Ik knielde soepel voor Martijn neer en met de palmen van mijn handen naar boven, zei ik smekend: “Meester Martijn, wilt u mij nu straffen?”

De tevreden uitdrukking op het gezicht van Martijn veranderde meteen. Hij keek streng en zei: “Ja, nog 84 stuks te gaan. Hardop tellen”.

Met dezelfde zweep sloeg hij beurtelings op mijn handpalmen en met veel moeite kon ik me in een soort subspace laten zakken. Het tellen maakte dat namelijk super moeilijk…

Ik moest mijn aandacht er goed bij houden en daardoor voelden deze klappen echt als straf en met pijnlijke armspieren onderging ik deze marteling.

Snikkend en met tranen die over mijn wangen stroomden telde ik tot 42. Daarna stopte Martijn. Ik kon hem niet zien, want mijn ogen zaten helemaal vol met tranen… Ik hoopte dat hij medelijden had, maar hij zei: “Elke hand heeft 21 klappen gekregen. Nu zijn je voeten aan de beurt”.

Ik schrok, want dat had ik nog nooit gevoeld! Maar, van anderen en door het kijken naar video’s wist ik dat het erg veel pijn deed…

Ik moest, liggend op mijn rug, mijn voeten recht omhoog doen en mijn benen strekken. Daardoor trokken de spieren aan de achterkant van mijn bovenbenen heel hard, maar ik negeerde deze pijn zoveel mogelijk en Martijn sloeg op een zool. Ik jankte het uit en Nienke kwam me troosten. Nu was het haar beurt om mij te strelen. Deze pijn was echt verschrikkelijk! Ik kon niet tellen en snikte gierend. Martijn sloeg snel achter elkaar en Nienke telde voor me.

Mijn benen kon ik niet meer gestrekt houden en Martijn hielp mee om de voeten omhoog te houden.

Martijn ranselde me hard en snel af en ik dacht dat ik gek werd van de pijn!

Nienke begon ook te huilen en verontschuldigde zich bijna de hele tijd.

Eindelijk stopte het en Martijn legde mijn voeten zachtjes neer. Nienke bleef me troosten en ik zag Martijn een paar stappen terug doen.

Ik kon me niet heugen dat ik ooit zoveel pijn had gehad. Zelfs niet in Brazilië, toen ik in elkaar geslagen werd… Toen was ik vooral heel erg bang geweest, omdat Ronald zichzelf niet in de hand had. Martijn had me totaal niet bang gemaakt, maar had me gemeen pijn gedaan.

Na een tijdje ging ik voorzichtig zitten en Martijn hurkte naast me en pakte mijn kin beet. Hij keek me streng aan en zei: “Laat dit een goede les voor je zijn geweest. Een goede meester geeft een slaaf wat hij of zij nodig heeft qua training, opvoeding of straf. Het was heel nobel van je om je op te offeren voor Nienke, maar daardoor kan jij een dag lang amper lopen en heeft Nienke nu een zere kut en pijnlijke tieten.

Hevig knipperend om de laatste tranen uit mijn ogen te laten verdwijnen, keek ik Martijn weer aan en zei uit de grond van mijn hart: “Ik zou het zo weer doen”.

Martijn schudde zijn hoofd en zuchtte: “Daar was ik al bang voor… We zullen je goed in de gaten moeten houden!”.

Daarna stapte hij op en verdween uit mijn beeld. Nienke hielp me naar de douche, waar ik, zittend op een krukje door haar verzorgd werd. Mijn handpalmen en voetzolen waren roodgloeiend en ik was blij dat ik nog wat Aloë Vera had staan. Dat verzachtte een beetje.

Toen we klaar waren, strompelde ik met Nienkes hulp naar bed. Daar stond het speelgoed te wachten met de telefoon van Nienke. Hij zei dat ze haar ouders even moest bellen om te vertellen dat ze een nachtje bij mij zou blijven slapen.

Dat deed ze en ze legde uit dat ze mij met mijn werk had geholpen en zo moe was, dat ze niet uit ging en bij mij bleef slapen. Ik hoorde de verbazing uit de telefoon komen, maar Nienke ging daar niet op door.

Nienke en ik lagen in mijn bed en spraken wat, maar waren vooral stil om alles van vandaag te verwerken. Het was echt een heftige dag geweest!

Martijn kwam uiteindelijk ook naar bed en ook hij rook heerlijk fris. Hij zei dat hij speelgoed weer weggebracht had en zijn meester en meesteres had bedankt voor zijn diensten.

Daarna kroop Martijn tussen ons in en we lagen knuffelend naast elkaar. We waren hondsmoe, maar nog veel te gespannen om te kunnen slapen.

We vertelden wat we vandaag allemaal geleerd hadden. Martijn vertelde dat hij mij had onderschat en had verwacht dat ik minder opofferingsgezind was. Ook zei hij dat hij echt zijn best had gedaan tijdens het slaan op mijn voetzolen, dat ik op zou geven.

Ik zei een beetje balorig: “Opgeven is geen optie!”

Martijn bleef daarna heel erg stil en zei zacht, maar heel duidelijk verstaanbaar: “Opgeven is ZEKER wel een optie. Dat kan in jouw geval het verschil betekenen of je een zware sessie of een domme Dom overleeft, of dat we na afloop naar jouw begrafenis moeten”.

Die opmerking hakte er keihard in en we bleven stil liggen. Martijn doorbrak de stilte en vroeg wat Nienke er allemaal van had geleerd. Dat was veel te veel om te kunnen vertellen, maar ze had het ontzettend interessant gevonden en was van plan om er mee verder te gaan.

Martijn humde even en zei dat we in de loop van de tijd wel zouden ontdekken welke kant we dan op zouden gaan.

Om het gesprek te openen, vroeg Martijn wat Nienke in het dagelijks leven deed en ik was blij dat ik die vraag niet aan haar hoefde te stellen… Ik wist het namelijk ook niet! Nienke vertelde dat ze in het eerste jaar van het conservatorium zat en dat ze het liefst dwarsfluit speelde.

Dat gaf natuurlijk reden voor hilariteit en nadat Martijn de overbekende grap maakte, dat ze daarom zo goed kon pijpen, werd de sfeer weer een stukje losser. We babbelden nog even over allerlei onderwerpen en vielen in elkaars armen in slaap.

De volgende ochtend, werd ik wakker en ik voelde dat mijn voeten gemasseerd werden. Nienke keek heel goed hoe Martijn het deed en het voelde heerlijk!

Daarna ontfermden ze zich samen over de rest van mijn lichaam en langzaam kreeg ik minder last van spierpijn. Het was gisteren echt een heel heftige dag geweest!

Vervolgens masseerden we Nienke en stapten we uit bed. Ik liep heel voorzichtig naar het toilet en die was tot mijn verbazing op slot. Ik zei tegen de gesloten deur: “Nienke, we hebben geen geheimen voor elkaar en zeker slaven mogen de deur niet dicht doen, laat staan op slot doen!”

Ik hoorde de deur van het slot gaan en zag het rode hoofd van Nienke. Ze zei bedremmeld dat ze ongesteld was geworden en dat ze ons daar niet mee op wilde zadelen.

Ik toonde begrip en vertelde haar, dat dit heel nuttige informatie voor Martijn was. Dit was namelijk de enige reden om een onderbroek te dragen.

Martijn had alles gehoord en bevroeg Nienke over haar cyclus. Enigszins beschaamd vertelde ze er over, maar Martijn was overal open over. Nienke vertelde dat ze meestal maar één heftige vloeiing per keer had. Ze moest alsnog een onderbroek met maandverband aantrekken.

Tijdens het ontbijt, wat deze keer door Martijn en Nienke werd georganiseerd, vertelde Martijn dat hij van plan was om een korte wandeling te gaan maken in een stadje in de buurt.

Ik dacht maar één ding: mijn arme voetjes! Maar, ik was zo verstandig om daar niets over te zeggen: dat wist Martijn al lang!

Het was lekker weer en ik gaf Nienke een geel zomerjurkje van mij. Ik pakte een zelfde, maar dan rood. Doordat alleen de kleur anders was, leken we wel twee zussen. Het waren jurkjes die ik een tijdje terug door toedoen van Martijn had gekregen, dus ze waren heel sexy. De hals was bijna onmetelijk diep en de hoog opgesneden achterkant van de rok liet bijna mijn billen zien. Omdat Nienke iets kleiner was, zat het jurkje voor haar ietsje minder sletterig. De ruggen waren bloot, dus als iemand het al niet vermoedde dat we geen BH aanhadden, als men naar de voorkant keek, was er na een blik op de achterkant helemaal geen twijfel meer.

We knepen speels in elkaars borsten en Martijn was zo vriendelijk voor me om me te zeggen dat ik hoge hakken aan moest. Het gevolg was, dat ik de zere voetzolen best goed kon ontzien, maar als we ver zouden gaan lopen, zou ik zeker zere tenen krijgen… Ach: wie mooi moet zijn, moet pijn lijden, toch?

Nienke had een stuk kleinere voeten en moest haar eigen pumps aantrekken, maar met een puntje lijm lijmde Martijn in de schoen, in elke hak een punaise, zodat zij ook heel goed op moest passen.

We gingen met Martijns auto en ik zat samen met Nienke achterin. Ik vond het serieus leuk om uitleg te geven aan mijn nichtje. Op deze manier stond ik weer een keer stil bij alle theoretische dingen rondom het BDSM leven.

Martijn vulde aan en verbeterde soms. Zijn doel voor ons was om vandaag beter om te leren gaan met schaamte en openbaar (bijna) bloot zijn. Ik maakte me klaar voor een hete en wederom geile dag.

We stapten uit en ik vertelde aan Nienke hoe ze dat moest doen: jurk een stukje optrekken, zodat het naakte been als eerste op de grond stond. Elke man zou dit zelfs vanuit zijn ooghoeken zien en wachten tot ze uitgestapt was om te bekijken wat voor moois er nog meer achteraan kwam.

Daarna onderlichaam naar buiten draaien en de jurk zo hoog mogelijk omhoog doen. Daarna een open kut presenteren, of als de deuren smal waren, de kont lekker ver naar achteren steken en daarna zichzelf presenteren.

Dan, handen in de haren om die lekker uit te wapperen en om het silhouet te benadrukken even ronddraaien. Nienke zei dat ze dan op een model zou lijken en dat beaamde ik grif. Ik zei, dat ik meerdere mensen kende wiens lichaam enorm veel opleverde. Ondertussen dacht ik aan mijn trip naar Brazilië…

Ik stapte als eerste uit en deed theatraal de deur van Nienke open en ze deed haar best om een uitdagende houding aan te nemen, maar het zag er vooral lachwekkend uit. We giebelden even en velen keken naar die twee lekkere chickies.

Martijn pakte een flinke leren tas en ik was benieuwd wat daar in zat, maar ik peinsde er niet over om er naar te vragen: hij zou op zijn hoogst een half antwoord geven.

Hij sloeg de tas over zijn schouder en gearmd liep hij met zijn twee slavinnen van de parkeerplaats naar de toegangspoort van het stadje. We moesten poseren voor de poort en Martijn maakte foto’s van ons. Hij gaf ons luide aanwijzingen en dat deed hij in de trant van: kont naar achteren, tieten naar voren, enzovoort. Het was niet heel druk in het stadje, maar bekijks hadden we zeker!

Het maakte ons wel een heel stuk losser qua houding en met nogal wat kabaal liepen we door de rustige centrale straat, waar allemaal kioskjes en kleine winkeltjes waren.

Bij een ijssalon kochten we een paar soft ijsjes, die we geil likkend naar binnen werkten. Het was voor het eerst sinds tijden dat mijn smaakpapillen iets anders dan lichaamsvocht te verwerken kregen en ik genoot er echt heel erg van.

Langs de rand van het stadje was een dierenwinkel en Martijn hield in. Hij wees er naar en zei tegen Nienke: “Ga een halsband kopen die om jouw nek past”. Nienke leek bijna te sterven van schrik: haar mond viel wijd open en ze bleef stokstijf staan.

Martijn begon ongeduldig met zijn voet op de grond te tikken en Nienke haalde even diep adem en liep naar de deur toe, met Martijn en mij in haar kielzog.

Nienke liep in de winkel, maar vond niet wat ze nodig had. Martijn griste her en der wat attributen uit de schappen en legde die in een winkelmandje. Uiteindelijk vond Nienke de halsbandjes: ze hingen achter de kassa… Ze moest dus aan de man achter de toonbank uitleggen wat ze wilde hebben.

Er was nog een klant voor en toen die eindelijk weg was, vroeg Nienke: “Mag ik zo’n halsband van u?”

“Hoe groot moet die zijn?” vroeg de man, matig geïnteresseerd.

“Hij moet net zo groot zijn, dat hij om mijn nek past”, zei Nienke met een knalrood hoofd.

Nu keek de man wel geïnteresseerd en hij zei: “Dan zullen we even meten” en hij pakte een meetlint en in het bijzijn van alle klanten mat hij de afstand en aan de hand daarvan pakte hij een roze bandje. Hij deed hem om en Martijn zei: “Kan hij ook een gaatje strakker?”

De man probeerde het en het was duidelijk dat het ding te strak zat. Maar, Martijn zei: “Dat is de goede maat. Ze moet gewoon een beetje afvallen en dan past het prima”.

De man keek even naar Nienke en zij knikte berustend. De man vroeg: “Welke kleur?”

Nienke keek naar Martijn en Martijn keek naar mij. Ik zei adrem: “Felrood”.

Martijn keek direct naar de man en herhaalde: “Felrood”.

De man draaide zich om en gaf een felrode aan Nienke en vroeg: “Anders nog iets?”

Voordat Nienke iets kon zeggen, zei Martijn: “Twee uitlaatlijnen. Ongeveer één tot anderhalve meter en met een zwart leren handgreep”.

De man pakte exact wat Martijn zei en hij legde het op de toonbank. Martijn knikte goedkeurend en vroeg: “Heeft u ook paardenzweepjes?”

De man knikte en wees naar een deur achter de toonbank en liep er naar toe. Hij kwam terug met een zweepje met een stukje nylon er aan. Aan het eind van het nylon zat een knoopje. Ik rilde even, want dat ding zou vreselijk veel pijn doen.

Hij overhandigde het bijna plechtig aan Martijn, die het in de lucht liet swoesjen. Inmiddels waren er best veel klanten in de winkel en die weken geschrokken uiteen. Hij keek naar mij en zei: “Steek je handen eens uit”.

Ik deed wat hij zei en zonder ook maar een moment te aarzelen, sloeg Martijn venijnig hard op mijn hand. Je hoorde de zweep door de lucht gaan en de klap op mijn handen klonk gruwelijk hard.

Het deed ook gruwelijk veel pijn en als ik niet beter geweten zou hebben, zou ik denken dat hij dwars door mijn hand sloeg!

Ik knipperde niet eens met mijn ogen en keek naar Martijn. Die vroeg zonder enige emotie in zijn stem: “Hoeveel pijn deed deze?”

“Een ruime negen”, antwoordde ik.

Ik hoorde een geroezemoes en Martijn legde de zweep op de toonbank en zei: “Die wil ik hebben”.

De man achter de toonbank keek naar Nienke en zei: “Maar, mevrouw, u bent aan de beurt?”

“Hij hoort bij mij”, antwoorde ze.

“Nee”, reageerde Martijn gelijk. “Zij ìs van mij”.

De hele winkel viel stil en de man achter de toonbank draaide ongemakkelijk en zei tegen Nienke: “Ik heb hierachter nog iets wat je waarschijnlijk wil zien. Kom je even kijken?”

Nienke keek verbaasd naar mij en naar Martijn, maar we reageerden niet. De man achter de toonbank liet haar galant voor gaan en sloot de deur een eindje. We wachtten geduldig en na een minuutje kwamen ze weer tevoorschijn. Ze had een speldje in haar hand en zei: “Deze krijg ik gratis. Die kan op de riem gezet worden”.

We keken er naar en het was een afbeelding die ik niet goed thuis kon brengen: de buitenvorm was een hart, daarin een katholiek kruis en daar boven een liggende acht: het oneindigheidsteken.

Ik zag er zelfs een kutje in met schaamlippen en in het snijpunt de clitoris.

Martijn keek er kort naar en zei: “Mooi! Dan doe ik deze dingen er ook nog bij en dan zal ik deze keer afrekenen”.

De man achter de kassa knikte en sloeg alles aan op de kassa. Ondertussen zei Martijn tussen alle kassa-piepjes door tegen ons: “De volgende keer moeten jullie betalen”.

“Hoe dan?” vroeg ik in een opwelling.

“Gewoon: pijp die kerel en vraag er geld voor. Als dat niet genoeg oplevert, ga je naar de volgende, net zolang tot je klaar bent”.

Hij zei het op zo’n eenvoudige toon, dat ik niet eens verbaasd was, maar me richtte op de logica achter zijn boodschap en ik liet het er bij.

Ik zag twee jonge meiden met open mond naar ons kijken. Eentje had haar hand in haar kruis en de andere wreef met haar bovenbenen over elkaar. Ik griste twee kladblokvelletjes en een pen van de toonbank, schreef er mijn mobiele nummer, samen met mijn naam op en terwijl Martijn aan het afrekenen was, gaf ik elk van de meiden een briefje en ik zei: “Bel of app me gerust als je hier vragen over hebt”. Ik wachtte hun antwoord niet af, maar liep zonder om te kijken achter Martijn en Nienke aan.

We waren nog maar een paar meter uit de winkel en Martijn vroeg, zonder mij aan te kijken: “Wat heb je op die briefjes geschreven?”

Ik zei, zonder naar Martijn te kijken: “Mijn telefoonnummer en mijn naam en ik heb gezegd dat ze me moesten bellen als ze nog vragen hebben”.

Martijn humde even en zei: “Ze zijn denk ik pas vijftien, maar als ze bellen mag je ze wel openlijk alles vertellen. Meer niet”.

“Zal ik doen”.

Daarmee was het klaar. Nienke had niet eens in de gaten waar we het over hadden en liep zo onopvallend mogelijk met haar korte, knalrode jurk met ons mee.

We kwamen bij een klein stadsparkje langs de eeuwenoude stadsmuur. We gingen naast elkaar zitten en keken naar de spelende kinderen een paar meter onder ons.

Martijn grabbelde in zijn tas en haalde twee drinkflesjes uit zijn tas. Hij gaf ze ons en zei: “Helemaal leeg drinken”.

Braaf namen we de flesjes aan en ik dronk hem rustig leeg. Nienke was een stuk gulziger en toen ze het lege flesje terug gaf, kreeg ze een roze apparaatje. Martijn zei: “Dit dikkere deel moet in je kut. De rest moet er buiten blijven”. Nienke snapte het niet, maar ik herkende er een op-afstand-bedienbare vibrator in.

Toen ik mijn drinkfles inleverde, kreeg ik er ook eentje en, zittend op het bankje wurmden we zo onopvallend het apparaat in onze grotjes.

Daarna gaf Martijn ons een hard rubberen hondenbot wat hij in de winkel had gekocht en zei: “Voor allebei eentje. Je mag zelf kiezen waar je deze laat: in je kont of in je mond”.

Ik rook er aan en hij stonk naar smerig plastic en ik spuugde er even op en schoof hem zonder veel moeite in mijn kont. Nienke was minder vrij en deed een uiteinde in haar mond.

Martijn grabbelde weer in zijn tas en haalde er nog twee exemplaren uit. Deze waren ietsje groter. Hij zei met een grijns op zijn gezicht: “Deze gaat in het overgebleven gaatje”. Ik nam het chemisch stinkende ding als een bot tussen mijn tanden. Nienke keek vol ongeloof naar de dikke knots die ze in haar aars zou moeten stoppen.

Martijn maakte het haar makkelijker en zei: “Sta op en toon me je reet”.

Ze volgde zijn bevel op en bukte. Martijn deed haar onderbroek opzij, spuugde op haar aars en zei: “Je maandverband is nog mooi schoon, hoor”.

Ik bestierf het bijna van de nuchtere toon die hij gebruikte en Nienke wilde in de grond kruipen van schaamte. Want, om onduidelijke redenen is het maandelijkse bloed van een vrouw ontzettend beladen om het er over te hebben…

Martijn pakte het nepbot, haalde hem even door mijn mond en drukte hem zonder aarzeling in Nienkes kont. Ik hoorde iets wat op “Yelps” leek en Martijn was tevreden.

Zitten op een bankje was onmogelijk: heel erg onderuitgezakt was het enige haalbare en aangelijnd liepen we een stukje verder.

In een sloot was een kletterend watervalletje en het geluid van het water attendeerde me op mijn volle blaas. Het drinken en daarna de waterval was vast opzet van Martijn geweest!