Dit is de opener van een lang uitgesponnen verhaal. Vervolgdelen komen later. Veel leesgenot!

++++++++++++++++++++++++++

Twee joekels van borsten pletsten zacht op de bar.

De vrouw was zich perfect bewust van wat ze deed terwijl ze over de bar vooroverboog en haar strakke, nietsverhullende topje voor een gapend decolleté zorgde. Zo probeerde ze op meer dan een manier de aandacht van de barman te trekken. Ze was dressed to impress en had die avond al de nodige kaken tegen de vloer doen vallen; ze had nauwsluitende, donkere jeans (goed voor een kanjer van een cameltoe) en modieuze hoge hakken aan, en haar gezicht was zwaar gemaquilleerd. Maar het was haar krappe topje dat nog het meeste in het oog sprong. Het roomkleurige ding zat zo strak rond haar bovenlichaam dat het erop geschilderd leek en liet een fors deel van haar vlakke buik vrij, inclusief haar sexy, gepiercete navel. Bovenaan was het topje erg diep uitgesneden en liet een onfatsoenlijk groot deel van haar ronde, rimpelloze borsten bloot. De vallei ertussenin leek oneindig diep. De spaghettibandjes werden tot het uiterste gedreven door haar enorme jetsers en sneden diep in haar gebronsde huid, terwijl haar fantastische boezem maximaal ten toon werd gespreid. Als iemand haar op haar kledingkeuze zou aanspreken, zou ze gewoon zeggen dat het van de zomer veel te warm was om zich meer te bedekken. Een uitvlucht waar niemand ook maar enig geloof aan zou hechten; haar voorliefde voor outfits die weinig tot niets aan de verbeelding overlieten was notoir en het was algemeen bekend dat ze er een duivels genoegen in schepte met haar dikke knoerten te koop te lopen. Ze zag er gewoon superlekker uit, en dat wist ze maar al te goed.

'Kan ik je ergens mee helpen, Merel?' vroeg Jack. Hij draaide zich naar haar om en deed zijn best om haar in de ogen te blijven kijken terwijl ze voorovergebogen stond over de bar en haar reusachtige tieten op een haar na het water in rolden waarin hij zijn glazen afwaste. Hij moest toegeven dat ze een gewéldige aanblik bood, maar als barman had Jack dit al eerder meegemaakt. Zonder veel moeite slaagde hij erin zijn kijklijn op ooghoogte te houden.

'Wat heb je voor me in de aanbieding?' spinde de sexy brunette, terwijl ze ondeugend glimlachte naar de knappe barkeeper.

'Wel … dit is een café, en we hebben alles in voorraad. Ik geloof niet dat er een drankje is dat we je niet kunnen serveren,' antwoordde Jack, die haar overduidelijke geflirt uit de weg ging. Merel was een paar jaar ouder dan hij. Ze kwam nu al enkele maanden geregeld naar het café, een of twee keer per week, samen met een groepje vriendinnen. Van in den beginne had ze openlijk met Jack staan flirten. Waar haar vriendinnen stuk voor stuk gegoede, succesvolle zakenvrouwen leken en ook tijdens een avondje stappen hun geloofwaardigheid niet wilden ondergraven door er ongepast gekleed bij te lopen, zag Merel daar géén been in. Jack betitelde vrouwen niet graag als sletten, maar de grove, onsubtiele manier waarop Merel met hem flirtte, liet hem geen andere keuze. In het begin, toen ze nog geen habituee was in het café, had ze zich nog wat terughoudend opgesteld. Maar gaandeweg waren haar opmerkingen steeds schaamtelozer geworden, tot op het punt dat ze de jonge Jack er bijna een rode kop mee bezorgde. Hij was geregeld ronduit verbijsterd door wat ze allemaal durfde te zeggen, en plein public dan nog. Dat ze haar vriendinnen ermee in verlegenheid bracht, leek haar geen hol uit te maken. Gelukkig kende Jack zijn wereld en was hij niet zo makkelijk te choqueren.

'Wel, er is maar één iets dat ik wil drinken, en dat wil je me niet geven,' reageerde ze. Ze keek Jack recht aan, met een speelse blik in haar ogen. Ze genoot duidelijk al met volle teugen van de conversatie. Jack keek haar eventjes aan, niet helemaal zeker van wat ze bedoelde, tot ze alle twijfel wegnam.

'Ik heb het over je zaad,' voegde ze er botweg aan toe. Jack voelde zijn aars dichtknijpen en sloeg zowaar lichtjes in paniek. Hij keek schichtig om zich heen, om zich ervan te vergewissen dat niemand anders haar dat had horen zeggen. De brunette glimlachte breed en ging door op haar elan. 'Weet gewoon dat telkens als ik hier ben en naar je sta te staren, ik me indenk hoe ik voor je op mijn knieën val en al je mannengeil uit je gezwollen ballen zuig, tot de laatste druppel, recht mijn mond in. Ik zou het daar laten klotsen, langzaam langs mijn tong laten glijden, om van de heerlijke smaak te genieten. Want ik vóél gewoon dat jij een van die kerels bent van wie het sperma superlekker smaakt. Ik zou de binnenkant van mijn mond ermee bedekken, zodat de smaak nog dagenlang zou blijven hangen. En wanneer ik er dan ten langen leste klaar mee zou zijn, zou ik alles doorslikken. Waarna ik je weer om een verse lading zou vragen,' zei ze sarrend. Haar tepels tekenden zich inmiddels al veel scherper af in haar topje.

'Wil je nog iets bestellen, ja of nee?' vroeg Jack, die geen zin had om op haar provocatieve uitspraken in te gaan. Ze zette een pruilmondje op.

'Waarom maak je nooit avances naar me, Jack?' vroeg Merel. 'De venten staan voor me in de rij, weet je. De meeste mannen die ik tegenkom zouden er álles voor overhebben om mijn string te mogen afstropen. Getver, de meesten komen al klaar als ze me alleen nog maar zíén! Waarom jij niet, Jack? Ben je misschien homo? Is er überhaupt een man die niet aan deze kanjers wil zuigen? Geen enkele man heeft zo'n sterk karakter! Je speelt het verdomme zelfs klaar om niet naar mijn vette uiers te gapen! Dat bestaat toch niet! Je hebt er geen benul van hoe gelukkig ik zou zijn als je blik een keertje naar mijn decolleté zou afdwalen, één schamel keertje! Ik zou eindelijk iets hebben om voor te leven! Ik zou er letterlijk maanden aan een stuk aan denken bij het masturberen en er wild spuitend door klaarkomen, zonder dat ik het beu word!' vertrouwde ze hem toe. Ze kickte op haar eigen vunzige, stomende gedachten, en betreurde eens te meer dat die maar van één kant kwamen.

'Dus een man zou homo moeten zijn om je charmes te kunnen weerstaan?' repliceerde Jack, die niet de moeite deed om vriendelijk te klinken. 'Alle mannen vallen dus in zwijm voor je sprankelende persoonlijkheid? Is het ooit al eens bij je opgekomen dat misschien niet iedere man op zoek is naar wat jij te bieden hebt?' Jack liet zich niet vermurwen, en was allerminst onder de indruk van haar onbeholpen poging om hem te verleiden.

'Misschien moest ik maar eens naar een ander café gaan, een waar de barkeepers wél in zijn voor wat fun. En ik garandeer je: dan zal het je spijten dat je je kans verkeken hebt,' zei ze, en ze gebaarde veelbetekenend naar haar sexy lichaam. Jacks blik ging even naar beneden, hij volgde onbewust de gebaren van haar hand. Eventjes, heel eventjes, nam hij haar weelderige gestel in zich op. Toen riep hij zichzelf mentaal weer tot de orde, scheurde hij zijn blik los van haar heerlijke borsten en keek haar weer in de ogen. 'Ah! Betrapt! Zie je wel, Jack – ergens diep vanbinnen wil je me zó hard. Profiteer ervan voor ik voorgoed uit je leven verdwijn.'

'Wel, hoe sneller dat gebeurt, hoe liever ik het heb,' luidde Jacks simpele repliek. Het vooruitzicht om eindelijk van haar verlost te zijn, beurde hem op. Niettemin blééf ze naar hem glimlachen. De opwinding gierde door haar lijf, de 'jacht' op Jack had haar een adrenalinerush bezorgd. Hij had haar al veel langer weerstaan dan welke andere man ook. Alle anderen waren vroeg of laat overstag gegaan, alleen hij nog niet. Hij gaf blijk van een ijzeren wil die de sexy verleidster alleen maar vastberadener maakte. Een vicieuze cirkel.

Ze reikte over de bar en legde haar hand op zijn arm, maar hij trok die terug. De laatste tijd was ze erg handtastelijk geworden. Op een gegeven moment had ze hem van achteren beslopen toen hij vanachter de bar gekomen was en zijn schattige kont met haar beide handen stevig vastgegrepen. Haar lange valse nagels hadden diep in zijn billen gezonken. Toen had hij haar 'aanval' niet gewaardeerd, en nu deed hij dat evenmin.

'Ach, laten we onszelf niet voor de gek houden,' begon ze. 'Ik ben verzot op jagen. Als jij en ik het ten langen leste zullen doen – en geloof me, die dag komt er – zal ik eindelijk loon naar werken krijgen …' Jack gaf geen antwoord, en liet een lege, kille stilte vallen, in een poging om Merel tot inzicht te brengen.

Tevergeefs. 'Stuur me niet met lege handen naar huis, Jack. Ik wil geen relatie, voor alle duidelijkheid. Ik wil alleen maar dat je met me meegaat naar mijn huis, om elkaar daar van de wereld te naaien,' zei ze met een mierzoete glimlach die Jack bijna deed kokhalzen. Hij zei nog steeds niets en dus ging Merel door. 'Ik begrijp niet waarom mensen zo bang zijn voor losse seks. Jack … Sta me gewoon toe om je eens heerlijk te verwennen. Ontzeg jezelf dat plezier niet, je verdient het!' drong ze zachtjes aan. 'En je wéét dat ik je een avond zou bezorgen om nooit te vergeten.'

'Nogmaals, Merel: geen interesse. Wilde je nog wat te drinken, ja of nee?' vroeg Jack ongeduldig. Rond Merel had zich inmiddels een grote groep wachtenden gevormd, en de klanten kregen het er duidelijk van op hun heupen dat ze de boel zo ophield met haar gezwets.

'Een whisky. Maak er maar een dubbele van,' zei ze met tegenzin, en ze liet haar lip weer hangen. Toen hij zich omdraaide om de fles te pakken, liet ze haar blik over zijn imposante lichaam dwalen. Ze keek bewonderend naar zijn schattige kontje. Naar zijn afgetrainde torso. Naar zijn sterke, gespierde armen. Naar zijn brede rug. Hij mocht dan nog zo kalm en sereen zijn, als ervaren verleidster wíst ze gewoon dat deze kerel in bed zou veranderen in een briesende dekhengst. Ze beeldde zich graag in hoe hij de seksuele driften die schuilgingen achter zijn koele façade eindelijk eens zou ontketenen en op haar zou botvieren.

'Je kunt het maar beter opgeven, Merel,' begon Jack. 'Ik vind het echt vreselijk om je te moeten kwetsen, maar ik ben verloofd. Iemand is je voor geweest aan deze bar, en heeft me wél weten te overtuigen. Je hebt verloren,' joeg hij haar op stang. Hij glimlachte nu ook, wetend dat hij met zijn 'kennisgeving' Merel zou doen schuimbekken van woede. Tezelfdertijd hoopte hij oprecht dat hij ze ermee van haar obsessie voor hem zou kunnen verlossen. Ze nam haar whisky van hem aan en kwakte het glas hard neer op de bar, waarna ze hem koel aankeek.

'Zijn haar tieten net zo lekker als deze?' vroeg ze, en het speelse was uit haar toon verdwenen. Ze pakte haar overbemeten meloenen stevig met beide handen beet en duwde ze in zijn richting. Weer liet Jack zich eventjes vangen en keek hij ernaar, onwillekeurig toch gebiologeerd door hun hemels ronde vorm, door Merels perfect gave huid. Maar een fractie van een seconde later keek hij rustig weer weg, volledig zeker van zijn stuk. Zelfs al zou het haar bestaan zich ter plekke helemaal uit te kleden − iets waartoe hij haar daadwerkelijk in staat achtte −, het zou hem nog even onbewogen laten.

'Ze heeft iets dat jij niet hebt,' antwoordde Jack simpelweg. Hij werd steeds behendiger in het ontwijken van Merels aanhoudende provocaties.

'Ze kan haar geluk vast niet op,' zei ze, haar blik stevig op hem gericht. Hij kon de razernij zien smeulen in haar ogen. 'Maar een verloving is nog geen huwelijk, en geloof me vrij – níéts staat in steen gebeiteld, Jack. Je hebt geen idéé van wat er nog allemaal op je afkomt. En op een dag ga je door de knieën – is het niet voor mij, dan wel voor een andere vrouw. Dán pas zal het ophouden, Jack. Let op mijn woorden,' waarschuwde ze hem.

'Er zijn andere klanten die bediend willen worden, en zo te zien gaan je vriendinnen naar huis. Ze zijn hun jas aan het aantrekken,' zei Jack, die de woorden van Merel voor de zoveelste keer onverschillig naast zich neerlegde.

'Krijg ik dan op z'n minst je nummer?' vroeg ze. 'Voor het geval je meisje toch niet de ware blijkt te zijn, en je verlegen zit om een portie natte, strakke kut?' Haar vulgaire taalgebruik bezorgde Jack koude rillingen.

'Laat maar zo. Toch bedankt voor het aanbod,' reageerde Jack ironisch. Ze schudde spijtig haar hoofd nu ze ook in dezen achter het net viste.

'Misschien wel zo verstandig,' gaf ze toe. 'Wat ik allemaal niet zou doen als ik je gsm-nummer had …' Ze klonk zowaar oprecht droevig. 'Ik zou het fotograferen van blote borsten verdomme tot kunst verheffen!' Jack zette even grote ogen op, wederom onthutst door hoe bot en rechtuit ze was.

'Dat was het dan?' vroeg hij. Ze keek hem scherp en doordringend aan alvorens zich dan toch te laten vermurwen.

'Wel ...' begon ze, en ze reikte in haar kleine handtas. 'Voor het geval je alsnog van gedachten zou veranderen: hier is mijn kaartje,' zei ze, en ze overhandigde hem een visitekaartje. Ze keek hem nog een laatste keer lang en weifelend aan en stapte vervolgens van hem weg, waarbij ze haar kont nadrukkelijk zijn richting uit stak en heen en weer schudde. De touwtjes van haar zwarte string liepen bevallig over haar heupen en vormden een knoert van een whale tail. Merel schreeuwde net niet van de daken wat voor niemendalletje ze als ondergoed droeg. Jack daarentegen weifelde niet, en keurde haar of het kaartje in zijn hand geen blik meer waardig. Zonder zelfs maar te lezen wat erop stond, gooide hij het in de afvalbak. Vrouwen als Merel kregen hem écht niet meer van de wijs.

Een situatie als deze was eigenlijk niets ongewoons voor Jack. In feite werd hij er zelfs mee geplaagd door sommige van zijn mannelijke collega's, die maar niet begrepen wat hem zo onweerstaanbaar maakte voor hun vrouwelijke cliënteel. De vrouwelijke barkeepers snapten dat natuurlijk wél, maar zij brachten wel het nodige respect op voor hem en zijn relatiestatus, in tegenstelling tot die andere vrouwen.

Nog niet zo gek lang daarvoor zou Jack het geweldig hebben gevonden dat de vrouwelijke klanten zich zo gedroegen, maar inmiddels was hij dat soort fratsen wel ontgroeid. Ze waren aantrekkelijk, dat zeker, maar hij was ondertussen volwassen genoeg om hen niet te staan aangapen als een geile tiener. Hij had geen oogkleppen op, hij besefte maar al te goed hoe sexy en opwindend vrouwen als Merel waren, maar Jack had in de loop der tijd al zó veel gezien en meegemaakt dat hij nauwelijks nog ergens van opkeek. Hij had dikke borsten gezien. Mégadikke borsten. Hij had volle, ronde, sappige konten gezien. Hij had vieze, vunzige dingen uitgespookt met vrouwen, dingen die je niet uitspookt met vrouwen die je respecteert en graag ziet, maar de behoefte om dat te doen was nu helemaal uit zijn systeem. Hij had geen massief, zacht, succulent stel tieten nodig. Hij had geen strakke, ronde, welgevormde kont nodig om gelukkig te zijn. Zo zat hij niet meer in elkaar, zo bestond hij niet meer. Hij was er klaar voor om te settelen en zijn leven te delen met een vrouw die hij graag zag omwille van haar persóónlijkheid. Dat was veel meer dan wat Merel hem ooit zou kunnen bieden.

Hij zat goed. Hij was gelukkig. Hij had Floortje, en zij was alles wat hij zich maar wensen kon.

Hij kon nauwelijks wachten tot de bruiloft. Hij kon niet wachten om met haar te trouwen. Hij kon niet wachten op het voorrecht om Floortje tot zijn wettige echtgenote te nemen, en hij kon niet wachten tot hem de eer te beurt zou vallen om haar wettige echtgenoot te worden.

Hoewel al zijn vrienden er anders over dachten, sprak het idee om te settelen en te trouwen Jack erg aan. Ja, het was precies wat hij nodig had om perfect tevreden en gelukkig te worden.

Hij kon niet wachten.

++++++++++++++++++++++++++

Zoals veel vrouwen vóór haar moest Floortje Marijsse vaststellen dat het vooruitzicht om in het huwelijksbootje te stappen veel fijner was dan het daadwerkelijk georganiseerd te krijgen. De eenvoudige, bescheiden bruiloft die ze eerst voor ogen had gehad was plots een hels karwei geworden om rond te krijgen.

De grote dag naderde met rasse schreden en ze had haar handen meer dan vol. Zo had ze altijd en overal een notitieboekje bij zich met daarin alles wat tot dan toe geregeld was voor het feest en nog andere cruciale info. Op die manier was ze erop voorbereid als er ergens een kink in de kabel kwam en kon ze ogenblikkelijk gepaste maatregelen treffen. Ze dacht dat ze al haar zaakjes wel goed voor elkaar had, maar ze was niet het type om op haar lauweren te gaan rusten. Ze blééf maar dingen natrekken, telefoontjes plegen, reminders sturen … Uiteindelijk kreeg ze, tegen haar natuur in, toch het geruststellende gevoel dat alles vrij gesmeerd liep. En nu het nog maar een paar weken was tot de bruiloft, had Floortje gehoopt te kunnen overgaan tot de laatste punten en komma's, tot de definitieve finetuning. Perfecte timing, perfecte planning – en toen werd ze opgebeld door de cateraar waarmee ze in zee was gegaan voor het feest.

'Wát zeg je? Failliet? En dat had je niet eerder kunnen zien aankomen?' tierde Floortje aan de telefoon, in alle staten. Terwijl ze achter haar bureau zat op haar werk en die nitwit van een traiteur zich uitputte in excuses, voelde ze hoe paniek zich van haar meester maakte. 'Mijn bruiloft is over drie weken! Hoe moet ik in zo'n korte tijd een andere cateraar vinden? En − wat zeg je? De kans dat ik mijn geld terugkrijg is … Maar … Dat kun je niet menen! Ik heb drie hele maandlonen betaald voor je diensten!'

Enkele minuten later zat Floortje letterlijk met de handen in het haar. Ze had de hoorn kwaad neergegooid, en probeerde de wanhoop uit haar gedachten te bannen. Wat nu? Ze had de indruk gehad dat alles op wieltjes liep, maar uit het niets zag ze de laatste dagen het ene plan na het andere doorkruist. Ze wreef over haar voorhoofd van ontsteltenis. Zo kort voor het feest kón het toch niet meer misgaan? Dat mócht gewoon niet!

Ze had alles tot in de puntjes uitgedacht. Floortje streefde steeds naar perfectie, in alles wat ze deed, en de organisatie van deze bruiloft had ze dan ook rigoureus aangepakt. Ze had zich er echt helemaal in kunnen uitleven, in feite. Maanden van tevoren had ze alles in gang gezet, ze moest er niet aan dénken om dingen nodeloos uit te stellen. Keer op keer checkte en dubbelcheckte ze de regelingen die ze had getroffen, om te verifiëren of alles naar wens verliep. Ze liet gewoon niets aan het toeval over. Een onvergetelijke huwelijksdag vormgeven was een hele uitdaging; een goede bloemenwinkel vinden, een goede traiteur, een mooie kerk − ​niet evident allemaal, en al zeker niet in het centrum van de stad. Maar ze was tevreden over wat ze in elkaar had gebokst.

Net als haar aanstaande verdiende ze niet bepaald geld bij de vleet, waardoor ze hun budget nauwlettend in de gaten moesten houden. Niet dat Floortje daar moeite mee had; pracht en praal waren aan haar sowieso niet besteed. Natuurlijk fantaseerde de jonge secretaresse wel eens over wat ze zou doen als ze een fortuin zou kunnen spenderen, maar ze was realistisch genoeg om te beseffen dat daar nooit iets van in huis zou komen.

Ze had er een gewoonte van gemaakt om langer op haar werk te blijven, zodat ze nog de nodige telefoontjes kon plegen omtrent haar bruiloft. Tegen dan waren haar baas en de meeste van haar collega's gewoonlijk al naar huis, en ze handelde haar zaken liever daar af dan bij haar thuis op het appartement. Zo hoefde ze geen stress of zorgen mee naar huis te nemen. Ze deed alles na haar werkuren, dus niemand kon er iets op tegen hebben. En diegenen die net als zij op het werk bleven plakken na sluitingstijd, waren meestal toch te zeer verdiept in hun eigen bezigheden om haar op te merken. Nu ze echter de ene tegenslag na de andere moest incasseren, kreeg ze er spijt van dat ze haar persoonlijke zaken hier behartigde. Ze wilde nu liever geen pottenkijkers of luistervinken in de buurt. Als klap op de vuurpijl was dit ook een van de weinige avonden dat haar baas was gebleven om over te werken. En net toen Floortje haar paniekaanval kreeg, kwam die baas natuurlijk uit haar kantoor gestapt. Ze heette Vanessa Maes, en ze was de CEO van Tredex Group.
​
​'Hmm, prima, je bent er nog,' zei Vanessa, die de deur van haar kantoor achter zich dichttrok. 'Ik moet morgenvroeg zo snel mogelijk Cora M. zien te bereiken. Ze moet haar mannetje als de bliksem hierheen sturen, zodat we zaken kunnen doen.' De zwarte Afrikaanse vrouw kuierde naar Floortje toe, en zag eruit als de machtige zakenvrouw die ze daadwerkelijk was, met haar nauwe lederen rok en haar zijden blouse die strak rond haar wulpse vormen sloot. Om haar schouder hing een kleine zwarte handtas van een poepchic merk, en haar trendy zonnebril (in vliegeniersstijl) balanceerde op het tipje van haar neus. Toen ze langs haar secretaresse passeerde, die nog steeds achter haar bureau zat, tikten haar hoge hakken luid op de vloer. Ze had niet meteen in de gaten dat Floortje uit haar doen was. Pas toen het antwoord van haar secretaresse te lang uitbleef, sloeg ze haar blik neer en zag ze haar zitten, de handen in het haar.

​'Wat scheelt er?' vroeg Vanessa. Hoewel Vanessa Floortje best warme gevoelens toedroeg en haar jonge secretaresse vaak advies gaf met het oog op haar verdere professionele carrière, hield ze het veelal zakelijk. Ze beperkte zich voornamelijk tot werkgerelateerde kwesties, en had niet de gewoonte om al te zeer op Floortjes persoonlijke aangelegenheden in te gaan.

'Uhm ... wel,' begon Floortje met een wrange glimlach. 'Ten eerste, de florist die bloemen gaat leveren voor mijn bruiloft heeft beslist om dubbel zo veel in rekening te brengen als we eigenlijk waren overeengekomen. De fotograaf lijkt wel van de aardbodem verdwenen te zijn, en zonet kreeg ik te horen dat onze cateraar over de kop is gegaan. Ik ... mijn bruiloft draait compleet in de soep!' riep ze uit, terwijl ze tranen in haar ogen voelde opwellen. Ze probeerde zich te vermannen, weerhield zichzelf ervan te huilen op het werk. Zo'n drama queen was ze niet.

Vanessa wist niet meteen wat geantwoord, en keek naar Floortjes bureau. Daar zag ze de map met Floortjes plannen voor de bruiloft openliggen. Die prikkelde meteen Vanessa's belangstelling, want ze was zelf een veterane van vele huwelijken. Ze zei niets tegen haar zorgelijk kijkende secretaresse en verlegde haar aandacht naar de map.

'Mag ik dit eens inkijken ...' vroeg Vanessa, en ze zette haar zonnebril op haar voorhoofd en boog over het bureau voorover. Floortje leunde wat opzij om haar baas ruimte te geven. Ondertussen werd haar blik gevangen door Vanessa's borsten, die als een gek wiebelden terwijl ze naar voren leunde over het bureau. Dat kwam wel vaker voor, en niet alleen Floortje wist soms niet waar gekeken, maar vele anderen evenmin. Vanessa's borsten waren gewoonweg gigantisch, en hun omvang werd nog geaccentueerd door het contrast met haar voor de rest slanke bovenlichaam. En het gebeurde geregeld dat iemand in het kantoor betrapt werd terwijl hij of zij naar haar kolossale zwarte borsten zat te staren. Floortje verdacht Vanessa ervan dat ze daar stiekem wel mee opgezet was, te oordelen naar de bijna ongepast diep uitgesneden topjes die ze soms aanhad op het werk. Aangezien Floortje vaak in de directe omgeving van haar baas werkte, waakte ze er evenwel over dat zij daar ten minste nooit op werd betrapt. Floortje was honderd procent hetero, daar bestond geen twijfel over. Maar ze waren gewoon zo perfect rond en gaaf en ... zo fucking reusachtig! Ze lieten niemand onverschillig, man of vrouw. Haar tieten waren simpelweg adembenemend!

Floortje was slechts heel even afgeleid door de borsten van haar baas, en kwam snel weer bij haar positieven. Ze keek toe hoe Vanessa met oprechte interesse haar plannen voor de bruiloft doornam, en was blij verrast haar zo bekommerd te zien. Ze bladerde de hele map door, bekeek alle perfect afgebakende paragrafen, en beoordeelde de verschillende keuzes die Floortje had gemaakt: kerk, bloemen, traiteur, fotograaf ... Ondertussen mompelde ze onafgebroken tegen zichzelf.

'Nee ... nee ... nee,' zei ze, en ze schudde het hoofd. 'Och, Floortje ... Je had me hier echt al veel eerder bij moeten betrekken,' zei ze zachtjes tegen zichzelf, en er klonk zowaar misprijzen door in haar stem. 'Het spijt me zeer, maar dit slaat echt nérgens op. Je bloemist is geen fluit waard, in de kerk die je hebt uitgekozen zou ik mijn ergste vijand nog niet laten trouwen en het mag een wonder heten dat het nog zo lang geduurd heeft voor die cateraar op de fles is gegaan. Hoe ben je zo de mist in kunnen gaan?' vroeg ze, terwijl ze letterlijk op haar secretaresse neerkeek. Die had zich nog nooit zo klein gevoeld.

'Ik ... ik ...' stamelde Floortje, met wangen zo rood als een biet. Ze wreef over haar voorhoofd.

'Ik wil maar zeggen: je hebt er duidelijk je werk van gemaakt. Hoe ben je dan in 's hémelsnaam ... hierbij uitgekomen?' vroeg Vanessa, die Floortjes besluitvorming met de grond gelijkmaakte zoals ze dat in de directiekamer zou doen met een of andere onbekwame ondergeschikte. Dit harde oordeel was er te veel aan voor Floortje, wier frustratie al een tijdje met het kookpunt flirtte. De dam begaf het.

'Wel, als u me maar wat meer had betááld, dan zou ik me wel wat chiquers hebben kunnen veroorloven!' zei Floortje luid tegen haar baas. Vanessa was een fractie van een seconde overrompeld door die plotselinge uitval, en vrijwel meteen drong bij Floortje het besef door dat ze over de schreef was gegaan. De uitdrukking op haar gelaat was een van pure horror. 'Sorry, sorry, duizendmaal sorry. Ik meende niet wat ik zei!' stamelde Floortje. Vanessa keek haar een paar tellen lang aan met een lege blik in haar ogen, wat Floortje danig alarmeerde. Die dacht dat het een kwestie van seconden was eer ze stante pede zou worden ontslagen. Precies op dat moment ontvouwde zich een zelfvoldane grijns over Vanessa's gezicht. Ze leek warempel in haar nopjes.

'Oooh, ons brave meesje heeft toch wat peper in haar gat zitten! Dat doet me plezier!' zei Vanessa, en Floortje slaakte een diepe zucht van opluchting.

'Het spijt me ... Het is gewoon − ineens slaat werkelijk álles tegen, ik kan het nauwelijks bijbenen, en ik sta er helemaal alleen voor ...' zei Floortje. Ze voelde hoe de moed haar in de schoenen zonk, zocht vruchteloos naar licht aan het eind van de tunnel, terwijl de tranen weer in haar ogen opwelden. Vanessa sloeg haar jonge secretaresse eventjes gade alvorens een besluit te nemen.

'Weet je wat? Kom eens mee in mijn kantoor. Ik ga een paar telefoontjes voor je plegen.' Floortje liep achter haar baas aan, haar ruime kantoor in. Vanessa gooide haar handtas achteloos op de vloer en mikte haar zonnebril op de sofa die bij het raam stond. Ze ging achter haar grote, eikenhouten bureau zitten en begon in een boekje met lederen omslag te bladeren, dat vol leek te staan met telefoonnummers en adressen. Floortje nam plaats schuin tegenover haar, aan de andere kant van het bureau, en vroeg zich af waar dit naartoe ging. Vanessa stroopte haar mouwen op, kraakte met haar vingerkootjes en nam de hoorn van de haak.

In het uur dat daarop volgde keek Floortje toe hoe haar baas in nauwelijks een uur tijd een volledige huwelijksdag uittekende, iets wat haar máánden had gekost. Ze benutte haar kennis van de stad en haar immense netwerk van connecties ten volle om álles te herorganiseren, en wendde al haar invloed aan om een andere (retedure) traiteur vast te leggen, net als een van de beste floristen van de stad, een fotograaf die hoog aangeschreven stond, een andere feestzaal voor de receptie én een andere kerk, de oudste van de stad, en ook degene die de voorkeur van the rich and famous genoot. Telkens als Floortje iets wilde zeggen, legde Vanessa haar het zwijgen op met niet meer dan een handgebaar. Floortje was in paniek geslagen; ze wist dat ze dit nóóit zou kunnen betalen. Echter, toen ze Vanessa daarop attent maakte, zei die simpelweg: 'Maak je daar maar geen zorgen over.' Waarmee ze leek te impliceren dat zij alle kosten op zich zou nemen.

Floortje had al enkele keren met Vanessa vergaderd in de bestuurskamer en had haar dus eerder al in actie gezien, maar het was nú pas, terwijl ze haar zag rondbellen, dat ze echt ervoer wat Vanessa tot zo'n succesvolle onderneemster maakte, hoe ze zich een weg naar de top had gebaand. Ze stond op haar strepen als dat nodig was, durfde van tijd tot tijd zelfs intimiderend uit de hoek te komen, maar kon zich net zo goed aimabel en voorkomend opstellen als die aanpak haar beter op z'n plaats leek. Vanessa zelf beleefde zo te zien al net zoveel plezier aan wat ze aan het doen was, en de vermoeidheid waar ze aan het einde van een zware werkweek last van placht te hebben was verdwenen als sneeuw voor de zon. Haar voorkomen, dat zo-even nog onberispelijk was geweest, kreeg een lichte knauw door haar aanhoudende getelefoneer: haar blouse zat niet langer keurig in haar rok, haar ultraverzorgde kapsel raakte heel lichtjes uit model, een knoop van haar topje had losgelaten en op haar voorhoofd parelde een beetje zweet. Maar na ongeveer een uur legde ze de telefoon neer (ze had net de nieuwe kerk geboekt), leunde ten langen leste achterover en glimlachte naar haar jonge secretaresse. De klus was geklaard.

'Mevrouw Maes, ik … ik ben sprakeloos. Ik bedoel maar − zoals ik al zei, dit gaat allemaal vér boven mijn budget. Die kerk is natuurlijk geweldig … Maar ze is te groot, te deftig, en zo gek veel gasten komen er nu ook weer niet …' stamelde Floortje.

'Floortje, zoals ik al zei betaal ik alles. Beschouw het maar als mijn presentje voor je bruiloft,' antwoordde Vanessa. Floortje stond perplex. Want hoewel Vanessa haar altijd vriendelijk bejegende, had ze nooit de indruk gehad dat haar baas een boontje voor haar had of iets dergelijks. Daar kwam nog bij dat Floortje haar niet eens had uitgenodigd op de bruiloft. Hoe kon dit in godsnaam?

'Het is te veel van het goede … Dit kan ik niet aannemen,' zei Floortje, die te bescheiden van inborst was om dit cadeau zomaar te kunnen aanvaarden.

'Bullshit,' zei Vanessa, die Floortjes bezwaren letterlijk wegwuifde met haar hand. 'Ik heb meer geld dan goed voor me is, liefje. Maak jij je nu maar lekker geen zorgen, ik zal er heus geen boterham minder om hoeven te eten. En trouwens … ik vind je best leuk, Floortje. Ik voel dat er iets in je zit. Je bent nog jong, je bent verlegen, maar je geeft blijk van wilskracht. Je bent een taaie. En geloof me maar, ik zit al lang genoeg in de harde zakenwereld om te beseffen dat wij vrouwen absoluut aan één zeel moeten trekken,' legde Vanessa uit. Haar fluweelachtige stem werkte hartverwarmend, Floortje liet zich sussen. Ze slaakte een diepe zucht en schonk haar baas een brede glimlach, eindelijk bereid om haar cadeau te aanvaarden.

'Nu blijft er nog maar één probleem over. Hoe moet ik in vredesnaam die kerk vol zien te krijgen?' zei Floortje gekscherend.

'Oh, laat ook dat maar aan mij over. Ik ken wel wat mensen die maar al te graag van de partij zouden zijn. Als er ergens op mijn kosten kan worden gefeest, staan ze op de eerste rij. Het wordt een memorabele bruiloft. Ik garandeer je dat er geen kerkstoel onbezet blijft,' zei Vanessa vol vertrouwen. Floortje zocht tevergeefs naar woorden om haar onmetelijke dankbaarheid uit te drukken, en raakte uiteindelijk overmand door emoties. Ze begroef haar hoofd in haar handen en liet haar tranen de vrije loop. Een warme gloed verspreidde zich over Vanessa's gezicht terwijl haar jonge secretaresse snikkend voor haar bureau zat. Vanessa stond op en liep naar haar toe. Floortje hoorde het getik van haar hakken op de vloer en keek op. Ze begon te glimlachen naar haar baas die boven haar uittorende, en die haar armen uitnodigend had gespreid. Floortjes gezicht klaarde helemaal op toen ze overeind kwam en haar baas omhelsde. Ze werd gewaar hoe Vanessa's reuzentieten tijdens de knuffel tegen haar eigen platte borstkas aan drukten. Toen haar baas haar geruststellend op de rug klopte, voelde ze evenwel alleen nog opluchting, net alsof iemand het gewicht van de wereld van haar schouders had gehaald.

Toen de omhelzing voorbij was en Floortje een stap achteruit deed, keek ze naar haar baas op. Uit haar blik sprak affectie.

'Ik weet niet hoe ik u ooit genoeg moet bedanken,' zei Floortje, die van Vanessa wat tissues aangereikt kreeg om haar tranen mee weg te vegen. 'De laatste tijd heb ik niets dan zwarte sneeuw gezien en er zijn eigenlijk maar weinig mensen bij wie ik terechtkan om mijn hart te luchten … Een dikke, dikke merci! Ik waardeer het echt enorm!'

'Graag gedaan, schat. Ik denk wel dat ik een pracht van een bruiloft voor je in elkaar heb gestoken. Ik kijk ernaar uit!' zei Vanessa.

'U komt dus?' vroeg Floortje, die eerder van haar te horen had gekregen dat ze het te druk had om erbij te kunnen zijn.

'Hey, ik heb immers alles geregeld, ik kan nu toch moeilijk op het appel ontbreken?' antwoordde Vanessa met een warme glimlach.

'Dank u wel … nog maar eens,' reageerde Floortje.

'Laat het me hoe dan ook zeker weten als iemand weer moeilijk zou gaan doen. Ik krijg ze wel weer in het gareel,' zei Vanessa.

'Dat kan ik me voorstellen,' zei Floortje.

'En houd me anderszins ook op de hoogte. Als je officieuze wedding planner wil ik over alles ingelicht zijn,' zei Vanessa.

'Natuurlijk. U kunt op me rekenen,' zei Floortje.

'Goed dan,' zei Vanessa, die haar zonnebril terug oppakte van de bank. 'Als je me nu wilt excuseren? Ik moet er nu echt wel vandoor. Ik heb een razend spannende date met een razend knappe dokter, waarvoor ik al een paar razend obscene ideetjes heb. Vandaar …' Floortje ging opzij om Vanessa door te laten. Die bukte zich om haar handtas op te rapen, waardoor haar minuscule, knalgele string tevoorschijn kwam boven de zoom van haar rok. Het ding was over haar heupen gespannen in de vorm van een frappante whale tail. Floortje kón er gewoon niet naast kijken en bedacht dat het voor de dokter een bijzonder prettige avond beloofde te worden.

Ze verlieten samen Vanessa's kantoor, waarbij Floortje haar baas nogmaals uitvoerig bedankte voor ze naar huis ging. Ze kon nog steeds nauwelijks geloven hoe attent haar baas zich toonde, zeker gezien haar reputatie. Vanessa Maes was berucht in het wereldje, werd door velen voor een te duchten zakenvrouw aangezien, die er niet voor terugdeinsde over lijken te gaan. Floortje koesterde op dit moment echter alleen maar warme gevoelens voor haar. Ze zou haar baas tot in de eeuwigheid dankbaar zijn, en voor het eerst zag Floortje Vanessa als een soort moederfiguur. Wat er in de toekomst tussen hen ook mocht voorvallen, Floortje zou nooit vergeten wat Vanessa voor had gedaan en betekend.

Wist zij veel wat er te gebeuren stond.