Eindelijk was het zover dat ik een seintje kreeg dat ik naar buiten mocht lopen. Eindelijk… Actie!! Rustig liep ik naar buiten en ik keek af en toe of ik het in de ogen van de dames goed deed. Waarschijnlijk wel, want ik zag geen aanwijzingen.

Ik werd op een bepaalde plek, onderaan de trap gedirigeerd en ik keek naar de enorme tuin. Het meeste was gras, maar dan nog… Het was huge!

Ik hoorde klepperende paardenhoeven en dat maakte me blij. Ik begon me toch een beetje een Weense prinses te vinden!

Er kwam een flinke, glimmende koets de oprijlaan oprijden. Rustig en bedaard. Daarvoor stonden maar liefst zes paarden. In Nederland zouden het Friezen zijn geweest. Deze leken er wel op, maar waren niet gitzwart. De koetsier op de bok liet de paarden halt houden en de page achterop sprong lenig naar beneden en zette de deur aan de kant van het huis open. Daarna bleef hij wachten.

Ik keek uit mijn ooghoeken en probeerde iets te zien, maar ik zag niets veranderen. De paarden stonden op wat waaierende staarten na stil bij en de page stond stokstijf.

De koetsier gebruikte zijn zweep heel subtiel om een verdwaalde vlieg te verjagen.

Ik zag een minieme verandering qua attentie bij de beide heren en ik hoorde schuin achter me geroezemoes. Ik draaide me langzaam en zo sierlijk mogelijk om en daar kwamen de lady in red en de geel geklede dame naar buiten. Ze stonden op de veranda en maakten plaats als vormden ze met z’n tweeën een erehaag.

Na tientallen seconden verscheen er een blauwe waas in de deuropening. Die was niet breed genoeg, maar met wat hulp paste het toch. Ik zag een enorme berg met lichtblauwe tule naar buiten komen, die overduidelijk op heuphoogte door een hoepel omhoog werd gehouden. De onderrokken leken wit te zijn, maar daaroverheen waren meerdere lagen met ragfijne, blauwe stof gedrapeerd.

De schoenen waren onzichtbaar, maar als ik de lengte van Nienke in ogenschouw nam, moest ze zo ongeveer op stelten lopen.

De rode en gele dame reikten haar galant de hand en met zichtbare moeite, maar toch gracieus daalde ze de veranda af.

Haar armen waren omhuld met sieraden van verschillende materialen. Haar lijfje was supersmal en ook duidelijk ingesnoerd door een korset, maar dat korset leek veel hoger te eindigen. De bovenkant van haar korset was gecamoufleerd door een off-shoulder top van ongeveer 15 tot 20 centimeter. Daarboven schitterden haar witte schouders en haar even witte onderarmen maakten het af.

Nou, ja… Haar verbazend lange nek werd door niets gesierd: haar decolleté liep in een vloeiende en krachtige beweging door naar haar kaken. Haar houding getuigde van gratie, maar ook van pure schoonheid.

Ze was rustig opgemaakt, met een enorme bos met krullen op haar hoofd, wat waarschijnlijk ook een pruik was en in haar oren droeg ze een flinke broche van diamanten.

In haar haar was een diadeem gestoken.

Tijdens het lopen hield ze een puntje van haar rok beet. Dat had geen enkel nut leek me, maar het zag er wel elegant uit.

Om me heen hoorde ik het klikken van fotocamera’s. Ik zag ze niet, omdat ze achter mijn enorme kraag stonden.

Geflankeerd door de er achter lopende rode en gele dame, liep Nienke naar de koets toe. Ze stopte en ik hoorde achter me iemand sissen: “knieval!”

Ik boog me zo diep mogelijk en Nienke liep door. Godzijdank hoefde ik deze pose niet lang vast te houden, want ik mocht achter haar aan. Ik mocht haar hand vasthouden, toen ze de koets in stapte. Ik ving een glimp op van de ‘stoelen’ en ik zag dat er eentje was met een dildo en een plug er op! Inwendig bescheurde ik me van het lachen en met z’n allen plooiden we de rokken om de zadelvormige ‘stoel’ en nam ‘prinses Nienke’ plaats op de beide indringers.

Ik had al gezien dat er nog een zadel was en godzijdank zat daar geen dildo of plug op. Ik hopte er dankzij de hulp van de groene en blauwe dame vrij makkelijk op. Ik had even oogcontact met Nienke, die met minimale bewegingen de indringers in haar onderlijf rechter zette.

Ik genoot van de ‘stoel’, hoe klein die ook was: het verlichtte mijn nu al pijnlijke voeten eindelijk een beetje. Ik hield mezelf met mijn handen onopvallend in evenwicht en drukte zoveel mogelijk gewicht op mijn kut. Dat voelde heerlijk, want mijn kleding woog serieus veel!

De spieren van mijn benen ontspanden een beetje en ik voelde dat de koets in beweging kwam. Nienke keek me aan en zei, zonder haar lippen te bewegen: “Ik moest tegen je zeggen dat jouw stoel ergens mee ingesmeerd was”.

De koets schokte en ik dreunde hard met mijn onderlichaam op het stugge zadel. Toen begreep ik wat Nienke bedoelde… Terwijl ik mijn kut zo hard mogelijk op het zitgedeelte drukte, zat er een bepaald goedje op wat kriebelde en brandde…

Ik wilde diep adem halen, maar ook deze vorm van verlichting was me niet toegestaan. Het werd echt snel pijnlijk en innerlijk vervloekte ik degene (Martijn), die dit bedacht had… Ondertussen wuifde ik naar de mensen die in de inmiddels uitgestorven straat op ons stonden te wachten alsof we van de koninklijke familie waren.

Ik ging de opties na en ik wist niet wat ik kon doen… Tot ik bedacht dat ik kon pissen; misschien kon mijn urine de smurrie wegspoelen?

Ik keek Nienke aan en zei zonder mijn lippen te bewegen en onderwijl vriendelijk zwaaiend naar de belangstellenden: “Niet gek opkijken, maar ze hebben iets op dat zadel gedaan. Ik probeer het eraf te pissen”.

Ze lachte naar mij en zei: “Goed idee. Mijn klit staat compleet in de fik!”

Al snel kletterde er een straaltje urine op de vloer van de koets. Waar het bleef interesseerde me niets: we konden altijd de paarden de schuld nog geven. Met veel moeite redde Nienke het ook om te pissen en toen ze klaar was, zei ik: “Als je me nodig hebt, moet je een wijsvinger opsteken. Ik zal dan achter je komen te staan, aan de kant van de wijsvinger die je opstak”.

“Okkie”

“O ja, en geniet hiervan, prinses!!”

“Dat doe ik al met volle teugen! Dit is echt een droom die uitkomt!”

“Ja, maar dan wel eentje met een 18+ twist!”

Nienke proestte even en we richtten onze aandacht op de omstanders. Er stonden echt honderden mensen langs de weg. Waar waren die allemaal vandaan gekomen?

(later begreep ik van Martijn, dat die bij een paardenshow geweest waren en iedereen die even ging zwaaien kreeg een gratis hamburger)

We naderden een kruispunt en in één van de hoeken was een oprit. Daar stuurde de koetsier naar toe en ik las een bordje: Dunham Castle. Gaaf! Ik merkte dat Nienke het bordje gemist had en zei: “Waar gaan we naar toe?”

Ik legde haar uit dat we naar een soort kasteel gingen en ze was helemaal verrukt: de prinses ging naar een echt kasteel toe!

Ik bedacht me, dat ergens een twist zou moeten zijn, maar ik kon die nog niet ontdekken. Het ging namelijk allemaal te snel, Martijn was vanochtend heel zenuwachtig en wat we nu allemaal deden was volgens mij behoorlijk duur: de panden waren duur, de koets met paarden, alle personeel: ik kon me niet voorstellen dat Martijn en/of Mark dit ‘zomaar’ voor een verjaardagsfeestje deed.

Ook die dildo’s en branderig goedje op het zadel ‘zaten me niet lekker’. Er moest meer aan de hand zijn.

De paarden hielden halt en Nienke sloeg haar handen voor haar mond: het was echt een compleet kasteel! Het deed me denken aan een kasteel wat ik eens in Normandië had gezien. Het was hoog, statig en toch ook gezellig door de okergeel geverfde muren en de ronde torentjes en ronde uitbouwtjes.

Voor de stenen trap die naar de overdekte ingang leidde, stonden veel mensen; zeker wel 50 en er kwamen al snel meer mensen bij, die eerst langs de straat hadden gestaan.

Iedereen zwaaide naar de koets en toen de deur aan Nienke’s kant opengedaan werd, begon iedereen te juichen. Toch hoorde ik de zuiging van haar kut toen ze opstond. Wankel stond ze op en ze moest zich goed in evenwicht houden met haar armen. Voorzichtig probeerde ik haar te helpen en ze kreunde even met gesloten ogen. De dildo’s die uit haar onderlijf gingen, zaten een beetje verkleefd in haar onderlijf en haar schaambeen kreeg weer wat gevoel.

Daarna viel het zadel naar beneden: het hulpje van de koetsier liet hem zakken, zodat niemand de opstaande dildo’s zag.

Ik stond ook voorzichtig op, maar bij mij viel het zadel niet, omdat het onder mijn rokken bleef hangen: mijn onderrokken waren veel stijver dan die van Nienke! Ik kreunde, omdat ik mijn gepijnigde voeten weer moest belasten, maar ik zette mijn vriendelijke gezicht op en krabbelde voorzichtig uit de koets. Het handje wat ik galant kreeg, diende helaas niet tot steun en met moeite wankelde ik niet in het losse grind…

De vrouw in rood beduidde dat Nienke naar binnen moest lopen en ik kreeg een seintje dat ik een metertje achter haar moest blijven. Nienke knikte eerst vriendelijk naar iedereen, maar al snel zag ik een stralende glimlach en zag ik een Máxima handje beginnen te zwaaien. Het was echt ontzettend leuk om te zien hoe de prinses naar ‘haar’ kasteel wandelde! Ze genoot met volle teugen van al deze aandacht. Iemand begon ‘Happy birthday’ te zingen en iedereen zong luidkeels mee. Dat was echt heel indrukwekkend!

Toen we dichterbij schreden, viel het me pas op, dat Nienke een stuk langer leek. Ik zag dat bij haar, onder de enorme hoepeljurk, hoge blokhakken zichtbaar waren. Gracieus en voorzichtig liepen we naar de betonnen trap, waar Martijn in rokkostuum stond te wachten en Nienke met vaste hand de trap op hielp.

Daarna hield hij mijn hand vast en hij kneep even in mijn hand. Hij knipoogde heel lichtjes en hij leidde me naar de zijkant van het bordes, onder het afdak waar we naast elkaar gingen staan: stijfjes wachten op wat komen ging. Nienke kreeg haar bordesscene: wuivend naar de joelende menigte.

Mijn haren jeukten en er prikte her en der iets in mijn hoofdhuid en ik was blij dat ik even op adem kon komen, want van dat korte wandelingetje was ik helemaal buiten adem geraakt…

Ik hoorde Martijn na een tijdje zeggen: “Let op” en ik speurde met mijn ogen heen en weer. Ik zag de deur van het kasteel open gaan en degene die de dubbele deur opende, trok deze met gehandschoende handen wijd open.

Midden in de deuropening stond een forse man met duidelijk een heel duur pak aan. De menigte applaudisseerde nog harder en de man genoot van de aandacht. Nienke deed een paar stappen naar mij toe en draaide zich half naar de man toe, zodat de achterkant van haar jurk mijn jurk net raakte. Langzaam kwam de man dichterbij en Nienke keek gebiologeerd naar deze krachtige verschijning.

Zijn houding en de manier van kijken maakten duidelijk dat hij ‘belangrijk’ was.

Hij stapte op het bordes en reikte langzaam zijn hand naar Nienke. Martijn siste tussen zijn tanden door: “Knieval!”

Nienke draaide zich een beetje naar de man, zakte door een knie en reikte haar hand naar de man. Die pakte haar hand en toucheerde haar hand even tegen zijn mond. Ik zag dat hij even rook. Daarna sloot hij zijn ogen.

In Cambridge Engels sprak hij duidelijk verstaanbaar: “Welcome, Well-born Lady. Gefeliciteerd met uw verjaardag. Ik ben zeer blij dat u, uw verjaardag bij mij komt vieren. Komt u binnen?”

Met een zwierige armzwaai gebaarde hij de route die Nienke af zou moeten leggen en onder applaus liep ze naar binnen, waarbij ze zich op de drempel nog één keer omdraaide om naar de toeschouwers te zwaaien. Dat was pas de eerste keer, dat ik heel veel camera’s op ons gericht zag. Niet alleen Femke, Koen, Timo en Freek liepen met camera’s en microfoons, maar ook de plaatselijke en regionale pers was er op afgekomen.

Toen de man en Nienke een eindje naar binnen waren, sloten Martijn en ik hand-in-hand aan en ook wij wuifden nog even toen we op de drempel stonden. Wij werden ook toegejuicht en eerlijk is eerlijk: dat is echt wel gaaf!

We stapten naar binnen en in de gang was veel donkerbruin. De brede, maar best steile trap naar boven was mooi bewerkt. Daaronder stond een piano met een extreem breed klavier. We liepen verder en kwamen in een salon. Daar was weinig te beleven.

Ik zag door een andere deur, dat daar een grote tafel stond met een wit tafellaken met kandelaars, bloemstukken en tientallen stoelen eromheen.

Tot mijn schrik moesten we ook naar boven… Met de man voorop, Nienke daar achter, daarna Martijn en ten slotte ik.

Ik was als de dood dat ik naar beneden zou vallen en ik hield me stevig vast aan de glooiende trapleuning. Ik vervloekte mijn schoenen, maar mijn open glimlach verbloemde alles.

We kwamen eindelijk aan in een slaapkamer aan de voorkant van het huis, waar we uitkeken over de deels vertrekkende menigte. Toen ze in de gaten hadden, dat we voor het raam stonden, werden er weer talloze foto’s gemaakt en begonnen meerdere mensen weer te klappen. We leken wel beroemdheden!

Aan de achterkant waren meerdere kamers en vanuit de ramen van die kamers zagen we dat een cateraar bezig was en de koetsier bracht de koets naar een grote schuur achterin de enorme tuin. De man vertelde veel over het kasteel en de grond er omheen, maar ik kon me er niet erg op concentreren. Hij was heel trots op het kasteel, wat meer dan twee miljoen dollar had gekost om op te knappen. Maar, nu zaten alle nieuwste snufjes er ook in!

De rondleiding eindigde in een kamer zonder ramen. Twee grote kroonluchters zorgden er voor dat het toch aangenaam verlicht was. Er stonden vier rechte stoelen en pas toen realiseerde ik me, dat de camera’s buiten gebleven waren. De man deed de deur zorgvuldig dicht en leek ineens heel anders te reageren. Hij ging achter een stoel staan en wenkte Nienke dat ze mocht gaan zitten. Ze keek verbaasd en wilde vragen: “hoe dan?”

De man glimlachte en zei dat ze kon gaan zitten. Met een klikje schoof de rugleuning een stuk naar beneden, waardoor de hoepels van haar rok prima pasten. Martijn ging achter mijn stoel staan om te helpen gaan zitten en ik mocht ook plaats nemen op de tot kruk verworden stoel. Wat heerlijk om echt te kunnen zitten! Ik ontspande gelijk mijn voeten zoveel mogelijk en ook Nienke zag ik met haar voeten friemelen.

Het was wel een beetje jammer dat mijn blaas nog verder ingeperst werd, doordat mijn darmen alleen maar naar beneden konden.

Martijn en de man gingen ook zitten. Zij zaten tegenover elkaar, terwijl Nienke en ik ook tegenover elkaar in de kleine cirkel zaten.

De man keek Nienke aan en zei: “Het leven van een jonkvrouw is best lastig, zeker met dit soort jurken. Daarom hebben we hier deels aangepast meubilair, want dit soort feesten komen hier vaker voor. Dit kasteel zorgt voor leuke inkomsten in het stadje hier.

Even nog wat uitleg over de stoel: niet alleen de leuning is weg geklapt, maar ook een deel van de zitting, dus als je moet pissen: geneer je niet en laat het lopen. Er is een geurvrije po in de stoel ingebouwd”.

Ik stond versteld en genietend ontspande ik mijn blaasspieren en met een klein straaltje liet ik mijn blaas langzaam leeglopen.

De man wachtte geduldig dat ik klaar was met pissen en hij vertelde dat hij een succesvol zakenman was. Hij had in de ICT en met cryptomunten veel geld verdiend. Inmiddels gaf hij leiding aan veel mensen en hij bleek een heel sterke leider te zijn. Hij verbleef het meest in zijn thuisland Japan, maar reisde de hele wereld over. Als hij in de buurt van Chicago moest zijn, verbleef hij het liefst hier op het kasteel. Daar kon hij heerlijk afgezonderd genieten van de rust en privacy, maar ook kon hij aan de overkant van de straat paardrijden of golfen. Ook was er een business club waar hij discreet met anderen af kon spreken.

We wachtten geduldig en luisteren aandachtig. We voelden dat hij iets serieus wilde vertellen.

Al snel kwam de aap uit zijn mouw en hij legde het bruggetje naar seks. Hij zei, dat hij in Japan meerdere sekshuizen bezat, waar mannen af konden spreken met vrouwen, zodat ze daar hun lusten op konden botvieren.

Hij benadrukte dat het geen hoeren waren, want dat was verboden in Japan. Met deze vrouwen mocht je op alle mogelijke manieren ‘spelen’, met uitzondering van het hebben van vaginaal contact. Mede daardoor leken de Japanners alle besef verloren te hebben… Het hebben van anale seks, pijpen, SM, bondage, etcetera was allemaal toegestaan, mits er geen vaginaal contact was. Al snel toen deze normverschuiving was begonnen, trokken veel Japanse vrouwen zich terug, omdat veel mannen alle remmen leken te hebben losgegooid.

De vrijgekomen plaatsen in de Japanse bordelen werden opgevuld met Thaise en Filipijnse vrouwen en in de filmindustrie werd het ene na het andere genre ontwikkeld. Dit werd vooral aangejaagd door populaire anime figuren. Die werden middels cosplay vervolgens weer nagespeeld, waardoor er een gigantische economie ontstaan was.

In veel specifiek Japanse pornofilms was het de gewoonte geworden om een vrouw door meerdere geile, kwijlende mannen respectloos te laten mishandelen. Alle vrouwen zaten inmiddels, direct of indirect gedwongen, aan meerdere soorten drugs. Ze lieten zich willoos alles voor de camera welgevallen, kregen er een kleine vergoeding voor, waar ze weer drugs voor konden kopen en zo hield het onderwereldsysteem zichzelf in leven.

Martijn stak langzaam de hand omhoog en de man stopte zijn monoloog. Martijn zei dat hij de frustratie van de man zeker snapte en vroeg welke manier hij in gedachten had waarop wij hem van dienst zouden kunnen zijn. Dat was een heel beleefde manier om te zeggen: “Kom nu eens ter zake!”

Hij maakte een lichte buiging en zei: “Dank u. Dat verheugt mij. Overigens, mijn naam is Kentaro. Dat betekent “groot en pienter”. Die beide eigenschappen wil ik gebruiken om aan de porno-industrie in Japan een nieuw facet toe te voegen. Wat ik wil bereiken is niet met woorden te omschrijven, maar ik heb het herkend uit jullie films die online staan. Ik volg de bijdragen van Amor al heel lang en toen ik jullie nieuwste initiatief: het doorbreken van taboes in de pornowereld in de gaten kreeg, wist ik dat we gelijk op liepen. Daarom vind ik het fijn dat ik jullie kan helpen met het vieren van de verjaardag van Nienke”.

Martijn knikte bedachtzaam en herhaalde zijn vraag op welke manier hij dacht dat wij hem zouden kunnen helpen.

Kentaro deed zijn handpalmen voor zijn hals voor elkaar, alsof hij mediteerde. Na een minuut zei hij: “Mag ik meedoen in jullie groepje?”

Martijn ademde diep in. Ik wilde dat ook, maar dat ging niet… Het leverde nog wel een paar druppels urine op.

Nienke keek met grote ogen en leek het een heel goed idee te vinden.

Ik maakte een gebaar, waarmee ik toestemming vroeg om te mogen praten en Kentaro haastte zich om te zeggen dat niemand een spreekverbod had en dat iedereen vrijelijk mocht praten. Na deze bespreking zouden we weer terug vallen in de rollen die we eerder hadden en zouden we de verjaardag van Nienke verder gaan vieren.

Ik zei: “Dan moet u ons meer vertellen over uzelf, wat u echt wil bereiken met uw actie, wat uw rol er in is enzovoort”.

Hij knikte en zei: “Zonder camera vind ik het heerlijk om door een vrouw gedomineerd te worden. Met camera voelt het, dat ik een schijn moet ophouden en dan voelt het voor mij dat ik moet domineren. Die struggle wil ik zelf doorbreken en daarmee veel andere mannen ook inzicht geven dat het anders kan: dat de man helemaal niet superieur is en dat vrouwen helemaal niet onderdrukt hoeven te worden, en al helemaal niet met geweld.

Als een vrouw het fijn vind, dan is er niets mis mee, maar ongeveer 90% van de pornofilms in Japan zijn op dit moment vrouwonterend, waardoor een complete generatie Japanners opgroeit met de illusie ‘dat het zo hoort’.”

Ik voelde er veel voor om Kentaro te helpen, want wat hij schetste was een enorm maatschappelijk probleem. Als wij daar een steentje aan bij konden dragen: super top! Maar: er waren heel veel steentjes nodig…

Ik maakte daar een opmerking over en Kentaro knikte heftig. Hij zei, dat hij al een paar jaar bezig was om sekssites in Japan te ontsluiten, zodat de Japanners konden zien hoe porno in andere delen van de wereld beleefd werd. Daardoor werd de Japanse invloed minder. Maar, gaf hij gelijk aan: wij zouden de Japanners juist richting kunnen geven, in plaats van alleen maar keuzes bieden.

Martijn keek mij aan en leek het leuk te vinden wat ik zei. Ik keek schalks naar Nienke en die zat enorm te denken. Met mijn ogen daagde ik Nienke uit om te praten en ze vroeg aan Kentaro: “Maar, waarom doen die mannen dat eigenlijk?”

Hij glimlachte kort en zei: “Bij Japanners is een man altijd de baas. De oudste man in huis bepaalt de regels en alle anderen houden zich daar aan. Dat het af en toe tot problemen leidt is natuurlijk duidelijk, maar het is inmiddels verweven met de cultuur. Het wordt van mannen ook verwacht dat ze de leider zijn en leiding geven. Hun familie, vrienden en collega’s verwachten dat simpelweg.

Als je het hebt over rangen en standen op kantoor, dan zijn de nieuw binnengekomen vrouwen de laagste in rang. Van hen wordt verwacht dat ze de deuren open doen, de liftdeur open houden, thee halen, enzovoort. Gaandeweg kan een vrouw er in groeien, maar opklimmen tot de rang van directeur is onmogelijk. Dat zullen de mannen om haar heen nooit toestaan.

Op papier zijn mannen en vrouwen gelijk, maar in de praktijk is er nog een grote kloof”.

Ik keek naar Kentaro en ik vroeg: “We mochten open en eerlijk met u praten, dus…. Bent u getrouwd?”

“Nee, ik ben niet getrouwd”.

“Bent u hetero of homo?”

Het kostte seconden voor Kentaro om een antwoord te vinden en uiteindelijk zei hij: “Misschien ben ik beide”.

Ik knikte, seinde Martijn in dat ik op wilde staan en terwijl Martijn opstond om mij op te hijsen, schoot Kentaro, als door een wesp gestoken van zijn stoel en hij zei snel: “Ik wilde niemand beledigen. Sorry als ik iets verkeerd gezegd heb!”

Ik stond wankel, draaide me naar hem toe en pakte zijn hoofd krachtig tussen mijn handen en drukte mijn neus bijna tegen de zijne. We keken elkaar in de ogen en we wisselden energie uit. Hij was verward en verbaasd door mijn actie. We verkenden elkaars ziel en peilden elkaars krochten.

Ik hield zijn hoofd stevig vast en duwde hem een beetje van me vandaan. Ik keek, zonder knipperen naar de succesvolle zakenman en mijn rechterhand verschoof van zijn kaak naar zijn keel. Mijn linkerhand haakte ik achter zijn hoofd en ik kon zijn zuurstofgehalte bepalen.

Ik voelde een verandering in zijn houding. De trotse ‘alpha-man’ houding verdween en maakte plaats voor hunkering. Ik haalde met mijn rechterhand aan om hem een klap op zijn wang te geven. Hij reageerde er op door angstig naar de hand te kijken, maar hij deinsde niet terug.

Met mijn rechterhand pakte ik vervolgens zijn kin beet en drukte een hele dikke kus op zijn lippen. De verbouwereerde man keek verbijsterd uit zijn ogen toen ik hem na een tiental seconden los liet. Ik liep achterwaarts naar mijn ‘stoel’, waar Martijn netjes mijn rokken overheen drapeerde.

Toen ik zat, keek ik de nog steeds verwonderde Kentaro aan en zei, terwijl ik hem aankeek: “Ik kijk er naar uit om met jou samen te werken”.

Hij ontweek mijn directe, toch vrij open blik en keek naar de grond, maar zijn reactie gaf me duidelijk aan, dat hij blij met mijn reactie was.

Nienke kon niet achterblijven en ze stond, ook met hulp van Martijn op en ging achter Kentaro staan. Sensueel liet ze haar vingers via zijn nek richting de schouders afdalen. Dat leek hij lekker te vinden. Daarna ging ze over zijn shirt naar zijn tepels. Daar speelde ze even mee, waarna ze afdaalde naar zijn kruis. Daar greep ze in en ik zag een bewonderende grijns op haar mond komen.

Ik zag haar handen klauwen en ze kneep hem hard in zijn geslacht. Ongewild boog hij een beetje dubbel en toen Nienke hem losliet, herstelde hij zijn houding weer snel. Nienke draaide hem om, keek ook in zijn gezicht en zei: “We kunnen elkaar nog veel leren. Ik sta daar wel open voor”.

Het geluk van Kentaro was duidelijk te zien. Hij maakte een lichte kniebuiging voor Nienke.

Ondertussen stond Martijn ongegeneerd in zijn piemel te knijpen. Hij stopte alleen maar even om Nienke te helpen om te gaan zitten: de kruk aan te schuiven.

Nu was de beurt aan Martijn en hij ging een metertje van Kentaro af staan. Zijn armen hingen slap langs zijn lichaam, terwijl Kentaro een vrij stoere pose aannam, met zijn schouders naar achteren. Hij gaf duidelijk aan dat hij een man was.

Martijn plaatste twee handen op zijn heupen en zei: “Je hebt twee minuten om mij een klap op mijn wang te geven of een trap in mijn ballen. Doe jij dat niet, dan doe ik het. Als je wil voorkomen dat ik je sla of trap, dan kniel je voor me”.

Martijn stond met zijn benen licht gespreid te wachten wat Kentaro zou doen. Ondertussen telde ik rustig tot zestig. Ik zei: “één minuut”.

Kentaro werd onrustig, maar Martijn stond er ongenaakbaar. Hij was een makkelijk doelwit, maar Kentaro peinsde er niet over om Martijn te raken.

“Dertig”, zei ik.

De laatste tien telde ik langzaam hardop en bij ‘2’ zeeg Kentaro op een knie. Martijn wees hem direct naar de grond en heel vlug sloot hij de andere knie ook bij. Martijn keek niet triomfantelijk, maar tikte met de punt van zijn schoen tegen Kentaro’s knieën, zodat hij zijn benen wijd deed en toen Martijn zei dat hij in nadu moest zitten, legde hij gedwee de ruggen van zijn handen op zijn been, zodat zijn palmen omhoog gericht waren. Op deze manier kon hij ontvangen wat hij had verdiend.

Martijn deed een paar stappen naar voren en drukte zijn kruis tegen de mond van Kentaro en hij zei: “Ik hoop dat je snel leert en dat ik binnenkort je kontje kan gebruiken”.

Kentaro verschoot van kleur en wilde natuurlijk zo snel mogelijk iets zeggen, maar Martijn legde zijn vinger op de mond.

Niets werd er nog meer gezegd.

Na een halve minuut klapte Martijn in zijn handen en zei dat er nog meer moest gebeuren. Hij gaf Kentaro een hand en hielp hem omhoog. Heel even omhelsden de mannen elkaar. Dat gebaar zei veel en ik wist dat er nu een deal gesmeed was, zonder dat Nienke of ik er inhoudelijk iets over te zeggen zouden hebben. Ik keek naar mijn nichtje en knipoogde even. Ze begon het leuk te vinden.

Kentaro ging even weg om te controleren wat de status beneden was. Dat gaf hem ook even de tijd om tot zichzelf te komen. Want, hij was dan wel een Japanner die ‘dus’ zijn emoties niet toonde; hij was wel een mens met emoties. Dat wisten we al zeker, omdat hij ons had gevraagd om een misstand in zijn eigen land aan de kaak te stellen. Martijn zei dat ook en hij benadrukte dat het waarschijnlijk niet makkelijk zou zijn, omdat er tegen de stroom (mainstream) in geroeid moest worden.

Al pratende beseften we al snel, dat Nienke gitzwarte haren zou moeten krijgen, zodat haar haren niet van een Japanse te onderscheiden zou zijn en dat ze omwille van het verrassingseffect een masker voor zou krijgen. Hopelijk zou ze, met wat extra PR een Japanse ster kunnen worden en een kentering in de steeds verder polariserende Japanse porno-industrie kunnen helpen bewerkstelligen.

Nienke keek eerst een beetje bedrukt, omdat er heel wat van haar verlangd werd, maar kort er na werd ze met een zwierige armzwaai door Kentaro uitgenodigd om de trap af te gaan.

Ze stond met een pijnlijke grimas op en ik bereidde me ook voor op heel pijnlijke voeten… Ik moest denken aan die Chinese meisjes die vanaf hun kindertijd extreem kleine schoenen aankregen, zodat ze van die ‘mooie’, kleine voetjes zouden hebben als ze volwassen waren… Dan was mijn lot nog maar een fractie daarvan!