Naast elkaar daalden Kentaro en Nienke gracieus de trap af. Die was net breed genoeg en kraakte af en toe vervaarlijk. Er werden talloze foto’s gemaakt en het kasteel zelf straalde van de luister van weleer. Pas toen ze beneden waren en naar de kamer liepen waar de gedekte tafel stond, liepen Martijn en ik naar beneden. Ondanks alles voelde ik me ook een beetje een bruid. Halverwege de trap keek ik even naar rechts en heel even vlamden onze ogen in een poging om een ijzersterke verbinding te maken.
Toen we beneden waren, liepen Nienke en Kentaro naar hun plekken. Voor Martijn en mij was het makkelijk om te raden waar we moesten zitten, want er waren nog maar twee plaatsen over; alle andere gasten zaten al. Toen wij daar waren aangekomen onder de belangstellende blikken van de aanwezigen, zette Kentaro Nienke netjes op de stoel. Daarna deed Martijn hetzelfde kunstje bij mij en ik voelde wederom een lichte tocht langs mijn kutlippen. Heerlijk om te weten dat ik gewoon kon laten lopen wat ik wilde!

Ik zat naast de plaatselijke chief van politie: John. Hij gaf gelijk me gelijk de indruk dat hij heel aardig was, maar dat wilde ik eigenlijk niet… Ik voelde me verantwoordelijk voor mijn nichtje: de prinses van vanavond. Ter gelegenheid van haar 18e verjaardag was 2% van het dorp uitgenodigd om mee te eten. John wees me gedienstig de belangrijkste personen aan, maar ik sloeg maar weinig namen er van op… Het viel me wel op, dat er heel veel connecties met paarden waren en John vertelde me alle ins en outs over de linkjes die er tussen de bewoners van het kasteel en de paardenbusiness was. Die was onverbrekelijk.
Het gaat te ver om het hele menu door te nemen, vooral ook, omdat ik meestal na twee of drie happen al moest stoppen met eten… Dat korset zat zo immens strak, dat ik al snel geen hap door mijn keel kon krijgen. Ik vroeg terloops aan Martijn, die met de naast hem zittende burgemeester aan het aanpappen was, of het mogelijk was om het korset wat losser te maken, of om in ieder geval na het eten andere kleren en schoenen aan te trekken.
Hij kende me en wist dat ik niet zou klagen als er geen reden voor was en hij zei dat hij zou regelen dat er na het eten andere kleren voor mij en voor Nienke zouden komen. Ik dankte hem met heel mijn ziel, want ik zat al urenlang ingesnoerd en ik moest steeds vaker de neiging onderdrukken om te hyperventileren.

Ik at muizenhapjes, converseerde met de mensen om me heen en hield Nienke goed in de gaten. Ik zag dat ze heel moe werd en ik schreef met de nagel van mijn wijsvinger op een servetje dat ze naar de WC moest gaan. Ik schoof het doekje naar haar toe en wees haar op een niet bestaand vlekje op haar jurk. Ze las de boodschap en schudde licht haar hoofd.
Ze kalefaterde een beetje op en na het heerlijke smaakvolle diner stond iedereen op om een stukje te lopen, te socializen of buiten te roken. Ik zond Martijn voor ons uit en in de allereerste ruimte die we hadden gezien, konden we ons omkleden. Nienke nam met veel pijn in haar hart afscheid van haar prinsessenjurk, maar ze was blij dat deze, speciaal voor haar gemaakte jurk de komende jaren ook andere vrouwen weer zou kunnen dienen.
Ik hield me ook aan die gedachte vast en ik was gruwelijk blij dat ik mijn ledematen weer kon bewegen. Ik kon mijn voeten weer plat op de vloer zetten (kramp!), ik kon mijn ellebogen weer hoger krijgen dan mijn onderste rib.
Diezelfde onderste rib stak niet meer pijnlijk in mijn ingewanden en ik kon weer: ADEM HALEN! Wat was dat lekker!!! Ik werd er gelijk knetter stoned van!
Rustig springend en bewegend kwamen mijn eigen spieren weer in beweging en voelde ik mijn ingewanden ook meer en meer tot leven komen.
Nienke kreeg een bruine avondjurk aan, die haar beperkte decolleté ruimschoots liet zien. Voor het oog kreeg ze een half doorzichtige okergele omslagdoek om haar schouders. Ik kreeg exact dezelfde jurk, maar dan in het rood aan. Mijn grote tieten sprongen op en neer, maar bleven netjes in hun hok. Ik kreeg een witte omslagdoek om.
Beide droegen we pumps: Nienke in het bruin en ik in het zwart. Ik voelde me een diva en toen ik Nienke eerst zag moest ik wennen aan het bruin, maar al snel had deze kleur bruin echt een heel voorname tint. De diadeem in haar haren hielp daar denkelijk ook wel bij.
Het omkleden duurde bijna een half uur, want we wilden ultiem genieten van de vrijheid die we hadden gekregen en ondertussen hadden we vanuit de keuken de lekkerste dingen laten komen, zodat we onze buikjes alsnog rond hadden kunnen eten. Daarna ging Nienke aan de arm van Kentaro naar buiten en ik werd aan de arm van Martijn uitgelaten. Ik waardeerde deze vrijheid echt weer en was heel blij dat ik niet dag in, dag uit als een hofdame hoefde te leven!
We flaneerden door de tuin en na een kwartiertje klonk er een gong. Ik keek verbaasd en ik was Nienke kwijt. Ik vroeg Martijn, maar hij stelde me gerust en zei dat ze in goede handen was en dat ik op moest letten.

Het was de bedoeling dat we weer naar binnen zouden komen voor een speech of zo. Iedereen, of ieder paartje werd getrakteerd op muziek. Soms met een fluit, soms met pianoklanken.
Ik lette er een beetje op en ik merkte dat er echt wel aandacht aan gegeven werd wie er naar binnen ging. Toen de brandweercommandant naar binnen ging, hoorde ik de sirene gespeeld worden.
Het was echt heel goed spel en ik bedacht wat ik eigenlijk het liefst zou willen horen…

Langzaam liepen we naar het kasteel en naast me stond John, de chief van politie. In een opwelling vroeg ik hem of hij binnen vijf minuten een setje handboeien kon regelen. Ik keek guitig.
Hij was overtuigd en hij sprak snel in zijn telefoon. Daarna liep hij snel, maar zonder ophef te veroorzaken weg. Ik wachtte maar af.
Martijn babbelde met alles en iedereen. Het was ongelofelijk hoeveel aanknopingspunten en kennis hij had. Ik hing een beetje meer strakker tegen hem aan: mijn steun en toeverlaat.

De rij ging maar langzaam vooruit, maar: al gaande komt men toch ter bestemming… Ik was allang blij dat ik gehakte pumps aan had, want die liepen een heel stuk plezieriger dan die ellendige dingen onder die ouderwetse rok! Ik vervloekte die krengen alsnog en ik wenste ter plekke iedereen veel ‘plezier’ om die ellendedingen te dragen.
Ik hoorde een keel achter me schrapen. Daarna nog eens en toen ik omkeek, zag ik John. Hij had een zwart fluwelen zakje in zijn hand en reikte dat aan mij. Ik pakte het, voelde wat het was en deed het in mijn tasje. Ik knipoogde, want hij had perfect meegedacht door het netjes te verpakken. Nu moest ik nog bedenken hoe ik de muziek moest informeren. Met priemende ogen zag ik dat Nienke achter de piano zat en dat ze af en toe ook op de dwarsfluit speelde. Op deze manier verwelkomde ze elke gast met een passend melodietje.
Koen nam een shot van me met de camera en ik wenkte hem even. Ik vroeg aan Koen of hij Nienke in wilde seinen om een specifiek nummer te spelen als Martijn en ik binnen zouden komen. Hij wist genoeg en binnen een paar seconden was hij verdwenen in de menigte.
Ik was gerustgesteld en ik wist dat het zeker goed zou komen.

Martijn bleef maar praten en treuzelde enorm; hij liet bijna iedereen voor gaan… Er waren nog maar een paar mensen achter ons. Voor ons was John en hij kreeg een serenade van een onvervalste politiesirene. Veel mensen lachten er om.
Daarna was het even stil en Nienke speelde: Lady in Red van Chris de Burgh. Martijn sloeg zijn arm om me heen en ik voelde zijn kracht met mijn passie versmelten. Toen het nummer helaas over was, wilde Martijn doorlopen, maar toen zette Nienke abrupt de ‘wedding march’ van Mendelsohn in. Martijn was compleet uit het lood geslagen en ik grabbelde snel in mijn tasje. John draaide zich om, griste het zakje uit mijn handen en deed vakkundig bij Martijn en bij mij een handboei om, zodat we aan elkaar vast zaten. De mensen om ons heen hadden in de gaten dat er iets bijzonders aan de hand was en ik knielde neer. De hand waarmee ik aan Martijn vast zat hield ik omhoog, maar de andere legde ik met de palm open naar boven op mijn gespreide benen.
Daarna keek ik hem met puppy-ogen aan en vroeg: “Lieve Martijn, zou je mij willen trouwen?”
Martijn kreeg direct een grijns van oor tot oor en kuste me op mijn voorhoofd. Hij liet me opstaan en omarmde me. We versmolten in een kus en onder applaus genoten we er intens van.
Daarna stak Martijn zijn niet gebonden hand omhoog en iedereen werd stil.
Hij keek rond en zei, terwijl hij mij aankeek: “Hoe zou ik kunnen weigeren, nu ik al aan jou ben vastgeketend? Dus, mijn antwoord is: JA! Maar…”
Hij sprak snel door, zodat hij niet door gejoel werd onderbroken en zei: “Maar… Voel eens in mijn broekzak”.
Met mijn beschikbare hand voelde ik in zijn broekzak, voelde daar een doosje, friemelde daar wat aan en kneep flink hard aan zijn ballen, waardoor hij, al dan niet met opzet, een kreetje slaakte en iets opsprong. Hilariteit alom natuurlijk!
Ik haalde het doosje tevoorschijn en gaf het aan Martijn. Nu was iedereen echt heel stil. Hij opende het doosje en zei ondertussen: “Je bent me denk ik 10 minuten voor geweest, want ik had Nienke ook willen vragen om iets te spelen en jou dan te vragen. Ik moet zeggen dat jij het snel hebt geïmproviseerd en geregeld. Ik had iets meer voorbereiding nodig”.
Ik glom van zijn complimenten en Martijn ging verder. Hij vroeg of ik de handboeien af wilde laten doen en ik wenkte John, die de handboeien af deed.
Ik was heel benieuwd wat er in het doosje zat en Martijn ademde diep in. Hij zei: “Nu we hier staan, als vrije mensen, wil jij jouw hart en ziel geven? Wil jij jouw leven aan mij toevertrouwen? Wil jij mij de rest van ons leven dienen?”
Ik keek hem recht in de ogen en zei: “Ja, dat wil ik, Meester”.
Deze woorden voelden voor mij het beste en ik viel weer op mijn geopende knieën, hief mijn beide open handen naar hem op en terwijl ik hem strak aankeek, schoof hij een ring om mijn vinger. Ik zag een gouden glans.
Daarna richtte ik me op mijn knieën op, pakte de andere ring uit het doosje en schoof die bij Martijn om zijn vinger. Ik las de ingegraveerde tekst bij hem: “Owner”.
Daarna las ik de tekst op mijn ring: “Owned”.

Het was maar één lettertje verschil, maar de impact van dat verschil was enorm.
Met een enkele vinger onder mijn kin liet hij me opstaan en hij pakte mijn gezicht beet, waarna hij me kuste. Ik kuste vurig terug en toen hij onze kus verbrak, was het alsof de rest van de wereld niet meer bestond. Ik had mijn man. Mijn ‘daddy’. Mijn maatje. Mijn Meester en mijn toeverlaat.
Eindelijk kon ik mezelf veroorloven om rust te vinden in mijzelf, want Martijn zou er altijd zijn. Die wetenschap gaf me zoveel, dat ik slap werd in de knieën en het was dankzij de sterke armen van Martijn dat ik op de benen bleef zwabberen. Hij troonde mij onder gejoel naar binnen en zette me in een stevige stoel. Daar kreeg ik een glaasje water. Hij zorgde heel goed voor me en de andere gasten waren verbaasd wat er gebeurd was.
Nienke ging staan en iedereen werd stil. Ze bedankte iedereen voor hun komst en hun bijdragen in het feest. Het was voor haar een heel bijzondere ervaring geweest. Daarna bedankte ze voor het allermooiste cadeau wat ze had kunnen krijgen, namelijk dat haar Meester en Meesteres met elkaar verder zouden gaan, zodat ze samen Nienke zouden kunnen begeleiden tijdens haar ontdekkingstocht. Nienke liep naar Martijn, kuste hem intiem en feliciteerde hem met mij. Daarna deed ze hetzelfde bij mij en ik knapte daar heel rap door op. Ik realiseerde me, dat ik niet op de eindbestemming gekomen was, maar dat ik een belangrijke wissel had genomen. Ik moest nog dóór!

We kregen het zoveelste applaus te horen en Nienke vertelde verder: “Wij hebben een bijzondere dynamiek qua samenleving. Martijn is de Meester en Odette is zijn slavin, onderdanig, sub, of hoe je het ook wil noemen. Ik ben hun leerling. Ik voel me heel prettig als onderdanige, maar soms geniet ik ook heel erg om iemand anders te domineren.
Dat klinkt allemaal heel heftig, maar het is een dynamiek die gebaseerd is op respect en vertrouwen. Dat is er niet zomaar: dat moet door meevallers en tegenslagen gaan groeien. Daar zijn we nu mee bezig en ik ben blij dat we vandaag een mijlpaal hebben mogen vieren. Ik hoop dat ik nog lang van deze dynamiek mag genieten!”
Nog meer applaus en Martijn sloeg zijn arm om mijn schouders en kuste me. Daarna keek ik op, glimlachte en zei: “I’m good. Let’s party!”
Dat bleek een schot in de roos te zijn, want velen kwamen ons feliciteren. Ook Kentaro drukte ons de hand. Hij wist niet wie hij eerst de handen moest schudden, dus heel onorthodox pakte hij onze handen tegelijk beet en hij zei dat hij graag mee wilde werken om onze band te versterken. Martijn knikte en bedankte hem, terwijl ik hem aankeek en zei: “Jouw inzet in Japan voor de vrouwen daar is nu al heel belangrijk. Wij helpen jou graag om nog meer aandacht voor de achterstelling van vrouwen te hebben”.

Hij omhelsde me en ogenschijnlijk zonder nadenken omhelsde hij Martijn ook. Ook Nienke, die er bijgekomen was, kreeg een intense knuffel van hem. Het was duidelijk: het klikte enorm. De camera’s snorden en iedereen genoot van de versnaperingen die de cateraar met gulle hand uitschonk.
Ik fluisterde Martijn in het oor: “Wat kost dit allemaal? Het moet gigantisch zijn!”
Hij keek glimlachend naar iemand anders en zonder zijn lippen te bewegen zei hij: “Geen idee, maar Kentaro betaalt alles, behalve de ringen”.
Daarna draaide hij zich naar mij en kuste me. We liepen tussen de mensen door en we kregen talloze vragen hoe dat in elkaar zat qua Meester en slavin, wat een Dominant en wat een submissive was. We gaven er in alle open- en eerlijkheid antwoorden op en er gingen velen nadenken over hun eigen dynamiek. Dat was heel mooi om te merken!

Het duurde lang voordat iedereen weg was. Het leek wel alsof er steeds weer nieuwe mensen bij kwamen. Plots stond er een enorme barbecue en vulden de heerlijke geuren van gebakken vlees de lucht. Ik haalde, samen met Martijn, een hamburger en smikkelde deze met een broodje en een sausje heerlijk op. Heerlijk om zo van lekker eten te genieten!
Martijn plaagde me door te zeggen dat ik op moest passen, omdat ik anders de korsetten niet meer zo makkelijk zou passen. Ik porde hem in zijn zij, maar ik wist dat hij het, ondanks het grapje, heel erg meende!

Ik begon uiteindelijk te tollen op mijn benen, maar ik had gelukkig heel goede steun aan Martijn. Kentaro bood aan om te blijven slapen: op de tweede verdieping had hij een hele mooie slaapkamer, die hij met ons wilde delen.
Ik was direct vóór. Martijn dacht even na en Nienke stond te springen van vreugde: ze zou in een kasteel mogen overnachten!
Het was ver na drie uur ’s nachts en de laatste belangstellenden gingen weg. Ik durfde niet meer te gaan staan, omdat ik bang was dat ik in elkaar zou storten. Martijn droeg me naar de tweede verdieping, kleedde me uit en vleide me op het bed. Dat zag er enorm uit, maar dat zag ik allemaal niet meer.