De volgend ochtend werd ik, zoals gewoonlijk, wakker om acht uur. Dat is ook het tijdstip waarop Anouk met de fiets naar school vertrekt. Alleen in de weekends en op feestdagen zorg ik ervoor vroeger dan zij uit bed te zijn en een smakelijk ontbijt te maken. Doordeweeks ben ik meestal thuis kort nadat ze van school is, dus we zien elkaar wellicht meer dan de meeste vaders hun tienerdochters zien.

Om half negen kwam ik de keuken in, de koffie was zoals altijd netjes gezet en de keukentafel gedekt. Naast mijn kopje lag een stukje papier met daarop een roze hartje met een pijl erdoor en daaronder drie x'jes in een rode kleur. Tegen half tien ben ik op kantoor. Mijn medewerkers zijn verstandig en betrouwbaar: ik ben eigenlijk alleen nodig om te superviseren, raad te geven, aanbevelingen te doen en te handtekenen. En voor het werven van cliënten, natuurlijk. Mijn kantoor is gespecialiseerd in bedrijfsrecht en er is in de loop der jaren steeds meer werk bijgekomen.

Die ochtend besloot ik drie dingen te doen. Eerst zocht en vond ik een psychiater in de buurt die gespecialiseerd was in familieproblematiek. Ik belde hem op en als bij wonder kon ik in de namiddag al langskomen: een cliënt had net afgebeld wegens ziekte. Ik vroeg hem nog of hij ervaring had met 'familiale seksbetrekkingen', om het woord 'incest' niet te moeten uitspreken. Ja, zei hij, daar had hij zeer veel ervaring mee. Ik sprak tegen drie uur af.
Vervolgens riep ik Jason bij mij, hij is de IT-specialist op het kantoor.
'Jason, ik wil je een netelige kwestie voorleggen.'
'Ik luister, meneer.'
'Ik hoef je niet te vragen alle discretie te bewaren?'
'Vanzelfsprekend niet, dat weet u.'
'Goed. Welnu, zoals je weet heb ik een dochter van 16 en de kans bestaat dat ze niet zo goed bezig is op internet. Het is mogelijk dat ze chat of mailt met iemand of met meerdere personen die wel eens slechte bedoelingen met haar hebben. Ze is tamelijk naïef op dat vlak, zoals de meesten van haar leeftijdgenoten. Dus vraag ik jou of het je mogelijk is op haar laptop haar paswoord te kraken, of hoe je dat ook noemt. Ik wil zekerheid dat ze geen gevaar loopt. Anderzijds ben ik er van overtuigd dat ik als vader van een minderjarig kind wettelijk in mijn recht sta om in haar persoonlijke gegevens in te breken. Wat denk je?'
'Dat recht hebt u zeker, meneer. Het zou, indien ze daar een zaak van zou maken, in uw voordeel pleiten want u beschermt uw minderjarig kind. Geen probleem dus. En ja, ik weet dat het internet een grote bedreiging vormt voor jonge meisjes - en voor jongens trouwens ook. Heeft u de laptop hier?'
'Ga zitten, Jason, hier is de laptop. Hoe lang zou het duren eer je het paswoord vindt?'
'Meestal een kwartier, soms korter. Af en toe langer en soms is het echt niet makkelijk. Geeft u mij haar naam en geboortedatum, namen van vriendjes of vriendinnen, straatnaam en huisnummer, de meest voorkomende elementen in een paswoord van kinderen.'
Ik schreef het allemaal netjes op. 'Niets van dit alles, en toch denk ik dat het een makkelijk paswoord moet zijn,' mompelde hij.
Na twintig minuten riep hij: 'Eureka, ik heb het gevonden. Kijk maar even. Je zult zien dat het paswoord je vermoedens al kan bevestigen.'
Over zijn schouder las ik mee: 'Daddy80ANK04'
Jason keek naar me om met een bedenkelijk gezicht. 'Mogelijk een sugardaddy, meneer. Ik hoop dat alles goed komt.'
'Al mijn dank, Jason, dit is een pak van mijn hart. Ik zal haar dezer dagen onopvallend eraan herinneren dat ze regelmatig haar paswoord moet veranderen, zodat ik niet in de verleiding kom haar in de toekomst te controleren. Tenzij ze natuurlijk dingen doet of van plan is die gevaarlijk zijn.'
'Succes ermee, meneer,' zei Jason en ging naar zijn eigen bureau.
Ik doorbladerde haar e-mails en zoekgeschiedenis niet, dat zou ik later wel doen.
Eerst belde ik de ouders van haar beste vriendin, Evelien, en vroeg haar of het hen een last zou zijn indien Anouk een paar dagen bij hen zou komen logeren. Ik zei dat ik voor drie dagen naar een Nederlandse cliënt moest voor een ingewikkelde zaak van patenten. Dat was gelogen, maar ik had al wel besloten om er drie dagen op uit te trekken om na te denken en op de Veluwe vond ik die rust altijd. Eveliens moeder was enthousiast, natuurlijk was Anouk welkom! Zo dat was ook weer snel geregeld.

Ik keek de dossiers en brieven na die op mijn bureau lagen, het waren er gelukkig niet veel en ze gingen over makkelijke zaken. Alleen met een van mijn medewerkers moest ik nog een probleem uitklaren en daarna was ik vrij. Om twaalf uur verliet ik het bureau en een half uur later opende ik Anouks laptop, gaf het wachtwoord in en kreeg ik toegang tot haar gegevens. Met de e-mails was niks mis: allemaal korte berichtjes met vriendinnen en een paar mails naar de school. Ook in de zoekgeschiedenis niets dat op een probleem leek. Dan maar naar de documenten. Daar viel me al snel de melding 'Daddy' op. Ik opende het bestand en vond een soort dagboek. Elk document begon met 'Liefste papa' en dan een soort brief, meestal heel kort, af en toe heel lang. Ik printte alles netjes uit en sloot de laptop af, zette hem terug op haar kamer. Ik kon toch de verleiding niet weerstaan om nog even in haar lade met ondergoed te snuisteren en ja, daar vond ik drie prachtige behaatjes en een viertal slipjes die me het water in de mond brachten.

De uitgeprinte dagboekfragmenten nam ik door nadat ik wat gegeten had. De rit naar de psychiater nam hooguit twintig minuten in beslag, dus had ik hopelijk tijd genoeg om alles te lezen. Veel nieuws stond er niet in, het waren ontboezemingen van een tiener zoals er zoveel zijn, alleen waren ze gericht aan mij, haar vader en toch niet bestemd om door mij gelezen te worden. In totaal waren er negen vellen, het eerste fragment dateerde van zes maanden geleden, het laatste van gisterenavond, dus na ons gesprek:
'Papa, eindelijk hadden we een gesprek over waar ik zo bang voor was. Je was niet boos, zoals ik gevreesd had. Maar je kon ook niet zeggen wat ik wou horen van jou. Ik begrijp het wel. Misschien ben je bang dat het uitkomt als we iets met elkaar beginnen, maar dat zal nooit zo zijn. Je denkt misschien dat ik nog te jong ben om te weten wat ik wil, maar dit duurt nu al zo lang en ik word steeds maar verliefder op jou. Nu is het wachten, wachten, wachten... tot je me kunt zeggen hoe het met jou zit. Ik hoop natuurlijk... wat als je me afwijst? Ik weet het niet. Echt niet.'

Nadat ik alles had gelezen, sloot ik de bundel goed weg in mijn bureau en maakte ik me klaar om naar de psychiater te vertrekken. Het was een man van in de zestig, misschien was hij al zeventig, maar hij was heel hartelijk en boezemde vertrouwen in. In korte bewoordingen vertelde ik hem wat er gisteren was voorgevallen. Hij zweeg lange tijd, dacht na.
'Kijk,' zei hij, 'dit is niet uitzonderlijk op haar leeftijd. Heel wat meisjes worden verliefd op hun vader. Meestal gaat dat voorbij zonder dat ze iets zeggen en zonder dat papa er ook maar iets van weet. Van zodra het uitgesproken wordt, veranderen de zaken echter. Ik oordeel als psychiater niemand, noch het kind, noch de ouder, tenzij die laatste overgaat tot dwang of verkrachting. Dat is nooit goed te praten. Met wat u mij verteld heeft, stel ik voor dat uw dochter naar me toekomt zodat ik haar versie kan horen. Daarna is het wellicht nuttig om samen naar hier te komen om te kijken welke oplossing voor jullie het beste is. Ik geef u ook nog het websiteadres mee van een soort vereniging van ouders en kinderen die hiermee te maken hadden of nog steeds hebben. Het is een hulpgroep waar alle partijen anoniem hun ervaringen delen en elkaar steunen en mogelijk helpen.'
En daarmee was de kous af voor die dag. Ik snelde naar huis, net op tijd om Anouk te verwelkomen. Ze vloog me om de hals, zoende me vluchtig op de wang en gooide haar rugzak neer onderaan de trap.

'Schatje, ik moet voor drie dagen naar Nederland en ik heb Eveliens ouders gevraagd of je bij hen kunt logeren. Ze waren enthousiast.'
'Wanneer, papa?'
'Morgen al, het is een dringende zaak over patenten, heel ingewikkeld.'
'Oké, dan bel ik gauw met Evelien.'

Ze danste de trap op en pas een half uur later was het 'telefoontje' klaar. Ondertussen was ik begonnen aan het avondeten, een stoofschotel, haar lievelingsgerecht. Ze kwam naast me staan, aarzelend, alsof ze iets wilde vragen maar niet durfde. Toen de schotel in de oven zat, stelde ik de timer in en nodigde haar uit op de bank te gaan zitten met een drankje.
'Anouk, ik heb over alles nagedacht en ik ben vandaag te rade geweest bij een psychiater die veel ervaring heeft met wat ons nu bezig houdt. Ik heb hem verteld wat er gisteren gebeurd is en hij zou jou graag spreken om jouw versie te horen. Het is een hele vriendelijke man die in geen enkel opzicht een oordeel velt. Hij gaat jou dus niet zeggen dat wat je doet goed is of verkeerd. Hij luistert gewoon. Daarna zou hij willen dat we samen naar hem toe gaan zodat we een besluit kunnen nemen. Wat denk jij?'
'Dat zint me wel, papa, ik wil alles doen om hier klaar in te zien.'
'Goed, dan bel ik hem meteen om een afspraak voor jou te maken. Zou je volgende woensdagnamiddag kunnen?'
'Zo snel mogelijk, in ieder geval,' antwoordde ze, 'ik wil hier niet langer mee wachten of ik loop met mijn kop tegen de muur.'
'Dat is dan afgesproken, liefje, ik hoop dat de man volgende week woensdag tijd heeft voor jou'
En dat was zo. Deze week woensdag, donderdag en vrijdag zou ik naar de Veluwe trekken, daarna een weekend samen met mijn oogappel en dan wachten op die verlossende woensdag waarop ze haar verhaal voor het eerst kwijt kon aan een buitenstaander.