, brommend geluid gaf hij een pakketje en draaide om. Ik riep hem na: “Hey, waarom ga je al? Wil je geen fooi of zo?”
Schielijk draaide hij om en hij kwam naar me toe. Ik zei: “Alle pakjes die je hebt moet je in het vervolg achterlaten. Het maakt me helemaal niet uit hoe je dat doet, maar je moet het doen. Wat je net hebt afgeleverd is heel waardevol en heb ik vandaag nodig. Als je was weggereden was dat voor mij een enorm probleem geweest. Snap je dat?”
De jongen humde weer wat en de neiging om hem alsnog een pak slaag te geven moest ik meer dan eerst onderdrukken. Ik gaf hem twee euro, maar ik had eigenlijk 10 euro willen geven, maar zijn reacties waren zo apathisch, dat ik het niet meer wilde. Hij moest het eerst maar eens gaan verdienen!

Ik maakte het pakketje open en daarin zaten vijf doosjes met een soort schuimverpakking. Het was veel metaal en toch was het niet echt zwaar. Ik opende een pakketje en zag een pols- of enkelboei. Hij was helemaal goudkleurig, maar niet helemaal van goud, want anders was het veel zwaarder geweest. Ik vermoedde dat de binnenkant van titanium was en dat er, zo te zien een coating van goud omheen zat. In de boei, die ruim een halve centimeter dik was en drie centimeter breed, zag ik vijf gaten zitten met in elk gat schroefdraad.
Dat schroefdraad zag ik ook bij alle andere boeien.
In het vijfde zakje zaten losse onderdelen. Daarin zaten inbussleutels, een tube met lijm en een dozijn met schroefogen, die in de schroefdraad paste.
Juist toen ik het pakketje bekeken had en bedacht had dat dit gevoelsmatig niet helemaal compleet was. Maar… Mijn kop liep zo over, dat ik het allemaal niet meer kon volgen. Juist toen hoorde ik ineens een auto heel hard achteruitrijden. Het jankende geluid van de motor drong door merg en been. Ik liep naar het toegangshek, ging met mijn armen daarover hangen en ik wachtte op de terugkerende bezorger. Hij was niet eens beschaamd toen hij me een tweede pakketje gaf.
Ik nam het aan, maar keek ondertussen de chauffeur indringend aan. Ik zei: “Ik verwacht een correcte levering. Elke dag. Elk moment. Als dat niet gebeurt, word ik heel vervelend, waardoor jouw werkplezier enorm vergald wordt”.

Hij knikte deemoedig, controleerde het systeem nogmaals of er nog een doosje zou kunnen zijn en was klaar met deze klant. Ergens had ik het gevoel dat ik nog lang niet klaar was met deze bezorger… Maar, mijn tijd was beperkt…
Toen ik met de nieuwe levering in huis kwam, bleken daar schoenen met ultra hoge hakken in te zitten, maar het waren niet zomaar schoenen: ze waren volledig van metaal. Op de meegeleverde instructie las ik, dat deze schoenen aan de enkelboeien gemaakt moesten worden. Daarvoor waren per schoen drie slotjes meegeleverd: twee reserve.
De schoenen waren heel bijzonder om te zien. De tenen waren helemaal vrij, ook aan de onderkant: de zool liep niet helemaal door, zodat de tenen alle kanten op konden bewegen. Dat hield ook in, dat alle gewicht van de draagster op haar middenvoetsbeen terecht zou komen. Gelukkig was Kyara gewend om op hoge hakken te lopen, maar dit werd wel een enorme uitdaging.

Ik keek op mijn telefoon om te kijken of ik instructies had over de boeien en de schoenen, maar er was niets, dus ik vroeg er om bij de tussenpersoon. Ik kreeg terug, dat ik de boeien wel om moest doen, maar de schoenen niet. Die zou de opdrachtgever zelf om doen.
Ik nam de boeien mee naar binnen, waar ik Alicia, Kyara en Iris aantrof. Ze waren heel mooi opgemaakt: heel erg netjes en absoluut niet hoerig, misschien was de lippenstift een beetje fel, maar dat was dan het enige.
Ik liet de boeien zien en iedereen bewonderde ze. Aan de binnenkant was gegraveerd ‘left’ of ‘right’, inclusief de voornaam van de draagster, waardoor de boeien snel om het juiste ledemaat gekoppeld waren.
Het scharnierpunt was perfect weggewerkt en de borging gebeurde met een inbusschroef, die verzonken in de boei werd aangebracht.
Volgens de handleiding moest ik de lijm gebruiken om het scharnier en het verzonken schroefgat helemaal op te vullen. De lijm hardde snel uit en had dezelfde goudkleur als de rest van de boeien. Het was amper te zien dat de boeien naden of een sluiting hadden.
In de handleiding stond, dat de uitgeharde lijm na ongeveer 40 uur zo bros zou zijn, dat die in korreltjes uit elkaar zou vallen, zodat de boeien af gedaan konden worden. Maar, dat vertelde ik niet aan de dames.

Ik keek naar Kyara en vroeg: “Wat vind je hiervan?” Ze dacht even na en zei: “Ik vind het echt heel erg spannend wat er allemaal gedaan gaat worden, maar ik vertrouw er op, dat het allemaal goed gaat komen. De boeien vind ik echt heel mooi en ze zitten letterlijk als gegoten. Ik had een paar van die Middeleeuwse ijzeren dingen verwacht, maar deze kan ik denkelijk wel een tijdje dragen”.
Ik keek haar indringend aan en zei: “Dat is wel te hopen, want ze kunnen echt niet meer los. De lijm is keihard geworden en blokkeert alles”.
Met het juiste gereedschap zouden de boeien wel verwijderd kunnen worden, maar dat zei ik niet.

Kyara keek naar de boeien en zei: “Ik vind ze mooi en ik zal ze met trots dragen. En, als je goed kijkt, dan zie je allemaal hartjes”.
Ik keek en inderdaad: het metaal was zo geschuurd, dat er, afhankelijk van de lichtval, telkens een andere grootte van een hartje weerspiegelde. Heel kunstig!
Kyara vroeg: “Maar, er waren toch ook maten van mijn voeten genomen? Ik had verwacht dat er ook schoenen bij zouden zitten”.
Ik zei: “Die zijn er al wel, maar die krijg je later aan”.
Kyara vond het prima en bleef maar naar de boeien kijken.

Ik keek naar Iris en ik zag dat de mooie make-up niet kon verhullen dat ze straalde. Ik zei: “Je hebt er zin in, zo te zien?”
Ze knikte enthousiast en zei: “Net als Kyara heb ik geen idee wat ons te wachten staat, maar ik kijk er heel erg naar uit!” Alicia was minder zeker en ik was blij dat haar ouders ook zouden komen, zodat er geen gedonder zou kunnen komen of alles wel legaal was en zo. Ik had al met haar vader geregeld, dat hij voor iedereen in het huis een contract had opgesteld, waarin de limieten in stonden.
Ik had ze snel doorgenomen en opvallend vond ik, dat Sasha heel erg graag wilde experimenteren. Het team wat voor vandaag uitgenodigd was, bestond uit: Alicia, Fred, Iris, Kyara en mij. Ik had Claudia en Elize gevraagd om de dames bij te staan als een soort personal assistent en dat deden ze heel graag.
Sasha zorgde met Otje voor de huishouding en het MAC team verzorgde de drankjes en hapjes. De kok wilde niets van het seksuele gedonder meekrijgen en had duidelijk gemaakt dat hij in de keuken bleef.

Fred droeg zijn peniskooitje nog steeds: het vlees zat er nog steeds heel strak in vastgeklemd.
Kyara had één van haar bijna doorzichtige wikkeljurken aan en zou een sluier van tule om doen voordat de gasten zouden komen. Iris en Alicia hadden beide een keurig, maar zeer sexy mantelpakje aan: het jasje bedekte de lekkere dikke tieten van de dames maar net, waardoor zelfs hun navel nog zichtbaar was en het rokje was superkort. Meer kleding hadden ze niet aan. Ik voelde even aan hun kutjes en die waren na het laseren heerlijk glad en hun opwinding was al duidelijk te voelen door het vele vocht wat er op mijn vingers achterbleef.
Ik kuste de drie meiden die samen met mij en Fred de hoofdact zouden doen.

Claudia en Elize waren ook heel mooi opgemaakt. Opvallend lange valse wimpers en opzichtige make-up. Zij zagen er echt wel hoerig uit, maar ondanks dat hadden ze ook iets koninklijks over zich. Het was hun houding en uitstraling die het verschil maakte: ze blaakten van zelfvertrouwen!
Ze droegen een keurig witte blouse. Die was qua fatsoensnormen te kort en was onder hun borsten samengeknoopt. Daaronder hadden ze elk een geruite superkorte rok aan en op hun neus hadden ze een bril met grote zwarte randen. Ze zagen er een beetje als een schooljuf uit, maar dan eentje waar alle tieners hopeloos geil van zouden worden.
We knuffelden even en kusten elkaar, want ook zij zagen er supermooi uit en glommen van geilheid.

Sasha, Otje en het MAC team waren als diensters en obers gekleed, waarbij er meer bloot was, dan dat er lichaamsdelen bedekt waren. De kok was gewoon als kok gekleed, want: voor hem geen gedonder.
Er was heel goed over de kleding nagedacht en ik bedankte Henk voor zijn goede zorgen. We omhelsden elkaar, waarbij hij in mijn oor zei, dat van elk setje nog een reserve was en dat hij de rekening van dit alles nog wel zou sturen.
Ik gniffelde even en ik hoopte maar dat alles van het voorschot betaald zou kunnen worden…

Ik vroeg hem wat hij voor mij had bedacht. Hij grinnikte en zei: “Je stinkt naar zweet, dus je moet eerst even douchen. Daarna heb ik bedacht dat je een leren slip met ingebouwde cockring en anaaldildo aan moet doen. Daarover een leren broek en daarboven een zwart topje van stretchstof.
Daaroverheen draag je een wit fluwelen overhemd en een zwarte kashmir colbert met een witte pochet. Daardoor ben je in het begin stijlvol gekleed en gaandeweg kan je, door jezelf simpel uit te kleden eerst de rol van Meester zijn en ondertussen heb je onder je kleren een verrassing aan”.
Ik gaf hem een schouderklopje voor zijn denkwerk. Daarna namen we afscheid van Henk en Jan, die de busjes meenamen en er voor zorgden dat alle rommel en andere ellende van ons terrein af werd gevoerd.
Ik ging douchen en vond daar tot mijn uiterste verbazing zelfs een anaaldouche. Het voordeel van veel mensen in huis is, dat er altijd wel iemand is die aan de vergeten dingen denkt.

Ik maakte mezelf van binnen en buiten helemaal schoon en werd daarna door Fred afgedroogd en met een heerlijke lotion in gewreven. Daar werd ik erg relaxed van en het rook heerlijk. Ik knuffelde hem even en we tongden even. Heerlijk om zo verwend te worden!

In mijn broek had ik geen zakken, maar in mijn jasje wel, dus ik deed mijn telefoon in mijn jasje, maar niet voordat ik gekeken had of er nog wat te melden was. Ik las dat de tussenpersoon over een kwartier zou arriveren en dat een tijdje later de rest van de mensen zouden komen. Ik appte hoeveel mensen er zouden komen, maar daar kreeg ik geen antwoord op. Snel tellend kwam ik op 14 mensen die we nu zelf al hadden… Het was een hele hofhouding geworden!

Ik formeerde een welkomstcomité om de tussenpersoon te ontvangen. Dat was gelijk een goede generale repetitie.
Otje stond binnen, achter de voordeur te wachten op dingen waar ze op in zou moeten springen. Het MAC team stond met dienbladen en champagneglazen klaar en Sasha stond er achter met een fles champagne. Verder naar voren in de rij stond Fred (als enige met een naakt, maar wel ingepakt geslachtsdeel) met zijn peniskooitje te pronken, daarvoor Iris, dan Alicia en Kyara. Ik was door iedereen naar voren geschoven als de leider en moest de eerste begroeting doen.
Claudia en Elize stonden een beetje achter de kopgroep, zodat zij konden assisteren waar nodig was: deuren open doen, jassen aanpakken: net naar gelang.

We repeteerden het zelfs een paar keer, omdat we het echt goed wilden doen. Iets in mij zei namelijk, dat het bezoek wat we zouden ontvangen echt van een bijzonder niveau zou zijn.
Van een afstand zagen we een taxi aankomen. We formeerden de rij en nog voordat de taxi bij ons hek was aangekomen, deed ik de poort met de afstandsbediening open.
De taxi reed gelijk door en in de verte zag ik de buurvrouw haar hond gaan uitlaten en richting ons huis komen. Ik gaf de afstandsbediening aan Fred en zei: “Let op dat de poort dicht is als de buurvrouw er in de buurt is. Ik heb nu even geen zin in pottenkijkers”.
Fred stak zijn duim op en deed zijn handen met de afstandsbediening er in op zijn rug, zodat zijn gekooide kruis goed zichtbaar was.

De taxi reed naar ons als ontvangstcomité en Claudia spurtte naar de auto om de deur open te doen. Ze koos de deur schuin achter de bestuurder en dat was exact de goede.
Het eerste wat ik zag verschijnen was een hooggehakte zwarte schoen aan een flink lang onderbeen. Toen ze uitgestapt was, zagen we een vrouw van middelbare leeftijd, die niets anders dan een forse tablet bij zich had en Claudia amper aankeek.
Claudia repte zich weer terug in de rij.
De vrouw liep naar ons toe en inspecteerde ons. Haar priemende blik maakte me zenuwachtig, maar ik hoopte dat ik dat kon verhullen.
Ik deed een stap naar voren, maar omdat ze geen enkele beweging maakte om een hand te geven, zei ik met een zwierig armgebaar: “Welkom op dit kleine paradijsje, milady!”.
Ze volgde even mijn arm en ik was soort van blij dat er enige response kwam. Ze liep heel dicht naar me toe, inhaleerde even en deed mijn colbert een beetje rechter. Zo liep ze iedereen na en bij iedereen rook ze even en fatsoeneerde ze wat van de kleding, zelfs als er niets te fatsoeneren viel.
Ze wilde duidelijk indruk maken, maar ook een indruk krijgen van ons.

Toen ze het rijtje afgesloten had, keerde ze naar mij terug en zei: “Jullie hebben goed jullie best gedaan. Een negen. Als jullie dit ook doen als hij straks komt, dan zal hij tevreden zijn”.
Ze stak eindelijk haar hand naar mij uit en zei: “Je mag me Miss Cat noemen”. Ik nam haar hand, drukte mijn mond even op haar hand en zei: “Mijn naam is Mark. Van harte welkom”.
Ze liet me amper uitpraten en liep met ferme tred naar binnen. Ik struinde achter haar aan en moest plots stoppen, omdat Miss Cat stilhield bij Otje. Zij schrompelde bijna in elkaar door de doordringende blik van de vrouw. De vrouw zei, zonder haar in de ogen te kijken: “Cocaïne kan je nooit verslaan. Je kan er alleen maar van afblijven”.
Otje keek geschokt en ik was ook verbaasd dat ze hier van wist, maar toen bedacht ik, dat ze waarschijnlijk al heel lang ons camerasysteem had gehackt en de opname had bemachtigd. Of… Zou Leon misschien wat hebben gedaan? Hij had destijds wel heel makkelijk veel apparatuur gesponsord gekregen.

Geen tijd voor deze vragen: de vrouw denderde door het huis heen, gevolgd door mij en Sasha. Het was makkelijk dat passende kleren aan hadden die bij onze rol pasten, zodat er geen enkele ruimte voor twijfel overbleef.
Sasha nam notie van alles wat de vrouw zei. De kleinste dingen merkte ze op. Achter Sasha was Otje gelijk bezig om de dingen zoveel mogelijk goed te doen: stoelen ordenen, bestekla opruimen, raampje dichtdoen om tocht te vermijden, stof weghalen en een bed opnieuw opmaken.

Daarna vertrokken we naar de SM-kelder. Toen ze binnenkwam keek ze eerst goed rond. Dat duurde een tijdje, omdat haar ogen aan het weinige licht moesten wennen. Ik was daarop voorbereid en mijn ogen waren zagen eerder helder. Het was maar een paar seconden en in die paar seconden zag ik het verlangen in haar ogen. Het verlangen om van al die apparaten gebruik te mogen maken.
Ik liet niet blijken dat me dat was opgevallen, maar ik sloeg dit heel bewust op in mijn hoofd.
Ze trok aan wat dingen om te controleren of alles vast zat. Ze bewoog zaken en keek geïnteresseerd rond.
Miss Cat inspecteerde de garagedeur. Die had ik met de afstandsbediening op slot gedaan, dus haar gerammel had geen effect. Ook bekeek ze het uitzicht vanuit de ramen en vooral ook het zicht op deze ramen. Geen van deze ramen kon bekeken worden vanaf een ander huis, zelfs niet vanaf honderden meters afstand, dus daar was ze tevreden over.
De fitnessruimte was niet interessant voor haar en na een rondleiding van een kwartier, die door haarzelf verzorgd was, stopte ze in de woonkamer. Ze keerde zich naar mij, keek me kort aan en zei: “Ik ben zeer tevreden over alles wat ik hier zie. Het is heel snel ingericht met veel aandacht en finesses”.
“Dank u”, zei ik op een gemaakt nederige toon. “We hebben veel werk gehad, maar als je iets doet, al is het maar eenmalig, dan moet je het helemaal goed doen”.

“Jullie hebben het begrepen”, concludeerde Miss Cat. Ze tikte even op haar tablet en zei: “De rest is hier over 20 minuten. Ik had niet verwacht dat jullie dit huis met deze inrichting binnen een paar dagen zouden kunnen realiseren. Ik heb mijn weddenschap verloren. Ik heb zojuist een miljoen pesos naar uw rekening overgemaakt. U kunt dit zien als een waardering voor jullie arbeid”.
Ik had geen idee hoeveel geld dat inhield, maar dat het best veel geld was, werd me wel duidelijk doordat ze op deze minuut meer woorden gebruikte, dan in het hele voorgaande kwartier.

Ik ging dichtbij haar staan en ademde een kersenparfum in, die een penetrante zweetlucht moest maskeren. Ik keek haar in de ogen en zei: “Bedankt daarvoor. Daarmee kunnen we de onkosten wel betalen”. Ik knipperde onderwijl niet met mijn ogen en we waren in een visuele machtsstrijd gewikkeld. Ik voelde gewoon dat ze geen bitch was, maar dat ze alleen maar bitchy deed. Het was een rol doe ze speelde, maar het was niet echt.
Zonder ook maar een moment het oogcontact te verliezen, zei ik: “Sasha, breng jij Miss Cat naar haar kamer? Dat is de ruimte naast de CV”.
Door te bevelen dat ze naar een vreselijk klein kamertje gebracht, waar ternauwernood een bed in kon staan, nam ik een gok, maar ik vond het even nodig om de pikorde te stellen: in dit huis had zij niets te vertellen! De CV zou de hele tijd veel herrie maken: ze zou geen oog dicht doen. Ze protesteerde niet en volgde Sasha naar boven, die heupwiegend de weg wees.
Miss Cat zag de heel kleine ruimte en wilde protesteren, maar ik was haar voor. Ik zei tegen Sasha: “Jij zorgt er voor dat de bagage van Miss Cat naar deze kamer wordt gebracht. Als het niet past, kan je het onder het bed stoppen. O, enne: wijs haar als eerste de douche, zodat ze zich even kan opfrissen”.
Ik draaide me om en liep weg. De eerste slag had ik gewonnen van deze ogenschijnlijke bitch.

Ik hoorde een snerpend fluitje. Alleen Sasha en Otje hadden die. Ik repte me naar beneden, waar ik Otje meenam om de Champagnefles te openen en een welkomstdrankje voor de gasten in te schenken. Want, dat signaal was afgesproken, zodat we allemaal paraat zouden staan.

De taxi was vertrokken, maar er kwamen twee andere grote, donker gekleurde auto’s aan. De buurvrouw stond ongegeneerd bij het toegangshek te kijken. Gelukkig deed Fred alleen maar op de juiste momenten het hek open, want ze zag er werkelijk naar uit dat ze elk moment naar ons toe zou komen lopen. Terwijl de auto’s even achter een paar struiken verscholen waren, zwaaide ik vrolijk naar haar en ze zwaaide vrolijk terug. Het leek er op, dat ze een filmpje aan het maken was. Ik wenkte er eentje van het MAC team (ik haalde hun namen elke keer door elkaar) en vertelde hem dat hij, als de welkomstceremonie voorbij was, naar de buurvrouw moest gaan en er voor moest zorgen dat de film verwijderd werd. Daarbij mocht hij alles vertellen wat hij wist, maar geen vermoedens uitspreken. Ook moest hij zeggen dat de buren binnenkort echt even moesten komen koffiedrinken.

De auto’s stopten en ik was op tijd om in de ontvangstrij te gaan staan. Claudia en Elize openden ieder een deur, maar er kwam nog niemand uit. Pas toen de chauffeur van de voorste auto naast de geopende deur ging staan, zag ik een mannenonderbeen uitstappen. Aan dat been zat een man van ongeveer 60-65 jaar oud. Hij was niet groot, wat gedrongen, had grijs snorretje en in een heel net pak.

De naar kersenparfum ruikende Miss Cat was er niet: ze stond denkelijk onder de douche, maar de bezoeker zocht haar wel met zijn ogen. Ik hoorde hem een paar Spaans klinkende woorden naar de chauffeur spreken en ondertussen liep ik naar hem toe. Hij had een open uitstraling, dus ik liep met licht uitgestoken armen naar hem toe. Alsof we de beste vrienden waren, gaven we elkaar een knuffel en ondertussen voelden we wat we aan elkaar hadden. Het zelfvertrouwen, nee zelfs air van deze man was enorm. Ik kon hem makkelijk met mijn lange armen omsluiten, maar de invloed die van hem uitging was onbevattelijk.
Toen onze ‘hug’ ten einde was, maakte ik dezelfde armbeweging als een half uurtje eerder en zei in mijn beste Spaans: “Bienvenido a este pequeño paraíso”.
Hij glimlachte breed en zei in perfect Engels: “Dank voor deze mooie woorden, maar ik vermoed dat Engels een betere taal is om te spreken”. Hij pakte mijn hand en schudde deze. Hij vervolgde: “Het verheugt me om op dit kleine paradijs welkom geheten te worden door zo’n ontvangstcomité. Mijn naam is Carlos en ik ben de aanstichter van de drukte die jullie gehad hebben.
Je hebt zo te zien een goede keus gemaakt met dit huis”.

Ik bedankte hem voor de vriendelijke woorden en ik zag nog drie mannen naderbij komen. Het waren duidelijk familieleden, want ze leken alle drie een beetje op elkaar.
Carlos zei, zonder achterom te kijken: “Dit zijn mijn drie zoons: Antonio, Patrick en Marco. We proberen elk jaar een weekend met elkaar op te trekken om de vader-zonen relatie een boost te geven”.
Ik kon me wel iets inbeelden wat voor boost hij bedoelde.
Toen zag ik uit de beide auto’s drie vrouwen stappen. Ze hadden alle drie een andere kleur jurk aan, maar wel van dezelfde snit. Het waren een Afrikaanse, een Aziatische en een Latino vrouw. Het waren alle drie bloedmooie dames, die behalve de peperdure jurken niets aan leken te hebben dan misschien een string: de jurken waren zo strak, dat de aftekening alles zou verraden.
Iedereen liep langs het welkomstcomité en gaf een handje. De drie dames noemden hun namen niet, maar gaven een handje, bogen even met hun knieën en liepen door.
Chaperonnes waren ze en ze namen hun taak meer dan serieus. Ze bleven de hele tijd op minder dan twee meter afstand van hun ‘man’. Met mijn ogen keek ik Claudia en Elize aan om hen er op te wijzen hoe zij hun taak vandaag moesten volbrengen. Ze hadden mijn aansporing niet nodig en keken de kunst heel vlot af.

De oude Carlos zag me intensief kijken naar de dames en zei onder het lopen door: “Twintig jaar geleden is mijn vrouw overleden en ik heb beloofd nooit meer een andere vrouw te willen, maar mijn zoons hebben dat niet beloofd en kozen deze keer voor deze dames”.
Ik stelde me voor dat deze dames een paar duizend euro kregen om aan de hand van een rijkeluis zoontje door het land te stappen en te entertainen.
Ik knikte en onderwijl gebaarde ik naar de MAC-er om naar de buurvrouw te gaan en haar de opnames van haar telefoon te laten verwijderen. Hij liep snel naar het toegangshek.
Carlos keek hem even na en zei tegen me: “Dat is een goede actie. Ik ben gesteld op mijn privacy, maar helaas is Cat niet hier om dit soort dingen te regelen”.
Ik bedwong me en zonder een lachspier te vertrekken zei ik: “Dank u. Miss Cat is even aan het douchen. Het was even nodig dat ze zich opfriste van het reizen”. Hij woog al mijn woorden, gaf me een harde amicale klap op mijn schouder en zei: “Ik mag jou wel. Je laat je de kaas niet van het brood eten en hebt je woordje snel klaar”.

Ik glimlachte even en het gezelschap vertrok met een glas champagne naar binnen, terwijl de chauffeurs de bagage uitlaadden. Ik zei tegen Fred, dat hij daar moest blijven om alles in goede banen te leiden qua bagage en toegangspoort.
Ik zag een ober terugkomen van het toegangshek. Hij keek tevreden en stak een duim op.

We gingen naar binnen, waar de vier mannen met hun drie vrouwen in de zithoek plaatsnamen. Iris, Kyara en Alicia zochten een plekje tussen deze mensen en probeerden onwennig een gesprek aan te gaan. Elize en Claudia bleven, zoals afgesproken, op de achtergrond staan.
De glazen met drankjes werden gewisseld en langzaam kwam er een gesprek op gang. Op dat moment kwam Miss Cat er ook bij. Carlos keek met een serieus, sip gezicht naar zijn horloge, tikte er een paar keer op en keek daarna naar Miss Cat. Hij wenkte haar en ik hoorde dat hij in het Engels tegen haar zei: “Het is aan Mark te danken dat ik je niet gemist heb”.
Ze boog diep en had een knalrood hoofd. Ze accepteerde een drankje, nipte er aan en Carlos wenkte mij. De man vertelde: “Ik geniet graag van jonge vrouwen. Er zijn meer mensen zoals ik, maar ik houd het binnen de wet. Daarom kom ik naar Nederland toe en organiseer ik een dergelijke activiteit niet in mijn thuisland Mexico. Hier is seks met een zestienjarige namelijk niet verboden.
Mijn zoons zijn verschillend. Dat zie je ook aan de vrouw die ze elk hebben meegenomen. Ze zijn allemaal getrouwd en ik ben opa. Er komt op geen enkele manier ruchtbaarheid aan het feit dat we hier zijn en wat we hier doen. Okay?”
Ik knikte en zei: “Dat is vanzelfsprekend”.
“Mooi, dan nog een paar dingen. We vliegen zondagmiddag weer terug naar Mexico. Tot die tijd blijven we hier, op dit terrein. We gaan op een open manier met elkaar om en mijn zonen en ik vragen niet iets aan iemand anders, maar we wijzen en commanderen. De drie dames praten niet, behalve bij een informeel samenzijn als we nu hebben. Spreken is ook niet nodig, want hun mening is niet relevant. Ze zijn slavinnen tot in het uiterste vezeltje van hun contract. Alleen seksueel komen ze lang niet op het niveau zoals jullie zijn en dan met name Kyara. Ik wil dat Kyara, Alicia en Iris ook niet praten in bijzijn van mij of mijn zoons. Jij of iemand anders moet de boodschappen maar overbrengen.
Ik knikte, maar vond het maar vreemd… Ik zei tegen Carlos, dat Fred en ik de vertaling zouden doen. Dat vond hij prima en zei: “Ik vertrouw daarop. Goede dingen worden beloond, maar bij fouten zal de dame in kwestie gestraft worden”.

Ik ging niet alleen Iris, Alicia en Kyara af, maar ik informeerde ook Claudia en Elize. Ze snapten er niets van, maar ze vonden het wel spannend.

Ik keerde terug naar Carlos, die de kamer rustig aan het bekijken was. Toen ik dichtbij was, zei hij: “Er rust een grote verantwoordelijkheid op jouw schouders nu. Je moet alle vrouwen goed in de gaten houden, dat er niets verkeerd gaat”.
Ik dacht kort na over een antwoord en zei: “We hebben de grenzen van iedereen bepaald. Die hebben we gedeeld met elkaar en ik vertrouw er op dat iedereen deze grenzen respecteert en naleeft”.
Carlos knikte en zei: “Ik wil over vijf minuten beginnen met het aantrekken van de schoenen bij Kyara”.
“Komt in orde, meneer”.

Ik wenkte Elize en Claudia en zij vertelden het door aan de anderen. De gesprekken gingen door en ik keek naar de dynamiek van de groep. Dat was heel mooi om te zien, maar leek wel wat gemaakt: er werd net te overdreven gelachen, te lang en te veel aandachtig geknikt en ik bedacht me, dat we gewoon, normaal zouden moeten doen volgens de PA van Carlos een tijdje terug verteld had. Ik zei dat ook tegen de anderen: “Blijf jezelf en laat weten wat je voelt”.
Iris pakte dat snel op, ging staan, rekte zich uit en boog zich over de schouder van één van de zonen van Carlos. Ze zei hem iets in het oor, wat zijn begeleidster ook hoorde. De ogen van de man begonnen te flonkeren en de vrouw trok hem dichter naar zich toe. De man kuste Iris op haar mond en ze kroelde even door zijn niet-meer-mooi-zittende haren.
Er werd anders gelachen en de sfeer werd losser.

Toen de vijf minuten voorbij waren, klapte ik rustig in mijn handen en legde een aantal huisregels uit. Als laatste stelde ik de regel, dat alle gasten in dit huis naakt moesten zijn. Het was even een gokje, want ik wist niet hoe iedereen zou reageren, maar de Afrikaanse dame stond gracieus op en trok met een vloeiende beweging haar jurk over haar hoofd uit. Ze was op slag naakt, op een paar juwelen na. Ik zag Elize en Claudia hetzelfde doen, maar ik beduidde dat Kyara, Alicia, Iris en de binnengekomen Fred net als ik onze kleren aan moesten houden.
Het was het wachten op de drie zonen van Carlos, maar ze kwamen niet los. Ik liep naar de ene en vertelde waar de douche was om zich even op te frissen en samen met zijn chaperonne spoedde hij zich naar een douche. Dat herhaalde ik voor de anderen, zodat iedereen in een andere douche, samen met zijn begeleidster kon douchen.

Ik richtte me tot Carlos, die zich niet had ontkleed, en zei, dat hij de schoenen van Kyara aan wilde trekken. Dat beaamde hij en Fred bracht de metalen schoenen naar Carlos. Hij bekeek ze heel goed en zei een paar dingen waar de PA aantekeningen van maakte.
Kyara moest voor Carlos gaan staan en een voet achterwaarts aan hem aanbieden. Dat deed ze en ik zag Carlos in zijn binnenzak grabbelen. Wat hij in zijn hand had, leek op een pen, maar het was een uitschuifbare metalen staafje; ongeveer vergelijkbaar met een ouderwetse radio antenne. Hij trok het staafje helemaal uit, zei “Be very quiet” en sloeg zonder verder commentaar heel erg hard op de onderkant van de hakken van Kyara. Het lukte haar om niets te zeggen: geen kik kwam over haar lippen, maar de tranen biggelden gelijk over haar wangen. Na vijf keiharde slagen, duwde hij de voet weg en zei dat ze de andere voet aan moest bieden.
Ze liet haar zere hak zachtjes op de grond rusten en bood haar andere voet aan. Daar kreeg ze tien slagen op, waarna ze op de eerste voet ook nog vijf extra slagen kreeg.
Ze kon alleen maar op haar tenen staan en dat was blijkbaar exact de bedoeling van Carlos. Hij ging zitten en wenkte Kyara. Ze zette één voet op zijn knie en hij deed de schoen vast. Hij maakte de beide sloten vast aan de enkelboei, zodat Kyara hem met geen mogelijkheid uit zou kunnen krijgen.
Hij duwde de geschoeide voet naar beneden en Kyara zette haar andere voet op zijn schoot, waarna hij de slotjes ook daar vastmaakte. De sleuteltjes deed hij in zijn broekzak.
Ik zag dat Kyara het moeilijk vond om te blijven staan en ik zag dat de bovenkant van haar voet: de wreef, het moeilijk kreeg door de druk die haar lichaam op het kleine stukje voet uitoefende.

Carlos zei: “Ik ben een enorme sadist. Ik geniet intens als anderen lijden. Vooral als vrouwen voor mij lijden. De voeten van Kyara doen nu vreselijk zeer en dat wordt alleen maar erger. Dat weet ik, dat weet zij.
Kyara, zet je linkervoet op mijn knie”.
Kyara aarzelde niet en zette haar linkervoet op de knie van Carlos, waardoor de druk op haar rechtervoet enorm werd, maar ze leek daar totaal niet bij stil te staan. Carlos pakte zijn staafje weer en gaf op elke teen een fikse dreun. Daarna zei hij: “Andere”.
Kyara wisselde snel en ook daarop sloeg hij vijf keer fors hard. De tranen liepen over de wangen van Kyara, maar toch neeg ze haar hoofd om Carlos met een kus te bedanken.
Carlos bewoog naar haar gezicht, maar kuste niet: hij gaf haar op beide wangen met de vlakke hand een heel harde pets. Nu was het de beurt aan Kyara: ze keek verlokkelijk naar de Mexicaan en daagde hem daardoor uit.
Hij trapte er niet in en ging door met zijn spel. Ze moest voor hem gaan staan, wat ze gelijk deed, met haar handen in haar nek. Zonder een woord te zeggen hield Carlos zijn hand open en Kyara legde haar handen in de handen van de sadistische Mexicaan. Zonder te kijken hield hij zijn hand naar mij open en ik legde er een schroefoog in, die ik voor de zekerheid in mijn jaszak gestoken had.
Hij schroefde het oog er in en ik was blij dat het gedeelte met schroefdraad niet langer was dan de dikte van de boeien. Ik zag hem er toe in staat dat hij veel verder door zou draaien.
Hij keek naar mij en zei: “Schroefogen met een punt en langer schroefdraad kunnen heel interessant zijn. Dat moet ik onthouden”.

Twee zielen, één gedachte… Ik zag dat Kyara hard op weg was naar subspace. Dat kwam vast door de enorme pijn die haar voeten inmiddels moesten doen. Ook de enkelboeien voorzag Carlos van schroefogen. Nu zou Kyara op elke mogelijke manier kunnen worden vastgebonden en als ik haar trillende kuiten zag, zou ze heel graag wat druk van haar benen af willen halen.
Hij trok aan de sjerp die haar wikkeljurk vast hield, waarna hij de soepele stof op de grond liet glijden, die door Claudia gelijk werd opgeruimd. Hij stond even te kijken naar het prachtige lichaam van het licht getinte meisje met de peperdure versieringen. Even speelde hij met de verschillende gouden kettinkjes.
Carlos was geen man van mededogen. In ieder geval nu niet. Terwijl Kyara weer in betrekkelijke rust stond, of althans die positie innam, pakte hij zijn uitgeschoven staafje weer en sloeg hard op haar kuiten. Afwisselend links en rechts: ieder 15 keer. Kyara stond helemaal stil; heel af en toe boog ze haar knieën heel licht als reactie op de impact van de klap, maar verder was ze zich aan het concentreren om stil te staan.
Daarna sloeg hij 25 keer op de voorkant van haar bovenbenen. Het viel me op, dat hij elke keer exact de spierenbundels martelde, die onder spanning stonden. Doordat hij van onder naar boven werkte, kwam de pijn en vooral het ongemak voor Kyara steeds dichter naar haar hoofd.
Ik merkte tijdens het slaan op de voorkant van haar bovenbeen, dat ze haar bilspieren steeds meer ging aanspannen. Carlos zag dat ook en zo lenig als een slang gleed hij naar haar andere kant, waarna hij het onderste deel van haar bilspieren begon te bewerken. Het viel me op, dat de huid van Kyara geen schade leek op te lopen, maar de dieper liggende spieren wel: ze had veel moeite om haar evenwicht te houden, maar ze deed haar uiterste best.
Hij werkte langzaam naar boven met het bewerken van haar billen. Gelukkig bleef hij ver van de nieren vandaan met zijn slagen. Vrij veel sadisten maken de fout om die organen te beschadigen…

Weer gleed hij naar de andere kant van haar lijf en toen begon hij haar borsten te bewerken. Heel geduldig tikte hij haar borstvlees tot moes. Kyara bleef trots roerloos staan, maar de tranen bleven over haar wangen stromen.
Ik vroeg me af waarom hij haar borsten nu onder handen nam, want daar stond verder geen spanning op, maar ik vermoedde dat hij daar een toekomstige bedoeling mee zou hebben.

Ondertussen waren zijn drie zonen en hun dames waren naakt beneden gekomen en keken met belangstelling naar hun martelende vader. Ze kenden hem blijkbaar, want ze keken niet gek op.
Ik hoorde dat de mannen wat Spaanse woorden uitwisselden en ik hoorde er bewondering in doorklinken. De vrouwen keken geïnteresseerd naar de gefolterde lichaamsdelen van Kyara en leken zich te verbazen over de geringe afdrukken in haar huid, maar zij spraken geen woord.
Carlos liet het voor wat het was: hij stopte. Kyara stond hijgend haar ongemak weg te werken. Langzaam kwam ze tot zichzelf en onderwijl zei Carlos: “Kom, we gaan allemaal naar de speelkamer, want ik heb gehoord dat je een heel mooi plekje hebt gemaakt waar we urenlang kunnen spelen”.
Ik nodigde met mijn hand iedereen uit om binnendoor naar de SM-kelder te gaan. We liepen allemaal achter de langzaam en voorzichtig lopende Kyara aan. Ze moest echt vreselijk veel pijn hebben, want niet alleen waren de schoenen hels om op te lopen, ook al haar geslagen spieren moesten heel veel pijn doen.
Het ondersteunend personeel bleef achter in de woonkamer.

Toen we in de SM-kelder waren aangekomen, keek Carlos heel goed rond. Zijn geoefend oog zag de motor van de garagedeur met de wooden horse eronder. Hij gebaarde dat Kyara daar op moest gaan zitten. Het apparaat was twee meter lang en fors van gewicht door de zware eiken balken.
Miss Cat had een grote koffer meegenomen en Carlos maakte deze open. Ik zag een aantal tubes en ik herkende ook de regenboogkleuren van Icyhot. Die hadden we gekregen tijdens de sessies met Tom, maar daar hadden we nog niet mee gespeeld.
Terwijl Kyara op het martelwerktuig aan het klimmen was, smeerde Carlos een dikke klodder Icyhot op de scherpe bovenkant van het apparaat. Hij smeerde zeker een meter in met dit prikkende goedje. Kyara bleef wijselijk nog even aan het uiteinde van de balk zitten.
Carlos zocht in zijn koffer en pakte er fluweelzachte touwen uit. Daarmee bond hij de borsten van Kyara af: zeven keer sloeg hij het touw om elke borst, waarna hij de beide touwen aan de garagedeur-motor monteerde. Daarna wenkte hij Alicia, waarbij hij dezelfde borstbondage aanlegde.
Ook Alicia moest op de scherpe balk gaan zitten. Dat deed ze vrij vloeiend en de twee meiden zaten nu tegenover elkaar, waarbij hun schaambeen veel druk te verwerken kreeg door hun eigen gewicht. Hij was druk aan het meten en uiteindelijk had hij het voor elkaar: de motor kon nog een metertje omhoog en trok dan aan de borsten van de meiden. Het was zo veel lengte, dat de meiden los zouden komen van de balk. Hij gaf de afstandsbediening aan Alicia en zei: “Als je het niet meer vol kan houden om te zitten, dan kan je op deze knop drukken, dan word je aan je borsten opgetild en kan je kutje even bijkomen”.

Wat een duivels dilemma had hij gemaakt voor de meiden! Want, wat hij nog niet eens verteld had en waar de meiden vrij snel achter zouden komen, was het volgende.
Als ze zichzelf aan de tieten zouden optillen, wat op zich al pijnlijk zou zijn, dan zouden ze door de zwaartekracht automatisch naar elkaar toegaan: hun buiken en tieten zouden dan tegen elkaar komen. Dat was op zich niet erg, maar als ze er dan weer voor zouden kiezen om naar beneden te gaan, zouden ze allebei landen op de rijkelijk uitgesmeerde Icyhot, die hun geopende kutjes in korte tijd in lichterlaaie zou zetten.
Hun beproeving was echt goed doordacht. Ik gaf Carlos een hand en zei: “Ik zie dat je veel ervaring hebt. Ik ben benieuwd hoe lang deze meiden het vol gaan houden”.
“Ik ben ook benieuwd, maar laat een makkelijke stoel komen, zodat ik van hun worsteling kan genieten”.

Ik seinde Fred in en hij rende om een stoel te regelen voor Carlos. Tijdens het rennen zag ik dat zijn ballen groter leken dan zijn klein-gekooide pik. Dat moest pijn doen, maar, dat deerde hem niet!