Het is frappant hoe je ’s morgens na een avondje te veel wijn altijd bij hoog en laag zweert dat nooit meer te zullen doen, terwijl je dondersgoed weet dat daar geen bal van waar is. Anyway, ik was dus een beetje brak toen ik de wekker voor de derde keer op snooze drukte, althans ik dacht dat het de wekker was, maar het bleek het signaaltje “you’ve got mail”. Toen ik dat door had, duurde het nog even voordat het tweede kwartje viel: het zou wel eens een mailtje van die reisgenotensite kunnen zijn. De domper was dat bol.com het nodig vond om mij veel te vroeg te wekken met een reclame-mailtje over de nieuwe 18 volt accu serie tuingereedschappen van Makita. Boeien, ik had een balkon, geen tuin. Ze weten toch alles van je? En dan dit cruciale detail over het hoofd zien? De wereld was nog verre van perfect.

Koffie. Mijn koninkrijk voor een bak koffie. Dat was op dit moment mijn prioriteit, ook al ging die dan niet vergezeld door de één minuut vijfendertig seconden van Lisettes buitengewoon memorabele orale vaardigheden. Er zijn ergere dingen in de wereld. Armpje drukken met een lepra-patiënt bijvoorbeeld. De koffie deed aardig zijn werk en na een uitgebreide douche was ik weer redelijk bij de pinken. Mijn mailbox bleek intussen een reisgenotensite-mailtje te bevatten en ik hoopte dat het niet een of andere moderator was die mijn tekst had afgekeurd. Dit bleek niet het geval, maar de teleurstelling was nog niet weg toen de afzender een man bleek te zijn. Jezus, hoe moeilijk is het om een tekst te lezen. Ik zocht toch overduidelijk een dame? Toch was het niet geheel triest, want de man had een apart gevoel voor humor. Ik heb zijn letterlijke tekst hier, inclusief taal-, schrijf- en stijlfouten, geknipt en geplakt:

“hallo tom,

om maar meten met de deur in huis te vallen ik ben niet echt een vrouw ok, ik snap dit dat mailtje verwarrend voor je kan zijn omdat ik voor jou een man ben maar lees in elk geval toch nog even de hele tekst. ik ben eigenlijkneen vrouw die gevangen is in een mannenlijf. kijk dat is nu dan weer verwarrend voor mij. dus nu we beiden verward zijn kan ik je vertellen dat ik me gedraag, kleed en praat als een vrouw. als ik naast je zou lopen zullen ze niet zien dat ik geen vrouw ben als ze op meer dan drie meter staan. ik weetnniet of jij openstaat voor iets nieuws en spannens maar ik zou heel graag met je meegaan naar skandinavie. als het licht uit is en ik kruip onder je lakens zvan het tweepersoonsbed zul jij verschil niet merken tussen mannen of vrouwenmond….

Ik hoor graag snel van jou terug. perry uit halfweg”

Wat een flauwe grappenmaker. Perry uit Halfweg. Mooi jatwerk uit die Unox soepreclame. Ik negeerde hem natuurlijk, maar merkwaardig genoeg bracht ie wel een glimlach op m’n gezicht. Ik mag het wel als iemand een grap met je uithaalt. Humor is leuk en houd je fris van geest. Omdat ik me daarna wat ging vervelen en om de tijd te doden ging ik maar weer eens naar PornHub om wat Japanse porno te kijken. Bol.com kan nog eens wat leren van PornHub, want op de homepage hadden ze een rijtje video’s onder het kopje ‘recommended for you’ geplaatst dat precies aansloot met mijn wensen. Niks tuingereedschap voor balkoneigenaren, nee, gewoon top Japanse porno. De eerste in het rijtje kende ik al, maar de tweede bleek een pareltje te zijn wat bizar idiote seks-fantasieën betrof.

De film speelde zich af in een soort cocktailbar met een keurige Japanse dame achter de bar. Aan de muur hing een soort menu aan een plakbandje dat ineens van de muur viel omdat er een stijve piemel door een gat naar buiten kwam. Die zat natuurlijk op de juiste hoogte en de bardame ging direct zonder blikken of blozen over tot pijpen. Al snel kwam de piemel klaar en even veegde ze wat gemorste sperma van haar wang en daar verscheen piemel nummer 2 en het liedje herhaalde zich. Het absurde was, dat er twee keurige giechelende meiden aan de bar zaten, die zich totaal niet verwonderde over wat de bardame aan het doen was. Dat bleek later ook niet raar, want voor hun plopte twee bierviltjes omhoog en verschenen er voor hun twee piemels, die vervolgens ook zonder blikken of blozen oraal werden verwend. Vervolgens veranderde het camerastandpunt zodat het leek of je door de ogen van een man keek die aan een tafeltje naast een muur zat.

Al snel liep er een eveneens keurige Japanse meid de bar binnen en die ging al giechelend tegenover de man zitten. Vrijwel direct kwam er wederom een piemel uit de muur en de meid pijpte er direct lustig op los. Piemel 2 en 3 volgden in rap tempo en voor je het wist zat haar hele kin onder de sperma. Tussen de piemels door brabbelt ze heel verlegen richting der man en na piemel 4 afgewerkt te hebben stonden ze beiden op en lopen de bar uit. Echt, welke mafkees verzint zulke…. Oh, wacht even, ik heb een nieuwe mail van de reisgenotensite. Joepie, dit keer is het een vrouw die me schrijft. Ik blijf niet knippen en plakken, dus ik zal haar verhaal maar in eigen woorden en met eigen interpretatie vertellen.

Ze stelde zich voor als Hanna, ze was 26 en volgens haar eigen zeggen slank, sportief en reislustig. Ze was single, kinderloos en stond ‘met beide benen op de grond’, wat dat ook betekenen mocht. Tot zover klonk alles top, hoewel 26 wel een beetje jong was, maar goed, 62 zou ik eerder een dingetje vinden; slechts een paar jaar en het is A.O.W….. Dan zou ik haar maar een cruise aanraden. Terug naar Hanna de reislustige. Ze woonde met een huisgenote in Amsterdam-Zuid in wat ik begreep een soort hippe loft. Strandvakanties waren niet aan haar besteed en ze had net als ik het diepe verlangen om de Noorse fjorden te zien. Haar huisgenote daarentegen wilde enkel en alleen naar een all-inclusive resort in Turkije, dus zie hier haar probleem. Mijn verwijzing naar het tweepersoonsbed en de impliciete seksuele gevolgen daarvan deed ze heel gemakkelijk af met ‘als het klikt, dan is dat toch alleen maar fijn’. Het klonk allemaal bijna te mooi om waar te zijn. Haar probleem en het mijne leken opgelost.

De bouwers van de reisgenotensite waren een beetje in de late negentiger jaren blijven hangen, want het meesturen van bijvoorbeeld een foto was geen mogelijkheid, dus haar uiterlijk bleef vooralsnog een raadsel. Maar eigenlijk was dat ook wel spannender. Lekker een old-school blind date hebben. Dus die sitebouwers waren achteraf misschien wel heel goed bezig geweest. Op de achtergrond klonk nog steeds het gegiechel van Japanse meiden en het gekreun van Japanse mannen die hun orgasme nabij waren, dus die zette ik maar even uit om verder te gaan met haar vrij uitgebreide antwoord.

Ze bleek de hotelschool te hebben afgerond en was net een jaartje begonnen met haar eerste baantje in de evenementenbranche. Salaris was natuurlijk bar slecht onder aan de ladder. En of ik begreep dat er voor haar in haar eentje geen vakantie in zou zitten richting de peperdure Scandinavische landen en dat ze mede daarom op mijn advertentie had gereageerd. Mijn frase ‘(en ook reeds betaalde) reis’ had ze dus opgevat als ‘niet 50-50 delen, maar Tommie zou wel lappen’, zover was wel duidelijk. En ja, als ik alleen zou zijn gegaan zou ik vrijwel hetzelfde kwijt zijn geweest. Ok, er zou voor de helft gegeten worden, maar aan de andere kant zou de eenzaamheid ook het alcoholgebruik verdubbeld hebben en dat is ook geen goedkope hobby in Noorwegen, dus…

Ze had ook wat vragen aan mij, wat haar erg serieus over deed komen. Waren de overnachtingen in hotels of was het mijn plan om via trekkershutten en met een rugzak door weer en wind over de Noorse hoogvlaktes te lopen? Goeie. De vraag of ik kinderen had vond ik dan weer een beetje dom, want het antwoord daarop stond in mijn eerste zin. De vraag of ik rookte vond ik wel weer sterk, want dat is toch echt wel een go no-go voor velen tegenwoordig. Ze vergat erbij te vermelden of dat nu juist een probleem zou zijn of geen bezwaar omdat ze zelf ook rookte. De oplettende lezer weet nu dat ik dus rook. Is fout, maar pas op m’n 25e op een wilde vakantie in Praag begonnen en stoppen is gewoon lastig.

De sitebouwers hadden een foefje ingebouwd in de site. Als je een email-adres of telefoonnummer in je oproep of mail zette, dan werd die vervangen door sterretjes. Je kon dus alleen via hun gebrekkige mailsysteem communiceren. Afspraken dienden gemaakt te worden op een locatie IRL** of AFK***, dus zonder foto, zonder telefoonnummer om te bellen als je verlaat was. Hulde aan de bouwers; ik voelde me weer jong toen dat ook allemaal niet kon. Ik begon er steeds meer zin in te krijgen om deze mysterieuze Hanna te ontmoeten, maar ik moest oppassen om niet te hard van stapel te lopen. Ik gokte dat we nog heel wat heen en weer zouden moeten mailen voordat er een afspraak zou komen.

Dat bleek inderdaad waar. We mailden heen en weer, bla bla dit, bla bla dat. Het werd nergens ongemakkelijk, in tegendeel, ik raakte door haar geboeid en uit haar mails viel te lezen dat dat wederzijds was. Ik liet die dagen de Japanse porno voor wat het was en dacht aan uitspattingen op de loft in Amsterdam-Zuid met de goddelijke Hanna en haar saaie huisgenote. Tijdens de momenten dat ik masturbeerde zag ik mezelf tussen de Kashmir kussen liggen in een soort retro hippiekamer met een waterpijp in de hoek en op de grond ribcord-broeken met wijde pijpen en gebatikte iets te kleine topjes. En in mijn fantasieën zag ik uit mijn ooghoek de saaie huisgenote door een kier in de deuropening kijken hoe wij bij het doornemen van de Kamasutra standje 33 Yin-Yang**** aan het uitvoeren waren. Ik stelde me dan ook nog eens voor dat die saaierd zich stiekem stond te vingeren met haar andere hand stevig voor haar mond om onverwachte geluiden te dempen. Man man, ik ben wat op die gedachtes klaargekomen. Mijn God, was het allemaal maar zo mooi.

Toen kwam de doorbraak. Ze mailde dat ze me wilde ontmoeten voor een kopje koffie, natuurlijk op neutraal terrein. Omdat ze in de evenementenbranche werkte en vaak als hostess in de RAI aan de slag was geweest, stelde ze de oer-hollandse broodjeszaak ‘De Nieuwe RAI’ voor, die pal tegenover het evenementencomplex lag aan het Europaplein nummer 1. Mijn gebeden waren gehoord en de Lieve Heer was me genadig. Overmorgen zouden we elkaar om 15:00 voor het eerst zien. Na mijn bevestiging te hebben verstuurd, klapte ik mijn laptop dicht en eerlijk gezegd werd ik een beetje nerveus.

26 Jaar jong. Dat was me nogal wat. Wat als ze er heel jong voor haar leeftijd uitzag? Dan leek het bijna strafbaar. Ik zag de afkeurende blik van de op leeftijd zijnde Noorse receptioniste al voor me. Mette-Marit Østergård op haar koperen naamplaatje, strak knotje in haar haar en een parelketting om haar hals. Ze zou in gedachte keihard ‘skitten rumpe’ schreeuwen, wat vrij vertaald ‘viespeuk’ betekende. Aan de andere kant had de receptie ook bemand kunnen zijn door ene, eveneens op leeftijd zijnde, Ole-Axel Bjønne, die me met een knipoog ‘kjeltring’ toefluisterde, wat zoveel als ‘boefje’ betekende, omdat ik aan mijn arm had wat alle mannen boven de 40 wel zouden willen. Gek dat er zo verschillend over gedacht kan worden.

En terwijl ik door een paar weinig inspirerende reacties op mijn oproep bladerde, bleven mijn gedachten als een stationair draaiende diesel hangen bij Hanna de reislustige. Hoe zou ze ruiken? Naar zoete vanille of de intense geur van zware shag en overmatig wiet-gebruik? Hoe zou haar stem klinken? Knieverslappend zwoel als Dieuwertje Blok in haar hoogtijdagen bij Cijfers & Letters of dat geile hese van een hockey-meisje dat de avond ervoor na een lang verwacht overwinningsfeest het licht op het clubhuis had uitgedaan? Was ze een lust voor het oog of zou ze de jongere variant van Inez Weski zijn met een kop vol zwarte maskara? Zou het een meid zijn die na een aantal wodka-jus zou veranderen van een braaf RAI-hostessje in een soort Lisette 2.0 zonder enige remmingen en met grensoverschrijdende seksuele voorkeuren? Overmorgen 15:00 zouden alle vragen beantwoord worden.

Tot die tijd zat er weinig anders op dan afleiding te zoeken in dingen die niks met beffen, pijpen of natte kutjes te maken hadden om niet gek te worden van geilheid. Daarom zocht ik in de opslagkamer naar de doos waar ik mijn postzegel-collectie had opgeborgen en zo kon ik na bijna 30 jaar eindelijk weer mijn unieke verzameling eerstedag-enveloppen bekijken. Stuk voor stuk prachtige exemplaren met elk hun unieke verhaal. Nummer 101, getiteld ‘Statuut voor het Koninkrijk der Nederlanden 1945-1969’ met die prachtige zegel van Juliana in het blauw. Ik kon er uren naar kijken. Dat bracht me rust en vrede. Maar dat veranderde plotsklaps toen ik mijn Davos album opensloeg en de postzegel van Willem III op de eerste pagina zag. 1852, 5 cent, ongekarteld, blauw en postfris. Is zeker 300 Euro waard nu. Die ontroerde me zo intens. Die zegel symboliseerde het begin van een nieuw tijdperk, namelijk die van de voorganger van de PTT en het gehele postbodegilde. De tranen biggelden over mijn wangen van ontroering en mijn neus liep dicht. Onderbewust moest ik de aanstaande ontmoeting met Hanna ook als zo’n start van een nieuw tijdperk gezien hebben. De wereld zou voorgoed ten goede veranderen, ik wist het nu zeker.

Of ik had gewoon weer te veel wijn op, dat leek me logischer. Kom op, postzegels…. Doe effe normaal.


** IRL: In Real Life
*** AFK: Away From Keyboard
**** 33 Yin-Yang: standje 69, maar dan in de variant dat de vrouw op haar rug ligt.