Een klein verhaal over troost tijdens de intelligente lockdown en de anderhalvemeter samenleving waar je afstand moet houden van iedereen die niet bij je woont.

Zoals iedereen nu weet is het in de huidige corona situatie verboden om op minder dan anderhalve meter afstand van iemand te zijn. Iemand troosten kan alleen met woorden en op afstand.
Zo ook nu.
Mijn lieve harige vriendinnetje Bella was een paar dagen geleden overleden en ik had niemand die me mocht troosten.

Het is inmiddels drie dagen geleden gebeurd, maar ik ben er nog steeds helemaal kapot van.
Dierenarts Sjoerd had haar ingeslapen en vandaag ga ik naar de praktijk om de rekening te betalen. Dat hoefde nog niet en ik mocht eerst even bijkomen.
Ik rij weg bij mijn veel te stille appartement, blij dat ik er even weg ben. Ik heb drie dagen binnengezeten in dat stille lege huis en moet echt even weg daar. En ik zat al zoveel thuis voor Bella zo ziek werd.

Op de radio hoor ik maar half wat voor muziek er gedraaid wordt. Ik ben nog steeds somber en voel de tranen alweer in mijn ogen prikken.
Dat er überhaupt nog tranen uit mijn ogen kunnen komen na al die dagen huilen.
Met een zucht draai ik de parkeerplaats op en parkeer voor de deur van de praktijk. Er staan niet veel auto's. Sinds de uitbraak van het nieuwe coronavirus lijken mensen wel minder naar de dierenarts te gaan terwijl dieren toch hulp nodig blijven hebben.
De informatiebrieven op de deur vertellen dat er steeds maar één begeleider met het dier mee naar binnen mag en dat er niet meer dan drie mensen tegelijk in de wachtkamer mogen zitten.

Ik loop door naar de balie. Het schuifraam is dicht en er hangt een kille sfeer door alle maatregelen. De assistentes zijn waarschijnlijk druk want er zit niemand bij de computer. Ik besluit maar te gaan zitten en wachten tot er iemand komt. Ik zit helemaal even in mijn eigen trieste wereldje en denk aan mijn kleine meisje.
Opeens gaat de zijdeur achter de balie open en stapt dierenarts Frank de ruimte in. Hij kijkt de ruimte rond, ook op zoek naar een assistente en ziet mij dan zitten.
Ik geef hem een waterig lachje. Frank was de behandelend arts van Bella en ik vond het vreselijk dat hij er niet was toen ze ingeslapen werd.
'Hi, zit je er al lang?'
'Nee, een paar minuutjes pas.' antwoord ik.
'Ik heb geen idee waar de dames zijn. Denk dat Sjoerd ze allemaal tegelijk bij zich heeft.' Frank komt achter de balie vandaan en komt op gepaste afstand bij me staan. Hij heeft zijn doktersjas in zijn hand, wat betekent dat hij even pauze heeft of zijn dienst erop zit voor vandaag.
'Hoe gaat het nu?' Zijn stem klinkt ernstig en zacht. Ongetwijfeld heeft hij van Sjoerd gehoord dat Bella er niet meer is en hij weet hoeveel ze voor mij betekende.
Ik haal mijn schouders op in verslagenheid. 'Niet echt goed. Ik mis haar zo vreselijk. Als ik verdrietig was dan troostte zij me altijd en nu gaat het verdriet om haar en is er niemand om me te troosten. Juist nu heb ik fysieke troost nodig en dat is er niet. En ik zit ook met honderden vragen die maar in mijn hoofd malen.' Een traan rolt over mijn wang en ik kijk hem verslagen aan.
Frank knikt begrijpend. Hij kijkt op zijn horloge.
'Ik heb helaas geen tijd om ze nu allemaal te beantwoorden, maar een paar moet wel lukken. Loop maar even mee.' Zijn stem geeft wat rust in mij en biedt wat troost.
Kennelijk vindt hij dit gesprek zo privé dat hij dat liever in zijn kantoor voortzet.
Hij toetst de code van het slot in en we stappen naar binnen. Het woord bezet staat zichtbaar op het venstertje. De lamellen zijn zo goed als dicht en het is er behoorlijk schemerig.
Hij doet de deur achter me dicht en even zie ik hem twijfelen. Dan loopt hij naar me toe en slaat zijn armen om me heen. Ik voel zijn handen zacht over mijn rug wrijven. Dit is wat ik zo vreselijk nodig heb en zo miste. Ik begraaf mijn hoofd in zijn trui en laat mijn tranen de vrije loop. Alle ellende komt eruit en Frank helpt me met het verwerken van het grote verlies.
'Huil maar meisje, het is goed om nu te huilen.'
Ik voel zijn hand langzaam in cirkels over mijn rug omhoog wrijven en uiteindelijk in mijn haar verdwijnen. Hij kriebelt me zachtjes door mijn haar terwijl ik huil.
Met zijn andere arm drukt hij me stevig tegen zijn lijf. Ondanks mijn verdriet ben ik me heel erg bewust van wat er zou kunnen gebeuren nu. En opeens gebeurt het ook als ik met betraande ogen omhoog kijk nadat Frank me een kus op mijn haar geeft.
Onze ogen vinden elkaar en we kijken elkaar even strak aan. Een spier bij zijn kaak beweegt even. Hij strijkt met zijn hand over mijn wang en veegt een traan weg voor hij zijn lippen zacht op de mijne drukt.
Ik sluit mijn ogen en zweef op zijn kus. Zijn lippen zijn zacht en warm. We geven elkaar kleine kusjes waarbij onze lippen steeds iets verder uit elkaar gaan en we in een hete tongzoen belanden. Frank kust me diep terwijl hij me heerlijk vasthoudt. Zijn slanke lichaam voelt warm en welkom, veilig.
We staan zeker een minuut of drie rustig te zoenen voor we de kus langzaam afbreken en weer kijken we elkaar diep in de ogen.
'Was dit een beetje wat je nodig had.'



EINDE DEEL I VAN TROOST

Sorry, geen seks in dit eerste deel. Maar dat komt in het volgende deel zeker aan bod!

Een reactie achterlaten vind ik lief :)
Lees je ook mijn andere verhalen?