Iris, Kyara en Miss Cat kwamen binnen: ze waren er klaar voor om naar parels te gaan duiken. Alicia gaf me een knipoog en zei dat alles ingepakt was en klaar was in de limo. Ik vond het allemaal prima, maar ik vroeg nog wel even of er nog een lunch of zo bij zou zitten. Ik kreeg een duim van Alicia terug, dus ik liet het maar even zo.
Minuten later zaten we in de limo en we waren al snel bij de gereedstaande helikopter, die net terug was van het wegbrengen van Jack en Roxan.
Toen we zaten, kregen we allemaal een koptelefoon op ons hoofd en konden we in de rumoerige ruimte van de helikopter toch enigszins met elkaar praten. Niet dat we veel te melden hadden, want het was niet alleen een korte trip, maar er was vooral heel veel te zien. Als we naar buiten keken, zagen we de ene na de andere pagina van de reisbrochures voorbij komen. Het was allemaal heel kleurrijk en verschrikkelijk mooi.
Toen de helikopter landde, was dat op een klein stukje van het eiland wat niet met palmbomen overdekt was. We stapten op de grond, zetten de bagage op het zand en zwaaiden Miss Cat uit met de mededeling dat zij ons aan het eind van de dag weer op zou komen halen.

Daar stonden we dan… Gekleed in een stadse outfit, maar geplaatst op een tropisch eiland. Ik keek mijn aanstaande en haar dochter aan en zonder dat we ook maar een woord wisselden, trokken we onze kleren uit. We legden alles op een nette stapel en terwijl de heli aan de horizon verdween, keken we om ons heen wat er zou gaan gebeuren.
We konden eigenlijk maar één kant op en daar vonden we flippers en duikbrillen voor drie mensen. Mijn vrouwen waren lyrisch over de kwaliteit. Mij zei het niets en ik pakte het overgeblevene, hoewel ik geen idee had wat ik ermee zou moeten doen: ik hield mijn hoofd liever boven water…

Er kwam een man naar ons toegelopen. Hij was vooral heel oud. Maar dan ook echt: HEEL oud. Ik schudde zijn hand en het voelde alsof ik een stuk hout beet had. Zijn handen waren enorm verweerd en toegetakeld door het vele werken en oesters open maken. Hij begroette Iris en Kyara ook en nam ons mee naar een klein haventje, waar een paar kano’s afgemeerd lagen. Het waren uitgeholde boomstammen. Er kwamen nog twee mannen bij en we begrepen dat we met z’n zessen op weg zouden gaan. Met gebarentaal en een beetje Spaans maakten we duidelijk, dat Iris en Kyara graag diep wilden duiken, maar dat ik alleen zou snorkelen. Ondertussen hadden de mannen de blote lijven van de vrouwen al helemaal bekeken en ik zag bewonderende blikken uitgewisseld worden.
De mannen maakten nogmaals duidelijk dat er alleen zonder flessen gedoken mocht worden. Dat zou voor Iris en Kyara geen probleem worden. De mannen haalden hun schouders op.
Er werd voorgedaan op welke manier ze de oesters moesten plukken: vastpakken en met een draai van de pols losscheuren van de rotsige zeebodem. Ze oefenden met de ruwe hand van de oude man en toen hij tevreden was, vertrokken we met de verrassend stabiel varende kano’s.
De oude man vroeg aan Iris of ze meer of minder dan 2 meter diep wilde en we begrepen al snel dat de ondiepste delen de minste oesters zouden bevatten, dus Iris maakte duidelijk dat ze graag op 5 meter of dieper wilde gaan en dat ze een duikgordel wilde hebben om sneller te kunnen dalen. De man was verbaasd door haar wens, maar wees op een klomp ijzer dat in de boot lag. Er zat een touw aan, zodat de ballast vaker dan één keer gebruikt kon worden.

Toen we stilhielden, zagen we onder ons een gigantisch aquarium met duizenden vissen in alle soorten en maten en we waren diep onder de indruk van de schoonheid van het leven in de oceaan. Allerlei vissen die we in Nederland alleen maar in waterbakken zouden vinden, zwommen hier gewoon om ons heen. Ik deed mijn duikbril op, maar moest even door Kyara geholpen worden, omdat ik het niet goed deed. Iris en Kyara trokken geroutineerd hun flippers aan, deden de brillen op, oorpluggen in, neusklem op en hun mooie naakte lijven lagen al snel in het water. Ze kregen een soort netje aangereikt, wat ze om hun nek moesten doen en waar ze de oesters in konden doen. Daarna reikten de mannen aan de beide dames het stuk ijzer aan. Dat hielden ze met één hand vast, terwijl ze met de andere hand de kano beet hielden.
Ze moesten even wachten, want de twee jongste mannen zouden mee gaan duiken. Zij hielden de lijn van het gewicht beet, zodat ook zij snel zouden zakken. Toen iedereen klaar was, gaf de oude man het startsein en alle vier doken ze snel naar beneden. Het duurde lang voordat er iemand boven kwam. Het was één van de mannen die boven kwam, adem haalde en wat tegen de oude man riep. Daarna dook hij snel weer onder, waarna de andere man happend naar zuurstof naar boven kwam.
De meiden bleven beneden en dat verbaasde me helemaal niets. Die wilden natuurlijk laten merken wat zij konden.
Stelletje macho’s!

Ondertussen was de oude man de ijzeren gewichten weer aan het ophijsen en hij werd steeds onrustiger. Na ongeveer 3 minuten was ik ook wel wat ongerust, maar ik wist dat ze allebei heel erg lang onder water konden blijven. Uiteindelijk kwamen Iris en Kyara rustig naar boven, haalden een teug adem en aan hun ogen kon ik zien, dat ze helemaal verrukt waren. Ze begonnen heel snel tegen elkaar te ratelen over alle dingen die ze gezien hadden. Ze konden wel 10 meter ver kijken en hadden duizenden en duizenden vissen gezien. Ook hadden ze oesterbanken gezien, maar daar waren ze nog niet aan toegekomen.
Op aanwijzing van de jongere mannen roeiden we de kano’s een stukje verder, zodat we recht boven de oesters lagen. Daar maakten de vier zich weer klaar om te gaan duiken. De mannen spraken af, dat ze na elkaar zouden duiken, zodat er altijd eentje van hen beneden was en de oude man legde mij uit hoe ik met de ijzeren gewichten om moest gaan om te voorkomen dat de kano om zou vallen.
Ik keek vanuit de kano naar de duikers, maar ik zag ze al snel niet meer, hoewel het water erg helder was. De mannen wisselden elkaar af, terwijl Iris en Kyara weer lange tijd onder water bleven.

De mannen kwamen telkens heel kort boven, haalden adem en doken afwisselend weer onder. Ze waren echt wel geoefend, maar wat moeder en dochter presteerden was van een heel andere orde.
Toen Iris en Kyara uiteindelijk bovenkwamen, riepen ze mij om ook in het water te komen. Ik sprong ook het water in en door mijn snorkelbril zag ik de onderwaterwereld veel beter dan vanuit de kano. Ver beneden zag ik de bodem, die trapsgewijs gevormd was. Zouden daar allemaal oesters aan vast zitten?

We staken de hoofden naast elkaar, terwijl alleen de oude man in de kano’s was. De mannen maakten ons duidelijk dat die oesterbanken daar beneden nooit geoogst werden, omdat het voor de meeste mensen onmogelijk was om ze te bereiken en er dan ook nog van te oogsten.
Iris en Kyara konden wel zo diep komen, dus ze kregen uitvoerige uitleg hoe ze om moesten gaan met de oesters, want de duikers hadden in de gaten dat hier iets heel bijzonders gaande was!
Ze spraken af, dat de vrouwen zouden duiken, zoveel mogelijk oesters zouden oogsten en in hun netje doen. De mannen zouden halverwege blijven, zodat ze in konden grijpen als dat nodig was.
Met de hulp van de ijzeren blokken daalden Iris en Kyara snel naar de bodem en met rustige bewegingen begonnen ze oesters in hun netjes te stoppen. Die waren snel vol en zelfs onder hun oksels en tussen hun benen namen ze oesters mee naar boven.
De oude man was razend enthousiast en het werd al snel duidelijk dat hij in zijn jeugd ook dergelijke oogsten had, maar door de overbevissing was het veel moeilijker geworden en was de kans niet meer 1:100 dat er een parel in een oester gevonden werd, maar 1:10.000!
De vrouwen kregen een paar extra netjes om hun nek gehangen en doken weer onder. Tientallen oesters brachten ze per keer boven, maar toen ze heel wat keren heen en weer waren gegaan, gaven hun handen het op. Er zaten al flinke striemen op en helaas waren er geen handschoenen aanwezig.
Toen bedacht Iris, dat Kyara en zij heen en weer konden duiken en samen één van de mannen van lucht konden voorzien. De mannen snapten het niet, maar door aanschouwelijk onderwijs had Iris al snel bij de man duidelijk gemaakt dat ze haar longinhoud makkelijk via zijn mond in zijn longen kon pompen.
Ik zag tijdens de mond-op-mond beademing de pik van de man al een beetje steigeren en ook Iris merkte het. Ze raakte zijn kruis kort aan en lachte verleidelijk naar de man. De sfeer werd heel ongedwongen en de duikers hadden heel goed in de gaten dat zij nog heel veel van deze vrouwen konden leren!
De man haalde diep adem en sprong met een ijzeren klomp naar beneden. Niet veel later sprong Iris er op dezelfde manier achteraan. Terwijl de man allemaal netjes aan het vullen was, brachten Iris en Kyara telkens zuurstof naar de man. Het lukte hen om de man ongeveer 5 minuten beneden te houden, voordat hij boven kwam. Hij was dizzy door het drukverschil en de weinige hoeveelheid zuurstof, maar de meiden hadden in de tussentijd een enorme hoeveelheid oesters naar boven gebracht.

De andere man wilde ook een keer duiken en het tafereel herhaalde zich. Ik kon vanaf boven alles zien en ik zag dat de man alleen de grootste oesters er uithaalde. De kleinere liet hij zitten. Ondertussen hoorde ik de oude man een paar heel harde en indringende klanken richting de oever schreeuwen. Ik keek hem vragend aan en hij maakte duidelijk dat hij hulp nodig had.
Ik keek naar de kano waar hij in stond en begreep al snel waarom hij hulp wilde hebben: de kano zat bijna helemaal vol met oesters!
De oogst was echt enorm en toen ook de tweede duiker meer dan 5 minuten beneden was geweest, vond ik het welletjes, want gevoelsmatig waren we aan het stropen of roven.

Toen iedereen boven was en weer op adem was gekomen, vertelde de oude man, dat er een heel stuk verderop een heel diepe bank met oesters was, waarover hij heel lang geleden had gehoord dat daar vroeger enorme parels gegroeid waren. Ik keek naar de glunderende hoofden van Iris en Kyara en ik wist dat ik mijn plan om te stoppen nog even voor me moest houden.
De oude man wees waar we naar toe zouden moeten gaan, maar we wachtten even, omdat er twee andere boten aankwamen. Ondertussen aten we wat lichts en dronken we veel water, want de zon brandde op het open water heftig.

Snel peddelend kwamen er een paar tieners aan, die de kano van de oude man overnamen en naar het eiland terug roeiden. De andere boten waren een stuk groter en daar zaten gelukkig wel handschoenen in. Kyara en Iris trokken de handschoenen aan en terwijl de mannen naar de plek roeiden waar ze de schatkamer van dit deel van de zee verwachtten, kwamen de meiden volkomen tot rust. Ze verlaagden hun hartslag door heel rustig te ademen. Ze waren voor mij de mooiste naakte standbeelden die ik kende.
Toen we er waren, doken de mannen naar beneden om de boel te verkennen. Afwisselend kwamen ze boven en vertelden wat ze zagen. Met hulp van de kennis van de oude man roeiden we verder en verder de zee op. Ik begreep ondertussen, dat er opgepast moest gaan worden voor pijlstaartroggen en haaien, omdat die hier voor zouden komen. Niet echt een leuk vooruitzicht!

De mannen pakten elk een onderwaterpistool en doken weer. Toen ze na meer dan een minuut weer boven kwamen, vertelden ze dat ze in de diepte enorme oesters hadden gezien, maar dat het hun niet gelukt was om dichtbij te komen. Ze hadden wel een paar ongevaarlijke roggen gezien, maar geen haaien.

Iris en Kyara maakten zich klaar. Ze hadden elk een ijzeren gewicht in hun handen en daarmee doken ze pijlsnel naar beneden. Aan de hand van de lengte van het touw wat in het water was, zagen we dat ze al snel meer dan 10 meter diep zaten. De mannen doken ook om er voor te zorgen dat er geen ongedierte bij Iris en Kyara zou komen.
Ik kon heel vaag iets beneden zien, maar het was te diep en te donker. Ik zag alleen wat schimmige beelden. De mannen bleven geregeld boven komen, maar Kyara en Iris waren nog steeds beneden. Het duurde gevoelsmatig wel een kwartier, maar uiteindelijk kwamen ze ook boven. Het gewicht hadden ze natuurlijk niet meer vast, maar toch moesten ze hard flipperen om boven te komen.
De netten om hun nek waren overvol met oesters en Iris had zelfs haar armen helemaal vol. De duikers om haar heen doken naar de oesters die ze onderweg was verloren.
Ik zag dat de oude man gretig naar de oogst greep en al snel waren ze bevrijd van hun last.
De opbrengst was bizar. Oesters van meer dan 40 centimeter groot hadden ze geoogst en toen ze eindelijk op adem gekomen waren, waren Iris en Kyara heel erg stil. Ze waren zo onder de indruk, dat ze zochten naar woorden.
Ik merkte dat er wel iets was en uiteindelijk kwam en ze ermee op de proppen: ze hadden een enorme oester gezien, maar die zat erg vast. Samen bedachten ze een plan en met wat tips van de duikers zouden ze gaan proberen om de enorme schelp los te wrikken.

Daarna doken ze weer en al vrij snel kwamen ze naar boven met een gigantische schelp van bijna een meter lang. De oude visser was razend enthousiast en ik was even bang dat hij een hartaanval zou krijgen.
Heel voorzichtig werd de schelp in de boot gehesen en Iris en Kyara waren vastbesloten om nog een laatste keer naar beneden te gaan, want ze hadden nog iets gezien. Aan het ijzeren gewicht bonden ze nog een stel netten en touwen en ze namen ook een mes mee. De bedoeling konden ze niet helemaal duidelijk maken, maar als we voelden dat het touw erg bewoog, moesten we er hard aan trekken.
Weer gingen ze met z’n tweeën naar beneden. Met hulp van het gewicht zonken ze snel. Er voelde wat gerommel aan het touw, maar na een minuut voelden we harde rukken en ik begon samen met de oude man aan het touw te trekken. Toen we meer dan vijf meter touw hadden ingehaald, kwamen Iris en Kyara ook boven en weer waren ze helemaal behangen met oesters.
Aan het eind van het touw zat geen ijzeren klomp meer, maar het leek wel een rotsblok. De mannen werden bijna gek van enthousiasme, want de meiden hadden het voor elkaar gekregen om een complete cluster van oesters naar boven te brengen. Alles zat aan elkaar gegroeid en dit was echt een gigantisch ding. We zouden die nooit in een kano kunnen krijgen en de duikers haalden de loszittende schelpen ervan af en met de enorme cluster half drijvend aan een touw gebonden, roeiden we moeizaam naar het eiland. De oude man loeide af en toe met zijn stem en uiteindelijk kwamen er een groot aantal kano’s en boten aan. Iedereen die zag wat we vervoerden, begon te schreeuwen in een voor mij onbekende taal en uiteindelijk werd het ons duidelijk, dat iedereen dacht dat we het legendarische Atlantis hadden gevonden.
Ik vond het een mooi verhaal, maar had ondertussen de blaren in mijn handen staan van het roeien. Met steeds meer krachten roeiden alle boten naar het eiland. De enorme klont van schelpen werd door tientallen handen aan land gedragen en op een groot kleed van geweven palmbladeren gelegd. De eilanders dansten en juichten. Ze waren echt uitzinnig van blijdschap. Iris en Kyara werden door iedereen doodgeknuffeld en ook mij schudden ze geregeld de hand en zoenden ze mij.

Ik keek naar Iris en Kyara en zij waren ook heel blij, maar net als ik keken ze ook nogal onbegrepen vanwege deze commotie.

We kregen eten en drinken aangeboden en ondertussen werden de losse oesters open gemaakt, waarbij ze begonnen met de kleinste. Geregeld werd er een parel gevonden en de eilandbewoners werden doller en doller. We begrepen dat een expeditie zoals de onze, in minder dan 1% van de gevallen een parel opleverde. Nu waren het er veel en veel meer. Dat kwam vooral omdat de meiden veel dieper hadden gedoken dan andere toeristen en daardoor bij de veel oudere exemplaren waren gekomen.
De grootste parel had een ribbelige, boonvormige vorm en was zeker 20 cm lang en ruim 10 cm in doorsnee. Het leek op geen enkele manier op een perfect ronde parel die we kenden uit de juwelierszaak, maar de glans ervan was prachtig!
Ondertussen waren er emmers vol met oesters geoogst, talloze schitterend mooie schelpen en tientallen parels. En, dat, terwijl de grote klomp nog aan elkaar zat. De oude man verbood iedereen om er ook maar iets mee te doen. Ik vroeg waarom, maar hij kon het mij niet duidelijk maken. Uiteindelijk via iemand die ging tolken, werd ons duidelijk, dat hij dit stuk niet kapot wilde maken en dat hij hier iets speciaals voor wilde maken.
Ik overlegde in het Nederlands met Iris en Kyara, want dat we voor een enorme waarde aan materiaal naar boven hadden gehaald, dat was wel duidelijk. We waren het er snel over eens: de grote klomp zou hier blijven en de kleinere oesters en parels zouden wij meenemen, zoals aan het begin van de trip afgesproken was.
De gemeenschap was heel erg blij en we werden overladen met cadeaus, maar die wilden we niet accepteren. Maar, toen werd het stil en er kwam een oudere vrouw naar ons toe. Ze had een stapeltje textiel bij zich. Ze wees naar Kyara en gebaarde, dat zij op moest staan.
We waren nog steeds naakt en ook de eilanders droegen niet veel meer dan een lendendoek en zeker de kinderen renden allemaal naakt rond. Het voelde heerlijk vrij om zo te bewegen!

De vrouw kreeg hulp van andere vrouwen en Kyara kreeg een soort rok om haar middel. Als bovenstukje kreeg ze van dezelfde fijne stof een soort hesje. Alles werd met een paar slierten om haar lijf geknoopt.
Daarna kreeg Iris eenzelfde gewaad omgeknoopt. Het was spierwitte stof, superfijn van kwaliteit en heel oud, maar amper gebruikt. De oudere vrouw maakte een kniebuiging naar Iris en daarna naar Kyara en zei twee keer: “Reina”.
Ik hoorde iemand zeggen: “Queen” en we begrepen dat Iris en Kyara als koninginnen werden vereerd. Dit geschenk konden we niet weigeren en er snelde nog iemand naar ons toe. Die bracht iets naar mij. Voor ik in de gaten had wat er aan de hand was, was ik gehuld in een witte broek, witte blazer en een rood hesje. Ik kreeg een sjerp om mijn middel, waar overduidelijk gouddraad in verwerkt was. Op mijn hoofd kreeg ik een platte hoed die gemaakt leek te zijn van palmbladeren. “King!” hoorde ik een aantal keer roepen.

De kleren waren oud, maar absoluut niet versleten. De stof voelde je niet zitten en ik vond het superfijn om te dragen. Ik kuste de man die me had geholpen om aan te kleden en iedereen juichte.
Er kwam een man naar me toe en hij legde me in schokkerig Engels uit, dat wij beschouwd werden als de koninklijke familie. We voelden ons ontzettend vereerd, maar het besef landde nog niet echt.

We gingen voorzichtig zitten en aten wat, luisterden naar het geluid van de oceaan en muziek van de eilanders die de Tamborito speelden en genoten van alle aandacht, maar bovenal van de schitterende omgeving: super helder water, prachtige stranden, palmbomen overal en heerlijk relaxte mensen om ons heen.
We zagen dat een paar mannen de klomp met oesters naar een overkapping van palmbladeren brachten en ze sproeiden het telkens nat met zeewater. Ze zouden wel weten hoe ze er mee om moesten gaan.
Iris en Kyara kwamen naast me zitten en ik knuffelde hen beide. Kyara spinde even van genot en zei: “Wat is het hier mooi hè! Als je dit allemaal ziet, dan wil je toch nooit meer terug naar Nederland!” Iris antwoorde: “Ik begrijp je helemaal, maar ik ben blij dat Mark mooie plannen heeft om de inwoners van een Nederlands dorp wat gelukkiger te maken”.

De oude visser kwam naar me toe en na vertaling door de brak Engelssprekende man, leerden we dat hij verwachtte dat de klomp met oesters van onschatbare waarde zou zijn. Met dat gevaarte leek het hem leuk om het duiken vanaf dit eiland te promoten. Hij vertelde ook, dat hetgeen wij mee zouden nemen ook heel waardevol zou zijn.
Ik bedankte hem voor de uitleg en zei dat we heel blij waren met wat we vandaag hadden gedaan. Niet vanwege de waarde van alles, maar vooral omdat de mensen zo vriendelijk waren. Dat vond iedereen heel mooi om te horen en er kwamen een paar meisjes naar me toe. Ze zagen er verlegen uit, maar kropen in mijn armen. Ze streelden me overal en ik zag dat bij Iris en Kyara een paar jongens en ook een paar meisjes aanlanden.
Ik werd heel voorzichtig uitgekleed en kreeg een ontzettend lekkere behandeling van de meisjes, terwijl ook Iris en Kyara ontzettend verwend werden.
We hadden geen seks, maar het gepassioneerde gevoel was veel waardevoller dan de heftigste seks die ik ooit gekend had.
We spraken niet, maar voelden alles. Het voelde hemels.

.

We werden onderbroken door het geluid van een helikopter. We maakten ons los van de eilanders, die als een klit om ons heen hingen en ons overal aan wilden raken.
We trokken met behulp van de eilandbewoners onze gekregen kleding weer aan en onder uitgeleide van de complete eilandbevolking vertrokken we. De oesters en parels waren in dichtgeknoopte doeken gedaan en zelfs die doeken waren misschien wel de kostbaarste stukken textiel die er op het eiland waren.

Toen bedacht ik, dat ik nog een foto wilde hebben van de klomp met oesters. Ik vroeg de piloot om met zijn mobiel een foto van het cluster te maken en dat deed hij. Hij maakte een stel foto’s en ook van de omgeving maakte hij wat opnames.
Ik wist dat de herinnering aan dit eiland nooit weg zou gaan, maar het zou voor ons en voor anderen waardevol zijn als we foto’s van dit eiland zouden kunnen laten zien.

We zwaaiden naar de achterblijvende eilanders en toen we op het vliegveld bij Panama City landden, werden we knipbuigend ontvangen. Toen we uiteindelijk bij het hotel uit de limousine stapten, zagen we mensen geschokt stilhouden, wijzen en hun hand voor hun mond houden.
Toen we binnen waren, kwam de hotelmanager naar ons toegesneld en hij zei: “Wat hebben jullie een mooie kleren aan! Dit is eeuwenoud en nog zo goed als nieuw. Dit is misschien wel de mooiste kleding van heel Panama!”

Ik keek naar de vrouwen en zei: “Volgens mij gaat dit onze trouwkleding worden!” Iris knikte en zei: “Dat lijkt mij ook wel, laten we dat maar aan de weddingplanners laten weten”.
“Dat komt wel goed”, zei ik glimlachend, tikkend tegen mijn oor alsof ik een oortje in had.

We gingen naar binnen, zorgden dat de safe van het hotel overvol gestouwd werd en we trokken voorzichtig de kleding uit en kleedden ons in wat modernere kleren. Toen we naar de lobby liepen, waren de weddingplanners er al. Ik was niet eens verbaasd… We overhandigden de kleren en zeiden dat dit de kleding voor het eerste deel van het huwelijk zou worden. We kwamen overeen, dat voor Iris ook een soort tiara of haarstukje moest komen. Zonder dat Iris of Kyara het hoorde zei ik tegen de planners, dat Kyara op dezelfde manier gekleed moest gaan als haar moeder.

De rest van de dag verliep zonder verdere bijzonderheden, maar het bleef me bezighouden wat de waarde van de oesters en parels zou zijn die we gevonden hadden. In de avond kreeg ik een appje van de PA van Carlos met de vraag of alles naar wens was en ik stuurde alleen maar een duimpje terug.
Het avondeten bestond uit oesters: heel goed voor de potentie!

Het duikavontuur was erg vermoeiend geweest en Iris en ik gingen heel vroeg naar bed, maar ik vermoedde dat Alicia en Kyara, nu Jack nog weg was, samen van hun kamer zouden genieten. Het was hun meer dan gegund!